Welke kleur je aanneemt als je je mateloos ergert zal mij een zorg wezen. Gisteren had ik ze in elk geval bij het lezen van een interview voor Knack. Onze Antwerpse potentaat, gevraagd  naar een figuur waar hij zich aan spiegelt, verwees naar een Romein van 2500 jaar geleden: Cincinnatus. Ik veronderstel dat hij wil dat wij maar  twee dagen uit die man zijn leven onthouden hebben.

Cincinnatus was een Romeins politicus uit de partij van de patriciërs (zeg maar de aristocraten), die in het eerste deel van zijn carrière zich met alle mogelijke middelen verzette tegen de rechten van het gewone volk. Als handlanger gebruikte hij zijn zoon, die het zo bont maakte dat hij moest vluchten naar de Etrusken en door de Romeinen ter dood werd veroordeeld. Waarop Cincinnatus van miserie zijn landgoederen moest verkopen en hem niets anders overbleef dan zelf als boer te gaan werken op het enige lapje grond dat hem nog overbleef.

Dat de patriciërs hem toch nog opvisten was te danken aan het feit dat Rome een meedogenloos iemand nodig hadden om ten oorlog te trekken. Cincinnatus werd aangesteld als dictator. Hij klaarde de klus in enkele weken en trok zich opnieuw terug op zijn boerderijtje. Al wat er voor kwam schijnt onze Antwerpse mini-Romein vergeten te zijn. Alleen de hoop dat  - zoals bij Cincinnatus- er nog een tweede keer komt dat hij weer tot het dictatorschap geroepen wordt en ondertussen heel bescheiden ambteloos blijft, moet in het daglicht gesteld worden.

Hoe dan ook, Cincinnatus groeide uit tot het voorbeeld van de Romeinse deugd bij de aristocraten. Zijn gedachtenis leeft zelfs voort tot in de VSA, waar een stad naar hem genoemd werd (Cincinnati. En ondertussen mag onze boer voort ploegen in Oosterweel. Maar … hoogmoed komt voor de val. Livius heeft er voorbeelden genoeg van.