Delirische tragikomedie, gebaseerd op Ken Kesey's cultroman, die zich afspeelt op de mannenafdeling van een psychiatrische instelling waar de patiënten zo platgespoten, gedomineerd en gedisciplineerd worden door de autoritaire Nurse Ratched dat ze nog slechts zombies zijn. In deze geordende hel belandt McMurphy, een opstandige schelm, wiens gestoordheid twijfelachtig is: waarschijnlijk gefaket, in een poging om te ontsnappen aan de werkboerderij waar hij een straf uitzat wegens verkrachting. McMurphy's verzet tegen Nurse Ratched is aanvankelijk puur egoïstisch en instinctief, maar geleidelijk aan begint hij zich ook verantwoordelijk te voelen voor zijn mede-patiënten. Jack Nicholson steelt de film als de opstandige McMurphy en kreeg voor zijn vertolking, niet onverdiend, een Oscar.
Uitmuntende film op alle vlakken. Moet je gezien hebben !
Noot deze film staat op nr 45 in de lijst met de 101 beste scenario's (onder films uit de oude doos)
McMurphy: What do you think you are, for Chrissake, crazy or somethin'? Well you're not! You're not! You're no crazier than the average asshole out walkin' around on the streets and that's it.
In Nederland dreigt een terrorist diverse doelwitten op te blazen. De Nederlandse geheime dienst weet achter zijn identiteit te komen, maar kan hem niet grijpen. Toevallig komen ze er achter dat de terrorist een tweelingbroer heeft, en willen hem gaan uitspelen tegenover zijn broer omdat het de enige mogelijkheid zou zijn. De broer in kwestie is de homoseksuele modeontwerper Francois van Vliet, die de boze plannen van broederlief moet verijdelen. Alleen lijkt hij meer fout te doen dan goed.
Slechte film op alle vlakken. De beginscène, waarbij een gebouw op de markt van Amsterdam tot ontploffing wordt gebracht, is nog redelijk goed gedaan. Maar de green key scènes die daarop volgen zijn zo verschrikkelijk slecht dat ik me af vraag of dit wel op een professioneel niveau gemaakt is. Er zitten onnoemelijk veel storende cuts in de film. Het verhaaltje is flauw en gedurende gans de film kan men spreken van serieus overacting. Kort tijd- en geldverlies tenzij je een kind van vijf bent misschien, en dan nog.
Het is de ijskoude winter van 1944/1945. Nederland is bedekt met een dik pak sneeuw. De Tweede Wereldoorlog is nog in volle gang. In het westen van Nederland heerst grote honger, waardoor veel mensen naar het oosten trekken om daar voedsel te vinden voor hun gezinnen. In een dorpje in de buurt van Zwolle woont de veertienjarige Michiel, die niet kan wachten tot hij iets kan betekenen in het verzet. Dit tot ergernis van zijn vader, die als burgemeester vooral bezig is om escalaties in het dorp te voorkomen. Als zijn buurjongen Dirk, die meedoet aan een overval op het munitiedepot, aan Michiel vraagt of hij een brief aan iemand wil bezorgen als het mis gaat, voelt hij zich eindelijk serieus genomen. De overval blijkt verraden, Dirk wordt opgepakt en degene bij wie hij de brief moet bezorgen, is doodgeschoten door de Duitsers. Michiel moet uitgaan van zijn eigen kracht. Hij leert al snel dat goed en kwaad dicht bij elkaar liggen. Dat oorlog misschien spannend lijkt, maar vooral ook gruwelijk is. Met zijn eenzaamheid groeit ook zijn onafhankelijkheid. Als een volwassen man moet hij zijn eigen beslissingen nemen. Die laatste oorlogsmaanden zal hij zijn hele leven met zich meedragen. Hij zal nooit meer dezelfde zijn.
Film naar het boek van Jan Terlouw. Meeslepend verhaal en verre van voorspelbaar (als je het boek niet gelezen hebt natuurlijk). Enkel in de montage vond ik nogal wat storende elementen. Maar deze wegen niet op tegen het totale eindresultaat. De moeite om gezien te hebben.
Na het verraad van Vesper, de vrouw van wie hij hield, vecht 007 tegen de drang om zijn nieuwste opdracht tot een persoonlijke wraakactie te maken. Vastbesloten om de waarheid te ontdekken, ondervragen Bond en M M. White. Het blijkt dat de organisatie die Vesper chanteerde, veel complexer en gevaarlijker is dan iemand vermoedde.
Forensische informatie legt een verband tussen een Mi6 verrader en een bankrekening in Haïti. Daar maakt Bond kennis met de knappe maar opvliegende Camille, een vrouw die haar eigen vendetta heeft. Camille leidt Bond recht naar Dominic Greene, een meedogenloze zakenman en belangrijk figuur in de mysterieuze organisatie.
Tijdens een opdracht die Bond naar Oostenrijk, Italië en Zuid-Amerika voert, ontdekt hij dat Greene die tot alles bereid is om de controle te verwerven over een van s werelds belangrijkste natuurlijke hulpbronnen, een deal wil sluiten met de verbannen Generaal Medrano. Greene die zijn partners in de organisatie gebruikt en zijn machtige contacten in de CIA en de Britse regering manipuleert, belooft het bestaande regime in een Latijns-Amerikaans land omver te werpen en zo de Generaal de controle over het land te bezorgen in ruil voor een schijnbaar dor stuk land.
Verwikkeld in een web van verraad, moord en bedrog, werkt Bond samen met oude vrienden in de strijd om de waarheid aan het licht te brengen. Naarmate hij dichter bij de man komt die verantwoordelijk is voor Vespers verraad, moet 007 de CIA, de terroristen en zelfs M te slim af zijn, als hij Greenes sinister plan wil ontrafelen en diens organisatie een halt toeroepen.
Ik ben nooit een grote fan geweest van James Bond. Maar toch heb ik bij deze laatste Bond film geen goed gevoel. Bond is Bond niet meer. Zijn bekende intro: "My name is Bond, James Bond" hoor je hem in deze film geen enkele keer meer zeggen. Spijtig, want het klinkt best wel sexy. Verder worden we vanaf scène 1 in de actie gesmeten. En dit is eigenlijk dé rode draad van de film. We hebben stoere actiescènes ter land, later een paar natte ter zee en ja hoor, we gaan zelfs de lucht in. Eigenlijk is Bond gewoon een alledaagse actiefilm geworden. Voor degenen die van dit genre houden zal hij zeker wel goed zijn, maar helaas, het is geen spek voor mijn bek. Komt daar nog bij dat er zelfs een paar storende cuts inzaten en zelfs een paar overgangen waarbij ik verveeld werd van de camerastandpunten. Ging men nu over de as of niet? Toch kon ik het niet opbrengen even terug te spoelen om het te checken, dat het storend was voor mij staat in ieder geval vast. Dit is allesbehalve wat ik verwacht van een film van dit niveau. Kort als gewone actiefilm zit hij waarschijnlijk op een hoog niveau, maar laat aub de naam Bond uit de film, want zoals gezegd: Bond is Bond niet meer.
Clint Eastwood schittert in het drama Gran Torino, zijn eerste filmrol sinds zijn Oscar-winnende Million Dollar Baby. Eastwood regisseert eveneens de film waarin hij Walt Kowalski speelt. Kowalski is een veteraan met een ijzeren wil en grote vooroordelen ten opzichte van zijn geïmmigreerde buren. Het zijn echter dezelfde buren die hem langzaamaan dwingen zijn vooroordelen in vraag te stellen
Prachtige film op alle vlakken. Zeker een aanrader.
Gebaseerd op het boek van Washington Post columnist David Ignatius over CIA-agent Roger Ferris die een terroristenleider die vanuit Jordanië opereert op het spoor is. Wanneer Ferris een plan beraamt om te infiltreren in het terroristennetwerk, moet hij eerst het vertrouwen winnen van de geslepen CIA-veteraan Ed Hoffman en het verdachte hoofd van de Jordaanse veiligheidsdienst. Ferris moet zich continu afvragen in hoeverre deze mannen te vertrouwen zijn.
Goede film al vond ik hem in het begin wel een beetje verwarrend, maar eens je mee bent met het verhaal is hij zeker de moeite om verder te blijven kijken. Je moet wel wat geduld hebben want deze film duurt bijna 3 uur. Maar toch zorgen een aantal leuke plotwendingen ervoor dat hij niet gaat vervelen.
Nizar refuses to come to them and Bassam has to leave the car to fetch him] Bassam: Hey hey, listen to me. I'm not getting my head cut off on the Internet, alright? No. If something happens, shoot me. Will you shoot me? Roger Ferris: Fuck that shit, I will shoot you right now. Bassam: I'm not kidding. Roger Ferris: Quit being a pussy.
Het woord zegt het eigenlijk zelf al. In de whodunit gaan we op zoek naar de dader van één of andere misdaad. WIE heeft die moord gepleegd? WIE is verantwoordelijk voor deze diefstal? WIE heeft dat kind ontvoerd?
...
De grote hamvraag is dus WIE?
Dit is een zeer oud en populair genre. Het wordt veel gebruikt in de bekende televisieseries zoals Witse, Baantjer en CSI. Opvallend is dat bij het begin van de film of aflevering het misdrijf altijd reeds getoond wordt. Er valt een lijk uit de kast bij wijze van spreke. Dan volgen heel dikwijls de titels en vervolgens gaat het plaatselijke rechercheteam op zoek naar de dader. Onvermijdelijk komt ook hier het motief naar voor. Meestal wordt dit motief door onze clevere rechercheurs achterhaald en in de verdachte zijn neus gewreven.
Kenmerkend voor dit genre is dus volgende opeenvolging van feiten: 1) lijk valt uit de kast (of misdaad wordt ontdekt: lege kluis, gestolen schilderij, ea) 2) de recherche komt ter plaatse en onderzoekt de plaats delict 3) de recherche probeert de feiten te reconstrueren en ondervraagt verdachten. 4) de schuldige wordt opgepakt.
Een film die recent gemaakt is en van Vlaamse bodem die in dit genre valt is Loft. Nu hoor ik je al denken: hier kwam toch geen recherche aan te pas, dus gooi die theorie al maar snel overboord. Toch zal ik even aantonen dat deze film perfect aan bovenstaande beschrijving voldoet. De eerste scène is een man dat op een auto valt, dood. Dus het lijk valt hier letterlijk van het dak. Nu is de vraag wie is deze man en waarom? Er vinden een paar ondervragingen plaats in een politiekantoor, maar deze zijn van minder groot belang in de film. Maar toch het verhaal wordt eigenlijk wel verteld aan de hand van die ondervragingen alleen door middel van beelden ipv dialoog. Wanneer het lijk in de Loft ontdekt wordt weigeren de vrienden de politie te bellen, maar wat gebeurt ze beginnen elkaar te ondervragen en zo ontstaat er toch nog het deel 3: ondervragen van de verdachten. Uiteindelijk wordt de schuldige ontmaskert en zitten we op deel vier. Je ziet dus dat je veel vrijheid hebt in het interpreteren van bovenstaande vier punten, maar de basis is altijd gelijk.
Onvermijdelijk worden hier ook de vragen waarom en hoe beantwoord. Als je dit niet doet zal de kijker met een ontevreden gevoel de zaal verlaten. Ok, ik weet nu wie die misdaad gepleegd heeft, ik weet hoe (dit kan misschien al onmiddellijk duidelijk worden bij de start van de film door bvb een schotwonde in het hoofd). Maar ik weet niet waarom. En dat is toch ook wel belangrijk. Niemand handelt zonder reden.
Wanneer Robert Langdon bewijzen vindt van de heropleving van een eeuwenoud geheim genootschap bekend als de Illuminati de machtigste ondergrondse organisatie aller tijden stelt hij ook vast dat het bestaan van de aartsvijand van de geheime organisatie, de katholieke kerk, bedreigd wordt. Wanneer Langdon ontdekt dat de klok meedogenloos tikt op een tijdbom die het genootschap onder het Vaticaan legde, neemt hij meteen het vliegtuig naar Rome. Daar gaat hij samenwerken met Vittoria Vetra, een mooie en raadselachtige Italiaanse wetenschapster. Langdon en Vetra beginnen aan een avontuurlijke zoektocht, die hen door verzegelde crypten, gevaarlijke catacomben en verlaten kathedralen voert. Ze volgen een 400 jaar oud spoor van antieke symbolen dat de enige hoop op redding voor het Vaticaan betekent...
Persoonlijk vind ik dat Angels and demons niet kan tippen aan The Da Vinci Code. Laatstgenoemde was veel spannender en meeslepender dan deze sequel. De film is net niet overtuigend genoeg. Ik word niet meegesleept in het verhaal en vind dat het allemaal een beetje te gemakkelijk gaat. Langdon duikt al in de eerste scène op. Hij neemt direct het roer in handen en loopt zonder de minste weerstand van A naar B. Elk raadsel wordt zonder de minste moeite opgelost. En dat hij net overal te laat komt is niet echt onvoorspelbaar. Het einde is misschien nog een beetje onverwacht, maar niet echt spannend te noemen naar mijn maatstaven. Er wordt nog wel getracht wat druk op de ketel te zetten door het inbrengen van wat tijdsdruk. Nog vier minuten hier, nog zeven daar, en ginder nog eens vijf. Maar echt beven op mijn stoel doe ik niet. Een beetje meer weerstand onderweg had geen kwaad gekund. Nu is Langdon nergens echt in gevaar, er staat niemand naar zijn leven en dat voel je als kijker. Spijtig, want technisch gezien is deze film natuurlijk weer wel dik in orde.
De afgelopen dagen kreeg ik weer zin om nog eens aan de slag te gaan. Het plan was om het scenario van 'in het licht van de maan' te gaan herschrijven. Zoals jullie misschien al gelezen hebben was één van de problemen van dit scenario dat het niet duidelijk was wie het hoofdpersonage was. Om hier duidelijkheid in te krijgen ging ik mezelf enkele vragen stellen. Vanuit welk standpunt wil ik het verhaal vertellen? Laat ik de moord al direct zien en ga ik op zoek naar de dader of laat ik ineens de dader zien en ga ik op zoek naar het motief? Zo kwam ik tot de conclusie dat je het thriller genre eigenlijk op vier verschillende manieren kan bekijken.
Eigenlijk kan je het als volgt onderverdelen:
WHOdunit?
WHYdunit?
HOWdunit?
HOW CATCH them?
Je kan natuurlijk niet ontkennen dat de meeste films een mix zijn van deze genres, maar meestal is er toch doorslaggevend voor één of ander type gekozen. Zelf vond ik dit heel verhelderend. Want als je hebt uitgemaakt onder welk type je film valt is het ineens veel gemakkelijker om je standpunt te bepalen. Verderdoor zal ik wat meer uitleg geven over elk genre en wat voorbeelden van bestaande films.
Als je van plan bent zelf een scenario op te sturen naar één of ander productiehuis wees er dan zeker van dat je het in de juiste vorm opmaakt. Er zijn verschillende programma's die je al een eind op weg helpen. Het meest gebruikte softwareprogramma bij scenaristen is Final Draft. Het is gemakkelijk om te gebruiken en zorgt ervoor dat je scenario in de juiste layout uit je printer rolt. Al zijn er nog een aantal basisregels waar je je aan moet houden. In bijgevoegd overzicht krijg je al wat meer zicht op wat moet en niet moet.
Chinese Film Company looking for completed action and / or thriller screenplays.
Chinese Film Company looking for completed action and / or thriller screenplays.
Company has ability to finance the production of scripts in the $1 - $20 million (US) budget range that MUST be shot in China.
Scripts must have an American lead character and either already set in China or can be rewritten to take place in China.
Please cut and paste in the body of an email a logline AND a 500 word synopsis of your script which describes who your lead character(s) are; their goals, obstacles, stakes, as well as how they overcome inner and outer conflicts? What is the overall three act story? And how do you see your script working if rewritten to be set in China? Please no attachments.
Please send your logline and synopsis to:
shanghaipictures@yahoo.com
Along with your name and contact phone number and location.
Shanghai Pictures
Payment involved?:
Yes
Include with submission:
Please send your logline and synopsis along with your name and contact phone number and location.
Response time:
1 week
Contact:
Michael Roberts Shanghai Pictures (Production Company)
Categorie:Filmfestival/cursussen ea Tags:scenario,gezocht
In het licht van de maan - wat ging er mis?
Ondertussen heeft mijn scenario een hele hoop omzwervingen gemaakt. Maar nergens was het een succes. Wat ging er nu uiteindelijk mis? In het begin had ik totaal geen idee. Ik had toch een goed verhaal? En ja ik blijf erbij, de basis van mijn verhaal was goed, maar de uitwerking was niet echt denderend. Het heeft een tijdje geduurd vooraleer ik het zag. Afstand nemen van je eigen werk is altijd moeilijk. Bovendien is mijn kennis ondertussen weeral een beetje gestegen en zie je meer en meer. Het scenario was ronduit slecht. Al zeg ik het zelf. De dialogen rammelden en het leek of er telkens dezelfde persoon aan het woord was. Er waren veel te veel personages zodat het niet meer duidelijk was wie, wie was en wat die nu ook weer juist kwam doen. Het kiezen van de tijdsgeest had totaal geen nut, het was meer om een gezellige sfeer te creëren, maar had voor de rest geen zin. En als het geen doel heeft, schrap je het ook best, want kostuums kosten handen vol geld. Daarbij was er geen duidelijk doel. Het was niet duidelijk wie, wat wou. Ook het perspectief was niet duidelijk. Wie was het hoofdpersonage en van welke hoek werd het verhaal verteld?
Een hele lijst met fouten, misschien wel bijna alle fouten die je kan maken. Of toch niet allemaal. Het opzetten en inlossen van zaken vind ik nog altijd dat ik ze goed gedaan heb. Nu ik reeds veel boeken heb gelezen weet ik ook dat dit veel voorkomende fouten zijn. Vooral de vraag: wie zijn verhaal is het nu eigenlijk? Wordt gemakkelijk over het hoofd gezien. Je hebt een verhaal dat je kwijt wilt, en jij begrijpt wat je wilt zeggen, maar het is juist de kunst om het voor iedereen verstaanbaar te maken. Ik had mijn verhaal ook veel te ingewikkeld gemaakt en de basis waren details die misschien niemand ooit zou begrijpen.
Eigenlijk voelde ik al aan dat het haperde toen ik aan mijn synopsis en treatment aan het schrijven was. Het was echt worstelen om het vertelt te krijgen. Ik moest zoveel zeggen, en er leek zoveel belangrijk dat ik er na een tijd geen touw meer aan kon vastknopen. Wanneer ik het tegen iemand wou vertellen, leek het ook niet echt duidelijk te zijn. Ik kreeg het idee niet in één boeiende zin vervat. En dan is het mis. Een hele uitdaging voor mij: keep it simple, maar het moet.
Maar dankzij een docent op de academie heb ik het verhaal langs een andere invalshoek kunnen bezien. De basisgedachte is hetzelfde, maar de aanzet is anders. Zelf had ik het nooit zo gezien, is dat wat ik wil vertellen? En ja, dat was het! Dus ondertussen heb ik besloten om het verhaal ooit nog te gaan herschrijven maar dan op een betere, hopelijk goede manier. Daarom ben ik ook een beetje karig met inhoudelijke informatie. Maar dit dossier is wat mij betreft nog niet helemaal afgelopen.
Cracking Animation The Aardman book of 3-D animation ISBN: 9780500511909
Voor de liefhebbers van animatiefilm heeft Aardman een praktijkboek uit. Deze creatieve geesten zijn onder meer verantwoordelijk voor het tot leven brengen van Wallace and Gromit, Rex the Runt en Morph. In dit boek wordt beschreven hoe een animatiefilm tot leven komt in hun studio. En je krijgt ook een heel aantal praktische tips over hoe je zelf aan de slag kunt gaan. Waarschijnlijk beschik je thuis niet over zo'n uitgebreide studio als beschreven in het boek, maar met een goed fototoestel en hun tips kan je toch al een aardig filmpje maken. Ook als je geen zin hebt om direct zelf aan de slag te gaan is dit boek een interessant naslagwerk. Het geeft je meer inzicht op het maken van een stop motion animatiefilm en het vele werk dat er bij komt kijken. Een aanrader als je geboeid bent door animatiefilm.
Kort voor de jaarlijkse grote groentenwedstrijd slaat de 'groentenkoorts' weer volop toe in het stadje van Wallace en Gromit. Onze goede vrienden, deskundigen op het vlak van de ' menselijke ' bestrijding van ongedierte, doen gouden zaken, al barst hun huisje van West Wallaby haast uit zijn voegen omwille van de kolonie konijnen die erin is ondergebracht... Plots richt een al even reusachtig als geheimzinnig 'beest' elke nacht grote schade aan in de befaamde moestuinen van de stadsbewoners. Lady Tottington, organisator van de wedstrijd, belast Wallace en Gromit met de opdracht dit monster uit te schakelen. Victor Quartermaine, Lady Tottington's eeuwige minnaar, droomt er echter van het beest zelf neer te knallen, om uit te groeien tot de plaatselijke held en het zo begeerde huwelijk met de Lady te beklinken. Nu de datum van de wedstrijd nadert, ziet Lady Tottington zich ertoe gedwongen Quartermaine de toelating te geven de jacht te openen op de groentenverslinder. Ze beseft niet dat ze door dit te doen zichzelf en ook onze vrienden Wallace en Gromit in groot gevaar brengt.
Het vrolijke begindeuntje doet me direct aan het carnaval festival van de Efteling denken. Het is grappig, vrolijk en blijft nog lang in je hoofd hangen. En na de film gezien te hebben moet ik zeggen dat het misschien geen toeval is dat deze sfeer wordt opgeroepen. Ik wil niet gaan beweren dat de makers de Efteling voor ogen hadden bij het creëren van deze film, maar voor mij heeft hij dezelfde magie. Het is een sprookje, soms grappig, soms wat donker, met enige actie en vooral met veel fantasie in. Persoonlijk heb ik veel respect voor dit soort films. Al is het verhaal meestal wat slap en voorspelbaar, en dat is bij deze film niet anders, de uitvoering is echt prachtig. Als je bedenkt dat al die figuurtjes, achtergronden en props stuk voor stuk met de hand gemaakt zijn. En beeld voor beeld geanimeerd, dan kan ik niet anders dan vol bewondering dit eindresultaat te bekijken. Je moet wel houden van het soort figuurtjes dat in Wallace and Gromit naar voor treden, maar de technische uitvoering is van zeer hoge kwaliteit. De cuts zijn bijna nooit storend, de beelden mooi en de bewegingen vloeiend. Een meesterwerkje naar mijn mening.
Leonard Shelby (Guy Pearce) draagt dure Europese kostuums, rijdt met het laatste Jaguar-model maar woont in goedkope anonieme motels waar hij alles met hopen cash geld betaalt. Hoewel hij eruit ziet als een succesvolle zakenman, heeft hij maar één doel voor ogen: op zoek gaan naar de man die zijn vrouw verkracht en vermoord heeft en hem zwaar laten boeten voor zijn daden. Aangezien de politie weinig geloof hecht aan zijn verhaal, begint hij eigenhandig aan een alles overheersende zoektocht naar gerechtigheid. Er is echter één probleem: Leonard lijdt aan een zeldzame ongeneeslijke vorm van geheugenverlies. Hij kan zich nog wel alle 'details' herinneren van net voor het 'ongeval', maar niet wat er zich de voorbije vijftien minuten afspeelde. Met behulp van kaartjes, post-its, polaroid-foto's en tattoos tracht hij zijn leven in tijd en ruimte te plaatsen. Ook de hulp van zijn ontmoetingen kunnen daarbij helpen, hoewel hij niet zeker is van hun goede bedoelingen. Hoe langer we kijken, hoe minder we te weten komen en hoe meer vragen er gesteld worden. Misschien is Leonard heroïsche zoektocht louter een symptoom van geestesziekte of een voorbode van de obsessieve gevolgen van een psychopaat...
Memento is op zijn minst gezegd weer een speciale film. Ik kan me best voorstellen dat deze film weer zijn voor- en tegenstanders zal hebben. Zelf blijf ik, zoals gewoonlijk met dit soort experimenten, weer met een dubbel gevoel zitten. Het basisidee: een persoon heeft geheugenverlies en wil de dood van zijn vrouw wreken, vind ik schitterend. Je kan alle kanten uit met dit personage. Je kan het laten gebruiken, misbruiken, leiden en misleiden. Echter de uitwerking van de film ben ik niet zot op. Het verhaal springt van voor naar achter en weer terug. Dan krijgen we weer stukken te zien die we net gezien hebben maar met een kleine intro als extra. In het begin vroeg ik me af of ik het verhaal geen zes keer zou moeten zien, gelukkig gaan we af en toe nog een streepje verder. Persoonlijk had ik het verhaal toch liever in de klassieke vertelmanier gezien, want het wilt niet zeggen dat als ons karakter geheugenverlies heeft wij als kijker er ook last van hebben. Niet direct een film die in mijn toplijstje zal voorkomen, maar gewaagd experiment.
Noot: deze film staat op nr 100 in de lijst met de 101 beste scenario's (onder films uit de oude doos)
Leonard Shelby: If we talk for too long, I'll forget how we started. Next time I see you, I'm not gonna remember this conversation. I don't even know if I've met you before. [pause] Leonard Shelby: I've told you this before, haven't I?
Zoals ik ook reeds eerder vermeld heb was er ook een exemplaar naar Nederland gegaan. De juiste datum van verzending weet ik niet meer, maar op 10 juni 08 valt er een reactie in de bus van een medewerker van Frans Van Gestel. Het is een lange mail, en hij begint ook niet met helaas. Maar het is wederom geen succes. Toch ben ik weer gelukkig met deze mail omdat onze Nederlandse vrienden de moeite hebben genomen om een kleine analyse te maken van de inhoud en dat vind ik zeer interessant. Dus ook deze ga ik hier even citeren.
"Beste Cindy Willems,
Enige tijd geleden ontvingen wij van u het script "In het Licht van de Maan".
Het scenario is met interesse gelezen, maar helaas moeten wij u mededelen dat IDTV Film niets met het project zal doen.
Binnen het verhaal lijkt op een aantal punten niet duidelijk gekozen. Ten eerste is het niet helder wiens of wier verhaal wordt verteld en vanuit welk perspectief. Dat maakt het lastig om het te volgen, zowel op plotnivo als op emotioneel nivo. Daarnaast zijn de karakters in aanzet interessant, maar verdienen ze een minder oppervlakkige benadering. We komen er niet achter wie ze zijn en wat hun motivaties zijn.
Het verhaal speelt zich af in het verleden en in twee verschillende landen. Het is jammer dat de tijd waarin het zich afspeelt niet echt terug te vinden is in het verhaal. Nergens wordt voelbaar hoe het er destijds in België en in Perzië aan toe ging, zowel politiek, als maatschappelijk. Dat maakt de noodzaak voor deze keuzes discutabel.
Tenslotte mist het project een duidelijke Nederlandse connectie, hetgeen de mogelijke financiering van deze film zeer bemoeilijkt.
Niettemin wensen wij u veel succes met uw script, wellicht zijn er Belgische producten geïnteresseerd. Het scenario stuur ik u retour.
Vriendelijke groet,
Mede namens Frans van Gestel."
Dit is boeiend. En al was mijn eerste natuurlijke weerstand: protest, toch ben ik dankbaar voor deze analyse.
In het licht van de maan - productiehuizen Vlaanderen
Zoals eerder vermeld is het scenario ook in de bus van enkele Vlaamse productiehuizen terecht gekomen. Na enige tijd wachten krijg ik een mail van Dirk Impens. Heel eerlijk gezegd, ik ben slecht met namen, en ken deze man dus niet. Maar het blijkt een reactie te zijn op mijn scenario. Vol verwachting klik ik weer op deze boodschap. Het begint al wat positiever als de rest, geen helaas noch sorry als eerste woorden. Zou ik toch nog geluk hebben? Maar helaas, ook hier geen succes. Al ben ik wel heel gelukkig met het antwoord en vind ik het zelfs de moeite om de woorden hier letterlijk en volledig te citeren (en dat is al heel wat gezien dat toch enig typwerk met zich meebrengt):
"Dag Cindy,
Dank voor je scenario 'In het licht van de maan'. Ik vrees echter dat ik je moet ontgoochelen: we hebben op dit moment te veel projecten in de pipeline om nog extra materiaal in ontwikkeling te nemen. Al moet ik er onmiddellijk aan toevoegen dat ik je talenten als scenariste hoog schat. Waarmee ik vooral bedoel: laat je niet ontmoedigen door deze mail, integendeel ! Alle succes gewenst. mvg Dirk Impens"
Eerlijk gezegd, ik krijg het nog altijd een beetje moeilijk bij het lezen van deze mail. Emotioneel dan. Hij raakt, het is de eerste keer dat iemand uit de business schrijft dat ik talent heb. Zelf had ik dat gevoel ook wel een beetje, maar ben vrij onzeker over mezelf. En nu staat het daar zwart op wit. En dan nog van iemand die zeker niet de minste is in de sector. Ook al is het niets, het is een hart onder de riem en toch een grote motivatie om verder te doen, want misschien ben ik wel goed bezig.
Verder moet ik zeggen dat ik tot op heden nog steeds geen antwoord heb ontvangen van de andere drie productiehuizen. Zijnde Caviar, Woestijnvis en Eyeworks. Niet dat ik iemand iets kwalijk neem natuurlijk. Geen antwoord is duidelijk: niet goed genoeg.
In de glamoureuze wereld van New York City woont Rebecca Bloomwood, een vrolijke meid die erg goed is in winkelen misschien een beetje te goed. Ze droomt ervan voor haar favoriete modeblad te werken, maar raakt er maar niet binnen tot ze, ironisch genoeg, een baantje binnenhaalt als adviescolumniste voor een financieel tijdschrift dat door dezelfde uitgeverij wordt gepubliceerd. Nu haar dromen eindelijk werkelijkheid worden, doet ze steeds meer hilarische en extreme pogingen om te vermijden dat haar verleden haar toekomst verknalt ...
Melige, voorspelbare film, maar soms best wel schattig. Als je zin hebt in een avondje niet al te zwaar entertainment valt hij best te pruimen. En misschien nog een beetje moraal: geld en materie maakt niet gelukkig.
Categorie:in the picture Tags:Confessions,of,a,shopaholic
Confessions of a shopaholic
Rebecca Bloomwood: A man will never love you or treat you as well as a store. If a man doesn't fit, you can't exchange him seven days later for a gorgeous cashmere sweater. And a store always smells good. A store can awaken a lust for things you never even knew you needed. And when your fingers first grasp those shiny, new bags... oh yes... oh yes.
In oktober 2008 neem ik deel aan het Idee 2008 van het filmfestival van Gent. We zijn nu bijna al een jaar na mijn kandidatuur voor het scenario atelier. Voor mijn deelname heb ik nog wat gesleuteld aan mijn synopsis en hoop hier opgepikt te worden.
Op 3 juli heb ik mijn kandidatuur verzonden. Op 10 oktober krijg ik antwoord. Weer klik ik vol spanning op de ongelezen mail. De eerste woorden die me weer in het gezicht staren zijn: "Helaas...". Weer geen goed nieuws dus. Blijkbaar is mijn idee niet opgepikt, maar desalniettemin wordt ik bedankt voor mijn inzending en nog veel succes toegewenst. Weer geen reden of wat dan ook. Nu snap ik wel dat daar geen tijd voor is hoor, maar toch heb je daar als scenarist een beetje behoefte aan om je werk geanalyseerd te zien en te weten waar het mankeert.
Maar nog steeds blijf ik hopen, er zijn nog mogelijkheden.
Ik weet niet juist meer hoe lang het geduurd heeft, maar enige tijd later is hij er. De mail met een beslissing van de jury. Nieuwsgierig klik ik op de ongelezen post. En groot is meteen mijn teleurstelling. De eerste woorden zijn: "Het spijt me ..." dat zegt natuurlijk al genoeg.
Het totale mailtje is kort en sec. Gewoon "Het spijt me te moeten melden dat u niet geselecteerd bent en nog veel succes met uw verdere carrière". Ik kort het hier wel even in, maar veel meer was het niet. Nu was het al zeker niet leuk om niet geselecteerd te zijn, want ik had zeer graag deelgenomen. Maar het is ook niet erg bevredigend dat er niet meer in het mailtje staat. Geen waarom. Dat is dan toch een vraag die door mijn hoofd flitst. Waarom niet? Wat mankeerde er juist aan mijn idee? Een paar tips zouden toch welkom geweest zijn. Maar ik veronderstel dat door de massa kandidaturen daar waarschijnlijk geen tijd voor is. Maar kom er zijn nog reacties af te wachten en misschien zit daar iets positief tussen.
Hier nog een klein linkje naar eigen werk gemaakt in samenwerking met medestudenten. In het DKO was er dit jaar een 48 uren weekend. Het doel was om binnen deze 48 uur een film te maken. Alle beelden en geluiden moesten binnen deze 48 uur worden opgenomen. De montage en afwerking moest eveneens binnen deze tijdspanne te gebeuren. Daarnaast moest je je aan een gekozen (uit de trommel getrokken) genre houden. Moest er een tunnel in het filmpje zitten en de zin "We hebben het niet geweten". Ons genre was horror en dit is er uit de bus gekomen. Er ontbreekt nog wel wat geluid, maar het eindresultaat is toch nog redelijk.
Een paar dagen na het insturen van mijn kandidatuur voor dit atelier krijg ik reeds reactie met melding van de goede ontvangst.
Op 3 december 2007 zal een vijfkoppige jury de kandidaat-deelnemers op basis van de ingediende dossiers selecteren. Op 10 december volgt dan een interview en daarna valt de uiteindelijke beslissing.
Zulke dingen vind ik dus zenuwslopend. Wat moet ik doen? Moet ik me voorbereiden op een jurygesprek of niet? En waar moet ik me dan exact op voorbereiden? Ik besluit in gedachten een voorbereiding te maken, maar er verder niets voor te doen. Al zorg ik er wel voor natuurlijk dat ik 10 december niets aan de hand heb, je weet maar nooit.
Nadat ik mijn scenario had afgewerkt is het natuurlijk de bedoeling er iets mee te gaan doen. Er zijn verschillende mogelijkheden om mezelf in the picture te zetten en ik besluit deze maximaal te benutten.
Een mogelijkheid is om het scenario op te sturen naar een aantal productiehuizen. Nu moet ik zeggen, veel zijn er niet in Vlaanderen. Ik maak in totaal vier postpakketjes en stuur mijn werk het land in. De geselecteerde productiehuizen: Menuet, Caviar, Woestijnvis, Eyeworks. Naast deze vier Vlaamse producenten vertrekt er ook één pakketje richting Nederland. Op een salongesprek van de scenaristengilde had ik de gelegenheid om de Nederlandse producent Frans Van Gestel te ontmoeten. Tijdens de wandeling naar de toiletten ben ik hem toevallig (in de hand gewerkte toevalligheid eerlijk gezegd) tegen het lijf gelopen en gevraagd of hij mijn werk wou lezen. Dit was ok, dus dat laat ik me geen twee keer zeggen.
Daarnaast wordt er door het VAF halfjaarlijks een scenario atelier georganiseerd. Ook hier besluit ik mijn kandidatuur te stellen. Ik worstel me door de administratieve molen en schrijf een pitch, synopsis en treatment van mijn verhaal. Daarnaast moet ik nog een persoonlijke motivatie en een soort CV opsturen. Dit in tienvoud. Wanneer alle papierwerk klaar is gaat ook dit dossier richting post.
Als laatste stel ik me kandidaat voor het Idee 08. Dit is een initiatief van het Gentse filmfestival. Hierbij kunnen scenaristen ideeën, scenario's ea insturen van een project. Dit verschijnt dan in een boek dat naar producenten, regisseurs en scenaristen wordt verstuurd. Een ideale manier dus om opgemerkt te worden. Ook hier maak in mijn aanvraag netjes in orde en verstuur het op de correcte manier in hun richting.
Mezelf tevreden stellend met het besef dat ik de Post weer een beetje gelukkiger heb gemaakt besluit ik na elke actie even af te wachten op de hoogverwachte reacties. Het beloven weer spannende tijden te worden.
Hieronder het synopsis van mijn idee. Je krijgt hier al een klein tipje van de sluier opgelicht betreffende mijn verhaal.
Een ex-Amerikaans zakenman is vermoord. De film brengt ons een jaar terug in de tijd. Op het eerste zicht heeft George een normaal huwelijksleven. Hij is eveneens eigenaar van een haute couture winkel met bijhorend naaiatelier. Zijn kleding wordt uniek gemaakt door het gebruik van fijne Iraanse stoffen die hij persoonlijk in de weverij van zijn vriend ter plaatse gaat halen. Maar al spoedig komen we er achter dat hij een dubbelleven leidt vol leugens en bedrog. Zijn winkel is slechts een dekmantel voor zijn passie voor vrouwen. Zijn modellen zijn geen modellen, maar animeermeisjes in zijn nachtclub, waar hij gretig gebruik van maakt. Wanneer hij op een dag Alice, de vrouw van zijn boekhouder Paul, in zijn club aan het werk zet, gaan de poppen aan het dansen. Het net sluit zich langzaam, leugens komen bovendrijven. Tot de stoppen springen en George wordt neergeschoten.
Cursus Scenarioschrijven voor beginners (vanaf 26/08/09)
Je wil een eigen filmscript schrijven, maar weet niet hoe je eraan moet beginnen? Of je loopt al een tijdje met een idee in je hoofd, maar je weet niet hoe je dit in een scenario giet? Dan is deze cursus zeker iets voor jou!
We starten deze beginnerscursus met een korte inleiding in scenario-analyse en van daaruit kan je beginnen werken aan een eigen pitch, het startschot voor je scenario. In de drie daarop volgende lessen wordt deze pitch dan vertaald in een afgewerkte synopsis van het verhaal, dat je later eventueel nog kan uitwerken in filmtaal.
Heb je na deze cursus de kriebels te pakken en heb je zin om echt met je scenario aan de slag te gaan, of wil je je wel eens wat meer verdiepen in het maken van film, dan kan je altijd doorvloeien naar een van onze filmactiviteiten.
Wanneer? Woensdagen 26 augustus, 2, 9 en 16 september 2009, telkens van 19 u. - 22 u.
Info? Meer info bij Michelle Coenen, Centrum voor Beeldexpressie: vorming@beeldexpressie.be of 03 821 10 26. Deelnameprijs: 25 euro voor CvB-leden en 30 euro voor niet-leden.
Cursus in samenwerking met Fonk vzw, de lessen worden gegeven door Koen Thiry.
Deze nieuwsbrief wordt verspreid door de Scenaristengilde vzw - Vredestraat 24 - 2600 Antwerpen - Ondernemingsnr 861 194 209 - www.scenaristengilde.be - info@scenaristengilde.be - (om hem niet meer te ontvangen, klik hier)
Charlie Kaufman, een eenzame scenarioschrijver, probeert de adaptatie van een roman voor het witte doek neer te pennen. Hij heeft geen flauw idee van hoe hij trouw kan blijven aan het boek en tegelijk ook aan de normen van Hollywood kan voldoen. Hij overweegt contact op te nemen met de schrijfster, Susan Orlean, een door het huwelijk teleurgestelde dame die verliefd is op de held van zijn roman. Charlie wil ook de hulp inroepen van zijn tweelingbroer...
Adaptation is een zeer speciale film. Ik denk dat het een beetje iets is van je bent er voor of niet. En ik moet zeggen: ik ben voor. Het geheel is zo onvoorspelbaar en ontzettend goed in elkaar gestoken. Daarbij is het deels ook nog herkenbaar. De stress als je aan het schrijven bent en het wilt niet komen. Gedachten die maar door je hoofd blijven malen en sneller komen dan je ze eigenlijk kan denken. Het hoort er allemaal bij. Het verhaal is zeer vreemd en het duurt even voor je er in zit. Maar dan besef je plots dat de gedachten van de scenarist tot leven komen. Iedereen speelt zichzelf en toch weer niet. De technische kant kan ik weinig op aanmerken, buiten dat er een paar storende cuts inzitten. En de setting waarbij de tweeling in het moeras zit is ook even heel onrealistisch. Het is slechts een flits, maar het beeld voelt toch vreemd aan. Het acteerwerk van Nicolas Cage vind ik ronduit schitterend. De karakters van de tweeling zijn echt tegenpolen en hij zet ze allebei even overtuigend neer. Om kort te gaan, een aanrader die je zeker eens moet bekijken.
Noot: deze film staat op nr 77 in de lijst met de 101 beste scenario's (onder films uit de oude doos)
Charlie Kaufman: To begin... To begin... How to start? I'm hungry. I should get coffee. Coffee would help me think. Maybe I should write something first, then reward myself with coffee. Coffee and a muffin. Okay, so I need to establish the themes. Maybe a banana-nut. That's a good muffin.
Nadat ik heb uitgemaakt in welke sfeer ik mijn verhaal wil laten afspelen begin ik aan mijn scenario zelf. Ik had al een heel goed beeld van waar ik naartoe wou. Daarbij had ik al een vrij goed overzicht van mijn karakters. Met andere woorden ik wist wat er te doen stond: moord. Eveneens wist ik wie, waarom en hoe. Nu moest ik het enkel nog in een mooie verpakking steken. Met behulp van de groene bijbel ga ik weer aan de slag. Het verhaal wordt opgedeeld in drie delen: begin, midden en einde. In het eerste deel wordt er een overzicht gegeven van de karakters. Het tweede deel begint met een onverwachte, spannende gebeurtenis en kondigt een spannend middenstuk aan. Het derde en laatste deel start weer met een raadselachtig iets en leidt uiteindelijk tot de ontknoping. Buiten het feit dat ik een opdeling had gemaakt in deze drie delen en hun breekpunten, of overgangen naar het volgende stuk, had ik ook nog eens elk deel onderverdeeld in scènes. Per deel had ik een overzicht gemaakt van de scènes en getracht in één zin uit te leggen wat er diende te gebeuren in deze scène. Zo had ik een goed zicht op mijn verhaal en verloop van karakters. Daarnaast kwamen er nog schema's met de onderlinge relatie tussen de karakters en hun evolutie doorheen de drie delen. En niet te vergeten een woordje uitleg over elk karakter afzonderlijk. Na de korte introductie van de scènes werd alles iets langer uigeschreven, zonder dialoog. Op het einde, toen ik dacht dat alles goed zat, is de dialoog erbij gekomen. Een hele klus en het totaalpakket wat ik uiteindelijk scenario noem zal 105 pagina's gaan tellen. Nadat de dikke boterham gesmeerd is ben ik de eerste momenten erg tevreden over zijn smaak.
Ex-CIA agent Claire Stenwick en ex-MI6 agent Ray Koval zijn beiden overgestapt naar het bedrijfsleven en hebben in het geheim een relatie. Als ze verwikkeld raken in een levensgevaarlijk spionagespel, ontdekken ze welke gevolgen dit voor hun werk heeft. Want in hoeverre kan je je geliefde vertrouwen?
Ik moet zeggen deze film rolt leuk over het scherm, maar eerlijk gezegd ik snap er geen bal van. Er zijn een heleboel tijdsprongen wat het verhaal ingewikkeld te volgen maakt. Dan gaan we een half jaar terug in de tijd, dan weer vijf jaar, vervolgens drie jaar dan weer tien dagen. En of we dan tien dagen terug zitten van vandaag of tien dagen van drie maanden geleden? Joost mag het weten. Daarbij wordt er een beetje een spel opgezet tussen de twee geliefden. Is hij/zij te vertrouwen of niet? Zitten we in hetzelfde schuitje of is hij/zij op zijn/haar eentje aan het handelen. Ergens voel je al van ver aankomen dat het allemaal draait om de kijker een rad voor de ogen te zetten en dat het natuurlijk een leuk koppeltje is. Verder worden er een paar dingen opgezet en niet ingelost. Er is op een bepaald ogenblik sprake van een tweeling. "Hoe zie ik er vandaag uit?" vraagt een man. Checkt dan zijn dubbelganger en scheurt vervolgens weg in een wagen. Waarom heeft deze man een dubbelganger? Misschien ben ik de enige die het niet snapt, maar ik zie het nut er dus niet van in. Dan op het einde lijkt het stel in de luren gelegd door het bedrijf. Maar wat is het nut hier dan weer van? Wat haalt het bedrijf ermee? Zoals ik al zei misschien ben ik de enige die het er moeilijk mee heeft, maar de film leidt in mijn ogen nergens naar. Natuurlijk maakt het acteerwerk een hele hoop goed. Je voelt de chemie tussen Julia Roberts en Clive Owen wel een beetje van het scherm spatten. Camerawerk en montage zijn ook wel in orde. Dit maakt dat de film, naar mijn gevoel dan, niet een complete mislukking is.
Claire Stenwick: I found these in your closet. Ray Koval: I swear to you I have no idea who they belong to. Claire Stenwick: Well in that case I'll put them back on. Ray Koval: You're gaming me?
'He's just not that into you' is gebaseerd op het populaire boek van Greg Behrendt en Liz Tuccillo, die eerder al meeschreven aan de successerie Sex And The City. In deze atypische romantische komedie volgen we een groep dertigers die in hun zoektocht naar de ware liefde het andere geslacht proberen te begrijpen en de valkuilen van het daten en relaties proberen te vermijden. Stuk voor stuk hopen ze dat het deze keer anders zal zijn. Maar één ding is zeker: als hij je niet terugbelt, als hij niet met je naar bed gaat, als hij getrouwd is met iemand anders of als hij met iemand anders slaapt, dan bestaat er een goede kans dat hij gewoon niet geïnteresseerd is in je!
Was het omdat ik een weemoedige bui had, of was het de film? Ik weet het niet, maar hij heeft me geraakt. De zoektocht naar liefde wordt hier best wel treffend neergezet. Het maken van keuzes. Helemaal wegdromen van die ene persoon. Wachten op dat verlossende telefoontje dat maar niet komt. We kennen het waarschijnlijk allemaal wel. He's just not that into you brengt je misschien wel tot een aantal inzichten. De verhaallijn is niet echt heel voorspelbaar, wat toch wel uitzonderlijk is voor dit soort films. Natuurlijk weet je dat alles wel goed komt op het einde, maar er zijn zoveel personages dat je niet direct kan voorspellen met wie het nu juist goed komt. Al moet je er natuurlijk ook weer niet heel hard over nadenken. Maar de film loopt gewoon vlotjes over het scherm. Het camerawerk is wel ok, enkel in de montages worden er soms storende cuts gemaakt. In het geheel is de film wel geslaagd als je zin hebt in een avondje sentimenteel filmplezier.
Toegegeven het is niet mijn sterkste kant. Voor de filmschool moesten we een documentaire maken. Opzet was dat elke student als chinese vrijwilliger een verhaal moest vertellen. Uit deze verhalen moesten we onze inspiratie putten. Iemand raakte in zijn verhaal even aan de bouw van een ziekenhuis. Dit bracht me op het idee om een bezoekje te brengen aan een bouwwerf. Typisch bij deze werken is dat er steeds een aantal (voornamelijk) mannen de werken van achter de hekken gade slaan. Ik besloot om even een kijkje te gaan nemen. De opnames zijn gedraaid in Turnhout bij de aanleg van de ondergrondse parking voor de Kuub (naast de Warande)
Het filmpje is gedraaid met een kleine sony handycam en hiermee is ook het geluid opgenomen. Door het storende lawaai van de werken is het niet altijd even verstaanbaar. En ja, dat ander storend element ben ik dus. Tja, documentaires maken, het is niet iedereen gegeven. Maar het idee was tenminste goed en de mensen bereidwillig om mee te werken.
Vicky en Cristina zijn twee hartsvriendinnen met tegengestelde karakters. Bij Vicky, die verloofd is met een degelijke jongeman, overheerst de rede, terwijl Cristina zich laat leiden door haar gevoelens en voortdurend op zoek is naar nieuwe passies en sexuele ervaringen. Wanneer ze de kans krijgen om de zomer in Barcelona door te brengen, zijn ze allebei dolenthousiast : Vicky wil nog voor haar huwelijk een master behalen, terwijl Cristina na haar laatste liefdesperikelen behoefte heeft aan iets nieuws. Op een avond ontmoeten ze in een kunstgalerij een Spaanse schilder. Juan Antonio is knap, sensueel en verleidelijk en doet hen een nogal ongewoon voorstel Maar die nieuwe vriendschap valt niet in de smaak van Juan Antonios ex-vriendin.
Zeer mooie film die vragen stelt over het geluk. De boodschap is duidelijk: durf te leven, al past het niet altijd in wat de maatschappij voorschrijft. De film is voorbij voor je er erg in hebt en is eigenlijk nooit storend. Het camerawerk is goed, de montages soms schitterend. Voor het vertellen van het verhaal is er gekozen voor een voice over. De enige vraag die ik me stel is: wie vertelt het verhaal eigenlijk? Maar toch is deze onwetendheid niet storend. Ik moet zeggen dat ik niet direct zat te springen om deze te zien, maar hij heeft me aangenaam verrast.
Categorie:in the picture Tags:Vicky,Cristina,Barcelona
09-07-2009
City of Ember
200 jaar geleden bouwde de mens een ondergrondse stad om de mensheid te redden. De bevolking van de stad Ember leeft sinds generaties zorgeloos onder een web van gloeilampen, omringd door ondoordringbare duisternis, zonder kennis van het verleden. Maar de machtige generator dreigt het te begeven en de voorraadplanken raken leeg. De tieners Doon en Lina zijn de enige die zich zorgen schijnen te maken. Wanneer Lina een oude kaart ontdekt die de uitgang toont, begint het moedige duo aan een race tegen de klok. Zullen ze het mysterie van de stad ontraadselen en een uitweg vinden voor het licht voor eeuwig uitgaat?
City of Ember is in mijn ogen een beetje flauw. Om het menselijke ras te redden (van wat?) wordt er een ondergrondse stad gebouwd waarin men 200 jaar kan overleven. Na 200 jaar wordt er een speciale doos geopend met het geheim van de stad. Niemand is echter op de hoogte van dit geheim en niemand lijkt zich ook echt zorgen te maken. Ok, het leven in een ondergrondse wereld, het idee spreekt me niet meteen aan. Maar als je niet anders gewend bent, wat is er dan erg aan? Niemand van de bewoners weet echter dat er boven hun hoofd nog een hele wereld is. En weinigen hebben blijkbaar de behoefte om te ontsnappen. Degenen die toch proberen worden zwaar gestraft. Ik begrijp eigenlijk niet goed waarom het ontsnappen zo zwaar wordt afgestraft. Is het omdat de aarde nog niet klaar is voor het menselijke ras? Waarom de ondergrondse stad juist gebouwd is wordt mij ook niet meteen duidelijk. Er gaan in de stad wel wat geruchten van mislukte ontsnappingspogingen, maar niemand lijkt er zich echt mee bezig te houden. Buiten een stel jongeren die dan uiteindelijk de uitweg vinden. Ze nestelen zich dan ook meteen als de nieuwe Adam en Eva in de groene wereld. Want buiten een kei met een briefje naar beneden gooien doen ze niet veel moeite om de anderen te helpen ontsnappen. Een zeer flauw verhaal dat naar mijn gevoel maar met haken en ogen aan elkaar hangt. Het camerawerk is wel goed, de montage zelden storend. De acteerpretaties zijn naar mijn mening maar matig. De decors vind ik nog ok. Al loopt er af en toe een groot, vies beest door het beeld. Dit moet een mol voorstellen. Persoonlijk vind ik dat ook maar flauw. Er blijkt precies ook maar één mol rond te lopen in heel de stad, en ze is dan nog bijzonder vijandig ook. In het uitvergroten van sommige dieren zie ik eigenlijk het nut niet van in. Ergens verschijnt ook plots een grote mot met een gekwetste vleugel. Voor de rest dienen die dingen nergens toe. Buiten met de mol hebben ze precies een beetje horror en spanning in de film willen brengen. Nog een storend element: Doon krijgt van zijn vader een cadeau. Een vreemd ding waar je niet van weet voor wat het dient. Maar dit kom je ook nooit te weten. Vlak voor de vader van Doon wordt opgepakt brult hij nog vanalles over ding. Je krijgt nog even een glimps ervan te zien, maar Doon laat het ding gewoon liggen. Sorry, maar een lijntje uitgooien en het dan niet binnenhalen vind ik persoonlijk heel erg storend. Ik weet het niet hoor. Uitkijken heb ik gedaan, maar dat was meer voor de setting dan voor de rest. Niet echt de moeite om je tijd aan te besteden.
Doon Harrow: Sul, what are you doing up here? Sul: This thing is jammed stuck. I've gotta free it. Doon Harrow: How do you know that's what you should do? Sul: [pause] It's my job!
Bij het schrijven van bovenstaand scenario was ik reeds in de groene bijbel aan het lezen. De handleiding voor scenaristen was voor mij een leidraad voor het uitwerken van mijn idee. Ik had dus ook nagedacht over mijn premisse. Al kan ik me niet meer zo goed herinneren of ik hem nu voor of na het uitschrijven van mijn scenario heb bedacht, maar hij was er tenminste.
Na een ongeval verandert de verlegen Diego in de stoere Tony T, na onderzoek blijkt dat hij aan het frontaal syndroom lijdt. Hij wordt dan ook de observatiecase bij uitstek voor de neurologe Jana. Diegos omgeving hoopt op een snelle genezing, buiten Diego zelf. Hij voelt zich herboren en de wereld ligt aan zijn voeten. Een zwarte komedie over haantjesgedrag en wangedrag, over liefde en neurologische doortastendheid.
Dirty Mind is toch wel een beetje een speciale film vind ik. Over het algemeen vind ik de film goed. Er zijn maar een paar elementjes die storend overkomen. Het meest storende element is toch wel de korrel die bewust in het beeld gebracht is. Het eigenlijke doel hiervan snap ik niet. Na een tijdje wordt het ook vermoeiend voor de ogen. Het lijkt wel of er constant een leger wriemelende wormen over je scherm kruipen. Van tijd tot tijd verschijnen er ook titels op het scherm zoals 1.de innerlijke man, ergens op het einde, nummer 8 denk ik:8 maanden later enz. Dit vind ik totaal overbodig en zie ook daar het nut niet van in. Het verhaal vind ik een beetje slapjes en niet altijd even realistisch. Wanneer Tony en Cisse in de operatiezaal mogen kijken hoe een hersenoperatie wordt uitgevoerd moet ik toch even de wenkbrauwen fronsen. En ik stel me ook een klein beetje de vraag wie nu eigenlijk het hoofdpersonage is in de film. Voor zover mijn kennis reikt, moet het hoofdpersonage een ontwikkeling doormaken gedurende de film. Hij of zij moet veranderen. Ik ga geen discussie voeren over het feit dat Diego een verandering meemaakt in zijn transformatie naar Tony. Maar dat gaat allemaal nogal bruusk. Opvallend vind ik de verandering van Jana. Ze groeit uit van een serieuze doktersassistente naar een losser iemand. Minder serieus en durft al wat meer van het leven te genieten. Deze verandering gaat geleidelijk en wordt ook deels gestuurd door vragen van Tony en zijn familie. Ik vind het wel een beetje vreemd gezien volgens mij Tony toch wel het hoofdpersonage moet voorstellen. In het geheel vind ik Dirty Mind zeker geen slechte film. Het is de moeite om hem gezien te hebben.
Ondertussen loop ik weer serieus vervelend rond. Ik wou nog een aantal zaken ivm mijn scenario met jullie delen. Maar jullie kunnen het misschien al raden: mijn archief hierover is weer ver te zoeken. Degenen die mij een beetje kennen zullen hier misschien verbaasd van opkijken. Daar ik de naam heb ordelijk te zijn en dit niet direct binnen de verwachtingen valt. Nu ben ik wel ordelijk maar op verschillende plaatsen. Ik hamster hier wat en daar wat en ginder nog eens wat. En als ik dan iets nodig heb zit er in elk kaftje wel iets van dat onderwerp. Nu heb ik al lopen zoeken, maar ik vind niet wat ik zoek. Dus zal ik jullie maar even iets anders vertellen. Niet dat het eigenlijk iets uitmaakt, want jullie weten toch niet wat ik wou schrijven. Ik moest het gewoon even kwijt. Terug naar mijn scenario nu. Het is tijd om beslissingen te nemen. En na het lezen van een hele resem boeken en internetartikels over de maffia, de jaren 20,Iran (Perzië) enz heb ik een goed beeld van de sfeer waarin ik mijn scenario wil zetten. Ik besluit alles te laten afspelen in het jaar 1926. De vrouwen kregen meer zelfstandigheid, benen waren sexy, de auto maakt zijn opmars, er zijn vrijetijdsbestedingen in bars, theaters, bioscopen enz. Het is de tijd van Charlie Chaplin, Louis Armstrong, de charleston en jazzmuziek. De rijke vrouwen geven frivole feestjes met wild Amerikaans dansen. Er is een stijging van drugs- en alcoholverslaafden. Homoseksualiteit, sexuele uitspattingen het hoort er allemaal bij. Daarnaast zijn er nog de strenge katholieken die deze levenswijzen afkeurden. En marsen organiseerden voor de nachtclubs. In het huishouden zien we een opkomst van de stofzuiger, de koelkast, broodrooster, eten uit blik enz. Er wordt ook meer en meer op krediet aangeschaft. De mode kenmerkt zich onder andere door de opkomst van Chanel, korte kapsels, kleine hoeden. Voel jij het ook? Spanning alom. Een woelige tijd, ideaal om spannende gebeurtenissen in te laten plaatsvinden.
Ik heb besloten om nog één categorie aan mijn blog toe te voegen. Al was het wel een twijfelgeval of ik dit nog wel zou doen omdat het aantal categorieën toch wel begint op te lopen. Maar toch is hij nodig: de scenario's. Ik ga proberen van al de films die ik hier aanstip of bespreek het scenario ervan onder deze rubriek te plaatsen. Let wel ik zeg: proberen. Waarom? Omdat ik ook niet in staat ben om al de scenario's terug te vinden. Vooral bij de Vlaamse films zal dit volgens mij onmogelijk zijn, maar we doen ons best. De meeste zijn onder de vorm van een PDF-document, sommigen zijn echter ook een .txt document. Deze krijg je altijd op via je kladblok.
Een goede raad, sla de aangeboden scenario's op op je harde schijf, want ze zullen hier regelmatig vervangen worden.
Het is niet echt een filmfestival te noemen, maar ik heb dit bericht maar even onder deze rubriek geklasseerd. Daarbij is het trouwens niet echt mijn gewoonte om dit soort posts te plaatsen, maar deze vond ik toch interessant.
Nu zaterdag, 11 juli, vindt in Brussel de avant-première plaats van de nieuwste Harry Potter film. Speciaal voor deze gelegenheid zullen er ook een aantal acteurs uit deze prent op de rode loper verschijnen. Spijtig genoeg zullen we niet verwelkomd worden door Harry Potter (Daniel Radcliffe) zelf. Wel zullen Evanna Lynch (Luna Lovegood) en Matthew Lewis hun opwachting maken. De kostprijs van dit evenement is 12 euro en vanaf vandaag kan je tickets bestellen om de website van Kinepolis www.kinepolis.be of bij Kinepolis in Brussel zelf. Je moet je wel haasten, want Kinepolis verwacht een massale toestroom van fans en er zijn slechts 445 plaatsen beschikbaar. Je GSM, camera of welk toestel je ook wou meepakken om je idool te vereeuwigen, laat je best thuis. Want al deze toestellen zijn verboden in de zalen waar de avant-première gedraaid wordt.
Categorie:Filmfestival/cursussen ea Tags:Harry,Potter,Halfblood,Prince,première,Matthew,Lewis,Evanna,Lynch
Flawless
London, de jaren '60. Een gepensioneerde Britse dief besluit weer wat leven in zijn saaie bestaan te brengen. Hij sluit een overeenkomst met een Amerikaanse dame en begint met het opzetten van een meesterlijke diamantenroof...
De sfeer zit juist, het camerawerk is goed, de montage niet zichtbaar en dus ok. De acteerprestaties kan ik persoonlijk ook weinig over zeggen, voor mij waren ze in ieder geval niet storend. Het verhaal dan. Bij de aanvang van de film zie je Demi Moore als een oude vrouw geïnterviewd worden door een jonge journaliste. Het artikel zou gaan over vrouwen aan de top in de jaren 60. En Laura Quinn (Demi Moore) had een hoge functie in een diamantbedrijf. Maar ze pakt net naast elke promotie. Wanneer Hobbs (Michael Caine) haar aanspreekt ivm een grote diamantroof stemt ze hierin toe. Maar het geheel loopt niet helemaal hoe Quinn het verwacht/gehoopt had. Persoonlijk vind ik de intro niet helemaal in verband staan met het verhaal. Bij de start wordt geïnsinueerd dat Quinn zeer ambitieus is. Maar toch laat ze halverwege de film haar ambitie vallen en stelt zich tevreden met een kleine hoeveelheid diamanten. Het gaat mij allemaal iets te simpel en er is weinig nodig om haar te overtuigen deel te nemen aan het plan van Hobbs. Daarbij stelt ze ook heel weinig vragen over hoe en waarom. Wanneer alles dan voor haar wat in de soep draait, komt de klunzige Finch een onderzoek voeren naar de roof. Ze slaagt erin zijn assistente te worden en hoopt zo de aandacht van haar weg te houden. Het onderzoek van Finch is echter vrij mager in beeld gebracht. Er wordt niet echt spanning mee opgebouwd, de netten sluiten zich niet voldoende en het wordt allesbehalve heet onder de voeten. Wanneer Hobbs dan op het einde zijn motief uit de doeken doet aan Quinn wordt het helemaal een beetje melig. De manier waarop dit gebeurt is echt wel een domper op het verhaal. En als kers op de taart komt Quinn dan nog als weldoener voor de arme mensen op de proppen. Er is dus eigenlijk vanalles wat in de soep gedraaid. Helemaal werken doet het verhaal niet, maar door de sterke uitvoering blijft hij toch boeien en is hij zeker de moeite om te zien.
Laura Quinn: How'd you do it, Mr. Hobbs? How did you get them out? Mr. Hobbs: [ignoring her question] Do you know what the hardest substance in the world is? Laura Quinn: [ignoring his reply] And who's really behind this? Mr. Hobbs: A Diamond. You rub it with a cloth, it lets off a charge. You put in water, it comes up dry. It's only enemy is another diamond.
David Frost: Are you really saying the President can do something illegal? Richard Nixon: I'm saying that when the President does it, that means it's *not* illegal! David Frost: ...I'm sorry?
Richard Nixon is de enige president in de Amerikaanse geschiedenis geweest die heeft moeten aftreden. Het Watergate-schandaal, begin jaren zeventig van de vorige eeuw, dwong hem tot aftreden na een lang en uitputtend gevecht met de Senaat, de publieke opinie en de rechterlijke macht. Na zijn aftreden hield Nixon drie jaar lang zijn lippen stijf op elkaar. Maar toen de Engelse journalist David Frost hem verzocht om een interview voor de televisiecamera´s, zag Nixon een gelegenheid om zijn besmeurde imago op te poetsen, en ging hij akkoord. In Frost/Nixon herschept regisseur Ron Howard niet alleen dat beroemde interview, maar ook de onderhandelingen tussen het Nixon-kamp en het Frost-kamp, de deal die uiteindelijk gesloten werd en de geheimen die erin verborgen waren.
Frost/Nixon is een ijzersterke film, met goede dialogen en puike acteerprestaties. Het enige storende element vond ik persoonlijk het camerawerk. Sommige delen van de film staat de cameraman zo te bibberen dat je bijna schrik hebt dat de acteurs van het beeld donderen. Jammer,want voor de rest is dit een sterk staaltje cinema. Wat het verhaal betreft. Ik heb er weer een beetje moeite mee. De film begint met nieuwsoverzichten die een schets maken van het tijdperk. Meteen doet dit me aan de start van Citizen Kane denken en word ik al een beetje vervelend. In de loop van de film worden er ook telkens mensen zogenaamd geïnterviewd zodat het lijkt dat zij het verhaal vertellen. Tja ik weet het niet, ik blijf het moeilijk hebben met dit soort verhalen. Net als de film goed op dreef is en je helemaal mee bent, wordt het verhaal onderbroken door zo'n stom interview waar ik de meerwaarde niet echt van snap. Desalniettemin een goede film die niet gaat vervelen.
Tijdens het uitwerken van mijn idee voor het Vlaams Parlement was ik ook nog bezig met een ander plan. Een scenario voor een langspeelfilm, voor de Vlaamse markt dit keer. De titel: in het licht van de maan. Later kom je nog iets meer te weten over deze titel, want hij had wel degelijk een betekenis. Al vind ik de maan al onmiddellijk iets mysterieus hebben. Bij het aanschouwen ervan flitsen er al direct beelden van huilende wolven, sluipende schaduwen en dingen die het daglicht niet mogen zien voor mijn netvlies Het oorspronkelijke idee voor dit verhaal is eigenlijk ontstaan bij het maken van een mohair beer. Nu heb ik wel meerdere creatieve hobby's, maar één ervan is het maken en ontwerpen van mohair beren. Ondertussen staat deze activiteit op een laag pitje wegens overbevolking. Daar ik wil vermijden dat ze in opstand komen wegens plaatsgebrek heb ik besloten er voorlopig geen meer te maken. Maar dit allemaal terzijde. Bij het maken van een beer dacht ik ineens: waarom geen verhaal maken met de beren? Een berenfamilie die allemaal in een soort complot verwikkeld zitten. Daar wou ik dan een boek van maken. Eerst moest ik dan natuurlijk de beren ontwerpen en maken. Zo begon er een verhaal te groeien dat uiteindelijk uitdraaide op nachtclubs, mensenhandel, afpersing en moord. Niet echt beervriendelijk meer eigenlijk, ik geef het toe. Ik heb het idee dan eindelijk ook niet ten uitvoer gebracht omdat een beer toch knuffelbaar moet blijven. Een aantal jaren later heb ik wel besloten om dit idee verder uit te werken naar een scenario toe. Zelf hou ik wel van thrillers en alles wat hierboven genoemd is vind ik heel erg spannend. Ik begin dus boeken te lezen over bovenstaande onderwerpen en treed binnen in de wereld van de maffia. Gevaarlijk ....
1945 Schloss Kronberg, nabij Frankfurt, wordt opgeëist door het zegevierende Amerikaanse leger, dat de voormalige woonst van prinses Sophie von Hessen omtovert tot een country club voor Amerikaanse officieren. Avond na avond vieren de Amerikanen in dit riante kasteel hun overwinning.Prinses Sophie von Hessen kreeg nauwelijks een paar uur om het kasteel te verlaten en liet een weelde aan kostbaarheden achter. Velen kunnen dan ook aan de verleiding niet weerstaan om een souveniertje' mee te nemen. Alhoewel, het blijft allemaal nog bescheiden, wat zilveren bestek, een antiek boek of enkele flessen wijn De laconieke kolonel Jack Durant, CO van het kasteel, en de bloedmooie event-organisatrice Luitenant Kathleen Nash, koesteren echter andere plannen. Terwijl de muziek van de bigbands het kasteel doet daveren, lopen Durant en Nash elkaar tegen het lijf in de keldergangen, op zoek naar wat de prinses nog zoal heeft achtergelaten Tot hun verbijstering ontdekken Nash en Durant niet zomaar wat verstopte schilderijen of een kistje familiejuwelen, maar een heuse piratenschat, de onschatbare kroonjuwelen van Duitsland...
The Hessen Affair is een Belgisch-Canadese coproductie die niet echt een groot succes kende. Persoonlijk hou ik wel van dit soort films. De sfeer die het geheel uitstraalt spreekt me direct aan. Maar tijdens het kijken stoor ik me meermaals aan de wat slordige montage. Er zijn cuts die echt vreemd overkomen en een aantal camerastandpunten die ook wel raar aanvoelen. Daarnaast start de film veelbelovend in een kasteel tijdens WOII. De bigbands knallen van het scherm, heel gezellig vind ik. Maar als de juwelen gevonden worden en er tevens een plan nodig is om ze op de markt te krijgen, verhuist het geheel naar New York. Het concept oorlog wordt niet meer aangehaald, en was dus al vanaf de start totaal overbodig. Er zijn ook weinig intriges en het is wel duidelijk hoe het verhaal uiteindelijk gaat ontwikkelen. Dus misschien is het wel een beetje slap te noemen. Maar toch vond ik de film wel onderhoudend, al is het misschien alleen al voor de stemming waarin je wordt ondergedompeld.
"Deze tekst heb ik letterlijk overgenomen uit het boek: 501 filmregisseurs"
Harry Kümel is bij cultkenners beroemd om twee films. Les lèvres rouges (1971) begon als een weddenschap om een film met zevenhonderd Vestaalse maagden te maken, zonder subsidie, maar groeide uit tot de meest gedistingeerde film met lesbische vampiers ooit - erotisch geladen, met een overdadige aankleding en een meestelijk smachtende Delphine Seyrig als de uiteindelijke mère vampire. Malpertuis (1971) is oppervlakkig gezien een barokke thriller over een spookhuis, maar de thema's angst, marteling en verraad geven er een mythologische diepgang aan, wat wordt versterkt door de claustrofobische setting, de dramatische kleuren en de verbluffende cinematografie. Orson Welles speelde mee als pater familias en meester over de gevangen Griekse goden. Kümel was nog jong toen hij deze vermaarde films regisseerde, een een opstandige autodidact vol ideeën. In 1969 had hij de critici al in vervoering gebracht met de mysterieuze identiteitspuzzel en historische travestiefilm Monsieur Hawarden, die is opgedragen aan Josef von Sternberg en qua stijl doet denken aan F.W. Murnau en François Truffaut. En daarvoor had Kümel zelfs al een reeks kort films en tv-programma's geregisseerd. Zijn verrichtingen na Malpertius werden door het strenge filmbeleid in België en Nederland aanzienlijk belemmerd. Toch waren De komst van Joachim Stiller (1976), het soft-erotische The Secret of Love (1986) en zijn laatste speelfilm Eline Vere (1991) succesvol in de nichemarkten. In 2005 ging Harry Kümel met pensioen. Ook al zal er geen nieuwe Kümelfilm meer verschijnen, met zijn bravoure heeft hij de Belgische cinema van de broodnodige dosis stijl en persoonlijkheid voorzien.
Eindelijk is het zover, 1 juli. De hele dag blijf ik in de buurt van mijn telefoon zodat ik zeker kan opnemen als hij rinkelt. De dag kruipt voorbij en er rinkelt niets. Rond 17u30 besluit ik zelf dan maar een poging te wagen en draai het nummer van de contactpersoon in het parlement. Ik krijg een beetje een verontschuldigend antwoord over het feit dat hij nog niet gebeld heeft. Er was een beslissing genomen waarvan de kandidaten nog niet van op de hoogte mochten gesteld worden. Gelukkig begreep hij wel dat ik wou weten waar het op stond. En toen kwam het: het project ging niet door. Eerst begreep ik het nog niet zo goed en dacht ik dat mijn collega de opdracht binnen had. Toen ik hem dit dan ook letterlijk vroeg was het antwoord dat het totale project was afgeblazen. Maar dit werd direct gevolgd door: "als er iemand het zou mogen doen, was jij het wel geweest". Ik had dus de wedstrijd gewonnen en nu was er plots geen wedstrijd meer?! Een echte reden hiervoor kreeg ik niet, maar tussen de regels in kon ik wel opmaken dat het om budget ging. Enkele dagen later las ik in de krant dat het Vlaams Parlement een kunstwerk had gekocht van Arne Quinze. Kostprijs: 387.000 euro. Deze aankoop werd in de huidige crisistijd niet echt positief onthaald bij het publiek. Ik heb dan ook zo'n flauw vermoeden dat dit toch wel samenhangt met het afblazen van het project. Wel kon ik nog aanspraak maken op de 100 euro voor mijn creatieve inspanning. Die heb ik natuurlijk niet laten houden. Het geheel was deels een teleurstelling, maar anderzijds een goede leerschool. Ben ik nu ontmoedigd? Nee, ik troost mij met de gedachte dat Harry Kümel mijn ideeën goed vond. En het feit dat ik een achttal collega's met ervaring achter mij heb gelaten vind ik een hele prestatie. Al is het niets concreet geworden, het geeft me toch een positief gevoel naar mijn talenten toe.
Iedere keer er geld op de bank gezet wordt, komt het terecht in een financieel stelsel waarvan we de diepten en de reikwijdte vaak niet kennen. Wat doet de bank met ons geld? Wij laten uw geld werken voor u. Maar geld werkt niet, mensen werken. Slimme beleggers en entrepreneurs trekken ermee naar belastingparadijzen en naar lage loonlanden waar arbeidsrecht onbestaande is en ecologie nog een vaag begrip is. Spaanse bouwvakkers, Afrikaanse boeren en Indiase werknemers vermenigvuldigen ons geld terwijl ze zelf vaak straatarm blijven. De Oostenrijkse regisseur Erwin Wagenhofer (We Feed the World) trok de hele wereld rond, van Burkina Faso over Singapore tot Washington DC. Hij sprak met economische theoretici, financiële bonzen en rijke westerse ondernemers maar ook met de ondersten aan de ladder, dagloners, mijnwerkers en boeren, op zoek naar de achterliggende mechanismen en de angstaanjagende, concrete gevolgen van het hedendaagse monetaire systeem.
Zeer interessante documentaire voor wie meer wilt weten over wat er met ons geld gebeurt. Toont ineens de achterkant van onze maatschappij. Mijn maag keert in ieder geval om als ik deze toestanden zie: onrecht, machtsmisbruik en winstbejag. Het geeft je niet meteen het meest gelukmakende gevoel.
Eindelijk is het zover: 17 juni, de dag des oordeels. Ik ben heel erg zenuwachtig daar ik totaal niet weet aan wat ik me moet verwachten. Ik spoor weer naar Brussel en vind, ditmaal zonder problemen, mijn weg naar het Vlaams Parlement. Ruim op tijd kom ik in de juiste zaal, stel vast dat er slechts één persoon aanwezig is. Ik herken deze meneer niet terug van de vorige kandidaten, maar bedenk dat er misschien toch nog extra deelnemers zijn bijgekomen. Vriendelijk knik ik gedag naar deze vreemde man en neem plaats in een onhandige stoel aan een grote, ovale tafel. Druppelgewijs komen er meer mensen binnen die me allemaal vriendelijk gedag zeggen en een hand komen schudden. Ik vind dit een beetje vreemd, daar ik dacht dat er nog maar een paar gelukkigen overbleven en ik ook niemand herken van op de bezoekdag. Naast mij neemt een oudere heer plaats die enkele opmerkingen geeft over de kamer en de slechte stoelen. Eindelijk komt er een bekend gezicht binnen, de persoon die de rondleiding heeft gegeven op de bezoekdag. Hij gaat de tafel rond en schudt iedereen de hand, bij mij aangekomen krijg ik eveneens een hand en de vraag "en u bent?". Ik beantwoord deze vraag en krijg dan te horen dat ik tenmidden van de jury zit en dat ik best even buiten wacht. Het schaamrood staat me op de wangen en ik verwijder me uit de ruimte, wat een blunder weeral. Het parlement lijkt me niet gunstig gezind. Ik word naar een andere ruimte geleid en daar zit nog één dame. Deze herken ik wel van de bezoekdag en zij lijkt dus de enige overgebleven kandidaat naast mij. We slaan even een praatje, zij blijkt reeds veel ervaring te hebben als scenariste oa voor thuis, wittekerke enz. Mijn zenuwen nemen toe en zeker als zij als eerste de juryzaal binnen mag. Eindelijk is het mijn beurt, aarzelend ga ik de zaal binnen, nog een beetje beschaamd van daarnet. Ik dien plaats te nemen aan het hoofd van de tafel. De leden van de jury worden één voor één voorgesteld. Grotendeels zijn het mensen van het parlement zelf, maar ook enkele namen vanuit de filmwereld. Degene die me het meest is bijgebleven (de enige die me is bijgebleven) is Harry Kümel. Eerlijk gezegd, ik had nog nooit van de man gehoord, maar later onderzoek leerde me dat hij een zeer bekend filmmaker is. Gelukkig wist ik dat toen niet anders waren mijn zenuwen toch wel tot ongekende hoogtes gestegen vrees ik. Tijdens het gesprek worden een aantal persoonlijke vragen gesteld over oa ervaring, interesses enz. Hier waren we vlug op uitgepraat omdat ik totaal geen ervaring had. Dan over naar mijn idee dat ik wat meer mag toelichten en vragen over moet beantwoorden. Harry Kümel vond dat ik heel goede ideeën had, maar twijfelde aan het feit dat ik, door mijn gebrek aan ervaring, het idee wel goed genoeg zou kunnen uitwerken. Veel liet de jury echter niet los. Na een gesprek van ongeveer een kwartier mocht ik beschikken en spoorde ik weer naar huis. Op 1 juli zou ik telefoon krijgen met de uitslag. Het is weer wachten geblazen dus.
Een nieuwe invalshoek vinden voor mijn idee valt niet me. Daar ik helemaal in de Mission Impossible sfeer was, was het moeilijk om het even over een andere boeg te gooien. Maar ondertussen was ik ook net in een reeks boeken over Sherlock Holmes aan het lezen en dat bracht me toch enige inspiratie. Daar er vooral vragen kwamen naar de praktische uitvoering van het project en het budget besloot ik om heel MI te laten vallen zodat ook de CGI-beelden overbodig werden. Uiteindelijk kwam ik met het voorstel van een oudere man in een rolstoel, die zijn kleinzoon op onderzoek stuurt in het Vlaams Parlement. De oude man denkt dat er overal wel iets verdacht aan de hand is. En daar hij zelf niet meer uit de voeten kan, moet zijn kleinzoon alles voor hem uitzoeken. Persoonlijk vond ik dit idee beter dan het vorige, daar het toch wel origineler was dunkt mij. Benieuwd wat ze er in Brussel van vinden. Op 4 juni stuur ik mijn mail met aanpassingen door, en vanaf dan is het afwachten tot de uiteindelijke confrontatie met de jury.
Hieronder wat de jury te zeggen had over mijn idee:
informatief potentieel: de informatie wordt logisch gespreid in de afwikkeling van het verhaal, afhankelijk van de locatie.
Verhaallijn en artistieke waarde: verrassende invalshoek, die de nieuwsgierigheid prikkelt en spontaan een dynamiek op gang brengt waarbij het parlement in beeld komt en zijn werking en bevoegdheden vragen oproepen. Praktisch is dit doeltreffende maar ook zeer ambitieuze concept misschien moeilijk te realiseren. Een middelmatige realisator zou het gemakkelijk kunnen verknoeien. Bovendien is het de vraag of er niet te veel CGI-technologie aan te pas zal komen om nog enigszins betaalbaar te blijven. Eén jurylid vraagt zich af of Mission Impossible wel voldoende tot het collectieve geheugen behoort om op deze manier te persifleren. De muziek van Mission Impossible overnemen is auteursrechtelijk hoe dan ook niet haalbaar. Er valt eventueel te overwegen om een ander detectiveverhaal als invalshoek te gebruiken. Het is echter een concept met een onmisbaar potentieel.
Toen ik dat las, was ik even van mijn sokken geblazen. Dit is heel positief naar mijn gevoel. Er staan een aantal heel aardige opmerkingen in, en over de onaardige lees ik bewust overheen. Ik krijg nog tot 11 juni 20 u tijd om per e-mail oplossingen aan te reiken voor de punten van kritiek die de jury op mijn inzending heeft. Daar moet ik toch even over nadenken.
Ik weet niet meer precies hoe lang het geduurd heeft, maar een tijd na mijn inzending krijg ik een telefoontje van het Vlaams Parlement. Een vriendelijke meneer vertelt me dat ik geselecteerd ben om voor een jury te verschijnen om mijn idee verder duidelijk te maken. Er zouden niet veel kandidaten meer overschieten. Over hoeveel of hoe weinig personen het uiteindelijk nog gaat wilt hij niet kwijt. Op dinsdag 17 juni om 16 uur word ik opnieuw in Brussel verwacht. Er zou nog een mail volgen met het juryverslag en mogelijkheid tot reactie in een poging je idee te verbeteren. Natuurlijk ben ik euforisch. Niet veel kandidaten meer, en ik ben er bij. Dan komen de twijfels, wat is niet veel meer en oei een live meeting met een jury. Enkele dagen later volgt er een mailtje met het juryverslag en de bevestiging van onze afspraak voor 17 juni.
Thuisgekomen tob ik nog even of ik al dan niet ga deelnemen, daar mijn winstkansen toch wel zeer gering zijn gezien de ervaring van de overige kandidaten. Maar toch besluit ik door te zetten, al is het maar voor de ervaring, de eventuele 100 euro en vooral: ik heb nu al zo'n helse trip naar Brussel achter de rug dat het wel dom zou zijn om nu op te geven. Ik ga aan de slag met de studie van het parlement. Bestudeer de verschillende regeringen, wat zijn plenaire vergaderingen enz. Vervolgens ga ik in de bibliotheek nog op zoek naar bijkomende informatie en vind daar een interessante (?) DVD over het parlement met info, foto's en videobeelden. Langzaamaan begin ik in de juiste sfeer te komen. Nu nog op een goed idee komen. Plots valt mijn oog op een foto van de koepelzaal en begint er een bekend deuntje in mijn hoofd te spelen. Dum dum dumdum dum dum, tututoe, tututoe, tututoe, tete. Mission Impossible. Eureka, dit wordt het! En het is nog een beetje dubbelzinnig ook, leuk dus. Ik schrijf een synopsis waarin we als een echte Tom Cruise aan een kabel de koepelzaal binnenvallen en op de Vlaamse Leeuw landen. Vervolgens gaan we op onderzoek uit en leren zo gaandeweg meer over het parlement en zijn werking. Leuk idee, maar misschien is het wel iets te vernieuwend. Toch besluit ik mijn kans met dit te wagen, bij gebrek aan iets anders en kan het nog beter? Ik dacht van niet. Netjes maak ik het formulier in orde zoals het gevraagd wordt en stuur ik mijn kandidatuur in. Missie volbracht, nu kan ik alleen maar weer wachten.
Eindelijk is het zover op vrijdag 11 april 2008 word ik om 10u verwacht in de Masereelzaal van het Vlaams Parlement. Maar het is blijkbaar mijn dagje niet. Het begint al vroeg: overslapen. De wekker wel op het juiste uur gezet, maar niet laten aflopen. Ik heb nog 30 minuten om de trein te halen. Dat is kort voor mij, daar ik 's morgens echt wel een tas koffie nodig heb om mijn hersencellen in werking te zetten, maar het zal er voor vandaag niet inzitten. Ik spring in mijn kleren en hol naar het station. Daar moet ik nog kaartjes kopen, gelukkig kan ik nog mee. In de trein, neemt mijn hoofdpijn toe, het gemis aan caffeïne. Eindelijk arriveer ik in Brussel. Ik heb wel een plannetje afgedrukt, maar langs welke kant moet ik nu het station verlaten? Er zijn blijkbaar meerdere uitgangen. Op goed geluk kies ik een uitgang en oriënteer me op mijn plannetje. Spijtig genoeg lukt dit, door de zenuwen, niet zo best en loop ik dus totaal de verkeerde richting uit. De tijd begint te dringen. Dan maar een taxi roepen op een pleintje. Ik zeg dat ik naar het Vlaams Parlement moet, de chauffeur knikt en begint te rijden, ik heb nog 10 minuten. De taxi stopt voor het Vlaams Ministerie, dus op een totaal verkeerde plaats, aan een andere kant van Brussel. Ik word boos, maar heb blijkbaar niets te zeggen, daar ik de juiste straat dan maar had moeten geven. Na wat vijven en zessen kom ik toch bij het Vlaams Parlement aan. Een kwartier overtijd. Ik rep me naar binnen, in de hoop nog te mogen deelnemen. Blijkbaar heeft niet enkel het station meerdere in- en uitgangen, maar het Vlaams Parlement lijkt er ook een aantal te hebben. En natuurlijk sta ik aan de verkeerde, ik moet de hoek om zijn. Weer terug naar buiten en ik spoed me naar de juiste ingang. Daar moet ik me aanmelden en krijg ik een speciale 'visitor' sticker op de borst geplakt. De info in de vergaderzaal is reeds gestart wanneer ik binnen kom, maar gelukkig mag ik nog deelnemen. Er zijn ongeveer een tiental personen aanwezig die de uitdaging willen aangaan. Ik schat mijn kansen dus redelijk in, gezien het aantal deelnemers. Na de info krijgen we een rondleiding door het Parlement en een aanduiding over een aantal plaatsen die zeker in de film moeten voorkomen. Onderweg worden er een aantal vragen gesteld door de aanwezigen die mijn oren een beetje doen suizen. Ik zie mijn overwinningskans plots wegsmelten daar ik besef tegenover een hele ploeg getalenteerde, ervaren mensen te staan. Na de rondleiding krijgen we nog een drankje en succeswensen, die ik echt wel kan gebruiken. Ik ga weer richting station (zonder problemen deze keer) en spoor weer naar huis.
Een nieuwe uitdaging. In maart 2008 organiseerde het Vlaams Parlement een exclusieve scenariowedstrijd voor de leden van de scenaristengilde. Hieronder de oproep: "Om een groot publiek op een frisse manier te informeren over de rol van het Vlaams Parlement in onze samenleving, zal het parlement een informatieve film produceren. De film mag maximaal 12 minuten duren. Voor het scenario lanceert het Vlaamse Parlement een wedstrijd. De opdracht van de wedstrijd bestaat erin een synopsis van één pagina te schrijven.
"De totale vergoeding voor de winnende scenarist bedraagt 5.000 euro. Aan de niet-winnende deelnemers betaalt het Vlaams Parlement een vergoeding van 100 euro voor de creatieve inspanning en de kosten verbonden aan de deelname, op voorwaarde dat de jury de ingezonden synopsis als een volwaardig en verdienstelijk scenariovoorstel beoordeelt."
Even heb ik getwijfeld of ik hier wel aan zou deelnemen, een infofilmpje voor het Vlaams Parlement? Pff, leek me niet echt boeiend en daarbij wat wist ik nu over de werking van het Vlaamse Parlement. Maar toch heb ik mijn kans gewaagd, al was het maar voor de 100 euro die ik wel dacht te kunnen verdienen.
Eén van de voorwaarden was wel dat je verplicht diende aanwezig te zijn op een bezoekdag aan het Vlaams Parlement, met zijn allen daarheen dus.
Begin vorige maand kwam de sympathieke film Sunshine Cleaning in de zalen.
De film vertelt het verhaal van een alleenstaande moeder die financieel aan de grond zit en geld nodig heeft om haar zoontje naar een goede school te brengen. Samen met haar onbetrouwbare zus begint ze een bedrijf: ze gaan zich specialiseren in chemische reiniging en het schoonmaken van misdaadlocaties.
Al wordt de film geklasseerd onder de rubrieken politie en komedie, persoonlijk vind ik hem bij geen van beide eigenlijk thuishoren. Veel gelachen heb ik niet, geglimlacht maar een paar maal. En al lijkt er weinig te gebeuren en raakt de film niet direct veel op het eerste zicht, hij gaat ook niet vervelen. Ik ben er echter niet 100% zeker van, waarom hij blijft boeien. Mij dunkt het dat het de relaties tussen de verschillende personages zijn die boeiend en herkenbaar zijn. Al bij al is het geen slechte film, maar persoonlijk heb ik toch meer plezier beleeft aan Little Miss Sunshine welke van dezelfde makers is.
Daar ik het niet kon verkroppen dat mijn Amerikaanse post zoek is, ben ik op onderzoek uitgegaan. Vakkundig heb ik mijn hele berg papieren uitgemest. En ik moet toegeven, zelfs een ijverige hamster zou jaloers zijn op mijn archief. Ik passeer een aantal artikels die nog steeds de moeite zijn om ooit eens te lezen, en bedenk dat het toch maar weer goed is dat ik ze heb bijgehouden. Maar in mijn zoektocht stoot ik ook om mijn Amerikaanse post. Je kan de antwoorden van mijn Amerikaanse vrienden hier in bijlage vinden. En je zal ook ineens ontdekken wie ik in gedachten gecast had voor mijn hoofdrol. Daar het een film is in het genre van Oceans 11 dacht ik toch wel recht te hebben op een goede cast.
Eén maand later.... post uit Amerika. Spannend, een grote bruine envelop. Dit bevat vast en zeker een contract en dikke, vette cheque. Groot was natuurlijk de teleurstelling toen ik de envelop opende en ontdekte dat het enkel mijn scenario bevatte met een klein kaartje aan vastgehecht. Op het kaartje stond iets van 'Sorry, but we don't accept unsolicited material'. Daar stond ik dan. Met een ongelezen scenario in de hand en een klein, dom papiertje. Dag Amerika, dag droom. Wat ging er mis? Natuurlijk is het vooreerst echt wel dom om te denken dat je zomaar uit het niets in Amerika een agent kan vinden. Deze mensen krijgen zoveel materiaal over de vloer dat ze niet eens meer de moeite nemen om het te lezen. Je moet echt mensen kennen en via via worden aangeboden. Er zijn natuurlijk wel een aantal agents die de moeite willen doen om het werk van nieuw talent te lezen, maar deze vragen meestal geld en dat lijkt me toch wel een beetje riskant. Daarbij was mijn scenario niet volgens de standaardnormen opgemaakt. Het is totaal not done om een schoon frontje te hebben en de binnenkant maak je ook wel best volgens de regels van de kunst. Het was even een slag in het gezicht, maar toch wel nuttig om met beide voetjes op de grond gezet te worden. Niet dat ik me heb laten ontmoedigen door deze post, want dan zou ik geen echte schrijver zijn, integendeel ik heb besloten om er volop voor te gaan. Maar we blijven wel in België dit keer. En dat geeft me wel een berustend gevoel eigenlijk, want wat zou ik toch alleen in het machtige Hollywood gaan doen? Nee, laten we maar veilig in de thuishaven blijven. Ik had heel graag het kaartje dat aan het scenario hong hier in bijlage aangehangen, maar spijtig genoeg is het met de noorderzon verdwenen. Misschien duikt het ooit nog wel eens ergens op, want ik zou het heel spijtig vinden dat ik het per ongeluk bij het oud papier gedropt heb.
Cracking Animation
Eindelijk is het zover, 1 juli. De hele dag blijf ik in de buurt van mijn telefoon zodat ik zeker kan opnemen als hij rinkelt. De dag kruipt voorbij en er rinkelt niets. Rond 17u30 besluit ik zelf dan maar een poging te wagen en draai het nummer van de contactpersoon in het parlement. 
Thuisgekomen tob ik nog even of ik al dan niet ga deelnemen, daar mijn winstkansen toch wel zeer gering zijn gezien de ervaring van de overige kandidaten. Maar toch besluit ik door te zetten, al is het maar voor de ervaring, de eventuele 100 euro en vooral: ik heb nu al zo'n helse trip naar Brussel achter de rug dat het wel dom zou zijn om nu op te geven.
