Wanneer Robert Langdon bewijzen vindt van de heropleving van een eeuwenoud geheim genootschap bekend als de Illuminati de machtigste ondergrondse organisatie aller tijden stelt hij ook vast dat het bestaan van de aartsvijand van de geheime organisatie, de katholieke kerk, bedreigd wordt. Wanneer Langdon ontdekt dat de klok meedogenloos tikt op een tijdbom die het genootschap onder het Vaticaan legde, neemt hij meteen het vliegtuig naar Rome. Daar gaat hij samenwerken met Vittoria Vetra, een mooie en raadselachtige Italiaanse wetenschapster. Langdon en Vetra beginnen aan een avontuurlijke zoektocht, die hen door verzegelde crypten, gevaarlijke catacomben en verlaten kathedralen voert. Ze volgen een 400 jaar oud spoor van antieke symbolen dat de enige hoop op redding voor het Vaticaan betekent...
Persoonlijk vind ik dat Angels and demons niet kan tippen aan The Da Vinci Code. Laatstgenoemde was veel spannender en meeslepender dan deze sequel. De film is net niet overtuigend genoeg. Ik word niet meegesleept in het verhaal en vind dat het allemaal een beetje te gemakkelijk gaat. Langdon duikt al in de eerste scène op. Hij neemt direct het roer in handen en loopt zonder de minste weerstand van A naar B. Elk raadsel wordt zonder de minste moeite opgelost. En dat hij net overal te laat komt is niet echt onvoorspelbaar. Het einde is misschien nog een beetje onverwacht, maar niet echt spannend te noemen naar mijn maatstaven. Er wordt nog wel getracht wat druk op de ketel te zetten door het inbrengen van wat tijdsdruk. Nog vier minuten hier, nog zeven daar, en ginder nog eens vijf. Maar echt beven op mijn stoel doe ik niet. Een beetje meer weerstand onderweg had geen kwaad gekund. Nu is Langdon nergens echt in gevaar, er staat niemand naar zijn leven en dat voel je als kijker. Spijtig, want technisch gezien is deze film natuurlijk weer wel dik in orde.
