Eindelijk is het zover: 17 juni, de dag des oordeels. Ik ben heel erg zenuwachtig daar ik totaal niet weet aan wat ik me moet verwachten. Ik spoor weer naar Brussel en vind, ditmaal zonder problemen, mijn weg naar het Vlaams Parlement.
Ruim op tijd kom ik in de juiste zaal, stel vast dat er slechts één persoon aanwezig is. Ik herken deze meneer niet terug van de vorige kandidaten, maar bedenk dat er misschien toch nog extra deelnemers zijn bijgekomen.
Vriendelijk knik ik gedag naar deze vreemde man en neem plaats in een onhandige stoel aan een grote, ovale tafel. Druppelgewijs komen er meer mensen binnen die me allemaal vriendelijk gedag zeggen en een hand komen schudden. Ik vind dit een beetje vreemd, daar ik dacht dat er nog maar een paar gelukkigen overbleven en ik ook niemand herken van op de bezoekdag. Naast mij neemt een oudere heer plaats die enkele opmerkingen geeft over de kamer en de slechte stoelen. Eindelijk komt er een bekend gezicht binnen, de persoon die de rondleiding heeft gegeven op de bezoekdag. Hij gaat de tafel rond en schudt iedereen de hand, bij mij aangekomen krijg ik eveneens een hand en de vraag "en u bent?". Ik beantwoord deze vraag en krijg dan te horen dat ik tenmidden van de jury zit en dat ik best even buiten wacht.
Het schaamrood staat me op de wangen en ik verwijder me uit de ruimte, wat een blunder weeral. Het parlement lijkt me niet gunstig gezind. Ik word naar een andere ruimte geleid en daar zit nog één dame. Deze herken ik wel van de bezoekdag en zij lijkt dus de enige overgebleven kandidaat naast mij. We slaan even een praatje, zij blijkt reeds veel ervaring te hebben als scenariste oa voor thuis, wittekerke enz. Mijn zenuwen nemen toe en zeker als zij als eerste de juryzaal binnen mag.
Eindelijk is het mijn beurt, aarzelend ga ik de zaal binnen, nog een beetje beschaamd van daarnet. Ik dien plaats te nemen aan het hoofd van de tafel. De leden van de jury worden één voor één voorgesteld. Grotendeels zijn het mensen van het parlement zelf, maar ook enkele namen vanuit de filmwereld. Degene die me het meest is bijgebleven (de enige die me is bijgebleven) is Harry Kümel. Eerlijk gezegd, ik had nog nooit van de man gehoord, maar later onderzoek leerde me dat hij een zeer bekend filmmaker is. Gelukkig wist ik dat toen niet anders waren mijn zenuwen toch wel tot ongekende hoogtes gestegen vrees ik.
Tijdens het gesprek worden een aantal persoonlijke vragen gesteld over oa ervaring, interesses enz. Hier waren we vlug op uitgepraat omdat ik totaal geen ervaring had. Dan over naar mijn idee dat ik wat meer mag toelichten en vragen over moet beantwoorden. Harry Kümel vond dat ik heel goede ideeën had, maar twijfelde aan het feit dat ik, door mijn gebrek aan ervaring, het idee wel goed genoeg zou kunnen uitwerken.
Veel liet de jury echter niet los. Na een gesprek van ongeveer een kwartier mocht ik beschikken en spoorde ik weer naar huis. Op 1 juli zou ik telefoon krijgen met de uitslag. Het is weer wachten geblazen dus.