Ondertussen heeft mijn eerste 'kortfilm' zijn vuurdoop doorstaan. Er zijn reeds een heel aantal mensen die hem gezien hebben. De meningen zijn een beetje verdeeld. Het is natuurlijk geen professionele productie, maar kwalitatief gezien kan hij er nog mee door. Inhoudelijk is het een ander paar mouwen. Blijkbaar wil ik veel te veel vertellen op een te korte tijd. Ook wordt er gebruik gemaakt van flashbacks om het verhaal duidelijk te maken. Maar doordat er zoveel informatie wordt gegeven, en door het gebruik van de flashbacks lijkt het moeilijk te zijn voor de kijker om het verhaal te volgen.
Nu weet ik dat bijna in elk scenarioboek het gebruik van flashbacks wordt afgeraden, en ondertussen heb ik ook ondervonden waarom dit zo is. Ik denk, hoop dat ik nu wel alle fouten die een scenarist kan maken, gemaakt heb. Maar toch kan ik zeggen dat ik hier heel van geleerd heb naar de toekomst toe. Het is immers enkel door te doen, en fouten te durven maken dat men leert.
Ondetussen zit ik weeral vol nieuwe film- en scenarioideeën. Maar hierover vertel ik jullie later meer.
Scenarioschrijven Dag 12, 13 en 14: Rust en Ontspanning
Dit kan moeilijker zijn dan het schrijven van je script. Geniet van een lang weekend en probeer je script volledig te vergeten. Kijk er niet naar en denk er niet aan. Beloon jezelf op andere manier. Ga een terrasje doen met vrienden, koop een nieuwe kleren, speeleen rondje golf, ga eens langs de kapper, wat het ook is, zolang je jezelf maar verwent.
In totaal zijn er negen draaidagen gepland. Elke acteur/actrice/figurant heeft een scenario gekregen met daarbij een overzicht van de planning. Gelukkig heb ik bereidwillige medewerkers en iedereen is dan ook stipt op tijd aanwezig op de set. En meestal weten ze ook nog wat ze moeten zeggen. Dat gaat dus wel goed komen. Over het algemeen heb ik mijn acteurs gezocht bij vrienden en familie, mensen zonder ervaring dus. Niet altijd even eenvoudig omdat zij net iets meer regie-aanwijzigingen nodig hebben, maar iedereen doet zijn best. We draaien een familiedrama met familie, best een leuk concept eigenlijk.
Mijn materiaal leen ik van de academie. Twee camera's (DV cam) , een boom voor het geluid, wat statieven en nog wat kleine rommel. Daar er besloten is om met twee camera's tegelijk te draaien om de dialoogscènes minder te moeten herhalen, heb ik als regisseur, camera- en geluidsman natuurlijk etra werk om alles in goede banen te leiden, maar ik doen mijn best. Gelukkig kan ik op enkele cruciale momenten rekenen op de steun van een aantal academie collega's voor wat camerawerk en ik schakel zelfs mijn moeder in om te helpen met het geluid.
Uiteindelijk denk ik dat we nog 2 extra draaidagen nodig gehad hebben om alles naar behoren in te blikken. Een hele klus dus, maar we zijn er nog niet.
Al die uren beeldmateriaal moeten nu nog ingeladen, verwerkt en gemonteerd worden. Nog een job op zich dus.
Een beetje te snel denk ik klaar te zijn. Nadat acteurs en locaties gescout zijn dient er nog een hoop te gebeuren ivm de voorbereiding van de regie. Er moet nagedacht worden over de beeldvoering in het algemeen. De sfeer van de film. Hoe je elke scène in beeld wilt zetten. En waar je de camera's gaat plaatsen in de ruimte.
Hiervoor had ik een storyboard gemaakt van de film, waarbij ik nagedacht heb over de beeldkaders, maar ook over de overgangen van de ene scéne naar de andere. Daarbij kan je hier ook al nadenken over je cuts, van close, naar middel en long. Zodat je op de draaidag zelf een goed beeld hebt over hoe je de scène wilt filmen. En geloof me, ik heb het nu ondervonden, deze voorbereiding is zeker geen overbodige luxe.
Naast het storyboard had ik ook een schematische voorstelling gemaakt van de camerastandpunten per shot zodat ik zeker niet over de as zou gaan. Een hele klus dus nog.
Maar het moeilijkste moest nog komen. Daar zat ik dan met mijn 20 pagina's scenario, nu moest dit ding nog verfilmd worden. En ja, ik had me laten gaan.
Er waren verschillende locaties:
- 2 woningen - een woonzorgcentrum - een basisschool - een politiekantoor - een restaurant - het huis van de schoonmoeder
Daarnaast was er ook een hele waslijst van acteurs en actrices:
- het gezin, bestaande uit: Kris, Monique en Lisa - een juf - een agent - een agente - een schoonmoeder - een dienster - stem van een virtueel personage - kinderen van de basisschool - bejaarden in het woonzorgcentrum
Zowel de acteurs als locaties moest ik zelf zoeken en te pakken zien te krijgen. Niet altijd een gemakkelijke opdracht. Zeker niet als je weet dat mijn budget welgeteld 0 euro was. Na een aantal mails, gesprekken en telefoons slaag ik er toch in deze opdracht tot een goed einde te brengen. De agente was de moeilijkste opdracht, omdat deze niet in uniform 'toneel' mogen spelen. Maar toch had ik iemand gevonden en heeft de Antwerpse burgemeester, Patrick Janssens, gelukkig zijn zegen gegeven (want dit moest allemaal officieel worden goedgekeurd).
De locaties zijn er, de acteurs zijn gecast, we kunnen dus beginnen.
Eerst had ik het verhaaltje vrij simpel geschreven. Het gezinnetje is schijnbaar gelukkig, dan gaat de vrouw er vandoor en dan gaat de man op zoek. Dit concept vond ik echter vrij flauw en voorspelbaar. Dan kreeg ik de tip van onze docente scenario om te starten bij het punt waarbij de man op zoek gaat naar zijn dochter. Toen ging er een belletje rinkelen: de opdracht was dit ben ik, dit was ik, dit zal ik en ik had er van gemaakt: dit was ik, dit ben ik, dit zal ik. Na deze tip heb ik alles terug door elkaar gerammeld en samengepakt en toen had ik een verhaal dat vrij goed aan de opdracht beantwoordde. Het enige nadeel was, ik moest via deze weg gebruik maken van flashbacks. Een veelal afgekeurde methode bij het schrijven, maar ik zag geen andere uitweg. Op papier zag alles er best goed uit.
De Amerikaanse filmregisseur en scenarist John Hughes is op 59-jarige leeftijd overleden. Een hartaanval werd de man fataal.
Hughes werd in Hollywood vooral bekend als scenarist van kaskrakers zoals 'Home Alone' en 'Beethoven'. Hij zat ook wel eens in de regisseursstoel. Dat was zo het geval bij 'The Breakfast Club'.
De Amerikaan scheerde vooral in de jaren '80 en '90 hoge toppen. Zijn overlijden werd bevestigd door zijn manager.
Inspiratie zoeken en vinden. Soms is het een moeilijke opdracht. Maar af en toe komen de ideeën vanzelf aangewaaid. Vandaag in de krant een leuk idee voor een spannende thriller. Verzin er een motief en backstory bij en je krijgt een perfecte whydunit.
Een Amerikaanse vrouw dacht even dat haar plan gewerkt had. Toen de politie haar vertelde dat haar echtgenoot overleden was, was ze ervan overtuigd dat haar huurmoordenaar zijn werk had gedaan. Wat ze niet wist, is dat de zogenaamde 'huurmoordenaar' in werkelijkheid een undercover politieagent was.
De 26-jarige Dalia Dippolito kwam woensdag thuis en zag dat de buurt rond haar huis afgezet was. Toen een agent haar vertelde dat haar man dood was, barstte de vrouw in tranen uit.
5000 procent zeker
Haar emotionele reactie was niet meer dan knap staaltje acteerwerk, want de vrouw had aan een huurmoordenaar 3000 dollar betaald om haar echtgenoot om het leven te brengen. "Ik ben 5000 procent zeker", antwoordde Dippolito toen de 'crimineel' haar vroeg of ze zeker was van haar beslissing. In werkelijkheid ging het om een undercover agent.
Daarop werd de dood van de onfortuinlijke echtgenoot in scène gezet. We wilden dat de vrouw geloofde dat haar man dood was", vertelt een politieagent. Na haar stortvloed aan tranen werd Dippolito meegenomen naar het politiekantoor en verrassend genoeg wachtte haar man haar daar levend en wel op.
Januari 2009. Op de academie krijgen we onze opdracht voor de eindfilm. Deze luidt: dit ben ik, dit was ik, dit zal ik. Duur van de film is onbepaald en je mag gebruik maken van geluid.
Ik had veel nagedacht over deze opdracht en wat ik er mee zou gaan doen. Tot ik op een dag een artikel las in een tijdschrift waarin een vader op zoek was naar zijn, door zijn vrouw, ontvoerde zoontjes. Hij had een tooltje ingebouwd in een computerspelletje waarvan hij wist dat zijn zoon dit graag speelde. Als zijn zoontje dan een vraag kon beantwoorden (hoe zijn schildpad noemt) kon hij in contact komen met zijn vader. Dit bracht me op ideeën. Wat als ik een moeder er met een kind vandoor laat gaan en de vader gaat op zoek via internet? Zo kwam ik bij het spel Second Life terecht. Hierin kan je een virtuele wereld creëren en het uiterlijk van je karakters naar believen aanpassen zodat je ze zeer goed op je acteurs kan laten gelijken. Bovendien bevat het spel een heel aantal prachtige decors.
Met dit alles ging ik aan de slag. Ik schreef en schreef en schreef. Uiteindelijk werd het een kortverhaal van 20 pagina's waarin een man op zoek gaat naar zijn, door zijn vrouw, ontvoerde dochter.
Eén ding was ik uit het oog verloren: ik moest niet enkel schrijven, dit verhaal diende ook nog verfilmd te worden.
Ondertussen heeft mijn scenario een hele hoop omzwervingen gemaakt. Maar nergens was het een succes. Wat ging er nu uiteindelijk mis? In het begin had ik totaal geen idee. Ik had toch een goed verhaal? En ja ik blijf erbij, de basis van mijn verhaal was goed, maar de uitwerking was niet echt denderend. Het heeft een tijdje geduurd vooraleer ik het zag. Afstand nemen van je eigen werk is altijd moeilijk. Bovendien is mijn kennis ondertussen weeral een beetje gestegen en zie je meer en meer. Het scenario was ronduit slecht. Al zeg ik het zelf. De dialogen rammelden en het leek of er telkens dezelfde persoon aan het woord was. Er waren veel te veel personages zodat het niet meer duidelijk was wie, wie was en wat die nu ook weer juist kwam doen. Het kiezen van de tijdsgeest had totaal geen nut, het was meer om een gezellige sfeer te creëren, maar had voor de rest geen zin. En als het geen doel heeft, schrap je het ook best, want kostuums kosten handen vol geld. Daarbij was er geen duidelijk doel. Het was niet duidelijk wie, wat wou. Ook het perspectief was niet duidelijk. Wie was het hoofdpersonage en van welke hoek werd het verhaal verteld?
Een hele lijst met fouten, misschien wel bijna alle fouten die je kan maken. Of toch niet allemaal. Het opzetten en inlossen van zaken vind ik nog altijd dat ik ze goed gedaan heb. Nu ik reeds veel boeken heb gelezen weet ik ook dat dit veel voorkomende fouten zijn. Vooral de vraag: wie zijn verhaal is het nu eigenlijk? Wordt gemakkelijk over het hoofd gezien. Je hebt een verhaal dat je kwijt wilt, en jij begrijpt wat je wilt zeggen, maar het is juist de kunst om het voor iedereen verstaanbaar te maken. Ik had mijn verhaal ook veel te ingewikkeld gemaakt en de basis waren details die misschien niemand ooit zou begrijpen.
Eigenlijk voelde ik al aan dat het haperde toen ik aan mijn synopsis en treatment aan het schrijven was. Het was echt worstelen om het vertelt te krijgen. Ik moest zoveel zeggen, en er leek zoveel belangrijk dat ik er na een tijd geen touw meer aan kon vastknopen. Wanneer ik het tegen iemand wou vertellen, leek het ook niet echt duidelijk te zijn. Ik kreeg het idee niet in één boeiende zin vervat. En dan is het mis. Een hele uitdaging voor mij: keep it simple, maar het moet.
Maar dankzij een docent op de academie heb ik het verhaal langs een andere invalshoek kunnen bezien. De basisgedachte is hetzelfde, maar de aanzet is anders. Zelf had ik het nooit zo gezien, is dat wat ik wil vertellen? En ja, dat was het! Dus ondertussen heb ik besloten om het verhaal ooit nog te gaan herschrijven maar dan op een betere, hopelijk goede manier. Daarom ben ik ook een beetje karig met inhoudelijke informatie. Maar dit dossier is wat mij betreft nog niet helemaal afgelopen.
Zoals ik ook reeds eerder vermeld heb was er ook een exemplaar naar Nederland gegaan. De juiste datum van verzending weet ik niet meer, maar op 10 juni 08 valt er een reactie in de bus van een medewerker van Frans Van Gestel. Het is een lange mail, en hij begint ook niet met helaas. Maar het is wederom geen succes. Toch ben ik weer gelukkig met deze mail omdat onze Nederlandse vrienden de moeite hebben genomen om een kleine analyse te maken van de inhoud en dat vind ik zeer interessant. Dus ook deze ga ik hier even citeren.
"Beste Cindy Willems,
Enige tijd geleden ontvingen wij van u het script "In het Licht van de Maan".
Het scenario is met interesse gelezen, maar helaas moeten wij u mededelen dat IDTV Film niets met het project zal doen.
Binnen het verhaal lijkt op een aantal punten niet duidelijk gekozen. Ten eerste is het niet helder wiens of wier verhaal wordt verteld en vanuit welk perspectief. Dat maakt het lastig om het te volgen, zowel op plotnivo als op emotioneel nivo. Daarnaast zijn de karakters in aanzet interessant, maar verdienen ze een minder oppervlakkige benadering. We komen er niet achter wie ze zijn en wat hun motivaties zijn.
Het verhaal speelt zich af in het verleden en in twee verschillende landen. Het is jammer dat de tijd waarin het zich afspeelt niet echt terug te vinden is in het verhaal. Nergens wordt voelbaar hoe het er destijds in België en in Perzië aan toe ging, zowel politiek, als maatschappelijk. Dat maakt de noodzaak voor deze keuzes discutabel.
Tenslotte mist het project een duidelijke Nederlandse connectie, hetgeen de mogelijke financiering van deze film zeer bemoeilijkt.
Niettemin wensen wij u veel succes met uw script, wellicht zijn er Belgische producten geïnteresseerd. Het scenario stuur ik u retour.
Vriendelijke groet,
Mede namens Frans van Gestel."
Dit is boeiend. En al was mijn eerste natuurlijke weerstand: protest, toch ben ik dankbaar voor deze analyse.
In het licht van de maan - productiehuizen Vlaanderen
Zoals eerder vermeld is het scenario ook in de bus van enkele Vlaamse productiehuizen terecht gekomen. Na enige tijd wachten krijg ik een mail van Dirk Impens. Heel eerlijk gezegd, ik ben slecht met namen, en ken deze man dus niet. Maar het blijkt een reactie te zijn op mijn scenario. Vol verwachting klik ik weer op deze boodschap. Het begint al wat positiever als de rest, geen helaas noch sorry als eerste woorden. Zou ik toch nog geluk hebben? Maar helaas, ook hier geen succes. Al ben ik wel heel gelukkig met het antwoord en vind ik het zelfs de moeite om de woorden hier letterlijk en volledig te citeren (en dat is al heel wat gezien dat toch enig typwerk met zich meebrengt):
"Dag Cindy,
Dank voor je scenario 'In het licht van de maan'. Ik vrees echter dat ik je moet ontgoochelen: we hebben op dit moment te veel projecten in de pipeline om nog extra materiaal in ontwikkeling te nemen. Al moet ik er onmiddellijk aan toevoegen dat ik je talenten als scenariste hoog schat. Waarmee ik vooral bedoel: laat je niet ontmoedigen door deze mail, integendeel ! Alle succes gewenst. mvg Dirk Impens"
Eerlijk gezegd, ik krijg het nog altijd een beetje moeilijk bij het lezen van deze mail. Emotioneel dan. Hij raakt, het is de eerste keer dat iemand uit de business schrijft dat ik talent heb. Zelf had ik dat gevoel ook wel een beetje, maar ben vrij onzeker over mezelf. En nu staat het daar zwart op wit. En dan nog van iemand die zeker niet de minste is in de sector. Ook al is het niets, het is een hart onder de riem en toch een grote motivatie om verder te doen, want misschien ben ik wel goed bezig.
Verder moet ik zeggen dat ik tot op heden nog steeds geen antwoord heb ontvangen van de andere drie productiehuizen. Zijnde Caviar, Woestijnvis en Eyeworks. Niet dat ik iemand iets kwalijk neem natuurlijk. Geen antwoord is duidelijk: niet goed genoeg.
In oktober 2008 neem ik deel aan het Idee 2008 van het filmfestival van Gent. We zijn nu bijna al een jaar na mijn kandidatuur voor het scenario atelier. Voor mijn deelname heb ik nog wat gesleuteld aan mijn synopsis en hoop hier opgepikt te worden.
Op 3 juli heb ik mijn kandidatuur verzonden. Op 10 oktober krijg ik antwoord. Weer klik ik vol spanning op de ongelezen mail. De eerste woorden die me weer in het gezicht staren zijn: "Helaas...". Weer geen goed nieuws dus. Blijkbaar is mijn idee niet opgepikt, maar desalniettemin wordt ik bedankt voor mijn inzending en nog veel succes toegewenst. Weer geen reden of wat dan ook. Nu snap ik wel dat daar geen tijd voor is hoor, maar toch heb je daar als scenarist een beetje behoefte aan om je werk geanalyseerd te zien en te weten waar het mankeert.
Maar nog steeds blijf ik hopen, er zijn nog mogelijkheden.
Ik weet niet juist meer hoe lang het geduurd heeft, maar enige tijd later is hij er. De mail met een beslissing van de jury. Nieuwsgierig klik ik op de ongelezen post. En groot is meteen mijn teleurstelling. De eerste woorden zijn: "Het spijt me ..." dat zegt natuurlijk al genoeg.
Het totale mailtje is kort en sec. Gewoon "Het spijt me te moeten melden dat u niet geselecteerd bent en nog veel succes met uw verdere carrière". Ik kort het hier wel even in, maar veel meer was het niet. Nu was het al zeker niet leuk om niet geselecteerd te zijn, want ik had zeer graag deelgenomen. Maar het is ook niet erg bevredigend dat er niet meer in het mailtje staat. Geen waarom. Dat is dan toch een vraag die door mijn hoofd flitst. Waarom niet? Wat mankeerde er juist aan mijn idee? Een paar tips zouden toch welkom geweest zijn. Maar ik veronderstel dat door de massa kandidaturen daar waarschijnlijk geen tijd voor is. Maar kom er zijn nog reacties af te wachten en misschien zit daar iets positief tussen.
Hier nog een klein linkje naar eigen werk gemaakt in samenwerking met medestudenten. In het DKO was er dit jaar een 48 uren weekend. Het doel was om binnen deze 48 uur een film te maken. Alle beelden en geluiden moesten binnen deze 48 uur worden opgenomen. De montage en afwerking moest eveneens binnen deze tijdspanne te gebeuren. Daarnaast moest je je aan een gekozen (uit de trommel getrokken) genre houden. Moest er een tunnel in het filmpje zitten en de zin "We hebben het niet geweten". Ons genre was horror en dit is er uit de bus gekomen. Er ontbreekt nog wel wat geluid, maar het eindresultaat is toch nog redelijk.
Een paar dagen na het insturen van mijn kandidatuur voor dit atelier krijg ik reeds reactie met melding van de goede ontvangst.
Op 3 december 2007 zal een vijfkoppige jury de kandidaat-deelnemers op basis van de ingediende dossiers selecteren. Op 10 december volgt dan een interview en daarna valt de uiteindelijke beslissing.
Zulke dingen vind ik dus zenuwslopend. Wat moet ik doen? Moet ik me voorbereiden op een jurygesprek of niet? En waar moet ik me dan exact op voorbereiden? Ik besluit in gedachten een voorbereiding te maken, maar er verder niets voor te doen. Al zorg ik er wel voor natuurlijk dat ik 10 december niets aan de hand heb, je weet maar nooit.
Nadat ik mijn scenario had afgewerkt is het natuurlijk de bedoeling er iets mee te gaan doen. Er zijn verschillende mogelijkheden om mezelf in the picture te zetten en ik besluit deze maximaal te benutten.
Een mogelijkheid is om het scenario op te sturen naar een aantal productiehuizen. Nu moet ik zeggen, veel zijn er niet in Vlaanderen. Ik maak in totaal vier postpakketjes en stuur mijn werk het land in. De geselecteerde productiehuizen: Menuet, Caviar, Woestijnvis, Eyeworks. Naast deze vier Vlaamse producenten vertrekt er ook één pakketje richting Nederland. Op een salongesprek van de scenaristengilde had ik de gelegenheid om de Nederlandse producent Frans Van Gestel te ontmoeten. Tijdens de wandeling naar de toiletten ben ik hem toevallig (in de hand gewerkte toevalligheid eerlijk gezegd) tegen het lijf gelopen en gevraagd of hij mijn werk wou lezen. Dit was ok, dus dat laat ik me geen twee keer zeggen.
Daarnaast wordt er door het VAF halfjaarlijks een scenario atelier georganiseerd. Ook hier besluit ik mijn kandidatuur te stellen. Ik worstel me door de administratieve molen en schrijf een pitch, synopsis en treatment van mijn verhaal. Daarnaast moet ik nog een persoonlijke motivatie en een soort CV opsturen. Dit in tienvoud. Wanneer alle papierwerk klaar is gaat ook dit dossier richting post.
Als laatste stel ik me kandidaat voor het Idee 08. Dit is een initiatief van het Gentse filmfestival. Hierbij kunnen scenaristen ideeën, scenario's ea insturen van een project. Dit verschijnt dan in een boek dat naar producenten, regisseurs en scenaristen wordt verstuurd. Een ideale manier dus om opgemerkt te worden. Ook hier maak in mijn aanvraag netjes in orde en verstuur het op de correcte manier in hun richting.
Mezelf tevreden stellend met het besef dat ik de Post weer een beetje gelukkiger heb gemaakt besluit ik na elke actie even af te wachten op de hoogverwachte reacties. Het beloven weer spannende tijden te worden.
Door examenperikelen staan de blogactiviteiten op een laag pitje.
De Amerikaanse filmregisseur en scenarist John Hughes is op 59-jarige leeftijd overleden. Een hartaanval werd de man fataal.
