Eindelijk is het zover op vrijdag 11 april 2008 word ik om 10u verwacht in de Masereelzaal van het Vlaams Parlement. Maar het is blijkbaar mijn dagje niet. Het begint al vroeg: overslapen. De wekker wel op het juiste uur gezet, maar niet laten aflopen. Ik heb nog 30 minuten om de trein te halen. Dat is kort voor mij, daar ik 's morgens echt wel een tas koffie nodig heb om mijn hersencellen in werking te zetten, maar het zal er voor vandaag niet inzitten. Ik spring in mijn kleren en hol naar het station. Daar moet ik nog kaartjes kopen, gelukkig kan ik nog mee. In de trein, neemt mijn hoofdpijn toe, het gemis aan caffeïne. Eindelijk arriveer ik in Brussel. Ik heb wel een plannetje afgedrukt, maar langs welke kant moet ik nu het station verlaten? Er zijn blijkbaar meerdere uitgangen. Op goed geluk kies ik een uitgang en oriënteer me op mijn plannetje. Spijtig genoeg lukt dit, door de zenuwen, niet zo best en loop ik dus totaal de verkeerde richting uit. De tijd begint te dringen. Dan maar een taxi roepen op een pleintje. Ik zeg dat ik naar het Vlaams Parlement moet, de chauffeur knikt en begint te rijden, ik heb nog 10 minuten. De taxi stopt voor het Vlaams Ministerie, dus op een totaal verkeerde plaats, aan een andere kant van Brussel. Ik word boos, maar heb blijkbaar niets te zeggen, daar ik de juiste straat dan maar had moeten geven. Na wat vijven en zessen kom ik toch bij het Vlaams Parlement aan. Een kwartier overtijd. Ik rep me naar binnen, in de hoop nog te mogen deelnemen. Blijkbaar heeft niet enkel het station meerdere in- en uitgangen, maar het Vlaams Parlement lijkt er ook een aantal te hebben. En natuurlijk sta ik aan de verkeerde, ik moet de hoek om zijn. Weer terug naar buiten en ik spoed me naar de juiste ingang. Daar moet ik me aanmelden en krijg ik een speciale 'visitor' sticker op de borst geplakt. De info in de vergaderzaal is reeds gestart wanneer ik binnen kom, maar gelukkig mag ik nog deelnemen. Er zijn ongeveer een tiental personen aanwezig die de uitdaging willen aangaan. Ik schat mijn kansen dus redelijk in, gezien het aantal deelnemers.
Na de info krijgen we een rondleiding door het Parlement en een aanduiding over een aantal plaatsen die zeker in de film moeten voorkomen. Onderweg worden er een aantal vragen gesteld door de aanwezigen die mijn oren een beetje doen suizen. Ik zie mijn overwinningskans plots wegsmelten daar ik besef tegenover een hele ploeg getalenteerde, ervaren mensen te staan.
Na de rondleiding krijgen we nog een drankje en succeswensen, die ik echt wel kan gebruiken. Ik ga weer richting station (zonder problemen deze keer) en spoor weer naar huis.