Op de eenzame wegen van Winston-Salem in North Carolina smeden twee mannen een onwaarschijnlijke vriendschap, die voor altijd hun levens zal veranderen. Solo is een Senegalese taxichauffeur die werkt om zijn jonge familie een beter leven te schenken. William is een harde zeventiger uit het Zuiden met een leven vol spijt. De ''American dream'' van de ene is nog maar net begonnen, terwijl die van de andere gedoemd lijkt te zijn. Maar ondanks hun verschillen realiseren beide mannen snel dat ze elkaar meer nodig hebben dan ze willen toegeven.
Eerlijk gezegd waren mijn verwachtingen hoog gespannen bij deze film. Het leek me een leuke, emotionele film. Niets is echter minder waar. Ik heb totaal geen idee wat juist de drijfveren van de twee mannen zijn en eigenlijk kom je niet veel te weten in deze film. Toch niets dat je enigzins een goed gevoel geeft. Een echte tegenvaller dus.
Na de dood van zijn vrouw vertrekt Joe met zijn dochters Mary en Kelly naar Genua om les te geven aan de universiteit. Ieder probeert op zijn manier de dood van de moeder te verwerken. Joe probeert er zo veel mogelijk voor zijn dochters te zijn, maar weet soms niet goed hoe met hen te praten. Mary heeft het ongeluk veroorzaakt en voelt zich erg schuldig. Ze begint de dode moeder te zien en ontwikkelt een obsessie voor kerken. Kelly gaat voortdurend uit met Italiaanse jongens. Joe schrijft ze allebei in voor pianolessen, om ze bezig te houden tijdens de zomer. Kelly verwijt Mary hun moeders dood en de afstand tussen de twee zussen groeit met de dag. Dit wordt getoond in de fysieke afstand die geleidelijk tussen hen groeit, tijdens hun dagelijkse wandeling naar huis doorheen de smalle, labyrinthische steegjes van Genua. Elk kiem van (melo)drama, dat potentieel aanwezig is in het thema van de dood, werd chirurgisch verwijderd uit dit sobere en mooie relaas van een rouwende familie.
Dit verhaal is waarschijnlijk bedoeld om als pakkend drama uit de bus te komen. Toch kan hij mij niet overtuigen. De vader is absoluut niet in de rouw, wanneer zijn vrouw sterft. De band met zijn dochters is misschien wel redelijk sterk, maar ook hier mis ik enige diepgang. Na een half jaar staat de man al met een andere vrouw te kussen. Deze vrouw wordt er echter onwel van en hij blijft als een stokvis aan het water staan. Daarnaast worden er oude vriendschappen uit de doos gehaald waar niets mee gebeurt. En nieuwe opgebouwd die al even leeg zijn. Kortom een film met weinig inhoud en emotie.
Up vertelt het grappige verhaal van de 78-jarige ballonnenverkoper Carl Fredricksen, die er altijd al van droomt een groot avontuur te beleven. Die droom gaat eindelijk in vervulling wanneer hij duizenden ballonnen aan zijn huis bevestigt en zo naar de Zuid-Amerikaanse wildernis vliegt. Hij ontdekt echter te laat dat onverwachts ook zijn grootste nachtmerrie mee op reis gaat: het overenthousiaste 8-jarige padvindertje Russell.
Met de stemmen van Arnold Willems, Sam de Graef, Chris Dusauchoit, Herbert Flack, Ivan Pecnik, Gunther Lesage, Frank Van Erum... in de nederlandstalige versie van de film.
Denzel Washington de rol van Walter Garber die bij de verkeerscentrale van de New Yorkse metro werkt. Zijn routinedag verandert in chaos door een gewaagde misdaad: de kaping van een metrotrein. John Travolta vertolkt de rol van Ryder, het meesterbrein achter de kaping. Als leider van een zwaar gewapende bende van vier dreigt hij de passagiers van de trein te doden tenzij binnen het uur een grote som losgeld betaald wordt. Terwijl de spanning groeit, wendt Garber zijn kennis van het metrosysteem aan om te proberen Ryder te slim af te zijn en de gijzelaars te redden. Er is echter één raadsel dat Garber niet kan oplossen: zelfs als de dieven het geld krijgen, hoe zijn ze dan van plan te ontsnappen ?
Niet echt overtuigende film. Als men zo wanhopig is om de passagiers te redden, waarom laat men ze dan op het einde gewoon in de steek? Waarom heeft Garber niet meer interesse in hen wanneer hij op de Pelham stapt. Het is allemaal leuk in elkaar gestoken, maar emotioneel klopt het verhaaltje niet echt.
Categorie:in the picture Tags:harry,potter,and,the,halfblood,prince,production,notes
Harry Potter and the Half-Blood Prince
Voldemort versterkt zijn greep op de werelden van Dreuzels en tovenaars en zelfs Zweinstein is niet meer de veilige haven van weleer. Harry vermoedt dat het gevaar zelfs binnen het kasteel schuilt, maar Perkamentus is vooral bezig met hem voor te bereiden op de laatste strijd, die alsmaar sneller dichterbij komt. Samen proberen ze de sleutel te vinden om Voldemorts verdediging open te breken. Hiervoor roept Perkamentus de hulp in van zijn oude vriend Hildebrand Slakhoorn, van wie hij vermoedt dat hij belangrijke informatie achterhoudt. Intussen worden de studenten door andere problemen geteisterd: op hol geslagen tienerhormonen. Harry voelt zich steeds meer aangetrokken tot Ginny, maar dat geldt ook voor Daan Tomas. Belinda Broom beslist dat Ron haar grote liefde is, maar heeft geen rekening gehouden met de magische krachten van Regina Valsters chocolade! En dan is er nog Hermelien, die wordt verteerd door jaloezie, maar vastberaden is om haar gevoelens niet prijs te geven. Terwijl de romantiek bloeit, is er één student die zich afzijdig houdt, vastberaden om zijn duister plan uit te voeren. Liefde hangt in de lucht, maar tragedie ligt in het vooruitzicht en Zweinstein zal misschien nooit meer hetzelfde zijn.
Wat mij betreft film met weinig inhoud. Er lijkt weinig te gebeuren in deze. Blijkbaar is men ervan overtuigd dat men met de reeds opgebouwde Potter hype geen moeite meer moet doen om nog een goede film te maken. Misschien enkel nog voor de mensen die Harry Potter steeds nog in roze zien door hun Potter bril. Mij kon deze film alleszins niet bekoren.
