Kort voor de jaarlijkse grote groentenwedstrijd slaat de 'groentenkoorts' weer volop toe in het stadje van Wallace en Gromit. Onze goede vrienden, deskundigen op het vlak van de ' menselijke ' bestrijding van ongedierte, doen gouden zaken, al barst hun huisje van West Wallaby haast uit zijn voegen omwille van de kolonie konijnen die erin is ondergebracht... Plots richt een al even reusachtig als geheimzinnig 'beest' elke nacht grote schade aan in de befaamde moestuinen van de stadsbewoners. Lady Tottington, organisator van de wedstrijd, belast Wallace en Gromit met de opdracht dit monster uit te schakelen. Victor Quartermaine, Lady Tottington's eeuwige minnaar, droomt er echter van het beest zelf neer te knallen, om uit te groeien tot de plaatselijke held en het zo begeerde huwelijk met de Lady te beklinken. Nu de datum van de wedstrijd nadert, ziet Lady Tottington zich ertoe gedwongen Quartermaine de toelating te geven de jacht te openen op de groentenverslinder. Ze beseft niet dat ze door dit te doen zichzelf en ook onze vrienden Wallace en Gromit in groot gevaar brengt.
Het vrolijke begindeuntje doet me direct aan het carnaval festival van de Efteling denken. Het is grappig, vrolijk en blijft nog lang in je hoofd hangen. En na de film gezien te hebben moet ik zeggen dat het misschien geen toeval is dat deze sfeer wordt opgeroepen. Ik wil niet gaan beweren dat de makers de Efteling voor ogen hadden bij het creëren van deze film, maar voor mij heeft hij dezelfde magie. Het is een sprookje, soms grappig, soms wat donker, met enige actie en vooral met veel fantasie in. Persoonlijk heb ik veel respect voor dit soort films. Al is het verhaal meestal wat slap en voorspelbaar, en dat is bij deze film niet anders, de uitvoering is echt prachtig. Als je bedenkt dat al die figuurtjes, achtergronden en props stuk voor stuk met de hand gemaakt zijn. En beeld voor beeld geanimeerd, dan kan ik niet anders dan vol bewondering dit eindresultaat te bekijken. Je moet wel houden van het soort figuurtjes dat in Wallace and Gromit naar voor treden, maar de technische uitvoering is van zeer hoge kwaliteit. De cuts zijn bijna nooit storend, de beelden mooi en de bewegingen vloeiend. Een meesterwerkje naar mijn mening.
Leonard Shelby (Guy Pearce) draagt dure Europese kostuums, rijdt met het laatste Jaguar-model maar woont in goedkope anonieme motels waar hij alles met hopen cash geld betaalt. Hoewel hij eruit ziet als een succesvolle zakenman, heeft hij maar één doel voor ogen: op zoek gaan naar de man die zijn vrouw verkracht en vermoord heeft en hem zwaar laten boeten voor zijn daden. Aangezien de politie weinig geloof hecht aan zijn verhaal, begint hij eigenhandig aan een alles overheersende zoektocht naar gerechtigheid. Er is echter één probleem: Leonard lijdt aan een zeldzame ongeneeslijke vorm van geheugenverlies. Hij kan zich nog wel alle 'details' herinneren van net voor het 'ongeval', maar niet wat er zich de voorbije vijftien minuten afspeelde. Met behulp van kaartjes, post-its, polaroid-foto's en tattoos tracht hij zijn leven in tijd en ruimte te plaatsen. Ook de hulp van zijn ontmoetingen kunnen daarbij helpen, hoewel hij niet zeker is van hun goede bedoelingen. Hoe langer we kijken, hoe minder we te weten komen en hoe meer vragen er gesteld worden. Misschien is Leonard heroïsche zoektocht louter een symptoom van geestesziekte of een voorbode van de obsessieve gevolgen van een psychopaat...
Memento is op zijn minst gezegd weer een speciale film. Ik kan me best voorstellen dat deze film weer zijn voor- en tegenstanders zal hebben. Zelf blijf ik, zoals gewoonlijk met dit soort experimenten, weer met een dubbel gevoel zitten. Het basisidee: een persoon heeft geheugenverlies en wil de dood van zijn vrouw wreken, vind ik schitterend. Je kan alle kanten uit met dit personage. Je kan het laten gebruiken, misbruiken, leiden en misleiden. Echter de uitwerking van de film ben ik niet zot op. Het verhaal springt van voor naar achter en weer terug. Dan krijgen we weer stukken te zien die we net gezien hebben maar met een kleine intro als extra. In het begin vroeg ik me af of ik het verhaal geen zes keer zou moeten zien, gelukkig gaan we af en toe nog een streepje verder. Persoonlijk had ik het verhaal toch liever in de klassieke vertelmanier gezien, want het wilt niet zeggen dat als ons karakter geheugenverlies heeft wij als kijker er ook last van hebben. Niet direct een film die in mijn toplijstje zal voorkomen, maar gewaagd experiment.
Noot: deze film staat op nr 100 in de lijst met de 101 beste scenario's (onder films uit de oude doos)
Leonard Shelby: If we talk for too long, I'll forget how we started. Next time I see you, I'm not gonna remember this conversation. I don't even know if I've met you before. [pause] Leonard Shelby: I've told you this before, haven't I?
Zoals ik ook reeds eerder vermeld heb was er ook een exemplaar naar Nederland gegaan. De juiste datum van verzending weet ik niet meer, maar op 10 juni 08 valt er een reactie in de bus van een medewerker van Frans Van Gestel. Het is een lange mail, en hij begint ook niet met helaas. Maar het is wederom geen succes. Toch ben ik weer gelukkig met deze mail omdat onze Nederlandse vrienden de moeite hebben genomen om een kleine analyse te maken van de inhoud en dat vind ik zeer interessant. Dus ook deze ga ik hier even citeren.
"Beste Cindy Willems,
Enige tijd geleden ontvingen wij van u het script "In het Licht van de Maan".
Het scenario is met interesse gelezen, maar helaas moeten wij u mededelen dat IDTV Film niets met het project zal doen.
Binnen het verhaal lijkt op een aantal punten niet duidelijk gekozen. Ten eerste is het niet helder wiens of wier verhaal wordt verteld en vanuit welk perspectief. Dat maakt het lastig om het te volgen, zowel op plotnivo als op emotioneel nivo. Daarnaast zijn de karakters in aanzet interessant, maar verdienen ze een minder oppervlakkige benadering. We komen er niet achter wie ze zijn en wat hun motivaties zijn.
Het verhaal speelt zich af in het verleden en in twee verschillende landen. Het is jammer dat de tijd waarin het zich afspeelt niet echt terug te vinden is in het verhaal. Nergens wordt voelbaar hoe het er destijds in België en in Perzië aan toe ging, zowel politiek, als maatschappelijk. Dat maakt de noodzaak voor deze keuzes discutabel.
Tenslotte mist het project een duidelijke Nederlandse connectie, hetgeen de mogelijke financiering van deze film zeer bemoeilijkt.
Niettemin wensen wij u veel succes met uw script, wellicht zijn er Belgische producten geïnteresseerd. Het scenario stuur ik u retour.
Vriendelijke groet,
Mede namens Frans van Gestel."
Dit is boeiend. En al was mijn eerste natuurlijke weerstand: protest, toch ben ik dankbaar voor deze analyse.
In het licht van de maan - productiehuizen Vlaanderen
Zoals eerder vermeld is het scenario ook in de bus van enkele Vlaamse productiehuizen terecht gekomen. Na enige tijd wachten krijg ik een mail van Dirk Impens. Heel eerlijk gezegd, ik ben slecht met namen, en ken deze man dus niet. Maar het blijkt een reactie te zijn op mijn scenario. Vol verwachting klik ik weer op deze boodschap. Het begint al wat positiever als de rest, geen helaas noch sorry als eerste woorden. Zou ik toch nog geluk hebben? Maar helaas, ook hier geen succes. Al ben ik wel heel gelukkig met het antwoord en vind ik het zelfs de moeite om de woorden hier letterlijk en volledig te citeren (en dat is al heel wat gezien dat toch enig typwerk met zich meebrengt):
"Dag Cindy,
Dank voor je scenario 'In het licht van de maan'. Ik vrees echter dat ik je moet ontgoochelen: we hebben op dit moment te veel projecten in de pipeline om nog extra materiaal in ontwikkeling te nemen. Al moet ik er onmiddellijk aan toevoegen dat ik je talenten als scenariste hoog schat. Waarmee ik vooral bedoel: laat je niet ontmoedigen door deze mail, integendeel ! Alle succes gewenst. mvg Dirk Impens"
Eerlijk gezegd, ik krijg het nog altijd een beetje moeilijk bij het lezen van deze mail. Emotioneel dan. Hij raakt, het is de eerste keer dat iemand uit de business schrijft dat ik talent heb. Zelf had ik dat gevoel ook wel een beetje, maar ben vrij onzeker over mezelf. En nu staat het daar zwart op wit. En dan nog van iemand die zeker niet de minste is in de sector. Ook al is het niets, het is een hart onder de riem en toch een grote motivatie om verder te doen, want misschien ben ik wel goed bezig.
Verder moet ik zeggen dat ik tot op heden nog steeds geen antwoord heb ontvangen van de andere drie productiehuizen. Zijnde Caviar, Woestijnvis en Eyeworks. Niet dat ik iemand iets kwalijk neem natuurlijk. Geen antwoord is duidelijk: niet goed genoeg.
In de glamoureuze wereld van New York City woont Rebecca Bloomwood, een vrolijke meid die erg goed is in winkelen misschien een beetje te goed. Ze droomt ervan voor haar favoriete modeblad te werken, maar raakt er maar niet binnen tot ze, ironisch genoeg, een baantje binnenhaalt als adviescolumniste voor een financieel tijdschrift dat door dezelfde uitgeverij wordt gepubliceerd. Nu haar dromen eindelijk werkelijkheid worden, doet ze steeds meer hilarische en extreme pogingen om te vermijden dat haar verleden haar toekomst verknalt ...
Melige, voorspelbare film, maar soms best wel schattig. Als je zin hebt in een avondje niet al te zwaar entertainment valt hij best te pruimen. En misschien nog een beetje moraal: geld en materie maakt niet gelukkig.
Categorie:in the picture Tags:Confessions,of,a,shopaholic
Confessions of a shopaholic
Rebecca Bloomwood: A man will never love you or treat you as well as a store. If a man doesn't fit, you can't exchange him seven days later for a gorgeous cashmere sweater. And a store always smells good. A store can awaken a lust for things you never even knew you needed. And when your fingers first grasp those shiny, new bags... oh yes... oh yes.
In oktober 2008 neem ik deel aan het Idee 2008 van het filmfestival van Gent. We zijn nu bijna al een jaar na mijn kandidatuur voor het scenario atelier. Voor mijn deelname heb ik nog wat gesleuteld aan mijn synopsis en hoop hier opgepikt te worden.
Op 3 juli heb ik mijn kandidatuur verzonden. Op 10 oktober krijg ik antwoord. Weer klik ik vol spanning op de ongelezen mail. De eerste woorden die me weer in het gezicht staren zijn: "Helaas...". Weer geen goed nieuws dus. Blijkbaar is mijn idee niet opgepikt, maar desalniettemin wordt ik bedankt voor mijn inzending en nog veel succes toegewenst. Weer geen reden of wat dan ook. Nu snap ik wel dat daar geen tijd voor is hoor, maar toch heb je daar als scenarist een beetje behoefte aan om je werk geanalyseerd te zien en te weten waar het mankeert.
Maar nog steeds blijf ik hopen, er zijn nog mogelijkheden.
Ik weet niet juist meer hoe lang het geduurd heeft, maar enige tijd later is hij er. De mail met een beslissing van de jury. Nieuwsgierig klik ik op de ongelezen post. En groot is meteen mijn teleurstelling. De eerste woorden zijn: "Het spijt me ..." dat zegt natuurlijk al genoeg.
Het totale mailtje is kort en sec. Gewoon "Het spijt me te moeten melden dat u niet geselecteerd bent en nog veel succes met uw verdere carrière". Ik kort het hier wel even in, maar veel meer was het niet. Nu was het al zeker niet leuk om niet geselecteerd te zijn, want ik had zeer graag deelgenomen. Maar het is ook niet erg bevredigend dat er niet meer in het mailtje staat. Geen waarom. Dat is dan toch een vraag die door mijn hoofd flitst. Waarom niet? Wat mankeerde er juist aan mijn idee? Een paar tips zouden toch welkom geweest zijn. Maar ik veronderstel dat door de massa kandidaturen daar waarschijnlijk geen tijd voor is. Maar kom er zijn nog reacties af te wachten en misschien zit daar iets positief tussen.
Hier nog een klein linkje naar eigen werk gemaakt in samenwerking met medestudenten. In het DKO was er dit jaar een 48 uren weekend. Het doel was om binnen deze 48 uur een film te maken. Alle beelden en geluiden moesten binnen deze 48 uur worden opgenomen. De montage en afwerking moest eveneens binnen deze tijdspanne te gebeuren. Daarnaast moest je je aan een gekozen (uit de trommel getrokken) genre houden. Moest er een tunnel in het filmpje zitten en de zin "We hebben het niet geweten". Ons genre was horror en dit is er uit de bus gekomen. Er ontbreekt nog wel wat geluid, maar het eindresultaat is toch nog redelijk.
Een paar dagen na het insturen van mijn kandidatuur voor dit atelier krijg ik reeds reactie met melding van de goede ontvangst.
Op 3 december 2007 zal een vijfkoppige jury de kandidaat-deelnemers op basis van de ingediende dossiers selecteren. Op 10 december volgt dan een interview en daarna valt de uiteindelijke beslissing.
Zulke dingen vind ik dus zenuwslopend. Wat moet ik doen? Moet ik me voorbereiden op een jurygesprek of niet? En waar moet ik me dan exact op voorbereiden? Ik besluit in gedachten een voorbereiding te maken, maar er verder niets voor te doen. Al zorg ik er wel voor natuurlijk dat ik 10 december niets aan de hand heb, je weet maar nooit.
Nadat ik mijn scenario had afgewerkt is het natuurlijk de bedoeling er iets mee te gaan doen. Er zijn verschillende mogelijkheden om mezelf in the picture te zetten en ik besluit deze maximaal te benutten.
Een mogelijkheid is om het scenario op te sturen naar een aantal productiehuizen. Nu moet ik zeggen, veel zijn er niet in Vlaanderen. Ik maak in totaal vier postpakketjes en stuur mijn werk het land in. De geselecteerde productiehuizen: Menuet, Caviar, Woestijnvis, Eyeworks. Naast deze vier Vlaamse producenten vertrekt er ook één pakketje richting Nederland. Op een salongesprek van de scenaristengilde had ik de gelegenheid om de Nederlandse producent Frans Van Gestel te ontmoeten. Tijdens de wandeling naar de toiletten ben ik hem toevallig (in de hand gewerkte toevalligheid eerlijk gezegd) tegen het lijf gelopen en gevraagd of hij mijn werk wou lezen. Dit was ok, dus dat laat ik me geen twee keer zeggen.
Daarnaast wordt er door het VAF halfjaarlijks een scenario atelier georganiseerd. Ook hier besluit ik mijn kandidatuur te stellen. Ik worstel me door de administratieve molen en schrijf een pitch, synopsis en treatment van mijn verhaal. Daarnaast moet ik nog een persoonlijke motivatie en een soort CV opsturen. Dit in tienvoud. Wanneer alle papierwerk klaar is gaat ook dit dossier richting post.
Als laatste stel ik me kandidaat voor het Idee 08. Dit is een initiatief van het Gentse filmfestival. Hierbij kunnen scenaristen ideeën, scenario's ea insturen van een project. Dit verschijnt dan in een boek dat naar producenten, regisseurs en scenaristen wordt verstuurd. Een ideale manier dus om opgemerkt te worden. Ook hier maak in mijn aanvraag netjes in orde en verstuur het op de correcte manier in hun richting.
Mezelf tevreden stellend met het besef dat ik de Post weer een beetje gelukkiger heb gemaakt besluit ik na elke actie even af te wachten op de hoogverwachte reacties. Het beloven weer spannende tijden te worden.
Hieronder het synopsis van mijn idee. Je krijgt hier al een klein tipje van de sluier opgelicht betreffende mijn verhaal.
Een ex-Amerikaans zakenman is vermoord. De film brengt ons een jaar terug in de tijd. Op het eerste zicht heeft George een normaal huwelijksleven. Hij is eveneens eigenaar van een haute couture winkel met bijhorend naaiatelier. Zijn kleding wordt uniek gemaakt door het gebruik van fijne Iraanse stoffen die hij persoonlijk in de weverij van zijn vriend ter plaatse gaat halen. Maar al spoedig komen we er achter dat hij een dubbelleven leidt vol leugens en bedrog. Zijn winkel is slechts een dekmantel voor zijn passie voor vrouwen. Zijn modellen zijn geen modellen, maar animeermeisjes in zijn nachtclub, waar hij gretig gebruik van maakt. Wanneer hij op een dag Alice, de vrouw van zijn boekhouder Paul, in zijn club aan het werk zet, gaan de poppen aan het dansen. Het net sluit zich langzaam, leugens komen bovendrijven. Tot de stoppen springen en George wordt neergeschoten.
Cursus Scenarioschrijven voor beginners (vanaf 26/08/09)
Je wil een eigen filmscript schrijven, maar weet niet hoe je eraan moet beginnen? Of je loopt al een tijdje met een idee in je hoofd, maar je weet niet hoe je dit in een scenario giet? Dan is deze cursus zeker iets voor jou!
We starten deze beginnerscursus met een korte inleiding in scenario-analyse en van daaruit kan je beginnen werken aan een eigen pitch, het startschot voor je scenario. In de drie daarop volgende lessen wordt deze pitch dan vertaald in een afgewerkte synopsis van het verhaal, dat je later eventueel nog kan uitwerken in filmtaal.
Heb je na deze cursus de kriebels te pakken en heb je zin om echt met je scenario aan de slag te gaan, of wil je je wel eens wat meer verdiepen in het maken van film, dan kan je altijd doorvloeien naar een van onze filmactiviteiten.
Wanneer? Woensdagen 26 augustus, 2, 9 en 16 september 2009, telkens van 19 u. - 22 u.
Info? Meer info bij Michelle Coenen, Centrum voor Beeldexpressie: vorming@beeldexpressie.be of 03 821 10 26. Deelnameprijs: 25 euro voor CvB-leden en 30 euro voor niet-leden.
Cursus in samenwerking met Fonk vzw, de lessen worden gegeven door Koen Thiry.
Deze nieuwsbrief wordt verspreid door de Scenaristengilde vzw - Vredestraat 24 - 2600 Antwerpen - Ondernemingsnr 861 194 209 - www.scenaristengilde.be - info@scenaristengilde.be - (om hem niet meer te ontvangen, klik hier)
Charlie Kaufman, een eenzame scenarioschrijver, probeert de adaptatie van een roman voor het witte doek neer te pennen. Hij heeft geen flauw idee van hoe hij trouw kan blijven aan het boek en tegelijk ook aan de normen van Hollywood kan voldoen. Hij overweegt contact op te nemen met de schrijfster, Susan Orlean, een door het huwelijk teleurgestelde dame die verliefd is op de held van zijn roman. Charlie wil ook de hulp inroepen van zijn tweelingbroer...
Adaptation is een zeer speciale film. Ik denk dat het een beetje iets is van je bent er voor of niet. En ik moet zeggen: ik ben voor. Het geheel is zo onvoorspelbaar en ontzettend goed in elkaar gestoken. Daarbij is het deels ook nog herkenbaar. De stress als je aan het schrijven bent en het wilt niet komen. Gedachten die maar door je hoofd blijven malen en sneller komen dan je ze eigenlijk kan denken. Het hoort er allemaal bij. Het verhaal is zeer vreemd en het duurt even voor je er in zit. Maar dan besef je plots dat de gedachten van de scenarist tot leven komen. Iedereen speelt zichzelf en toch weer niet. De technische kant kan ik weinig op aanmerken, buiten dat er een paar storende cuts inzitten. En de setting waarbij de tweeling in het moeras zit is ook even heel onrealistisch. Het is slechts een flits, maar het beeld voelt toch vreemd aan. Het acteerwerk van Nicolas Cage vind ik ronduit schitterend. De karakters van de tweeling zijn echt tegenpolen en hij zet ze allebei even overtuigend neer. Om kort te gaan, een aanrader die je zeker eens moet bekijken.
Noot: deze film staat op nr 77 in de lijst met de 101 beste scenario's (onder films uit de oude doos)
Charlie Kaufman: To begin... To begin... How to start? I'm hungry. I should get coffee. Coffee would help me think. Maybe I should write something first, then reward myself with coffee. Coffee and a muffin. Okay, so I need to establish the themes. Maybe a banana-nut. That's a good muffin.
Nadat ik heb uitgemaakt in welke sfeer ik mijn verhaal wil laten afspelen begin ik aan mijn scenario zelf. Ik had al een heel goed beeld van waar ik naartoe wou. Daarbij had ik al een vrij goed overzicht van mijn karakters. Met andere woorden ik wist wat er te doen stond: moord. Eveneens wist ik wie, waarom en hoe. Nu moest ik het enkel nog in een mooie verpakking steken. Met behulp van de groene bijbel ga ik weer aan de slag. Het verhaal wordt opgedeeld in drie delen: begin, midden en einde. In het eerste deel wordt er een overzicht gegeven van de karakters. Het tweede deel begint met een onverwachte, spannende gebeurtenis en kondigt een spannend middenstuk aan. Het derde en laatste deel start weer met een raadselachtig iets en leidt uiteindelijk tot de ontknoping. Buiten het feit dat ik een opdeling had gemaakt in deze drie delen en hun breekpunten, of overgangen naar het volgende stuk, had ik ook nog eens elk deel onderverdeeld in scènes. Per deel had ik een overzicht gemaakt van de scènes en getracht in één zin uit te leggen wat er diende te gebeuren in deze scène. Zo had ik een goed zicht op mijn verhaal en verloop van karakters. Daarnaast kwamen er nog schema's met de onderlinge relatie tussen de karakters en hun evolutie doorheen de drie delen. En niet te vergeten een woordje uitleg over elk karakter afzonderlijk. Na de korte introductie van de scènes werd alles iets langer uigeschreven, zonder dialoog. Op het einde, toen ik dacht dat alles goed zat, is de dialoog erbij gekomen. Een hele klus en het totaalpakket wat ik uiteindelijk scenario noem zal 105 pagina's gaan tellen. Nadat de dikke boterham gesmeerd is ben ik de eerste momenten erg tevreden over zijn smaak.
Ex-CIA agent Claire Stenwick en ex-MI6 agent Ray Koval zijn beiden overgestapt naar het bedrijfsleven en hebben in het geheim een relatie. Als ze verwikkeld raken in een levensgevaarlijk spionagespel, ontdekken ze welke gevolgen dit voor hun werk heeft. Want in hoeverre kan je je geliefde vertrouwen?
Ik moet zeggen deze film rolt leuk over het scherm, maar eerlijk gezegd ik snap er geen bal van. Er zijn een heleboel tijdsprongen wat het verhaal ingewikkeld te volgen maakt. Dan gaan we een half jaar terug in de tijd, dan weer vijf jaar, vervolgens drie jaar dan weer tien dagen. En of we dan tien dagen terug zitten van vandaag of tien dagen van drie maanden geleden? Joost mag het weten. Daarbij wordt er een beetje een spel opgezet tussen de twee geliefden. Is hij/zij te vertrouwen of niet? Zitten we in hetzelfde schuitje of is hij/zij op zijn/haar eentje aan het handelen. Ergens voel je al van ver aankomen dat het allemaal draait om de kijker een rad voor de ogen te zetten en dat het natuurlijk een leuk koppeltje is. Verder worden er een paar dingen opgezet en niet ingelost. Er is op een bepaald ogenblik sprake van een tweeling. "Hoe zie ik er vandaag uit?" vraagt een man. Checkt dan zijn dubbelganger en scheurt vervolgens weg in een wagen. Waarom heeft deze man een dubbelganger? Misschien ben ik de enige die het niet snapt, maar ik zie het nut er dus niet van in. Dan op het einde lijkt het stel in de luren gelegd door het bedrijf. Maar wat is het nut hier dan weer van? Wat haalt het bedrijf ermee? Zoals ik al zei misschien ben ik de enige die het er moeilijk mee heeft, maar de film leidt in mijn ogen nergens naar. Natuurlijk maakt het acteerwerk een hele hoop goed. Je voelt de chemie tussen Julia Roberts en Clive Owen wel een beetje van het scherm spatten. Camerawerk en montage zijn ook wel in orde. Dit maakt dat de film, naar mijn gevoel dan, niet een complete mislukking is.
