Het woord zegt het eigenlijk zelf al. In de whodunit gaan we op zoek naar de dader van één of andere misdaad. WIE heeft die moord gepleegd? WIE is verantwoordelijk voor deze diefstal? WIE heeft dat kind ontvoerd?
...
De grote hamvraag is dus WIE?
Dit is een zeer oud en populair genre. Het wordt veel gebruikt in de bekende televisieseries zoals Witse, Baantjer en CSI. Opvallend is dat bij het begin van de film of aflevering het misdrijf altijd reeds getoond wordt. Er valt een lijk uit de kast bij wijze van spreke. Dan volgen heel dikwijls de titels en vervolgens gaat het plaatselijke rechercheteam op zoek naar de dader. Onvermijdelijk komt ook hier het motief naar voor. Meestal wordt dit motief door onze clevere rechercheurs achterhaald en in de verdachte zijn neus gewreven.
Kenmerkend voor dit genre is dus volgende opeenvolging van feiten: 1) lijk valt uit de kast (of misdaad wordt ontdekt: lege kluis, gestolen schilderij, ea) 2) de recherche komt ter plaatse en onderzoekt de plaats delict 3) de recherche probeert de feiten te reconstrueren en ondervraagt verdachten. 4) de schuldige wordt opgepakt.
Een film die recent gemaakt is en van Vlaamse bodem die in dit genre valt is Loft. Nu hoor ik je al denken: hier kwam toch geen recherche aan te pas, dus gooi die theorie al maar snel overboord. Toch zal ik even aantonen dat deze film perfect aan bovenstaande beschrijving voldoet. De eerste scène is een man dat op een auto valt, dood. Dus het lijk valt hier letterlijk van het dak. Nu is de vraag wie is deze man en waarom? Er vinden een paar ondervragingen plaats in een politiekantoor, maar deze zijn van minder groot belang in de film. Maar toch het verhaal wordt eigenlijk wel verteld aan de hand van die ondervragingen alleen door middel van beelden ipv dialoog. Wanneer het lijk in de Loft ontdekt wordt weigeren de vrienden de politie te bellen, maar wat gebeurt ze beginnen elkaar te ondervragen en zo ontstaat er toch nog het deel 3: ondervragen van de verdachten. Uiteindelijk wordt de schuldige ontmaskert en zitten we op deel vier. Je ziet dus dat je veel vrijheid hebt in het interpreteren van bovenstaande vier punten, maar de basis is altijd gelijk.
Onvermijdelijk worden hier ook de vragen waarom en hoe beantwoord. Als je dit niet doet zal de kijker met een ontevreden gevoel de zaal verlaten. Ok, ik weet nu wie die misdaad gepleegd heeft, ik weet hoe (dit kan misschien al onmiddellijk duidelijk worden bij de start van de film door bvb een schotwonde in het hoofd). Maar ik weet niet waarom. En dat is toch ook wel belangrijk. Niemand handelt zonder reden.
Wanneer Robert Langdon bewijzen vindt van de heropleving van een eeuwenoud geheim genootschap bekend als de Illuminati de machtigste ondergrondse organisatie aller tijden stelt hij ook vast dat het bestaan van de aartsvijand van de geheime organisatie, de katholieke kerk, bedreigd wordt. Wanneer Langdon ontdekt dat de klok meedogenloos tikt op een tijdbom die het genootschap onder het Vaticaan legde, neemt hij meteen het vliegtuig naar Rome. Daar gaat hij samenwerken met Vittoria Vetra, een mooie en raadselachtige Italiaanse wetenschapster. Langdon en Vetra beginnen aan een avontuurlijke zoektocht, die hen door verzegelde crypten, gevaarlijke catacomben en verlaten kathedralen voert. Ze volgen een 400 jaar oud spoor van antieke symbolen dat de enige hoop op redding voor het Vaticaan betekent...
Persoonlijk vind ik dat Angels and demons niet kan tippen aan The Da Vinci Code. Laatstgenoemde was veel spannender en meeslepender dan deze sequel. De film is net niet overtuigend genoeg. Ik word niet meegesleept in het verhaal en vind dat het allemaal een beetje te gemakkelijk gaat. Langdon duikt al in de eerste scène op. Hij neemt direct het roer in handen en loopt zonder de minste weerstand van A naar B. Elk raadsel wordt zonder de minste moeite opgelost. En dat hij net overal te laat komt is niet echt onvoorspelbaar. Het einde is misschien nog een beetje onverwacht, maar niet echt spannend te noemen naar mijn maatstaven. Er wordt nog wel getracht wat druk op de ketel te zetten door het inbrengen van wat tijdsdruk. Nog vier minuten hier, nog zeven daar, en ginder nog eens vijf. Maar echt beven op mijn stoel doe ik niet. Een beetje meer weerstand onderweg had geen kwaad gekund. Nu is Langdon nergens echt in gevaar, er staat niemand naar zijn leven en dat voel je als kijker. Spijtig, want technisch gezien is deze film natuurlijk weer wel dik in orde.
De afgelopen dagen kreeg ik weer zin om nog eens aan de slag te gaan. Het plan was om het scenario van 'in het licht van de maan' te gaan herschrijven. Zoals jullie misschien al gelezen hebben was één van de problemen van dit scenario dat het niet duidelijk was wie het hoofdpersonage was. Om hier duidelijkheid in te krijgen ging ik mezelf enkele vragen stellen. Vanuit welk standpunt wil ik het verhaal vertellen? Laat ik de moord al direct zien en ga ik op zoek naar de dader of laat ik ineens de dader zien en ga ik op zoek naar het motief? Zo kwam ik tot de conclusie dat je het thriller genre eigenlijk op vier verschillende manieren kan bekijken.
Eigenlijk kan je het als volgt onderverdelen:
WHOdunit?
WHYdunit?
HOWdunit?
HOW CATCH them?
Je kan natuurlijk niet ontkennen dat de meeste films een mix zijn van deze genres, maar meestal is er toch doorslaggevend voor één of ander type gekozen. Zelf vond ik dit heel verhelderend. Want als je hebt uitgemaakt onder welk type je film valt is het ineens veel gemakkelijker om je standpunt te bepalen. Verderdoor zal ik wat meer uitleg geven over elk genre en wat voorbeelden van bestaande films.
Als je van plan bent zelf een scenario op te sturen naar één of ander productiehuis wees er dan zeker van dat je het in de juiste vorm opmaakt. Er zijn verschillende programma's die je al een eind op weg helpen. Het meest gebruikte softwareprogramma bij scenaristen is Final Draft. Het is gemakkelijk om te gebruiken en zorgt ervoor dat je scenario in de juiste layout uit je printer rolt. Al zijn er nog een aantal basisregels waar je je aan moet houden. In bijgevoegd overzicht krijg je al wat meer zicht op wat moet en niet moet.
Chinese Film Company looking for completed action and / or thriller screenplays.
Chinese Film Company looking for completed action and / or thriller screenplays.
Company has ability to finance the production of scripts in the $1 - $20 million (US) budget range that MUST be shot in China.
Scripts must have an American lead character and either already set in China or can be rewritten to take place in China.
Please cut and paste in the body of an email a logline AND a 500 word synopsis of your script which describes who your lead character(s) are; their goals, obstacles, stakes, as well as how they overcome inner and outer conflicts? What is the overall three act story? And how do you see your script working if rewritten to be set in China? Please no attachments.
Please send your logline and synopsis to:
shanghaipictures@yahoo.com
Along with your name and contact phone number and location.
Shanghai Pictures
Payment involved?:
Yes
Include with submission:
Please send your logline and synopsis along with your name and contact phone number and location.
Response time:
1 week
Contact:
Michael Roberts Shanghai Pictures (Production Company)
Categorie:Filmfestival/cursussen ea Tags:scenario,gezocht
In het licht van de maan - wat ging er mis?
Ondertussen heeft mijn scenario een hele hoop omzwervingen gemaakt. Maar nergens was het een succes. Wat ging er nu uiteindelijk mis? In het begin had ik totaal geen idee. Ik had toch een goed verhaal? En ja ik blijf erbij, de basis van mijn verhaal was goed, maar de uitwerking was niet echt denderend. Het heeft een tijdje geduurd vooraleer ik het zag. Afstand nemen van je eigen werk is altijd moeilijk. Bovendien is mijn kennis ondertussen weeral een beetje gestegen en zie je meer en meer. Het scenario was ronduit slecht. Al zeg ik het zelf. De dialogen rammelden en het leek of er telkens dezelfde persoon aan het woord was. Er waren veel te veel personages zodat het niet meer duidelijk was wie, wie was en wat die nu ook weer juist kwam doen. Het kiezen van de tijdsgeest had totaal geen nut, het was meer om een gezellige sfeer te creëren, maar had voor de rest geen zin. En als het geen doel heeft, schrap je het ook best, want kostuums kosten handen vol geld. Daarbij was er geen duidelijk doel. Het was niet duidelijk wie, wat wou. Ook het perspectief was niet duidelijk. Wie was het hoofdpersonage en van welke hoek werd het verhaal verteld?
Een hele lijst met fouten, misschien wel bijna alle fouten die je kan maken. Of toch niet allemaal. Het opzetten en inlossen van zaken vind ik nog altijd dat ik ze goed gedaan heb. Nu ik reeds veel boeken heb gelezen weet ik ook dat dit veel voorkomende fouten zijn. Vooral de vraag: wie zijn verhaal is het nu eigenlijk? Wordt gemakkelijk over het hoofd gezien. Je hebt een verhaal dat je kwijt wilt, en jij begrijpt wat je wilt zeggen, maar het is juist de kunst om het voor iedereen verstaanbaar te maken. Ik had mijn verhaal ook veel te ingewikkeld gemaakt en de basis waren details die misschien niemand ooit zou begrijpen.
Eigenlijk voelde ik al aan dat het haperde toen ik aan mijn synopsis en treatment aan het schrijven was. Het was echt worstelen om het vertelt te krijgen. Ik moest zoveel zeggen, en er leek zoveel belangrijk dat ik er na een tijd geen touw meer aan kon vastknopen. Wanneer ik het tegen iemand wou vertellen, leek het ook niet echt duidelijk te zijn. Ik kreeg het idee niet in één boeiende zin vervat. En dan is het mis. Een hele uitdaging voor mij: keep it simple, maar het moet.
Maar dankzij een docent op de academie heb ik het verhaal langs een andere invalshoek kunnen bezien. De basisgedachte is hetzelfde, maar de aanzet is anders. Zelf had ik het nooit zo gezien, is dat wat ik wil vertellen? En ja, dat was het! Dus ondertussen heb ik besloten om het verhaal ooit nog te gaan herschrijven maar dan op een betere, hopelijk goede manier. Daarom ben ik ook een beetje karig met inhoudelijke informatie. Maar dit dossier is wat mij betreft nog niet helemaal afgelopen.
Cracking Animation The Aardman book of 3-D animation ISBN: 9780500511909
Voor de liefhebbers van animatiefilm heeft Aardman een praktijkboek uit. Deze creatieve geesten zijn onder meer verantwoordelijk voor het tot leven brengen van Wallace and Gromit, Rex the Runt en Morph. In dit boek wordt beschreven hoe een animatiefilm tot leven komt in hun studio. En je krijgt ook een heel aantal praktische tips over hoe je zelf aan de slag kunt gaan. Waarschijnlijk beschik je thuis niet over zo'n uitgebreide studio als beschreven in het boek, maar met een goed fototoestel en hun tips kan je toch al een aardig filmpje maken. Ook als je geen zin hebt om direct zelf aan de slag te gaan is dit boek een interessant naslagwerk. Het geeft je meer inzicht op het maken van een stop motion animatiefilm en het vele werk dat er bij komt kijken. Een aanrader als je geboeid bent door animatiefilm.
Kort voor de jaarlijkse grote groentenwedstrijd slaat de 'groentenkoorts' weer volop toe in het stadje van Wallace en Gromit. Onze goede vrienden, deskundigen op het vlak van de ' menselijke ' bestrijding van ongedierte, doen gouden zaken, al barst hun huisje van West Wallaby haast uit zijn voegen omwille van de kolonie konijnen die erin is ondergebracht... Plots richt een al even reusachtig als geheimzinnig 'beest' elke nacht grote schade aan in de befaamde moestuinen van de stadsbewoners. Lady Tottington, organisator van de wedstrijd, belast Wallace en Gromit met de opdracht dit monster uit te schakelen. Victor Quartermaine, Lady Tottington's eeuwige minnaar, droomt er echter van het beest zelf neer te knallen, om uit te groeien tot de plaatselijke held en het zo begeerde huwelijk met de Lady te beklinken. Nu de datum van de wedstrijd nadert, ziet Lady Tottington zich ertoe gedwongen Quartermaine de toelating te geven de jacht te openen op de groentenverslinder. Ze beseft niet dat ze door dit te doen zichzelf en ook onze vrienden Wallace en Gromit in groot gevaar brengt.
Het vrolijke begindeuntje doet me direct aan het carnaval festival van de Efteling denken. Het is grappig, vrolijk en blijft nog lang in je hoofd hangen. En na de film gezien te hebben moet ik zeggen dat het misschien geen toeval is dat deze sfeer wordt opgeroepen. Ik wil niet gaan beweren dat de makers de Efteling voor ogen hadden bij het creëren van deze film, maar voor mij heeft hij dezelfde magie. Het is een sprookje, soms grappig, soms wat donker, met enige actie en vooral met veel fantasie in. Persoonlijk heb ik veel respect voor dit soort films. Al is het verhaal meestal wat slap en voorspelbaar, en dat is bij deze film niet anders, de uitvoering is echt prachtig. Als je bedenkt dat al die figuurtjes, achtergronden en props stuk voor stuk met de hand gemaakt zijn. En beeld voor beeld geanimeerd, dan kan ik niet anders dan vol bewondering dit eindresultaat te bekijken. Je moet wel houden van het soort figuurtjes dat in Wallace and Gromit naar voor treden, maar de technische uitvoering is van zeer hoge kwaliteit. De cuts zijn bijna nooit storend, de beelden mooi en de bewegingen vloeiend. Een meesterwerkje naar mijn mening.
Leonard Shelby (Guy Pearce) draagt dure Europese kostuums, rijdt met het laatste Jaguar-model maar woont in goedkope anonieme motels waar hij alles met hopen cash geld betaalt. Hoewel hij eruit ziet als een succesvolle zakenman, heeft hij maar één doel voor ogen: op zoek gaan naar de man die zijn vrouw verkracht en vermoord heeft en hem zwaar laten boeten voor zijn daden. Aangezien de politie weinig geloof hecht aan zijn verhaal, begint hij eigenhandig aan een alles overheersende zoektocht naar gerechtigheid. Er is echter één probleem: Leonard lijdt aan een zeldzame ongeneeslijke vorm van geheugenverlies. Hij kan zich nog wel alle 'details' herinneren van net voor het 'ongeval', maar niet wat er zich de voorbije vijftien minuten afspeelde. Met behulp van kaartjes, post-its, polaroid-foto's en tattoos tracht hij zijn leven in tijd en ruimte te plaatsen. Ook de hulp van zijn ontmoetingen kunnen daarbij helpen, hoewel hij niet zeker is van hun goede bedoelingen. Hoe langer we kijken, hoe minder we te weten komen en hoe meer vragen er gesteld worden. Misschien is Leonard heroïsche zoektocht louter een symptoom van geestesziekte of een voorbode van de obsessieve gevolgen van een psychopaat...
Memento is op zijn minst gezegd weer een speciale film. Ik kan me best voorstellen dat deze film weer zijn voor- en tegenstanders zal hebben. Zelf blijf ik, zoals gewoonlijk met dit soort experimenten, weer met een dubbel gevoel zitten. Het basisidee: een persoon heeft geheugenverlies en wil de dood van zijn vrouw wreken, vind ik schitterend. Je kan alle kanten uit met dit personage. Je kan het laten gebruiken, misbruiken, leiden en misleiden. Echter de uitwerking van de film ben ik niet zot op. Het verhaal springt van voor naar achter en weer terug. Dan krijgen we weer stukken te zien die we net gezien hebben maar met een kleine intro als extra. In het begin vroeg ik me af of ik het verhaal geen zes keer zou moeten zien, gelukkig gaan we af en toe nog een streepje verder. Persoonlijk had ik het verhaal toch liever in de klassieke vertelmanier gezien, want het wilt niet zeggen dat als ons karakter geheugenverlies heeft wij als kijker er ook last van hebben. Niet direct een film die in mijn toplijstje zal voorkomen, maar gewaagd experiment.
Noot: deze film staat op nr 100 in de lijst met de 101 beste scenario's (onder films uit de oude doos)
Leonard Shelby: If we talk for too long, I'll forget how we started. Next time I see you, I'm not gonna remember this conversation. I don't even know if I've met you before. [pause] Leonard Shelby: I've told you this before, haven't I?
Zoals ik ook reeds eerder vermeld heb was er ook een exemplaar naar Nederland gegaan. De juiste datum van verzending weet ik niet meer, maar op 10 juni 08 valt er een reactie in de bus van een medewerker van Frans Van Gestel. Het is een lange mail, en hij begint ook niet met helaas. Maar het is wederom geen succes. Toch ben ik weer gelukkig met deze mail omdat onze Nederlandse vrienden de moeite hebben genomen om een kleine analyse te maken van de inhoud en dat vind ik zeer interessant. Dus ook deze ga ik hier even citeren.
"Beste Cindy Willems,
Enige tijd geleden ontvingen wij van u het script "In het Licht van de Maan".
Het scenario is met interesse gelezen, maar helaas moeten wij u mededelen dat IDTV Film niets met het project zal doen.
Binnen het verhaal lijkt op een aantal punten niet duidelijk gekozen. Ten eerste is het niet helder wiens of wier verhaal wordt verteld en vanuit welk perspectief. Dat maakt het lastig om het te volgen, zowel op plotnivo als op emotioneel nivo. Daarnaast zijn de karakters in aanzet interessant, maar verdienen ze een minder oppervlakkige benadering. We komen er niet achter wie ze zijn en wat hun motivaties zijn.
Het verhaal speelt zich af in het verleden en in twee verschillende landen. Het is jammer dat de tijd waarin het zich afspeelt niet echt terug te vinden is in het verhaal. Nergens wordt voelbaar hoe het er destijds in België en in Perzië aan toe ging, zowel politiek, als maatschappelijk. Dat maakt de noodzaak voor deze keuzes discutabel.
Tenslotte mist het project een duidelijke Nederlandse connectie, hetgeen de mogelijke financiering van deze film zeer bemoeilijkt.
Niettemin wensen wij u veel succes met uw script, wellicht zijn er Belgische producten geïnteresseerd. Het scenario stuur ik u retour.
Vriendelijke groet,
Mede namens Frans van Gestel."
Dit is boeiend. En al was mijn eerste natuurlijke weerstand: protest, toch ben ik dankbaar voor deze analyse.
In het licht van de maan - productiehuizen Vlaanderen
Zoals eerder vermeld is het scenario ook in de bus van enkele Vlaamse productiehuizen terecht gekomen. Na enige tijd wachten krijg ik een mail van Dirk Impens. Heel eerlijk gezegd, ik ben slecht met namen, en ken deze man dus niet. Maar het blijkt een reactie te zijn op mijn scenario. Vol verwachting klik ik weer op deze boodschap. Het begint al wat positiever als de rest, geen helaas noch sorry als eerste woorden. Zou ik toch nog geluk hebben? Maar helaas, ook hier geen succes. Al ben ik wel heel gelukkig met het antwoord en vind ik het zelfs de moeite om de woorden hier letterlijk en volledig te citeren (en dat is al heel wat gezien dat toch enig typwerk met zich meebrengt):
"Dag Cindy,
Dank voor je scenario 'In het licht van de maan'. Ik vrees echter dat ik je moet ontgoochelen: we hebben op dit moment te veel projecten in de pipeline om nog extra materiaal in ontwikkeling te nemen. Al moet ik er onmiddellijk aan toevoegen dat ik je talenten als scenariste hoog schat. Waarmee ik vooral bedoel: laat je niet ontmoedigen door deze mail, integendeel ! Alle succes gewenst. mvg Dirk Impens"
Eerlijk gezegd, ik krijg het nog altijd een beetje moeilijk bij het lezen van deze mail. Emotioneel dan. Hij raakt, het is de eerste keer dat iemand uit de business schrijft dat ik talent heb. Zelf had ik dat gevoel ook wel een beetje, maar ben vrij onzeker over mezelf. En nu staat het daar zwart op wit. En dan nog van iemand die zeker niet de minste is in de sector. Ook al is het niets, het is een hart onder de riem en toch een grote motivatie om verder te doen, want misschien ben ik wel goed bezig.
Verder moet ik zeggen dat ik tot op heden nog steeds geen antwoord heb ontvangen van de andere drie productiehuizen. Zijnde Caviar, Woestijnvis en Eyeworks. Niet dat ik iemand iets kwalijk neem natuurlijk. Geen antwoord is duidelijk: niet goed genoeg.
In de glamoureuze wereld van New York City woont Rebecca Bloomwood, een vrolijke meid die erg goed is in winkelen misschien een beetje te goed. Ze droomt ervan voor haar favoriete modeblad te werken, maar raakt er maar niet binnen tot ze, ironisch genoeg, een baantje binnenhaalt als adviescolumniste voor een financieel tijdschrift dat door dezelfde uitgeverij wordt gepubliceerd. Nu haar dromen eindelijk werkelijkheid worden, doet ze steeds meer hilarische en extreme pogingen om te vermijden dat haar verleden haar toekomst verknalt ...
Melige, voorspelbare film, maar soms best wel schattig. Als je zin hebt in een avondje niet al te zwaar entertainment valt hij best te pruimen. En misschien nog een beetje moraal: geld en materie maakt niet gelukkig.
Categorie:in the picture Tags:Confessions,of,a,shopaholic
Confessions of a shopaholic
Rebecca Bloomwood: A man will never love you or treat you as well as a store. If a man doesn't fit, you can't exchange him seven days later for a gorgeous cashmere sweater. And a store always smells good. A store can awaken a lust for things you never even knew you needed. And when your fingers first grasp those shiny, new bags... oh yes... oh yes.
Cracking Animation
