Ex-CIA agent Claire Stenwick en ex-MI6 agent Ray Koval zijn beiden overgestapt naar het bedrijfsleven en hebben in het geheim een relatie. Als ze verwikkeld raken in een levensgevaarlijk spionagespel, ontdekken ze welke gevolgen dit voor hun werk heeft. Want in hoeverre kan je je geliefde vertrouwen?
Ik moet zeggen deze film rolt leuk over het scherm, maar eerlijk gezegd ik snap er geen bal van. Er zijn een heleboel tijdsprongen wat het verhaal ingewikkeld te volgen maakt. Dan gaan we een half jaar terug in de tijd, dan weer vijf jaar, vervolgens drie jaar dan weer tien dagen. En of we dan tien dagen terug zitten van vandaag of tien dagen van drie maanden geleden? Joost mag het weten. Daarbij wordt er een beetje een spel opgezet tussen de twee geliefden. Is hij/zij te vertrouwen of niet? Zitten we in hetzelfde schuitje of is hij/zij op zijn/haar eentje aan het handelen. Ergens voel je al van ver aankomen dat het allemaal draait om de kijker een rad voor de ogen te zetten en dat het natuurlijk een leuk koppeltje is. Verder worden er een paar dingen opgezet en niet ingelost. Er is op een bepaald ogenblik sprake van een tweeling. "Hoe zie ik er vandaag uit?" vraagt een man. Checkt dan zijn dubbelganger en scheurt vervolgens weg in een wagen. Waarom heeft deze man een dubbelganger? Misschien ben ik de enige die het niet snapt, maar ik zie het nut er dus niet van in. Dan op het einde lijkt het stel in de luren gelegd door het bedrijf. Maar wat is het nut hier dan weer van? Wat haalt het bedrijf ermee? Zoals ik al zei misschien ben ik de enige die het er moeilijk mee heeft, maar de film leidt in mijn ogen nergens naar. Natuurlijk maakt het acteerwerk een hele hoop goed. Je voelt de chemie tussen Julia Roberts en Clive Owen wel een beetje van het scherm spatten. Camerawerk en montage zijn ook wel in orde. Dit maakt dat de film, naar mijn gevoel dan, niet een complete mislukking is.
