Het woord zegt het eigenlijk zelf al. In de whodunit gaan we op zoek naar de dader van één of andere misdaad.
WIE heeft die moord gepleegd?
WIE is verantwoordelijk voor deze diefstal?
WIE heeft dat kind ontvoerd?

...

De grote hamvraag is dus WIE?

Dit is een zeer oud en populair genre. Het wordt veel gebruikt in de bekende televisieseries zoals Witse, Baantjer en CSI.
Opvallend is dat bij het begin van de film of aflevering het misdrijf altijd reeds getoond wordt. Er valt een lijk uit de kast bij wijze van spreke.
Dan volgen heel dikwijls de titels en vervolgens gaat het plaatselijke rechercheteam op zoek naar de dader. Onvermijdelijk komt ook hier het motief naar voor.
Meestal wordt dit motief door onze clevere rechercheurs achterhaald en in de verdachte zijn neus gewreven.

Kenmerkend voor dit genre is dus volgende opeenvolging van feiten:
1) lijk valt uit de kast (of misdaad wordt ontdekt: lege kluis, gestolen schilderij, ea)
2) de recherche komt ter plaatse en onderzoekt de plaats delict
3) de recherche probeert de feiten te reconstrueren en ondervraagt verdachten.
4) de schuldige wordt opgepakt.

Een film die recent gemaakt is en van Vlaamse bodem die in dit genre valt is Loft.
Nu hoor ik je al denken: hier kwam toch geen recherche aan te pas, dus gooi die theorie al maar snel overboord.
Toch zal ik even aantonen dat deze film perfect aan bovenstaande beschrijving voldoet.
De eerste scène is een man dat op een auto valt, dood.
Dus het lijk valt hier letterlijk van het dak. Nu is de vraag wie is deze man en waarom?
Er vinden een paar ondervragingen plaats in een politiekantoor, maar deze zijn van minder groot belang in de film. Maar toch het verhaal wordt eigenlijk wel verteld aan de hand van die ondervragingen alleen door middel van beelden ipv dialoog.
Wanneer het lijk in de Loft ontdekt wordt weigeren de vrienden de politie te bellen, maar wat gebeurt ze beginnen elkaar te ondervragen en zo ontstaat er toch nog het deel 3: ondervragen van de verdachten.
Uiteindelijk wordt de schuldige ontmaskert en zitten we op deel vier.
Je ziet dus dat je veel vrijheid hebt in het interpreteren van bovenstaande vier punten, maar de basis is altijd gelijk.

Onvermijdelijk worden hier ook de vragen waarom en hoe beantwoord. Als je dit niet doet zal de kijker met een ontevreden gevoel de zaal verlaten. Ok, ik weet nu wie die misdaad gepleegd heeft, ik weet hoe (dit kan misschien al onmiddellijk duidelijk worden bij de start van de film door bvb een schotwonde in het hoofd). Maar ik weet niet waarom. En dat is toch ook wel belangrijk. Niemand handelt zonder reden.