Charlie Kaufman, een eenzame scenarioschrijver, probeert de adaptatie van een roman voor het witte doek neer te pennen. Hij heeft geen flauw idee van hoe hij trouw kan blijven aan het boek en tegelijk ook aan de normen van Hollywood kan voldoen. Hij overweegt contact op te nemen met de schrijfster, Susan Orlean, een door het huwelijk teleurgestelde dame die verliefd is op de held van zijn roman. Charlie wil ook de hulp inroepen van zijn tweelingbroer...
Adaptation is een zeer speciale film. Ik denk dat het een beetje iets is van je bent er voor of niet. En ik moet zeggen: ik ben voor. Het geheel is zo onvoorspelbaar en ontzettend goed in elkaar gestoken. Daarbij is het deels ook nog herkenbaar. De stress als je aan het schrijven bent en het wilt niet komen. Gedachten die maar door je hoofd blijven malen en sneller komen dan je ze eigenlijk kan denken. Het hoort er allemaal bij. Het verhaal is zeer vreemd en het duurt even voor je er in zit. Maar dan besef je plots dat de gedachten van de scenarist tot leven komen. Iedereen speelt zichzelf en toch weer niet. De technische kant kan ik weinig op aanmerken, buiten dat er een paar storende cuts inzitten. En de setting waarbij de tweeling in het moeras zit is ook even heel onrealistisch. Het is slechts een flits, maar het beeld voelt toch vreemd aan. Het acteerwerk van Nicolas Cage vind ik ronduit schitterend. De karakters van de tweeling zijn echt tegenpolen en hij zet ze allebei even overtuigend neer. Om kort te gaan, een aanrader die je zeker eens moet bekijken.
Noot: deze film staat op nr 77 in de lijst met de 101 beste scenario's (onder films uit de oude doos)
Charlie Kaufman: To begin... To begin... How to start? I'm hungry. I should get coffee. Coffee would help me think. Maybe I should write something first, then reward myself with coffee. Coffee and a muffin. Okay, so I need to establish the themes. Maybe a banana-nut. That's a good muffin.
Nadat ik heb uitgemaakt in welke sfeer ik mijn verhaal wil laten afspelen begin ik aan mijn scenario zelf. Ik had al een heel goed beeld van waar ik naartoe wou. Daarbij had ik al een vrij goed overzicht van mijn karakters. Met andere woorden ik wist wat er te doen stond: moord. Eveneens wist ik wie, waarom en hoe. Nu moest ik het enkel nog in een mooie verpakking steken. Met behulp van de groene bijbel ga ik weer aan de slag. Het verhaal wordt opgedeeld in drie delen: begin, midden en einde. In het eerste deel wordt er een overzicht gegeven van de karakters. Het tweede deel begint met een onverwachte, spannende gebeurtenis en kondigt een spannend middenstuk aan. Het derde en laatste deel start weer met een raadselachtig iets en leidt uiteindelijk tot de ontknoping. Buiten het feit dat ik een opdeling had gemaakt in deze drie delen en hun breekpunten, of overgangen naar het volgende stuk, had ik ook nog eens elk deel onderverdeeld in scènes. Per deel had ik een overzicht gemaakt van de scènes en getracht in één zin uit te leggen wat er diende te gebeuren in deze scène. Zo had ik een goed zicht op mijn verhaal en verloop van karakters. Daarnaast kwamen er nog schema's met de onderlinge relatie tussen de karakters en hun evolutie doorheen de drie delen. En niet te vergeten een woordje uitleg over elk karakter afzonderlijk. Na de korte introductie van de scènes werd alles iets langer uigeschreven, zonder dialoog. Op het einde, toen ik dacht dat alles goed zat, is de dialoog erbij gekomen. Een hele klus en het totaalpakket wat ik uiteindelijk scenario noem zal 105 pagina's gaan tellen. Nadat de dikke boterham gesmeerd is ben ik de eerste momenten erg tevreden over zijn smaak.
Ex-CIA agent Claire Stenwick en ex-MI6 agent Ray Koval zijn beiden overgestapt naar het bedrijfsleven en hebben in het geheim een relatie. Als ze verwikkeld raken in een levensgevaarlijk spionagespel, ontdekken ze welke gevolgen dit voor hun werk heeft. Want in hoeverre kan je je geliefde vertrouwen?
Ik moet zeggen deze film rolt leuk over het scherm, maar eerlijk gezegd ik snap er geen bal van. Er zijn een heleboel tijdsprongen wat het verhaal ingewikkeld te volgen maakt. Dan gaan we een half jaar terug in de tijd, dan weer vijf jaar, vervolgens drie jaar dan weer tien dagen. En of we dan tien dagen terug zitten van vandaag of tien dagen van drie maanden geleden? Joost mag het weten. Daarbij wordt er een beetje een spel opgezet tussen de twee geliefden. Is hij/zij te vertrouwen of niet? Zitten we in hetzelfde schuitje of is hij/zij op zijn/haar eentje aan het handelen. Ergens voel je al van ver aankomen dat het allemaal draait om de kijker een rad voor de ogen te zetten en dat het natuurlijk een leuk koppeltje is. Verder worden er een paar dingen opgezet en niet ingelost. Er is op een bepaald ogenblik sprake van een tweeling. "Hoe zie ik er vandaag uit?" vraagt een man. Checkt dan zijn dubbelganger en scheurt vervolgens weg in een wagen. Waarom heeft deze man een dubbelganger? Misschien ben ik de enige die het niet snapt, maar ik zie het nut er dus niet van in. Dan op het einde lijkt het stel in de luren gelegd door het bedrijf. Maar wat is het nut hier dan weer van? Wat haalt het bedrijf ermee? Zoals ik al zei misschien ben ik de enige die het er moeilijk mee heeft, maar de film leidt in mijn ogen nergens naar. Natuurlijk maakt het acteerwerk een hele hoop goed. Je voelt de chemie tussen Julia Roberts en Clive Owen wel een beetje van het scherm spatten. Camerawerk en montage zijn ook wel in orde. Dit maakt dat de film, naar mijn gevoel dan, niet een complete mislukking is.
Claire Stenwick: I found these in your closet. Ray Koval: I swear to you I have no idea who they belong to. Claire Stenwick: Well in that case I'll put them back on. Ray Koval: You're gaming me?
'He's just not that into you' is gebaseerd op het populaire boek van Greg Behrendt en Liz Tuccillo, die eerder al meeschreven aan de successerie Sex And The City. In deze atypische romantische komedie volgen we een groep dertigers die in hun zoektocht naar de ware liefde het andere geslacht proberen te begrijpen en de valkuilen van het daten en relaties proberen te vermijden. Stuk voor stuk hopen ze dat het deze keer anders zal zijn. Maar één ding is zeker: als hij je niet terugbelt, als hij niet met je naar bed gaat, als hij getrouwd is met iemand anders of als hij met iemand anders slaapt, dan bestaat er een goede kans dat hij gewoon niet geïnteresseerd is in je!
Was het omdat ik een weemoedige bui had, of was het de film? Ik weet het niet, maar hij heeft me geraakt. De zoektocht naar liefde wordt hier best wel treffend neergezet. Het maken van keuzes. Helemaal wegdromen van die ene persoon. Wachten op dat verlossende telefoontje dat maar niet komt. We kennen het waarschijnlijk allemaal wel. He's just not that into you brengt je misschien wel tot een aantal inzichten. De verhaallijn is niet echt heel voorspelbaar, wat toch wel uitzonderlijk is voor dit soort films. Natuurlijk weet je dat alles wel goed komt op het einde, maar er zijn zoveel personages dat je niet direct kan voorspellen met wie het nu juist goed komt. Al moet je er natuurlijk ook weer niet heel hard over nadenken. Maar de film loopt gewoon vlotjes over het scherm. Het camerawerk is wel ok, enkel in de montages worden er soms storende cuts gemaakt. In het geheel is de film wel geslaagd als je zin hebt in een avondje sentimenteel filmplezier.
Toegegeven het is niet mijn sterkste kant. Voor de filmschool moesten we een documentaire maken. Opzet was dat elke student als chinese vrijwilliger een verhaal moest vertellen. Uit deze verhalen moesten we onze inspiratie putten. Iemand raakte in zijn verhaal even aan de bouw van een ziekenhuis. Dit bracht me op het idee om een bezoekje te brengen aan een bouwwerf. Typisch bij deze werken is dat er steeds een aantal (voornamelijk) mannen de werken van achter de hekken gade slaan. Ik besloot om even een kijkje te gaan nemen. De opnames zijn gedraaid in Turnhout bij de aanleg van de ondergrondse parking voor de Kuub (naast de Warande)
Het filmpje is gedraaid met een kleine sony handycam en hiermee is ook het geluid opgenomen. Door het storende lawaai van de werken is het niet altijd even verstaanbaar. En ja, dat ander storend element ben ik dus. Tja, documentaires maken, het is niet iedereen gegeven. Maar het idee was tenminste goed en de mensen bereidwillig om mee te werken.
Vicky en Cristina zijn twee hartsvriendinnen met tegengestelde karakters. Bij Vicky, die verloofd is met een degelijke jongeman, overheerst de rede, terwijl Cristina zich laat leiden door haar gevoelens en voortdurend op zoek is naar nieuwe passies en sexuele ervaringen. Wanneer ze de kans krijgen om de zomer in Barcelona door te brengen, zijn ze allebei dolenthousiast : Vicky wil nog voor haar huwelijk een master behalen, terwijl Cristina na haar laatste liefdesperikelen behoefte heeft aan iets nieuws. Op een avond ontmoeten ze in een kunstgalerij een Spaanse schilder. Juan Antonio is knap, sensueel en verleidelijk en doet hen een nogal ongewoon voorstel Maar die nieuwe vriendschap valt niet in de smaak van Juan Antonios ex-vriendin.
Zeer mooie film die vragen stelt over het geluk. De boodschap is duidelijk: durf te leven, al past het niet altijd in wat de maatschappij voorschrijft. De film is voorbij voor je er erg in hebt en is eigenlijk nooit storend. Het camerawerk is goed, de montages soms schitterend. Voor het vertellen van het verhaal is er gekozen voor een voice over. De enige vraag die ik me stel is: wie vertelt het verhaal eigenlijk? Maar toch is deze onwetendheid niet storend. Ik moet zeggen dat ik niet direct zat te springen om deze te zien, maar hij heeft me aangenaam verrast.
Categorie:in the picture Tags:Vicky,Cristina,Barcelona
09-07-2009
City of Ember
200 jaar geleden bouwde de mens een ondergrondse stad om de mensheid te redden. De bevolking van de stad Ember leeft sinds generaties zorgeloos onder een web van gloeilampen, omringd door ondoordringbare duisternis, zonder kennis van het verleden. Maar de machtige generator dreigt het te begeven en de voorraadplanken raken leeg. De tieners Doon en Lina zijn de enige die zich zorgen schijnen te maken. Wanneer Lina een oude kaart ontdekt die de uitgang toont, begint het moedige duo aan een race tegen de klok. Zullen ze het mysterie van de stad ontraadselen en een uitweg vinden voor het licht voor eeuwig uitgaat?
City of Ember is in mijn ogen een beetje flauw. Om het menselijke ras te redden (van wat?) wordt er een ondergrondse stad gebouwd waarin men 200 jaar kan overleven. Na 200 jaar wordt er een speciale doos geopend met het geheim van de stad. Niemand is echter op de hoogte van dit geheim en niemand lijkt zich ook echt zorgen te maken. Ok, het leven in een ondergrondse wereld, het idee spreekt me niet meteen aan. Maar als je niet anders gewend bent, wat is er dan erg aan? Niemand van de bewoners weet echter dat er boven hun hoofd nog een hele wereld is. En weinigen hebben blijkbaar de behoefte om te ontsnappen. Degenen die toch proberen worden zwaar gestraft. Ik begrijp eigenlijk niet goed waarom het ontsnappen zo zwaar wordt afgestraft. Is het omdat de aarde nog niet klaar is voor het menselijke ras? Waarom de ondergrondse stad juist gebouwd is wordt mij ook niet meteen duidelijk. Er gaan in de stad wel wat geruchten van mislukte ontsnappingspogingen, maar niemand lijkt er zich echt mee bezig te houden. Buiten een stel jongeren die dan uiteindelijk de uitweg vinden. Ze nestelen zich dan ook meteen als de nieuwe Adam en Eva in de groene wereld. Want buiten een kei met een briefje naar beneden gooien doen ze niet veel moeite om de anderen te helpen ontsnappen. Een zeer flauw verhaal dat naar mijn gevoel maar met haken en ogen aan elkaar hangt. Het camerawerk is wel goed, de montage zelden storend. De acteerpretaties zijn naar mijn mening maar matig. De decors vind ik nog ok. Al loopt er af en toe een groot, vies beest door het beeld. Dit moet een mol voorstellen. Persoonlijk vind ik dat ook maar flauw. Er blijkt precies ook maar één mol rond te lopen in heel de stad, en ze is dan nog bijzonder vijandig ook. In het uitvergroten van sommige dieren zie ik eigenlijk het nut niet van in. Ergens verschijnt ook plots een grote mot met een gekwetste vleugel. Voor de rest dienen die dingen nergens toe. Buiten met de mol hebben ze precies een beetje horror en spanning in de film willen brengen. Nog een storend element: Doon krijgt van zijn vader een cadeau. Een vreemd ding waar je niet van weet voor wat het dient. Maar dit kom je ook nooit te weten. Vlak voor de vader van Doon wordt opgepakt brult hij nog vanalles over ding. Je krijgt nog even een glimps ervan te zien, maar Doon laat het ding gewoon liggen. Sorry, maar een lijntje uitgooien en het dan niet binnenhalen vind ik persoonlijk heel erg storend. Ik weet het niet hoor. Uitkijken heb ik gedaan, maar dat was meer voor de setting dan voor de rest. Niet echt de moeite om je tijd aan te besteden.
Doon Harrow: Sul, what are you doing up here? Sul: This thing is jammed stuck. I've gotta free it. Doon Harrow: How do you know that's what you should do? Sul: [pause] It's my job!
Bij het schrijven van bovenstaand scenario was ik reeds in de groene bijbel aan het lezen. De handleiding voor scenaristen was voor mij een leidraad voor het uitwerken van mijn idee. Ik had dus ook nagedacht over mijn premisse. Al kan ik me niet meer zo goed herinneren of ik hem nu voor of na het uitschrijven van mijn scenario heb bedacht, maar hij was er tenminste.
Na een ongeval verandert de verlegen Diego in de stoere Tony T, na onderzoek blijkt dat hij aan het frontaal syndroom lijdt. Hij wordt dan ook de observatiecase bij uitstek voor de neurologe Jana. Diegos omgeving hoopt op een snelle genezing, buiten Diego zelf. Hij voelt zich herboren en de wereld ligt aan zijn voeten. Een zwarte komedie over haantjesgedrag en wangedrag, over liefde en neurologische doortastendheid.
Dirty Mind is toch wel een beetje een speciale film vind ik. Over het algemeen vind ik de film goed. Er zijn maar een paar elementjes die storend overkomen. Het meest storende element is toch wel de korrel die bewust in het beeld gebracht is. Het eigenlijke doel hiervan snap ik niet. Na een tijdje wordt het ook vermoeiend voor de ogen. Het lijkt wel of er constant een leger wriemelende wormen over je scherm kruipen. Van tijd tot tijd verschijnen er ook titels op het scherm zoals 1.de innerlijke man, ergens op het einde, nummer 8 denk ik:8 maanden later enz. Dit vind ik totaal overbodig en zie ook daar het nut niet van in. Het verhaal vind ik een beetje slapjes en niet altijd even realistisch. Wanneer Tony en Cisse in de operatiezaal mogen kijken hoe een hersenoperatie wordt uitgevoerd moet ik toch even de wenkbrauwen fronsen. En ik stel me ook een klein beetje de vraag wie nu eigenlijk het hoofdpersonage is in de film. Voor zover mijn kennis reikt, moet het hoofdpersonage een ontwikkeling doormaken gedurende de film. Hij of zij moet veranderen. Ik ga geen discussie voeren over het feit dat Diego een verandering meemaakt in zijn transformatie naar Tony. Maar dat gaat allemaal nogal bruusk. Opvallend vind ik de verandering van Jana. Ze groeit uit van een serieuze doktersassistente naar een losser iemand. Minder serieus en durft al wat meer van het leven te genieten. Deze verandering gaat geleidelijk en wordt ook deels gestuurd door vragen van Tony en zijn familie. Ik vind het wel een beetje vreemd gezien volgens mij Tony toch wel het hoofdpersonage moet voorstellen. In het geheel vind ik Dirty Mind zeker geen slechte film. Het is de moeite om hem gezien te hebben.
Ondertussen loop ik weer serieus vervelend rond. Ik wou nog een aantal zaken ivm mijn scenario met jullie delen. Maar jullie kunnen het misschien al raden: mijn archief hierover is weer ver te zoeken. Degenen die mij een beetje kennen zullen hier misschien verbaasd van opkijken. Daar ik de naam heb ordelijk te zijn en dit niet direct binnen de verwachtingen valt. Nu ben ik wel ordelijk maar op verschillende plaatsen. Ik hamster hier wat en daar wat en ginder nog eens wat. En als ik dan iets nodig heb zit er in elk kaftje wel iets van dat onderwerp. Nu heb ik al lopen zoeken, maar ik vind niet wat ik zoek. Dus zal ik jullie maar even iets anders vertellen. Niet dat het eigenlijk iets uitmaakt, want jullie weten toch niet wat ik wou schrijven. Ik moest het gewoon even kwijt. Terug naar mijn scenario nu. Het is tijd om beslissingen te nemen. En na het lezen van een hele resem boeken en internetartikels over de maffia, de jaren 20,Iran (Perzië) enz heb ik een goed beeld van de sfeer waarin ik mijn scenario wil zetten. Ik besluit alles te laten afspelen in het jaar 1926. De vrouwen kregen meer zelfstandigheid, benen waren sexy, de auto maakt zijn opmars, er zijn vrijetijdsbestedingen in bars, theaters, bioscopen enz. Het is de tijd van Charlie Chaplin, Louis Armstrong, de charleston en jazzmuziek. De rijke vrouwen geven frivole feestjes met wild Amerikaans dansen. Er is een stijging van drugs- en alcoholverslaafden. Homoseksualiteit, sexuele uitspattingen het hoort er allemaal bij. Daarnaast zijn er nog de strenge katholieken die deze levenswijzen afkeurden. En marsen organiseerden voor de nachtclubs. In het huishouden zien we een opkomst van de stofzuiger, de koelkast, broodrooster, eten uit blik enz. Er wordt ook meer en meer op krediet aangeschaft. De mode kenmerkt zich onder andere door de opkomst van Chanel, korte kapsels, kleine hoeden. Voel jij het ook? Spanning alom. Een woelige tijd, ideaal om spannende gebeurtenissen in te laten plaatsvinden.
