Na een ongeval verandert de verlegen Diego in de stoere Tony T, na onderzoek blijkt dat hij aan het frontaal syndroom lijdt. Hij wordt dan ook de observatiecase bij uitstek voor de neurologe Jana. Diegos omgeving hoopt op een snelle genezing, buiten Diego zelf. Hij voelt zich herboren en de wereld ligt aan zijn voeten. Een zwarte komedie over haantjesgedrag en wangedrag, over liefde en neurologische doortastendheid.
Dirty Mind is toch wel een beetje een speciale film vind ik. Over het algemeen vind ik de film goed. Er zijn maar een paar elementjes die storend overkomen. Het meest storende element is toch wel de korrel die bewust in het beeld gebracht is. Het eigenlijke doel hiervan snap ik niet. Na een tijdje wordt het ook vermoeiend voor de ogen. Het lijkt wel of er constant een leger wriemelende wormen over je scherm kruipen. Van tijd tot tijd verschijnen er ook titels op het scherm zoals 1.de innerlijke man, ergens op het einde, nummer 8 denk ik:8 maanden later enz. Dit vind ik totaal overbodig en zie ook daar het nut niet van in. Het verhaal vind ik een beetje slapjes en niet altijd even realistisch. Wanneer Tony en Cisse in de operatiezaal mogen kijken hoe een hersenoperatie wordt uitgevoerd moet ik toch even de wenkbrauwen fronsen. En ik stel me ook een klein beetje de vraag wie nu eigenlijk het hoofdpersonage is in de film. Voor zover mijn kennis reikt, moet het hoofdpersonage een ontwikkeling doormaken gedurende de film. Hij of zij moet veranderen. Ik ga geen discussie voeren over het feit dat Diego een verandering meemaakt in zijn transformatie naar Tony. Maar dat gaat allemaal nogal bruusk. Opvallend vind ik de verandering van Jana. Ze groeit uit van een serieuze doktersassistente naar een losser iemand. Minder serieus en durft al wat meer van het leven te genieten. Deze verandering gaat geleidelijk en wordt ook deels gestuurd door vragen van Tony en zijn familie. Ik vind het wel een beetje vreemd gezien volgens mij Tony toch wel het hoofdpersonage moet voorstellen. In het geheel vind ik Dirty Mind zeker geen slechte film. Het is de moeite om hem gezien te hebben.
Ondertussen loop ik weer serieus vervelend rond. Ik wou nog een aantal zaken ivm mijn scenario met jullie delen. Maar jullie kunnen het misschien al raden: mijn archief hierover is weer ver te zoeken. Degenen die mij een beetje kennen zullen hier misschien verbaasd van opkijken. Daar ik de naam heb ordelijk te zijn en dit niet direct binnen de verwachtingen valt. Nu ben ik wel ordelijk maar op verschillende plaatsen. Ik hamster hier wat en daar wat en ginder nog eens wat. En als ik dan iets nodig heb zit er in elk kaftje wel iets van dat onderwerp. Nu heb ik al lopen zoeken, maar ik vind niet wat ik zoek. Dus zal ik jullie maar even iets anders vertellen. Niet dat het eigenlijk iets uitmaakt, want jullie weten toch niet wat ik wou schrijven. Ik moest het gewoon even kwijt. Terug naar mijn scenario nu. Het is tijd om beslissingen te nemen. En na het lezen van een hele resem boeken en internetartikels over de maffia, de jaren 20,Iran (Perzië) enz heb ik een goed beeld van de sfeer waarin ik mijn scenario wil zetten. Ik besluit alles te laten afspelen in het jaar 1926. De vrouwen kregen meer zelfstandigheid, benen waren sexy, de auto maakt zijn opmars, er zijn vrijetijdsbestedingen in bars, theaters, bioscopen enz. Het is de tijd van Charlie Chaplin, Louis Armstrong, de charleston en jazzmuziek. De rijke vrouwen geven frivole feestjes met wild Amerikaans dansen. Er is een stijging van drugs- en alcoholverslaafden. Homoseksualiteit, sexuele uitspattingen het hoort er allemaal bij. Daarnaast zijn er nog de strenge katholieken die deze levenswijzen afkeurden. En marsen organiseerden voor de nachtclubs. In het huishouden zien we een opkomst van de stofzuiger, de koelkast, broodrooster, eten uit blik enz. Er wordt ook meer en meer op krediet aangeschaft. De mode kenmerkt zich onder andere door de opkomst van Chanel, korte kapsels, kleine hoeden. Voel jij het ook? Spanning alom. Een woelige tijd, ideaal om spannende gebeurtenissen in te laten plaatsvinden.
Ik heb besloten om nog één categorie aan mijn blog toe te voegen. Al was het wel een twijfelgeval of ik dit nog wel zou doen omdat het aantal categorieën toch wel begint op te lopen. Maar toch is hij nodig: de scenario's. Ik ga proberen van al de films die ik hier aanstip of bespreek het scenario ervan onder deze rubriek te plaatsen. Let wel ik zeg: proberen. Waarom? Omdat ik ook niet in staat ben om al de scenario's terug te vinden. Vooral bij de Vlaamse films zal dit volgens mij onmogelijk zijn, maar we doen ons best. De meeste zijn onder de vorm van een PDF-document, sommigen zijn echter ook een .txt document. Deze krijg je altijd op via je kladblok.
Een goede raad, sla de aangeboden scenario's op op je harde schijf, want ze zullen hier regelmatig vervangen worden.
Het is niet echt een filmfestival te noemen, maar ik heb dit bericht maar even onder deze rubriek geklasseerd. Daarbij is het trouwens niet echt mijn gewoonte om dit soort posts te plaatsen, maar deze vond ik toch interessant.
Nu zaterdag, 11 juli, vindt in Brussel de avant-première plaats van de nieuwste Harry Potter film. Speciaal voor deze gelegenheid zullen er ook een aantal acteurs uit deze prent op de rode loper verschijnen. Spijtig genoeg zullen we niet verwelkomd worden door Harry Potter (Daniel Radcliffe) zelf. Wel zullen Evanna Lynch (Luna Lovegood) en Matthew Lewis hun opwachting maken. De kostprijs van dit evenement is 12 euro en vanaf vandaag kan je tickets bestellen om de website van Kinepolis www.kinepolis.be of bij Kinepolis in Brussel zelf. Je moet je wel haasten, want Kinepolis verwacht een massale toestroom van fans en er zijn slechts 445 plaatsen beschikbaar. Je GSM, camera of welk toestel je ook wou meepakken om je idool te vereeuwigen, laat je best thuis. Want al deze toestellen zijn verboden in de zalen waar de avant-première gedraaid wordt.
Categorie:Filmfestival/cursussen ea Tags:Harry,Potter,Halfblood,Prince,première,Matthew,Lewis,Evanna,Lynch
Flawless
London, de jaren '60. Een gepensioneerde Britse dief besluit weer wat leven in zijn saaie bestaan te brengen. Hij sluit een overeenkomst met een Amerikaanse dame en begint met het opzetten van een meesterlijke diamantenroof...
De sfeer zit juist, het camerawerk is goed, de montage niet zichtbaar en dus ok. De acteerprestaties kan ik persoonlijk ook weinig over zeggen, voor mij waren ze in ieder geval niet storend. Het verhaal dan. Bij de aanvang van de film zie je Demi Moore als een oude vrouw geïnterviewd worden door een jonge journaliste. Het artikel zou gaan over vrouwen aan de top in de jaren 60. En Laura Quinn (Demi Moore) had een hoge functie in een diamantbedrijf. Maar ze pakt net naast elke promotie. Wanneer Hobbs (Michael Caine) haar aanspreekt ivm een grote diamantroof stemt ze hierin toe. Maar het geheel loopt niet helemaal hoe Quinn het verwacht/gehoopt had. Persoonlijk vind ik de intro niet helemaal in verband staan met het verhaal. Bij de start wordt geïnsinueerd dat Quinn zeer ambitieus is. Maar toch laat ze halverwege de film haar ambitie vallen en stelt zich tevreden met een kleine hoeveelheid diamanten. Het gaat mij allemaal iets te simpel en er is weinig nodig om haar te overtuigen deel te nemen aan het plan van Hobbs. Daarbij stelt ze ook heel weinig vragen over hoe en waarom. Wanneer alles dan voor haar wat in de soep draait, komt de klunzige Finch een onderzoek voeren naar de roof. Ze slaagt erin zijn assistente te worden en hoopt zo de aandacht van haar weg te houden. Het onderzoek van Finch is echter vrij mager in beeld gebracht. Er wordt niet echt spanning mee opgebouwd, de netten sluiten zich niet voldoende en het wordt allesbehalve heet onder de voeten. Wanneer Hobbs dan op het einde zijn motief uit de doeken doet aan Quinn wordt het helemaal een beetje melig. De manier waarop dit gebeurt is echt wel een domper op het verhaal. En als kers op de taart komt Quinn dan nog als weldoener voor de arme mensen op de proppen. Er is dus eigenlijk vanalles wat in de soep gedraaid. Helemaal werken doet het verhaal niet, maar door de sterke uitvoering blijft hij toch boeien en is hij zeker de moeite om te zien.
Laura Quinn: How'd you do it, Mr. Hobbs? How did you get them out? Mr. Hobbs: [ignoring her question] Do you know what the hardest substance in the world is? Laura Quinn: [ignoring his reply] And who's really behind this? Mr. Hobbs: A Diamond. You rub it with a cloth, it lets off a charge. You put in water, it comes up dry. It's only enemy is another diamond.
David Frost: Are you really saying the President can do something illegal? Richard Nixon: I'm saying that when the President does it, that means it's *not* illegal! David Frost: ...I'm sorry?
Richard Nixon is de enige president in de Amerikaanse geschiedenis geweest die heeft moeten aftreden. Het Watergate-schandaal, begin jaren zeventig van de vorige eeuw, dwong hem tot aftreden na een lang en uitputtend gevecht met de Senaat, de publieke opinie en de rechterlijke macht. Na zijn aftreden hield Nixon drie jaar lang zijn lippen stijf op elkaar. Maar toen de Engelse journalist David Frost hem verzocht om een interview voor de televisiecamera´s, zag Nixon een gelegenheid om zijn besmeurde imago op te poetsen, en ging hij akkoord. In Frost/Nixon herschept regisseur Ron Howard niet alleen dat beroemde interview, maar ook de onderhandelingen tussen het Nixon-kamp en het Frost-kamp, de deal die uiteindelijk gesloten werd en de geheimen die erin verborgen waren.
Frost/Nixon is een ijzersterke film, met goede dialogen en puike acteerprestaties. Het enige storende element vond ik persoonlijk het camerawerk. Sommige delen van de film staat de cameraman zo te bibberen dat je bijna schrik hebt dat de acteurs van het beeld donderen. Jammer,want voor de rest is dit een sterk staaltje cinema. Wat het verhaal betreft. Ik heb er weer een beetje moeite mee. De film begint met nieuwsoverzichten die een schets maken van het tijdperk. Meteen doet dit me aan de start van Citizen Kane denken en word ik al een beetje vervelend. In de loop van de film worden er ook telkens mensen zogenaamd geïnterviewd zodat het lijkt dat zij het verhaal vertellen. Tja ik weet het niet, ik blijf het moeilijk hebben met dit soort verhalen. Net als de film goed op dreef is en je helemaal mee bent, wordt het verhaal onderbroken door zo'n stom interview waar ik de meerwaarde niet echt van snap. Desalniettemin een goede film die niet gaat vervelen.
Tijdens het uitwerken van mijn idee voor het Vlaams Parlement was ik ook nog bezig met een ander plan. Een scenario voor een langspeelfilm, voor de Vlaamse markt dit keer. De titel: in het licht van de maan. Later kom je nog iets meer te weten over deze titel, want hij had wel degelijk een betekenis. Al vind ik de maan al onmiddellijk iets mysterieus hebben. Bij het aanschouwen ervan flitsen er al direct beelden van huilende wolven, sluipende schaduwen en dingen die het daglicht niet mogen zien voor mijn netvlies Het oorspronkelijke idee voor dit verhaal is eigenlijk ontstaan bij het maken van een mohair beer. Nu heb ik wel meerdere creatieve hobby's, maar één ervan is het maken en ontwerpen van mohair beren. Ondertussen staat deze activiteit op een laag pitje wegens overbevolking. Daar ik wil vermijden dat ze in opstand komen wegens plaatsgebrek heb ik besloten er voorlopig geen meer te maken. Maar dit allemaal terzijde. Bij het maken van een beer dacht ik ineens: waarom geen verhaal maken met de beren? Een berenfamilie die allemaal in een soort complot verwikkeld zitten. Daar wou ik dan een boek van maken. Eerst moest ik dan natuurlijk de beren ontwerpen en maken. Zo begon er een verhaal te groeien dat uiteindelijk uitdraaide op nachtclubs, mensenhandel, afpersing en moord. Niet echt beervriendelijk meer eigenlijk, ik geef het toe. Ik heb het idee dan eindelijk ook niet ten uitvoer gebracht omdat een beer toch knuffelbaar moet blijven. Een aantal jaren later heb ik wel besloten om dit idee verder uit te werken naar een scenario toe. Zelf hou ik wel van thrillers en alles wat hierboven genoemd is vind ik heel erg spannend. Ik begin dus boeken te lezen over bovenstaande onderwerpen en treed binnen in de wereld van de maffia. Gevaarlijk ....
1945 Schloss Kronberg, nabij Frankfurt, wordt opgeëist door het zegevierende Amerikaanse leger, dat de voormalige woonst van prinses Sophie von Hessen omtovert tot een country club voor Amerikaanse officieren. Avond na avond vieren de Amerikanen in dit riante kasteel hun overwinning.Prinses Sophie von Hessen kreeg nauwelijks een paar uur om het kasteel te verlaten en liet een weelde aan kostbaarheden achter. Velen kunnen dan ook aan de verleiding niet weerstaan om een souveniertje' mee te nemen. Alhoewel, het blijft allemaal nog bescheiden, wat zilveren bestek, een antiek boek of enkele flessen wijn De laconieke kolonel Jack Durant, CO van het kasteel, en de bloedmooie event-organisatrice Luitenant Kathleen Nash, koesteren echter andere plannen. Terwijl de muziek van de bigbands het kasteel doet daveren, lopen Durant en Nash elkaar tegen het lijf in de keldergangen, op zoek naar wat de prinses nog zoal heeft achtergelaten Tot hun verbijstering ontdekken Nash en Durant niet zomaar wat verstopte schilderijen of een kistje familiejuwelen, maar een heuse piratenschat, de onschatbare kroonjuwelen van Duitsland...
The Hessen Affair is een Belgisch-Canadese coproductie die niet echt een groot succes kende. Persoonlijk hou ik wel van dit soort films. De sfeer die het geheel uitstraalt spreekt me direct aan. Maar tijdens het kijken stoor ik me meermaals aan de wat slordige montage. Er zijn cuts die echt vreemd overkomen en een aantal camerastandpunten die ook wel raar aanvoelen. Daarnaast start de film veelbelovend in een kasteel tijdens WOII. De bigbands knallen van het scherm, heel gezellig vind ik. Maar als de juwelen gevonden worden en er tevens een plan nodig is om ze op de markt te krijgen, verhuist het geheel naar New York. Het concept oorlog wordt niet meer aangehaald, en was dus al vanaf de start totaal overbodig. Er zijn ook weinig intriges en het is wel duidelijk hoe het verhaal uiteindelijk gaat ontwikkelen. Dus misschien is het wel een beetje slap te noemen. Maar toch vond ik de film wel onderhoudend, al is het misschien alleen al voor de stemming waarin je wordt ondergedompeld.
"Deze tekst heb ik letterlijk overgenomen uit het boek: 501 filmregisseurs"
Harry Kümel is bij cultkenners beroemd om twee films. Les lèvres rouges (1971) begon als een weddenschap om een film met zevenhonderd Vestaalse maagden te maken, zonder subsidie, maar groeide uit tot de meest gedistingeerde film met lesbische vampiers ooit - erotisch geladen, met een overdadige aankleding en een meestelijk smachtende Delphine Seyrig als de uiteindelijke mère vampire. Malpertuis (1971) is oppervlakkig gezien een barokke thriller over een spookhuis, maar de thema's angst, marteling en verraad geven er een mythologische diepgang aan, wat wordt versterkt door de claustrofobische setting, de dramatische kleuren en de verbluffende cinematografie. Orson Welles speelde mee als pater familias en meester over de gevangen Griekse goden. Kümel was nog jong toen hij deze vermaarde films regisseerde, een een opstandige autodidact vol ideeën. In 1969 had hij de critici al in vervoering gebracht met de mysterieuze identiteitspuzzel en historische travestiefilm Monsieur Hawarden, die is opgedragen aan Josef von Sternberg en qua stijl doet denken aan F.W. Murnau en François Truffaut. En daarvoor had Kümel zelfs al een reeks kort films en tv-programma's geregisseerd. Zijn verrichtingen na Malpertius werden door het strenge filmbeleid in België en Nederland aanzienlijk belemmerd. Toch waren De komst van Joachim Stiller (1976), het soft-erotische The Secret of Love (1986) en zijn laatste speelfilm Eline Vere (1991) succesvol in de nichemarkten. In 2005 ging Harry Kümel met pensioen. Ook al zal er geen nieuwe Kümelfilm meer verschijnen, met zijn bravoure heeft hij de Belgische cinema van de broodnodige dosis stijl en persoonlijkheid voorzien.
Eindelijk is het zover, 1 juli. De hele dag blijf ik in de buurt van mijn telefoon zodat ik zeker kan opnemen als hij rinkelt. De dag kruipt voorbij en er rinkelt niets. Rond 17u30 besluit ik zelf dan maar een poging te wagen en draai het nummer van de contactpersoon in het parlement. Ik krijg een beetje een verontschuldigend antwoord over het feit dat hij nog niet gebeld heeft. Er was een beslissing genomen waarvan de kandidaten nog niet van op de hoogte mochten gesteld worden. Gelukkig begreep hij wel dat ik wou weten waar het op stond. En toen kwam het: het project ging niet door. Eerst begreep ik het nog niet zo goed en dacht ik dat mijn collega de opdracht binnen had. Toen ik hem dit dan ook letterlijk vroeg was het antwoord dat het totale project was afgeblazen. Maar dit werd direct gevolgd door: "als er iemand het zou mogen doen, was jij het wel geweest". Ik had dus de wedstrijd gewonnen en nu was er plots geen wedstrijd meer?! Een echte reden hiervoor kreeg ik niet, maar tussen de regels in kon ik wel opmaken dat het om budget ging. Enkele dagen later las ik in de krant dat het Vlaams Parlement een kunstwerk had gekocht van Arne Quinze. Kostprijs: 387.000 euro. Deze aankoop werd in de huidige crisistijd niet echt positief onthaald bij het publiek. Ik heb dan ook zo'n flauw vermoeden dat dit toch wel samenhangt met het afblazen van het project. Wel kon ik nog aanspraak maken op de 100 euro voor mijn creatieve inspanning. Die heb ik natuurlijk niet laten houden. Het geheel was deels een teleurstelling, maar anderzijds een goede leerschool. Ben ik nu ontmoedigd? Nee, ik troost mij met de gedachte dat Harry Kümel mijn ideeën goed vond. En het feit dat ik een achttal collega's met ervaring achter mij heb gelaten vind ik een hele prestatie. Al is het niets concreet geworden, het geeft me toch een positief gevoel naar mijn talenten toe.
Iedere keer er geld op de bank gezet wordt, komt het terecht in een financieel stelsel waarvan we de diepten en de reikwijdte vaak niet kennen. Wat doet de bank met ons geld? Wij laten uw geld werken voor u. Maar geld werkt niet, mensen werken. Slimme beleggers en entrepreneurs trekken ermee naar belastingparadijzen en naar lage loonlanden waar arbeidsrecht onbestaande is en ecologie nog een vaag begrip is. Spaanse bouwvakkers, Afrikaanse boeren en Indiase werknemers vermenigvuldigen ons geld terwijl ze zelf vaak straatarm blijven. De Oostenrijkse regisseur Erwin Wagenhofer (We Feed the World) trok de hele wereld rond, van Burkina Faso over Singapore tot Washington DC. Hij sprak met economische theoretici, financiële bonzen en rijke westerse ondernemers maar ook met de ondersten aan de ladder, dagloners, mijnwerkers en boeren, op zoek naar de achterliggende mechanismen en de angstaanjagende, concrete gevolgen van het hedendaagse monetaire systeem.
Zeer interessante documentaire voor wie meer wilt weten over wat er met ons geld gebeurt. Toont ineens de achterkant van onze maatschappij. Mijn maag keert in ieder geval om als ik deze toestanden zie: onrecht, machtsmisbruik en winstbejag. Het geeft je niet meteen het meest gelukmakende gevoel.
Eindelijk is het zover, 1 juli. De hele dag blijf ik in de buurt van mijn telefoon zodat ik zeker kan opnemen als hij rinkelt. De dag kruipt voorbij en er rinkelt niets. Rond 17u30 besluit ik zelf dan maar een poging te wagen en draai het nummer van de contactpersoon in het parlement. 
