Hieronder wat de jury te zeggen had over mijn idee:
informatief potentieel: de informatie wordt logisch gespreid in de afwikkeling van het verhaal, afhankelijk van de locatie.
Verhaallijn en artistieke waarde: verrassende invalshoek, die de nieuwsgierigheid prikkelt en spontaan een dynamiek op gang brengt waarbij het parlement in beeld komt en zijn werking en bevoegdheden vragen oproepen. Praktisch is dit doeltreffende maar ook zeer ambitieuze concept misschien moeilijk te realiseren. Een middelmatige realisator zou het gemakkelijk kunnen verknoeien. Bovendien is het de vraag of er niet te veel CGI-technologie aan te pas zal komen om nog enigszins betaalbaar te blijven. Eén jurylid vraagt zich af of Mission Impossible wel voldoende tot het collectieve geheugen behoort om op deze manier te persifleren. De muziek van Mission Impossible overnemen is auteursrechtelijk hoe dan ook niet haalbaar. Er valt eventueel te overwegen om een ander detectiveverhaal als invalshoek te gebruiken. Het is echter een concept met een onmisbaar potentieel.
Toen ik dat las, was ik even van mijn sokken geblazen. Dit is heel positief naar mijn gevoel. Er staan een aantal heel aardige opmerkingen in, en over de onaardige lees ik bewust overheen. Ik krijg nog tot 11 juni 20 u tijd om per e-mail oplossingen aan te reiken voor de punten van kritiek die de jury op mijn inzending heeft. Daar moet ik toch even over nadenken.
Ik weet niet meer precies hoe lang het geduurd heeft, maar een tijd na mijn inzending krijg ik een telefoontje van het Vlaams Parlement. Een vriendelijke meneer vertelt me dat ik geselecteerd ben om voor een jury te verschijnen om mijn idee verder duidelijk te maken. Er zouden niet veel kandidaten meer overschieten. Over hoeveel of hoe weinig personen het uiteindelijk nog gaat wilt hij niet kwijt. Op dinsdag 17 juni om 16 uur word ik opnieuw in Brussel verwacht. Er zou nog een mail volgen met het juryverslag en mogelijkheid tot reactie in een poging je idee te verbeteren. Natuurlijk ben ik euforisch. Niet veel kandidaten meer, en ik ben er bij. Dan komen de twijfels, wat is niet veel meer en oei een live meeting met een jury. Enkele dagen later volgt er een mailtje met het juryverslag en de bevestiging van onze afspraak voor 17 juni.
Thuisgekomen tob ik nog even of ik al dan niet ga deelnemen, daar mijn winstkansen toch wel zeer gering zijn gezien de ervaring van de overige kandidaten. Maar toch besluit ik door te zetten, al is het maar voor de ervaring, de eventuele 100 euro en vooral: ik heb nu al zo'n helse trip naar Brussel achter de rug dat het wel dom zou zijn om nu op te geven. Ik ga aan de slag met de studie van het parlement. Bestudeer de verschillende regeringen, wat zijn plenaire vergaderingen enz. Vervolgens ga ik in de bibliotheek nog op zoek naar bijkomende informatie en vind daar een interessante (?) DVD over het parlement met info, foto's en videobeelden. Langzaamaan begin ik in de juiste sfeer te komen. Nu nog op een goed idee komen. Plots valt mijn oog op een foto van de koepelzaal en begint er een bekend deuntje in mijn hoofd te spelen. Dum dum dumdum dum dum, tututoe, tututoe, tututoe, tete. Mission Impossible. Eureka, dit wordt het! En het is nog een beetje dubbelzinnig ook, leuk dus. Ik schrijf een synopsis waarin we als een echte Tom Cruise aan een kabel de koepelzaal binnenvallen en op de Vlaamse Leeuw landen. Vervolgens gaan we op onderzoek uit en leren zo gaandeweg meer over het parlement en zijn werking. Leuk idee, maar misschien is het wel iets te vernieuwend. Toch besluit ik mijn kans met dit te wagen, bij gebrek aan iets anders en kan het nog beter? Ik dacht van niet. Netjes maak ik het formulier in orde zoals het gevraagd wordt en stuur ik mijn kandidatuur in. Missie volbracht, nu kan ik alleen maar weer wachten.
Eindelijk is het zover op vrijdag 11 april 2008 word ik om 10u verwacht in de Masereelzaal van het Vlaams Parlement. Maar het is blijkbaar mijn dagje niet. Het begint al vroeg: overslapen. De wekker wel op het juiste uur gezet, maar niet laten aflopen. Ik heb nog 30 minuten om de trein te halen. Dat is kort voor mij, daar ik 's morgens echt wel een tas koffie nodig heb om mijn hersencellen in werking te zetten, maar het zal er voor vandaag niet inzitten. Ik spring in mijn kleren en hol naar het station. Daar moet ik nog kaartjes kopen, gelukkig kan ik nog mee. In de trein, neemt mijn hoofdpijn toe, het gemis aan caffeïne. Eindelijk arriveer ik in Brussel. Ik heb wel een plannetje afgedrukt, maar langs welke kant moet ik nu het station verlaten? Er zijn blijkbaar meerdere uitgangen. Op goed geluk kies ik een uitgang en oriënteer me op mijn plannetje. Spijtig genoeg lukt dit, door de zenuwen, niet zo best en loop ik dus totaal de verkeerde richting uit. De tijd begint te dringen. Dan maar een taxi roepen op een pleintje. Ik zeg dat ik naar het Vlaams Parlement moet, de chauffeur knikt en begint te rijden, ik heb nog 10 minuten. De taxi stopt voor het Vlaams Ministerie, dus op een totaal verkeerde plaats, aan een andere kant van Brussel. Ik word boos, maar heb blijkbaar niets te zeggen, daar ik de juiste straat dan maar had moeten geven. Na wat vijven en zessen kom ik toch bij het Vlaams Parlement aan. Een kwartier overtijd. Ik rep me naar binnen, in de hoop nog te mogen deelnemen. Blijkbaar heeft niet enkel het station meerdere in- en uitgangen, maar het Vlaams Parlement lijkt er ook een aantal te hebben. En natuurlijk sta ik aan de verkeerde, ik moet de hoek om zijn. Weer terug naar buiten en ik spoed me naar de juiste ingang. Daar moet ik me aanmelden en krijg ik een speciale 'visitor' sticker op de borst geplakt. De info in de vergaderzaal is reeds gestart wanneer ik binnen kom, maar gelukkig mag ik nog deelnemen. Er zijn ongeveer een tiental personen aanwezig die de uitdaging willen aangaan. Ik schat mijn kansen dus redelijk in, gezien het aantal deelnemers. Na de info krijgen we een rondleiding door het Parlement en een aanduiding over een aantal plaatsen die zeker in de film moeten voorkomen. Onderweg worden er een aantal vragen gesteld door de aanwezigen die mijn oren een beetje doen suizen. Ik zie mijn overwinningskans plots wegsmelten daar ik besef tegenover een hele ploeg getalenteerde, ervaren mensen te staan. Na de rondleiding krijgen we nog een drankje en succeswensen, die ik echt wel kan gebruiken. Ik ga weer richting station (zonder problemen deze keer) en spoor weer naar huis.
Een nieuwe uitdaging. In maart 2008 organiseerde het Vlaams Parlement een exclusieve scenariowedstrijd voor de leden van de scenaristengilde. Hieronder de oproep: "Om een groot publiek op een frisse manier te informeren over de rol van het Vlaams Parlement in onze samenleving, zal het parlement een informatieve film produceren. De film mag maximaal 12 minuten duren. Voor het scenario lanceert het Vlaamse Parlement een wedstrijd. De opdracht van de wedstrijd bestaat erin een synopsis van één pagina te schrijven.
"De totale vergoeding voor de winnende scenarist bedraagt 5.000 euro. Aan de niet-winnende deelnemers betaalt het Vlaams Parlement een vergoeding van 100 euro voor de creatieve inspanning en de kosten verbonden aan de deelname, op voorwaarde dat de jury de ingezonden synopsis als een volwaardig en verdienstelijk scenariovoorstel beoordeelt."
Even heb ik getwijfeld of ik hier wel aan zou deelnemen, een infofilmpje voor het Vlaams Parlement? Pff, leek me niet echt boeiend en daarbij wat wist ik nu over de werking van het Vlaamse Parlement. Maar toch heb ik mijn kans gewaagd, al was het maar voor de 100 euro die ik wel dacht te kunnen verdienen.
Eén van de voorwaarden was wel dat je verplicht diende aanwezig te zijn op een bezoekdag aan het Vlaams Parlement, met zijn allen daarheen dus.
Begin vorige maand kwam de sympathieke film Sunshine Cleaning in de zalen.
De film vertelt het verhaal van een alleenstaande moeder die financieel aan de grond zit en geld nodig heeft om haar zoontje naar een goede school te brengen. Samen met haar onbetrouwbare zus begint ze een bedrijf: ze gaan zich specialiseren in chemische reiniging en het schoonmaken van misdaadlocaties.
Al wordt de film geklasseerd onder de rubrieken politie en komedie, persoonlijk vind ik hem bij geen van beide eigenlijk thuishoren. Veel gelachen heb ik niet, geglimlacht maar een paar maal. En al lijkt er weinig te gebeuren en raakt de film niet direct veel op het eerste zicht, hij gaat ook niet vervelen. Ik ben er echter niet 100% zeker van, waarom hij blijft boeien. Mij dunkt het dat het de relaties tussen de verschillende personages zijn die boeiend en herkenbaar zijn. Al bij al is het geen slechte film, maar persoonlijk heb ik toch meer plezier beleeft aan Little Miss Sunshine welke van dezelfde makers is.
Daar ik het niet kon verkroppen dat mijn Amerikaanse post zoek is, ben ik op onderzoek uitgegaan. Vakkundig heb ik mijn hele berg papieren uitgemest. En ik moet toegeven, zelfs een ijverige hamster zou jaloers zijn op mijn archief. Ik passeer een aantal artikels die nog steeds de moeite zijn om ooit eens te lezen, en bedenk dat het toch maar weer goed is dat ik ze heb bijgehouden. Maar in mijn zoektocht stoot ik ook om mijn Amerikaanse post. Je kan de antwoorden van mijn Amerikaanse vrienden hier in bijlage vinden. En je zal ook ineens ontdekken wie ik in gedachten gecast had voor mijn hoofdrol. Daar het een film is in het genre van Oceans 11 dacht ik toch wel recht te hebben op een goede cast.
Eén maand later.... post uit Amerika. Spannend, een grote bruine envelop. Dit bevat vast en zeker een contract en dikke, vette cheque. Groot was natuurlijk de teleurstelling toen ik de envelop opende en ontdekte dat het enkel mijn scenario bevatte met een klein kaartje aan vastgehecht. Op het kaartje stond iets van 'Sorry, but we don't accept unsolicited material'. Daar stond ik dan. Met een ongelezen scenario in de hand en een klein, dom papiertje. Dag Amerika, dag droom. Wat ging er mis? Natuurlijk is het vooreerst echt wel dom om te denken dat je zomaar uit het niets in Amerika een agent kan vinden. Deze mensen krijgen zoveel materiaal over de vloer dat ze niet eens meer de moeite nemen om het te lezen. Je moet echt mensen kennen en via via worden aangeboden. Er zijn natuurlijk wel een aantal agents die de moeite willen doen om het werk van nieuw talent te lezen, maar deze vragen meestal geld en dat lijkt me toch wel een beetje riskant. Daarbij was mijn scenario niet volgens de standaardnormen opgemaakt. Het is totaal not done om een schoon frontje te hebben en de binnenkant maak je ook wel best volgens de regels van de kunst. Het was even een slag in het gezicht, maar toch wel nuttig om met beide voetjes op de grond gezet te worden. Niet dat ik me heb laten ontmoedigen door deze post, want dan zou ik geen echte schrijver zijn, integendeel ik heb besloten om er volop voor te gaan. Maar we blijven wel in België dit keer. En dat geeft me wel een berustend gevoel eigenlijk, want wat zou ik toch alleen in het machtige Hollywood gaan doen? Nee, laten we maar veilig in de thuishaven blijven. Ik had heel graag het kaartje dat aan het scenario hong hier in bijlage aangehangen, maar spijtig genoeg is het met de noorderzon verdwenen. Misschien duikt het ooit nog wel eens ergens op, want ik zou het heel spijtig vinden dat ik het per ongeluk bij het oud papier gedropt heb.
Tegenwoordig worden er meer en meer fiilms gemaakt voor de zogenaamde green key. Dit is een zeer groot, volledig groen scherm, waarvoor de opnames plaatsvinden. Achteraf kan men in de postproductie alles wat groen is vervangen door een beeld naar keuze. Het groene scherm bestaat uit een aantal speciale doeken die dan op stellingen worden opgehangen. Aan deze stellingen kan men ook spots en dergelijke bevestigen, want voor een goede opname dient men over voldoende licht te beschikken. Zelf heb ik me begin dit jaar ook eens gewaagd aan een dergelijk filmpje. Ik had een primitieve green key in elkaar geknutseld bestaande uit een viertal hardboard platen op een frame en het geheel had ik op wieltjes gezet. De plaatjes had ik knalgroen geschilderd. Om het scherm tot aan het plafond te laten komen had ik op de academie nog een stuk echte green key kunnen scheef slaan en dit had ik boven mijn geknutseld scherm gehangen. Dan had ik een paar verstralers op een gordijnstang gehangen zodanig dat ze op mijn groene scherm straalden. Na de opnames viel er nog heel wat te monteren en opgenomen voor de achtergronden. Hieronder kan je het uiteindelijke eindresultaat bewonderen.
Speciaal voor jullie heb ik het trailertje dat ik destijds gemaakt heb op YouTube geplaatst.
En ja, ik had een grote cast in gedachten. Denk je iemand te herkennen stuur gerust een lijstje met acteurs door die jij denkt dat ik gecast heb. Via de knop e-mail mij kan je altijd contact opnemen.
Het moet ergens in de winter en vroege lente van 2005-2006 geweest zijn dat ik mijn eerste scenario begonnen ben. Ik volgde toen een cursus theaterkostuumontwerp aan de KASKA DKO waar ik ontdekte dat ik eigenlijk niets gaf om de kostuums, maar een verhaal wou vertellen. Dat heeft me over de streep getrokken om te gaan schrijven. Ambitieus, naïef dat ik was dacht ik direct voor Amerika te gaan schrijven. Voor Belgïe? Nee, sorry te klein voor mij. Dus volle moed begon ik aan men eerste scenario. Ik had toen geen enkel boek over scenarioschrijven gelezen, noch enige cursus gevolgd.
Het verhaal werd 'The Big Plan - no woman allowed' gedoopt. De pitch luidt als volgt: 'A charming thief is helped escape from prison to kill the current President'. Zo dat is het in één zin. Ziet er goed uit niet? Toen het verhaal geschreven was heb ik voor elk karakter een pop geboetseerd en een animatiefilmpje gemaakt dat een trailer voor mijn film moest voorstellen. Allemaal leuk en wel, maar het ding moet natuurlijk verkopen. Buiten het trailertje had ik ook nog een filmpje over mezelf, Belgïe en het maken van de trailer op een DVD gezet. Het scenario netjes afgeprint en in een kaftje gestoken en op de titelpagina prijkt een mooie foto van mijn karakters met daarvoor een transparant vel met de titel op. Heel zeker dat dit een prachtig scenario was ging het de post op, richting Amerika. En nu maar wachten op dat verlossende telefoontje.
Save the cat The last book on screenwriting you'll ever need ISBN:9781932907001
Save the cat is een zeer leuk boek voor iedereen die scenario's wilt schrijven. Het boek gaat niet zozeer in op de structuur van een scenario en de hele technische kant, maar houdt zich meer bezig met inzicht in 'wat is een goed scenario'. Het laat je op een andere manier naar een scenario kijken. En wat mij betreft.... het boek werkt. Tijdens het lezen kreeg ik spontaan zin om terug aan de slag te gaan. En het bracht met tot inzichten die ik tot nu toe nog niet gehad heb. Na het lezen van dit boek heb ik weer echt het gevoel iets geleerd te hebben, en daar doe je het tenslotte toch voor. Dus wat mij betreft zeker weer een boek dat je in de kast moet hebben.
Categorie:gelezen en (goed)gekeurd Tags:save,the,cat,scenario
18-06-2009
Lezen, lezen, lezen
Een gouden tip die ik je nu al wil geven is dat je zoveel mogelijk boeken ivm scenarioschrijven en filmmaken dient te lezen. Want scenarioschrijven is een vak. Het is niet zomaar een verhaaltje neerpennen en voila hier is het. Nee, een scenario moet aan bepaalde eisen voldoen en er zijn bepaalde trukjes die je kansen tot verkoop verhogen. En hoewel ik in het begin ook moeite had om het te geloven, het is dus wel degelijk een vak. Dus lees zoveel mogelijk boeken die je maar kan vinden over het vak scenarioschrijven. Onder de rubriek gelezen en goedgekeurd heb ik een overzicht staan van boeken die ik reeds gelezen heb, aangevuld met een beknopte, persoonlijke mening. Ondertussen heb ik weer bijna een boek uit, en na het lezen van de vorige boeken dacht ik het zo onderhand wel allemaal te weten. Maar nee, ik heb weer veel ontdekt, en waarschijnlijk valt er nog veel te ontdekken. Het probleem is dat ik bij elk boek een soort 'aha erlebnis' krijg, van nu weet ik het helemaal, maar bij een volgend denk, dit is nog beter. Ik heb me dus voorgenomen om het, naar mijn mening, beste van alle boeken eens te gaan bundelen in een schema zodat ik een overzicht heb van technieken die ik wil gaan gebruiken bij de verdere ontwikkeling van mijn scenario's. Naast vakboeken is het ook aan te raden om zoveel mogelijk scenario's te lezen van reeds verfilmde films. Tussen de linken maar pagina staat een verwijzing naar een website waar je veel scenario's van films kunt terugvinden. Als je dan nog in de mogelijkheid bent de film zelf te bezien en eventueel te analyseren, ben je goed bezig. Waarom vertel ik dat je best ook zo veel mogelijk boeken over filmmaken zelf leest, je schrijft nu toch eenmaal een verhaal en je hoeft toch niets te weten over hoe een camera werkt en wat goede camerastanden en -kaders zijn? Ook dat dacht ik in het prille begin, maar ik moet toegeven: ik was fout (en dat is niet evident om te zeggen dat geef ik toe). Ja, jij moet vooral je verhaal vertellen, maar het is zeer zeker interessant om te weten wat technisch mogelijk is en wat er nodig is om iets op film te zetten. Dus als je voor de Vlaamse/Belgische markt wilt schrijven schrap dan maar ineens die wilde achtervolgingsscènes en grote ontploffingen, want dat is simpelweg veel te duur gezien de Vlaamse/Belgische budgetten en als je iets meer leert over het filmmaken zelf zal je dit ook wel begrijpen. Wat heb ik gedaan? Ik ben september 2008 gestart aan het deeltijds kunstonderwijs aan de Academie voor Schone Kunsten te Antwerpen (in het vervolg kortweg KASKA DKO genoemd, dat bespaart me weer een paar seconden werk). Heb je zelf geen tijd/zin om die cursus aan te vatten? Geen nood, ik zal je hier een beetje begeleiden en je deel laten uitmaken van mijn lijdensweg.
Ik besef net dat ik mezelf nog niet echt heb voorgesteld op dit blog. Dus laat ik daar maar eens dringend werk van maken. Mijn naam is Cindy Willems, ik ben 32 jaar en woonachtig in Turnhout. Waarom ik dit blog opgestart heb? Eigenlijk vrij simpel: omdat ik interesse heb in film. Zomaar interesse? Nee, er is meer. Ik ben, en het woord alleen al bezorgt me rillingen, maar ik ben een wannabe scenariste. Zo daar staat het zwart op wit dit keer. Een WANNABE scenariste. En als ik het zo in het groot zie staan, vind ik het best wel eng. Maar ik heb ondertussen geleerd dat het soms nodig is je angsten onder ogen te zien om verder te komen. Langs deze weg zou ik jullie graag mee op sleeptouw nemen langs de lange weg die een wannabe scenariste moet afleggen om uiteindelijk, hopelijk, als volwaardig scenariste over de brug te komen. Want er komt heel wat bij kijken om dat woordje wannebe weg te schrappen. En hoe meer ik het hier typ en hoe meer ik het lees, is het best een grappig woord aan het worden. Gevaarlijk, want wannebe en ik mogen zeker geen vriendjes worden. Ik ben nu ongeveer twee jaar voorzichtig de eerste stappen aan het zetten in de filmwereld en ik zal jullie in volgende artikels een beetje meer onthullen over hoe ver ik ondertussen al geraakt ben. Zeker is, dat het een hobbelige weg is met veel ups en vooral veel downs. En dat doorzettingsvermogen één van de krachtige eigenschappen is die een scenariste moet bezitten. Gelukkig ben ik een vrij koppig steenbokje dat als ze eenmaal haar zinnen ergens op heeft staan zeker ambitieus genoeg is om door te zetten. Of het harde werk ook de moeite gaat lonen zal de toekomst uitwijzen.
Orson Welles 6 mei 1915 (Kenosha, VS) - 10 oktober 195 (Hollywood, VS)
Orson Welles werd geboren op 6 mei 1915 in Kenosha in de VS. Welles groeit op als een mooi, getalenteerd kind met interesse voor muziek, magie en schilderen. Wanneer de jonge Welles 9 jaar oud is sterft zijn moeder en op 15 jarige leeftijd komt ook zijn vader te overlijden. Hierop brengt Welles zijn verdere jeugd door als beschermeling van een dokter. Wanneer hij in 1931 afstudeert aan de Todd School in Woodsctock probeert hij acteur te worden, eerst in Ierland, dan in Engeland en ten slotte in New York. Zijn karakteristieke, diepe stem leidde hem echter de radiowereld binnen. In 1937 sticht hij, samen met acteur John Houseman, het Mercury Theater. En het daaropvolgende jaar produceerde het paar de beroemde Halloween uitzending van H.G.Wells' 1898 roman, The War of the Worlds. Welles is niet echt in een categorie onder te brengen, want hij werkte zowel als acteur, scenarist en regisseur en heeft een lange lijst films op zijn naam staan. Bij het grote publiek is Welles vooral bekend voor zijn meesterwerk Citizen Kane. In 1975 ontvangt hij van het American Film Institute een prijs voor zijn levenswerk. Welles is dan reeds 60 jaar oud. Hieronder het allerlaatste interview dat Welles zal geven. Opgenomen tijdens de Merv Griffin show in 1985. Welles sterft 2 uur na het interview op 70-jarige leeftijd.
Persoonlijke quotes:
Everybody denies that I am genius - but nobody ever called me one.
I'm not very fond of movies. I don't go to them much.
I started at the top and worked down.
My doctor told me to stop having intimate dinners for four. Unless there are three other people.
Thuisgekomen tob ik nog even of ik al dan niet ga deelnemen, daar mijn winstkansen toch wel zeer gering zijn gezien de ervaring van de overige kandidaten. Maar toch besluit ik door te zetten, al is het maar voor de ervaring, de eventuele 100 euro en vooral: ik heb nu al zo'n helse trip naar Brussel achter de rug dat het wel dom zou zijn om nu op te geven.
