Sinds 25 februari ook in onze zalen te zien, de actiefilm: The Spirit. Het is eigenlijk geen echte animatieprent, maar door de vele speciale effecten geeft hij wel een beetje dit gevoel. Toch kan ik het niet laten hem even speciaal in de verf te zetten.
The Spirit is een film van Frank Miller naar een scenario van Frank Miller
Kort samengevat:
De held is een jonge flik die vermoord werd en op mysterieuze wijze uit de dood opstaat als de Spirit om de misdaad en duistere figuren van Central City te bestrijden. Zijn aartsvijand, Octopus, heeft een heel ander doel voor ogen: hij is van plan Spirits geliefde stad te vernietigen om zijn eigen versie van onsterfelijkheid te verwezenlijken. De Spirit achtervolgt de meedogenloze moordenaar van de vervallen opslagplaatsen van Central City, naar de vochtige catacomben tot de door de wind geteisterde waterkant. Ondertussen wordt onze gemaskerde held omringd door knappe vrouwen die hem willen verleiden, liefhebben of doden. We maken kennis met Ellen Dolan, het pientere buurmeisje; Silken Floss, een waardeloze secretaresse en frigide feeks; Plaster of Paris, een moordzuchtige Franse nachtclubdanseres; Lorelei, een bekoorlijke verleidster; en Morgenstern, een sexy jonge flik. En dan is er natuurlijk ook Sand Saref, de juwelendievegge met verleidelijke rondingen. Zij is zijn grote liefde die op het slechte pad raakte. Zal hij haar kunnen redden of gaat zij hem doden ?
Bespreking:
The Spirit is gebaseerd op de gelijknamige stripverhalen van Will Eisner. De gehele sfeer van het stripverhaal wordt ook doorgetrokken in de film, wat hem een ervaring op zich maakt. De film zelf is geheel gefilmd voor het beruchte groene scherm (the green key) en helemaal digitaal afgewerkt. Er waren 50 draaidagen nodig om het geheel in te blikken.
Het verhaal op zich kan ik weinig van vertellen, daar ik The Spirit noch gelezen, noch gezien heb. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat de film inhoudelijk veel soeps is. Het meeste aandacht is volgens mij naar het eindproduct gegaan. Men wist dat men een soort levende strip wou maken, maar dat het nog iets mocht vertellen om de mensen bezig te houden, daar heeft men volgens mij niet te veel tijd in gestoken. Toch geloof ik dat je van deze film op zijn minst een paar clips en trailers moet gezien hebben, gewoon voor het visueel resultaat dat men verkregen heeft, want in The Spirit lijkt het net of de strip tot leven in gekomen.
Het verhaal gaat over een 15-jarige jongen die verliefd wordt op een oudere vrouw aan wie hij regelmatig voorleest. Pas later, tijdens de processen na de Tweede Wereldoorlog, komt hij erachter dat ze opzichter was in een concentratiekamp.
Kate Winslet kreeg haar eerste Oscar voor deze als beste actrice. Verder was hij genomineerd in de categorie: beste film en beste regisseur. Aan de trailers te zien is het geheel zeker heel mooi in beeld gebracht, mooie beeldkaders, kleuren enz. Het geheel lijkt zeker te kloppen. De film loopt ook gelijk met de nieuwe trend in Hollywood: een oudere acteur begint een relatie met een jongere. Naar de lengte van het scenario te zien en de duur van de uiteindelijke film lijkt het of er in het opnamestadium nog veel is bijgeschreven en er veel meer gedraaid is dan in het oorspronkelijke scenario voorzien was. Ik hoop dat ze hiermee vooral het naar mijn gevoel blokjes stramien van het scenario hebben verbroken. Overal wordt er gesproken over het grote mysterie dat onthuld zal worden. Wat dat is ga ik hier niet vertellen, maar wie grootse dingen verwacht komt bedrogen uit. Eigenlijk draait heel de film om dit zogenaamde mysterie en is de rest bijzaak. Het verhaal begint met het schetsen van de relatie tussen Hanna (midden 30) en de 15- jarige Michael. Michael wordt ziek en geholpen door Hanna. Na een aantal maanden van uitzieken gaat hij haar bedanken, daar begint een over verschillende pagina's uitgespreide romance. In deze periode ontdekt Michael dat Hanna graag wordt voorgelezen uit verschillende boeken en maakt daar dan ook een beetje zijn hobby van. Veel meer dan voorlezen en de liefde bedrijven gebeurt er in dit eerste deel dan ook niet. Dan, op een dag neemt Hanna haar boeltje en verdwijnt. Michael blijft verscheurd achter. Vervolgens volgen er een aantal tijdsprongen in heden en het verleden. even krijgen we het idee dat hij en Hanna een dochter hebben, maar later blijkt dit toch niet zo te zijn. De dochter blijkt uit een huwelijk te komen met ene Gertrud die plots vanuit het niets verschijnt om dan ook nog te vernemen dat hij gaat scheiden van die vrouw. waar het allemaal voor nodig is: enkel om aan te tonen dat hij het verhaal eigenlijk tegen zijn dochter aan het vertellen is, maar daar komen we pas op het einde achter. Michael volgt een rechtenstudie en daar draait het tweede deel zowat om. Voor school volgt hij een proces gevoerd tegen een aantal kampbewakers tijdens WOII. Hanna lijkt één van hen te zijn. Om een aantal redenen komt naar voor dat Hanna de meeste verantwoordelijkheid draagt van hetgeen er gebeurd is en krijgt 20 jaar celstraf. Michael kan haar niet loslaten en begint voor haar voor te lezen terwijl ze in de cel zit. Wat dan zowat het derde en laatste deel van de film beslaat. Persoonlijk kan de film mij in deze vorm niet raken. Sommige dingen lijken niet logisch en doemen ineens uit het niets op. ze zijn er precies bijgesleurd om het geheel te doen kloppen. Verder is het drie blokken concept ook niet zo spannend. Als men vanuit een anders standpunt was vertrokken was het misschien mogelijk geweest dit stramien te verbreken en het verhaal iets meeslepender te maken. Voor het vermijden van flashbacks moet men het niet laten, want die zijn er genoeg in de film. Het grote probleem is volgens mij dat het een adaptatie van een boek betreft. Men wil te veel alle luiken van het boek in de film stoppen en er is precies veel te weinig afstand genomen om er een eigen verhaal van te maken. Niettemin zal de film best wel de moeite zijn gezien zijn nominatie als beste film, maar ik denk dat die verdienste meer komt door de acteurs en regisseur dan het uiteindelijke verhaal zelf.
Categorie:in the picture Tags:the,reader,filmbespreking,bioscoop,cinema
Last Chance Harvey
Het zit allemaal niet mee voor de New Yorkse liedjesschrijver Shine. Zijn baas zet hem enorm onder druk, zijn dochter trouwt én haar stiefvader geeft haar weg op het trouwfeest,... Bovendien mist hij zijn vliegtuig terug naar de VS, waardoor zijn baas hem ontslaat. Hij belandt in een luchthavenbar bij de workaholic Kate, zij heeft enkel negatieve blind dates achter de rug en belt enkel met haar moeder... Beiden voelen een aantrekkingskracht die ze niet kunnen omschrijven, dit brengt hen dichter bij elkaar en zal hun levens veranderen.
Een romantisch drama met twee oudere acteurs in de hoofdrol. Persoonlijk vind ik Hoffman een groot acteur, maar krijg bij deze het gevoel dat hij oud aan het worden is. Zijn er geen betere rollen meer in Hollywood voor een man als hem, of staat hij echt achter een project als dit? Hoffman speelt een oudere man die verslaafd is aan zijn werk. Je kent het wel zo'n oude rot die denkt dat hij onmisbaar is en de boel niet meer draait als hij het niet allemaal even regelt. Probleem is echter dat hij te veel in het verleden hangt en niet mee gaat met de moderne tijd. Hij wordt hier op een harde manier mee geconfronteerd, vlak voor hij naar Londen vertrekt naar het huwelijk van zijn dochter. In Londen aangekomen merken we meteen dat hij niet zo'n goede band meer heeft met zijn dochter. Wat er juist gebeurd is, kunnen we een beetje raden aan de hand van de vele telefoontjes die hij krijgt en de opmerkingen die gemaakt worden. Harvey is net iets te veel op zichzelf en zijn werk gesteld en heeft geen aandacht voor zijn omgeving. Het gevolg hiervan is bekend: vervreemding. De 40-jarige Kate, vertolkt door Emma Thompson, is eveneens eenzaam. Zij heeft enkel haar, al even eenzame, moeder die te pas en te onpas haar aandacht opeist. En ze tracht via het systeem van blind daten aan een man te geraken. Dit loopt meestal, om niet te zeggen altijd, fout af. Het is onvermijdelijk dat Kate en Harvey elkaar onderweg tegenkomen. Een beetje als een oude zot stort Harvey zich in het avontuur en neemt Kate mee naar het huwelijk van zijn dochter. Het stel heeft plezier als een paar pubers, en Harvey gelooft dat er een toekomst voor hen is weggelegd. Kate sputtert nog even tegen, maar stort zich dan ook in het sprookje en samen gaan ze een waarschijnlijk 'en ze leefden nog lang en gelukkig' einde tegemoet. Persoonlijk vind ik het verhaal maar oppervlakkig. Met slogans als:
Its never too late to open your heart
Its never too late to change your life
Its never too late to take a chance
probeert men de mensen duidelijk te maken dat je nooit te oud bent om nog iets van je leven te maken. Maar wat maakt Harvey van zijn leven? Jezelf storten in een puberale relatie als je over 60 bent: is dat iets maken van je leven? Het komt gewoon niet realistisch over. Men wil ook ergens medeleven met het karakter creëren. Hij is zo slecht nog niet, wel veel met zijn werk bezig, maar hij bedoelt het allemaal niet zo slecht. Maar de manier waarop het geheel gebracht wordt wekt niet direct zoveel medeleven op. Persoonlijk denk ik dat ze wat meer van zijn verleden hadden mogen blootleggen, en dit in actie, visueel beeld, en niet door een paar zinnen dialoog die door het geheel worden geweven. Eigenlijk gebeurt er in heel het verhaal niets, buiten een paar oudjes die terug als pubers verlieft worden. Daarbij wordt de moeder van Kate te pas en te onpas ten tonele gevoerd. Eigenlijk doet haar verhaallijn niets ter zake, maar toch brengt het nog een beetje leven in de film. Het is eigenlijk een verhaal op zich. Een eenzame oude vrouw die denkt dat haar overbuur met verdachte zaken bezig is. Maar in deze film is deze verhaallijn nergens voor nodig. De grote vraag die ik me stel is: waar draait deze film eigenlijk om? Het mislukte leven van Harvey? Of dat we allemaal de eenzaamheid tegemoet gaan naarmate we ouder worden? Of dat we allemaal terug een stelletje pubers worden? Ik ben wel voorstander van het idee dat het nooit te laat is om iets van je leven te maken. Maar ik vind deze filosofie niet echt terug in de film. Wie zal het zeggen wat de filmmakers ons wilden bijbrengen? Ik in ieder geval niet.
