In oktober 2008 neem ik deel aan het Idee 2008 van het filmfestival van Gent. We zijn nu bijna al een jaar na mijn kandidatuur voor het scenario atelier. Voor mijn deelname heb ik nog wat gesleuteld aan mijn synopsis en hoop hier opgepikt te worden.
Op 3 juli heb ik mijn kandidatuur verzonden. Op 10 oktober krijg ik antwoord. Weer klik ik vol spanning op de ongelezen mail. De eerste woorden die me weer in het gezicht staren zijn: "Helaas...". Weer geen goed nieuws dus. Blijkbaar is mijn idee niet opgepikt, maar desalniettemin wordt ik bedankt voor mijn inzending en nog veel succes toegewenst. Weer geen reden of wat dan ook. Nu snap ik wel dat daar geen tijd voor is hoor, maar toch heb je daar als scenarist een beetje behoefte aan om je werk geanalyseerd te zien en te weten waar het mankeert.
Maar nog steeds blijf ik hopen, er zijn nog mogelijkheden.
Ik weet niet juist meer hoe lang het geduurd heeft, maar enige tijd later is hij er. De mail met een beslissing van de jury. Nieuwsgierig klik ik op de ongelezen post. En groot is meteen mijn teleurstelling. De eerste woorden zijn: "Het spijt me ..." dat zegt natuurlijk al genoeg.
Het totale mailtje is kort en sec. Gewoon "Het spijt me te moeten melden dat u niet geselecteerd bent en nog veel succes met uw verdere carrière". Ik kort het hier wel even in, maar veel meer was het niet. Nu was het al zeker niet leuk om niet geselecteerd te zijn, want ik had zeer graag deelgenomen. Maar het is ook niet erg bevredigend dat er niet meer in het mailtje staat. Geen waarom. Dat is dan toch een vraag die door mijn hoofd flitst. Waarom niet? Wat mankeerde er juist aan mijn idee? Een paar tips zouden toch welkom geweest zijn. Maar ik veronderstel dat door de massa kandidaturen daar waarschijnlijk geen tijd voor is. Maar kom er zijn nog reacties af te wachten en misschien zit daar iets positief tussen.
Hier nog een klein linkje naar eigen werk gemaakt in samenwerking met medestudenten. In het DKO was er dit jaar een 48 uren weekend. Het doel was om binnen deze 48 uur een film te maken. Alle beelden en geluiden moesten binnen deze 48 uur worden opgenomen. De montage en afwerking moest eveneens binnen deze tijdspanne te gebeuren. Daarnaast moest je je aan een gekozen (uit de trommel getrokken) genre houden. Moest er een tunnel in het filmpje zitten en de zin "We hebben het niet geweten". Ons genre was horror en dit is er uit de bus gekomen. Er ontbreekt nog wel wat geluid, maar het eindresultaat is toch nog redelijk.
Een paar dagen na het insturen van mijn kandidatuur voor dit atelier krijg ik reeds reactie met melding van de goede ontvangst.
Op 3 december 2007 zal een vijfkoppige jury de kandidaat-deelnemers op basis van de ingediende dossiers selecteren. Op 10 december volgt dan een interview en daarna valt de uiteindelijke beslissing.
Zulke dingen vind ik dus zenuwslopend. Wat moet ik doen? Moet ik me voorbereiden op een jurygesprek of niet? En waar moet ik me dan exact op voorbereiden? Ik besluit in gedachten een voorbereiding te maken, maar er verder niets voor te doen. Al zorg ik er wel voor natuurlijk dat ik 10 december niets aan de hand heb, je weet maar nooit.
Nadat ik mijn scenario had afgewerkt is het natuurlijk de bedoeling er iets mee te gaan doen. Er zijn verschillende mogelijkheden om mezelf in the picture te zetten en ik besluit deze maximaal te benutten.
Een mogelijkheid is om het scenario op te sturen naar een aantal productiehuizen. Nu moet ik zeggen, veel zijn er niet in Vlaanderen. Ik maak in totaal vier postpakketjes en stuur mijn werk het land in. De geselecteerde productiehuizen: Menuet, Caviar, Woestijnvis, Eyeworks. Naast deze vier Vlaamse producenten vertrekt er ook één pakketje richting Nederland. Op een salongesprek van de scenaristengilde had ik de gelegenheid om de Nederlandse producent Frans Van Gestel te ontmoeten. Tijdens de wandeling naar de toiletten ben ik hem toevallig (in de hand gewerkte toevalligheid eerlijk gezegd) tegen het lijf gelopen en gevraagd of hij mijn werk wou lezen. Dit was ok, dus dat laat ik me geen twee keer zeggen.
Daarnaast wordt er door het VAF halfjaarlijks een scenario atelier georganiseerd. Ook hier besluit ik mijn kandidatuur te stellen. Ik worstel me door de administratieve molen en schrijf een pitch, synopsis en treatment van mijn verhaal. Daarnaast moet ik nog een persoonlijke motivatie en een soort CV opsturen. Dit in tienvoud. Wanneer alle papierwerk klaar is gaat ook dit dossier richting post.
Als laatste stel ik me kandidaat voor het Idee 08. Dit is een initiatief van het Gentse filmfestival. Hierbij kunnen scenaristen ideeën, scenario's ea insturen van een project. Dit verschijnt dan in een boek dat naar producenten, regisseurs en scenaristen wordt verstuurd. Een ideale manier dus om opgemerkt te worden. Ook hier maak in mijn aanvraag netjes in orde en verstuur het op de correcte manier in hun richting.
Mezelf tevreden stellend met het besef dat ik de Post weer een beetje gelukkiger heb gemaakt besluit ik na elke actie even af te wachten op de hoogverwachte reacties. Het beloven weer spannende tijden te worden.
Hieronder het synopsis van mijn idee. Je krijgt hier al een klein tipje van de sluier opgelicht betreffende mijn verhaal.
Een ex-Amerikaans zakenman is vermoord. De film brengt ons een jaar terug in de tijd. Op het eerste zicht heeft George een normaal huwelijksleven. Hij is eveneens eigenaar van een haute couture winkel met bijhorend naaiatelier. Zijn kleding wordt uniek gemaakt door het gebruik van fijne Iraanse stoffen die hij persoonlijk in de weverij van zijn vriend ter plaatse gaat halen. Maar al spoedig komen we er achter dat hij een dubbelleven leidt vol leugens en bedrog. Zijn winkel is slechts een dekmantel voor zijn passie voor vrouwen. Zijn modellen zijn geen modellen, maar animeermeisjes in zijn nachtclub, waar hij gretig gebruik van maakt. Wanneer hij op een dag Alice, de vrouw van zijn boekhouder Paul, in zijn club aan het werk zet, gaan de poppen aan het dansen. Het net sluit zich langzaam, leugens komen bovendrijven. Tot de stoppen springen en George wordt neergeschoten.
Cursus Scenarioschrijven voor beginners (vanaf 26/08/09)
Je wil een eigen filmscript schrijven, maar weet niet hoe je eraan moet beginnen? Of je loopt al een tijdje met een idee in je hoofd, maar je weet niet hoe je dit in een scenario giet? Dan is deze cursus zeker iets voor jou!
We starten deze beginnerscursus met een korte inleiding in scenario-analyse en van daaruit kan je beginnen werken aan een eigen pitch, het startschot voor je scenario. In de drie daarop volgende lessen wordt deze pitch dan vertaald in een afgewerkte synopsis van het verhaal, dat je later eventueel nog kan uitwerken in filmtaal.
Heb je na deze cursus de kriebels te pakken en heb je zin om echt met je scenario aan de slag te gaan, of wil je je wel eens wat meer verdiepen in het maken van film, dan kan je altijd doorvloeien naar een van onze filmactiviteiten.
Wanneer? Woensdagen 26 augustus, 2, 9 en 16 september 2009, telkens van 19 u. - 22 u.
Info? Meer info bij Michelle Coenen, Centrum voor Beeldexpressie: vorming@beeldexpressie.be of 03 821 10 26. Deelnameprijs: 25 euro voor CvB-leden en 30 euro voor niet-leden.
Cursus in samenwerking met Fonk vzw, de lessen worden gegeven door Koen Thiry.
Deze nieuwsbrief wordt verspreid door de Scenaristengilde vzw - Vredestraat 24 - 2600 Antwerpen - Ondernemingsnr 861 194 209 - www.scenaristengilde.be - info@scenaristengilde.be - (om hem niet meer te ontvangen, klik hier)
Charlie Kaufman, een eenzame scenarioschrijver, probeert de adaptatie van een roman voor het witte doek neer te pennen. Hij heeft geen flauw idee van hoe hij trouw kan blijven aan het boek en tegelijk ook aan de normen van Hollywood kan voldoen. Hij overweegt contact op te nemen met de schrijfster, Susan Orlean, een door het huwelijk teleurgestelde dame die verliefd is op de held van zijn roman. Charlie wil ook de hulp inroepen van zijn tweelingbroer...
Adaptation is een zeer speciale film. Ik denk dat het een beetje iets is van je bent er voor of niet. En ik moet zeggen: ik ben voor. Het geheel is zo onvoorspelbaar en ontzettend goed in elkaar gestoken. Daarbij is het deels ook nog herkenbaar. De stress als je aan het schrijven bent en het wilt niet komen. Gedachten die maar door je hoofd blijven malen en sneller komen dan je ze eigenlijk kan denken. Het hoort er allemaal bij. Het verhaal is zeer vreemd en het duurt even voor je er in zit. Maar dan besef je plots dat de gedachten van de scenarist tot leven komen. Iedereen speelt zichzelf en toch weer niet. De technische kant kan ik weinig op aanmerken, buiten dat er een paar storende cuts inzitten. En de setting waarbij de tweeling in het moeras zit is ook even heel onrealistisch. Het is slechts een flits, maar het beeld voelt toch vreemd aan. Het acteerwerk van Nicolas Cage vind ik ronduit schitterend. De karakters van de tweeling zijn echt tegenpolen en hij zet ze allebei even overtuigend neer. Om kort te gaan, een aanrader die je zeker eens moet bekijken.
Noot: deze film staat op nr 77 in de lijst met de 101 beste scenario's (onder films uit de oude doos)
Charlie Kaufman: To begin... To begin... How to start? I'm hungry. I should get coffee. Coffee would help me think. Maybe I should write something first, then reward myself with coffee. Coffee and a muffin. Okay, so I need to establish the themes. Maybe a banana-nut. That's a good muffin.
Nadat ik heb uitgemaakt in welke sfeer ik mijn verhaal wil laten afspelen begin ik aan mijn scenario zelf. Ik had al een heel goed beeld van waar ik naartoe wou. Daarbij had ik al een vrij goed overzicht van mijn karakters. Met andere woorden ik wist wat er te doen stond: moord. Eveneens wist ik wie, waarom en hoe. Nu moest ik het enkel nog in een mooie verpakking steken. Met behulp van de groene bijbel ga ik weer aan de slag. Het verhaal wordt opgedeeld in drie delen: begin, midden en einde. In het eerste deel wordt er een overzicht gegeven van de karakters. Het tweede deel begint met een onverwachte, spannende gebeurtenis en kondigt een spannend middenstuk aan. Het derde en laatste deel start weer met een raadselachtig iets en leidt uiteindelijk tot de ontknoping. Buiten het feit dat ik een opdeling had gemaakt in deze drie delen en hun breekpunten, of overgangen naar het volgende stuk, had ik ook nog eens elk deel onderverdeeld in scènes. Per deel had ik een overzicht gemaakt van de scènes en getracht in één zin uit te leggen wat er diende te gebeuren in deze scène. Zo had ik een goed zicht op mijn verhaal en verloop van karakters. Daarnaast kwamen er nog schema's met de onderlinge relatie tussen de karakters en hun evolutie doorheen de drie delen. En niet te vergeten een woordje uitleg over elk karakter afzonderlijk. Na de korte introductie van de scènes werd alles iets langer uigeschreven, zonder dialoog. Op het einde, toen ik dacht dat alles goed zat, is de dialoog erbij gekomen. Een hele klus en het totaalpakket wat ik uiteindelijk scenario noem zal 105 pagina's gaan tellen. Nadat de dikke boterham gesmeerd is ben ik de eerste momenten erg tevreden over zijn smaak.
Ex-CIA agent Claire Stenwick en ex-MI6 agent Ray Koval zijn beiden overgestapt naar het bedrijfsleven en hebben in het geheim een relatie. Als ze verwikkeld raken in een levensgevaarlijk spionagespel, ontdekken ze welke gevolgen dit voor hun werk heeft. Want in hoeverre kan je je geliefde vertrouwen?
Ik moet zeggen deze film rolt leuk over het scherm, maar eerlijk gezegd ik snap er geen bal van. Er zijn een heleboel tijdsprongen wat het verhaal ingewikkeld te volgen maakt. Dan gaan we een half jaar terug in de tijd, dan weer vijf jaar, vervolgens drie jaar dan weer tien dagen. En of we dan tien dagen terug zitten van vandaag of tien dagen van drie maanden geleden? Joost mag het weten. Daarbij wordt er een beetje een spel opgezet tussen de twee geliefden. Is hij/zij te vertrouwen of niet? Zitten we in hetzelfde schuitje of is hij/zij op zijn/haar eentje aan het handelen. Ergens voel je al van ver aankomen dat het allemaal draait om de kijker een rad voor de ogen te zetten en dat het natuurlijk een leuk koppeltje is. Verder worden er een paar dingen opgezet en niet ingelost. Er is op een bepaald ogenblik sprake van een tweeling. "Hoe zie ik er vandaag uit?" vraagt een man. Checkt dan zijn dubbelganger en scheurt vervolgens weg in een wagen. Waarom heeft deze man een dubbelganger? Misschien ben ik de enige die het niet snapt, maar ik zie het nut er dus niet van in. Dan op het einde lijkt het stel in de luren gelegd door het bedrijf. Maar wat is het nut hier dan weer van? Wat haalt het bedrijf ermee? Zoals ik al zei misschien ben ik de enige die het er moeilijk mee heeft, maar de film leidt in mijn ogen nergens naar. Natuurlijk maakt het acteerwerk een hele hoop goed. Je voelt de chemie tussen Julia Roberts en Clive Owen wel een beetje van het scherm spatten. Camerawerk en montage zijn ook wel in orde. Dit maakt dat de film, naar mijn gevoel dan, niet een complete mislukking is.
Claire Stenwick: I found these in your closet. Ray Koval: I swear to you I have no idea who they belong to. Claire Stenwick: Well in that case I'll put them back on. Ray Koval: You're gaming me?
'He's just not that into you' is gebaseerd op het populaire boek van Greg Behrendt en Liz Tuccillo, die eerder al meeschreven aan de successerie Sex And The City. In deze atypische romantische komedie volgen we een groep dertigers die in hun zoektocht naar de ware liefde het andere geslacht proberen te begrijpen en de valkuilen van het daten en relaties proberen te vermijden. Stuk voor stuk hopen ze dat het deze keer anders zal zijn. Maar één ding is zeker: als hij je niet terugbelt, als hij niet met je naar bed gaat, als hij getrouwd is met iemand anders of als hij met iemand anders slaapt, dan bestaat er een goede kans dat hij gewoon niet geïnteresseerd is in je!
Was het omdat ik een weemoedige bui had, of was het de film? Ik weet het niet, maar hij heeft me geraakt. De zoektocht naar liefde wordt hier best wel treffend neergezet. Het maken van keuzes. Helemaal wegdromen van die ene persoon. Wachten op dat verlossende telefoontje dat maar niet komt. We kennen het waarschijnlijk allemaal wel. He's just not that into you brengt je misschien wel tot een aantal inzichten. De verhaallijn is niet echt heel voorspelbaar, wat toch wel uitzonderlijk is voor dit soort films. Natuurlijk weet je dat alles wel goed komt op het einde, maar er zijn zoveel personages dat je niet direct kan voorspellen met wie het nu juist goed komt. Al moet je er natuurlijk ook weer niet heel hard over nadenken. Maar de film loopt gewoon vlotjes over het scherm. Het camerawerk is wel ok, enkel in de montages worden er soms storende cuts gemaakt. In het geheel is de film wel geslaagd als je zin hebt in een avondje sentimenteel filmplezier.
Toegegeven het is niet mijn sterkste kant. Voor de filmschool moesten we een documentaire maken. Opzet was dat elke student als chinese vrijwilliger een verhaal moest vertellen. Uit deze verhalen moesten we onze inspiratie putten. Iemand raakte in zijn verhaal even aan de bouw van een ziekenhuis. Dit bracht me op het idee om een bezoekje te brengen aan een bouwwerf. Typisch bij deze werken is dat er steeds een aantal (voornamelijk) mannen de werken van achter de hekken gade slaan. Ik besloot om even een kijkje te gaan nemen. De opnames zijn gedraaid in Turnhout bij de aanleg van de ondergrondse parking voor de Kuub (naast de Warande)
Het filmpje is gedraaid met een kleine sony handycam en hiermee is ook het geluid opgenomen. Door het storende lawaai van de werken is het niet altijd even verstaanbaar. En ja, dat ander storend element ben ik dus. Tja, documentaires maken, het is niet iedereen gegeven. Maar het idee was tenminste goed en de mensen bereidwillig om mee te werken.
