Je bent van gegoede afkomst, en
je bent heel intelligent. En dus krijg je de kans om hogere studies aan te
vatten. Dat gaat héél erg goed, en je studeert af als kinderarts. Met je
diploma kan je binnen de kortste keren terecht in het plaatselijke ziekenhuis.
Ondertussen heb je ook een lief meisje leren kennen, en zodra je een beetje
gesetteld bent en een mooi huis hebt kunnen verwerven, volgt het huwelijk. En
in de volgende jaren ook drie mooie en schattige kinderen. Het leven is goed,
het leven kan niet beter zijn.
Ware het niet dat je van
Koerdische afkomst bent en in Turkije woont, alwaar president Tayyip Erdogan
niet op de Koerden gesteld is. En op een fatale dag loopt het mis: de president
heeft een zoveelste zuiveringsactie opgestart om de Koerdische "terroristen"
uit te schakelen, en Turkse militairen verschijnen aan je deur. Je slaagt er
nipt in te ontsnappen, en je hebt geen andere keuze dan het land te
ontvluchten, want je bent opgejaagd wild. Je vrouw en kinderen moet je
achterlaten; gelukkig kunnen die bij haar ouders terecht. Dat zijn "ware"
Turken, en die worden door Erdogan met rust gelaten.
Je beseft dat je wellicht nooit
meer naar Turkije terug kan; toch niet zolang Erdogan er de baas is. Je besluit
naar Europa te vluchten, ook al kost je dat zowat alle spaarcentjes die je in
de voorbije jaren had verzameld. Omdat je gehoord hebt dat België nood heeft
aan gezondheidswerkers, besluit je om in België asiel aan te vragen en er een
nieuw leven op te bouwen. Je hoopt heel spoedig je vrouw en kinderen te kunnen
laten over komen, zodra je in je nieuwe vaderland je draai gevonden hebt.
Gezien de situatie van de
Koerden in Turkije krijg je zonder al te veel problemen asiel in België, en je
kan aan je nieuwe leven beginnen. Helaas heb je geen enkel bewijs van je
vaardigheden: je diploma heb je in de haastige vlucht niet meegenomen, en alle
documenten op jouw naam worden door de Turkse regering geblokkeerd. Zo doen ze
dat met terroristen. Je kan dus in geen enkel ziekenhuis als kinderarts aan de
slag, en ook een privépraktijk zit er niet in zonder diploma. Omdat je niet
blijvend van het OCMW afhankelijk wil zijn, zoek je dan maar ander werk. Om het
even welk werk. Al is de keuze niet erg uitgebreid voor iemand die geen enkel "geldig"
diploma heeft. Gelukkig kan je via de VDAB wel aan de slag aan de lopende band
in een autofabriek. Het is zwaar werk, maar het verdient wel goed. Zodat je op
zoek kan naar een mooie huurwoning waar je met je gezin kan wonen zodra die
overgevlogen zijn. De zoektocht naar een huis verloopt erg moeizaam, omwille
van je vreemd klinkende naam, maar uiteindelijk vind je toch iets. En je laat
je gezin naar België over komen.
Het leven is goed, het leven kan
niet beter zijn. Ook al heb je het niet erg breed met dat ene inkomen. Gelukkig
wordt er nu van je wedde veel minder aan roerende voorheffing afgehouden, want
je hebt vier personen ten laste en dat maakt dat je véél minder belastingen
moet betalen.
Maar dan valt de afrekening van
de belastingen in je bus. En je merkt tot je ontzetting dat je gigantisch veel
moet opleggen. Want je staat bij de overheid bekend als alleenstaande, en je
wordt ook als zodanig belast: je hebt geen enkele persoon ten laste. In paniek
zoek je hulp en vraag je om informatie om te begrijpen hoe zoiets mogelijk is.
En inderdaad: de Belgische overheid heeft geen enkel bewijs van je huwelijk, en
al evenmin van je vaderschap. Voor de Belgische overheid ben je niet getrouwd,
en heb je geen kinderen. Alle documenten daarover liggen in Turkije, en de
Turkse autoriteiten weigeren in te gaan op elke vraag om de nodige papieren
door te sturen. Want je bent een terrorist.
Dan kan je alléén nog hopen op
de hulp van een idealistische vrijwilliger in België. Die kan je misschien helpen om via het CGVS, het "Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen en Staatlozen" toch aan de nodige
papieren en bewijsstukken te raken. Dat is in elk geval waar het CGVS voor
opgericht werd in 1988: "Het CGVS levert ook documenten van burgerlijke stand
af aan erkende vluchtelingen en staatlozen."
Met een beetje meeval komt het
uiteindelijk voor jou weer in orde. Omdat je op iemand gebotst bent die zich jouw lot wil aantrekken. En ook omdat je ook zelf behoorlijk geletterd
bent, en je toch een woordje Frans en Engels spreekt. Maar je beseft maar al
te goed dat heel veel van je lotgenoten minder geluk hebben, en (soms
letterlijk) in de kou blijven.
Het is voor ons, Belgen, moeilijk voor te stellen, maar dit is géén
verzinsel. Dat is de realiteit in deze verknipte wereld van dictators en moordenaars
van het eigen volk. Het zou ook ons kunnen overkomen. Het hád ook ons kunnen
overkomen, waren we geboren geweest in Turkije, of in Myanmar, of in Irak, of
in Venezuela, of in Palestina, ...
En dan zouden ook wij hopen een nieuw leven te kunnen opbouwen in een
land dat ons fair en correct zou behandelen. En dat we niet het slachtoffer
zouden zijn van een starre bureaucratie en absurde regels.
Onze regeringen zijn de voorbije corona-maanden bijzonder gul geweest
met allerlei steunmaatregelen en financiële compensaties. Zoals bijvoorbeeld de
premies voor de horeca, of de maatregelen voor tijdelijke werkloosheid, of de
steun aan de event-sector en de kappers, of de Vlaamse tussenkomst in de
energiefactuur voor wie tijdelijk werkloos was, enzovoort...
Helaas heeft dat wel een enorm gat geslagen in de begrotingen van die
vrijgevige regeringen. En nu komt de pijnlijke realiteit piepen: dat gat moet
gedicht worden. En liefst zo snel mogelijk. Veel mirakeloplossingen bestaan daar helaas niet voor. Er kan bespaard worden op de uitgaven. En, wat stukken
eenvoudiger is, er kunnen nieuwe inkomsten gezocht worden.
Allemaal goed en wel. Maar bij mij moeten ze het écht niet meer komen
halen! Ik heb de voorbije jaren ruim mijn bijdrage geleverd, zou ik denken. Ik
ben namelijk zo stom geweest om na mijn pensionering toch nog (deeltijds) te
werken. Kwestie van mijn vroegere collega's een handje toe te steken, en
tegelijk een centje bij te verdienen bovenop mijn matig pensioen. Dat is helaas
heel erg tegengevallen: bij de afrekening van mijn personenbelasting blijkt
elke keer dat ik een stuk minder dan de helft van mijn bruto wedde over houd. Ik
voel me meer en meer een melkkoe voor de overheid. Werken na je pensionering?
Duidelijk géén goed idee.
Maar ik zal me maar beter niet al te veel illusies maken over waar ze het geld gaan zoeken, zeker?
Het "gat" in de begroting
bedraagt, voor alle overheden samen, naar schatting 36 miljard euro. Dat is
ongeveer 7,5 % van ons bbp, terwijl het eigenlijk minder dan 3% had moeten
zijn. De bedoeling is om dat tekort tegen 2024 terug te dringen tot die beoogde
3%. Dat betekent dat er elk jaar minstens 5 miljard van dat gat moet weggewerkt
worden. Door hogere belastingen, dus.
Bij de Rerum Novarum
viering, op 13 mei, was er vanuit de christelijke arbeidersbeweging een sterk
pleidooi om die nieuwe inkomsten te halen bij de grote ondernemingen, bij de
multinationals. Het voorbeeld werd gegeven van de webwinkel Amazon, die vorig jaar een recordomzet
boekte van 44 miljard euro, en in Europa nul
euro belastingen heeft betaald. Het voorbeeld is inderdaad flagrant, en
laat een erg bittere smaak achter bij iedereen die zich blauw betaalt aan de fiscus.
Maar jammer genoeg zal het voorstel van de ACV-voorzitter weinig gehoor
krijgen. Het is nu eenmaal zo dat die grote multinationals zo goed als
onaantastbaar zijn. De Europese commissie heeft geprobeerd om 250 miljoen euro
aan belastingen te eisen van Amazon, maar dat is op een fiasco uitgedraaid.
Dan maar een "vermogensbelasting"
misschien? Het ACV stelt een "solidariteitspremie"
van 1% voor op vermogens van méér dan 1 miljoen euro. Ook dat zal hoogstwaarschijnlijk
bij een wensdroom blijven.
Wat zal het dan wel worden? Vermoedelijk een verhoging van de BTW op
een aantal "luxeproducten", waardoor
onze winkelkar nóg een stukje duurder zal worden. Een CO2-taks heel zeker ook,
want dat kan verkocht worden als een "groene"
maatregel. Ook de accijnzen op bijvoorbeeld alcohol kunnen nog omhoog, zodat ook
de enthousiaste terras-gangers en horeca-bezoekers hun deel zullen betalen. En uiteraard ook de
accijnzen op diesel en benzine, zogezegd om de elektrische auto te promoten.
En aan de successierechten
valt heel zeker eveneens nog wat meer te verdienen. Hoe schandalig dat eigenlijk
ook is! Een mens probeert tijdens zijn leven een beetje bijeen te sparen voor
de nakomelingen. Wat voor de meeste mensen al niet meevalt, want een groot deel
van wat je verdient wordt onmiddellijk weg belast, en dus schiet er niet zo
veel over. En op dát wat je dan toch hebt kunnen sparen en wat je voor je
kinderen en/of kleinkinderen hebt kunnen nalaten, moeten zij ook nog eens
belastingen betalen! En die successierechten
kunnen serieus oplopen: als je er in geslaagd bent om méér dan 250.000 euro
bijeen te sprokkelen voor je kinderen (of je hebt een eigen huis kunnen verwerven,
dat je aan je kinderen kan nalaten), dan betalen die daar 27% successierechten
op.
Niet alléén ben ik dus méér dan de helft van mijn wedde kwijt zodra ik
die gekregen heb, en moet ik nog eens 21% BTW betalen op het grootste deel van
wat ik met het overschot van mijn loon wil kopen, daarbovenop riskeren mijn
kinderen nóg eens bijna een derde kwijt te spelen van wat ik desondanks toch
nog heb kunnen sparen.
Maar Amazon, of Apple en aanverwanten, die mogen hun inkomsten geheel
en al behouden. Zij zullen niet diegenen zijn die de lege schatkisten zullen
vullen.
Ik weet niet of u soms naar zo'n Amerikaanse misdaadserie kijkt? Iets
in de stijl van CSI? Dat draait om onderzoekslaboratorio die gespecialiseerd
zijn in het oplossen van misdaden. Uit de DNA-analyse van één enkel haartje
hebben die onderzoekers binnen het kwartier de boef geïdentificeerd. En met de
hulp van infrarood-detectoren en warmte-camera's en spionagesatellieten hebben
zij de voortvluchtige crimineel binnen de 24 uur al te pakken.
Ofwel is dat allemaal compleet verzonnen, ofwel zijn onze Belgische
opsporingsdiensten totaal incompetent. Dat een man met extremistische ideeën
ondanks alle waarschuwingen en bloedrode knipperlichten toch toegang had tot een
wapenarsenaal en zó gemakkelijk met een lading oorlogstuig naar huis kon wandelen,
doet mij eerder aan incompetentie denken.
Feit is dat de heer "Jürgen C."
na een volle week nog altijd niet gevonden is. En dat men er zelfs nog geen
idee van heeft waar hij zou kunnen zitten, en al evenmin hoe zwaar bewapend de
man in werkelijkheid is. Akkoord: het gebied waarin hij zich, dacht men, zou
schuilhouden, is, naar Vlaamse normen, behoorlijk uitgestrekt en, alweer naar
Vlaamse normen, erg ontoegankelijk. Maar toch... Politie, leger, speciale
eenheden: iedereen is ingeschakeld. Ze zijn met méér dan 400 man aan het zoeken
geweest, en ze hebben hem niet gevonden.
Als de man dit overleeft, wordt hij gegarandeerd een legende: de "Vlaamse Rambo". Hij zal binnen de
kortste keren een succesvol boek kunnen uitgeven, en het scenario voor een nieuwe blockbuster wordt vermoedelijk nu al geschreven. De man zijn fortuin is al
gemaakt! Als hij het overleeft, tenminste.
Maar het lijkt erop dat hij niet van plan is/was om dit te overleven. Wat
hij dan wél van plan zou zijn? Ik heb er het raden naar. Naar het schijnt zou
hij viroloog Marc Van Ranst willen vermoorden. Althans toch volgens de media en
volgens professor Van Ranst zélf. Als zij dat zeggen, dan zal het zéker waar zijn... Maar als dat zo zou zijn, waarom heeft hij dat dan
niet gedaan die maandagavond, toen hij bij het huis van de viroloog op de loer
lag?
Uiteraard vallen die moorddadige intenties totaal niet goed te praten
of te rechtvaardigen. Ik moet echter toegeven dat de professor mij af en toe ook
vreselijk op de zenuwen werkt. Het is een arrogante betweter met een gigantisch
ego. Hij schrikt er ook niet voor terug om de waarheid, indien nodig, een beetje te
manipuleren om zijn gelijk te halen, wat hier wil zeggen: om ervoor te zorgen
dat de terreur van angst over de bevolking blijft hangen. Als ik professor Steven
Van Gucht op de tv bezig hoor, dan hoor ik iemand die voorzichtig is, maar tegelijk
begrijpend voor de zorgen van de mensen; het is iemand die rust brengt. Bij
Marc Van Ranst is dat totaal anders, ook al is zijn boodschap fundamenteel
dezelfde; hij creëert paniek en angst. Het is ook een man die heel graag
polariseert en provoceert. En er evenmin als zijn tegenstanders voor
terugschrikt om de sociale media te bezoedelen met kinderachtige verwijten.
Zoals onlangs bij zijn Twitter-ruzie met iemand van de Nederlandse antivaxers: "Laten we een kat een kat noemen: je bent
een mafkees. Je kan al je kennis virologie, immunologie en epidemiologie op de
achterkant van een postzegeltje schrijven en zelfs nog plaats over hebben. Maar
op de wappiekermis sta je wel met een heel groot en opzichtig kraam." (Voor
wie net als ik niet bekend is met het woord "wappie", het betekent: "niet
goed wijs". Het woord "viruswappie"
was in Nederland in 2020 trouwens kandidaat woord-van-het-jaar, en het staat voor een
corona-ontkenner.)
Dat hij "vijanden" heeft,
heeft professor Van Ranst dus voor een groot deel aan zichzelf te wijten, en
vermoedelijk is dat ook zijn bedoeling. Dat is echter géén reden om de man te
willen vermoorden. Er bestaat eigenlijk nooit een reden om iemand te willen
vermoorden. Zoiets is nooit te
rechtvaardigen.
(Al moet ik eerlijk toegeven dat de neiging heel sterk zal zijn
om mijn raketwerper uit de kast te halen als Frank Deboosere morgen op tv zou komen
vertellen dat we ons moeten voorbereiden op een ernstig watertekort, de komende
zomer...)
De bende idioten die de ideeën en wraakzuchtige bedoelingen van Jürgen C. massaal delen en
verheerlijken op Facebook, zijn dus zonder meer wat ze zijn: idioten,
achterlijke stommeriken. Dit is, nog maar eens, een voorbeeld van de funeste
impact van de sociale media. En van het bedroevende intelligentie-niveau van
diegenen die in die beschamende hypes mee gaan.
Eigenlijk zou men al diegenen die gif spuwen op de sociale media
gewoon hun computer en tablet en smartphone moeten afpakken. Of misschien wordt
het tijd om een soort "rijbewijs" in
te voeren voor al wie online zou willen gaan?
Ik snap die eigenaars van zonnepanelen echt niet! Altijd maar zagen en
klagen omdat ze een digitale meter mogen installeren. En erover jammeren hoeveel
verlies ze daardoor zullen lijden...
Terwijl iedereen toch weet dat het tegendeel waar is: door die
digitale meter kunnen ze nét heel veel winst maken! Dat heeft de VREG ons
zonneklaar uitgelegd, en dat heeft energie-expert Koen Vanthournout nog eens
haarfijn uit de doeken gedaan op de site van VRTNWS (https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2021/05/17/zonnepanelen-op-je-dak-zo-verbruik-je-zo-veel-mogelijk-je-eigen/). Het enige wat je daarvoor
hoeft te doen, is je "zelfverbruik" verhogen. Bij een zelfverbruik van amper
80% maak je al een heel mooie winst met die digitale teller.
Waarop wachten de zonnepaneel-eigenaars eigenlijk? Stop met neuten en
verhoog je zelfverbruik! Hoe moeilijk kan dat nu zijn?
Op de site van Engie geeft energie-expert Paul D. ook nog wat tips mee voor de eigenaars van zonnepanelen.
(Grappig dat de naam van de heer D. niet volledig vermeld wordt in het
artikel. Dat is bij verdachten van een misdaad ook zo. Zoals bij de heer "Jürgen C.", van wie de volledige naam
pas vrijgegeven werd toen er geen twijfel meer bestond omtrent zijn
kwaadaardige bedoelingen.)
Tip 1: Laat je huishoudtoestellen (vaatwasser, wasmachine, droogkast)
draaien tussen 12 en 15u. Niet iedereen is thuis op dat moment, maar dat is
gemakkelijk te regelen als je huishoudapparaten een programmeerfunctie hebben.
De oplossing is dus simpel: koop gewoon een nieuwe, moderne, programmeerbare
vaatwasser en wasmachine en droogkast. Dat kost je amper 2 à 3 duizend euro. Je
moet dan natuurlijk ook nog een nieuwe smartphone kopen om je toestellen vanop
afstand te kunnen laten opstarten, maar dat kost je ook niet méér dan duizend
euro.
Het is nu wel waar dat het niet helemaal zonder gevaar is als je die
toestellen laat draaien terwijl je niet thuis bent: als je een lek hebt, kom je
thuis in een huis dat onder water staat; als er een kortsluiting zou optreden
kom je misschien thuis in een woning die afgebrand is. Maar dat zijn details.
Tip 2: Je warmwater boiler overdag aanzetten. Als je er al eentje hebt
op nachttarief kan je die bij de Kringwinkel afzetten en een nieuwe kopen die
je badwater overdag kan opwarmen. Voor een goeie 500 euro heb je er al eentje.
Tip 3: Een thuisbatterij gebruiken om de energie van je zonnepanelen
op te slaan. Daarmee verhoog je je zelfverbruik gemakkelijk tot 80%. Je kan al
een thuisbatterij krijgen voor amper 4 à 5 duizend euro. Erg lang gaan die wel niet mee. Maar dan hoef je na enkele jaren gewoon
maar nieuwe te kopen, toch?
Tip 4: Koppel je zonnepanelen aan een warmtepomp. Je hebt al een
warmtepompinstallatie voor 7 à 10.000 euro. En dat is een erg duurzame
energiebron. Okee, dan heb je wel alléén energie voor je verwarming als de zon
schijnt (en je die verwarming eigenlijk niet nodig hebt), maar we gaan niet moeilijk doen.
Tip 5: Koop een elektrische auto en installeer je eigen oplaadpunt. Die
elektrische auto heb je al voor een slordige 50.000 euro, en een laadpunt kost
maar 1.000 à 2.000 euro.
Dat helpt je zelfverbruik natuurlijk alléén als je de auto overdag
oplaadt, en niet 's nachts. Wat betekent dat je die auto vooral 's nachts moet
gebruiken en hem overdag thuis moet laten staan om op te laden. Als je dan de
pech hebt dat de zon niet schijnt terwijl je auto aan het opladen is, dan
riskeer je wel een heel hoog piekverbruik waar je extra duur voor zal betalen
volgens de nieuwe VREG-tarieven. Maar we gaan niet vitten. En de vraag of ons
elektriciteitsnet dat allemaal aankan, negeren we ook maar meteen. We kunnen
altijd stroom invoeren uit Frankrijk: die hebben kerncentrales staan en dus
stroom op overschot.
Alles bij elkaar heb je wel al gauw een kleine 70.000 euro nodig. Maar
meer niet. Een peulschil, toch? Waar wachten de zonnepaneel-klagers dan op?
"En wat als ik dat geld niet
heb?" vraag je. Tja... dan heb je pech, zeker? Dan is een hoog zelfverbruik
niet voor jou weggelegd. Of anders kan je nog altijd gaan lenen bij onze
vriendin, Mevrouw Leemans.
Ik weet het niet helemaal zeker, maar ik heb toch sterk de indruk dat
die mooie tips voor een hoger zelfverbruik, en dus voor een hoger rendement van
je zonnepanelen en een grotere winst uit die digitale meter, vooral haalbaar
zijn voor de welgestelden onder ons. Wie het financieel minder breed heeft, die
is de pineut. Maar daar horen de heren en dames van de VREG, of de energie-experten, allicht niet bij...
Dat ik een kleinzerige koukleum ben, dat is alom bekend. En daarom ook
ben ik eigenlijk best wel blij met de opwarming
van de aarde. Al valt het dezer dagen, in april en mei, nogal moeilijk om te
geloven dat onze planeet inderdaad aan het opwarmen is.
Het KMI geeft de volgende info omtrent een "gemiddelde" aprilmaand: "In
Ukkel liggen de normale waarden voor de daggemiddelden van de
maximumtemperatuur tussen 14 en 15°C. Nochtans komen ook temperaturen van meer
dan 20 graden tamelijk vaak (3 à 5 keer) voor." En hoe was april 2021? De
gemiddelde maximumtemperatuur bleef steken op 11,8 °C, en op de enige "warme" dag kwam het kwik niet hoger dan
21,0 °C. In een normaal jaar is er in april hooguit nog 1 vriesdag, in 2021
waren dat er 6. April was in meer dan 35 jaar niet meer zó koud geweest.
Over de "gemiddelde" meimaand
zegt het KMI: "Tijdens de maand mei
kunnen we reeds van de lente genieten. In Ukkel bedraagt de gemiddelde
dagtemperatuur reeds gemiddeld 2 tot 3 dagen méér dan 25°C. De maandelijkse
normalen van de maximumtemperatuur bedragen 17 tot 18°C in Laag- en
Midden-België. De normale maandelijkse waarde voor het neerslagtotaal varieert
in ons land tussen 50 mm en 100 mm en het regent gemiddeld een dag op twee.
Gemiddeld is de maand mei de zonnigste maand van het jaar: in Ukkel bedraagt de
gemiddelde zonneschijnduur 201 uur." En mei 2021? We moeten het stellen met
hooguit 14 à 16 °C, en van die 25° kunnen we alléén maar dromen. En het regent zowat elke dag.
Na een koude april, beleven
we nu ook een erg koude en kletsnatte mei. Ik zal het maar eerlijk toegeven:
dit begint zwaar op mijn humeur te werken. Ik baal ervan dat ik nog elke dag
de verwarming moet opzetten, maar het alternatief is dat ik binnen in huis rondloop met dikke wanten en een warme sjaal...
Jammer genoeg lijkt de Buienradar iets te veel naar Anuna De Wever geluisterd te hebben, en
blijft die koppig vasthouden aan het idee van een opgewarmde aarde. Dus geeft
de buienradar constant meldingen van opklaringen en zonnige perioden, ook/zélfs
als het regent. En aangezien ik nog altijd blindelings op de buienradar betrouw,
heb ik keer op keer prijs als ik voor mijn boodschappen wacht tot het moment
dat er volgens de buienradar brede opklaringen zijn. Geef toe: hoe moeilijk kan
het zijn om voor het eerstkomende uur te voorspellen of er al dan niet neerslag
zal vallen? Dat de weersvoorspelling op een termijn van twee weken erg onzeker
is, en meer weg heeft van een gok dan van wetenschap, daar kan ik inkomen. Maar
dat een weersvoorspeller niet eens kan detecteren dat er een regenbui naar
beneden valt op het moment zélf dat het aan het regenen is, dat valt moeilijk
te begrijpen. Tenzij het natuurlijk de bedoeling zou zijn om iedereen elke keer
opnieuw op het verkeerde been te zetten?
En onze weermannen/weervrouw? Die verkondigen nog elk dag met de
glimlach dat het "de komende dagen 'iets
te koud' zal zijn voor de tijd van het jaar", maar ze nemen het woord "klimaatverandering" voorlopig niet in de
mond. Dat zal ongetwijfeld wél gebeuren zodra we de eerste echt warme dag te
verwerken krijgen.
Evengoed voorspellen onze weermensen met diezelfde glimlach dat het
nog maar eens dagen naeen zal blijven regenen. Maar bij de eerste droge dag
krijgen we gegarandeerd waarschuwingen voorgeschoteld omtrent de "te lage" grondwaterstand en de dreigende
droogte in de zomer. De mooiste grap kwam trouwens van Frank Deboosere: "Het regent nu al een tijdje, maar daarmee is
ons grondwaterpeil nog niet gered: het regent te hard."
Ondanks alle informatie- en bewustwordings- en stimuleringscampagnes
lijkt zowat een derde van de volwassenen niet van plan zich te laten inenten
met het corona-vaccin. Om allerhande en heel diverse redenen. Er zijn de
onverzettelijke antivaxers die
sowieso tegen élk vaccin zijn, er zijn de rebelse anarchisten die sowieso een
diepgeworteld wantrouwen hebben tegen alles wat door de overheid opgelegd of
aangeraden wordt, er zijn de mensen die uit religieuze overtuiging een vaccin
weigeren. En er zijn de mensen die het allemaal niet erg vertrouwen: "Is het vaccin wel veilig? Heeft het geen
bijwerkingen op lange termijn?"
De meesten onder ons willen liefst zo snel mogelijk terug naar het "oude normaal", en aangezien het vaccin
de enige weg lijkt te zijn die naar dat "oude
normaal" leidt, dan moet het maar. We schuiven onze twijfels en mogelijke
angsten opzij, en we gaan ervoor. Sterker nog: aangezien onze wetenschappers en
experten erop hameren dat het "oude
normaal" alléén kan bereikt worden bij een hoge vaccinatiegraad, zijn we
boos op hen die zich niet (willen) laten vaccineren: iedereen moet solidair zijn/haar prik gaan
halen, zodat wij onze "vrijheid"
zouden kunnen terugwinnen.
Maar hebben we wel het recht om boos te zijn? Om diegenen te
veroordelen die het vaccin niet willen? Springen we niet véél te licht om met
de angsten die veel mensen koesteren? Het is tenslotte niet zó ver gezocht als
men erop wijst dat er totaal géén onderzoek geweest is omtrent mogelijke
ongewenste bijwerkingen op langere termijn. Jawel, het vaccin is grondig
onderzocht en getest. Maar we hebben geen enkel idee wat de effecten zouden kunnen
zijn na vijf jaar, of na tien jaar. Of op onze kinderen. Het is tenslotte niet
de eerste keer dat het pas later dramatisch fout blijkt te lopen.
De medische wetenschap heeft de laatste decennia inderdaad reuzensprongen
vooruit gemaakt, en de eisen om een medicijn of vaccin goed te keuren, zijn
véél strenger dan ze vroeger waren. Maar toch: de vaststelling blijft dat we er
op dit moment geen enkel idee van kunnen hebben of dit binnen vijf jaar niet in
ons gezicht zal ontploffen, en/of eventueel faliekant zou uitdraaien voor onze
nakomelingen.
De oudere generatie herinnert zich wellicht nog wel de "Softenon"-affaire. Jongere mensen zegt
dit misschien niets, en daarom een korte terugblik. Het medicijn Thalidomide, bij ons verkocht onder de
merknaam "Softenon", werd eind de
jaren vijftig van de vorige eeuw ontwikkeld als middel tegen onder andere
ochtendmisselijkheid bij een zwangerschap. Het werd veelvuldig gebruikt tot in
1961, maar het werd na drie jaar al weer van de markt gehaald toen de bewijzen zich
opstapelden dat het medicijn vreselijke nevenwerkingen had op de foetus. Bij vrouwen
die het middel gebruikten in het eerste trimester van de zwangerschap (dat is
de periode waarbij ochtendmisselijkheid vooral voor komt), bleken de baby's
frequent geboren te worden met ernstige afwijkingen. Het gaat dan vooral over
ontbrekende of onderontwikkelde ledematen: armpjes of beentjes die niet méér waren dan een stompje. Er waren naar schatting toch al 10 tot zelfs 20
duizend "softenon"-baby's geboren eer
het middel uiteindelijk verboden werd. (Merk op dat Softenon ondertussen wél weer toegelaten is, onder andere bij
lepra- en bij aidspatiënten.)
Minder bekend, maar met een véél grotere impact, was het middel di-ethylstilbestrol (DES), een
kunstmatig hormoon, verkocht onder de merknaam Stilbestrol. Het middel werd vanaf 1947 voorgeschreven aan zwangere
vrouwen om een mogelijk miskraam of een zwangerschapsvergiftiging te voorkomen,
en ook wel aan jonge meisjes om de puberteit op gang te brengen. Het middel
werd ongeveer 30 jaar lang toegediend, tot in 1977, eer het verboden werd
omwille van de bijwerkingen. Er waren sterke aanwijzingen dat dochters van
vrouwen die het medicijn genomen hadden tijdens hun zwangerschap, een veel
grotere kans hebben op onder andere klierkanker en baarmoederhalskanker, en de
moeders zélf een verhoogde kans op borstkanker. Er zijn naar schatting
wereldwijd méér dan 10 miljoen "DES"-slachtoffers.
Zij het dat de farma-industrie in dit geval, in tegenstelling tot bij Softenon, nog altijd geen schuld wil
bekennen.
Nee, het is zeker niet mijn bedoeling om op te roepen tot het weigeren
van een inenting. Ik geloof de wetenschappers en experten als ze volhouden dat
de mogelijke risico's niet opwegen tegen de positieve effecten van het vaccin.
Maar ik vind wél dat we allemaal wat meer begrip zouden mogen tonen voor zij
die het vaccin afwijzen. Hetzij omdat ze er niet in geloven, hetzij omdat ze er
bang voor zijn. Er zijn, helaas, genoeg aanwijzingen uit het verleden die die
angst rechtvaardigen. We kunnen alléén maar hopen dat de angst later volledig
onterecht zal blijken...
Vooraleer iemand mij met een boze vermanende vinger zal gaan aanwijzen: ik ben
een "believer". Ik geloof in het nut
van de corona-vaccins en in de goede werking ervan. Of er ongewenste
neveneffecten zullen zijn op langere termijn, dat weet ik niet. Dat zien we dan
wel als het zo ver is, hee. Maar voor nu: het aantal besmettingen en
sterfgevallen lijkt drastisch te zakken in die landen waar al een groot deel
van de bevolking ingeënt is. Zélfs na de eerste prik. Of die tweede prik dan
ook nog écht zo nodig moet? Ik weet het niet zeker. (Je kan in elk geval wél al een corona-certificaat krijgen na één prik...) Maar goed: "Better safe than sorry." En het is goed
voor de farma-inkomsten. (Maar helaas minder goed voor de schatkist van onze
regeringen.)
Ik mag al uitkijken naar die tweede prik. Op 2 juni. En dan ben ik echt
wel helemaal "veilig". Want na twee
dosissen biedt het Pfizer-vaccin 97% bescherming, als ik me niet vergis. Na 2
juni ben ik van die hele corona-miserie verlost. Voor altijd!
Of toch niet?
Het zit er waarschijnlijk dik in dat we elk jaar een nieuwe prik gaan
moeten krijgen. Want de virologen zeggen eensgezind: "Dit is een blijver." En de kans dat we na die twee dosissen een
levenslange immuniteit zullen opgebouwd hebben, is eerder klein. Niemand weet
het met zekerheid, maar het vermoeden is sterk dat er na enkele (vier, zes,
negen?) maanden nog weinig antilichamen overblijven. Naast het klassieke
griepvaccin zullen we dus wellicht elk jaar naar de apotheek/dokter mogen
stappen voor ons jaarlijks corona-vaccin. Uiteraard zal dat dan wel niet meer
gratis zijn, en zullen we zélf in onze portemonnee moeten tasten. Maar één ding
is zeker: het zal héél goed zijn voor de farma-inkomsten...
Maar wat blijkt nu? De taskforce "Vaccinatie" is met het idee afgekomen
om nog dit jaar een derde prik te voorzien: een "booster". Om onze immuniteit nóg te versterken. Waar komt dat nu
opeens vandaan? We zijn toch al voor méér dan 95% beschermd na de tweede prik?
En als er voldoende mensen ingeënt zijn, hebben we "groepsimmuniteit" bereikt en maakt het virus geen kans meer, toch?
Wat is dan het nut van die derde prik?
Er is (nog) geen enkel wetenschappelijk bewijs dat een derde prik een
verschil zou kunnen maken, maar blijkbaar is men daar ondertussen toch al van
overtuigd in de schoot van onze vaccinatietaskforce: "Het is de bedoeling om een booster te geven, die de immuniteit nog eens
extra stimuleert. Dat is belangrijk om beschermd te zijn tegen het huidige
virus dat circuleert, maar ook tegen toekomstige varianten." Ik moet zeggen
dat ik dat nogal "zwak" vind: de
kritiek op de antivaxers is altijd geweest dat ze zomaar van alles beweren
zonder enig wetenschappelijk bewijs, en nu doet de vaccinatietaskforce
eigenlijk precies hetzelfde.
Er wordt in de eerste plaats wel gedacht aan de vijfenzestigplussers
en de mensen met chronische aandoeningen: "Klassiek
zijn dat de personen die minder vlot immuniteit opbouwen. Dus dan gaat die
derde prik die extra stimulans geven." Allemaal goed en wel, maar ik heb
nog altijd geen wetenschappelijk argument gehoord of gelezen voor die derde prik.
Als je zo goed als volledig beschermd bent, en al helemaal tegen ernstige
symptomen, wat heb je dan aan bijkomende bescherming? Je kan toch niet méér dan
100% beschermd zijn? Of wel?
Kortom: de motivering voor die derde prik is bijzonder wankel.
Ik vermoed dat ze opeens beseft hebben dat wij, via de Europese
bestellingen, veel te veel vaccins in voorraad zullen hebben: véél meer dan
nodig is om alle volwassenen in te enten. En dus moeten die overschotten "nuttig" gebruikt worden. Men zou ze
kunnen weg schenken aan al die landen die er te weinig hebben, of zelfs zo goed
als geen. Maar dat gaan we toch niet doen hee! We hebben ze veel te duur
betaald om ze weg te geven.
We moeten ze dus op één of andere manier zien te gebruiken. Vandaar
wellicht het idee voor een derde prik. Of het voorstel van Wouter Beke om ook
de jongeren in te enten.
Wie nog een andere suggestie heeft, kan altijd de taskforce
contacteren. Alle voorstellen om iets "nuttigs"
met onze overschotten te doen, zijn blijkbaar welgekomen...
Wie zei ook weer dat deze corona-crisis heel veel mensen in de miserie
gestort heeft? Blijkbaar geldt dat dan toch niet voor iedereen...
Tot mijn grote verbazing heb ik onlangs gelezen dat er nog nooit
eerder zó veel nieuwe miljardairs bijgekomen zijn als in 2020. Ja, u leest het
goed: nieuwe miljardairs! We hebben
het niet over miljonairs, maar wél over miljardairs: mensen met een fortuin van
méér dan een miljard dollar. En niet alléén zijn er méér miljardairs dan ooit
tevoren, voor de meesten van hen is hun rijkdom ook nog eens buitensporig
toegenomen!
Volgens het zakentijdschrift Forbes
zijn er in 2020 in totaal 660 miljardairs bijgekomen, waarvan de helft in China
of in de Verenigde Staten. Ze waren eind 2020 al met 2755. U leest het goed:
2755 mensen bezitten een fortuin van méér dan één miljard dollar. En 86 % van die
miljardairs zijn er in het corona-jaar 2020 bovendien ook flink op vooruit
gegaan.
Vier van hen hebben nu zelfs een vermogen van méér dan 100 miljard
dollar. Waaronder uiteraard Amazon-baas Jeff
Bezos met een vermogen van 177 miljard dollar. Wat inderdaad voor een groot
stuk te danken is aan de corona-crisis: door de lockdown in de rijkere landen,
zijn de mensen massaal gaan overstappen op online shoppen, en daarin is Amazon
nog altijd één van de marktleiders. Vreemd genoeg is ook Elon Musk in 2020 gigantisch veel rijker geworden, waardoor hij de
tweede rijkste mens ter wereld geworden is. Het fortuin van Elon Musk bestaat
vooral uit zijn aandelen in de Tesla-onderneming, en die aandelen zijn (zonder
enige aanwijsbare reden) alsmaar in waarde gaan stijgen hoewel de onderneming
nog altijd geen winst maakt. Ook Mark
Zuckerberg is in 2020 véél rijker geworden door de stijging van de aandelen
van zijn Facebook. Alweer door de corona-crisis en de bijhorende lockdown: heel
veel mensen hebben Facebook, of één van de onderdelen ervan, leren kennen en
gebruiken om de eenzaamheid een beetje te verdrijven.
Het totaal vermogen van die paar duizend miljardairs is in 2020
gestegen tot 13.100 miljard dollar. Om dat even te situeren: dat is bijna 25
keer de waarde van alles wat in heel België geproduceerd wordt op een jaar tijd
(het Bruto Binnenlands Product van België).
We kunnen dus zonder overdrijven stellen dat de corona-crisis een zegen geweest is voor de superrijken.
En daartegenover staan dan de sukkelaars.
Zoals bijvoorbeeld in Congo. Daar zijn naar schatting 27 miljoen
inwoners in diepe armoede getuimeld, dat is ongeveer een derde van de totale
bevolking. En "armoede" betekent in dit
geval niet dat ze geen iPad kunnen kopen, maar wel dat ze in acute hongersnood
verkeren. De hoofdoorzaak is, nog altijd, de reeks aanslepende conflicten en de
niet-aflatende dreiging van allerlei misdadige milities. Het land bezit immers
immense bodemrijkdommen, en alleman wil een deel van de koek. Ten koste van
alles en iedereen: geen enkel middel wordt geschuwd om terreur te zaaien en de
mensen uit hun dorpen te verjagen zodat het land vrij komt voor de plunderaars.
Het Congolese leger is, helaas, niet opgewassen tegen de milities. Het gaat
trouwens in veel gevallen even driest en beestachtig te werk, want er is al
lang geen enkel centraal gezag meer in het land. En de UNO-vredesmacht? Die staat
erbij en kijkt ernaar.
Met de corona-pandemie is de situatie nog véél erger geworden:
veel mensen zijn helemaal zonder inkomen gevallen, veel mensen kunnen niet meer
naar de velden om te planten en om te oogsten. En dus zijn gehele dorpen totaal
afhankelijk geworden van voedselhulp. Maar door het aanhoudend geweld raken de
hulpgoederen niet tot bij die mensen, of anders wordt alles gewoon gestolen
door de milities of door het reguliere leger. Het resultaat is dat zowat 7
miljoen mensen dreigen om te komen van de honger.
Het contrast kan écht niet groter zijn!
En ik vermoed dat dát misschien wel de belangrijkste impact van de corona-pandemie
zal geweest zijn: het contrast tussen wie het goed heeft en wie het moeilijk
heeft, is door deze crisis intenser geworden dan ooit.
Hoe ik ook probeer, ik slaag er niet in een "redelijke" motivatie te bedenken voor de agressie van de
Israëlische regering, Benjamin Netanyahu, noch van de Palestijnse leiders van
Hamas. Niemand heeft hier iets mee te winnen, er zijn alléén verliezers: de
bevolking, onschuldige burgers.
Netanyahu heeft het over een daad van "zelfverdediging": hij "moet"
de Palestijnen in Gaza wel aanvallen om zijn eigen land te verdedigen. Ik ga me
niet wagen aan de discussie over "Wie is
begonnen?" (al ligt de meest recente aanleiding wel bij de laatste provocatie van de ultra-nationalistische Joden in Oost-Jeruzalem), maar ik weet wél dat de Israëlische reactie totaal buiten
proportie is. De "agressie" van de
Palestijnen uit Gaza, dat zijn beschietingen met hun zelfgebouwde flut-raketjes
waarvan hooguit 5% Israël bereiken en daar dan nog meestal in niemandsland
terechtkomen. Het klopt natuurlijk wel dat er af en toe eentje slecht valt, en
onschuldige slachtoffers maakt. Hoe onnozel ook, die Palestijnse raketaanvallen
zijn uiteraard niet goed te praten. Maar om daar dan op te reageren met een golf van
bombardementen op de steden in Gaza, waarbij alles in puin wordt geblazen en er
honderden onschuldige slachtoffers vallen, dat is er echt wel zwaar over. Dat
is géén "zelfverdediging" meer, dat
is "massamoord".
De vraag blijft dus: "Waarom?"
Wat kunnen de beweegredenen zijn voor die slachtpartijen? Misschien is het de
eeuwenoude vijandschap tussen Joden en Palestijnen? Is het de oorlogszuchtige
retoriek van hun oude geschriften: "Oog
om oog, tand om tand"? Of is het gewoon plat populisme van Bibi in een poging zijn kansen op een
nieuwe ambtstermijn te verhogen (en zo aan vervolging door het gerecht te
ontkomen)? Ten koste van vele levens en ten koste van zijn eigen bevolking? Of
zou het de sluimerende veroveringsdrang zijn om toch nog een stukje van "het beloofde land" in te palmen?
De beweegredenen van de Palestijnse leiders snap ik nog veel minder.
Het is waar dat de leefomstandigheden in de (zo goed als volledig afgesloten) Gaza-streek door de Israëlische "vijand" al jarenlang onmenselijk
gehouden worden. In de praktijk is de hele Gaza-streek één groot
concentratiekamp, zonder meer. En het is ook waar dat Israël, gesteund door de Amerikanen,
al jarenlang elke redelijke oplossing blokkeert, en dat het Palestijnse volk
stilaan alle geduld, en alle hoop, heeft verloren. Maar wat brengt die aanval
met hun speelgoedraketjes bij? De Palestijnse leiders weten zelf goed genoeg
dat zij Israël daar niet echt pijn kunnen mee doen, hoogstens een beetje
prikkelen. En ze wisten vooraf ook goed genoeg hoe Israël zou reageren, tenzij
ze erg kort van geheugen zouden zijn. Ze wisten vooraf dat een bommenregen zou
volgen en dat er tientallen of misschien zelfs honderden doden zouden vallen.
Ze wisten vooraf heel goed dat hun eigen volk er een zware prijs zou voor
betalen. Ze hebben dit wetens en willens over hun eigen mensen, onschuldige
burgers, afgeroepen.
De vraag is dus: "Waarom?"
Wat kunnen hun beweegredenen zijn? Religieus fanatisme? Idioot nationalisme?
Eerzucht? Of het zou een uiterst cynische manier moeten zijn om medelijden en
sympathie op te wekken in de hele wereld, en verontwaardiging over de flagrante
oorlogsmisdaden van Israëlische kant?
Het ergste aan de hele zaak is dat er geen oplossing bestaat voor dit
conflict. Al jarenlang is er sprake van een "tweestaten"-plan, maar dat blijft al even lang dode letter. Wegens
het intense wantrouwen tussen de beide partijen. Wegens de onverzettelijkheid
van Israël. Wegens de onmacht van de rest van de wereld. Alléén de Amerikanen
zouden een oplossing kunnen forceren, maar zij hebben al van bij het begin
standvastig de kant van Israël gekozen. Wat vooral Donald Trump pijnlijk
duidelijk heeft gemaakt (waardoor hij nog wat meer olie op het vuur heeft
gegooid). Joe Biden is minder ostentatief pro-Israël. Maar au fond blijft de
houding van de Verenigde Staten dezelfde, zoals blijkt uit hun recente
weigering om het conflict in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties te
bepreken. (Wat hen vanuit China nog maar eens het terechte verwijt opgeleverd
heeft dat ze ontzettend hypocriet zijn in hun beschuldigingen van
mensenrechtenschending.)
Misschien, hopelijk, komt er in beide landen ooit eens iemand aan de
macht die al die oorlogsellende kotsbeu is, en slagen ze er toch in om een
vreedzame oplossing te vinden? Maar ik vrees er voor. Ik ben bang dat dit nog
generaties lang zal aanslepen, vermoedelijk tot Israël de Gaza-streek helemaal heeft ingenomen en de Palestijnen er zullen verdreven zijn.
Het pijnlijke gevolg voor ons, in Europa, is helaas dat dit aanhoudend
conflict een ideale broeikas is voor nieuwe en fanatieke terroristen die bij
ons hun frustraties op een bloedige manier komen botvieren.
Toen ik bij Het Gemeentekrediet
begonnen ben, was dat nog een "semi-staatsinstelling".
Dat betekent dat wij ook van enkele van diezelfde voordelen konden genieten als
de ambtenaren. Zoals bijvoorbeeld een "taalpremie"
voor wie tweetalig was.
Let wel: je kreeg het niet zomaar cadeau. Je moest minsten één jaar
taallessen volgen en slagen in het examen. Hoeveel jaar je naar de Franse les moest,
hing af van je basiskennis om te beginnen. Wie er niet veel van bakte, moest
drie jaar les volmaken; wie al heel goed Frans sprak, mocht direct in het
laatste jaar beginnen. En je kreeg dan de volledige taalpremie toegekend als je
dat laatste jaar had afgemaakt. Je moest er wel wat moeite voor willen doen,
want dat was twee avonden in de week, na de werkuren, van halfvijf tot
halfzeven als ik het me goed herinner. Dat waren dus telkens twee erg lange
dagen, en een heel erg late thuiskomst vanuit het verre Brussel. Maar de
financiële beloning achteraf, elke maand opnieuw, maakte dat alles toch wel de
moeite waard.
Gelukkig mocht ik onmiddellijk in het laatste jaar starten, en dus heb
ik dat maar één jaar moeten doen.
Ik vond het zelf erg vreemd en onverwacht dat ik onmiddellijk in het
laatste jaar mocht beginnen. Want ik had tevoren bijna twaalf jaar lang wetenschappelijk
onderzoek gedaan in Gent, en daarbij werd alléén maar Nederlands en Engels
gesproken. En tijdens mijn middelbare studies had ik altijd al een bloedhekel
gehad aan de lessen Frans.
Dat laatste, die "bloedhekel",
was dan vooral de "schuld" van de
leraars Frans waarmee ik te maken heb gehad. Het was op het einde van mijn
secundaire studies mijn vaste overtuiging dat er bij elke leraar Frans een
steekje los zat...
Het was al begonnen bij mijn tweede jaar ("de vijfdes", dus) op het college in Wevelgem. De leraar Frans die
we daar voor de klas kregen, daar was serieus iets mis mee. De man was, volgens
mij, overduidelijk doodongelukkig (thuis en/of in zijn job), en hij deed geen
moeite om dat te verbergen. Hij was trouwens niet altijd even nuchter in de
les.
In het college moesten wij elke dag na de lessen nog twee uur in de "avondstudie" blijven, en de leraars
moesten om beurt toezicht houden. Op een avond was die leraar Frans de pineut,
en hij liep er bijzonder kregelig bij. En het moest nu lukken dat hij net voorbij
kwam toen een andere leerling achter mij iets vroeg en ik me wou omdraaien om
te antwoorden. Ik werd door die leraar hardhandig met mijn hoofd tegen de bank
gekwakt, omdat "babbelen" tijdens de
studie verboden was. En ik moest nog een straf schrijven bovendien.
Meestal kon ik mij gemakkelijk neerleggen bij de sanctie van "straf schrijven", en thuis moesten we
daar trouwens niet veel over klagen want van ons vader kregen we er anders nog
een straf bovenop. Maar nu was ik zó kwaad omwille van de onrechtvaardige en gewelddadige
behandeling. Ik wou die straf daarom niet schrijven. En ons vader heeft toen,
uitzonderlijk, mijn kant gekozen. De volgende dag kon ik dus mijn straf niet
overhandigen, en met een opstandige stem liet ik de leraar weten dat mijn vader
gezegd had dat ik die straf niet moest schrijven. Waarop die leraar smalend en
denigrerend over ons vader begon: dat die "maar"
een simpele werkmens was en dus niet te veel praats moest hebben. Wat bij ons
vader zwaar in het verkeerde keelgat is geschoten toen ik dat thuis vertelde.
Onze ouders gingen nooit naar het oudercontact op school. Waarom
zouden ze ook? Er was nooit iets bijzonders te vermelden of te vernemen. Maar
bij het eerstvolgende oudercontact na dat incident is ons vader wél naar het
college gereden, op zijn brommer, om met de directeur te spreken en zijn gelijk
te halen.
De volgende leraar Frans waar ik op gebotst ben, was onze
klastitularis in mijn eerste jaar op het Atheneum in Kortrijk. In "de vierdes", het derde middelbaar dus.
Het was bij de allereerste les, en we moesten allemaal onszelf voorstellen aan
de rest van de klas. Toen ik vooraan stond om, bedeesd en zenuwachtig, mijn
verhaal te doen, merkte de leraar opeens op dat hij mij precies ergens van
kende. Ik had geen idee hoe dat kon, zelfs niet nadat hij er daarna fijntjes
aan toevoegde dat ik op "Fernandel"
leek. Ik kende Fernandel toen nog
niet, maar uit de reacties van mijn klasgenoten kon ik wel afleiden dat dit
niet als een compliment bedoeld was. Het is pas nadat ik een film met Fernandel gezien had, dat ik goed
besefte dat die leraar mij had willen bespotten om mijn uiterlijk. En dat
spotten heeft hij zowat het hele jaar door consequent vol gehouden. Ik droeg
toen nog altijd korte broeken, zoals ik mijn hele kindertijd had gedaan, en
daar maakte onze leraar Frans elke keer opnieuw vernederende opmerkingen over: hoe
kinderachtig ik er wel uitzag. Hij had er duidelijk zijn missie van gemaakt om
mij te "breken". Waarschijnlijk omdat
ik "van het college" kwam. Denk ik.
"Pesten" bestond toen
inderdaad ook al, maar het waren vreemd genoeg niet mijn klasgenootjes...
(En nee, hij heeft mij niet "gekraakt".
En toen na verloop van tijd duidelijk werd dat ik de beste leerling van de klas
was, heeft hij dan toch ingebonden.)
Tegenwoordig zou zoiets ondenkbaar zijn, vermoed ik. Maar toendertijd
waren de meesters en leraars nog zo goed als onaantastbaar, want zij behoorden
tot "de elite".
Het is helaas nadien nooit meer echt goed gekomen tussen mij en de
Franse taal. Ik was dus maar wat blij dat ik er met dat ene jaartje vanaf was...
Lang geleden, héél lang geleden, zijn we eens naar Canada op vakantie
geweest: het zuidoosten van Ontario, de streek rond Toronto vooral, waar mijn
vriend Rik en ik ooit tabak gaan plukken zijn.
We zijn bij die vakantie vertrokken vanuit Buffalo, dicht bij de
Canadese grens. Vanuit Zaventem waren we eerst naar New-York gevlogen, de
internationale luchthaven JF Kennedy.
In New-York zijn we met de taxi naar La
Guardia moeten rijden, waarbij we onderweg doodsangsten hebben uitgestaan
door de rijstijl van de taxichauffeur. We waren trouwens maar nipt op tijd op La Guardia voor de binnenlandse vlucht
naar Buffalo. Het plan was om in Buffalo een mobilhome of een "camper" te huren om daarmee vrij en
ongedwongen door Canada te trekken. Maar dat bleek niet te kunnen. De campers zijn ginder, zoals ongeveer
alles, nét iets groter dan bij ons, en ons internationaal B-rijbewijs bleek
uiteindelijk niet geldig om met zo'n monster te rijden. We hebben toen noodgedwongen
een "kleine" auto gehuurd, een Dodge als ik het me goed herinner, om
rond te toeren. En we hebben dan maar telkens in een motel overnacht.
In tegenstelling tot bij ons hebben de auto's in Amerika bijna
allemaal een automatische versnellingsbak. We kregen dus een "automaat" voorgereden, en dat was toch
even aanpassen, want ik had nog nooit met automatische versnellingen gereden.
We zijn nu méér dan 30 jaar later, en na dat Canadese avontuur had ik geen
enkele keer meer aan het stuur van zo'n automaat gezeten. Het was dus een beetje een "waagstuk" om voor onze nieuwe Volvo dan
tóch niet een model te kiezen met een manuele versnellingsbak. Maar op mijn
gezegende leeftijd had ik geen zin meer in het gesukkel met die versnellingen:
ik wou liefst een auto waarbij ik me alléén nog op de weg hoefde te
concentreren. En ik wou ook een auto die mij zou helpen om in alle veiligheid
de weg op te gaan.
Normaal was er minstens een uur uitgetrokken voor de kennismaking met
de nieuwe wagen, en ik had daar toch wel op gehoopt. Zéker omdat ik me totaal
onwennig voelde in een auto met automatische versnellingen. Maar ja... Corona! Ik
heb het helaas moeten stellen met een korte uitleg van een klein halfuurtje.
Weliswaar door een zéér vriendelijke en pedagogisch onderlegde dame, die mij
het gevoel gaf dat ik het allemaal wel snel onder controle zou hebben.
Eén van de merkwaardige verschillen tussen mannen en vrouwen is, naar
het schijnt, dat vrouwen consequent de handleiding of gebruikersinstructies
nalezen bij een nieuw toestel of iets dat moet ineen gestoken worden. Terwijl
mannen meestal denken dat ze het allemaal wel weten en vanzelf zullen
uitvissen. Heel dikwijls draait die eigendunk verkeerd uit, en moeten ze
achteraf toch in de handleiding gaan zoeken om te weten hoe de vork precies aan
de steel zit. Of moeten ze tot hun scha en schande bij de vrouw te rade gaan,
die wél de handleiding gelezen heeft. Mannen... een soort apart, toch: kleine
betweterige kindjes.
Ik ben géén typische man. Ik ben ook niet bepaald een "handige Harry". En dus lees ik
consequent de handleiding van bij de start. Maar bij onze nieuwe Volvo was het
toch wel even slikken: 710 bladzijden! De auto's van tegenwoordig zijn zó
complex en voorzien van allerlei snufjes. Je zou eigenlijk een volle week les
moeten krijgen om dat allemaal onder de knie te krijgen.
De snelcursus was gelukkig wel voldoende geweest om daarna met de
nieuwe wagen veilig naar huis te rijden. Maar eens ik thuis was heb ik me toch
aan mijn PC gezet om de volledige handleiding te downloaden en met mijn studie
te beginnen. We zijn ondertussen vijf weken verder, en ik ben nóg aan het
leren.
De belangrijkste snufjes in onze nieuwe auto hebben, zoals het een
Volvo betaamt, uiteraard met "veiligheid"
te maken. Eerlijk gezegd hoop ik dat ze nooit écht van pas zullen komen, maar
ik ben toch blij dat ze voorzien zijn.
Zoals het "Collision Avoidance"
systeem bijvoorbeeld. Dat is een systeem dat het gevaar bij dreigende
bermongelukken, of bij een mogelijke tegenliggerbotsing of een nakende
staartbotsing helpt beperken door zélf de wagen terug de weg op te sturen (op
de correcte baanhelft, zoals het hoort), en eventueel automatisch te remmen.
Of het "Rear Collision Warning"
systeem. Dat is een systeem dat heel erg van pas kan komen om aanrijdingen van
achteren te voorkomen of om de impact van zo'n aanrijding te beperken. De (onoplettende)
bestuurder van de achterliggende auto wordt gewaarschuwd door snelle knippersignalen
met de richtingaanwijzers, de gordelspanner in de auto zal de veiligheidsgordel
van de voorstoelen automatisch aanspannen, het Whiplash Systeem wordt
geactiveerd, en in het ergste geval wordt automatisch geremd om te vermijden
dat de auto door de aanrijdende wagen vooruit wordt gekatapulteerd.Ik hoop dat ik het nooit zal nodig
hebben, maar het is een geruststelling dat mijn auto zal helpen om er heelhuids
uit te komen als ik ooit achteraan zou aangereden worden.
Of het "City Safety" systeem.
Dat systeem kan voetgangers, fietsers, voertuigen of grote dieren detecteren die
vóór de auto opdoemen. Eerst met licht- en geluidssignalen voor de chauffeur en
rempedaaltrillingen. En als dat niet helpt zal de auto automatisch remmen. Er is immers altijd een risico dat
iemand, een kind, plots voor je neus de straat op rent, ofzo. Als je zélf niet
tijdig kan reageren, dan is het een geruststelling dat je auto dat voor jou
doet.
Of
de "Lane Keeping Assistant". Die moet
het risico beperken dat de auto onbedoeld van de rijbaan afwijkt: "De rijbaan assistent stuurt de auto terug in
de rijbaan en/of waarschuwt u met stuurtrillingen." Dat kan vooral goed van
pas komen als je slaperig aan het stuur zou zitten, of afgeleid wordt.
Of
de "Driver Alert Control". Ook dat
systeem is vooral bedoeld om de chauffeur te waarschuwen als het merkt dat die
de auto "op ongecontroleerde wijze"
bestuurt.
Nu ga ik nog wat verder studeren om te ontdekken hoe mijn auto over
mijn veiligheid waakt. Ik vind nog elke dag iets nieuws waar ik met blijde verwondering
over lees. Het is echt wel ongelofelijk wat de techniek allemaal kan, vandaag,
en hoe "intelligent" de moderne auto's
zijn. Er is wel één groot nadeel aan al die geavanceerde systemen: hoe meer gesofisticeerde
snufjes er zijn, hoe groter de kans dat er iets fout gaat.
En al is het dan een wel grote geruststelling dat mijn auto op eigen
initiatief zal ingrijpen als er gevaar dreigt, ik zal misschien toch maar
vooral zélf goed blijven opletten als ik de baan op ga.
Ik blijf me nog elke dag verbazen over het niveau van dramatiek in
onze nieuwsberichten als het gaat over de corona-situatie in India.
Natuurlijk is de toestand er dramatisch, dat kan niemand ontkennen.
Maar als je alles in perspectief bekijkt: de toestand is er niet erger of ernstiger dan hier bij
ons! Gisteren (13 mei) waren er in India 343.288 nieuwe besmettingen, dat zijn
er 247 per miljoen inwoners; in België waren dat er 279 per miljoen Belgen. Gisteren waren er in
India 3999 dodelijke slachtoffers te betreuren, dat zijn er 2,87 per miljoen
inwoners; in België waren het er de voorbije week (4 tot 10 mei) gemiddeld 35,
of 3,00 per miljoen Belgen. Kan de berichtgeving dan misschien een beetje
objectiever en neutraler? Als de situatie in India "rampzalig" is, dan is ze dat bij ons in België ook. Of niet? En als
het bij ons in België al bij al "heel
goed" gaat, dan is dat in India ook zo. Want de cijfers zijn erg
gelijkaardig.
Ik moet natuurlijk wel toegeven dat de 35 Belgische doden véél minder
spectaculair klinken dan 4000 Indiase slachtoffers. En we weten ondertussen dat
spektakel en sensatie de voornaamste drijfveer van onze journaals is...
Nee dus: de situatie is bij ons, in België, helemaal niet zo goed als
onze nieuwsankers, en onze politici, het willen voorstellen. En al zeker niet
als we ons land vergelijken met onze buurlanden (waar de pandemie volgens onze
politici véél harder toeslaat, omdat wij het véél beter hebben aangepakt).
Neem nu Nederland. Daar waren gisteren 6013 nieuwe besmettingen, dat
zijn er ongeveer 350 per miljoen inwoners: duidelijk véél meer dan bij ons. Maar
er waren in Nederland amper 14 doden te betreuren, dat is dan 0,82 per miljoen
inwoners; dat zijn er véél minder dan bij ons. Sinds de start van de pandemie was
de (officiële) dodentol in België gisteren trouwens al opgelopen tot 2117 per
miljoen inwoners, terwijl dat er in Nederland nog "maar" 1014 waren; dat is minder dan de helft.
Hoe komt het toch dat er bij ons zó veel doden vallen door Covid-19?
En al helemaal bij diegenen die op de Intensieve Zorg afdelingen belanden: één
op de drie patiënten op IZ overleeft het niet in België. Dat zijn statistieken
die eerder bij een ontwikkelingsland horen, niet in een hoogontwikkeld land als
het onze, met "de beste gezondheidszorg
te wereld".
De vraag die mij dus op de lippen blijft branden, is: "Er zijn dezer dagen nog altijd dagelijks ongeveer 30 corona-doden in ons land. Hoe kan dat?"
Volgens de experten beschermen de vaccins bijna 100% tegen ernstige
ziekte en zéker tegen overlijden door Covid-19. De vaccins zijn er. Al sinds
begin dit jaar. En tóch zijn er nog altijd elke dag 30 dodelijke slachtoffers. Dat valt toch
niet te rijmen?
Bovendien bestaat er medicatie die bewezen effectief is om de ergste
symptomen te onderdrukken, en er bestaan therapieën die een snelle genezing
bevorderen en verhinderen dat patiënten heel erg ziek zouden worden. Waarom
worden die niet volop ingezet om de overlijdens te vermijden?
Er is bijvoorbeeld het antiviraal middel Remdesivir. Het medicijn mag voorgeschreven worden aan
COVID-19-patiënten die met een longontsteking in het ziekenhuis liggen en extra
zuurstof nodig hebben. Er zijn aanwijzingen dat patiënten gemiddeld een aantal
dagen eerder herstellen als ze met Remdesivir worden behandeld.
Er is ook Dexamethason. Het
medicijn Dexamethason verlaagt het risico op overlijden bij ziekenhuispatiënten
met COVID-19 die zuurstof krijgen toegediend of aan de beademing liggen.
Dexamethason is al tientallen jaren goedgekeurd voor de behandeling van
verschillende aandoeningen. Het heeft ontstekingsremmende eigenschappen.
En dan is er ook nog Ivermectine.
Ivermectine is goedgekeurd voor de behandeling van infecties met parasieten. In
laboratoriumstudies lijkt Ivermectine ook te werken tegen het coronavirus. De
dosis voor effectiviteit tegen het virus lijkt alleen hoger te moeten zijn dan
de dosis die is goedgekeurd voor infecties met parasieten.
Verder zijn er ook een aantal middelen die ingrijpen op het
immuunsysteem en mogelijk een rol kunnen spelen bij de behandeling van Covid-19
omdat het dikwijls net de te sterke reactie van het immuunsysteem is waardoor
mensen ernstige symptomen vertonen.
En vergeten we vooral Regeneron
niet: het wondermedicijn waardoor een doodzieke Donald Trump weer tot leven is
gewekt. De behandeling bestaat in dat geval uit het toedienen van een
combinatie van twee medicijnen met kunstmatige antilichamen.
Misschien is de effectiviteit van die geneesmiddelen niet
altijd onomstotelijk bewezen, maar dat ze werken en levens kunnen redden, dat is
zeker. Vooral Dexamethasone zou een
heel gunstig effect kunnen hebben op mensen in zuurstofnood, en het is
goedkoop. De vraag dringt zich dan ook op: waarom wordt er niet veel meer
ingezet op medicatie om de patiënten te redden, of dat toch tenminste te
proberen?
En hoe kan het dat in ons land nog altijd zó veel mensen moeten
sterven, en dat wij het zó veel slechter doen dan Nederland bijvoorbeeld?
De voorbije decennia is het besef alsmaar sterker gegroeid, althans
toch in de welvarende Westerse wereld, dat "discriminatie"
écht niet kan. Discriminatie op basis van iemands geslacht, of huidskleur, of afkomst,
of geloof, of seksuele voorkeuren, of wat dan ook: het wordt heden ten dage
niet meer geaccepteerd. Bij ons in België houdt vooral Unia, het vroegere "Centrum
voor gelijkheid van kansen" heel strikt een oogje in het zeil, en al wie
zich aan één of andere vorm van discriminatie schuldig maakt, wordt voor het
gerecht gesleept.
Wie weigert een huis te verhuren enkel en alléén omdat de
kandidaat-huurder een Afrikaanse naam heeft, wordt aangeklaagd. Wie een man
boven een vrouw kiest voor een belangrijke job, terwijl de vrouw beter
gekwalificeerd is, zal het geweten hebben. Wie iemand toegang weigert tot zijn
restaurant, enkel en alléén omdat de bezoeker een donkere huidskleur heeft,
wordt gestraft. Wie een koppel afwijst voor een aanvraag tot adoptie, enkel en
alléén omdat de beide aanvragers dezelfde sekse hebben, wordt terecht gewezen.
Enzovoort.
Maar zie: als het woord "corona"
valt, gelden de bestaande wetten en regels en inzichten niet meer. Dat hebben
we al langer gemerkt. Wat in normale tijden fout is, mag in corona-tijden
opeens wel; en omgekeerd. Zo ook als het over "discriminatie" gaat: in corona-tijden mag er opeens wél
gediscrimineerd worden. Sterker nog: het wordt zelfs geïnstitutionaliseerd, het
wordt georganiseerd door de overheden zélf. Een beetje zoals de "apartheid" indertijd in Zuid-Afrika. Ook
dát is dus "het nieuwe normaal".
Het instrument om die discriminatie te organiseren, is het fameuze "corona-paspoort" dat overal opgang aan
het maken is. Ben je ingeënt, dan mag je naar de cinema gaan of naar een
evenement als Tomorrowland, anders niet. Ben je ingeënt, dan mag je op
restaurant gaan; zo niet, dan mag je niet binnen. Ben je ingeënt, dan mag je
overal naartoe voor je vakantie, maar zonder prik moet je in eigen land
blijven. Enzovoort, enzoverder.
Zoiets heet dus "discriminatie":
je mag iets of je mag het niet, louter gebaseerd op de vaststelling dat je al
dan niet ingeënt bent. Dat is precies wat indertijd in Zuid-Afrika gebeurde op
basis van de huidskleur, of wat in veel Arabische landen nog altijd gebeurt op
basis van het geslacht. Of wat ook bij ons nog altijd gebeurt, enkel en alléén op basis van hoe je naam klinkt.
"Ja maar," hoor ik u al
opmerken, "je kiest er zélf voor om niet
ingeënt te worden. Dat is je eigen vrije keuze. Als je ervoor zou kiezen wél ingeënt te
worden, dan mag je al die dingen ook."
Dat is natuurlijk wel waar, en het is anders bij de huidskleur, om
maar iets te noemen: die kan je zelf niet kiezen. (Ook al heeft Michael Jackson
een verdienstelijke poging ondernomen.) Maar daar gaat het bij de vaststelling
van discriminatie helemaal niet om. Een homo zou er ook kunnen voor kiezen om
een heterorelatie aan te gaan als hij/zij een adoptie wil overwegen. De Joden
die indertijd, in de jaren dertig van de vorige eeuw, door het Naziregime
gediscrimineerd werden omdat ze Jood waren, hadden er ook kunnen voor kiezen om
zich tot het christendom te bekeren om toegelaten te worden op de bus
bijvoorbeeld.
Je vrije keuze mag nooit een negatieve impact hebben op je leven en je
welzijn. Anders is het geen "vrije"
keuze meer, niet? Maar bij corona ligt het dus anders: daar heeft die "vrije keuze" om je al dan niet te laten
vaccineren, een gigantisch impact op je hele leven, op de vrijheden die je al
die niet gegund worden, op je kansen op een "normaal leven".
Herinnert u zich nog mijn ruzie met mijn buurman omdat ik een schaduwrijk stukje
van zijn tuin had ingepalmd en daar bovenop ook nog een toegangsweg wilde
bekomen om tot op dat stukje grond te raken? Wat zou u ervan denken als ik nu
ook nog zijn tuinhuis zou willen confisqueren? Het onze staat werkelijk
propvol, met de grasmaaier en de fietsen en de buggy van Liese, en weet-ik-veel
wat nog allemaal; een tweede tuinhuis zou heel goed van pas komen.
Zou het mij lukken, denkt u? Misschien als ik genoeg steun krijg van
de autoriteiten en van een rechter die aan mijn kant staat? Het zou wel niet
getuigen van "goed nabuurschap", dat
geef ik grif toe. Ik zal er toch maar van af zien. (En trouwens: dat ik een
stukje van zijn grond zou afgepakt hebben, is ook niet écht, hee!)
Maar in Palestina kan zoiets uiteraard wél. Daar hebben een aantal "nationalistische" Joden het idee opgevat
dat de wijk "Sheikh Jarrah" in
Oost-Jeruzalem eigenlijk joods grondgebied zou moeten zijn, en dus moeten de Palestijnen die daar
wonen, er weg. En een (joodse) rechtbank heeft de eisers gelijk gegeven.
Voor een goed begrip: Oost-Jeruzalem is integraal Palestijns gebied, en
maakt géén deel uit van Israël. De hele wereld erkent dat. (Behalve Israël zélf
dan, en het Amerika van Donald Trump.) Dat ligt al vast in internationale
verdragen sinds 1948. Ook al is Oost-Jeruzalem sinds 1967 samen met de
Westelijke Jordaanoever door Israël bezet (en weigert Israël zich daaruit terug te
trekken, ondanks talloze internationale resoluties).
Vóór 1948 woonden er inderdaad Joden in "Sheikh Jarrah", maar op het moment van de onafhankelijkheid van het
land (in 1948) was Oost-Jeruzalem géén deel van de Israëlische staat zoals die
toen erkend werd. De wijk is ondertussen zo goed als volledig bewoond door
Palestijnen. Maar er zijn in de voorbije jaren ook een aantal families van orthodoxe
Joden die zich daar gaan vestigen zijn, en die vinden nu dat "hun" wijk moet gezuiverd worden van die
ongelovige Palestijnen. Omdat dit immers een deel is van "het beloofde land". En trouwens: volgens de Israëlische wet mogen Joden
die kunnen bewijzen dat hun familie in Oost-Jeruzalem woonde vóór 1948, een
aanvraag indienen om hun "eigendomsrechten"
terug te krijgen. (Nee, het omgekeerde kan niet: Palestijnen kunnen géén
eigendomsrechten terug eisen.)
De rest van het verhaal laat zich al raden. De Palestijnen weigerden
hun huizen te verlaten, een Joodse rechtbank oordeelde dat ze daar weg moesten,
en de politie is hen hardhandig komen verdrijven. Gevolg: straatgevechten, met meer
dan 300 gewonden, en oplaaiende spanningen tussen Israël en Palestina. En
daarna: raketten en bommenwerpers die over en weer vliegen. De eerste doden
zijn trouwens al gevallen. Vooral aan Palestijnse kant, zoals altijd. En
allemaal onschuldige slachtoffers.
De Verenigde Naties hebben Israël aangespoord om die gedwongen
uitzetting van Palestijnen uit Oost-Jeruzalem stop te zetten, en ze hebben gewaarschuwd
dat deze acties kunnen beschouwd worden als "oorlogsmisdaden".
Maar dat maakte op de Israëlische regering geen enkele indruk: zij zijn "immuun" voor een beschuldiging van
oorlogsmisdaden.
"Hoe komt dat toch dat die
joodse extremisten daar keer op keer mee weg komen?" vraagt u zich
misschien wel af. Want min of meer hetzelfde gebeurt ook met de regelmaat van een
klok in de Palestijnse gebieden waar Joodse kolonisten zich gevestigd hebben: het begint met enkele huizen, en
daarna een hele wijk, en zodra de kolonisten met genoeg zijn, worden de Palestijnen die daar
wonen, verjaagd. Of weg gepest door bijvoorbeeld hun scholen plat te
bulldozeren.
Ik weet het niet. Ik weet het écht niet.
Er is natuurlijk de onvoorwaardelijke steun van grote broer Amerika,
waardoor Israël zich zowat alles kan
permitteren zonder dat daar internationale consequenties op volgen. (Of liever:
er was de onvoorwaardelijke steun van Amerika, want Joe Biden loopt minder hoog
op met het land van top-fraudeur Netanyahu.) En er is de angst voor een
wereldwijde escalatie als de spanningen in het Midden-Oosten op de spits zouden
gedreven worden. Er is ook nog altijd de universele "schaamte" om wat kort vóór en tijdens de Tweede Wereldoorlog
gebeurd is. Die "schaamte" wordt nog
altijd consequent door Israël uitgebuit. Ook al is er ondertussen niemand
meer in leven die daar enige schuld aan heeft.
Maar er is, denk ik, vooral de rotsvaste overtuiging van alle Israëli
dat zij het recht aan hun kant hebben. Want dat land is hén door Jahweh
beloofd. Die overtuiging, die "zekerheid",
maakt dat ze geen enkele remming hebben in hun veroveringsdrang, en totaal geen
scrupules om (letterlijk) alles te
doen wat nodig is. Vergeten we niet dat zij zich gesteund weten door een god
die, lang geleden, een volledige stad heeft laten uitbranden, of de muren van
een andere stad heeft laten instorten omdat die hen in de weg stond...
Vandaag eens een aflevering met een update van een vorig blog-stukje: over de vaccinatie-voorrang voor
onze Olympische sporters.
Daar is nu de vraag nog bij gekomen om de spelers van onze nationale
voetbalploeg eveneens voorrang te geven. Ik begrijp het dus niet. Er is geen enkel objectief criterium om hen
eerder te vaccineren: het zijn allemaal gezonde jonge mensen, het zijn géén
risicopatiënten. (Behalve dan dat ze zich niet aan de regels houden en er nog
altijd na elk doelpunt driftig op los knuffelen...) En tóch is er niemand die
daar enige bedenking of een kritische vraag bij stelt.
Wat in schril contrast staat met de hetze die in de media ontketend
werd tegen de ietwat wereldvreemde burgemeester van Sint-Truiden. Akkoord dat
de vrouw zich te vroeg heeft laten inenten, lang vóór het haar beurt was, en
dat dit allesbehalve "voorbeeldig"
was. Maar vanwaar die mediacampagne?
Het doet me denken aan die andere haatcampagne vanuit de media, tegen
de "creatieve" zakenvrouw El
Kaouakibi. Ik vermoed dat het sensatiegehalte van dat verhaal stilaan uitgeput
raakte, en dus moesten de media op zoek naar een nieuw slachtoffer, naar een
nieuw sappig verhaal. En dat werd dus de vaccinatie-voorrang van mevrouw de
burgemeester. Mevrouw Heeren heeft ondertussen trouwens de twijfelachtige eer
om op de site van VRT NWS ook al een volledig hoofdstuk veroverd te hebben, met
een hele reeks artikelen: het zijn er ondertussen al zeven. Nog even doorbijten
en ze zal mevrouw El Kaouakibi evenaren.
Ondertussen heeft mevrouw de burgemeester zélf al klacht ingediend
omwille van "schending van het medisch
beroepsgeheim". Dat is behoorlijk vergezocht, als je het mij vraagt, want
erg veel "geheim" is daar niet aan en
het is niet bepaald "gevoelige informatie".
Maar de bedoeling van mevrouw Heeren was vooral om op die manier te weten te
komen wie de informatie omtrent haar voortijdige vaccinatie naar de pers gelekt
heeft. Justitie is daarop een onderzoek gestart, en ze hebben onder andere de
journalist die het nieuws naar buiten gebracht heeft, aan de tand gevoeld. De "Vlaamse Vereniging van Journalisten" is
verontwaardigd en heeft het over een "misstap
van justitie en politie". Meer zelfs: "Wanneer
politici via een klacht met burgerlijke partijstelling het gerecht inschakelen
om journalisten de mond te snoeren, dan is de democratie in het gevaar."
Het is waar dat het nogal kleinzerig was van mevrouw de burgemeester
om persé te willen uitvissen wie haar "verraden"
heeft. Maar om dan meteen te roepen dat "onze
democratie in gevaar" is, dat is er toch vér over. Dat heet "van een mug een olifant maken". Maar ja:
de journalistieke vrijheid is heilig, en daar mag niet aan getornd worden. Ook
niet als de journalisten, en de media in het algemeen, als enige bedoeling
hebben iemand kapot te maken. Dat is heel goed gelukt bij mevrouw El Kaouakibi,
en dat zal ook heel goed lukken bij mevrouw Heeren.
Wat was trouwens de toegevoegde waarde van die "onthullingen"? Wie is daarbij gebaat? (Afgezien dan van de
journalist die met het verhaal in de belangstelling is gekomen, en die nu een
mooi staaltje onderzoeksjournalistiek aan zijn CV kan toevoegen.) We weten
dankzij het journalistieke speurwerk dat mevrouw de burgemeester lichtjes
egoïstisch is geweest en zich bezondigd heeft aan "zelfbediening". (Althans: we weten het eigenlijk niet, we lezen het
alleen maar in de media. Haar eigen versie klinkt veel onschuldiger.) En dan? Hoeveel mensen hebben daar schade door
ondervonden? Hoe erg was dit voor het algemeen welzijn? Er zouden een tiental
mensen "voor gekropen" zijn in dit
geval van "vaccinatiecorruptie"
(kwestie van alles nog sensationeler te laten klinken), en daardoor zouden
(allemaal in de erg voorwaardelijke wijs) een tiental Truienaren een dag langer
op hun vaccin hebben moeten wachten.
Als we dáár zwaar moeten aan tillen, wat dan te denken van het prioritair
vaccineren van onze sporters? Waarbij het gaat het om enkele honderden mensen die voor hun beurt ingeënt
werden/worden, en dus (in de logica van de hetze tegen mevrouw de burgemeester) enkele
honderden anderen die een dag langer hebben moeten wachten? Maar in onze
kritische media: compleet en totaal stilzwijgen over die vaccinatie-voorrang.
Daar lijkt dan weer helemaal niets fout mee te zijn.
Wie nog altijd vindt dat de journalisten consequent en rechtlijnig en
objectief zijn, die mag nu zijn/haar hand op steken...
Dan doe je als ouder nog zó hard je best om je kinderen goed op te
voeden: om hen te laten opgroeien met het besef van de juiste waarden en morele
standaarden. Om achteraf te ontdekken dat je volkomen gefaald hebt: je hebt hen
groot gebracht met foute ideeën, met slechte rolmodellen, met ontoelaatbare
voorbeelden!
Want je hebt hen in hun kindertijd naar Disney-tekenfilms laten
kijken...
Vijfentwintig jaar geleden wisten we dat nog niet, maar nu is er geen discussie meer over:
Disney-tekenfilms zetten aan tot racisme en rassendiscriminatie! Wij hebben
onze kinderen daar laten naar kijken, en hebben dus, samen met miljoenen andere
ouders, een generatie racisten gekweekt.
Althans, dat is wat politiek correcte pedagogen ons heden ten dage
voorhouden.
Want de Disney-tekenfilms van weleer zaten vol "racistische" elementen. Zoals de Aziatische kat met spleetogen in "De Aristokatten". Of de Indianen in "Peter Pan", die "roodhuiden" genoemd werden. Of de zwarte kraaien in "Dumbo", van wie de teksten zowaar door
blanke acteurs ingesproken werden. Of de luie apenkoning Louie in "Het Junglebook".
Ik zou zeggen: kies zelf maar een film uit, en ga op zoek. Als je écht
je best doet, zal je overal, in elke film of in elk boek, wel iets vinden waar
je een negatieve interpretatie bij kan verzinnen. Ik vermoed heel sterk dat er
mensen zijn die daar hun beroep, of hun roeping, van gemaakt hebben.
En wat nog erger is: we hebben onze zonen laten opgroeien tot
vrouwenhaters, tot potentiële verkrachters. Want we hebben seksuele intimidatie
verheerlijkt en als iets positiefs voorgesteld!
Althans, dat is wat politiek correcte denkers ons heden ten dage ook voorhouden.
Het ophef is ontstaan omwille van een nieuwe attractie in het pretpark
Disneyland Californië. De attractie draait rond Sneeuwwitje, en is geheel en al
onschuldig. Maar de fanatieke "Woke"-aanhangers
menen in de kus waarmee de prins Sneeuwwitje, na de fatale appel, weer tot leven wekt, een daad van
seksuele agressie te zien: de prins heeft haar immers op de mond gekust zonder
dat zij daar toestemming voor had gegeven! Volgens die "Woke"-extremisten zou Sneeuwwitje die agressieve prins dus moeten
en kunnen aanklagen. Herinner u de #MeToo
beweging.
Wat de prins gedaan heeft, kan absoluut niet door de beugel, en hij
zou daar zwaar voor moeten gestraft worden. En dat zoiets dan uitgerekend als
een "happy end" wordt voorgesteld in
de film, én openlijk wordt getoond in het pretpark, dát is er echt wel over.
Hoe kunnen die Disney-verantwoordelijken zó fout zijn in deze tijden waarin
vrouwonvriendelijkheid en seksuele agressie met klem wordt afgekeurd?
Ik weet niet wat u daarvan denkt, maar mij lijkt het dat je echt wel
een zieke en perverse geest moet hebben om in de onschuldige, levenwekkende kus
van de prins een daad van seksuele agressie te zien. Er is niemand die bij het zien
van de bewuste scène ooit ook maar enige ongezonde bijgedachte heeft gehad. De
kinderen niet, hun ouders niet. Maar blijkbaar zijn er mensen die daar nu wél een
foute daad in ontdekken: een verheerlijking van seksuele intimidatie, het
aanzetten tot agressie tegenover vrouwen. Dat zegt volgens mij méér over die
critici dan over de gewraakte scène zelf: het geeft aan dat die mensen een
ziekelijke obsessie hebben voor foute gedachten. Het lijkt me dat vooral dát
soort mensen neigen naar datgene waar ze luidkeels tegen fulmineren. Ik zou zo
iemand in elk geval niet in de buurt van mijn kleindochter willen zien!
Ik heb het al enkele keren aangehaald: er is iets serieus mis met die
politiek correcte denkers, die Wokers.
Zij menen in alles een fout te ontdekken tegen het politiek correcte denken.
Ook waar niemand anders een ongezonde gedachte kan bespeuren, zien zij een
zware overtreding tegen hun morele waarden. Het resultaat is wel dat zij zowat
alles "lelijk" maken, ook wat verder
voor iedereen "mooi" is en altijd "mooi" geweest is. Zélfs een
levensreddende kus.
Ik verwacht dat ze binnenkort tot het besluit gaan komen dat ook
mond-op-mond beademing een vorm van ongewenste intimiteit is, want het
slachtoffer heeft daar géén toestemming voor gegeven! En dus moet dat voortaan verboden
worden, toch?
Als u mij zou vragen wat de gemakkelijkste job ter wereld zou kunnen
zijn, dan zou ik nu, begin mei, gokken op "weerman"
of "weervrouw".
Zeg nu zelf... De voorbije maand april was de koudste aprilmaand in 35
jaar, en de eerste weken van mei zijn ook al niet om over naar huis te
schrijven. Als 2021 gemiddeld een "normaal"
jaar zal moeten worden, dan volgt hieruit logischerwijze dat die bar koude weken
zullen gecompenseerd worden door een lange warme periode. Hiervoor hoef je geen
hogere studies gedaan te hebben.
Ik durf dus te voorspellen dat ons vanaf eind mei een lange periode te
wachten staat met véél zon en hoge temperaturen. Voilà! Zo "moeilijk" is dat dus, het weer
voorspellen.
Wat ik ook al kan voorspellen, is dat de term "klimaatverandering" of "opwarming
van de aarde" al heel spoedig zal vallen na een goeie week vroegzomer met
temperaturen "boven het langjarig
gemiddelde". En dat zal er ook wel mee te maken hebben. Al blijft het heel
merkwaardig dat er over de "klimaatverandering"
niet gerept werd tijdens de voorbije winterse aprilmaand. Heeft de "klimaatverandering" een pauze van zo'n
zes weken ingelast misschien? Of zou het eerder zijn omdat je aan de mensen
niet uitgelegd krijgt dat de aarde aan een fikse opwarming bezig is, terwijl de
perenbloesems kapot vriezen? Het is in die omstandigheden niet simpel om de
discussie met een klimaatontkenner aan te gaan, vrees ik. En dus is het
wellicht wijzer er gewoon het zwijgen toe te doen.
Het is ook erg menselijk, natuurlijk, dat we een standpunt bij
voorkeur verdedigen op momenten dat we argumenten te over hebben om ons gelijk
te bewijzen, en dat we het onderwerp liever niet ter sprake brengen als sommige
feiten ons lijken tegen te spreken...
Wat heel zeker ook na enkele hete dagen in de actualiteit zal komen,
is het dreigend tekort aan drinkwater en het alarmerend lage grondwaterpeil
door de extreme droogte. En wat is de standaard verklaring voor "extremen"? Juist: de klimaatverandering.
Nu wil het toeval dat ik in een artikel van het KMI, over de
klimaatverandering in België, het volgende gelezen heb: "Tussen het midden van de 19de eeuw (rond 1850) en de 3 laatste decennia
is de hoeveelheid jaarlijkse neerslag in België met zo'n 9% toegenomen."
Het regent de laatste dertig jaar een heel stuk méér dan pakweg honderd jaar
geleden in plaats van minder.
Het is dus niet zo dat de klimaatverandering
of de "opwarming van de aarde" schuld
zou hebben aan ons lage grondwaterpeil en zomers watertekort. Het heeft wél
alles te maken met ons toegenomen waterverbruik, zowel in de industrie als in
de gezinnen. En het heeft te maken met de Vlaamse bouwwoede waardoor er zo goed
als geen doorlaatbare grond meer overblijft waar het regenwater kan
doorsijpelen.
Hoe dan ook: we mogen ons aan een lange hete periode verwachten, en de
verwijzingen naar de opwarming van de aarde zal niet ontbreken. En die is er
ook, want in datzelfde artikel van het KMI staat eveneens: "Zo observeert het KMI sinds 1890 een stijging van de gemiddelde
jaartemperatuur met 1,9 °C." Daar valt niet naast te kijken.
Maar ik zou het toch eerlijker vinden van onze weermannen/vrouw om het
onderwerp "klimaatverandering" niet
te beperken tot die zomerse, uitzonderlijk warme dagen. Zélfs al valt het op
andere dagen moeilijk uit te leggen aan de gewone mens.
Ik heb een nieuwe mijlpaal bereikt in mijn leven! Althans toch volgens
de stappenteller op mijn smartphone. Ik heb, met mijn gsm op zak, van Boston
naar Philadelphia gestapt: 450 km ver.
Vooraleer u nu steil achterover valt in stomme verbazing omdat ik
nooit iets gezegd heb over mijn wandeltocht in het verre Amerika, of verontwaardigd inde pen wil kruipen om mij erop te wijzen dat
dit ongetwijfeld een niet-essentiële verplaatsing naar het buitenland is
geweest: nee, ik ben niet op reis getrokken voor een wandeltocht van Boston
naar Philadelphia. Mijn pedometer vertelt mij dat, met een grote smile en met een bruisend compliment. Ik
ben daar uiteraard erg blij om. Hij heeft wel heel erg veel fantasie, mijn
stappenteller; hij heeft dat verhaal compleet verzonnen. Maar je hoort mij niet
klagen. Want al bij al: zó dikwijls krijg ik nu ook geen complimentjes!
Maar niet dus: ik ben niet van Boston naar Philadelphia gestapt. Ik
ben sowieso niet direct happig om naar Philadelphia te gaan. Want daar is het
dezer dagen helemaal mis. De sfeer is er de laatste tijd niet bepaald gezellig.
Het is daar, óók daar, compleet fout gelopen nadat een man door de
politie was doodgeschoten, eind oktober vorig jaar. De man liep gewapend met
een mes langs de straten, en weigerde zijn wapen te laten vallen toen de
politie hem dat opdroeg. Omdat hij zich (volgens de politie) bedreigend
gedroeg, hebben twee politieagenten hem neergeschoten. En hij is aan zijn
verwondingen overleden. Volgens de familie van de man had hij psychische
problemen, en vormde hij eigenlijk niet eens een écht gevaar voor de mensen op
straat, noch voor de politieagenten. Iets wat natuurlijk achteraf niet meer kan
geverifieerd worden. Jammer genoeg.
Het jammerlijke toeval, of misschien was dat helemaal géén toeval, wil
dat de man zwart was: een Afro-Amerikaan. Wat onvermijdelijk deed terug denken
aan de dood van George Floyd, amper vijf maanden eerder. Waardoor de emoties
onmiddellijk hoog zijn gaan oplaaien: opnieuw een zwarte Amerikaan die was
omgekomen door "onnodig"
politiegeweld.
Of het politiegeweld in dit geval gerechtvaardigd was of niet, ik weet
het niet. Niemand weet het. Feit is wel dat er relatief gezien véél meer
zwarten sterven door een politiekogel dan blanken (maar misschien begaan de
Afro-Amerikanen ook meer zware misdaden dan blanken?). Feit is ook dat er dezer
dagen weinig nodig is om het vuur aan de lont te steken in Amerika.
Hoe dan ook: de "black lives
matter" beweging had een nieuw elan gevonden. En Philadelphia werd een
belegerde stad nadat de eerste vreedzame betogingen tegen het politiegeweld
binnen de kortste keren op rellen en straatgevechten zijn uitgedraaid. Wat
voorspelbaar was. Want elke "vreedzame"
betoging, weze het voor "black lives
matter", of voor het klimaat, of tegen sociale ongelijkheid, of tegen de
corona-maatregelen, wordt onverbiddelijk gekaapt door een bende hooligans. Professionele
relschoppers, provocateurs, macho ruziezoekers, anarchisten. Elke "vreedzame betoging" wordt op die manier onvermijdelijk
een straatgevecht. Een oorlog tegen de politie. Die dan, jammer genoeg, keihard
en gestresseerd tegen de provocatie reageert. Waardoor er ook onschuldige
slachtoffers vallen. En waardoor de boodschap van de betogers helemaal verloren
gaat in de media-aandacht voor de sensationele beelden van het geweld.
Misschien moet iemand toch eens het idee uitwerken om een cursus te
organiseren over hoe je een vreedzame betoging zou moeten opzetten waarbij je de
relschoppers er totaal buiten kan houden?
In elk geval: in Philadelphia is het, zoals in heel veel Amerikaanse
steden, sinds die ongelukkige nacht van 27 oktober 2020 zowat elke dag (en
nacht) onrustig. Het is er niet meer veilig, het is er nooit meer kalm. De stad
is een sluimerende vulkaan die elk moment opnieuw kan uitbarsten.
En dus blijf ik daar weg. Ook al beweert mijn stappenteller dat ik van
Boston naar Philadelphia gestapt ben, ik ben er nooit geweest, en ik ben ook
niet van plan er ooit naartoe te gaan.
Ik ben wel erg benieuwd wat de volgende mijlpaal zou zijn die mijn pedometer
voor mij in petto heeft?
De kersverse Amerikaanse president, Joe Biden, heeft voor het eerst de
slachtpartij van Armeniërs tijdens de Eerste Wereldoorlog, in het toenmalige Ottomaanse Rijk, erkend als een "genocide", een volkerenmoord. Andere
landen, zoals ook België, waren hem daarin voor gegaan, maar de Amerikaanse
regering had het nooit aangedurfd om dat ook luidop te verkondigen.
Er kan trouwens weinig twijfel over bestaan: de slachtpartij die het
Turkse leger toen heeft aangericht, was een ware "genocide". Naar schatting 1,5
miljoen mensen, burgers, zijn toen vermoord. Mannen, vrouwen, kinderen, zonder
enig onderscheid. En zonder enige strategische of militaire reden. Gewoon
gedood omdat ze Armeniërs waren, en de Turken met hen nog een eitje te pellen
hadden. Want die Armeniërs, dat waren christenen, en ze weigerden zich te
assimileren in het islamitische Turkije.
De Turkse regering, met dictator Erdogan op kop, reageert uiteraard
woedend. Turkije heeft altijd ontkend dat het om een genocide ging. Volgens de Turkse versie ging het om geïsoleerde
incidenten van een aantal ontspoorde soldaten. En bij die "geïsoleerde incidenten" zouden 1,5 miljoen doden gevallen zijn? Ik
vermoed dat ze dat in Turkije zélf niet eens geloven. Maar ja... Hoe zou je zelf
zijn? Niemand zal vrijwillig toegeven dat hij, of zijn land, zich schuldig
heeft gemaakt aan "volkerenmoord". Er
is altijd wel ergens een uitleg te verzinnen, of een excuus. Of het is de
schuld van de vermoorden zélf. Zie maar naar de meest recente genocide, in
Rwanda.
Ik moet toegeven dat de Turkse regering wél een punt heeft als ze de
Amerikanen aanraadt om eerst eens in de spiegel te kijken. Want ook in
Noord-Amerika is er een ware genocide geweest die eigenlijk niet te loochenen
valt, maar nooit heeft iemand daarvoor de schuld op zich genomen.
Over het lot van de Noord-Amerikaanse indianen is héél weinig terug te
vinden op het internet. In Wikipedia bijvoorbeeld staat een heel uitgebreid
artikel over genocide, met als voornaamste voorbeelden: de Armeense genocide,
de Holocaust, de moord op minstens een half miljoen Serviërs door het
Nazi-gezinde Kroatische regime tijdens de Tweede Wereldoorlog, de massamoorden
door de Rode Khmer in Cambodja, de moord op zowat 800.000 Tutsi in Rwanda.
Maar over het lot van de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika: geen
woord.
Geschat wordt dat er in de jaren 1500, vóór het Amerikaanse continent
gekoloniseerd werd, ongeveer 12 miljoen Indianen leefden in Noord-Amerika. Rond
het jaar 1900 waren ze nog met amper een kwart miljoen. Maar de wereld komt er niet
toe dit als een "genocide" te erkennen. Terwijl het er nochtans vingerdik op
lag: Andrew Jackson (president tussen 1829 en 1837) verklaarde dat "indianen inferieur zijn en moeten
verdwijnen", en Theodore Roosevelt (president van 1901 tot 1909) vond dat "de enige goede indiaan een dode indiaan is".
Alléén de Canadese premier Trudeau heeft recentelijk de moed en eerlijkheid
opgebracht om excuses aan te bieden voor de behandeling van de Indianen.
Trouwens: niet alléén wordt de volkerenmoord op de Noord-Amerikaanse
Indianen door geen enkel land als zodanig erkend, bovendien is de behandeling
van de Indianen in Noord-Amerika nu nog altijd extreem racistisch en
discriminerend. Nog iedere maand sterft een indiaanse taal uit, en Indianen
hebben een grotere kans door politie te worden gedood dan zwarte Amerikanen. De
meeste Indianen leven ook nu eigenlijk nog in concentratiekampen: ze zitten
opgesloten in hun "reservaten",
onvruchtbare restjes van de onmetelijk gebieden waarover ze vroeger vrij konden
rond zwerven.
En dus zou het inderdaad niet slecht zijn als de Amerikaanse regering
eerst eens in de spiegel zou kijken eer ze met een beschuldigende vinger naar
een ander wijst.
De Mexicaanse president heeft trouwens heel recent het goede voorbeeld
gegeven door zijn excuses aan te bieden aan de Maya-bevolking. Niet alléén voor
wat de Europese veroveraars indertijd uitgespookt hebben, maar ook voor de
manier waarop de inheemse bevolking er nu nog altijd gediscrimineerd en
achteruit gesteld wordt.
Misschien zou Joe Biden eens aandachtig naar Buffy Sainte-Marie moeten luisteren.
Zij spreekt (en zingt) immers uit eigen ervaring:
"You forbid them
their languages, then further say
That American history really began
When Columbus set sail out of Europe
Then stress that the nation of leeches that conquered this land
Are the biggest and bravest and boldest and best
And yet where in your history books is the tale
Of the genocide basic to this country's birth
Of the preachers who lied, how the Bill of Rights failed"
Ik heb Donald Trump al een aantal keer "een psychopaat" genoemd, een pathologische leugenaar,
onveranderlijk overtuigd van het eigen gelijk. Maar Vladimir Poetin is een even
grote psychopaat, en jammer genoeg véél gevaarlijker dan Trump.
Hij is veel gevaarlijker omdat hij een stuk intelligenter is dan
Donald, want die is in alle opzichten gewoon een klein kind. Hij is veel
gevaarlijker omdat hij véél langer aan de macht kan blijven dan Donald: die
moest na vier jaar de baan ruimen, terwijl Vladimir al sinds 2000 aan de
macht is en dankzij de recente grondwetswijziging nog tot 2036 aan het roer kan
blijven. Hij is ook veel gevaarlijker omdat hij véél meer macht heeft dan
Donald: hoe groot de slagkracht van een Amerikaans president ook is, er is nog
altijd een parlement om hem te controleren, er is de rechterlijke macht om hem
af te remmen, en er is de publieke opinie waar hij rekening moet mee houden. In
Rusland is dat alles er niet. Vladimir Poetin is een dictator die door niets of
niemand gehinderd wordt: het parlement mag alléén maar "Ja" knikken, de rechterlijke macht is monddood, en er is geen
publieke opinie omdat niemand zijn mond nog durft open te doen.
Maar Vladimir Poetin is vooral veel gevaarlijker door zijn onblusbare
ambities en zijn machtswellust. De man ziet zichzelf als de opvolger van de
vroegere "tsaren" en hij wil dan ook
diezelfde onsterfelijke glorie verwerven. Hij wil ook het grote en roemrijke
Russische rijk van het tsarendom in ere herstellen. En daarvoor zal hij zonder
aarzelen een paar vervelende hindernissen uit de weg ruimen. En dan vooral aan
de Westelijke kant, waar enkele kleinere landen liggen die ooit deel hebben uit
gemaakt van het "Tsaardom Rusland":
Oekraïne, Letland, Estland, Litouwen. En dan is er ook nog Finland en Polen,
maar ik vermoed dat zélfs Vladimir daar zijn handen niet wil aan verbranden.
Met de herovering van Oekraïne is hij een tijdje geleden al gestart:
de Krim heeft hij al geannexeerd, en grote delen van Oost-Oekraïne worden bezet
door pro-Russische milities. En al bij al heeft hij dat zonder grote problemen
klaargespeeld. Het Westen heeft eens met een vermanende vinger gezwaaid, en dat
was dat. Maar hij moet er toch voor waken om niet al té driest te werk te gaan.
Hij moet dus zorgen voor een "excuus",
een "rechtvaardiging".
Vandaar zijn "waarschuwing"
in zijn recente toespraak voor de partijgetrouwen, maar eigenlijk vooral
bedoeld voor de buitenwereld. In die toespraak liet hij duidelijk verstaan dat
Rusland onverbiddelijk zal reageren op elke provocatie. Waarbij het in de
gedachtewereld van Poetin gemakkelijk is om elke actie of uitspraak die hem
niet zint, als een "provocatie" te
beschouwen. Dat Tsjechië een aantal Russische diplomaten het land heeft
uitgezet na bewijzen dat ze verantwoordelijk waren geweest voor een terreuraanslag
in 2014: provocatie. Dat Bulgarije onlangs iets gelijkaardigs gedaan heeft
omdat de Russen een aanslag gepleegd hadden op een wapenfabriek die wapentuig
leverde aan Oekraïne: provocatie. Dat het Westen sancties oplegt omwille van de
willekeurige aanhouding van Navalny en zijn medestanders: provocatie. Dat
Oekraïne de grens met Rusland extra in het oog houdt omdat de Russen er massaal
troepen naartoe gestuurd hebben: provocatie.
In de ogen van Poetin is zowat alles "provocatie" en bijgevolg een mooi excuus om zijn militaire macht te
gebruiken. Hij heeft het trouwens ook met zo veel woorden gezegd: "Er is een rode lijn die niet mag
overschreden worden. Wie dat toch doet, zal de consequenties moeten dragen."
En, héél belangrijk: "Wij zullen zelf
bepalen, in elk individueel geval, waar die rode lijn ligt."
Poetin kan dus in om het even welke situatie oordelen dat iemand de "rode lijn" overschreden heeft. Er zijn
geen vast-omlijnde regels van wat wel of niet kan, en wat de ene wél mag zal
voor een ander dan weer ontoelaatbaar zijn. Wat betekent dat Poetin elke
gelegenheid als excuus kan aangrijpen om in actie te komen.
Het grote probleem daarbij is dat hij zelf volkomen overtuigd is van
zijn gelijk en van de justificering van zijn handelswijze. Het probleem is ook
dat hij totaal onverschillig staat tegenover de mogelijke gevolgen van wat hij
doet. Vermoedelijk ook wel omdat hij heel goed weet dat hij zo goed als
onaantastbaar is.
Als ik in Oekraïne zou wonen, of in de Baltische staten, dan zou ik er
in elk geval niet gerust op zijn. Dat die landen in Poetin's vizier liggen, is
al langer duidelijk. Het is maar een kwestie van tijd eer hij zijn droom van "Groot-Rusland" zal willen realiseren.
En dan? Het Westen (Europa, Amerika, de NATO) heeft zich ertoe
verbonden die landen te helpen en te beschermen. Maar als ze daadwerkelijk
ingrijpen, dan krijgen we een nieuwe oorlog op het Europese continent. Niemand
zal dat willen riskeren, denk ik. Zodat het vermoedelijk bij een boze
wijsvinger zal blijven. En een reeks sancties, die Poetin als nieuwe "provocaties" zal beschouwen.
Nee, ik ben niet erg optimistisch. We waren dolgelukkig eenmaal we van
Donald Trump verlost waren, maar de ergste psychopaat kan nog vijftien lange
jaren ongestoord zijn gang gaan.
