|
Ondanks alle informatie- en bewustwordings- en stimuleringscampagnes
lijkt zowat een derde van de volwassenen niet van plan zich te laten inenten
met het corona-vaccin. Om allerhande en heel diverse redenen. Er zijn de
onverzettelijke antivaxers die
sowieso tegen élk vaccin zijn, er zijn de rebelse anarchisten die sowieso een
diepgeworteld wantrouwen hebben tegen alles wat door de overheid opgelegd of
aangeraden wordt, er zijn de mensen die uit religieuze overtuiging een vaccin
weigeren. En er zijn de mensen die het allemaal niet erg vertrouwen: "Is het vaccin wel veilig? Heeft het geen
bijwerkingen op lange termijn?"
De meesten onder ons willen liefst zo snel mogelijk terug naar het "oude normaal", en aangezien het vaccin
de enige weg lijkt te zijn die naar dat "oude
normaal" leidt, dan moet het maar. We schuiven onze twijfels en mogelijke
angsten opzij, en we gaan ervoor. Sterker nog: aangezien onze wetenschappers en
experten erop hameren dat het "oude
normaal" alléén kan bereikt worden bij een hoge vaccinatiegraad, zijn we
boos op hen die zich niet (willen) laten vaccineren: iedereen moet solidair zijn/haar prik gaan
halen, zodat wij onze "vrijheid"
zouden kunnen terugwinnen.
Maar hebben we wel het recht om boos te zijn? Om diegenen te
veroordelen die het vaccin niet willen? Springen we niet véél te licht om met
de angsten die veel mensen koesteren? Het is tenslotte niet zó ver gezocht als
men erop wijst dat er totaal géén onderzoek geweest is omtrent mogelijke
ongewenste bijwerkingen op langere termijn. Jawel, het vaccin is grondig
onderzocht en getest. Maar we hebben geen enkel idee wat de effecten zouden kunnen
zijn na vijf jaar, of na tien jaar. Of op onze kinderen. Het is tenslotte niet
de eerste keer dat het pas later dramatisch fout blijkt te lopen.
De medische wetenschap heeft de laatste decennia inderdaad reuzensprongen
vooruit gemaakt, en de eisen om een medicijn of vaccin goed te keuren, zijn
véél strenger dan ze vroeger waren. Maar toch: de vaststelling blijft dat we er
op dit moment geen enkel idee van kunnen hebben of dit binnen vijf jaar niet in
ons gezicht zal ontploffen, en/of eventueel faliekant zou uitdraaien voor onze
nakomelingen.
De oudere generatie herinnert zich wellicht nog wel de "Softenon"-affaire. Jongere mensen zegt
dit misschien niets, en daarom een korte terugblik. Het medicijn Thalidomide, bij ons verkocht onder de
merknaam "Softenon", werd eind de
jaren vijftig van de vorige eeuw ontwikkeld als middel tegen onder andere
ochtendmisselijkheid bij een zwangerschap. Het werd veelvuldig gebruikt tot in
1961, maar het werd na drie jaar al weer van de markt gehaald toen de bewijzen zich
opstapelden dat het medicijn vreselijke nevenwerkingen had op de foetus. Bij vrouwen
die het middel gebruikten in het eerste trimester van de zwangerschap (dat is
de periode waarbij ochtendmisselijkheid vooral voor komt), bleken de baby's
frequent geboren te worden met ernstige afwijkingen. Het gaat dan vooral over
ontbrekende of onderontwikkelde ledematen: armpjes of beentjes die niet méér waren dan een stompje. Er waren naar schatting toch al 10 tot zelfs 20
duizend "softenon"-baby's geboren eer
het middel uiteindelijk verboden werd. (Merk op dat Softenon ondertussen wél weer toegelaten is, onder andere bij
lepra- en bij aidspatiënten.)
Minder bekend, maar met een véél grotere impact, was het middel di-ethylstilbestrol (DES), een
kunstmatig hormoon, verkocht onder de merknaam Stilbestrol. Het middel werd vanaf 1947 voorgeschreven aan zwangere
vrouwen om een mogelijk miskraam of een zwangerschapsvergiftiging te voorkomen,
en ook wel aan jonge meisjes om de puberteit op gang te brengen. Het middel
werd ongeveer 30 jaar lang toegediend, tot in 1977, eer het verboden werd
omwille van de bijwerkingen. Er waren sterke aanwijzingen dat dochters van
vrouwen die het medicijn genomen hadden tijdens hun zwangerschap, een veel
grotere kans hebben op onder andere klierkanker en baarmoederhalskanker, en de
moeders zélf een verhoogde kans op borstkanker. Er zijn naar schatting
wereldwijd méér dan 10 miljoen "DES"-slachtoffers.
Zij het dat de farma-industrie in dit geval, in tegenstelling tot bij Softenon, nog altijd geen schuld wil
bekennen.
Nee, het is zeker niet mijn bedoeling om op te roepen tot het weigeren
van een inenting. Ik geloof de wetenschappers en experten als ze volhouden dat
de mogelijke risico's niet opwegen tegen de positieve effecten van het vaccin.
Maar ik vind wél dat we allemaal wat meer begrip zouden mogen tonen voor zij
die het vaccin afwijzen. Hetzij omdat ze er niet in geloven, hetzij omdat ze er
bang voor zijn. Er zijn, helaas, genoeg aanwijzingen uit het verleden die die
angst rechtvaardigen. We kunnen alléén maar hopen dat de angst later volledig
onterecht zal blijken...
|
