Sinister

Ik veronderstel dat alle (oudere) volwassenen met een mengeling van verontwaardiging en onbegrip de recente fratsen van onze onverantwoordelijke jongeren hebben zitten aankijken, en vele boze bedenkingen zullen gehad hebben over "de jeugd van tegenwoordig".

Al vermoed ik heel sterk dat het om een minderheid ging, een luidruchtige minderheid weliswaar, die in opstand is gekomen. De grote, stille, meerderheid van de jongeren houden zich ongetwijfeld braaf aan de regels, en ondergaan de hele heisa gelaten. Zoals de meesten van ons. Het zijn altijd de roepers en aandachtzoekers die in beeld komen, en daarmee het imago van "de jeugd" boetseren.

Hoe dan ook... Verontwaardigde uitspraken over "de hedendaagse jeugd" zijn helemaal niet nieuw. Ook onze ouders en grootouders hebben vast en zeker meermaals wanhopig gezucht over het gedrag en de houding van "de jeugd van tegenwoordig". We zijn allemaal jong geweest. En we zijn, bijna per definitie, allemaal ooit wel rebels en opstandig geweest. Ja toch?

Ik heb in elk geval als student ook actie gevoerd tegen de "verdrukking" door "de heersende klasse" (of hoe we dat toen ook zouden genoemd hebben...)

Aanleiding voor de "opstand" was een nieuwe richtlijn van de universitaire overheden, waarbij het niet langer toegelaten was voor mannelijke studenten om ná 10 uur 's avonds nog op de kamer te blijven van een vrouwelijke studente in een meisjeshome. En evenmin voor vrouwelijke studenten in een jongenshome. Bezoek van iemand van het andere geslacht bleef wel nog mogelijk tot middernacht, maar dan alléén op het gelijkvloers, in de gemeenschappelijke ruimtes. De bedoeling van deze maatregel was, denk ik, de kans op ontucht in de studentenwereld te verkleinen.

(Voor wie hierbij in stomme verbazing steil achterover valt: bedenk dat we het hier hebben over het jaar 1973 of 1974, het begin van de seksuele revolutie. De gezagdragers hadden de film Woodstock óók gezien, en vreesden wellicht een uitbarsting van losbandigheid in de studentenmiddens...)

Het protest bij de studenten was immens, en luid. Niet zozeer omwille van de beperking in de mogelijkheden om ontucht te plegen (vermoed ik toch). Maar wél tegen de betutteling, tegen de inperking van onze vrijheid, tegen die aanslag op ons "zelfbeschikkingsrecht". Protest ook omwille van het gebrek aan vertrouwen in onze verantwoordelijkheidszin. We werden behandeld als kleuters die door de juf de les gespeld moesten worden.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik mij eigenlijk helemaal niet stoorde aan die idiote beperking. Want ik ontving geen vrouwelijk bezoek op mijn studentenkamer in Home Astrid. Zéker niet 's nachts. En ik ging ook nooit bij een vrouwelijke studente op bezoek in de late uurtjes. Maar mijn vriend Paul was bijzonder verontwaardigd, en wilde absoluut meedoen aan de protestactie. En dus heb ik dat ook maar gedaan, uit solidariteit. En die protestactie, dat was een sleep-in: we zijn met een groot aantal studenten enkele nachten in Home Fabiola, één van de meisjeshomes, gaan overnachten. Allemaal samen in de grote zalen beneden. Voor mij was dat een foltering en een ware opoffering, want op de kille grond slapen, in een deken gewikkeld, dat was écht niets voor mij. Ik ben al zo'n slechte slaper, zélfs in een comfortabel bed; een nacht op de grond, dat was voor mij helemaal een nachtmerrie. Veel heb ik dus niet geslapen, die paar nachten. Dat zou sowieso moeilijk geweest zijn, met al dat geroezemoes en gebabbel. Maar bon: het was voor de goede zaak. Al heeft het wellicht bij de universitaire overheden weinig indruk gemaakt. Het heeft ook niets uitgehaald, trouwens.

Om te zorgen voor een grote opkomst, hadden de leiders van de "opstand" (wellicht studenten psychologie of sociologie, denk ik zo) ook posters laten drukken, om in de Gentse straten te verspreiden. In de hoop zo véél mogelijk studenten op te roepen om deel te nemen aan deze belangrijke actie tegen die conservatieve dictatuur. En om de Gentse bevolking op te roepen tot solidariteit en begrip voor onze acties.

Ik heb me toen ook laten overhalen om, samen met Christine, een mede-studente, 's avonds laat in Gent rond te trekken om overal een poster te gaan aanplakken: aan bushokjes, aan de muren, aan de verlichtingspalen, ... Helaas was zoiets verboden, en helaas zijn we "betrapt" door de Gentse politie. Die ons, met de nodige dubbelzinnige en suggestieve commentaar, in een politiecombi gestopt hebben en naar het politiekantoor Zone Gent gebracht hebben. Alwaar we enkele uren mochten contempleren over onze misdaad. Het was al in de vroege uurtjes eer we weer mochten beschikken, en te voet naar ons kot mochten terugkeren vanuit de Antonius Triestlaan: Christine naar Home Fabiola, aan de Overpoort; ik naar Home Astrid aan de Sterre.

Ik vermoed dat mijn ouders ook verontwaardigd zouden geweest zijn als daar beelden van verschenen waren in het journaal, destijds: hun zoon die opgepakt werd door de politie wegens illegaal aanplakken van posters, hun zoon die met een hele bende andere rebellen in een meisjeshome de nacht ging doorbrengen !