|
Ik had nooit gedacht dat ik op een dag een blog-stukje zou schrijven
over één liedje. Maar dus toch: "The
Sound of Silence". Ooit een kleine hit voor Simon & Garfunkel, in 1965.
Ik heb het altijd al een mooi liedje gevonden, een liedje dat je raakt
tot in je binnenste. Al had ik nooit écht diep nagedacht over de tekst. Dat het
een "protestsong" was, ondanks de
lieflijke melodie en de zoetgevooisde stemmen van de heren Simon &
Garfunkel, dat was duidelijk.
Het is pas toen ik de versie van Disturbed,
uit 2016, voor het eerst gehoord heb, dat ik het liedje écht als een hevig
protest ervaren heb. En dan vooral door de woede en verontwaardiging die
doorklinkt in de stem van zanger Davis
Draiman.
Wie deze versie nog niet zou kennen, en voor wie dit de eerste keer is
dat je het hoort: ik zou je willen aanraden er eerst eens goed bij te gaan
zitten. Want het komt echt wel stevig binnen! Dit is het:
De boodschap van het liedje, al is het al 55 jaar oud, is nog altijd
even actueel.
Vrij vertaald gaat het als volgt:
Mensen praten zonder te spreken,
mensen horen zonder te luisteren,
mensen schrijven liedjes die niemand ooit zal zingen.
En niemand durfde het geluid van stilte te verstoren.
"Dwazen" zei ik, ""ullie weten niet dat stilte als kanker groeit.
Luister naar mijn woorden die je misschien iets kunnen leren,
neem mijn armen zodat ik je kan bereiken."
Maar mijn woorden vielen als stille regendruppels
en weergalmden in de putten van stilte.
En de mensen bogen en baden voor de Neon god die ze hadden gemaakt,
en het teken flitste zijn waarschuwing in de woorden die het vormde.
En het bord zei: "De woorden van de profeten zijn geschreven op de muren
van de metro en flatgebouwen."
Het thema van "The sound of
Silence" is het onvermogen van een mens om zijn diepste
zielenroerselen met z'n medemens te communiceren: men praat zonder echt iets te
zeggen, luistert zonder te horen. Men neigt tot apathie naar elkaar toe,
niemand durft het geluid van de stilte
te verbreken. Om het met de woorden van Art Garfunkel te zeggen: "De song gaat over het onvermogen van
mensen om met elkaar te communiceren, niet bijzonder internationaal maar vooral
emotioneel."
Het is trouwens geschreven naar aanleiding van de moord op J.F.
Kennedy, toen heel Amerika in schok was.
Het gaat dus over ons pijnlijk onvermogen om écht naar elkaar te
luisteren. Vooral omdat we té veel met onszelf bezig zijn, omdat we té veel in
beslag genomen worden door het materiële, door de drang om te bezitten. En dát is wat er vooral fout loopt in de hedendaagse
wereld: we slagen er niet meer in om écht te communiceren. Conflicten op
wereldschaal zijn het gevolg van dat onvermogen. Maar ook onze eigen kleine
conflictjes en ruzies en misverstanden zijn het spijtige resultaat van ons
gebrek aan "luistervaardigheid".
Laat ons dus allemaal nog eens héél
aandachtig naar deze rauwe versie van dit prachtige lied luisteren, en nadenken
over onze communicatie met onze naasten. Of het gebrek daaraan.
En misschien zou dát wel een mooi "goed voornemen" zijn voor 2021: dat we
allemaal méér en beter naar elkaar zouden luisteren...
Om toch een beetje in de sfeer van deze periode te blijven, wil ik er
nog een "echt" Kerstliedje aan
toevoegen. Al is ook dit, als je goed luistert, op een heel subtiele manier
onmiskenbaar een protestsong tegen de oorlog en onrecht:
|
