|
Ik had me voorgenomen om in deze blog ook af en toe plaats te maken
voor een stukje over mensen die ik bijzonder bewonder. Persoonlijkheden die
door het noodlot hard beproefd zijn geweest, maar die desondanks toch vreugde
en blijdschap, en schoonheid en warmte hebben kunnen brengen. Door hun talenten
en door hun volharding en wilskracht, maar vooral door hun positieve
ingesteldheid.
Mijn vorig "portret", van Karen Carpenter, dateert van 30 oktober. Hoog tijd dus om mijn reeks verder aan
te vullen. Want tussen alle cynische boodschappen door, mag een positief
verhaal ook wel eens.
In dit stukje zou ik het willen hebben over Eva Cassidy.
Voor velen van jullie is zij wellicht een nobele onbekende, tenzij dan
misschien door haar postuum duet met Katie
Melua.
Eva Cassidy is gestorven in
1996, ze is nauwelijks 33 jaar geworden. Ze was bijzonder talentvol, en ze had een prachtige stem. Maar ze was
ook bijzonder integer: niet bereid tot compromissen omtrent haar "looks" of omtrent haar repertoire. Wat
meteen verklaart waarom ze pas na haar dood enige bekendheid verworven heeft. Ze
heeft zich nooit laten verleiden tot toegevingen aan de grote commerce om veel
geld te kunnen verdienen; ze heeft zich nooit verlaagd tot publiciteitsstunts
om aandacht te trekken; ze heeft nooit de moeite gedaan om fans te winnen door
haar uiterlijk, want voor haar telde alleen haar muziek. Haar repertoire
bestond vooral uit covers, die ze op haar unieke manier interpreteerde, met een
vleugje jazz of blues.
Ze is gestorven aan een bijzonder agressieve vorm van huidkanker, die
op heel korte tijd uitgezaaid was tot in haar beendergestel. Bij haar
allerlaatste optreden, toen de dokters haar al lang opgegeven hadden, en ze alleen
nog onder extreme pijnverdoving min of meer in staat was te functioneren,
heeft ze dit gezongen:
I see trees of
green, red roses too
I see them bloom for me and you
And I think to myself what a wonderful world
I see skies of blue and clouds of white
The bright blessed day, the dark sacred night
And I think to myself what a wonderful world
The colors of the rainbow so pretty in the sky
Are also on the faces of people going by
I see friends shaking hands saying how do you do
They're really saying I love you
I hear babies crying, I watch them grow
They'll learn much more than I'll never know
And I think to myself what a wonderful world
Yes I think to myself what a wonderful world
Je moet het maar doen, niet? Ze stond letterlijk op de afgrond van de
dood, getroffen door méér pijn dan een mens kan verdragen. Ze kon zelfs niet
meer zonder hulp het podium op. Maar toch was dit wat ze als afscheid wou zingen: "And I think to myself what a wonderful
world"...
De boodschap die zij ons hiermee brengt, is simpel in concept, maar
dikwijls heel erg moeilijk waar te maken als het er écht op aan komt: "Geniet van elke dag. Wees dankbaar voor
elke dag. Wees blij met de mensen om je heen. En koester je vrienden."
Misschien is dát in deze eenzame corona-tijden wel de mooiste
kerstwens die we elkaar kunnen sturen?
Voor wie het zelf eens wil horen, dit is een opname van een eerder
optreden van haar:
|
