JANUARI 1981

We wonen op de twaalfde etage van een flatgebouw. Het is winter. Bij elke windvlaag rammelt de ijzeren balustrade. De feestdagen zijn achter de rug. Twee dagen na de positieve zwangerschapstest begint de misselijkheid. Het braken beperkt zich niet tot de ochtend maar wordt steeds heviger en gaat dag en nacht door. Ik heb dorst. Zelfs een slok water kan ik nog niet binnen houden. Mijn slokdarm en keel staan in brand. Hier lig ik dan in bed, te ziek om eruit te komen. In de aanpalende woonkamer hoor ik de klok tikken. De uren kruipen voorbij. De wind en het getik zijn zenuwslopend en ik krijg barstende hoofdpijn.

Na een week komt de huisarts. Ik moet naar het ziekenhuis want ik ben uitgedroogd. Mijn man Bert helpt me aankleden. Hij ondersteunt me terwijl we naar de deur lopen. Eenmaal buiten op de galerij hoor ik een gesuis in mijn oren en zak ik door mijn knieën. Ik voel hoe ik naar de lift wordt gedragen en in de auto wordt gelegd. In het ziekenhuis beland ik in een rolstoel en kom ik terecht op de afdeling Gynaecologie en Obstetrie. Mijn gezicht heeft een asgrauwe kleur.

Ik lig alleen op een kamer. Elk uur brengt de verpleegster een medicijnpotje met 20 milliliter water . Vierentwintig uur per dag, zeven op zeven. Er mag niemand op bezoek komen, ook mijn man niet. De gordijnen zijn dicht en zullen pas na weken weer open gaan. Geen radio, geen TV, geen lectuur, geen bloemetje. Elke prikkel vermijden. Alleen nog sterven, denk ik.

Geleidelijk aan mag ik meer drinken. De aanhoudende dorst bezorgt me visioenen van geconserveerd fruit met veel sap dat ik gulzig opdrink. Dromen over ijsjes in allerlei kleuren en smaken dringen zich in me op om het brandende gevoel in mijn keel te blussen. Als ik wakker word voelt mijn voorhoofd warm aan. Mijn lippen zijn gesprongen. Ik neem nog maar eens een ijsklontje om op te zuigen. Eén gedachte tolt door mijn hoofd: waar ben ik aan begonnen?

Mijn bed wordt opgemaakt en ik moet op de weegschaal gaan staan. De wijzer blijft steken op tweeënveertig kilo, zes kilo minder dan toen ik trouwde. Bert mag officieel weer op bezoek komen. Het valt hem op dat ik mijn trouwring niet meer draag. Verschrikt kijk ik naar mijn rechterhand.We zoeken tussen de lakens, onder het bed en in het nachtkastje maar we vinden hem niet.

12-11-2013 om 00:00 geschreven door RiCo  

HASSELT-06/11/2013

In de vierde les mogen we in groepjes van vier onze brief voorlezen.De vrouwen zijn in de meerderheid. Per groep is er slechts één man.

Daarna krijgt iedereen een kopie van het schilderij 'Hoofdweg en zijwegen' van Paul Klee. Aan de hand daarvan mogen we onze eigen hoofdweg en zijwegen tekenen en inkleuren op een vel tekenpapier. Van te voren moesten we een opsomming maken van hoe die wegen eruit zagen en welke 'verkeersborden' we tegen kwamen. Zo creëerden we het landschap van ons leven.

Na de pauze beginnen we te schrijven over één van die wegen of een overzicht van allemaal. Daarbij moeten we zo beschrijvend mogelijk te werk gaan.Ieder leest na een kwartier zijn stukje tekst voor. Ik schrijf over mijn eerste kind. We mogen er thuis aan verder werken tot een lengte van een A4-tje. We mailen het dan naar onze docente ter correctie.

08-11-2013 om 11:28 geschreven door RiCo  

Wat ben ik blij dat je me na 37 jaar op Facebook hebt gevonden. Dank zij jou is het contact met onze vrienden in Brakel weer hersteld. Het voelt alsof ik mijn familie terug heb. Ik ben onbeschrijflijk gelukkig.

Toen ik de eerste keer na al die jaren bij jou op bezoek kwam raakten we niet uitgepraat. Er was ook zoveel gebeurd. Zo vertelde je dat je zelf ook onze vrienden uit het oog had verloren omdat je 12 kilometer verderop in Bad Driburg was gaan wonen. Je had een goede baan gekregen als huismeester in het kasteel van de graaf en de gravin von Oeyenhausen-Sierstorpff.

Je woonde bijna dertig jaar met je vrouw Silvia op het landgoed in een houten rentmeesterwoning en was zeven op zeven dag en nacht beschikbaar voor de adellijke familie. Er liepen reeën rond die jullie in de zomer op het terras bij het ontbijt kwamen begroeten. De honden van de graaf waren dol op jou en dat gold niet alleen voor hen. Ook bij de gravin kon je een potje breken. Je was haar vertrouwenspersoon. In het boek dat ze heeft geschreven, richtte ze in het voorwoord een speciaal dankwoord tot jou. Door jouw alertheid en ingrijpen is het kasteel van een uitslaande brand gespaard gebleven en heb je de familie in veiligheid kunnen brengen.

Koningin Beatrix en prins Claus kwamen regelmatig logeren omdat Beatrix een tante is. Haar moeder Juliana heette met haar meisjesnaam ook von Oeyenhausen. Je leerde het hoog bezoek van een andere kant kennen en maakte grapjes met prins Claus.

Jammer dat aan die mooie tijd een einde kwam doordat zoon Marcus het roer overnam. Hij trouwde als eerste met een burgermeisje, Annabelle Hünermann, ondanks de afkeuring van zijn ouders. Na de dood van de graaf en de gravin werden alle oudgedienden afgedankt, waaronder ook jij, en vervangen door jong personeel. Er waaide een nieuwe wind. De huidige familie is de zevende generatie die sinds 225 jaar op het landgoed woont. Het 60 hectare grote park is toegankelijk voor het publiek. Ze bezitten vier revalidatieklinieken, een luxehotel met wellness en een natuurlijke waterbron. Er is voor 25 miljoen euro gerenoveerd. Het betekende een nieuwe doorstart of het faillissement. Inmiddels heeft het paar drie kinderen die de traditie van kuuroord kunnen voortzetten.

Je keerde terug naar Brakel en betrok je voormalig ouderlijk huis. Ondertussen was ook jouw vader overleden en je hulpbehoevende moeder kwam onder de hoede van je zus Helga.

Toen je veertien jaar was wilde je een opleiding tot bakker volgen maar dat mocht niet van je vader. Je moest gaan werken omdat er acht kindermonden te voeden waren en je ouders het geld hard nodig hadden.

Ik bewonder je dat je het toch nog zo ver hebt geschopt, mede door je flair en omgangskunde. Al die mooie ervaringen kun je koesteren als je het prachtig geïllustreerde boek van de oude gravin nog eens ter hand neemt.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=_K39CZJBKXQ   

LEUVEN- 20/06/1956- Janineke (8) overlijdt aan meningitis

Vandaag gedenken we onze dierbaren die niet meer onder ons zijn. Het ergste dat een ouder kan overkomen is zijn kind verliezen. Het overkwam mijn grootouders langs vaders kant in 1956, het jaar waarin ik ben geboren. Het veertien jaar jongere zusje van mijn vader, Jeanineke, kwam op woensdag 19 juni thuis van school met hevige hoofdpijn. Toen hadden de kinderen nog hele dagen les. Ook leek het of ze een beetje verkouden was. "Als je morgen nog niet in orde bent blijf je maar thuis want het is toch bijna vakantie", opperde mijn grootmoeder Amelie.

De volgende ochtend troffen ze haar ijlend van de koorts in bed aan. Mijn overgrootmoeder, die naast hen woonde, werd erbij gehaald.  Na een blik op haar kleindochter te hebben geworpen zei ze: "Ga de pastoor maar halen want dat kind is stervende." Mijn tante Monique, toen zestien jaar, werd erop uit gestuurd. Het was tien uur toen ze bij het bed van Jeanineke arriveerden. Helaas was ze  al overleden.Aan hersenvliesontsteking zoals later zou blijken. "Vader was helemaal in shock”, vertelt tante Monique." 's Avonds gingen mama en mijn jongere zus Jacqueline boven slapen.  Ik bleef met papa beneden in de keuken zitten. Een groot koksmes uit zijn restaurant lag voor hem op tafel. Hij pakte het beet en wees ermee in mijn richting."Ik     heb jullie allemaal niet meer nodig”, brieste hij. "Ik omarmde hem. Luid snikkend stortte hij compleet in. Zijn verdriet was overweldigend. De hele nacht ben ik bij hem gebleven.”

02-11-2013 om 00:00 geschreven door RiCo