Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
01-03-2011
Dinsdag 1 maart 2011
Hallo mijn kleine engeltjes,en heykes iedereen die mijn blogje leest.. Hier ben ik dan,na een lange tijd te zijn weggeweest Ik kon een hele tijd niets komen schrijven,want we hebben nogal drukke weekends gehad,en tijdens de week was er wel altijd iets in mijn vrije dag om te doen. Ik heb ook een tijdje weer miserie gehad met mezelf, voelde mij na de bevalling natuurlijk zoals altijd weer zo sterk,dat het er toch eens moest van komen dat ik plooide,en dat is weer gebeurd. Heb namelijk nooit meer kunnen huilen,zoals ik vroeger deed,dacht dat het lag aan het feit dat ik het al 'gewend' ben om het zo te noemen,maar dat is het niet. Dacht dat het was omdat ik wel sterk genoeg was,maar dat is het niet. Dacht dat het was omdat ik wel andere dingen aan mijn hoofd had,maar dat was het natuurlijk ook niet.. Maar wat was het dan wel?! En eerlijk gezegd,ik heb het lang niet geweten,maar ik uitte mijn verdriet deze keer op andere manieren. Liep verschrikkelijk boos rond,kon niks verdragen,kon niks verkroppen, kon niks verbergen,behalve dat inmense verdriet dat ik al al die maanden en ondertussen al jaren met mij meedraag. Het is niet alleen oud verdriet,het is ondertussen al nieuw verdriet,en veel verdriet. Sommige denken wel,kan die Bren dat nu eigenlijk niet eens gaan stoppen met zeuren en treuren om die afgebroken zwangerschappen,zoals ze dat heten. Kan zij niet eens aan iets anders denken.. Ja hoor,Bren doet dat hoor!! Sedert mijn laatste bevalling nu van Elle,reageer ik ook helemaal anders op alles. Voordien was zwanger zijn mijn doel,was zwanger worden iets wat voor kwam op alles wat ik had,wilde en deelde. Het kon nooit niet snel genoeg gaan,maar nu is dat echt wel anders hoor. Ik heb er inderdaad genoeg van om te wachten,om 4 maanden ongeduldig te zitten wachten en mij af te vragen of ik deze baby wel mag houden of niet. Ik heb er genoeg van om die pijnlijke lange bevallingen mee te maken. Ik heb er genoeg van om mezelf,de papa,grote broer en mijn ganse familie pijn aan te richten.. Ik denk ook niet meer elke dag aan die baby die in mijn wiegje thuis zou moeten liggen. Ik kijk ook niet meer zo op naar bolle buiken als ik ze in de winkel zie passeren. Ik heb eigenlijk op dit moment dat ik dit nu schrijf,geen enkele behoefte aan alles wat gebeurd is,nog eens opnieuw mee te maken. Maar de droom en het gemis blijft er natuurlijk wel. En ik weet dat deze fase van rouwen altijd zo gaat,en ik nu zeg dat ikhet opgeef,omdat ik nu weet dat het nooit meer kan zijn. De prachtige kans om via IVM zwanger te gerakenen de baby gezond geboren te laten worden,zal ik zeker in mijn leven nog grijpen,maar voorlopig staat mijn hoofd er niet naar. Zoals ik al zei,heb ik deze keer een goeie deuk gekregen in mijn 'sterk' zijn. Ik zal eerst voor mezelf moeten zorgen,want ik voel me niet zo gezond. Ik denk ,maar dit is slechts een klein vermoeden;dat ik kamp met eventuele kleine of een lichte depressie,waar ik van af wil zien te raken. En dat kan maar op één manier,en dat is,mijn hoofd luchtig houden. En daarvoor moet ik nu even aan mezelf denken. Maar ik geef niet op hoor! Die droom komt er wel,en zoals papa zei deze week,ik krijg mijn babytje wel nog Ik kan niet eeuwig verloren blijven open,er is nu al 2 jaar van mijn leven weg 2 jaar waarin ik niks anders heb gedaan dan denken aan een baby, terwijl er hier thuis een flinke grote zoon rondloopt die vrijdag 6 jaar word en mij heel hard nodig heeft. Alhoewel ik Toby nooit links heb laten liggen,maar ik besef wel dat mijn leven niet alleen rond jullie mag draaien kindjes,grote broer krijgt daarom zaterdag een flink groot feest,en woensdag mag hij met al zijn vriendjes naar het in door speelplein in Ingelmunster zijn 6 de verjaardag vieren. Ik ben benieuwd wat hij daarvan zal vinden,al heb ik de verrassing natuurlijk alweer voor een deeltje verklapt,maar toch..het blijft een leuke dag worden.
En dit dan even naar mijn kleine engeltjes toe, Het mag nog lang geleden zijn,het mag vandaag gebeurd zijn of vorig jaar het heeft mij allemaal tot in het diepst getroffen,en ik zal geen enkel van jullie vergeten. Het is allemaal alsof het gisteren is gebeurd. Ik kan elke zwangerschap nog correct na vertellen,elk detail,elke herinnering ik weet alles nog. Weet dat ik jullie nooit uit mijn hart zal sluiten. Weet dat ik pijn lijd omdat dit is gebeurd. En besef dat niemand jullie kan vervangen.
Even naar grote zus Zoë toe, Mijn kindje,mijn op zijn west vloams gezeit,mien skoon skaapke, ik heb jouw het langst gedragen,jouw het best gekend,je het meest gevoeld,en jou op de wreedste manier moeten afgeven. Ik zal mezelf nooit vergeven,hoe ik zo snel van jouw heb moeten afscheid nemen,en voor jouw niks speciaals heb kunnen doen. Ik zal ook nooit begrijpen waarom ze andere baby's er wel hebben kunnen doortrekken en jouw niet,maar ik weet..en besef..maar al te goed.. Dit leven zou jouw heel hard hebben pijn gedaan. Ik wil jou,mijn kleine Zoë heel eventjes zeggen; Sorry dat ik je niet heb mogen leren kennen,sorry voor alle pijn en verdriet rond jou en je zusjes, maar toch bedankt voor de les die ik voor altijd in de toekomst zal onthouden, en dat is,niks is wat het lijkt! Ik hoop in mijn leven de draad terug te kunnen opnemen en voor de rest zijn jullie allemaal uit mijn buikje geboren en dus allemaal even veel mijn dochters!
Hallo mijn lieve kleine engeltjes, Mama is hier terug... Deze week ging het weer eens moeilijker dan gedacht.. Veel gesprekken gehad over alle zwangerschappen..veel aan elk van jullie gedacht.. en vooral traantjes gelaten over het waarom,hoe of wat.. Maar niks van dat allemaal heeft mij een stapje verder gezet in ons moeilijk leven. Maar ondanks alles heb ik het toch weer eens goed kunnen uithuilen en kan ik weer voor even verder. Ik denk dat ik mij vooral weer moet leren afzetten van het kijken naar baby's,vroeger deed ik dat altijd zo,en nu moet ik dat ook weer kunnen, maar af en toe..voel ik dat ik stiekem toch weg droom als ik een klein meisje zie met staartjes in hun haartjes,en vooral als ze dan nog eens lief lachen naar mij..pffft dan smelt ik weg,en droom ik ook dat een van jullie dat ook kon doen naar mij.. Maar ik ben ervan overtuigd dat voor mijn 30 ste verjaardag er wel een kleintje in die lege wieg zal liggen,en dan..dan pas zal ik rusten en gelukkig zijn. Voorlopig doe ik het nog met de kleine dingen die er gebeuren. En het grootste geluk in mijn leven die mij ten aller tijde recht houd is onze Toby,de grootste broer en de liefste zoon die ik ken. Als ik hem zie bloeit mijn hartje keer op keer. Ik kan dat manneke soms niet loslaten,dan moet hij zeggen;mama laat mij nu eens los,hehe jaja hij word ook groot he. Maar hij vind het altijd wel leuk hoor,hij komt altijd zelf mama knuffelen. Ah...zo zie je maar,zo ongelukkig zijn wij niet hoor,als we zien hoe klein de kans wel is een kind op de wereld te kunnen zetten,en hoe groot onze broer wel geworden is,dan mogen we zeggen,dat we toch gelukkige mensen zijn he. Vorige week was er koppen xl op televisie,en daar zag ik hoe ze die nieuwe behandeling deden,en hoe ons land en andere landen reageerden op die zogezegde baby op bestelling. K'vond het natuurlijke een klein beetje grof gezegd,want tis niet bepaald een baby op bestelling natuurlijk. Maar ik zie het enerzijds toch wel zitten,als dat mijn baby op de wereld kan zetten. Wij hebben besloten om het na de zomer misschien wel toxh te proberen. Alhoewel er voorlopig misschien op carierregebied veel kan veranderen, en ik mij voorlopig daar wel wil op focussen,maar t'is nog niet besloten of ik het daarvoor zou laten,en of ik het wel zou doen(die behandeling). Even afwachten,ik heb nog tijd he. Eerst een beetje op ons zelf komen. Ik hou jullie wel op de hoogte hoor. Ik zal jullie nu moeten laten,broertje komt bijna thuis en we moeten nog een hapje eten
Hallo lieve kleine meiden van mij, Alweer drie weken geleden van je geboorte kleine Elle.. Wat gaat de tijd ongelooflijk snel ,waarschijnlijk is iedereen ons alweer vergeten, maar dat is niet erg,want we hebben elkander om voor te zorgen he?
Met Marco op de achtergrond (de bestemming) zit ik hier nu met het zonnetje in mij gezicht naar jullie te schrijven,en eigenlijk is mijn inspiratie op. Ja ik weet het..ik die altijd weet wat geschreven ,vind vandaag geen woorden meer. Ik kan niet altijd lopen klagen en zeuren van wat er is gebeurd toch?! Ik vind dat het tijd word dat ik mij er over zet en gewoon doorga met mijn leven. Gisteren stond ik op en zei ik tegen mezelf,Bren,stop ermee en ga door! En ja voorlopig hou ik er even mee op,ik ga vanaf volgende maand weer voor een bruin tintje zorgen,ik zal een beetje de kilo's weer er af proberen te krijgen,en hoop zo snel mogelijk weer de oude bren te worden. Want voorlopig zie ik mezelf niet graag komen hoor,altijd maar die zwangere buik te hebben gehad en nadien zie je dat natuurlijk wel weer he, en dat is dan allemaal voor niks geweest ook .
Dan is er ook nog altijd mijn boek ,waar ik nu ook weer een stuk aan moet breien want elk van mijn kleine wondertjes verdiend daarin ook hun eigen verhaal,sommige wat langer dan de andere,maar het moet er allemaal in komen te staan . Ik heb vandaag geen zin om daar in verder te schrijven,maar misschien zou ik dat beter wel eens gaan doen. Ik had gehoopt mijn boek dit jaar toch eens af te krijgen,maar zolang de kinder wens er is,zal er geen slot aan komen. Ik had zo graag een happy end geschreven,maar bij deze ,zal het een einde zijn zoals jullie natuurlijk wel al weten. Maar ik kan het je verzekeren,het boek is nu al prachtig en dit ook door de zoveelste hulp van ons Lynn natuurlijk die met haar ongelooflijk schrijftalent er een mega prachtig boek van aan het maken is. Bij deze,dank u wel Lynn!! XXX
Zo,ik zal jullie dan maar weer een beetje laten, ik schrijf jullie straks dan wel nog eens dikke kus je mama mwaah!
Hallo mijn lieve engeltjes, Ik ben vandaag een dagje thuis ,en eindelijk vind ik weer wat tijd om eventjes te komen schrijven naar jullie.. Met mij gaat alles redelijk goed,de afgelopen weken waren zo druk voor ons op het werk, dat ikamper heb stil kunnen staan bij wat er weer gebeurd is. En het ergste van al vind ik,dat de avond en de nacht in het moederhuis weer een hel waren voor mij. Ik had die avond eigenlijk echt medelijden met mezelf,want door dat ik mezelf niet kon ontspannen kon de anesthesiste mij geen epuderaleverdoving toedienen,en die moest ik natuurlijk wel krijgen zodat ze mij na de bevalling konden curretteren. Die anesthesiste stond er blijkbaar voor bekend een echte trut te zijn,iemand die als het niet direct lukte al vrijnerveus begon te worden en eigenlijk onvriendelijk werd tegen mij. Omdat ze al 10 keer had geprobeerd de naald in mijn rug te steken en ik blijkbaar niet correct zat met mijn rug gooide ze haar spuit daar,en riep ze vrij kwaad naar de vroedvrouw dat die een soort van valium moest halen om mij plat te spuiten,zodat ik wat kalmer werd, maar ik was wel degelijk kalm,ik werd gewoon onrustig omdat ze mij maar bleef pijn doen met die naald in mijn rug te steken en altijd maar op de verkeerde plaatsen zat,het deed wel verschrikkelijk veel pijn hoor,en dat begreep ze natuurlijk niet. Dus de vroedvrouw heeft mij dan maar met een klein hartje,waarvan ik aan haar gezicht zag dat ze het erg vond voor mij,de valium toegediend,en het beste komt nog...het ging helemaal niet toen ze nog eens wou proberen,ze is dan maar weggegaan en toen kwam een jonge dokter en die heeft het in nog geen twee minuten kunnen plaatsen. Met alle gevolgen van dien,dat mijn rug vol staat met littekentjes van de spuiten die ze gaf en dat ik nu wel weer met heel veel rugpijn over blijf. Maar daar kan ik wel mee leven,voorlopig toch. Verder is er intussen niks meer gebeurd,waarvan ik jullie op de hoogte kan houden. Ik heb namelijk elke dag gewerkt,en s'avonds vroeg gaan slapen,want had mijn rust meer dan nodig. Met broertje Toby gaat alles vrij goed,nu en dan weent hij wel eens om jullie, maar dan probeer ik hem te troosten en het gesprek te vermijden over zijn zusjes want voorlopig vind ik dat onze kleine jongen er even niet meer mee mag geconfronteerd worden,die jongen begrijpt veel te veel,en dan weer veel te weinig.
Ik denk wel dat iedereen zich nu afvraagt of het nu wellekes is geweest voor mij, en of ik dus de zwangerschappen zal opgeven na vier mislukte pogingen. Wel..ik kan er niemand een duidelijk antwoord opgeven. Mijn hart zegt dat ik moet blijven doorgaan,want voor wat heb ik anders al die andere pogingen gedaan,voor de schijn?Nee toch?! Maar voorlopig is het nog veel te vroeg om daar over te oordelen,ik moet nog een klein beetje herstellen,en ik wil deze zomer eens kunnen genieten va een welverdiende vakantie,weliswaar in ons Belgenlandje,maar ik wil echt rusten,en rust in mijn hoofdje brengen. Voor de mensen die denken(althans dit is wat ik hoor) dat wij als koppel uit elkaar zullen gaan,omdat ik dan een gezond kindje kan krijgen bij iemand anders, vind ik dat het laagste van het laagste wat die mensen durven te vertellen. Ik heb lang gezwegen op mijn blogje over dat soort uitspraken om de rust te bewaren op mijn site en de vrede naar die mensen toe,maar dit is veruit het ergste wat een mens kan zeggen. Ook het feit dat ons Elleke niet van Yves zou zijn,is natuurlijk dikke zwans! Elke baby die in mijn buikje groeit word heel goed getest,bovendien word er elke keer bloed van zowel mij als de papa genomen en van de baby om de Dna van het kindje te bepalen..Ik heb misschien een grote kinderwens,maar ergens anders lopen voor een baby en dan doen alsof het van Yves is,dat zou van mij pas een slechte moeder en vrouw maken. Iedereen heeft weleens ruzie,en ook wij na alle verlies die wij hebben meegemaakt hebben zeer zeker ook heel wat uitlopende ruzie's gehad en zelfs nog steeds, en ik denk dat dit ook heel normaal is,want wat je zelf niet meemaakt kan je u niet voorstellen wat een effect dat geeft op je relatie. Wij hebben inderdaad elk onze mening over een zwagerschap,Yves wil het liever bij dit verdriet houden en voor hem is er zeker geen plaats meer voor nieuw verdriet. Trouwens voor mij ook niet,ik wil een gezonde baby,niet telkens mijn kindje daar moeten gaa afgeven,maar als moeder heb ik een klokje dat tikt,dat klokje vraagt erom om dat kindje te willen,ikzelf als moeder mis alles wat ik al heb verloren... Niet moeilijk toch dat er soms conflicten zijn?? En wat de nieuwe methode betreft voor een zwangerschap die ze ons aanbieden, Geen IVF behandeling,maar een andere.. Een zwangerschap starten op basis van mijn vruchtje en zijn zaadcellen bevruchten in een kunstmatige baarmoeder en dan testen en als het dan goed is met het vruchtje dan pas inplanten.. Met die behandeling is niks verkeerd en de baby zou nog steeds van ons beiden zijn, en dat ik die behandeling zou doen?natuurlijk wel,als dat de oplossing is naar een beetje geluk in mijn en ons leven?zeker van dat ik het zou doen. Maar dan nog is er nu nog geen sprake van,ik denk er over na en ik beslis dit natuurlijk niet alleen. Er komt heel veel bij kijken,dit is niet zomaar een behandeling die je aangaat zonder de gevolgen er van te kennen. En zoals ik heb vernomen is er op deze manier nog maar 1 kindje geboren en lopen er in ons stadje alleen nog maar 4 mensen zwanger op deze wijze. Eerst een horen of deze wel gelukt zijn. Maar voor mensen als wij,...is dit de oplossing om een gezonde baby te verwekken. Ik ken mensen die deze manier absurt vinden,en ik ken er die er helemaal achter staan. De vraag is;kunnen wij als koppel dit realiseerbaar maken? Ik weet het niet... Daarvoor is het te vroeg... Elle is pas verdwenen...Ze is waarschijnlijk nog niet op de plaats waar ze moet zijn maar haar zusjes zullen haar de weg wel tonen..
Hier bij nog de tekst op je rouwkaartje ;
Lieve Elle, Soms worden vragen noet beantwoord en blijve je wensen onvervuld geeft het verwachten geen voldoening zelfs niet na maanden van geduld soms voelen de dagen aan als maanden lijkt het leven zonder zin jij hebt geen kans gekregen, zelfs niet in het begin dikke kus je mama en papa broertje Toby *** Zoë Amy Chloë
Beste bloggenootjes,vrienden familie en collega's, Na een tijdje te hebben nagedacht heb ik besloten mijn blogje weer open en toegankelijk te maken voor de hele wereld. Ik had niet alleen tijd nodig voor mezelf,maar moest een en ander verwerken die veroorzaakt werd door het schrijven van mijn blog. Iedereen en ook ikzelf besef dat mijn blog mij het afgelopen anderhalf jaar door de sleur heen heeft gebracht. Er waren moeilijke tijden,soms ook betere tijden,maar ook vooral harde tijden. Door mijn blog af te sluiten heb ik hem ook prive nooit meer geopend. Ik kwam nooit meer kijken naar mijn lieve engeltjes,maar had hen altijd in gedachten en ik had ook nog steeds hun foto's die ik kon bekijken. Maar toch had ik een deel van mijn leven verloren de dag dat ik mijn blogje had opgegeven. De reden waarom ik deze heb afgeschermd wil ik liever niet komen neerschrijven, het heeft ook niks te maken met mijn gezin . Dus het is zeker Yves niet die hier in gemoeid zit. Maar vandaag ben ik terug klaar om mijn verhaal te komen verder schrijven. Het is en blijft een hulpmiddel voor mezelf en vooral na wat er ons alweer is overkomen. Hier alvast mijn verhaal...
Op 27 december was ik alweer 11 weken zwanger,had in tegenstelling tot mijn vorige zwangerschappen eigenlijk een 'goede' zwangerschap wat misselijkheid betreft. Ik voelde mij wel ziek,maar nu bekeken,was het eigenlijk te mooi om waar te zijn. Die dag ging ik dus ook zoals altijd weer naar het ziekenhuis in Brugge om de testen te doen voor ons babytje. Bij de echo zagen we hoe de baby was gegroeid,hoe zij van de ene kant naar de andere kant op en neer zwom,alsof ze de hele wereld zou verslaan. Heel af en toe zag ik haar ook vruchtwater slikken,en dat gevoel was prachtig. Na een uitgebreide echo wou de dokter ook de nekplooi meten. Bizar was dat zij per se de baby wou stil krijgen om die te kunnen meten. Eerst had ik het niet door,maar nadien kwam het duidelijk,ze zag met het blote oog een probleem bij het nekje van de baby,en door die te meten kwam het er eigenlijk op neer,dat de baby een kans had op ofwel een chromosoomafwijking(ons probleem dus) en of een downyndroom... Ik moest niet vragen wat het betekende,ik wist maar goed genoeg dat de roze wolk stilletjes aan heel donker werd. Daar zat ik dan weer...Heel stilletjes te kijken naar de echo,van het scherm naar Yves, van Yves weer naar de dokter... Was dit nu alweer het einde? Kon dit nu echt niet eens goed komen voor ons? Wat is dat toch allemaal bij mij,faalt mijn lichaam nu zo,of is moeder natuur mij niet goed gezind? Ah... dokter Logghe wou uiteindelijk toch een test doen,want schattingen zijn niet altijd even correct, al had ik wel zoiets van...;het is geen gewone gynaecologe die dit gedaan heeft he, ze weet wel hoe ze een nekje moet meten,en dit heeft ze niet fout gedaan. Enfin...De test was tot mijn verbazing toe in een tien tal minuten voorbij. De test die alle vorige keren verschrikkelijk veel pijn deed,lang duurde,moeilijk ging, gign deze keer heel vlot en eigenlijk quasi pijnloos. Zo wou ik er nog honderd doen,dacht ik bij mezelf. Ik had ook de dagen nadien bitter weinig last van krampen,buikpijn enzoveder. Natuurlijk hield ik me kalm,want het risico op miskraam is natuurlijk vrij groot door die testen. Al wist ik al hoe laat het was...toch wou ik niet dat het misliep. Want de hoop kwam er met de dagen nadien toch wel weer bij. Het kind groeide verder in mijn buik,de uitslag van de testen bleef maar op zich wachten,en ik ...ik groeide meer en meer naar mijn babytje toe. Ik zorgde voor mijn buikje,die toen eigenlijk al behoorlijk dik werd, en was trots op wat er in mij groeide. Zeker en vast overtuigd dat dit een zoontje zou worden,hoe dan ook ik was toch gelukkig... Na verschillende keren bellen met mijn gynaecologe en ook die van Brugge kreeg ik na drie weken pas uitslag van de testen. Op maandagmorgen 17 januari belde ik Brugge op om de resultaten te weten van de testen. Toen de secretaresse van de gynaecologe mij zei dat alles 'normaal'was met de baby en het een meisje was,ben ik gaan zitten en heb een halfuu lang geweend.. Ik kreeg een dochter!Ik kon dit amper geloven. Het gevoel was onbeschrijfelijk,en het deed zelfs pijn,want ik was zo blij maar ook zo verdrietig voor al mijn lieve engeltjes hierboven, maar dat was het,dit was het,waar ik al zo lang voor heb moeten vechten. Ik belde Yves op als ik dacht dat ik het kon zeggen,maar eens ik hem hoorde kon ik enkel zeggen,het is goed,tis een meisje... Meer dan dat ging niet,want ik huilde zo hard dat geen woord nog uit mij kwam. Ik wou gans de wereld vertellen dat ik een dochter kreeg,en dat deed ik ook. Ik smste elk nummer die ik in mijn telefioonboek had om het te zeggen. Ook mijn ouders,mijn mama...haar geluk kon niet op,ze was de volgende dag jarig en zou dit zeker goed vieren nu met dit goede nieuws. S'middags ging ik naar huis,ik haalde Toby op en belde dokter Logghe nog eens op om te vragen hoe dit nu zat met die nekplooi,want die baarde mij toch nog steeds zorgen. Ik kreeg ze niet aan de lijn want ze was in gesprek. Nog geen halfuur later belde ze mij op,trots als ik was nam ik de telefoon op en zei hallo... Maar dan...sloeg het nieuws in als een bom!!! Verdomme,het was geen waar,de secretaresse had de verkeerde diagnose doorgegeven, onze baby had dezelfde aandoeningen als alle andere babytjes van ons.. Ik heb mijn gsm daar gegooid en keek Toby aan,ik huilde als een klein kind, ik zag Toby zijn gezicht bleek worden toen ik op mijn knieën voor hem viel zijn armen dichtkneep en hem huilend zei,Kindje je bent echt een godsgeschenkje, ik ben blij dat ik jou heb... Mijn hart was gebroken,van vreugde naar de hel... Ik had verschrikkelijk veel pijn dat ik holderdebolder Toby zijn zak moest klaarmaken om hem naar opa te doen om daar de nacht door te brengen,want mama moest naar het ziekenhuis. Hij begreep niet wat er gaande was,wilde ook nergens naartoe. Met snoep heb ik hem dan maar een beetje gepaaid omdat hij uiteindelijk toch zonder huilen naar opa en oma zou gaan slapen. Heb hem rustig uitgelegd dat mama de baby moest uit het buikje laten halen,dat baby ziek is en niet kan komen,maar naar de sterretjes moet bij Zoë,Amy en Chloë. Nadien hoorde ik dan dat Toby bij opa had gevraagd dat als hij een sterretje zou zijn, hij dan met zijn zusjes zou kunnen spelen... Verschrikkelijk dat te horen,maar logisch dat het kind ook met vragen zit. Een goede zorg zal hem hier door moeten sleuren,en voor hem wil en zal ik er zeker zijn. Maar eerst de bevalling doorstaan. Om 19uur ga ik binnen in de materniteit.. Ik ken de weg al,weet hoe het in zijn gang gaat.. Ze moeten mij niks uitleggen,ik weet alles... tot op de minuut na weet ik wat er mij te wachten staat.. Pyama aan,slipje af...Zetpilletjes om weeën op te wekken opsteken en vier uur wachten... De weeën komen op,de pijn komt eraan en here we go! Na zeven uur zuchten en huilen word de kleine Elle geboren... Een beetje groter dan haar zusjes maar wel heel wat kleiner dan ons Zoë natuurlijk. Elle verliet ons op de verjaardag van mijn mama,was trouwens het eerste wat ik zei en het ergste wat ik kon doen.. Sorry.. Elle was in de zwangerschapsduur van 14 weken... Had hele kleine handjes en piepkleine voetjes... Na de bevalling kreeg ik ook weer een curretage en daarna kon ik afscheid nemen samen met Yves van onze kleine meid. Trots maar ook droevig nam ik foto's als afscheid en koos ik ook weer een dekentje plus het quiltje met de mooie tekst... En daar ging ze... Om tien voor 2 op de wereld en nog geen twee uur later uit ons leven. Het eerste wat mij zorgen baarde was;hoe gaan we hier nu weer mee omgaan. En dan...hoe moet ik nu gaan reageren. Ergens kon ik dit wel verwachten,en ik had ook al heel lang mij sterk kunnen houden en had telkens gezegd dat ik wist dat het kon gebeuren,maar telkens weer doet het zo verdomd veel pijn he. Twee dagen ben ik thuis gebleven en in die dagen heb ik er amper over gesproken en heb ook niet meer gehuild. Maar opnieuw gaan werken was een ramp! En sindsdien heb ik het al elke dag moeilijk. Opstaan is lastig en gaan slapen ook..Dat zijn de moeilijkste dingen in mijn leven. Sinds onze Zoë is elke dag een ramp geworden,en dat zal voor even weer zo blijven. Als ik bekijk hoe lang intens verdriet kan aanslepen,dan weet ik dat ik ongeveer volgend jaar zowat in de zomer weer opnieuw zal beseffen dat mijn leven verder moet. Het was mijn laatste kans en ja hoor,echt waar,want spontaan zwanger worden is nu verboden geworden... Ik zal misschien nooit meer mama worden van een broertje of zusje voor Toby. Maar geniet wel nog steeds van de kleine dingen die mijn zoon mij toe spreekt als hij s'avonds naast mij ligt. Ik hou verschrikkelijk veel van hem en nu weet ik...dit is een godsgeschenk! Vaarwel kleine Elle,en hopelijk vind je de weg naar je zusjes hierboven. Zij zullen je daar met open vleugeltjes ontvangen en je de weg tonen in het hiernamaals. Waar je ook bent,je bent zeker niet alleen,en wij zorgen ervoor dat we s'avonds ook naar jou gaan wuiven,zodat je ziet,dat ook wij aan jou denken. Jammer dat het zo moest lopen,we hadden je graag met liefde in onze armen gehouden...Nu hebben we je met liefde afgegeven. Dikke kus mama
Het is alweer een eindje geleden, maar nu heb ik de tijd om hier eens iets te schrijven. Ik heb namelijk twee gedichtjes voor jullie geschreven, ik zal ze eens voorlezen.
1 Gedichtje
Engeltjes
Hallo mijn lieve kleine engeltjes; Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier ben geweest,en jullie zijn waarschijnlijk heel nieuwsgierig over hoe het nu eigenlijk met mij gaat. Ik ben vandaag naar de eerste echo van het kleine wondertje in mijn buikje gaan kijken. Het was nog heel klein ,maar het hartje bonkte wel al weer heel snel. Alweer toont de echo niks verkeerds met het babytje,dus kan ik vanaf nu alleen maar hopen dat ze nooit iets verkeerd zien. Zoals altijd heb ik dlit keer ook weer een gevoel bij het zien van de echo welk geslacht het word,en ik vermoed dit keer een jongen. Wat natuurlijk niks wil zeggen,dit is enkel voorgevoel. Maar wel telkens juist gevoeld natuurlijk. Alweer hebben we direct een afspraak gemaakt met dokter Logghe in Brugge om daar de testen te laten doen. De test zal dit keer gebeuren op 27 december 2010 en de uitslag is voor volgend jaar. Meer dan dat kan ik nu niet zeggen,want er is niet veel... Ik ben zoals gewoonlijk weer heel erg misselijk,maar voorlopig kan ik mijn eten wel nog binnen houden,het is alleen heel geforceerd als ik iets eet,en liever zou ik helemaal niks eten,verschrikkelijk om altijd zo een moeilijke zwangerschappen te krijgen,maar voor wat hoort wat. Mijn humeur lijdt er nu natuurlijk ook wel weer onder,ben weer heel erg moe,en als ik een gaatje zie,dan slaap ik natuurlijk wel weer. Ik heb nu ook verschrikkelijk veel zin in prepare,maar jammer genoeg mag ik dat niet eten en doe ik dat ook niet. Maar de goesting blijft er wel. Tot slot weet al bijna de helft van de familie al dat ik zwanger ben op een paar mensen na, mijn vader weet het nog niet,maar mama wel. Ik durf het voorlopig nog niet te zeggen,bang voor de reactie natuurlijk... In ieder geval...ik ben weer in de strijd maar mijn lichaam kan nog niet mee. Ik denk dat het een beetje moe is van al die zwangerschappen,ik was wel al een beetje hersteld,maar het blijft voor mij lastig zijn. Duimen jullie mee?
Hieronder nog een gedchtje van Lynn,jullie nichtje, dankuwel Lynn om ons dit te sturen,ze missen jou vast en zeker ook!
In de hemel zijn er zoveel engeltjes. Je hebt kleine, grote, koddige, snoezige, schattige engeltjes. En bij het vallen van de avond nemen ze de vorm aan van allemaal kleine schitterende sterretjes waar God over waakt. Maar er zijn er maar drie die over ons waken vooral over hun mam, papa en grote broer Toby. Omdat zij al héél erg veel verdriet hebben gehad om hun lieve, kleine meisjes/ zusjes. Broer Toby besefte maar al te goed toen hij zag hoeveel pijn zijn mama en papa hadden. Nu nog altijd missen wij jullie alle drie.
2 Gedichtje
Als ik ...
Als ik een wens mocht doen dan wenste ik dat mijn drie kleine nichtjes bij me waren. Als ik de lotto zou winnen dan zou ik eigenlijk niet weten wat ik met het geld zou doen. Als ik iemand zie huilen dan durf ik wel eens meehuilen.
Maar er zijn drie redenen waarom ik met reden zou huilen omdat ik jullie zo hard mis. Ik heb jullie misschien niet kunnen leren kennen, MAAR jullie zullen voor eeuwig en altijd mijn drie kleine nichtjes blijven, die als sterren aan de hemel schitteren.
Dat waren de twee gedichtjes grtjs van jullie nicht Lynn xx
Hallo mijn kleine lieve engeltjes, Hoe gaat het hierboven? Ik kan jullie wel vertellen dat ik jullie alweer heel hard gemist heb. En dat ik elke dag weer terug denk aan die 'mooie'tijden die we samen hadden en de 'minder'goede tijden die we samen deelden. Niet alles was even mooi,maar alles was zeker de moeite waard. Eigenlijk mag je dat nooit zo zeggen als je veel hebt meegemaakt die eigenlijk niet leuk was,maar ik noem dit een ervaring rijker in ieder geval. Ik heb zoen veel meegemaakt en zoveel bijgeleerd en misschien komt er nog zoveel dat ik zal meemaken,maar ik heb er drie kleine dochtertjes bij; en wat er nu ook komt...ik zal er misschien een klein zoontje bij hebben of het nu in de sterretjes is of niet,het komt er zeker,en ik ben gelukkig. Het zou natuurlijk een godsgeschenk zijn als ik het in mijn handjes mag houden en een kreetje zou krijgen. Maar daarvoor is het nu nog te vroeg. Ik zal jullie wel nog eens schrijven morgen,dan heb ik meer tijd
Hallo mijn lieve kleine Amy, Precies een jaar geleden kreeg ik rond dit uur het slechte nieuws te horen dat jij niet kon verder leven en groeien in mijn buikje. Ik moest toen vliegensvlug naar huis rijden om daarna dan de bevalling in gang te steken. Ik voel vandaag precies weer wat ik toen op dat moment voelde. De datum van je geboorte is op 17 november,dat is dit jaar woensdag, maar vorig jaar werd je op dinsdag geboren en dit wil ik toch even herdenken. Je bent een jaartje oud,weeral een jaar voorbij,wat gaat de tijd vlug, maar niets laat weg dat wij nog aan jou denken. Ik weet nog precies hoe jij eruit zag,hoe je van die piepkleine handjes had, va die kleine voetjes,en alles was al zo zichtbaar... Ik hoop dat jullie hierboven het naar jullie zin hebben en waar jullie ook zijn, jullie samen kunnen toekijken hoe wij verder leven met ons gezinnetje. En ons misschien hier en daar wat geluk kunnen brengen. Na het verlies van grote zus Zoë hadden wij het nooit kunnen denken jou ook nog eens te moeten verliezen,je kan altijd weleens tegenslag hebben maar hadden nooit op drie keer tegenslag gedacht. Helaas sloeg het noodlot wel drie keer toe en moesten we jullie afgeven. Het was de grootste slag in ons gezicht van ons ganse leven. En we zullen dit nooit vergeten en altijd blijven herdenken. Hoe lastig ons leven ook is ,wij blijven vechten tegen het verdriet. Niemand kan het zien,niemand weet het..maar het is er nog steeds. Jullie zijn onze kinderen,onze kleine meisjes.. Ik zal je niet vergeten, gelukkige verjaardag voor morgen en in theorie voor woensdag dikke kus en knuf,je mama,papa en grote broer Toby xxx
Hallo mij lieve kleine meisjes en beste bloggenootjes, Hier ben ik dan even weer.. Ik krijg opnieuw massaal lieve berichten van iedereen die ons steunt en daar ben ik heel blij om. Ik hoop uit de grond van mijn hart,dat alle steun en kaarsjes die jullie voor ons branden deze keer zullen helpen. Al houd ik nog steeds de gedachte vast dat het ook dit keer weer fout kan lopen. Ik moet er rekening mee houden dat de feestdagen misschien niet zo leuk zullen worden als gepland,en dat er mogelijk rond nieuwjaar een bevalling in zit voor mij. Intussen ben ik al weer heel erg bezig met zoeken naar namen voor beide geslachten,want zoals altijd krijgen ook mijn lieve engeltjes een naam. Dit keer heb ik geen namen meer in mijn hoofd zitten,want die heb ik al voor julie gekozen op dat moment. Een jongensnaam heb ik nooit echt goed gevonden,maar indien jullie iets hebben die ik kan gebruiken,mogen jullie die mij altijd doorgeven. Ik vermoed...(en volgens de chinese horoscoop die altijd gelijk had) dat het dit keer een jongen word,dus misschien lukt dit dan beter. Al wil ik het ook niet vervloeken.want velen denken dat een meisje nooit zal lukken en een jongen wel,maar dat wil ik nooit zeggen,wie weet lukt het dan zeker niet door het altijd maar te denken. Het is niet geslachtsgebonden,dus een jongen kan ook fataal worden voor ons. Wij hebben opnieuw 75 % kans dat het goed komt,25% kans dat het opnieuw fout loopt. Ik hoop ten zeerste dat het goed komt!En jullie vast ook!! Op 30 november krijgen we de eerste foto te zien van het kleine wondertje in mijn buikje,en ik hoop dat ook die weer goed nieuw verteld. En dan gaan we op naar de testen,die volgens mijn schatting rond de 22 december zal worden uitgevoerd... En daar zal ik nog niet veel over zeggen,want ik haat die verschrikkelijke pijnlijke testen,ook zal zeggen ze op internet dat die niet pijnlijk zijn, wel..ze doen wel pijn.. Maar voor wat hoort wat natuurlijk zo,ik ga jullie nu laten,ik hou jullie wel op de hoogte kusjes jullie mama xxx
Lieve Zoë,Amy en kleinste Chloë,Beste bloglezertjes ,vrienden en misschien zelfst nog wel familie...
Ik weet niet precies wie mijn blogje nog leest,maar als jullie die dan toch lezen,krijgen jullie de kans om mijn grootste geheim mee te lezen.Ik ben namelijk opnieuw zwanger...Of het nu voor de meeste een oei of een wauw is doet er niet toe,maar ik ben grotendeels heel gelukkig en hoop voor mezelf,voor papa en voor kleine Toby en vooral voor de kleinste spruit in mijn buikje dat de zwangerschap nu voor een keer mag doorgaan.Nu gaan we weer volop moeten bidden en hopen dat het wel goed word en moeten we nog enkele lange weken wachten op een uitslag.Ik ben nog sneller zwanger geworden dan voordien,ik heb niet eens.mijn regels gekregen na het uithalen van mijn nuva ring.
Ik hoop voor diegene die het nu lezen,dat ze dit geheim voor zichzelf kunnen houden,want voorlopig
zal ik mijn familie nog niet op de hoogte brengen en zou ik het hen pas vertellen als alles goed zou zijn,om ook hen en vooral mijn ouders te besparen van groot verdriet.
Ik wil bij deze ook zeggen dat ik nog steeds heel veel aan jullie denk,en dat ik wel weet dat ik er niet veel meer voor jullie ben,maar ik heb het heel druk en papa is ook veel thuis bij mij en dan doen we samen wel eens iets en dan...dan verwaarloos ik jullie een beetje.
Maar zoals je weet en hoort en ziet,wij hebben nog altijd veel verdriet om jullie,
en die pijn...verzacht wel,maar blijft voor eeuwig.
Niemand kan jullie vervangen.
Hopelijk kunnen jullie ons een beetje geluk van hierboven toesturen.
Ik kan het gebruiken,
duimen he
mis je,mama
Goeiemiddag mijn allerliefste kleinste meisjes, Ik was jullie helemaal nog niet vergeten hoor,maar eigenlijk wist ik niet meer zo goed wat ik jullie nog kon schrijven. Ik kwam elke dag nog eens piepen,maar kreeg er eigenlijk geen enkel woord meer uit. Ondertussen zijn we alweer een hele poos verder en is er alweer een en ander veranderd in ons leven. Na mijn epuderalespuitjes voor mijn hernia begon ik stilletjes aan weer te denken aan een kleintje in mijn buikje. Helaas was de afspraak hier thuis dat wij dat niet meer zouden proberen omdat wij het eigenlijk niet zo goed aan kunnen als wij denken. Maar jullie weten ook..als het kriebelt..hou het maar eens tegen Dus..ik sprak er met niemand over,wou er ook niemand mee ambeteren,maar ik kreeg een groot probleem met mezelf.. Ik kon namelijk niet anders meer doen,dan denken aan zwanger zijn,s'morgens opstaan en het eerste waar ik aan dacht was,voel ik iets?maar het kon niet,ik had zoals altijd mijn nuva ring in. Het kwam uiteindelijk zover dat ik elke dag telde in mijn agenda'als ik vandaag zwanger zou zijn' zou ik over 40 weken op die datum bevallen! Maar er zat helemaal geen baby in mijn buik...!!??? Dus onbewust begon ik mij te keren tegen alles en iedereen,had geen zin meer om te lachen, geen zin meer om naar tv te kijken,geen zin meer om samen als gezin iets te doen, ik wou enkel en alleen maar horen dat we het toch nog eens zouden proberen, maar dat kwam niet! Ik deed alsmaar afstandelijk en dit allemaal onbewust,en toen..toen liep het bijna verkeerd natuurlijk. Op een dag werd ik wakker,moest ik gaan werken,moest pas om 9.00 uur beginnen en papa was thuis,hij deed zoals gewoonlijk normaal,maar met zijn ochtendhumeurtje was dat nogal lastig voor mij,en ik ben vertrokken,had geen zin in discussie's,geen zin in stomme woorden die er toch niet nodig waren,en ik was weg. Ik besloot wat vroeger te beginnen met werken en lag er ook niet wakker van. Even later kreeg ik telefoon van papa,en toen maakte hij mij wakker.. Ik was veranderd,ik kon hem natuurlijk niet zeggen dat ik nog eens een poging wou doen om opnieuw zwanger te worden,want hoe zou hij reageren?Wat wou hij?En ik wist wat hij wou,hij wou een zorgeloos leven leiden,de pijn vergeten,de pijn die we hebben proberen te omzeilen om toch nog iets van ons leven te kunnen maken. Maar ik,ik wou alleen over baby's praten en over jullie,mijn kindjes.. Aan de telefoon raakten wij er helemaal niet uit,het ging vankwaad naar erger en we begonnen mekaar schuldig te maken,dus na een werkdagje goed kunnen nadenken ging ik naar huis,en eens thuis..praten we over heel andere dingen.. Het probleem werd weer verschoven,en ik besloot het dan ook maar voor even met rust te laten en het opnieuw erover te hebben als de tijd rijp was. Maar wanneer kwam die?Ik wachtte daar natuurlijk op.. Op een zorgeloze zondag namiddag dook het probleem ineens weer op,en toen is de bom ontploft. We hadden helemaal geen oplopende ruzie,maar wel een felle discussie die ons ogen open trok. Ik wil zo graag dat kindje,papa ook..maar de angst,de pijn... Durven we dat nog?Kunnen we dat nog?Gaan we ons riskeren en als het mislukt hopen dat het allemaal ook weer goed komt tussen ons?! Allemaal vragen die wij onszelf moeten stellen. Uuiteindelijk weten wij het antwoord niet op de vraag als wij dit nog aankunnen, want niemand weet wat er van komt,hoe ik zal zijn,hoe papa zal zijn, maar we hebben beslist om het nog eens te proberen en hopen dat alles goed komt. Ik voel mij ondertussen al heel wat beter,en onze relatie is ook alweer stukken gegroeid. Of het ooit weer hetzelfde zal zijn,dat kan ik alleen maar hopen. Wij zien elkander graag en papa wil ook niet dat als ik het kindje niet krijg onze relatie daar dan ook zou stoppen,maar ik probeer nog liever 10 x dan dat ik bij iemand anders zou gaan,want dat is niet onze bedoeling. Wij willen ook niet via sperma van een ander werken,want dat zou nogal een domper geven op onze relatie.
Ondertussen is mijn nuva ring volledig verwijderd,en moet ik nu mijn natuurlijke maandstonden krijgen,en dan..dan gaan we er weer voor,en dan hoop ik dat jullie mij voor 1 keer van hierboven wat geluk kunnen toe gooien,want ik kan het goed gebruiken. Hopelijk duimt gans de wereld met ons mee,en kan ik eindelijk eens iets goeds komen schrijven. Ik zal jullie nooit kunnen vervangen,ik zal jullie nooit vergeten,ook niet het feit wat een inpact het heeft gegevn op ons leven. Hoe het ons zelf ons karakter en onze emoties zo heeft kunnen veranderen, hoe mij leven er nu uit ziet,dat had ik niet gedroomd toen ik nog puber was, maar je ziet..het leven loopt niet altijd zoals je het wilt,en misschien.. Misschien moet je wel een tegenslag krijgen,want dan open je pas je ogen, en zie je hoe de wereld in elkaar zit,en hoe je leven kan zijn. Mensen die ruzie maken over banale dingen,mensen die pijn hebben door dingen die je zelf veroorzaakt..wij hebben pijn en verdriet..nu..na al die tijd nog steeds even veel. Ik denk nog elke dag aan die dag,van allemaal even veel.. Hoe het was,wat een gevoel ik toen had.. Kindjes toch...Ik mis jullie kusjes mama
Hallo mijn lieve kleine engeltjes.. Zoals beloofd...hier ben ik weer terug om even iets te komen schrijven. Er is de afgelopen dagen nog niet zo heel veel speciaals gebeurd hoor. Gisteren heb ik moeten werken,en nadien kwamen tante Anja en pepe Nico Lynn en Kelly om een glaasje te drinken en een hapje te eten. Het was zoals altijd weer heel leuk om even samen te zitten en even bij te kletsen over de afgelopen weken. Normaal zitten wij redelijk veel tesamen,maar aangezien wij al elk weekend weg zijn geweest,was het er nog niet van gekomen. Met broertje Toby gaat alles heel goed. Hij zit nu in het derde kleuterklasje en gaat heel graag naar juf Inge. Ik ben ook blij dat hij heel wat beter kan spreken nu hij psychomotortiek krijgt,je voelt echt wel het verschil bij vroeger hoor. Hij gaat nu zo al een dik jaar naar Juf Annelies en Nele en ik moet zeggen,het was zeker geen slecht idee om hem zo vooruit te helpen. Hij heeft er deugd van ... Maar hij zal altijd een zorgekindje blijven,en we zullen er altijd moeten blijven achter zitten zodat hij altijd mee kan met zijn leeftijdgenootjes. Soms vind ik het zo zielig voor hem,dat hij iets minder kan en begrijpt dan andere kindjes. Het moet erg zijn als je niet goed begrijpt waar de juf het over heeft, maar ze zijn heel goed voor hem op school,en daar ben ik heel blij om. Wij zelf proberen ook elke dag zijn woordjesdie hij verkeerd zegt te verbeteren zodat hij ook goed onthoud dat het zo niet is,maar ook dat is heel moeilijk als je allebei moet gaan werken en bijna nooit thuis bent. In ieder geval hoop ik dat hij volgend jaar mee kan naar de grote klas,want dat zou voor hem heel veel pijn doen als zijn vriendjes in de grote klas op de grote speelplaats zitten en hij nog steeds in het derde kleuter zal moeten blijven zitten. Iedere mama zou dat heel erg vinden voor hun kind,en ook ik. Soms denk ik dat ook bij Toby iets niet goed gegaan is in de zwangerschap, maar eigenlijk is dat niet zo,het ligt gewoon aan hij zelf die een beetje minder goed functioneert voor zijn leeftijd. Ik kan mezelf uren en dagen en weken verwijten dat ons kind niet zo snel is in praten en wat dan ook,maar hij is er,hij is anders heel gezond en daar ben ik toch blij om. En hoe dan ook,hij is al heel wat verbetert en in zijn normen spreekt hij al als een advocaat. We zullen wel zien hoe hij het dit schooljaar vanaf brengt. En we zullen alles doen zodat hij gelukkig kan worden. Hij is ook heel wat flinker geworden,ik kan al eens wat meer doen met hem want hij heeft een periode achter de rug dat je nergens met hem moest gaan,want hij weende ook heel snel,is ook vlug op zijn teentjes getrapt... Maar nu word hij heel vlug groot,en je ziet en voelt dat wel. Hij gaat al alleen de school binnen,want mama moet dat niet meer doen hij voelt zich al te groot. En hoe groter hij word,hoe meer ik verlang naar een kleine baby. Ik denk dat iedere mama dat wel zo aanvoelt,want je moet je kleine baby laten opgroeien,en er word minder zorg aan.. Maar hoe groter ze worden,hoe groter de zorgen he... Ah ik ben zo blij dat ik mijn kleine Toby heb,hij kan zo verschrikkelijk lief zijn en opeens aan mijn arm wrijven en zeggen dat hij van mij houd. En mijn hartje breekt dan,hij is het allerliefste kind dat ik ken, ook al is hij van mij en zeggen ze eigen kind schoon kind, maar hij kan oprecht lief zijn ,zonder het te vragen en heel plotseling.. Ik ben trots op wat hij is en hoe hij is,ook al heeft hij een moeilijk en koppig karakter.. Hij zit nu naast mij en geloof mij..hij is schattig... Ik ga jullie nu moeten laten,want we gaan naar een filmpje kijken, zondag is rustdag e.. Dikke kus,jullie mama
Hallo mijn lieve kleine engeltjes, Ik weet het...(zucht)het is een heel eindje geleden dat ik hier nog eens kwam schrijven. Ik heb het enigzins wat opgegeven om nog mijn gevoelens te komen schrijven. De reden? Ah...misschien denk ik wel dat het nooit zal veranderen, dat mijn pijn voor altijd zal blijven,ook al verzacht dat nu en dan eens... Misschien heb ik er geen voldoening meer aan om het te schrijven wat ik denk of wat ik doe.. Maar elke dag denk ik aan hoe verschrikkelijk het was om jullie te verliezen. Hoe erg het mij wel heeft getekend voor de rest van mijn leven. Niemand die ons helpen kon,en niemand die ons helpen kan. Een jaar lang heeft mijn schrijven mijn woede en verdriet kunnen dempen, bij elk woord dat ik schreef liepen de tranen over mijn wangen en ik kon dan ook weer een dagje verder. De laatste maanden voelde ik bij mezelf dat dit niet meer was wat ik zocht. Ik had inderdaad wel heel veel werk,had ook zelf heel veel last van mijn rug maar daarnaast had ik gewoon geen zin meer om aan de buitenwereld te tonen hoe erg ik er nog mee zat. Iedereen had zijn leven weer opgebouwd,iedereen deed alsof er niks meer aan de hand was,maar voor mij...voor ons...blijft de pijn voor altijd. Ik zit op dit eigenste moment met mijn handen in het haar omdat ik het zo verschrikkelijk erg vind dat ik jullie zo lang in de steek heb gelaten, maar... Soms he ik echt nog verschrikkelijke vermoeiende lastige dagen. Gisteren zelfst nog heb ik op het werk moeten huilen,ik had ineens een dipje sinds lange tijd... Ik dacht dat ik terug mijn leven aan het opbouwen was,weer met de kleine dingen in het leven terug gelukkig kon zijn,maar het idee en het verlangen naar een klein wondertje doet mijn hartje steeds weer breken. Zwangere vrouwen,krijsende baby's...dat is ons leven hiernaast vlak naast ons zijn er altijd baby's ...en die zijn gezond.. Zwangere vrouwen in de winkel zonder zorgen,zonder pijn,zonder haat en met veel liefde..en ik?ik blijf met lege handen achter komen.. En met die gedachte blijf ik leven. Ik zal heel eerlijk met jullie zijn.. Sinds een dikke maand kamp ik met een serieus probleem. Het feit dat mijn droom(->een baby ) niet kan doorgaan denk ik nu steevast elke dag dat er iets in mijn buikje groeit. ik weet dat je daarvoor al heel diep moet zitten,maar het is echt zo. Ik heb een test gedaan,die negatief bleek te zijn,weeral teleurstelling! Ik heb mijn maandstonden gehad,dubbel teleurstelling!! En nog steeds denk ik dat ik zwanger ben,ook al is het niet zo!!! Het is al zo danig ver gekomen dat ik alle symptonen heb die te meten zijn met een zwangerschap... Maar nog steeds...ben ik niet zwanger. Dus is er iets degelijks mis met mijn denken en doen. Ik moet die gedachte uit mijn hoofd krijgen,of misschien word ik er wel ziek van. Natuurlijk heb ik pas vandaag papa op de hoogte gebracht van mijn denken,maar ook hij was er niet over te spreken natuurlijk. Het hoofdstuk baby's is voor hem defenitief afgesloten. Kijk...ik hoop dat ooit de dag komt dat ik het nog eens mag proberen en als dat zo is,horen jullie het zeker van mij. In ieder geval zal ik voortaan weer wat meer schrijven,misschien dat ik mij dan weer wat beter voel.
Ik denk en zie jullie nog heel veel voor mij,ik denk elke dag aan de kleinste domste dingen die ik mij herinner aan jullie of jullie bevallingen. Ik krijg nog telkens de krop als ik het nog maar over jullie heb. En de pijn...oh kindjes toch..wat is die verschrikkelijk eng en erg. Je kan het je niet voorstellen
Hallo mijn lieve kleine meisjes, Ik heb jullie al weer een tijdje niet meer geschreven,ik ben opnieuw weer aan het werk,en ik heb niet zo veel vrije tijd meer om op de pc te zitten. Maar nu ik net een gaatje vond,dacht ik om beter nog eens iets te komen schrijven. Met mij gaat alles goed,behalve dat ik een grote verkoudheid heb,kan ik niet klagen. Met broertje Toby gaat ook alles prima,hij gaat nu naar de derde kleuterklas en word snel groot. Hij doet ook alsof hij al volwassen is,en dat maakt zijn leeftijd zo leuk. De eerste dag van het nieuwe schooljaar ging hij met een grote trots naar zijn klasje met zijn vriendjes van vorig jaar. Hij heeft niet geweend en was zelfs boos als het alweer woensdag namiddag was de school er al weer zo vlug op zat. Voor mij is het al weer een aanpassing,ik heb het altijd zo moeilijk als hij moet veranderen van schooljuf,maar als hij er niks van maakt, dan moet ik dat ook niet doen. Deze maand is weer een maand met een speciale betekenis.. Chloë ,jij ging deze maand geboren worden,en iedereen had je kunnen komen bezoeken,jouw bewonderen..maar ook dat werd ons niet gegund. Toch denk ik er wel aan ,en ik moet zeggen,ik vind het verschrikkelijk jammer voor ons beiden dat we elkander niet hebben mogen leren kennen. Maar het is een grote troost dat je hierboven niet alleen bent. Weet dat ik aan jullie denk,ook al ben ik er niet vaak meer in gedachten zijn jullie bij mij
Hallo mijn lieve kleine meisjes, Hier ben ik dan weer,terug in België sinds woensdagavond.. Vandaag alweer de voorlaatste dag van ons verlof,en dan gaan we er weer aan beginnen voor een jaartje Al nemen we in november wel nog een paar dagen vrij voor onszelf iets wat we nog nooit hebben gedaan samen. Onze reis naar Gran Canaria was heel goed.. We hadden de zon en de zee en alles was erop en eraan. Bij aankomst in Las Palmas zelf(de luchthaven van Gran canaria) had ik zo iets van;"oh neen!"het is hier koud Was al direct niet meer in de stemming om de reis in te zetten, het was er bewolkt,had het koud,moest mijn valiezen meesleuren maar eens in de bus naar het hotel zag ik de zon er alsmaar meer doorkomen. Mijn stemming begon te wisselen,en ik kon alweer glimlachen. Het is altijd zo dat op de luchthaven er meer wind is,het was ook vrij vroeg in de morgen,en de zon komt er altijd doorbreken rond een uur of negen..iets wat we hier niet zo gewend zijn dat bewolkt zijn een goed teken is. Als het daar bewolkt was,kon je nog verbranden van de zon, en nog was het snikheet. Nu ja..het was dan ook de eerste dag bij aankomst enkel en alleen bewolkt,nadien heb ik dat niet meer gezien. Bij het inchecken van het hotel kregen we ons all in clusieve pols bandje aan,de kinderen kregen een zwarte,de volwassenen een blauwe,wo konden ze zien dat we van het hotel waren,en we all-in hadden. Ons reisbureau waar we al enkele jaren mee boeken had voor ons een mailtje naar het hotel gestuurd om er voor te zorgen dat we een kleine attentie kregen bij aankomst,niet altijd was dat het geval dat ze er ook voor zorgden,maar dit jaar kregen we het wel. We waren aangenaam verrast dat op onze kamer een fles cava koud stond in een emmer met ijsblokken en een bord vol met versnaperingetjes,en zo begon onze vakantie heel goed. We waren doodmoe van de lange vlucht een ganse nacht, maar toch wilden we van dag 1 al genieten van de spaanse zon. Onze koffers vlogen in de hoek,kleedden ons direct om in zwemkledij en gingen naar het zwembad.. Ik had al direct plaats bij het zwembad en konden daar een ganse namiddag ongestoord zonnen. Toby ploeterde al in het bad,en de dag kon niet meer stuk. Aangezien we nog op geen vijf minuten van het shopping centrum zaten, wlden we dan ook de volgende dag meteen Gran canaria gaan bezoeken en zien wat er te beleven viel. De shoppings zagen er vrij wel uit als die van ons,maar lagen vree dicht op elkaar,ook sleuren ze je er binnen zonder dat je het zelf wilt. Maar dat heb je op elk toeristische plaats in elke landje wel. Je hebt er ook mc donalds zo als bij ons;en ook burger king kennen ze daar heel goed. Wij hebben het wel gezien,maar er nooit gegeten,het eten in ons hotel was uitstekend en gezien onze all in formule hadden wij het beter in het hotel,want daar hadden we dan ook voor betaald. We hebben dus elke dag opgestaan rond 7.00 uur en gingen tegen 8.15 uur gaan ontbijten,lekker spek met ei,of pannenkoeken met slagroom of chocoladesaus enzoveel andere dingen... Nadien onze bikini en zwembroek aantrekken en naar het zwembad. Rond 11.45 uur gingen we ofwel eerst nog naar boven om ons om te kleden ofwel gingen we in zwemkledij naar het restaurant die aan het zwembad la om te eten,daar kon je dan snacks krijgen tot 16.00uur en dat was dan pizza en hamburgers en allerlei dat soort dingen. In het restaurant beneden kon je dan betere en gezondere dingen krijgen maar daar mocht je niet in zwemkledij dus aten we daar enkel s'vonds als we niet meer naar het zwembad gingen. Rond 19.00,hier in België was dat dan al 20.00uur gingen we na het eten dan naar de bar,daar stonden zowat zetels die op rotanzetels trokken,maar nog groter met grote gemakkelijk comfie kussens in,en daar bleven we dan omdat de animatie vor kinderen daar begon,en wij goed zaten. We dronken dan alles wat we maar wilden om dan nadien goed te kunnen slapen,en dat deden we ook,behalve papa die niet zo goed sliep in de bedden we sliepen er wel alleen,want de bedden stonden apart en je kon ze niet samen zetten,haha,maar was eens leuk. Dus onze dagen leken allemaal op elkaar,maar we hebben ons geamuseerd en dat is het allerbelangrijkste. Normaal was het rond de dertig graden daar en volgens dat iedereen mij had verteld dat er daar heel veel wind waw,geen sprake van, ik wou dat er een beetje meer wind was,maar daarvoor moet je op het eiland fuerteventura zijn,een van de eilanden die mijn droom is, maar voortaan,zal ik dan wel eens van iets anders dromen,want gran canaria was tot nu toe de beste bestemming,al was Mallorca destijds ook heel mooi. Het enige wat nu leuker en lastiger was,we zaten overal dichtbij, zowel voor het strand en de zee als de shoppingcentra's.. In mallorca zaten we overal heel ver van. Maar in ieder grval,zeker voor herhaling vatbaar,en ik raad het iedereen aan. De vluchturen zijn iets langer,maar het is de moeite waard. Ook voor Toby was het heel plezant. Voor papa was het dict jaar ook wat aangenamer,hij kan niet zo goed tegen de warmte en door het nu en dan zachte briesje wind,kon hij er iets beter tegen. Hij vermeed dan ook de felle zon wel en verbleef over de middag dan op de kamer,terwijl Toby en ik in de zon gingen liggen en we plonsten in het water. Ik ben nu niet echt een waterrat,maar om een beetje afkoeling te krijgen moest ik wel het water in,en dat vond Toby dan heel plezant,dan kon hij aan onze nek hangen terwijl wij moesten zwemmen en vooral ik moest knokken om boven te blijven door dat Toby aan mijn nek hing. Toen we terugkeerden waren we voorbereid dat het in ons Belgenlandje heel koud zou zijn,en dat was inderdaad niet gelogen,ik moest van een zomerkleedje bijna in mijn winterbotten springen,maar gelukkig heb ik de zon dan al gezien, anders was ik nu heel boos Afgelopen vrijdag kreeg ik dan mijn tweede en meteen ook mijn laatste epuderale voor mijn hernia,weer even bang en even pijnlijk als voorheen ben ik er nu vanaf. Eindelijk kan ik beginnen met de oefeningen voor mijn rug. We zijn vandaag meteen om een fitnestoestel gereden en nu kan ik wat oefenen voor mijn bekken en nog een grote reden;,de kilo's van de zonnige bestemming moeten er nu wel degelijk af hoor,gedaan met verlof,back to reality. Niet alleen de zon en de zee en het lekkere eten hebben mij wat kilo's aangebracht ook de epuderalespuiten hebben mij doen zwellen,en het spul werkt dan nog zo een jaar lang,dus het zal moeilijk worden,maar je ziet wel dat het van medicijnen zijn hoor. De buik is van het lekkere eten haha
Terug thuis na de reis besefte ik...."ik had niet veel aan jullie gedacht op reis' Niet dat ik het niet gedaan heb,maar in mindere mate als voordien. Maar dan kwam de realiteit weer,ik moest weer aan werken beginnen denken ook aan de school die straks weer opnieuw begint. Weer die dagelijkse routine,en plots weer..die gedachte aan jullie.. Heb zo nu en dan alweer van die dagdroompjes waarin in vecht voor jullie. Nu en dan krijg ik weer die beelden terug van hoe ik op weg was naar het ziekenhuis om jij,Zoë, te bevallen,en dan ben ik weer triest. Ik heb op vakantie wel heel vaak nagedacht of ik nu eigenlijk wel nog eens zou gaan proberen,of het wel de moeite waard is mezelf weer zo diep te steken. En ja soms is het wel de moeite waard,maar ik heb het afgelopen jaar al zo dikwijls opnieuw bekeken,mezelf bekeken,gevoeld hoe het was en nog steeds is. Het was een jaar die,echt waar heel raar is verlopen,alsof ik een ganse poos niet op de wereld aanwezig was,geloof het of niet,ik heb een zwart gat van een jaar lang. Ik besef bijna niet dat dit jaar bijna om is,en ik niks heb beleefd die de moeite waard is,en om dat dan nog eens te proberen...ik weet het niet. Wel blijf ik stiekem nog elke dag in mijn bed,of in de auto nog datums berekenen,bijvoorbeeld vandaag op weg naar Brugge zat ik te tellen, dat als ik nu stop met mijn nuva ring,die er egenlijk alweer niet meer in zit door omstandigheden,dus als ike r mee stop,ik kan zwanger zijn in september en dat de bavalling dan voor mei of juni zou kunnen zijn... Met zulke dingen ben ik nog elke dag bezig,alleen niet zo sterk als alle andere keren,zo denk ik nu meer aan de pijn,de gevolgen,en eigenlijk ook wat ik dan niet meer kan doen,bijvoorbeeld op reis gaan,of weggaan in het weekend,hoe dan ook beperkt mijn vrijheid dan weer,met een babay erbij. Maar dan denk ik,Bren,je dacht er ook niet aan toen je drie keer zwanger was en ik weet dat ik dat mezelf zo zeg omdat ik mezelf dan nog altijd kan tegen houden anderzijds weet ik en zeg ik ook telkens tegen mezelf,Bren,met Zoë erbij kon je dat ook niet,en toen gaf ik daar niet meer om,zoalng ik maar Zoë zou hebben,zou niks me nog kunnen schelen,ik zou zelfs mijn leven geven voor dat kind,en trouwens,ook voor Amy en Chloë.. ze betekenen allemaal iets voor mij
Hallo kleine meisjes, Hier zit ik dan,nog steeds op gran canaria,morgen vroeg vertrekken we terug richting thuis front.. Een beetje blij om dan terug in mijn vertrouwde omgeving te zijn,maar heel jammer dat we dan naar het slechte weer terug moeten. Ik heb de beste vekantie gehad van allemaal,en nochtans is er niet veel anders dan in andere landen waar we zijn geweest.] Het hotel is hier wel zijn vier sterren waard,en het is hier gewoon prachtig weer. Nooit geen wolkje aan de lucht,alhoewel de eerste dag toen we hier waren wel,maar dat is dan helemaal anders dan thuis hoor. Hier verbrand je zelfs van die bewolkte lucht. Het zwembad is ook groot genoeg,en er ligt hier enorm veel bloot. De animatie is s avonds ook heel leuk voor Toby,en voor ons is het ook wel nu en dan wat..zeker een reis voor herhaling vatbaar. Ik moet vlug typen want mijn tijd is bijna om,maar ik probeer jullie zo snel mogelijk terug te schrijven als we terug in Belgie zijn. En volgens mij zal dat rond 18.00 uur morgen avond zijn. Wij hebben wel al veel aan jullie gedacht,en ook wel over jullie gepraat als je dat maar weet.. dikke kus mama
hallo mijn kleine lieve engeltjes, Ik had jullie beloofd om eens te komen piepen en hier ben ik dan.. Het is hier heel warm,mooi weertje en heel leuk... We waren al vanaf de eerste dag verbrand ,maar dat is nu al beter. Ik weet niet hoeveel graden het hier is,maar heel erg warm en nu en dan komt er een windje op,maar ook dat is aangenaam. Dit is de beste bestemming van alles wat ik tot nu toe heb gedaan, en ik moet zeggen,volgend jaar opnieuw een andere,maar misschien wel in deze omgeving. Zo,ik moet jullie nu laten,maar weet dat ik aan jullie denk dikke kus van mama papa en broertje Toby
Hallo mijn lieve Zoë ,Amy en kleinste Chloë, Hier ben ik dan nog eventjes alvorens ik mijn bedje in kruip om te vertrekken naar Gran Canaria. Ik heb gisteren mijn eerste epuderalespuitje gekregen voor mijn Hernia,en ik moet zeggen...t'was verdikke pijnlijk. Ik ben om 13.30uur binnen gedaan in het ziekenhuis waar ik na mijn inschrijving crijwel direct in de zetel mocht gaan plaatsnemen waar ze mijn baxter konden aanleggen. Toen de baxter zo een 5 tal minuten aan lag,mocht ik mee met een verpleger naar de zaal waar ze de spuit gingen geven. Toen ik plaatsnam vroegen ze mij of ik al een epuderale had gekregen in mijn leven,en met een valse lach zei ik hen dat ik er al 3 in een jaar tijd had gekregen voor jullie bevallingen,dus dat ik wel wist wat mij te wachten stond. Door mijn verleden met de spuiten hadden ze er heel wat begrip voor dat mijn angsten wel terecht waren. Eens ik daar zat probeerde ik mijzelf wijs te maken dat ik al erger had meegemaakt en ik begon als een gek te kauwen op mijn kauwgom. Voelde me net alsof ik het gewend was,en stoer dat ik mij voelde Maar toen...heh toen had ik ineens wat minder noten op mijnen zang, want eens ze de plaatselijke verdoving begon te geven,had ik zo een goesting om weg te lopen,man man..het deed weer pijn. In een flits zag ik weer hoe mijn bevallingen alle drie zo begonnen waren,en voelde de tranen in mijn ogen opkomen,ik dacht ,neen Bren nooit geen bevallingen meer,en na deze spuit,ook geen spuiten meer! Maar ah ..ik weet wel dat er mensen zijn die niet eens een spuit voelen, en ik ben nu ook geen zo iemand die bij het minste gaat trunten. Maar ik ben heel eerlijk,mijn rug is niet zo goed om die spuiten toe te dienen,ze zeggen het zelf in het ziekenhuis dat het deze keer weer hel slecht ging om te doen,en door mijn angsten doet het gewoon dubbel zo veel meer pijn,omdat ik mijn rug niet genoeg kan laten doorhangen en mijzelf kan ontspannen. Ahja na een kwartierke proberen was ik er vanaf,voelde de vloeistof in mijn lichaam stromen en ik mocht gaan rusten in een relaxzetel. Toen ik daar zat voelde ik mij plots zo draaien,dat ik dacht,Bren; ge gaat hier overgeven,of van uwen orgel draaien. Het verpleegsterke zag het en gaf mij een overgeefbekkentje,en een glas water,dan was ze al zeker dat ik niet op de grond ging kotsen Heh,achteraf is het natuurlijk altijd hilarisch om dat te vertellen, maar op het moment zelf was ik zo kwaad dat ik een hernia had, dat ik het liever bij een gewone pijnstiller had gehouden,maar ja het is voorbij en ik krijg mijn volgende spuit vrijdag 27 augustus 2010. Dus na mijn reisje,weer het ziekenhuis in. Eenmaal thuis ben ik maar gaan doen wat ze me zeiden dat ik moest doen, rusten,plat liggen,opstaan,wandelen en weer van voor af aan beginnen. Ik voelde mij een ganse avond misselijk,had alles kunnen overgeven, maar gelukkig deed ik dat niet en kon ik mijn eten binnen houden. Kreeg dan hevige krampen in mijn buik...pfft wat een avond. Dus vroeg gaan slapen was de boodschap..en dat deed ik ook. Een ganse nacht was ik misselijk,zweette ik als een hengst... en bovendien dacht ik weer aan die nachten in het moederhuis waar ik jullie ter wereld bracht. Je zal mij waarschijnlijk niet geloven,maar mijn lichaam pakt heel vlug medicijnen aan,en bij de minste ben ik ziek ,moe uitgeput krijg ik koorts en zo.. en deze spuit kon ik vergelijken met de epuderale en de zetpillen voor mijn foute bevallingen op gang te steken,en weer was die nacht een hel. Behalve de contracties die ik nu niet had,en het verdriet en het afstaan van mijn mooie kinderen,heb ik alles weer beleefd. Het wakker worden met klamme handjes,mijn pyamatje helemaal nat en koortserig van de spuiten die ik heb gekregen..was net alsof ik alles weer vannacht heb meegemaakt. Ik heb mijzelf dan ook weer tot het besef laten komen dat het voor mij voorlopig nog veel te vroeg is om aan een nieuwe zwangerschap te beginnen,want het feit dat ik vannacht weer reageerde van ik wil absoluut niet meer dat meemaken,besefte ik dat het nu nog niet kan en mijn lichaam er nog niet klaar voor is. Ook mijn emotionele kant was er dit keer ook weer bij,ik heb weer gehuild en dat was enkel en alleen omdat ik voelde dat het precies was alsof we 26 juni,17 november of 20 maart waren,de nachten van jullie korte bestaan,jullie nacht naar de hemel toe... Maar ik ben heeeel blij dat ik daar mensen heb gezien die net zoals mij als de dood waren voor hun spuit,en nadien ook even slecht waren als ik,het enige was..dat ik nog angsten mee draag van alles wat het afgelopen jaar heeft afgespeeld. Ik moet jullie nu laten mijn babytjes,want ik moet om 18.00 uur gaan slapen en om 1.30 uur uit mijn bedje;wantopa Ludo komt ons halen om naar de luchthaven van Charleroi te brengen. En daar stijgen we dan op naar ons mooie bestemmingetje,zoals er velen zeggen,Gran Canaria. Ik zal zoals vorig jaar weer alles opschrijven,en als ik dichter bij de hemel ben,hier boven in het vliegtuig,zal ik weer veel aan jullie denken, en in mijn binnenste zeggen,dat ik dichter bij je ben. Ik hoop dat jullie nog bezoek krijgen van onze bloglezertjes, en ik kom zodra ik thuis ben weer eens een kijkje nemen. Dikke kus en tot over een weekje, mama Toby en papa x x x
hallo mijn kleine schaapjes, Weer een weekje werken erop,en nu is het voor mij vakantie ik ben heel blij,want nu kan ik eindelijk eens goed uitrusten en mijn pijn een beetje verzachten door een beetje plat te liggen in mijn zeteltje. Morgen moet ik om 13.30 naar het ziekenhuis voor mijn epuderalespuit, ik zie er echt tegenop,maar het kan niet anders,want dan blijf ik met de pijn over en dat is ook weer niet zo leuk. Ik heb heel wat nare ervaringen met epuderaleverdovingen en daardoor ben ik als de dood voor die dingen,maar het zal allemaal wel meevallen naar horen. Nadien blijf ik dan even bij opa en oma tot papa klaar is met werken want zoals ik al eerder zei,ik mag niet meer met de auto rijden. Dinsdag gaan we dan nog een keertje in de voormiddag naar het ziekenhuis van Izegem voor Toby zijn psychomotorieklessen en dan gaan we onze valies maken en vertrekken we op reis naar onze hemelse bestemming gran canaria. Ik heb ook net vernomen dat de stakingen enkel doorgaan op Madrid en niet voor onze bestemming,dus kan het al niet meer stuk. Spijtig dat het hier geen goed weer is,zou altijd leuk zijn als het hier ook wel wat zon is,maar anderzijds,ik zal er daar wel genoeg zien. Ik zal jullie weer heel erg missen,zoals ik al elke dag doe,maar dan nog meer. Ook broertje Toby spreekt weer heel veel over jullie en verlangd toch nog steeds naar een speelkameraadje. Het bracht mij vandaag weer heel even aan het huilen als ik hoorde hoe hij tegen mijn zus gezegd had dat zijn zusjes een sterretje zijn. Het gaat door merg en been als je zoiets uit een kindermondje moet horen. En ik kan hem het niet gunnen,ik kan hem helemaal geen zusje geven. En daarmee probeer ik nog altijd te leven. Eerlijk gezegd kamp ik nog elke dag met het probleem of ik het nu toch nog eens zou proberen of niet. Soms tel ik wel eens wanneer ik zou moeten stoppen met mijn nuva ring als ik eind juni 2011 zou willen bevallen van een kindje. Maar dan denk ik ook dat ik weer zo zou moeten overgeven,misselijk zijn, testen moet doen aan dertien weken,en pfft daar heb ik helemaal geen zin in,. Ik heb met papa al gepraat over ivf behandelingen gepraat,maar dat is voor papa geen oplossing,hij wil er eigenlijk helemaal geen woord over reppen,en wil zeker nooit geen zo een behandeling doen. Het kindje zou dan eigenlijk niet van hem zijn,en dat vind hij niet leuk. Ik begrijp enigzins wel zijn reactie daarop,want ons probleem ligt niet bij de bevruchting,maar bij de bouw van de baby. Ik kan redelijk snel zwanger geraken,dus waarom zou ik dan die behandeling doen, enkel en alleen omdat ik zeker zou zijn,dat het eindelijk wel zou lukken. Maar ook dat is geen optie.. Adoptie was ook nog een optie,maar helaas vind ik dat het enorm veel geld kost om dat te doen,en bovendien heb je het niet altijd als baby , maar kan het twee jaar duren voor je het kindje krijgt.. En die tijd is nog geen ramp,maar het prijskaartje.... Dat is dan weer niet echt zo leuk... dus...zal het oftewel nog eens spontaan en een zelfstandige zwnagerschap worden als ik papa nog eens kan overtuigen,en anders zal ik er echt een punt moeten achter zetten en de beslissing nemen nooit meer zwanger te worden,en dat is nu net de saaiste,pijnlijkste beslissing,ik wil ze nu nog niet nemen,zou zo graag nog een kinneke willen. Maar zit die kans er nog in dat het lukt? Ik zou zo graag van ergens een teken willen krijgen he,maar dat kan niet...ik dnek het toch niet.. Ik mis jullie wi kindjes..echt waar dikke kus van jullie mama en ook van jullie broertje Toby
