Goeiemiddag mijn allerliefste kleinste meisjes,
Ik was jullie helemaal nog niet vergeten hoor,maar eigenlijk wist ik niet meer zo goed
wat ik jullie nog kon schrijven.
Ik kwam elke dag nog eens piepen,maar kreeg er eigenlijk geen enkel woord meer uit.
Ondertussen zijn we alweer een hele poos verder en is er alweer een en ander veranderd
in ons leven.
Na mijn epuderalespuitjes voor mijn hernia begon ik stilletjes aan weer te denken aan
een kleintje in mijn buikje.
Helaas was de afspraak hier thuis dat wij dat niet meer zouden proberen omdat wij
het eigenlijk niet zo goed aan kunnen als wij denken.
Maar jullie weten ook..als het kriebelt..hou het maar eens tegen:-P
Dus..ik sprak er met niemand over,wou er ook niemand mee ambeteren,maar ik kreeg
een groot probleem met mezelf..
Ik kon namelijk niet anders meer doen,dan denken aan zwanger zijn,s'morgens opstaan
en het eerste waar ik aan dacht was,voel ik iets?maar het kon niet,ik had zoals altijd
mijn nuva ring in.
Het kwam uiteindelijk zover dat ik elke dag telde in mijn agenda'als ik vandaag zwanger zou zijn'
zou ik over 40 weken op die datum bevallen!
Maar er zat helemaal geen baby in mijn buik...!!???
Dus onbewust begon ik mij te keren tegen alles en iedereen,had geen zin meer om te lachen,
geen zin meer om naar tv te kijken,geen zin meer om samen als gezin iets te doen,
ik wou enkel en alleen maar horen dat we het toch nog eens zouden proberen,
maar dat kwam niet!
Ik deed alsmaar afstandelijk en dit allemaal onbewust,en toen..toen liep het bijna verkeerd
natuurlijk.
Op een dag werd ik wakker,moest ik gaan werken,moest pas om 9.00 uur beginnen  en papa
was thuis,hij deed zoals gewoonlijk normaal,maar met zijn ochtendhumeurtje was dat
nogal lastig voor mij,en ik ben vertrokken,had geen zin in discussie's,geen zin
in stomme woorden die er toch niet nodig waren,en ik was weg.
Ik besloot wat vroeger te beginnen met werken en lag er ook niet wakker van.
Even later kreeg ik telefoon van papa,en toen maakte hij mij wakker..
Ik was veranderd,ik kon hem natuurlijk niet zeggen dat ik nog eens een poging wou doen
om opnieuw zwanger te worden,want hoe zou hij reageren?Wat wou hij?En ik wist
wat hij wou,hij wou een zorgeloos leven leiden,de pijn vergeten,de pijn die we hebben
proberen te omzeilen om toch nog iets van ons leven te kunnen maken.
Maar ik,ik wou alleen over baby's praten en over jullie,mijn kindjes..
Aan de telefoon raakten wij er helemaal niet uit,het ging vankwaad naar erger
en we begonnen mekaar schuldig te maken,dus na een werkdagje goed kunnen nadenken
ging ik naar huis,en eens thuis..praten we over heel andere dingen..
Het probleem werd weer verschoven,en ik besloot het dan ook maar voor even
met rust te laten en het opnieuw erover te hebben als de tijd rijp was.
Maar wanneer kwam die?Ik wachtte daar natuurlijk op..
Op een zorgeloze zondag namiddag dook het probleem ineens weer op,en toen is
de bom ontploft.
We hadden helemaal geen oplopende ruzie,maar wel een felle discussie die ons
ogen open trok.
Ik wil zo graag dat kindje,papa ook..maar de angst,de pijn...
Durven we dat nog?Kunnen we dat nog?Gaan we ons riskeren en als het mislukt
hopen dat het allemaal ook weer goed komt tussen ons?!
Allemaal vragen die wij onszelf moeten stellen.
Uuiteindelijk weten wij het antwoord niet op de vraag als wij dit nog aankunnen,
want niemand weet wat er van komt,hoe ik zal zijn,hoe papa zal zijn,
maar we hebben beslist om het nog eens te proberen en hopen dat alles goed komt.
Ik voel mij ondertussen al heel wat beter,en onze relatie is ook alweer stukken
gegroeid.
Of het ooit weer hetzelfde zal zijn,dat kan ik alleen maar hopen.
Wij zien elkander graag en papa wil ook niet dat als ik het kindje niet krijg
onze relatie daar dan ook zou stoppen,maar ik probeer nog liever 10 x
dan dat ik bij iemand anders zou gaan,want dat is niet onze bedoeling.
Wij willen ook niet via sperma van een ander werken,want dat zou nogal een
domper geven op onze relatie.

Ondertussen is mijn nuva ring volledig verwijderd,en moet ik nu mijn natuurlijke
maandstonden krijgen,en dan..dan gaan we er weer voor,en dan hoop ik dat
jullie mij voor 1 keer van hierboven wat geluk kunnen toe gooien,want ik kan
het goed gebruiken.
Hopelijk duimt gans de wereld met ons mee,en kan ik eindelijk eens iets goeds
komen schrijven.
Ik zal jullie nooit kunnen vervangen,ik zal jullie nooit vergeten,ook niet het feit wat
een inpact het heeft gegevn op ons leven.
Hoe het ons zelf ons karakter en onze emoties zo heeft kunnen veranderen,
hoe mij leven er nu uit ziet,dat had ik niet gedroomd toen ik nog puber was,
maar je ziet..het leven loopt niet altijd zoals je het wilt,en misschien..
Misschien moet je wel een tegenslag krijgen,want dan open je pas je ogen,
en zie je hoe de wereld in elkaar zit,en hoe je leven kan zijn.
Mensen die ruzie maken over banale dingen,mensen die pijn hebben door
dingen die je zelf veroorzaakt..wij hebben pijn en verdriet..nu..na al die tijd
nog steeds even veel.
Ik denk nog elke dag aan die dag,van allemaal even veel..
Hoe het was,wat een gevoel ik toen had..
Kindjes toch...Ik mis jullie
kusjes
mama