|
Hallo mijn lieve engeltjes,
Ik ben vandaag een dagje thuis ,en eindelijk vind ik weer wat tijd om eventjes te komen schrijven naar jullie..
Met mij gaat alles redelijk goed,de afgelopen weken waren zo druk voor ons op het werk,
dat ikamper heb stil kunnen staan bij wat er weer gebeurd is.
En het ergste van al vind ik,dat de avond en de nacht in het moederhuis weer een hel waren
voor mij.
Ik had die avond eigenlijk echt medelijden met mezelf,want door dat ik mezelf niet kon ontspannen
kon de anesthesiste mij geen epuderaleverdoving toedienen,en die moest ik natuurlijk wel
krijgen zodat ze mij na de bevalling konden curretteren.
Die anesthesiste stond er blijkbaar voor bekend een echte trut te zijn,iemand die als het niet
direct lukte al vrijnerveus begon te worden en eigenlijk onvriendelijk werd tegen mij.
Omdat ze al 10 keer had geprobeerd de naald in mijn rug te steken en ik blijkbaar niet
correct zat met mijn rug gooide ze haar spuit daar,en riep ze vrij kwaad naar de vroedvrouw
dat die een soort van valium moest halen om mij plat te spuiten,zodat ik wat kalmer werd,
maar ik was wel degelijk kalm,ik werd gewoon onrustig omdat ze mij maar bleef pijn doen
met die naald in mijn rug te steken en altijd maar op de verkeerde plaatsen zat,het deed
wel verschrikkelijk veel pijn hoor,en dat begreep ze natuurlijk niet.
Dus de vroedvrouw heeft mij dan maar met een klein hartje,waarvan ik aan haar gezicht zag
dat ze het erg vond voor mij,de valium toegediend,en het beste komt nog...het ging helemaal
niet toen ze nog eens wou proberen,ze is dan maar weggegaan en toen kwam een jonge dokter
en die heeft het in nog geen twee minuten kunnen plaatsen.
Met alle gevolgen van dien,dat mijn rug vol staat met littekentjes van de spuiten die ze gaf
en dat ik nu wel weer met heel veel rugpijn over blijf.
Maar daar kan ik wel mee leven,voorlopig toch.
Verder is er intussen niks meer gebeurd,waarvan ik jullie op de hoogte kan houden.
Ik heb namelijk elke dag gewerkt,en s'avonds vroeg gaan slapen,want had mijn
rust meer dan nodig.
Met broertje Toby gaat alles vrij goed,nu en dan weent hij wel eens om jullie,
maar dan probeer ik hem te troosten en het gesprek te vermijden over zijn zusjes
want voorlopig vind ik dat onze kleine jongen er even niet meer mee mag
geconfronteerd worden,die jongen begrijpt veel te veel,en dan weer veel te weinig.
Ik denk wel dat iedereen zich nu afvraagt of het nu wellekes is geweest voor mij,
en of ik dus de zwangerschappen zal opgeven na vier mislukte pogingen.
Wel..ik kan er niemand een duidelijk antwoord opgeven.
Mijn hart zegt dat ik moet blijven doorgaan,want voor wat heb ik anders al die andere
pogingen gedaan,voor de schijn?Nee toch?!
Maar voorlopig is het nog veel te vroeg om daar over te oordelen,ik moet nog een
klein beetje herstellen,en ik wil deze zomer eens kunnen genieten va een welverdiende
vakantie,weliswaar in ons Belgenlandje,maar ik wil echt rusten,en rust in mijn hoofdje
brengen.
Voor de mensen die denken(althans dit is wat ik hoor) dat wij als koppel uit elkaar
zullen gaan,omdat ik dan een gezond kindje kan krijgen bij iemand anders,
vind ik dat het laagste van het laagste wat die mensen durven te vertellen.
Ik heb lang gezwegen op mijn blogje over dat soort uitspraken om de rust te bewaren
op mijn site en de vrede naar die mensen toe,maar dit is veruit het ergste wat een
mens kan zeggen.
Ook het feit dat ons Elleke niet van Yves zou zijn,is natuurlijk dikke zwans!
Elke baby die in mijn buikje groeit word heel goed getest,bovendien word er
elke keer bloed van zowel mij als de papa genomen en van de baby om de Dna
van het kindje te bepalen..Ik heb misschien een grote kinderwens,maar ergens
anders lopen voor een baby en dan doen alsof het van Yves is,dat zou van mij
pas een slechte moeder en vrouw maken.
Iedereen heeft weleens ruzie,en ook wij na alle verlies die wij hebben meegemaakt
hebben zeer zeker ook heel wat uitlopende ruzie's gehad en zelfs nog steeds,
en ik denk dat dit ook heel normaal is,want wat je zelf niet meemaakt kan je u niet
voorstellen wat een effect dat geeft op je relatie.
Wij hebben inderdaad elk onze mening over een zwagerschap,Yves wil het liever
bij dit verdriet houden en voor hem is er zeker geen plaats meer voor nieuw verdriet.
Trouwens voor mij ook niet,ik wil een gezonde baby,niet telkens mijn kindje
daar moeten gaa afgeven,maar als moeder heb ik een klokje dat tikt,dat klokje vraagt
erom om dat kindje te willen,ikzelf als moeder mis alles wat ik al heb verloren...
Niet moeilijk toch dat er soms conflicten zijn??
En wat de nieuwe methode betreft voor een zwangerschap die ze ons aanbieden,
Geen IVF behandeling,maar een andere..
Een zwangerschap starten op basis van mijn vruchtje en zijn zaadcellen bevruchten
in een kunstmatige baarmoeder en dan testen en als het dan goed is met het vruchtje
dan pas inplanten..
Met die behandeling is niks verkeerd en de baby zou nog steeds van ons beiden zijn,
en dat ik die behandeling zou doen?natuurlijk wel,als dat de oplossing is naar een beetje
geluk in mijn en ons leven?zeker van dat ik het zou doen.
Maar dan nog is er nu nog geen sprake van,ik denk er over na en ik beslis dit
natuurlijk niet alleen.
Er komt heel veel bij kijken,dit is niet zomaar een behandeling die je aangaat
zonder de gevolgen er van te kennen.
En zoals ik heb vernomen is er op deze manier nog maar 1 kindje geboren
en lopen er in ons stadje alleen nog maar 4 mensen zwanger op deze wijze.
Eerst een horen of deze wel gelukt zijn.
Maar voor mensen als wij,...is dit de oplossing om een gezonde baby te verwekken.
Ik ken mensen die deze manier absurt vinden,en ik ken er die er helemaal achter
staan.
De vraag is;kunnen wij als koppel dit realiseerbaar maken?
Ik weet het niet...
Daarvoor is het te vroeg...
Elle is pas verdwenen...Ze is waarschijnlijk nog niet op de plaats waar ze moet zijn
maar haar zusjes zullen haar de weg wel tonen..
Hier bij nog de tekst op je rouwkaartje ;
Lieve Elle,
Soms worden vragen noet beantwoord
en blijve je wensen onvervuld
geeft het verwachten geen voldoening
zelfs niet na maanden van geduld
soms voelen de dagen aan als maanden
lijkt het leven zonder zin
jij hebt geen kans gekregen,
zelfs niet in het begin
dikke kus je mama en papa
broertje Toby
***
Zoë Amy Chloë
|
