Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
29-09-2010
Woensdag 29 september 2010
Hallo mijn lieve kleine engeltjes, Ik weet het...(zucht)het is een heel eindje geleden dat ik hier nog eens kwam schrijven. Ik heb het enigzins wat opgegeven om nog mijn gevoelens te komen schrijven. De reden? Ah...misschien denk ik wel dat het nooit zal veranderen, dat mijn pijn voor altijd zal blijven,ook al verzacht dat nu en dan eens... Misschien heb ik er geen voldoening meer aan om het te schrijven wat ik denk of wat ik doe.. Maar elke dag denk ik aan hoe verschrikkelijk het was om jullie te verliezen. Hoe erg het mij wel heeft getekend voor de rest van mijn leven. Niemand die ons helpen kon,en niemand die ons helpen kan. Een jaar lang heeft mijn schrijven mijn woede en verdriet kunnen dempen, bij elk woord dat ik schreef liepen de tranen over mijn wangen en ik kon dan ook weer een dagje verder. De laatste maanden voelde ik bij mezelf dat dit niet meer was wat ik zocht. Ik had inderdaad wel heel veel werk,had ook zelf heel veel last van mijn rug maar daarnaast had ik gewoon geen zin meer om aan de buitenwereld te tonen hoe erg ik er nog mee zat. Iedereen had zijn leven weer opgebouwd,iedereen deed alsof er niks meer aan de hand was,maar voor mij...voor ons...blijft de pijn voor altijd. Ik zit op dit eigenste moment met mijn handen in het haar omdat ik het zo verschrikkelijk erg vind dat ik jullie zo lang in de steek heb gelaten, maar... Soms he ik echt nog verschrikkelijke vermoeiende lastige dagen. Gisteren zelfst nog heb ik op het werk moeten huilen,ik had ineens een dipje sinds lange tijd... Ik dacht dat ik terug mijn leven aan het opbouwen was,weer met de kleine dingen in het leven terug gelukkig kon zijn,maar het idee en het verlangen naar een klein wondertje doet mijn hartje steeds weer breken. Zwangere vrouwen,krijsende baby's...dat is ons leven hiernaast vlak naast ons zijn er altijd baby's ...en die zijn gezond.. Zwangere vrouwen in de winkel zonder zorgen,zonder pijn,zonder haat en met veel liefde..en ik?ik blijf met lege handen achter komen.. En met die gedachte blijf ik leven. Ik zal heel eerlijk met jullie zijn.. Sinds een dikke maand kamp ik met een serieus probleem. Het feit dat mijn droom(->een baby ) niet kan doorgaan denk ik nu steevast elke dag dat er iets in mijn buikje groeit. ik weet dat je daarvoor al heel diep moet zitten,maar het is echt zo. Ik heb een test gedaan,die negatief bleek te zijn,weeral teleurstelling! Ik heb mijn maandstonden gehad,dubbel teleurstelling!! En nog steeds denk ik dat ik zwanger ben,ook al is het niet zo!!! Het is al zo danig ver gekomen dat ik alle symptonen heb die te meten zijn met een zwangerschap... Maar nog steeds...ben ik niet zwanger. Dus is er iets degelijks mis met mijn denken en doen. Ik moet die gedachte uit mijn hoofd krijgen,of misschien word ik er wel ziek van. Natuurlijk heb ik pas vandaag papa op de hoogte gebracht van mijn denken,maar ook hij was er niet over te spreken natuurlijk. Het hoofdstuk baby's is voor hem defenitief afgesloten. Kijk...ik hoop dat ooit de dag komt dat ik het nog eens mag proberen en als dat zo is,horen jullie het zeker van mij. In ieder geval zal ik voortaan weer wat meer schrijven,misschien dat ik mij dan weer wat beter voel.
Ik denk en zie jullie nog heel veel voor mij,ik denk elke dag aan de kleinste domste dingen die ik mij herinner aan jullie of jullie bevallingen. Ik krijg nog telkens de krop als ik het nog maar over jullie heb. En de pijn...oh kindjes toch..wat is die verschrikkelijk eng en erg. Je kan het je niet voorstellen
