Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
17-08-2010
dinsdag 17 augustus 2010
Hallo mijn lieve Zoë ,Amy en kleinste Chloë, Hier ben ik dan nog eventjes alvorens ik mijn bedje in kruip om te vertrekken naar Gran Canaria. Ik heb gisteren mijn eerste epuderalespuitje gekregen voor mijn Hernia,en ik moet zeggen...t'was verdikke pijnlijk. Ik ben om 13.30uur binnen gedaan in het ziekenhuis waar ik na mijn inschrijving crijwel direct in de zetel mocht gaan plaatsnemen waar ze mijn baxter konden aanleggen. Toen de baxter zo een 5 tal minuten aan lag,mocht ik mee met een verpleger naar de zaal waar ze de spuit gingen geven. Toen ik plaatsnam vroegen ze mij of ik al een epuderale had gekregen in mijn leven,en met een valse lach zei ik hen dat ik er al 3 in een jaar tijd had gekregen voor jullie bevallingen,dus dat ik wel wist wat mij te wachten stond. Door mijn verleden met de spuiten hadden ze er heel wat begrip voor dat mijn angsten wel terecht waren. Eens ik daar zat probeerde ik mijzelf wijs te maken dat ik al erger had meegemaakt en ik begon als een gek te kauwen op mijn kauwgom. Voelde me net alsof ik het gewend was,en stoer dat ik mij voelde:-P Maar toen...heh:lol: toen had ik ineens wat minder noten op mijnen zang, want eens ze de plaatselijke verdoving begon te geven,had ik zo een goesting om weg te lopen,man man..het deed weer pijn. In een flits zag ik weer hoe mijn bevallingen alle drie zo begonnen waren,en voelde de tranen in mijn ogen opkomen,ik dacht ,neen Bren nooit geen bevallingen meer,en na deze spuit,ook geen spuiten meer! Maar ah ..ik weet wel dat er mensen zijn die niet eens een spuit voelen, en ik ben nu ook geen zo iemand die bij het minste gaat trunten. Maar ik ben heel eerlijk,mijn rug is niet zo goed om die spuiten toe te dienen,ze zeggen het zelf in het ziekenhuis dat het deze keer weer hel slecht ging om te doen,en door mijn angsten doet het gewoon dubbel zo veel meer pijn,omdat ik mijn rug niet genoeg kan laten doorhangen en mijzelf kan ontspannen. Ahja na een kwartierke proberen was ik er vanaf,voelde de vloeistof in mijn lichaam stromen en ik mocht gaan rusten in een relaxzetel. Toen ik daar zat voelde ik mij plots zo draaien,dat ik dacht,Bren; ge gaat hier overgeven,of van uwen orgel draaien. Het verpleegsterke zag het en gaf mij een overgeefbekkentje,en een glas water,dan was ze al zeker dat ik niet op de grond ging kotsen:-P Heh,achteraf is het natuurlijk altijd hilarisch om dat te vertellen, maar op het moment zelf was ik zo kwaad dat ik een hernia had, dat ik het liever bij een gewone pijnstiller had gehouden,maar ja het is voorbij en ik krijg mijn volgende spuit vrijdag 27 augustus 2010. Dus na mijn reisje,weer het ziekenhuis in. Eenmaal thuis ben ik maar gaan doen wat ze me zeiden dat ik moest doen, rusten,plat liggen,opstaan,wandelen en weer van voor af aan beginnen. Ik voelde mij een ganse avond misselijk,had alles kunnen overgeven, maar gelukkig deed ik dat niet en kon ik mijn eten binnen houden. Kreeg dan hevige krampen in mijn buik...pfft wat een avond. Dus vroeg gaan slapen was de boodschap..en dat deed ik ook. Een ganse nacht was ik misselijk,zweette ik als een hengst... en bovendien dacht ik weer aan die nachten in het moederhuis waar ik jullie ter wereld bracht. Je zal mij waarschijnlijk niet geloven,maar mijn lichaam pakt heel vlug medicijnen aan,en bij de minste ben ik ziek ,moe uitgeput krijg ik koorts en zo.. en deze spuit kon ik vergelijken met de epuderale en de zetpillen voor mijn foute bevallingen op gang te steken,en weer was die nacht een hel. Behalve de contracties die ik nu niet had,en het verdriet en het afstaan van mijn mooie kinderen,heb ik alles weer beleefd. Het wakker worden met klamme handjes,mijn pyamatje helemaal nat en koortserig van de spuiten die ik heb gekregen..was net alsof ik alles weer vannacht heb meegemaakt. Ik heb mijzelf dan ook weer tot het besef laten komen dat het voor mij voorlopig nog veel te vroeg is om aan een nieuwe zwangerschap te beginnen,want het feit dat ik vannacht weer reageerde van ik wil absoluut niet meer dat meemaken,besefte ik dat het nu nog niet kan en mijn lichaam er nog niet klaar voor is. Ook mijn emotionele kant was er dit keer ook weer bij,ik heb weer gehuild en dat was enkel en alleen omdat ik voelde dat het precies was alsof we 26 juni,17 november of 20 maart waren,de nachten van jullie korte bestaan,jullie nacht naar de hemel toe... Maar ik ben heeeel blij dat ik daar mensen heb gezien die net zoals mij als de dood waren voor hun spuit,en nadien ook even slecht waren als ik,het enige was..dat ik nog angsten mee draag van alles wat het afgelopen jaar heeft afgespeeld. Ik moet jullie nu laten mijn babytjes,want ik moet om 18.00 uur gaan slapen en om 1.30 uur uit mijn bedje;wantopa Ludo komt ons halen om naar de luchthaven van Charleroi te brengen. En daar stijgen we dan op naar ons mooie bestemmingetje,zoals er velen zeggen,Gran Canaria. Ik zal zoals vorig jaar weer alles opschrijven,en als ik dichter bij de hemel ben,hier boven in het vliegtuig,zal ik weer veel aan jullie denken, en in mijn binnenste zeggen,dat ik dichter bij je ben. Ik hoop dat jullie nog bezoek krijgen van onze bloglezertjes, en ik kom zodra ik thuis ben weer eens een kijkje nemen. Dikke kus en tot over een weekje, mama Toby en papa x x x
