|
Beste bloggenootjes,vrienden familie en collega's,
Na een tijdje te hebben nagedacht heb ik besloten mijn blogje weer open en toegankelijk
te maken voor de hele wereld.
Ik had niet alleen tijd nodig voor mezelf,maar moest een en ander verwerken die veroorzaakt
werd door het schrijven van mijn blog.
Iedereen en ook ikzelf besef dat mijn blog mij het afgelopen anderhalf jaar door de sleur
heen heeft gebracht.
Er waren moeilijke tijden,soms ook betere tijden,maar ook vooral harde tijden.
Door mijn blog af te sluiten heb ik hem ook prive nooit meer geopend.
Ik kwam nooit meer kijken naar mijn lieve engeltjes,maar had hen altijd in gedachten
en ik had ook nog steeds hun foto's die ik kon bekijken.
Maar toch had ik een deel van mijn leven verloren de dag dat ik mijn blogje
had opgegeven.
De reden waarom ik deze heb afgeschermd wil ik liever niet komen neerschrijven,
het heeft ook niks te maken met mijn gezin .
Dus het is zeker Yves niet die hier in gemoeid zit.
Maar vandaag ben ik terug klaar om mijn verhaal te komen verder schrijven.
Het is en blijft een hulpmiddel voor mezelf en vooral na wat er ons alweer is overkomen.
Hier alvast mijn verhaal...
Op 27 december was ik alweer 11 weken zwanger,had in tegenstelling tot mijn vorige
zwangerschappen eigenlijk een 'goede' zwangerschap wat misselijkheid betreft.
Ik voelde mij wel ziek,maar nu bekeken,was het eigenlijk te mooi om waar te zijn.
Die dag ging ik dus ook zoals altijd weer naar het ziekenhuis in Brugge om de testen
te doen voor ons babytje.
Bij de echo zagen we hoe de baby was gegroeid,hoe zij van de ene kant naar de
andere kant op en neer zwom,alsof ze de hele wereld zou verslaan.
Heel af en toe zag ik haar ook vruchtwater slikken,en dat gevoel was prachtig.
Na een uitgebreide echo wou de dokter ook de nekplooi meten.
Bizar was dat zij per se de baby wou stil krijgen om die te kunnen meten.
Eerst had ik het niet door,maar nadien kwam het duidelijk,ze zag met het blote oog
een probleem bij het nekje van de baby,en door die te meten kwam het er eigenlijk
op neer,dat de baby een kans had op ofwel een chromosoomafwijking(ons probleem dus)
en of een downyndroom...
Ik moest niet vragen wat het betekende,ik wist maar goed genoeg dat de roze wolk
stilletjes aan heel donker werd.
Daar zat ik dan weer...Heel stilletjes te kijken naar de echo,van het scherm naar Yves,
van Yves weer naar de dokter...
Was dit nu alweer het einde?
Kon dit nu echt niet eens goed komen voor ons?
Wat is dat toch allemaal bij mij,faalt mijn lichaam nu zo,of is moeder natuur mij niet goed
gezind?
Ah...
dokter Logghe wou uiteindelijk toch een test doen,want schattingen zijn niet altijd even correct,
al had ik wel zoiets van...;het is geen gewone gynaecologe die dit gedaan heeft he,
ze weet wel hoe ze een nekje moet meten,en dit heeft ze niet fout gedaan.
Enfin...De test was tot mijn verbazing toe in een tien tal minuten voorbij.
De test die alle vorige keren verschrikkelijk veel pijn deed,lang duurde,moeilijk ging,
gign deze keer heel vlot en eigenlijk quasi pijnloos.
Zo wou ik er nog honderd doen,dacht ik bij mezelf.
Ik had ook de dagen nadien bitter weinig last van krampen,buikpijn enzoveder.
Natuurlijk hield ik me kalm,want het risico op miskraam is natuurlijk vrij groot
door die testen.
Al wist ik al hoe laat het was...toch wou ik niet dat het misliep.
Want de hoop kwam er met de dagen nadien toch wel weer bij.
Het kind groeide verder in mijn buik,de uitslag van de testen bleef maar op zich
wachten,en ik ...ik groeide meer en meer naar mijn babytje toe.
Ik zorgde voor mijn buikje,die toen eigenlijk al behoorlijk dik werd,
en was trots op wat er in mij groeide.
Zeker en vast overtuigd dat dit een zoontje zou worden,hoe dan ook
ik was toch gelukkig...
Na verschillende keren bellen met mijn gynaecologe en ook die van Brugge
kreeg ik na drie weken pas uitslag van de testen.
Op maandagmorgen 17 januari belde ik Brugge op om de resultaten te weten
van de testen.
Toen de secretaresse van de gynaecologe mij zei dat alles 'normaal'was met de baby
en het een meisje was,ben ik gaan zitten en heb een halfuu lang geweend..
Ik kreeg een dochter!Ik kon dit amper geloven.
Het gevoel was onbeschrijfelijk,en het deed zelfs pijn,want ik was zo blij
maar ook zo verdrietig voor al mijn lieve engeltjes hierboven,
maar dat was het,dit was het,waar ik al zo lang voor heb moeten vechten.
Ik belde Yves op als ik dacht dat ik het kon zeggen,maar eens ik hem hoorde
kon ik enkel zeggen,het is goed,tis een meisje...
Meer dan dat ging niet,want ik huilde zo hard dat geen woord nog uit mij kwam.
Ik wou gans de wereld vertellen dat ik een dochter kreeg,en dat deed ik ook.
Ik smste elk nummer die ik in mijn telefioonboek had om het te zeggen.
Ook mijn ouders,mijn mama...haar geluk kon niet op,ze was de volgende dag
jarig en zou dit zeker goed vieren nu met dit goede nieuws.
S'middags ging ik naar huis,ik haalde Toby op en belde dokter Logghe nog eens op
om te vragen hoe dit nu zat met die nekplooi,want die baarde mij toch nog steeds zorgen.
Ik kreeg ze niet aan de lijn want ze was in gesprek.
Nog geen halfuur later belde ze mij op,trots als ik was nam ik de telefoon op
en zei hallo...
Maar dan...sloeg het nieuws in als een bom!!!
Verdomme,het was geen waar,de secretaresse had de verkeerde diagnose doorgegeven,
onze baby had dezelfde aandoeningen als alle andere babytjes van ons..
Ik heb mijn gsm daar gegooid en keek Toby aan,ik huilde als een klein kind,
ik zag Toby zijn gezicht bleek worden toen ik op mijn knieën voor hem viel
zijn armen dichtkneep en hem huilend zei,Kindje je bent echt een godsgeschenkje,
ik ben blij dat ik jou heb...
Mijn hart was gebroken,van vreugde naar de hel...
Ik had verschrikkelijk veel pijn dat ik holderdebolder Toby zijn zak moest klaarmaken
om hem naar opa te doen om daar de nacht door te brengen,want mama moest naar het ziekenhuis.
Hij begreep niet wat er gaande was,wilde ook nergens naartoe.
Met snoep heb ik hem dan maar een beetje gepaaid omdat hij uiteindelijk toch
zonder huilen naar opa en oma zou gaan slapen.
Heb hem rustig uitgelegd dat mama de baby moest uit het buikje laten halen,dat baby
ziek is en niet kan komen,maar naar de sterretjes moet bij Zoë,Amy en Chloë.
Nadien hoorde ik dan dat Toby bij opa had gevraagd dat als hij een sterretje zou zijn,
hij dan met zijn zusjes zou kunnen spelen...
Verschrikkelijk dat te horen,maar logisch dat het kind ook met vragen zit.
Een goede zorg zal hem hier door moeten sleuren,en voor hem wil en zal ik er zeker zijn.
Maar eerst de bevalling doorstaan.
Om 19uur ga ik binnen in de materniteit..
Ik ken de weg al,weet hoe het in zijn gang gaat..
Ze moeten mij niks uitleggen,ik weet alles...
tot op de minuut na weet ik wat er mij te wachten staat..
Pyama aan,slipje af...Zetpilletjes om weeën op te wekken opsteken en
vier uur wachten...
De weeën komen op,de pijn komt eraan en here we go!
Na zeven uur zuchten en huilen word de kleine Elle geboren...
Een beetje groter dan haar zusjes maar wel heel wat kleiner dan ons Zoë natuurlijk.
Elle verliet ons op de verjaardag van mijn mama,was trouwens het eerste wat ik zei
en het ergste wat ik kon doen..
Sorry..
Elle was in de zwangerschapsduur van 14 weken...
Had hele kleine handjes en piepkleine voetjes...
Na de bevalling kreeg ik ook weer een curretage en daarna kon ik afscheid nemen
samen met Yves van onze kleine meid.
Trots maar ook droevig nam ik foto's als afscheid en koos ik ook weer een dekentje
plus het quiltje met de mooie tekst...
En daar ging ze...
Om tien voor 2 op de wereld en nog geen twee uur later uit ons leven.:cry:
Het eerste wat mij zorgen baarde was;hoe gaan we hier nu weer mee omgaan.
En dan...hoe moet ik nu gaan reageren.
Ergens kon ik dit wel verwachten,en ik had ook al heel lang mij sterk kunnen
houden en had telkens gezegd dat ik wist dat het kon gebeuren,maar telkens weer
doet het zo verdomd veel pijn he.
Twee dagen ben ik thuis gebleven en in die dagen heb ik er amper over gesproken
en heb ook niet meer gehuild.
Maar opnieuw gaan werken was een ramp!
En sindsdien heb ik het al elke dag moeilijk.
Opstaan is lastig en gaan slapen ook..Dat zijn de moeilijkste dingen in mijn leven.
Sinds onze Zoë is elke dag een ramp geworden,en dat zal voor even weer zo blijven.
Als ik bekijk hoe lang intens verdriet kan aanslepen,dan weet ik dat ik ongeveer volgend jaar
zowat in de zomer weer opnieuw zal beseffen dat mijn leven verder moet.
Het was mijn laatste kans en ja hoor,echt waar,want spontaan zwanger worden
is nu verboden geworden...
Ik zal misschien nooit meer mama worden van een broertje of zusje voor Toby.
Maar geniet wel nog steeds van de kleine dingen die mijn zoon mij toe spreekt
als hij s'avonds naast mij ligt.
Ik hou verschrikkelijk veel van hem en nu weet ik...dit is een godsgeschenk!
Vaarwel kleine Elle,en hopelijk vind je de weg naar je zusjes hierboven.
Zij zullen je daar met open vleugeltjes ontvangen en je de weg tonen in het
hiernamaals.
Waar je ook bent,je bent zeker niet alleen,en wij zorgen ervoor dat we s'avonds
ook naar jou gaan wuiven,zodat je ziet,dat ook wij aan jou denken.
Jammer dat het zo moest lopen,we hadden je graag met liefde in onze
armen gehouden...Nu hebben we je met liefde afgegeven.
Dikke kus
mama
|
