Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
16-09-2009
Van Bren
Mijn leven stopte, midden een mooie zomerdag. Ik voel de warmte niet. Ik zie de zon niet, alleen mist. Ik verlang zo naar mensen, en durf geen mens te zien. Bang voor wat ik zeggen moet. Bang dat ik de kans niet krijg om te zeggen wat ik voel. En dan is er die ene, die niet komt zeggen hoe het moet, maar die luistert hoe het voelt. Ik voel weer kracht tot leven, niet ineens, maar telkens weer. Ik heb tijd nodig, om door tranen heen die ogen te zien, die de belofte van een nieuwe morgen dragen en ik ontdek dat de vreugde, die helemaal verdween, op dezelfde lijn ligt als verdriet.
Het is nogal vroeg om een wens te doen,het nieuwe jaar is nog ver van hier, maar sedert alles ben ik bij mijn leven stil gaan staan en heb ik dit kunnen op paier zetten; Ik hoop dat ik vrede en rust zal vinden in deze wereld die ik nooit zal begrijpen. Dat de pijn die ik nu heb en de conflicten die ik moet ondergaan mij kracht zullen geven om elke nieuwe situatie in mijn jonge leven in de ogen te kunnen kijken. Dat ik mag ontdekken dat er nog goedheid in de mensen zitten,en dat een vriendelijk woord een warme lach elke dag van mijn leven zal raken en dat ik deze geschenken kan doorgeven zoals ik ze van jullie ontvangen heb. Ik wil diegene liefde leren kennen die alleen maar haat kennen,en dat hetgeen ik als les uit mijn verlies leer iets kan zijn dat mensen bewonderen in mij,zodat jullie ook altijd beroep kunnen doen op mij. Ik wil onthouden dat het leven van iedereen die met mij in contact is geweest een deel van mij zijn zelfs al waren de ontmoetingen minder dan ik had willen. De inhoud van deze ontmoetingen zijn belangrijk . Ik wil elke dag tijd maken om de schoonheid van het leven in te zien,en dat ik ook kan inzien dat iedereen anders is op zijn eigen manier. Zoë is een gebrek uit mijn verleden en zal één van mijn krachten zijn voor de toekkomst. Een toekomst gevuld met beloftes en mogelijkheden Ze was een waardevolle betekenis Mijn wens is bovenal;dat ik me altijd geliefd wil voelen en dat ik iedereen ook lief heb om de persoon die zij in wezen zijn.
Ik zit zo vol angst en ik voel me gevangen In een web van onzekerheid, maar ik heb een verlangen Ik zit in een lichaam dat niet voelt als eigen Praten doet zeer, maar ik wil niet meer zwijgen Willen jullie me helpen om me niet te verschuilen? Ik durf weinig te zeggen, maar ik kan al iets huilen Ik zeg nog niet alles, alhoewel ik wel praat Soms zie je mijn tranen, die je mijn tranen laat Alles wat nu pijn doet mag jij van me weten En dat ik wel wil vechten, mogen jullie niet vergeten Jullie mogen me vasthouden, alleen om te helen Want ik denk dat het helpt om het met jullie te delen Ik verzwijg soms mijn tranen, maar blijf ernaar vragen Want door het te delen, leer ik te dragen!
Ik stond s'morgens op,één en al geluk het kon gewoon niet stuk in het kamertje was het stil t'voelde koud en kil ik keek op ons kindje neer t'gaf geen teken van leven meer machteloos keken we naar ons kindje om al denkend hoe,waarheen en waarom? Ze was ingeslapen lief en zacht in een voor haar lange nacht aan zoiets hadden wij nooit gedacht wie had dit nu zo vlug verwacht? We denken nog veel aan onze lieve meid een korte tijd mocht zij in mijn buikje zijn we waren gelukkig ,dankbaar het was fijn ze is misschien ver weg van ons dat is heel moeilijk te begrijpen soms dat was het geluk,t'was mooi kort en zeer vlug stuk
Hallo lieve Zoë en hallo alle mensen die mijn blogje lezen.. Mijn dagje is nog niet halverwege en alweer heb ik gekke rare dingen tegen gekomen.. Ik had mijn huisje al vroeg in de morgen zijn poetsbeurtje gegeven,en nadien had ik nog wat werk op mijn laptopje om vrijdag terug les te geven,ik had nog enkel voorbereidingen te doen,want sedert mijn bevalling nog van kleine Zoë heb ik alles laten vallen,en had ik geen zin meer in les geven,ondertussen ben ik dan ook nog op reis geweest,en nu sedert september zag ik dat ik alweer met mijn lesgeven moest beginnen,ik denk gewoon dat ze willen dat ik toch nog vooruit ga. Na een paar uur op de laptop te tokkelen ben ik dan maar even in mijn auto gesprongen om naar het nieuwe shoppingcenter te rijden hier in Izegem.Ik was nog niet helemaal onderweg en mijn gsm ging af, wist niet goed wie het was,maar herkende ergens die nummer van..Was mijn meme,ik had ze al maanden niet meer gehoord of gezien. Sinds de geboorte van Zoë heb ik haar geen enkele keer gehoord,al zegt ze dat ze mij verschillende keren heeft gebeld,ik weet het echt niet,en vermoed dat dat niet zo was,soit het doet er niet toe. Ze vroeg mij hoe het nu met mij was,ik kon niet goed zeggen hoe ik me vandaag voelde,want telkens ik zag alles gaat goed met mij,heb ik achteraf heel wat spijt,omdat ik naar kleine Zoë toe dit niet kan zeggen,ik voel me ook rot,en de vraag alleen al is redelijk bot voor mij. Meme begon te vertellen dat zij niet naar mij en onze baby kon komen kijken in het moederhuis,omdat mijn tante moest werken en zij meme niet kon voeren tot daar,ze wou er ook niet naar toe komen omdat zij over zovele jaren twee babytjes heeft verloren,eentje van wiegendood en eentje waarvan de oorzaak bij mij niet bekend is.Ik wist wel dat het in onze genen zat,omdat mijn eigen mama ook een babytje verloren heeft. Meme begon dus te wenen aan de telefoon,en vertelde mij dat zij nu nog na al die lange jaren heel veel verdriet heeft om haar verloren kindjes, en zij er niet over kan dat nu ook ik,als jongste van al haar kleinkinderen dit heb moeten meemaken,ze zei dat ik het mijn ganse leven zal mee dragen,en dat ik er echt alles zal aan moeten doen om mij zelf weer gelukkig te doen voelen. Ze kon opeens niet meer praten,en zei als laatste ik zal je gerust laten,als snikkend. En daar zat ik dan in mijn autotje,met tranen in mijn ogen,ze had neergegooid,en ik begreep niet waarom. Niemand kan de laatste maanden nog recht in mijn ogen kijken,niemand weet wat gezegd tegen mij,en dat voelt zo schuldig aan. Ik begrijp dat mensen niet weten wat gezegd,en dat het moeilijk is tegen mij praten,maar ik ben ook maar ne mens he,en ik ben nog altijd wel Bren dat iedereen kent he,iedereen weet dat ik een makkelijke ben in omgang,en dat ik nooit iemand kwaad zou doen. Nuja,na dat gesprek ben ik dan als de vlucht naar mijn ouders gereden om te vertellen wat ik nu had gehad. En daar ben ik dan een beetje tot mijn positieven proberen te komen. Ben dan maar ineens naar school vertrokken om Toby,en omdat ik nog te vroeg was,stak ik een sigaretje op,en ineens komt daar een meneer naar mij toe met een cowboy hoed op,een oudere man,rond de 6O jaar schat ik,al ben ik slecht in schatten,maar alé, hij kwam over mijn auto geleund,mijn raam stond open en hij zei,meisje dat is niet goed voor u om te roken, ik dacht;wat nu weer,kan er mij nu niemand ne keer met rust laten,ik doe niks en niemand mis.. Ik heb die meneer vriendelijk gezegd dat ik wel weet dat roken niet goed is,maar dat ik dat nodig heb in mijn leven, en toen zei hij;zo jong en dat nu al moeten nodig hebben klinkt onwaarschijnlijk,ik ben mijn vrouw net verloren zei hij, en ik ben nog altijd gestopt,en ik kon het niet laten van zeggen,ik heb gewoon geantwoord,kijk meneer ik ben over twee maanden mijn dochter verloren en ik heb dat wel nodig,zijn gezicht vertrok,en hij gaf mij een schouderklopje en zei;ik begrijp u meisje,en ik kan mij voorstellen dat dit u leven helemaam overhoop heeft gegooid,en ik wens u alle geluk toe, ondertussen moest ik uitstappen want de bel ging,hij liep nog mee naar waar alle mama's staan en pakte mij ns vast en zei;sterkte meisje! Ik had dan weer bekijks voor die ganse school,aan de poort zijn het al allemaal mensen die altijd zo kijken,en dan nog zo een cowboy mens die mij vast neemt,ah...mijn dag zat al vol zenuwen en ie was nog maar begonnen. Ik moest mijn keel alweer dichtsnoeren ,want ik voelde de pijn al weer drukken,en mijn tranen hadden al weer weer willen vloeien, ik heb ze maar goed tegen gehouden,want Toby heeft mij al genoeg zien wenen,straks denkt het kind dat ik niet anders kan dan dat. Ondertussen ben ik alweer thuis,heb nu weliswaar geen zin meer om iets te gaan doen,want mijn dag is grotendeels naar de kl... Blijkbaar werkt dit wreed op mijn gemoed. Ik moest eigenlijk vandaag naar ergens gaan kijken(weet niet eens waar) om een stukje te laten maken voor mijn mama van kleine Zoë, ze zou zo graa iets hebben om op haar kast te zetten,en ik had mij voorgenomen dit vandaag te doen. Ik moet eerlijk zijn;ik geraak er niet en durf niet goed ergens binnen te gaan en dit te gaan uitleggen. Ik kan maar moeilijk in een doopsuikerwinkel binnen gaan om een stukje te laten maken voor een overleden kindje, je moet daar naar toe gaan als je wilt goed bevallen natuurlijk,bovendien zou de confrontatie wel eens heel zwaar kunnen worden in zo een winkel,dus zal ik het mijzelf besparen en het weer nog even uitstellen,zoals altijd. Mama zal moeten wachten tot ik er klaar voor ben,en dat zal ze ook doen. Ik heb de indruk dat ik al weer een flinke pagina heb geschreven,eens ik bezig ben vloeien de woorden altijd eruit,en dan zie ik opeens dat ik alweer zo ver ben gaan schrijven. Maar nu geraak ik eigenlijk wel uitverteld.... Ik ga ook niet schrijven om te kunnen schrijven,het moet spontaan komen en gemeend zijn. Ik wil geen opgezette blog,maar eentje die recht uit mijn hartje komt. Ik heb mezelf voorgenomen om mijn site op 26 juni 2010 niet af te sluiten,maar wel te laten overbrengen in een boek, ik zal mijn verhaal over de inleiding van mijn bevalling helemaal opnieuw gaan uitschrijven,maar dan met een correcte zinsbouw en een iets beter verhaal,zo als het nu hier staat geschreven,is hetgeen wat ik die nacht in mijn hoofdje heb geprint,en in mijn gsm had opgeslagen omdat ik wist dat ik alles zou gaan uitschrijven naar anderen toe.De zinsbouw is zeker niet fantastisch maar is zeker wel de enige echte emotie van toen. Ik heb het deze week opnieuw gelezen,ik moet er telkens bij wenen,en hoe meer ik het lees,hoe dieper het tot mij indringt dat ik dit echt wel heb meegemaakt,dus bij deze zal ik ze als dit een jaar oud is als kado naar mijn dochtertje toe een boek laten publiceren met mijn verhaal. Mijn blog zal blijven bestaan tot hij zo wat vol geschreven is,want veel plaats heb ik niet meer over. Weliswaar zal ik een nieuwe site aanmaken als ik een derde babytje krijg,voor dat kindje,omdat ik persoonlijk vind dat dit haar eigen site is,en zij niet mag in conflict komen met een nieuwe broer of zus,ik heb in mijn gevoel iets dat zegt dat dit niet eerlijk en mooi zou zijn tegenover Zoë, dit is haar dagboekje,en niemand mag in die plaats komen,dit is haar leventje,en niet dat van een 'gezonde baby' Ik wil mijn kleine meid langs geen kanten kwetsen. Ook al is ze nergens,toch is ze ergens volgens mij. Ik ga nu een beetje strijken en ik kom straks wel nog eens piepen, tot later kleine meid,en voor de mensen die het lezen,toedeloe en c you next time xxxxxxxxxxxxxxx
Als er iemand waar je veel van hield, plotseling door de dood wegvalt, en je nooit serieus over de dood hebt nagedacht, je geen kader hebt om zaken als dood in te plaatsen, nooit beseft hebt dat leven ook loslaten is, dan zal deze gebeurtenis je leven totaal overhoop zetten. Het is een krisis die alles op losse schroeven zet. Niets is meer zeker. Je levensdoel kan totaal onduidelijk worden. Zekerheden, zaken en mensen die je kon vertrouwen vallen weg. Wat is nu mijn houvast ?
Hoe je iets kunt verwerken en hoe je teleurstellingen, fouten en pijn kunt incasseren, heeft veel te maken met je levensverhaal tot nu toe. Ieder mens schrijft reeds in zijn eerste levensjaren aan zijn eigen levensverhaal. Een verhaal gevuld met idealen, dromen en verwachtingen, maar ook met de verwachtingen en waarden zoals je omgeving die aan je meegeeft. En het is interessant om bij een krisis na te gaan hoe je levensverhaal tot nu toe eruit gezien heeft. Bij mijn verwerking spelen mijn emoties een grote rol. Gevoelens kunnen je zelfs geheel blokkeren. Want het lijkt alsof je er geen vat op hebt. Je kunt je wil inschakelen en positief proberen te denken, maar je gevoelens schakel je niet zomaar uit.
In je eigen gemeente is er vaak zo weinig privacy en veiligheid, dat je vaak iemand buiten je eigen kennissenkring moet zoeken. Maar mijn advies blijft, zoek er één, al is het aan de andere kant van het land. Vanuit zowel mijn eigen ervaring, als uit de praktijk heb ik ontdekt dat het enorm bevrijdend werkt als je een geheim, waar je jaren mee rondliep eens met een ander kunt delen.
Met je verstand weet je, dat je er geen schuld aan hebt, maar met je gevoel ligt dat anders. Je tracht je binnenkant te verbergen uit angst dat als men alles van je weet.Toch is ook hierbij de oplossing dat je iemand in vertrouwen gaat nemen. Iemand die niet te snel schrikt en jou serieus wil nemen. ik heb al gezien dat mijn levensverhaal van groot belang is bij het verwerken van mijn pijn en teleurstelling. mijn verhaal ligt in duigen en er is bijna geen hoop voor een betere toekomst. Ik probeer alleen maar te overleven.Via mijn blogje heb ik veel rust en genezing gevonden,ik vraag mezelf dan af wat ik nog voor anderen wi betekenen en wat ik diep in mijn hart nog zou willen,ook al vind ik mijn verstand niet. Ik probeer mijzelf te vergeven wat ik jou heb aangedaan,en ik weet dat ik van je hou,en ik zal het honderd keer zeggen, het is mijn hulpmiddel,datgene dat ik heb vastgezet. We zouden ons allemaal zo graag anders willen voelen.
Veel mensen voelen zich schuldig om iets,net zoals ik,maar dan moet je het eerst hebben over: wat is een verkeerde daad? Als je niet weet dat iets verkeerd is, heb je dan schuld? Je moet het zo zien:
- als je niet beter wist, heb je geen schuld.
- als je niet beter wílt weten, heb je wel schuld.
Misschien voel je je schuldig, lijd je onder wroeging over dingen waar je niet verantwoordelijk voor was. want wij kennen dit zo niet,wij hebben het altijd anders geleerd. Je hebt geleerd je dagindaguit over dingen verantwoordelijk te voelen, terwijl je er niet verantwoordelijk voor bént:
a. omdat het niet met jouw leven te maken heeft; b. omdat het verleden tijd is.
Ga je verkeerd om met de gevolgen, dan heb je schuld, maar alleen aan dat verkeerd omgaan, omdat je beter kon weten.
Moeilijk
Het leven zou zo eenvoudig kunnen zijn, zo vanzelf kunnen gaan. Maar het is voor velen zo verschrikkelijk moeilijk! Mensen zitten zó vol schuldgevoelens, vooroordelen, principes, enz. dat er van de Waarheid niet veel te ontdekken valt.
Onnodige Schuldgevoelens
Veel mensen lijden aan onnodige schuldgevoelens. Mensen hebben over de verkeerde dingen schuldgevoelens, tot ondragelijke wroeging. Ik weet daar alles van...
Mensen barsten van de onnodige schuldgevoelens en, wat erger is: wroeging. Wroeging krijg je als er iemand door jouw toedoen bijvoorbeeld het leven verloor. Dat is een overweldigend schuldgevoel, waar mensen zo aan kapot kunnen gaan dat ze zelfmoord plegen.
Leef zo bewust en voorzichtig, dat je nooit veroorzaakt dat iemand de dood vindt. omdat heel kleine oorzaken gigantische gevolgen kunnen hebben
Het gebeurt ook nogal eens dat je ergens de schuld van krijgt waar je geen schuld aan hebt. Probeer daarover te praten. Daar heb je recht op!
Er is binnenkort een familiefeestje voor meme haar verjaardag.. Ik heb besloten er niet naar toe te gaan.. Toen ik net bevallen was van jou mijn engeltje heb ik heel pijnlijke reacties gekregen, ik stelde het ook zeer op prijs als familie en vrienden mij een kaartje schreven,of mij een smsje stuurden. Ik kreeg van alles en iedereen een hart onder de riem,maar van mijn naaste familie heb ik niet eens een warm woordje gekregen,en ik kan er niks aan doen, maar ik heb daar heel veel pijn in. Ik kan met deze reden niet naar een feest gaan waar niemand iets af weet van mijn verdriet,waar niemand heeft om mijn verlies, waar iedereen denkt dat ik een miskraam heb gehad,en waar ze denken dat het de volgende keer wel over een leien dakje zal lopen. Helaas ligt dit niet op mijn weg,en kunnen deze woorden mij niet beter doen voelen. Ik kan de confrontatie met meme of tante niet aan.. En zou mezelf willen besparen van nog meer pijn,of schuldgevoel. Ik weet dat eens ik daar ben,ik mijzelf zal moeten verdedigen over het feit dat zij zich zullen afvragen of er geen manier was om jou toch te kunnen redden,of als er een andere oplossing was. Ik heb er totaal geen zin in,en ik zou mezelf alleen maar meer schuldgevoelens geven,en ik heb er al meer dan genoeg. Ik moet niet zeggen dat ik alles had gedaan,ik heb gewoon alles geprobeerd,en het leek allemaal achteraf zo zinloos. Geen enkele test heeft ooit verbetring getoond in jou fragiele lichaampje,wij leefden gewoon op hoop dat er een mirakel zou gebeuren. En die gebeuren enkel en alleen in goede films. De tijd van lijden en hopen is nu wel voor bij,de tijd van vergeven en vergeten is nu aangebroken,en daar moet ik het nu maar mee doen. Het heeft van mij een beter mens gemaakt,en bij alles wat je doet sta je nu even stil. Ik bedoel;als jong meisje ga je nog naief door het leven,je neemt beslissingen waar je niet eens bij stil blijft staan,je denkt dat alles van zelf gaat en je kent geen gevaren. Het beslissen over het leven van je eigen baby maakt je in je leven echt wel sterker. Voor wie nog nooit voor hete vuren heeft gestaan,zou ik zeggen,zet je schrap voor wat kan komen,want het komt zomaar uit het niets en je kunt het niet ontwijken. Ik zou terug willen keren naar de tijd dat alles goed ging,dat mijn leven nog een weg zag tussen de lange wegen, en dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken. Het beginnen aan een zwangerschap was voor mij al heel erg ,want ik ben telkens altijd maar ziek geweest, ik had zo lang gewacht om zwanger te zijn omdat ik op de eerst plaats carriere wou maken en altijd wou doorgroeien en doorgroeien. Eens ik alweer een stapje hoger ging wou ik dan de grootste winkel van europa,en dan nog had ik geen zin in een baby. Ik wou alles geven voor mijn nieuwe winkel,ik wou er zijn voor mijn team,en zou een goede filiaalbeheerdster worden. En toen overviel mijn moederinstinct mij,het moest diect gebeuren en heel even dacht ik niet na en boem.. Ik was zwanger na een maandje proberen.. Ik was dolgelukig,maar o zo ziek.. Overgeven,niks binnen lrijgen,4 maanden lang.. Ik kon net twee weken eten binnen houden toen ik het slechte nieuws hoorde dat kleine Zoë iets had wat niet juist was. Ik kon mijn oren niet geloven,wat zegt die nu! Wie staat daar nu bij stil dat er nog iets kan verkeerd gaan. En ja hoor,alles ging toen verkeerd sinds die dag,en sindsdien is er ook nooit nog iets juist gekomen. Ik weet niet eens wat ik nu wou gaan vertellen,ik schrijf maar en ik typ gewoon wat er in mijn gedachten op komt. Ik denk ook in flitsen aan goede dingen die er sindsdien gebeurd zijn,maar hoe dan ook..vergeet ik vlug die goede dingen. Een mens is ingesteld om de slechte dingen te onthouden in zijn leven,de goede dingen zijn ver te zoeken.
Ik ga eerst broertje Toby in zijn bedje gaan leggen,want hij hangt halverwege uit de zetel, ik ben direct terug kleine meid.. XXXXX Mama
Hier zijn we dan weer,alweer een dagje voorbij.. Met mama alles redelijk,ik heb nog steeds een verkoudheid,en die word alsmaar eger.. Ik heb dan toch maar iets ingenomen,en ga dan eens vroeg slapen vanavond,en misschien dat het dan wel wat beter gaat. Vandaag alweer over jou verteld tegen een ex collega van mama,ze wist niet eens dat ik zwanger was geweest,en was natuurlijk verschoten toen ik het nieuws meededeelde. Iedereen schrikt zich rot als ze dit horen. Het is natuurlijk niet iets wat je dagelijks te horen krijgt in je omgeving,maar hoe meer je er over praat,hoe meer je te horen krijgt dat er nog mensen zijn die zoiets hebben meegemaakt. Weliswaar altijd om een andere reden,maar het gevolg is hetzelfde. Ik kon het nieuws eigenlijk vlot over mijn lippen krijgen,al voelde het ineens heel raar dat ik het zo spontaan kon vertellen. Ik weet wel dat ik een mondige mied ben,en redelijk vlot iets kan vertellen,maar dit is niet iets wat je zomaar rondbazuint. Gelijk hoe heb ik er deugd van gehad het nog eens aan iemand te kunnen vertellen die een goede aardige persoon is,en die mij lief heeft, deze dame is een echte moederfiguur en ze is zeer goed van hart,het zal wel door dat komen dat alles zo van zelf ter sprake kwam. En het feit is ook dat ik trots ben dat ik een dochtertje heb,en dat mag gezegd worden,ook al is de situatie raar. Ik voel me de laatste dagen ook wel beter,ondanks mijn verkoudheid en andere akkefietjes, ik kan nu al eens gaan slapen met andere gedachten,ik hoef niet telkens in slaap meer te vallen met de gedachte dat ik mijn baby kwijt ben, ik kan nu eindelijk mijn gedachten nu en dan eens verzetten,en dat komt omdat meedere mensen voor verstrooing zorgen, en daar ben ik blij om.Ik geloof dat mijn verwerkingsproces een goede kant op gaat,en zoals ik moest doen van de dokter heb ik ook gedaan,namelijk,het rouwproces blijven volgen en niks overslaan,wat komt,dat komt en moet je laten vloeien. Ik kan ook al veel beter mijn gedachten focussen op mijn werk,en dat is voor mij nu het allerbelangrijkste. Ik weet dat ik altijd bij mijn collega's terecht kan als het even niet meer gaat,en chapeau voor hen dat zij met mij nog kunnen werken, want ook voor hem is het lastig met zo iemand als mij nu te moeten werken,ik kan weleens heel verdrietig zijn,maar ook heel boos en kort op de bal spelen.Zo ben ik nu eenmaalingesteld de laatste weken. Voordien was alles altijd goed,en zou ik nooit streng zijn,nu ligt dat natuurlijk anders.. Als een gevoelige snaar geraakt word,dan bezorgd het je een andere persoonlijkheid. Ik weet ook dat mensen die iemand dierbaars verliezen als hun zoon of dochter dat zij en zeker op jonge leeftijd zich meer en meer gaan afsluiten van hun vriendenkring en familie,en ook ik ben zo een gevalletje. Ik sluit mij niet af omdat ik het wil,maar omdat mijn gevoel zegt dat het nu niet hoeft,ik hoef geen medelijden te hebben en ik hoef niet elke dag iemand rondom mij te hebben die vraagt of alles oke is,want ik kan er toch geen positief antwoord op geven. Ik word gewoon graag met rust gelaten,en als ik iets wil zeggen of doen,zal ik van zelf wel komen. Ik ben graag op mijn vrije dag in mijn eentje thuis zodat ik de was en de plas kan doen,en dan nadien tot mijzelf kan komen, om dan met Toby rustig iets te doen. Hij zal misschien mijn enige kindje zijn,en wil er zeker voor hem zijn. Ik wil langs deze weg niemand afschrikken of kwetsen,ik wil alleen maar bedoelen dat mensen die rouwen nemen onbewust afstand, en reageren dus ook anders op reacties die ze krijgen. De ene keer kunnen wij dit goed opvatten,en de andere keer zou het in het verkeerde keelgat schieten. Hoe dan ook ben ik blij met de vele reacties,zelfs nu nog op mijn site,ik krijg zo nu en dan het gevoel dat het blijft boeien voor de meesten. En hopelijk kan ik er toch iemand mee helpen die misschien in dezelfde situatie als mij zit. Ik zou zeggen;laat je niet op je kop zitten,we moeten er nu eenmaal door,en het geluk zal op ieders zijn weg nog liggen. Ik hoop dat het nooit tegen mijn zal keren dat ik mijn gevoelige kant open bloot gooi,want dit zijn mijn intense emoties die ik de vrije loop geef,ik heb mijn hart en ziel op deze site gegooid,en ik hoop ten zeerste dat mijn kleine meisje dit kan lezen,of op een of andere manier naar haar toe gaat. Ik blijf piekeren over het hiernamaalse,zou er iets bestaan,of is er helemaal niks.. Ik heb ooit eens met iemand samen gewerkt die voor dood werd verklaard,en zij wist mij toen te vertellen dat er iets is waar je heengaat, wel,als dit zo is...hoop ik dat er daar veel mensen zijn die voor mijn babytje zorgt,de gedachte alleen dat zij daar zo alleen zou zitten,zou een mes door mijn kleine hartje steken.
En hier is er eentje van mama en Toby.. Deze werd genomen op 5 juni 2009 Net toen ik het slechte nieuws nog niet wist,en jij nog in mijn buikje zat... Het enige wat je hier niet ziet is mijn buikje..
Hallo kleine meid heb je al een tijdje de foto's beloofd van Toby en van mama, ik zal je nu en dan eentje sturen.. Hier heb je er al vast eentje met jezelf en Toby in mama's kamer genomen een weekje na je geboorte
Zo,ik ben er weer... Zoals elke dag begint mama over hoe haar dagje is verlopen,en dat ging vandaag alweer beter maar toch moeizaam vooruit.. Ik had weinig werk..veel tijd om na te denken,en dan komt dat ene je weer tegemoet; namelijk mijn grootste vijand;het verdriet! Hij komt mij eerst waarschuwen in de ochtend,als ik opsta.. Hij laat me dan even met rust tot ik broertje Toby heb afgezet,en dan... dan laat hij me eerst mijn werk uitleggen aan mijn verkoopsters.. en dan weet hij me te pakken,hij overdonderd mij,ik kan dan aan niets anders meer denken ik krijg geen ademruimte,en voel mij heel slecht worden. En dan ..dan komen die tranen,die ik maar niet kan bedwingen. Mijn keel doet pijn,je kan het dan wel uit gillen,ik zou willen schreeuwen,maar dat mag niet! Ik moet even naar de wc lopen,traantjes afvegen,spiegeltje kijken en sporen uitvegen en dan terug de winkel in,hopend dat niemand het ziet,en dan moet ik mijn dag starten met een getrokken gezichtje.. Ik ben dan nog eens ziekjes op de hoop toe. Ik wil geen medicijnen nemen,ik wil ook niet rusten,want heb er geen tijd voor. En ik kan ook niet rusten,want broertje Toby loopt er ook nog rond. Maar al werken,genees je wel,dat is bewezen geweest. Ik ben al een tijdje heel erg gek op een liedje dat mega mindy gezongen heeft op de televisie in zo is er maar 1,het tekstje heb ik voor jou hieronder opgeschreven, ik kan je niet uitleggen waarom het mij aanspreekt,ik vind er gewoon iets in dat mij een beetje triest maakt,maar dan ook weer opgewekt. En zoals je mama kent,zing ik het uit volle borst mee als ik naar mijn werk rijd.. Zo ken je mama het best van al hé? het gaat zo; Het begon gewoon zoals elk mooi verhaal Op een zomerdag, niet ver van hier Hij, een donkerbruinverbrand avonturier Zij op zoek naar een gouden zonnestraal
En zoals het past in elk mooi verhaal Kwamen hij en zij ergens samen Ergens kruisten beide paden En de blauwe lucht zat vol met muziek En de wereld is plots gaan stilstaan Hij en zij dachten niet meer aan de tijd, de tijd
En zij zochten gauw een plekje in het groen Hun verhaal begon al met een zoen Beiden wilden alles weten van mekaar Maar wat zij vertelden was banaal, banaal
Hij sprak van de zee en van 't mooie weer Zij van gekke vakantieplannen en van heerlijke gouden stranden Net als kleine kinderen dansten zij vrij Plukten bloemen en zonnestralen Geen van beiden dacht nu nog aan de tijd, de tijd
Het begon gewoon zoals elk mooi verhaal Op een zomerdag, niet ver van hier Hij, een donkerbruinverbrand avonturier Zij op zoek naar een gouden zonnestraal
En zoals het past in elk mooi verhaal Komt aan alles steeds een einde Ergens moeten de wegen scheiden Nog een laatste zoen en toen was het uit Zij trok verder naar het zuiden Hun geluk ging ten einde aan weinig tijd, weinig tijd
Het begon gewoon zoals elk mooi verhaal Op een zomerdag, niet ver van hier Niet ver van hier
Aan al mijn vrienden familie,kennissen en collega's
Ik ondervind heel erg dat er mensen zijn met heel wat problemen en dan heb ik het niet over een verlies zoals bij ons, maar over echte problemen in relaties..werk..ziektes enzoverder.. Ik hoor overal in mijn omgeving wel een probleem,en velen zijn er helemaal kapot van dat zij problemen hebben. Ik kan niet zomaar over kleine akkefietjes praten,want bij ons is een akkefietjes het minste van onze zorgen. Hoe dan ook besef ik heel goed dat er mensen zijn die hun ganse leven moeten vechten om ergens te komen, dat er mensen zijn die hun relatie proberen stand te houden,dat er mensen zijn die ziek zijn en vechten voor hun leven, en dat noem ik dan alweer geen akkefietje. Ik geef om alle mensen die het nu moeilijk hebben en die heel graag van mij hun steun zouden krijgen, en die wil ik hen van harte gunnen en geven,al lig ik met mezelf in de knoop,probeer ik nog steeds een luisterend oor te zijn en mag iedereen met zijn probleem bij mij aan kloppen,dat is het minste wat ik voor jullie allemaal kan doen. Ik ben misschien niet meer Bren van vroeger,,of van 2-3 maand geleden,maar ik probeer terug de oude te worden,al zal dat nooit meer zo zijn,dat beseffen wij allemaal. Het enige wat ik aan jullie allemaal kan zeggen is;geloof in je zelf,doe wat je moet doen en ga vooruit. Iedereen kan zijn problemen oplossen en voor iedereen is er hoe dan ook iets positiefs weggelegd. Jullie hoeven niet te zitten wegkwijnen als er problemen zijn,zelfs wij doen dat niet.. Zadel jezelf niet op met schuldgevoelens,dat doet die ander ook niet voor jouw.. En aub ,maak jullie niet druk over kleine akkefietjes,er zijn zoveel grote dingen in je leven die nog moeten gebeuren,er zal nog heel veel leed zijn en misschien ook heel veel lief, laat jullie allemaal niet doen door deze boze gemene wereld,hij kan soms grof zijn,en soms heel pinlijk zijn maar jullie kiezen allemaal jullie eigen weg. Door alles wat je zelf beslist, kies je je eigen weg. Het lot bestaat niet,het ligt daar in jullie handen.. En hopelijk doet ieder van jullie er iets heel moois mee. Ik hoop voor iedereen iets positiefs te kunnen doen,want ik kan nooit terug doen,wat jullie voor mij gedaan hebben. Ik denk aan iedereen die mij nauw aan het hart ligt,en ik hou van iedereen hier. Nomaals dank u wellekes voor de lieve warme woordjes van elk van jullie.. En ik hoop dat ik mijn blogje kan verder blijven schrijven en van deze site een prachtig afscheid te kunnen maken van mijn kleine meisje,ik hoop dat zij hierboven jullie allemaal zal helpen,en dat zij van jullie houd,zoals ik dat doe. Zo moeder..zo dochter
mama is heel ziekjes.. Keelpijn,hoofdpijn,krampen in buikje,overgeefachtig..heb kortom beschreven,van alles last! Gisteren gaan werken,niet zo simpel als je ziekjes bent,maar toch een ganse dag volgehouden. S'avonds met broertje Toby naar de kermis,pepe Nico en tante Anja en de nichtjes Lynn en Kelly waren ook mee. Rond 22.30 u terug naar huis gekomen,waren allemaal heel moe en uitgeput. Vandaag heeft mama kunnen slapen tot 10.00 uur,ik ben nog steeds ziekjes.. heb deze voormiddag al overgegeven,een klein beetje maar.. Misschien ga ik straks naar oma en opa ,opa is hier nu even bij ons,hij passeerde in de omgeving en heeft langs gekomen. Voor de rest heb ik nog niet veel nieuws.. Mijn weekend is nog maar pas begonnen en eindigt alweer vanavond,dan heb ik ook geen tijd om verdriet te tonen of te hebben,alhoewel het mij altijd weet te treffen op een moment dat je het minst verwacht. We hadden het gisteren nog over jou,dat je een mooie baby was,en dat je zo op onze Toby lijkt. Raar hoe dat zomaar kan,terwijl je een compleet andere baby was,en je dan nog een meisje was. Ik hoop dat ik ooit nog een kans zal krijgen om te bewijzen dat ik nog een mama kan zijn voor een flinke dochter. Maar ik zal voor nu maar hopen dat ik toch een gezond kindje zal krijgen,en ook al is dat dan een jongen,gezond en goed zal al volstaan! Maar de droom blijft er wel in zitten,en nu met jouw verlies,mis ik toch een dochtertje in mijn leven. Eerst zwanger raken he meisje,en dan zullen we wel zien. In ieder geval,niks zal mijn verdriet weg nemen,het kan het alleen maar verzachten. ik zal je nu een beetje laten,mama voelt zich niet lekker,en ik zal maar een beetje rusten. dada kleine meid.. xxxx
Nu 't rouwrumoer rondom jou is verstomd, de stoet voorbij is, de schuifelende voeten, nu voel ik dat er 'n diepe stilte komt en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten. En telkens weer zal ik je tegenkomen, we zeggen veel te gauw: het is voorbij. Hij heeft alleen je lichaam weggenomen, niet wie je was en ook niet wat je betekende Ik zal nog altijd aan je denken we zullen samen door het stille landschap gaan. Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken, raak je mijn hart nog duidelijker aan.
Hallo mijn kleine engeltje, Mama heeft vandaag een vrije dag genomen. Ik moest al een tijdje elke dag werken,maar omdat ik heel moe ben en nog niet veel gedaan heb in mijn huishouden,ben ik vandaag maar thuis gebleven. Broertje Toby heeft ook maar ene half dagje school vandaag,en dus komt dit goed uit! Ik heb een beetje buikpijn vandaag,waarschijnlijk zal ik mijn maandstonden krijgen en is het daardoor dat ik me niet zo lekker voel. Sinds ik geen anticonceptie meer gebruik heb ik heel pijnlijke maanden,en kan ik amper uit mijn bedje als het zover is.. Maar we kunnen er tegen hoor,niks aan te doen he.. Voor de rest gaat het vandaag redelijk goed met mij,ik heb net gans mijn huisje gepoetst en nu zit ik even te schrijven naar jou,straks Toby afhalen en dan een beetje eten en nadien de grote strijk van een weekje ver! Niet leuk,maar ook dit moet gebeuren. Papa moet maandag naar het ziekenhuis,hij is al sinds januari ziek,en na vele medicijnen geraakt hij er nog steeds niet door,dus zullen ze ene grondig onderzoek doen,en hopen dat er niks ernstigs maar toch iets uit de bus komt. Met tante Wendy gaat ook alles prima,en de kleine baby in de buik lijkt het ook goed te stellen. Voor de rest heb ik nog niks van nieuwtjes rondom onze familie.. Geen nieuws is goed nieuws hé zo,ik ga je nu laten,ik ga vertrekken om Toby en schrijf je vanavond dan wel nog eens terug dada xxxxxxxxx kusje,mama
ps Broertje Toby zei gisteren dat je dood was,en dat je nu in de lucht bent, het was cru gezegd,maar het kwam uit een kindermondje Hij denkt ook aan jou hoor..
Amai..al 74 dagen geleden en lijkt alsof het gisteren was Misschien niet voor anderen,maar voor mij wel. Ik heb een goede dag achter de rug,heb goede puntjes voor mijn winkel en dat bewijst dan ook nog maar eens dat ik toch nog sterk bezig ben. En dat mijn verdriet en verlies mij niet tegen de grond heeft geduwd. Al moet ik zeggen en toegeven dat ik nu en dan toch deprie ben, maar wat niet wilt zeggen dat ik depressief ben. Het is een groot bangelijk woord,maar het schrikt mij niet af. Sowieso moet ik de depressieve dagen toch te boven komen. Ik heb vandaag ook tegen mijn regiomanager verteld dat ik het héél moeilijk heb met de ochtends.Ik sta op en moet onmiddellijk in die dagelijkse sleur geraken. En op dat moment zakt mijn wereld heel even in elkaar,en moet ik echt wel knokken om op te staan,en voor die spiegel gaan staan en zeggen; Bren dit is je dag,je moet er door! En dan verzet ik mijn gedachten op wat die dag allemaal moet gedaan zijn, en dan kan ik er door komen. Als ik niks heb gepland,en helemaal alleen ben op dat moment,en ik niet moet gaan werken, dan ben ik gans de dag verdrietig.. Zoal het liedje op mijn blog jouw ook weet te vertellen is,dat ik dit gevecht moet proberen te winnen,maar dat ik het echt niet kan. Ik probeer jou echt wel een plaatsje in mijn hart te geven,om het daar te laten verder bestaan,en het verdriet toch enigzins een positief gevoel te geven. Ik moet het gewoon leren aanvaarden dat mijn kleine dochtertje niet bij mij is. Dat ik je om medische redenen en om je eigen bestwil heb laten gaan. Later zal ik misschien zeggen,dat ik er goed heb om gedaan,maar nu kan ik het niet zeggen en wil ik het ook niet horen. Het zijn voor mij heel eenzame dagen,en ik verlang echt wel naar de mooie dingen in mijn leven. Ik vind het zo jammer dat ik zo jong al dit grote verdriet moet aan kunnen,en dat ik er nog zo lang zal moeten leren mee omgaan. Kan iemand hem dat eigenlijk inbeelden dat dit zo verschrikkelijk lastig is. Het laat mij geen moment met rust,het heeft mij getekend voor de rest van mijn dagen. Ik ben toch heel blij dat ik voor jou deze herinnering heb gemaakt,en dat het eigenlijk zonder besef heel goed is gelukt om mijn verlies op deze manier bekend te maken,en te delen. Ik heb dus inderdaad verborgen talent. Hoe je het ook draait of keert,ik had het liever niet moeten schrijven. Er kruipt enorm veel tijd en moed in deze site,maar al de tijd die ik hieraan besteed had ik aan jou kunnen besteden,met je badje en je flesjes en misschien je aparte ritueeltjes. Gelukkig vinden we elkaar terug op deze site. En denk maar niet kindje dat ik alleen aan je denk,opa en oma zijn er nog steeds niet over en denken nog heel veel aan jou. Je was hun kleinkindje en je blijft voor ons allemaal dat kleine Zoë'tje....
Ik wil ook nog de mensen bedanken om mijn site telkens te komen lezen, ook al hebben ze geen woorden voor ons,een simpel woord kan ons hartje minder doen bloeden. Ik heb veel steun aan jullie allemaal gehad,en nu nog.
En aan mijn kindje dit nog;ik mis je en je bent voor eeuwig in mijn hartje, niemand kan je vervangen,en ik zal je ook niet laten vervangen. Je bent misschien de kleinste bewoner in mijn hartje,maar je hebt de grootste plaats gekregen. Ik hoop dat ik dit ooit te boven kom,maar wil je zeker nooit vergeten,en ik vermoed dat dit ook nooit kan gebeuren.
Voor de mensen die zich afvragen of wij bezig zijn voor een derde telg... Ja hoor,maar het zal ook niet zo vlug gaan,en heb mezelf voorgenomen dat het ook niet vlug hoeft te zijn. Geforeerd kan alleen maar slecht zijn voor ons en voor die mogelijke derde wonder.. Hoe dan ook was vorige week mijn eisprongetjes week,of het aangepakt zal zijn weten we pas op 19 september,maar ik reken er niet op. Trouwens ze kunnen mij al niet meer teleurstellen,oh als het maar dat is wij hebben al tegenslagen gehad,en kunnen dat wel aan hoor. Als ik op mijn gevoel afga,dan denk ik dat er nog geen wondertje groeit in mij.
Aan de mensen die zwanger zijn; proficiat met jullie zwangerschap,geniet er van nu het kan. Let op wat jullie doen,platte rust is rusten! En denk nooit negatief! Voor de hoogzwangeren onder diegene die ik ken.. Een vlotte bevalling toegewenst zonder complicaties.. Zorg voor jezelf,en bewonder jullie kleine telg van zodra hij/zij er is.. En geloof mij,het is een wonder! Het zal jullie allemaal 1 voor 1 een goede bezorgde mama maken, en het zal jullie leven voor goed veranderen. Je zal je iegen vleesje en bloed laten opgroeien en je zult er zoveel liefde van krijgen. En als jullie ooit denken,oh neen;wat nu? Denk dan aan mij,en je zult zien,dat je niet kan missen wat je straks of nu in je armen sluit. Het verwacht zo veel zorg en energie,en jullie en ook ik als mama kunnen die energie aan!
groetjes Brenda
p.s Zoë , zorg voor de andere engeltjes en zorg vooral voor mama en papa en broertje Toby Ik kijk naar je op! Welterusten mijn sterretje
Mama is er terug.. Hoe gaat het hierboven meisje? Met mama gaat het vandaag redelijk tot goed. Gisteren naar de kermis geweest met broertje Toby en tante Kimmie. Het was heel leuk voor Toby,en voor ons eigenlijk ook wel.. Het was de eerste keer dat hij op de botsauto's had gezeten,en hij was er na de eesrte rit al volledig weg mee. Hij deed het niet om te spelen,want zo is Toby wel,hij is zo gefascineerd door het rijden van en met auto's, dat hij ook elke detail aan de botsauto's bekeken heeft. Hij heeft op alles wel dubbel zo veel kunnen zitten,en na een uurtje of twee zijn we dan maar terug naar huis gegaan. Bij het aankomen aan mama's autotje zat er natuurlijk een briefje tussen mijn ruitenwissers. Ik dacht eerst oh neen,een boete.Maar toen bleek er iemand tegen mijn wagen gereden te hebben. En ben ik dan maar naar de politie gegaan om het aan te geven. Ik heb ook geen chance hé dit jaar.Je zou beginnen denken dat wij voor het ongeluk zijn geboren. Vorige week reed er iemand tegen papa zijn alfa en nu tegen mijn punto'tje. In ieder geval is het al bij al niet zo heel erg,maar het is nooit niet leuk als er iemand tegen rijd hé. Deze week zullen we hem dan ook herstellen,zo dat hij er weer een beetje beter uit ziet. Vandaag moest mama werken,en zoals vorige week elke dag. Ik was heel moe,met zaterdag zo uit de bol te gaan,moest ik het vandaag natuurlijk wel bekopen. Ik was geen kat waard,maar heb er toch in gevlogen,ik kon ook niet anders. ¨Papa is thuis gebleven,hij was nog steeds heel ziek deze morgen,en kon amper iets eten. Ik vermoed dat hij een beetje ziek is bovenop zijn katertje van gisteren. In ieder geval,we hebben ons wel geamuseerd,voor die ene keer sinds twee maanden. Ik ben blij dat er eens een positieve dag in ons donkere leventje zat. Ik hoop voor jou dat het hierboven wat meevalt,als er al dan niet iets bestaat waar jij naar toe bent gegaan. Ik ben heel blij dat ik jou bij de andere babytjes heb laten liggen,zo ben je niet alleen,en weet ik dat je niet zal treuren. Ik heb vandaag iets raars gedacht,het klinkt heel onvolwassen,maar toch zal ik eerlijk zijn,en misschien zijn er nog mensen die zich dat afvragen,en het niet durven zeggen,maar;als er ooit een tijd komt dat ik ook kom te sterven,dan hoop ik dat ik jou terug zal zien,en dat je nog steeds dat babytje bent,en ik hoop dan,dat jij mij nog kent. En dat je nog weet,dat ik jouw mama ben. Het is natuurlijk iets raars om te zeggen,maar ik ben er van overtuigd dat jonge mama's zoals ik dit wel eens kunnen denken.En ik ben er eentje van die het echt wel durf te zeggen. Ik ga vanavond vroeg slapen,ik ben zo moe,dat ik bijna geen tv zal zien vandaag. We zijn net van tafel,en Toby is net gaan slapen. Zo,ik schrijf je morgen dan terug. Slaapwel klein engeltje,zie je wel dat ik jenooit zal vergeten. Mama zorgt voor jou,elke dag. X mwaah ik hou van je kindje
Mama en papa zijn gisteren een stapje gaan zetten met papa zijn werk. Er waren twee collega's die hun verjaardag samen vierden. Het legde er voor aan dat we heel vroeg thuis zouden zijn,helaas draaide het anders uit en hebben we verlegd van locatie. We zijn naar de ruitere geweest,en het was er heel tof. We konden allebei eens onze gedachten verzetten,en hebben dan ook heel wat gedronken, iets wat mama nooit doet. Je kunt je dan wel voorstellen hoe we thuis gekomen zijn. Mama is al niet gewend van drinken,en ik kreeg dan nog een fles witte wijn voorgeschoteld. Uit beleefdheid heb ik die dan maar helemaal uitgedronken. Vandaag voelt dat ook dan maar minder leuk aan. Papa geraakt zijn bedje niet uit,en mama moest deze morgen al om broertje Toby, van slapen kwam ook al niet veel in huis. Deze middag ook geen rust,want we gaan met Toby naar de kermis. 'Tante 'Kimmie gaat ook mee. En ik vermoed dat papa niet zal mee gaan en kunnen we het hem kwalijk nemen,nee he kindje. Ik ben al blij dat wij ons even geamusseerd hebben,en dat is het voornaamste! Ik moet wel toegeven dat ik heel even een zwak momentje had deze nacht,ze speelden ons liedje, van jij en ik,je weet wel waar je altijd hevig op stampte in mijn buikje. Ik heb er dan ook heel erg op gedanst,en gehoopt dat je mama zag Ik weet anders nog niet veel geschreven vandaag omdat mijn dagje nog maar begonnen is, en mama is heel erg moe. Ik zal mij dan maar gaan klaarmaken voor als Kimmie komt,en dan gaan we naar de kermis. Ik schrijf je vandaag nog wel terug. Mijn kleine meid,ik mis je nog altijd heel erg,de gedachte dat ik jou nu echt wel kwijt ben, doet mij elke dag heel veel pijn en leed aan. Mijn leven zal toch ooit wel weer rozegeur en maneschijn zijn zeker? Het enige wat ik je op dit moment kan zeggen is;ik vond je zo een prachtige baby, met je mooie oogjes zoals papa en Toby had je een mooie meid geworden. Je bent en blijft mama's mooie prinsesje,of je nu bij ons bent of bij de sterretjes. De hemel heeft er vast en zeker een prachtige ster bij
en kunnen we het hem kwalijk nemen,nee he kindje.
