Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
25-09-2009
Vrijdag 25 september 2009
Heykes kindje,
Ik kom nog eens piepen naar jou Ik ben blij dat ik weer kan schrijven,ik was gisterenavond laat thuis en ik kon niet meer op de pc,want ik was heel erg moe.-x Maar ik haal direct mijn schade in,en zal meteen beginnen schrijven. Ik heb eigenlijk nog niet veel tijd gehad om stil te staan bij mijn verdriet. Met papa die net terug is uit het ziekenhuis, ik die dan moest gaan werken, en Toby die veel tijd en zorg vraagt.. Maar hoe dan ook ,ik ben blij dat ik hier ben.
Ik heb deze morgen ons liedje opgezet in de auto Ik heb gehuild. Ineens komt dat op,en dat gaat dan ook weer vanzelf over. Ik vind het niet erg dat ik huil,want ik weet ook wel waarom. Er denken nu veel mensen dat dit wondertje in mijn buikje alles zal herstellen,en alle pijn zal wegnemen. Maar dat is helemaal niet zo. Die pijn,dat verdriet,dat gemis..is allemaal voor jou, en kan ook niet door een ander worden weggenomen. Dit kan niemand vervangen,en het hoeft ook niet. Het is de bedoeling niet dat iemand dit ook weg neemt van mij. Ik wil niet dat iemand reageert en zegt dat Zoë nu wel zal vergeten zijn! Als iemand onder jullie zou hetzelfde meemaken als ons... Dan zouden jullie ook zo vlug mogelijk een ander babytje willen. Om de leegte in je buikje op te vullen,om het verdriet een beetje te laten verdringen door andere dingen te hebben om naar uit te kijken. Het zou ook nooit de bedoeling zijn dit babytje de spullen te geven die van jouw waren,die blijven allemaal opgeborgen in een doos, en die zullen nooit meer het daglicht zien,tenzij ik er zelf eens naar wil kijken. Maar anders..de spulletjes die van jou zijn mijn kleine meid, zal geen enkel ander kindje bezigen. Daarvoor is mijn verdriet te groot. Ik voel dat mensen niet begrijpen dat ik nu en dan hoogtes en laagtes kan hebben in mijn leven. In de periode van de bevalling tot nu heb ik wel per week zo drie keer en zwak momentje. Voor de mensen die dit niet kunnen begrijpen,kun je misschien eens op een site gaan kijken waar dokters beschrijven hoe je een rouwproces doormaakt. Daar kun je zien dat mensen zoals ik niet beseffen wat we doen,of hoe we soms overkomen, maar dat hoogtes en laagtes wel van toepassing zijn. Ik zelf doe daar niet per se om ,dat te krijgen,maar het is wel degelijk zo. Als je niet kan begrijpen wat ik bedoel is het simpelste uit te leggen dit; ik kan de ene dag heel super vriendelijk zijn en lachen als geen ander, en een volgend moment kan ik huilen van verdriet,en mijn leven helemaal zwart in zien. En dat heb ik nu ook. Ik kan mij nu al beter concentreren op mijn werk,in het begin zijn je gedachen heel ver, en ben je nog constant bezig met jezelf vragen te stellen,en je zelf te beschuldigen. Maar op den duur heb je elke vraag beantwoord,en weet je ook dat het niet allemaal jouw schuld is,en dan kun je daar mee leven. Je begint het te plaatsen,en als je zover bent,ben je al halverwege je proces. Het moet normaal 1 tot 2 jaar duren voor je weer mentaal sterk genoeg bent, en je verdriet kan accepteren,en de goede dingen hiervan te herinneren. en met die herinneringen een toekomst op bouwen. Jouw naam flitst wel drie keer per minuut door mijn hoofd! De anatoom Patholoog(diegene die de autopsie heeft uitgevoerd) heeft mij de laatste keer gezegd,dat als ik op al mijn vragen een antwoord wist; dat ik dan pas klaar zou zijn om een nieuwe zwangerschap aan te gaan. Ik denk dat ik ongeveer een weekje voor mijn reisje Djerba langs ben geweest bij hem dus dat is zo een goede maand geleden,en toen zei hij mij dat ik zeker nog niet sterk genoeg was om er weer halsoverkop in te vliegen een aan een nieuwe baby kon beginnen. Ik moest een halfjaar tot een jaar wachten van hem. Ik heb alles toen weggelachen als hij dat zei,maar eigenlijk heeft hij gelijk. Hij bedoeld gewoon dat ik mijn tijd echt wel moet nemen om over jou Zoëtje dus te geraken,en dat eerst in mijn hartje moet plaatsen,want als ik binnen het jaar al weer een baby moet afgeven,of indien het goed is kan bevallen van een gezonde baby, dat het verdriet mij dan zal weten te pakken,en ik er dan misschien niet meer zo goed van af kom als nu. Want ik moet hem wel gelijk geven,ik geef mezelf geen kansen meer te rouwen om jouw. Ik probeer mijn gedachten te verzetten,en mijn tranen te verbijten. En ik zou veel beter elke avond een klein beetje wenen.... Het zou mij meer deugd doen,dan nu en dan eens te snikken en alles op te kroppen. Hoe dan ook,ik ben er van overtuigd dat ik er sterk genoeg voor ben om alles te doorstaan. Ik hoop dat iedereen wel een beetje respect toont voor mij,want je mag niet vegeten dat ik nog altijd aan mijn kleine kindje denk. Zij is mijn dochtertje,en je mag ze ook niet vegeten. Ze weet zij wel dat wij er voor haar zijn,en dat ze nooit zal vergeten zijn door ons. Ik hoop dat de bloglezertjes ook aan haar blijven denken. Jij bent het engeltjeszusje van onze Toby en de ' verwachtte 'spruit.
Voor altijd in mijn gedachten, liefs mama xxxxxxxxx
Hallo mijn kleine meid, Mama is er eindelijk terug. Ik ben net thuis van mijn werk.Ik had nog genoeg verlof staan,en heb veel overuren dus kon ik het mij permiteren om een beetje vroeger te stoppen. Aangezien mijn buikje en benen protesteren,moet ik mij wel over geven aan tfeit dat ik niet alles kan. Ik heb veel pijn in mijn benen,en krampen in mijn buik. Ik heb geen goed gevoel. Maar ik moet wel toegeven dat ik al een ganse week mijn camion heb gelost en dat ik wel heel veel gewerkt heb deze week. Ik weet ook wel dat de eerste drie maanden cruciaal zijn,en dat ik toch moet opletten als ik zware dingen moet heffen. Maar in een winkel werken mag niemand onder schatten,en vooral bij zeeman niet. Wij hebben heel veel sleurwerk en moeten ook een ganse dag rondlopen. Maar al bij al is het toch leuk werk,en als je zwanger bent,is niks leuk. Je energie gaat zo naar beneden en eigenlijk denk ik dat er maar weinig mensen vol energie gaan werken. Ik lig nu in mijn bedje,met de laptop te schrijven naar jou,zodat mijn benen en buikje een beetje kunnen rusten. Weliswaar heb ik al een klein buikje die weer begint uit te steken. Ik denk dat mijn baarmoeder weer en beetje opgezet is,je moet ook weten dat jij er nog niet zo lang geleden bent uitgekomen,en mijn lichaam geen tijd heeft gehad om te ontzwangeren. Ook is dit mijn derde zwangerschap,(de allereerste zwangerschap word hier niet meegerekend omdat die toen al zeer vroeg werd afgebroken,want anders is dit mijn vierde zwangerschap) Dus het buikje zal vlug dik worden aangezien de vele zwangerschappen vooraf.
Ik heb anders niet zo veel kwaaltjes,ik ben nog gemakkelijk en kan nog alles eten wat mijn hartje verlangd. Ik profiteer er nu wel van,want binnenkort zal ook dat gedaan zijn. Ik hoop in ieder geval op een positief resultaat.
Het was mij wel een dagje vandaag.. Deze morgen heeft Toby mij wakker gemakt om 8.30uur. Ik voelde mij niet lekker,kon mijn bedje niet goed uit,en ik had krampen. Ik voelde dat mijn maag niet in orde was,en had de neiging om over te geven. Gelukkig duurde dit niet lang. Ik ben er wel van overtuigd dat ze mij het overgeven niet zullen besparen,en dat ik binnenkort elke dag en ieder uur boven het toilet zal hangen. Ook dat zal ik er dan maar weer bij moeten nemen. Al haat ik die periodes,en ze duren ook zo lang. Maar wie weet,ze zeggen dat iedere zwangerschap een ander is!
Om 10.15uur ben ik vertrokken naar de winkel om een belegd broodje voor mama en Toby. Om 10.30uur was ik al in het ziekenhuis bij papa. Hij heeft gans de nacht afgezien van de pijn,en krijgt nu om de 2 uur een baxter met nieuwe medicatie. Hij zag er wel al beter uit,maar nu en dan alweer wat bleker. Om 15.15 uur ben ik met tante Heidy naar huis gekomen,ik was moe maar moest nog naar de winkel. Ik had nog niks voor in het kistje te stoppen die ik aan oma had willen geven. Aangezien jij geen schoentjes hebt aangehad en geen fopspeentje hebt gekregen kon ik moeilijk iets uit jouw spulletjes afstaan. Ook heb ik moeite met dingen weg te geven die mij aan jouw herinneren,dus de bedoeling was om in het kistje een fopspeentje met oma erop en eentje met opa erop in te stoppen. Helaas heb ik een paar winkels gedaan,en vond ik die tuutjes niet. Ik had destijds zoiets voor Toby gekocht,maar wist niet meer waar. Ja de apotheker had ik niet meer aan gedacht. Dus had tante Heidy de ideale oplossing om in de multi bazar in Izegem schoentjes voor een popje te kopen en die dan daar in te stoppen. Omdat een popje kleine voetjes heeft paste dit perfect bij jou kleine voetjes. Eens ik die schoentjes zag had ik het zeer moeilijk,ik begon te wenen. Ik stond middenin een winkel te wenen,mijn keel deed weer pijn en ik voelde mijn ogen vullen met tranen. Ik vloekte omdat ik weeral moest wenen,waarom nu en waarom daar. Ik doe dit liever thuis als ik alleen ben. Maar die dingen hou je niet tegen,en ik weet ..dat ik altijd huilen zal Ik vond dit zo hartverscheurend al die dingen te zien,die ik voor jou had willen doen. Ik zal het kadotje vrijdag overhandigen aan oma,zodat zij jou een plaatsje kan geven in haar huisje. Ik hoop dat zij tevreden zal zijn,en hopelijk doet het haar ook iets. In ieder geval,het is een aandenken aan jou,dat was het minste dat ik kon doen voor hen.
Om 17.30 uur ben ik nog eens tot bij papa geweest,niet zo lang,want wij moesten nog eten. En morgen is het weer school en werkdag voor ons. Om 18.45uur was ik thuis,patatjes schillen en eten maken en we konden er weer tegen. Toby heeft nu een ijsje gekregen omdat hij zolang in het ziekenhuis heeft gezeten en zeer flink is geweest. Ik ga dan een beetje tv kijken zodat ook mijn lichaampje een beetje kan rusten. Ik heb nog steeds een zware hoest en mijn keel ligt al open van het allemaal op te hoesten. Ik zal dan ook maar eens een dokter raadplegen zodat het mij niet meer ellendigheid bezorgd.
Goede nacht mijn kleine meid.. Mama komt nog eens piepen voor ze gaat slapen. Broertje Toby ligt al enkele uren in dromenland,hij mocht in het grote bed van mama slapen. Ik heb ondertussen ons nestje gepoetst . Het is nu net middernacht,het is heel donker buiten,en ik zie geen maan. Hier binnen is er weinig licht,maar op de muren zie je het schemeren van de kaarsjes die branden voor jou fotokader en je 3 d echo die ingekadreert is.. Je tere lichaampje weerkaatst als ik achter mij kijk,en je ligt daar zo vredig te slapen. Ik steek nu en dan een kaarsje aan,ik heb er geen verklaring voor waarom, maar ergens denk ik dan dat je ziet dat wij nog altijd hopen dat je daar ergens een goed bestaan hebt. Hoe je het ook mag en kan noemen,er zal wel altijd iets zijn hierboven. Ze leren het ons in de school,dat er ergens een God bestaat,of bestaan heeft. Ik vraag mij dan wel af waarvoor hij al die engeltjes nodig heeft,en waarom hij net die bepaald persoon uit zijn leven verlost om naar boven te gaan. Hebben bepaalde personen aan bepaalde leeftijd iets wat hij kan mee doen? Of is dit gewoon de bedoeling,hun bestemming? Ik voel me heel jong als ik probeer te begrijpen hoe het leven in elkaar zit. Ik ben ook nog zeer jong,en ik denk nog altijd anders dan bepaalde maam's op oudere leeftijden. Ik relativeer minder,ik denk ook anders,ik handel ook anders.. En ik begrijp ook veel minder. Ik zou mezelf dingen afvragen die je alleen maar in films kan zien. Ik stel mezelf de vraag dan altijd,als engelltjes in films goede dingen doen voor hun mensen, zou jij dan ook iets positiefs kunnen doen voor mij? Het zijn dingen die de mens niet kan op antwoorden,dingen die wij niet kunnen weten, maar ergens moet er toch iemand zijn,of een teken zijn ..dat er wel degelijk iets is? Want waarvoor staan engeltjes dan ? Wat betekenen die voor God? Soms dnek ik nog heel kinds als het over de godsdienst gaat,en nu en dan zou ik durven geloven. Al heeft God mij hier en nu veel pijn aangericht,en hoop ik dat hij zijn redenen daarvoor heeft.
Als ik mijn verhaal herlees,en dat doe ik niet veel..maar nu en dan wel.. dan zie ik hoogtes en laagtes in mijn rouwproces.. Het wil zeker en vast zeggen dat ik een proces doormaak,en dat ik het ook bewust doe. Ik denk dat ik in de herkenningsfase zit;die mij namelijk doet inzien dat ik verdriet heb, en verdriet aankan. Dat ik een stapje verder zet in de positieve zin,om jou mijn kindje een plaats te geven in een andere kamer van mijn lichaam. Ik heb je al in mijn hartje,nu moet ik je nog uit de verdrietzone krijgen,en naar de mooie kant van mijn lichaam sturen,waar je voor eeuwig zal zijn,en waar ik je los kan laten zodat je met je vleugeltjes overal zal zijn waar ik ben. Ik zal je zeker ooit loslaten,en ik wil je ook nooit vergeten. Ik moet nu door een harde periode in mijn leven,die periodes zullen gevuld zijn met angst en verdriet. Ze zullen ook gevuld worden met liefde en geborgenheid. Ik heb een babymensje in mijn buik,dat nu nog heel klein en tenger is.. Het zal mijn dromen niet vervullen,maar wel mijn gedachten aan jou koesteren. Het zal mij jouw niet terug geven,maar het zal mijn hartje bewonderen,en mij de liefde geven die ik van jou zou hebben gekregen als jij hier en nu bij mama was. Eens wij samen die gruwelijke bangelijke testen hebben doorstaan ,zal het bang afwachten zijn naar de resultaten, die hopelijk niet dezelfde zijn als bij jouw mijn engel. Het kleine foetusje zal pas zijn naam krijgen als hij /zij sterk genoeg is om de gynaetica te verslaan,en aan te tonen dat het een baby kan worden,die tot een gezond mensje kan worden. Ik heb mij vandaag de vraag gesteld of ik jou nu zal vergeten als ik te veel aan het nieuwe babytje moet denken. En mijn antwoord daarop is heel duidelijk;neen! Ik vergeet jou helemaal niet,en hopelijk de mensen rondom ons ook niet. De bedoeling van mijn zwangerschap is om mijn leeg gevoel een vullign te geven,iets wat mij opnieuw kan doen herleven,iets waar ik nog misschien voor 1 keer kan naar uitkijken. En ook,om misschien later niet te moeten zeggen,had ik het maar nog eens geprobeerd. Het is natuurlijk heel sterk van ons om het nog eens aan te durven,het bewijst van lef,en karakter. Velen waar ik de vraag aan heb gesteld of zij het zouden doen,zeiden altijd resoluut neen! Maar ik wil mezelf later nooit afvragen of het ooit wel ging kunnen. Ik zal het nu gedaan hebben,e kan nooit geen spijt meer krijgen. Het risico dat ik pas zal zien aan een 24tal zwangerschapsweken of de baby een kans maakt is groot, heel groot,de kans dat het gezond is,is minimum.. Ik besef zeer zeker dat ik misschien in februari...maart ik weet niet wanneer daar in het moederhuis beland met dezelfde diagnose ,en dat ik dan daar alweer de hel zal kunnen doormaken. Ik ben er van overtuigd dat een mens gemaakt is om tegenslagen te doorstaan,en ze vroeg of laat ook weet te accepteren. Ik wil voor geen geld ter wereld dat allemaal opnieuw meemaken,maar zoals ik al zei,het lot beslist daarover. Ik zal het dan allemaal moeten aankunnen,en hopen dat ik dan sterk genoeg ben om een engeltjesbroer of engeltjeszus aan jou door te geven,en ik kan dan maar mezelf troosten met de gedachte..dat jij het gedaan hebt,omdat je jou alleen zou voelen. Ik heb in elke situatie begrip voor de natuur. Al had je me dit twee maanden terug niet mogen vragen,want dan was gans de wereld een duivel voor mij. Intussen heb ik alles al een beetje laten bezinken,en dankzij iedereen hun goede raad,is er aan elke daad wel een mooi verhaal gekoppeld. Niks gebeurd voor niks,en alles heeft zijn redenen. Ik kan wel uren naar jou schrijven,en dagen naar jou kijken.. De ene dag huil ik tranen met tuiten,de andere dag kijk ik zo naar je op. Vind ik je zo lief slapen,en vind ik je de mooiste baby die ik ooit ter wereld heb gezet. Ondanks je kleurtje..was je zo volmaakt. Ik had het beter begrepen als jij er anders uitzag..onvolmaakt.. Maar ik zie niks aan jou,ik zie geen afwijkingen,want er waren er ook geen.. Ik zie alleen dat je de ogen van papa hebt,de omrandingen van je broertje.. En helemaal niks van je mama Maar ik ben al heel blij dat jij uit mama's buikje komt.. Dat je mijn meisje bent..dat ik een dochtertje heb. En dat jij een schitterende engel bent,die over ons waakt,en mij zal helpen als ik er nood aan heb. Ik weet zeker dat jij over mij waakt,en als er iets dreigt te gebeuren met mij,dat jij mijn bewaarengeltje bent. En als ik voel dat jij er niet bent,dan zal ik eens luid roepen,want dan weet ik dat je even rust neemt. Ik wil je zeker geen pijn doen kleine meid met mijn pogingen naar een andere baby toe.. Het kindje weet niet dat jij er niet meer bent... Ik hoop dat er een klein deeltje van jouw herboren word..al was het maar de gelijkenis.. de oogjes of zo...Maar ik zal jou niet vervangen. Ik voel me zo tweestrijdig,blij..maar verdrietig
Vandaag een stressy dagje voor mama,niet alleen het goede nieuws aan iedereen vertellen op het werk,ook papa is opnieuw opgenomen in het ziekenhuis. Er is niks ernstigs aan de hand,alleen de pijn werd alsmaar erger,en de dokter besliste om 48 uren baxter te krijgen en zo zou hij geen pijn meer voelen. Donderdagnamiddag mag hij terug naar huis komen. Ik ben net thuis van het ziekenhuis,vlug de douche in en nu vlug vlug eten terwijl ik mijn blogje schrijf. Toby moet morgen niet naar school,is nu al veel te laat om hem in bed te stoppen,onze Toby heeft nogal wat slaap nodig, en nu het toch morgen woensdag is,kan hij maar beter bij mama blijven. We gaan dan samen naar papa in de namiddag en dat zal dan ook onze middag vullen. Met mama gaat alles redelijk goed ...Ik heb heel veel over je gepraat met een nieuwe verkoopster die bij mama werkt, zij had al veel over je gehoord,maar wist niet hoe de vork in de steel zat. Zij zal dan onze site ook eens komen bekijken,heeft ze trouwens al gedaan,maar ze kon nog geen reactie plaatsen omdat ze bang was dat ze niet mocht,en ze wist ook niet wat te schrijven. En je weet dat mama graag praat over jou hé,ze mogen van mij alles weten. Ik had nu en dan wel een grote krop in mijn keel zitten,ik kon wel huilen,maar ik denk gewoon dat dat nog normaal is, het is nog zo vers voor mij,en ik zal altijd een traantje wegpinken voor jouw. Ik weet ook wel dat er nog vele mensen zijn die aan jou zullen blijven denken. Ik zie dat opa jouw ook nog heeft geschreven deze morgen,zie je wel dat ze nog aan je denken. Het is niet gemakkelijk voor ons allemaal,ik kan het nu eenmaal goed schrijven,en zo uit ik mijn verdriet maar voor iemand anders gaat dat misschien niet zo gemakkelijk. In ieder geval,iedereen mag schrijven,en iedereen mag meelezen. Het doet mij deugd te lezen dat opa zich heeft kunnen uiten. En kindje,je weet het hé,je bent mama's engeltje,mijn droom van een kindje,een schat van een meisje. ik mis je nog altijd even veel,en vandaag voor de eerste keer sinds 26 juni,heb ik je geurtje ergens kunnen herinneren. Ik weet nog dat je dat lief geurtje had,iets wat net uit de buik kwam,iets dat eigenlijk amper een geurtje had.. Ik kan het niet beschrijven,maar kvond het zo aangrijpend,je voelde nog zo warmpjes aan toen.. en met de minuten werd je toen kouder... grr ik krijg er nog de rillingen van als ik er aan denk,dat was zo moeilijk te begrijpen dat jou leven zo vlug heeft stil gestaan dat je er in vijf minuten niet meer was. Dat je al je krachten nog gebruikte toen mama haar weeën opving,en zomaar ineens je het leven op gaf. Ik begrijp nog steeds niet door wat je bent heen gegaan,was het omdat ik zo moest persen,was het door de druk? Ik zal het nooit weten,en had je zo graag 1 keer horen huilen. Moet verschrikkelijk voor je geweest zijn toen je de weg moest afleggen naar buiten toe,en ineens dan ....ja dan was je ineens .....dood eigenlijk. Ik vind het zo een koud en kil woord,maar het is het juiste woord. Ik kan het bijna niet uitspreken,want dan vloeien de tranen... Ik herinner me elke dag meer en meer van je,en is alsof de toekomst mij wijzer zal maken.. Ik zou zo graag kunnen begrijpen waarom dit gebeurd is met ons,en waarom juist bij jouw,en waarom dat , datgene waar ze niks konden aan doen. Ik ben nu zeker dat als ik had geweten dat het om een downsyndroom ging,ik jouw zeker een kans in het leven had gegeven. Maar ik werd er zo van overtuigd,dat je elke maand een achterstand zou krijgen,je misschien geen 1 flesje in je leven zou drinken.. dat je zuigreflex er niet zou zijn,je gehoor zou ontbreken,je lach niet zou kunnen uitdrukken, je zou slapen,slapen en slapen..en dan zou je heengaan,misschien nog pijnlijker dan nu,misschien in vrede, maar je had misschien allereerst jou mama kunnen voelen en je papa horen praten,misschien had je dan in vrede kunnen gaan, want mama was er dan dichter voor jou dan nu. Ik heb zo veel pijn in mijn hartje dat je daar zo in mijn armen levensloos lag,dat ik je niet 1 keer kon zien kijken. Ik wou dat ik je dagen ,uren weken in mijn armen had kunnen houden,maar de tijd ging zo snel, en je moest naar de autopsiekamer,ze moesten aan je werken. En als ik dan denk aan wat ze daar met u hebben gedaan,zakkt mijn wereld in. Ik ben niet dom,ik weet heel goed hoe een autopsie gedaan word,en het is niet zo knap om te zien. Het is hartverscheurend,lelijk,monsterlijk en jij mijn kindje..hebt dit moeten doorstaan. In feite moesten ze dit niet doen,dit was enkel noodzakelijk om te weten waaraan jij leed.. en voor mama haar toekomst naar volgende babytjes.. Maar eigenlijk vind ik het erg,erg voor jou,voor mij en voor iedereen die om jou gaf, ik hoop dat er gene leven is na de dood,want anders heb jij die pijn gevoeld. Anderzijds hoop ik wel in leven na de dood,dan zie ik jou ooit in mijn verre reis naar een andere planeet terug als de tijd rijp is voor mama,weliswaar,kan dit nog lang duren. In ieder geval,mama komt je ooit bezoeken,en papa ook. Kindje,ik zal je nu moeten laten,ik ben moetjes,en ga wat tv zien. Tot morgen mijn kindje. xxx
Op 15 augustus had ik met tante Heidy een optreden in Gits. Zelf was ik er nog niet klaar voor,maar ja het was al besteld van december 2008. Ik kon mij moeilijk concentreren op de teksten en maakte af en toe wat fouten. Het was of dat ik voor de eerste keer op het podium stond,zo onwennig voelde ik mij. Toch waren de mensen tevreden en dansten op ieder nummer dat wij brachten. Om 02.00 uur bracht ik een nummer voor u alleen en tante Heidy keek naar mij alsof ze wilde zeggen pa doe het nog niet. Ik gaf mij volledig over aan mijn gevoelens en bracht het nummer zoals ik dat nog nooit had gedaan,het werd een succes maar voor mij betekende het veel meer dan dat, "You'll never walk alone" is jou liedje voor altijd en waar ik kom ga ik het alleen voor jou brengen samen met "My way" Toen ik "My way" bracht kreeg ik die avond een zware brok in mijn keel,inderdaad ik ben er nog niet helemaal klaar voor.
Hallo, sorry er staan enkele fouten bij mijn laatste blogje die ik schreef vandaag ik zal het opnieuw schrijven en dan plaatsen. Probleempje met laptop
Het is niet gemakkelijk om het hier neer te schrijven maar,...mama is zwanger Ik ben vanmorgen voor ik naar mijn werk ging om een predictor gegaan. Toen ik op het werk aan kwam was Kimmie er al,en zijn we direct naar binnen gegaan om te testen of ik nu zwanger ben. Ik had al een weekje een voorgevoel,en wist eigenlijk al heel zeker dat het zover was. Ik kon natuurlijk niet zomaar zeggen dat het zo was ,want je weet maar nooit. Aangezien ik al een paar keer zwanger ben geweest,ken ik mijn lichaam als geen ander. Een moeder voelt die klik in haar lichaam,en zo kan je er ook op verder gaan. Ik durfde mij deze keer niet uitspreken omdat ik ook weet dat je lichaam er voor kan zorgen dat je dezelfde symptonen aan maakt als je er heel erg aan denkt. Nu ja...eens ik de test gedaan had,zag ik het kadertje rood worden,maar zag geen streep. Even was ik aan het shaken,ik beefde en kon niet echt de test aflezen,ik was helemaal in paniek. Toen Kimmie zei dat het positief was heb ik dan maar een vreugdedansje gedaan. Ik heb toen papa opgebeld en het nieuws meegedeeld. Ik heb gehuild van blijheid,maar ook van verdriet. Ik voelde ineens die zware last terug op mijn schouders vallen,en voelde alsof ik opnieuw van jou zwanger was ,ik voelde me net als twee maanden geleden. Ik ben toen mijn zwangerschap geindigd met een verkoudheid,en nu start ik er eentje met een verkoudheid. Ik dacht ook direct aan mijn testen die ik zal moetn ondergaan,het zijn heel pijnlijke en niet alleen de pijn ,maar ook de angst speelt een rol. Met een naald door mijn baarmoederwand steken en dan vlokken trekken, doen inmens veel pijn. Ik heb veel schrik,maar ook hier zal ik door moeten. En ik hoop dat dan alles goed komt. Ik hoop dat deze zwangerschap mij iets positiefs kan brengen,maar ook dat het jou ergens een plaats kan geven ,en dat ik er gewoon nog kan blijven mee omgaan. Ik hoop op een goede gezonde baby,dat is al wat ik wens. Het eerste wat ik heb moeten doen was bellen naar de gyneacologe,een afspraak maken waar ik zo vlug mogelijk het hartje kan horen,en met die informatie naar Leuven kan. Ik ben in week 5 van mijn prille zwangerschap en de bevalling zou voor 29 mei 2010 zijn. Mijn afspraak bij de gynaecoloog is op 15 oktober,de dag dat ik zou bevallen van jou. Ik hoop dat die dag mijn nog enige vreugde kan brengen in plaats van tranen. Mijn kleine meid,weet dat ik je niet zal vergeten,en weet dat dit jouw plaatsje niet zal innemen. Ik zal elke dag aan je denken,maar ik hoop dat je voor mama iets positiefs kan doen, en mij dit babytje kan bezorgen. Gun het mij aub want anders...anders weet ik mij geen raad meer. In ieder geval,dit is dus een hele verandering op korte tijd. En ik ben heel blij dat ik zo snel terug zwanger ben,ik ben inderdaad super vruchtbaar. Kan zijn voor en nadelen hebben.
Deze morgen ben ik opgestaan om kwart voor acht,broertje Toby was alweer vroeg wakker, en dan moet ook iedereen opstaan. Omdat papa heel ziek is van zijn ingreepje amandelen,kan hij amper iemand rondom hem verdragen, en zijn mama en Toby naar opa en oma gegaan. Toen ik aankwam was opa net vertrokken met tante Heidy naar meme.. Maar oma(mijn moeke) was wel thuis.. Ik ben er blijven zitten tot 12u30,ik kan wel uren kletsen met mijn moeder over alles en nog wat. Ik vertelde oma dat ik overtijd was,en dat het 'mogelijk' is dat er weer een babytje groeit in mijn buik. Ik zal het nog zeker niet van de daken schreeuwen,want morgen kan alles al vlug weer anders zijn. Maar omdat de kans erin zit,licht ik graag mijn moeder in,en hoe zou je zelf zijn hé? Ik had ook een lastige voormiddag,gans de tijd naar het toilet heen en weer lopen,van het minste ik voelde gaan kijken of ik iets zag wat dan ook op menstruatie kon lijken,maar niets.. Heb ik nu dan toch chance?ben ik weer zo vlug zwanger?of stellen ze het gewoon even uit? Ik zou graag hebben dat als het niet zo is,mijn lichaam niet de zot met mij houd,en mij nu de waarheid toont. Ik kan zo morgen een test halen,dat het helemaal niet zo is ook. Ik denk dat ik nog even ga afwachten,als is het niet aan te raden van de dokter,ik moet bij alles snel handelen en zeker direct afspraken maken met de nodige artsen,zodat zij op tijd en stond bij mij zullen zijn voor de testen. Ah ik zal nog niet dromen,ik zal eerst zien of alles in orde is. Ik moet wel zeggen dat ik heel rare dingen voel aan mijn lichaam en dat ik mij niet honderd procent voel. Ik heb erg veel pijn in mijn buik,meer mijn baarmoeder,en heb het gevoel dat er iets gaande is hier van onder. Ik weet dat ik al gans de week rare dingen voel,maar vandaag was het iets sterker,en was het alsof ik beter in mijn bed had blijven liggen,en had ik dat maar kunnen doen,was de keuze vandaag vlug gemaakt. In ieder geval blijf ik je op de hoogte houden van mijn doen en laten. Misschien hoop je stiekem wel mee voor en broertje of een zusje voor jou en Toby. Op het werk zullen ze allemaal heel optimistisch zijn als ze horen dat ik nog niet ongesteld ben. Ik had gisteren al een smsje van Kimmie om te vragen of ik ze al had,en toen ik antwoordde neen,zei ze ah sjiek.. iedereen hoopt natuurlijk op positief nieuws n ons leven.
Om van iets anders te spreken,mama heeft dus iets laten maken van jou voor oma,ik heb haar dat dus vandaag verteld,maar heb niet gezegd hoe het eruit ziet,en wat het ongeveer zal zijn. Ik zie wel dat ze straalt als het over een kadotje gaat die van jou zal komen. Voor de eerste keer sinds lange tijd heb ik ook over jou kunnen praten met oma,en gisteren met opa(mijn vader) op msn dan wel. Hij zei dat het niet is omdat ze niet van je praten dat zij jouw vergeten zijn. Ik heb hem ook gezegd dat ik dat wel begrijp en dat ook wel weet. Ik voelde dat het echt niet goed gaat,en dat zij jouw verlies geen plaatsje kunnen geven. Ook zij hebben het moeilijk dat tante Wendy(mijn zus)terug zwanger is,ze zijn wel heel blij, maar een verlies verwerken terwijl er een nieuw babytje bij komt,is nogal moeilijk. Toch kan tante daar niks aan doen,en gaat haar leven ook verder. Opa en Oma zullen dit wel plaatsen als de baby er is. Ik kan het wel begrijpen als ze op dat moment bij de bevalling in maart een keertje zullen slikken. Want dan pas worden we allemaal opnieuw geconfronteerd met iets wat wij allen verloren hebben. In ieder geval,ik weet dat opa het zeer moeilijk heeft en ik weet ook niet hoe hij het kan plaatsen. Het zal tijd en tranen kosten. Ik had graag een foto op mijn website geplaatst van het kadotje,pas als ik het in handen heb,zal ik het plaatsen op mijn blogje.
Ondertussen ben ik nu terug thuis.Met papa gaat het nog steeds niet goed,drie kilo afgevallen in drie dagen, en een flinke verkoudheid,zweten en hoesten,voelt hij zich heel zwakjes en echt niet goed. Ik kan amper iets voor hem doen,want een ventje die pijn heeft is als een kindje.. Ik kan hem maar rust voorschrijven en het respecteren dat ik er maar kan zijn voor hem als hij iets vraagt. Voor de rest heb ik niks gedaan dit weekend,ik had voorzien veel rust te nemen omdat ik ook als gans de week ziek ben, en dat heb ik ook grotendeels gedaan,of het nu hier was of bij oma is hetzelfde,maar ik heb alleszins niet veel gedaan. Ik heb ook geen energie om iets te doen,beetje strijken en stofzuigen,vlug een dweileke en dat was het dan. Morgen is het terug werkdag,en eerlijk gezegd ben ik wel blij,voel me de helft minder ziek en je kweekt ook meer energie als je iets moet doen die van moeten is. We naderen intussen wel heel vlug de bevallingsdatum,en op die dag zal ik dan ook uitgbreid huilen. Ik heb dat voorzien en zal dat ook gaan doen,dat hoort nu eenmaal bij een rouwproces. Ik weet ook dat ik die dag niet te spreken zal zijn,maar als iedereen ervan op de hoogte is,zullen ze mij dan wel met rust laten. Alhoewel ik daar geen last van heb. Ik heb nog niet zozeer en zo vlug last van iemand. Zo,ik zal je nu wat laten ik hoop dat jij een beetje jouw weg vind hier boven,en dat je weet dat ik elke dag nog aan je denk, en dat mijn keeltje toesnoert als ik over je praat. Ik hoop dat je voor altijd zal weten dat ik van je hou,en dat wij Toby laten opgroeien met de gedachte dat ook hij een zusje heeft die Zoë heet. Hij zal altijd een deeltje van jou kunnen zien,en wij zullen met plezier later vertellen hoe de vork in de steel zit, want hoe dan ook,jij blijft ons tweede kindje,en ik zal jou herinneringen blijven koesteren,net zoals mijn blogje hier voor jou. Al zijn het maar kleine deeltjes die ik kan schrijven,ik doe toch iets voor jou... Ik hoop gewoon dat ik de pijn die ik nu voel voor jou iets kan laten verzachten,want iemand dierbaars verliezen zoals je eigen babytje,pakt toch een groot deel van mijn leven weg. Het heeft niet alleen mij een leeg gevoel gegeven,het heeft mij gekraakt,gebroken heel diep van binnen. En daardoor ben ik ook niet meer de Brenda die ik was. En ik zou heel graag terug op zoek gaan naar mijn ik,want ik mis die persoon ongelooflijk. Je mag je zeker niet schuldig gaan voelen,want dit alles heb jij niet veroorzaakt,het is gewoon mijn dochtertje die er nu bijna had geweest dat ik zo verschrikkelijk mis. Mijn kindje,ik heb alles van jou bewaard,en kijk er elke week stiekem naar als ik er voorbij loop.. Ik mis je verschrikkelijk. Ik zou mijn leven geven als ik jou maar terug kon brengen,maar wat we nu hebben...Is onverklaarbaar moeilijk. Ik heb misschien krachten genoeg om jou te kunnen schrijven,maar ik heb geen energie meer om dit te blijven aankunnen. Ik hoop...dat ik jou ooit kan terug zien,en dan zal ik er voor altijd voor je kunnen zijn. Lieve meid,ik blijf van je houden. Mama
Dag Zoë, Goeiemorgen mijn mooie meid,hoe gaat het daar in wolkenland? Hier beneden is het zonnig en redelijk warm... Mama heeft vandaag en verlof dagje,ik ga deze middag met Toby naar meme en pepe Willy. Om de veertien dagen is er daar op zaterdag koffieklets met iedereen van papa zijn kant. Papa gaat niet mee,heeft pijn en kan amper op zijn voeten staan. Weliswaar vind hij nog altijd de kracht om mama op stang te jagen, kvind het echt niet leuk dat ik altijd maar op mijn dak moet laten zitten. Soit,Genoeg daarover ,want ik mag hier niks schrijven over papa. Ik wou gewoon zeggen dat ik deze namiddag even weg ga,want anders zullen wij in ruzie komen.
Ik ben nog steeds niet ongesteld. Ik begrijp er niks van,de ene keer voel ik die maandstonden opkomen,en de andere keer is het alsof ze voor eeuwig zullen weg blijven. Ik zal zeker nog niet beginnen dromen van een zwangerschap,maar we zijn er toch serieus naar toe aan het gaan. Ik weiger al gans de week medicijnen in te nemen voor mijn hoest,keel en hoofdpijn,en ik moet nu en dan overgeven,en zou graag dan als ik ongesteld ben iets innemen dat ik s'nachts weer normaal kan slapen. De reden waarom ik weiger iets in te nemen,is omdat ik heel bang ben dat als ik zwanger zou zijn,ik bang ben dat dit het vruchtje kan schaden,het lijkt inderdaad wel overdreven, maar ik wil echt niet de reden zijn waarom het opnieuw kan en zou mislukken. Als het dan fout gaat,dan kan ik mezelf later nooit geen schuldgevoelenens geven. Dat is de enige verklaring die ik daarvoor heb. Maar zo ver zijn we nog niet,ik voel wel iets,maar ze durven zich ook laten wachten omdat ik er nu constant aan denk ook,het lichaam zit raar in elkaar ook. Ik zal je in ieder geval iets laten weten als ik ongesteld ben,of niet. Tot later kleine meid. Kusje mama
Ik heb net zoals elke dag een redelijke dag,die soms minder goed gaat en soms beter gaat.. Ik weet dat ik bijna elke dag hetzelfde moet gaan schrijven,maar zolang ik me verdrietig voel zal ik ook niet gaan schrijven dat het 'goed 'met mij gaat. Ik had deze voormiddag een les ingepland voor de 'nieuwe 'verkoopsters in onze regio, ik had Valerie(een collega' van mij )beloofd het fotoboek van jou(Zoë) mee te brengen omdat zij dit blijkbaar nog niet gezien had. Toen ze het zat in te kijken kwamen natuurlijk al mijn cursisten toe,en zagen zij natuurlijk dat dit geen fotoboek was van een gezonde geboren baby.. Ik had het moeilijk om dat ze het ook inkeken,maar anderzijds heb ik voor niemand geheimen en mogen zij mijn kleine meid zien,want ik ben er trots op! Mijn les liep zoals gepland,en mijn voorbereidingen hadden mij daar serieus op geholpen. Ik liep op schema,en konden om 12u30 stoppen en naar huis toe. Eenmaal ik thuis kwam was papa er al,hij lag in de zetel en probeerde wat te rusten. Ik heb mijn eten klaargemaakt,mij helemaal dik gegeten en ben dan maar eens gaan piepen naar mijn site.. Ik ben ook gaan zoeken naar verhalen die redelijk wat over hetzelfde zouden gaan als die van mij, en ik heb er eentje gevonden,na lang zoeken. Ik heb een ganse namiddag naar die verhalen gekeken,ik heb ze gelezen,ik heb gesnikt,gesnotterd en gehuild...Het is een aangrijpend verhaal. Ik ben trots op die mevrouw hoe zij haar verdriet kan verwoorden,en hoe zij talent heeft om dat allemaal op een site te gaan plaatsen. Het enige verschil die ik met haar heb is,zij heeft drie engeltjes verloren.. 1 baby afgegeven op een zwangerschapsduur van rond de vijf zes maanden,en dan eentje die na een twaalftal weken het leven verliet,en dan eentje die drie dagen geleefd heeft. Ik dacht bij mezelf,hoe is dit mogelijk,drie keer dat zelfde verdriet meemaken,hoe overleeft een mens dat zo? Ik mag er niet aan denken dat ik ditzelfde weer zal doormaken,en hoe mijn lichaam daar tegen over zou staan. Ik kan mij heel goed in die mevrouw haar gevoel stellen,maar drie keer zou voor mij mijn doodskistje worden. Ik ben er zeker van dat ik dit niet nog een keer aan kan,al lijkt het mij vrij waarschijnlijk dat ook ik mij terug in die situatie kan bevinden als het lot dit beslist. Het verhaal die ik daarnet las was helemaal hetzelfde op 1 puntje na,zij hebben gekozen de zwangerschap iets later af te breken,om van hun dochter afscheid te nemen in levende lijve,ik daarentegen was niet sterk genoeg om jou te horen wenen,en je je flesje te mogen geven,terwijl je in de daaropvolgende uren zou gaan sterven. Ik as bang dat jij pijn zou hebben,en dat ik je nooit had kunnen afgeven. Als ik hun verhaal nu lees,heb ik spijt,want zij hebben zo veel meer van hun engeltje over gehouden dan ik, ik heb enkel de weinige foto's,geen kleertjes,en geen fopspeentje waar jij je laatste zuigreflex aan hebt gegeven. Ik heb enkel je dekentje in mijn kamer liggen,waar jij hebt in gelegen toen je net uit mijn buikje kwam. En ik weet wel,spijt komt altijd te laat,maar ik ben ervan overtuigd dat als ik het moet meemaken nog een keertje, beslis ik om de baby te houden,hoe dan ook,kost wat kost. Ik heb er nu veel te veel spijt van dat ik maar een korte tijd heb kunnen genieten van jou bestaan, en dat er zoveel mensen zijn die jou nog hadden willen zien. Ik heb jou en die mensen geen kans gegeven,en dat doet bij mama heel veel pijn. En laat veel sporen van schuldgevoelens na. Ik kan mij alleen maar koesteren aan alles wat ik nog over heb,en hopen dat het toch niet weer gebeurd. Ik riskeer mij alleszins heel ver met het opnieuw te proberen. Alhoewel ik niet eens weet hoe het nu zit,want vandaag moest ik ongesteld worden,en ik voel niks opkomen. Ik voel me wel raar,maar niks wat op menstruatie lijkt. We zullen zien,ik hoop dat het dan morgen zo ver is,want het wachten duurt mij nu te lang. Ik wil het niet forceren,maar ik weet dan hoe ver ik sta,en dan kan ik ook om medicijnen voor mijn ziek zijn.
Papa zijn amandelen zijn er sedert deze morgen uit,hij is heel ziekjes en verblijft vanavond in het ziekenhuis. Mama zal het dus alleen moeten doen vannacht,ik kan heel moeilijk alleen zijn na het verlies van jou mijn meisje. Hoe dan ook zal ik het wel overleven om eens alleen te zijn,en wie weet komen er ooit nog dagen,en dan zal ik het ok moeten redden. Ik voel wel dat ik heel emotioneel ben,en dat ik in het naar huis rijden daarstraks een dipje had.. Ik moest opeens zo wenen,en ik kreeg geen lucht meer.. Broertje Toby maakte zich zelf los uit zijn gordel en kwam naast mij zitten, alsof hij wist wat ik voelde en dacht..hij nam mijn hand vast en gaf mij een flinke zoen. Het deed mij zo deugd om de warmte van mijn zoontje te voelen,en anderzijds miste ik zo het handje van jou mijn kleine meid,ik heb nog zo sterk jou gezichtje in mijn geheugen, en ik hoop dat deze nooit vervaagt. Ik heb het zeer moeilijk met het aanvaarden van mensen die mij zo in de steek laten, en vind het zo verschrikkelijk erg voor mijn vader,jouw opa dat hij zo veel verdriet heeft om jou en dat ik hem helemaal niet kan helpen in dit,mijn verdriet is allereerst nog veel te vers,en ik beschik niet over de middelen om een ander te helpen,daar ik zelf niet sterk genoeg ben . Ik kan mijn vader maar deze raad geven en dat is,hou je vast aan de gedachte dat ze er was, en dat ze heel graag bij jou had willen spelen en zijn. Ze is er nu eenmaal niet meer,en ook wij zullen haar niet meer zien opgroeien en lachen. Het is een groot verlies,maar ik ben er van overtuigd dat zij jou toe lacht hier boven in de hemel. Neem er vrede mee dat zij het leven hier op deze planeet niet kon leiden, en dat zij daarboven als een engel schittert in haar velletje. Meer dan dit kan ik niet zeggen,want ik begrijp het ook soms niet en ik kan het ook niet echt aanvaarden,maar zo is het leven ik hoop voor jou dat je het een plaatsje kan geven in je hart,en als er tranen vloeien ,hou ze dan niet tegen gun haar die traantjes,das het enige wat wij kunnen doen voor haar. De pijn die je voelt is nu ondraaglijk,maar ooit zal ook deze een plaats in je leven krijgen,en ook voor ons zal de ons ooit weer gaan schijnen,aldus dat hoop ik.
Tegenstrijdige gedachten weliswaar,want voor mij als mama...zal deze pijn nooit overgaan. ik mis je kleine meid,wat heb ik jou aangedaan en mezelf als ik de klok kon terug draaien,dan had ik je gehouden,eerlijk waar Ik zal het hier maar bij laten, ik kan even niet meer schrijven dada
Goeiemorgen mijn kleine lieve mooie meid, Papa is al naar het ziekenhuis,hij moest er om 7u30 zijn, hij moet zijn amandelen laten uithalen,en ik vermoed dat het een heel pijnlijke ingreep zal zijn. De ingreep zelf zal niks zijn,maar nadien zal hij wel veel pijn hebben als ik het zo hoor van de dokter. Mama heeft niet veel zin om straks te gaan werken, ik ben heel laat gaan slapen,ik kon mijn slaap niet vinden, had heel veel pijn in mijn maag,had dit ook nig nooit gehad. Ik ben nog nooit ziek geweest en had nooit ergens pijn, en is alsof mijn lichaam dit jaar niet goed weet wat het moet doen. Ik was ook heel misselijk en net als nu moet ik telkens naar de wc lopen om over te geven,ik vermoed dat ik iets heb in de aard van buikgriep, alhoewel je daar heel ziek van bent,en niet kan gaan werken, misschien is het ook iets anders,ik weet het niet,en zal zien als het niet over gaat om naar de dokter te gaan. Het is namelijk vreselijk ambetant als je geen energie hebt om te gaan werken, en je dan nog eens misselijk bent op de kop toe. Ik hoop dat mijn dagje snel voorbij gaat,want ik zie het echt niet zitten. Tzal zowat de eerste keer in mijn leven zijn dat ik er echt tegen op zie. Vanavond ga ik dan rechtstreeks na het werk naar het ziekenhuis, papa gaan bezoeken,en daarna ga ik Toby ophalen bij tante Heidy. Ik heb gisteren nog iets gaan bestellen voor oma Sonja, ik hoop dat ze mijn site niet leest,want anders is het geen geheim meer, het is een houten juwelenkistje met een granieten gedeelte er boven op in dat granieten deeltje is jou foto verwerkt,en normaal gezien zal ik die ontvangen volgende week woensdag of donderdag. Ik hoop dat ze heel tevreden zal zijn,maar ik vermoed van wel. En anders hou ik het voor mezelf,en koop ik iets anders. Ik had het haar beloofd omdat zij meter was van jouw,en ze verdient iets als aandenken van haar kleinkind die er niet meer is.
Zo,ik zal dan maar eens gaan vertrekken naar school,want broertje Toby kan nooit wachten,en wil altijd direct als hij wakker is naar die school toe.. Alsof hij er niet lang genoeg kan zijn. Ah het is beter zo,dan dat ik hem moet sleuren naar daar. In ieder geval,beter hem dan ik! Zo kleine meid,ik ga nu naar mijn winkeltje en hoop vanavond tijd te vinden om te schrijven,ik zal in ieder geval alleen thuis zijn, dus eenzaam zal het wel zijn,en dan zal ik wel schrijven, dada kindje xxx mis je hou van jou prinsesje
Hallo allemaal, ik ben er klaar voor om mijn foto's op mijn site te tonen, ik ben er hoe dan ook trots op aub geen negatieve reacties plaatsen op de foto's,het is al moeilijk genoeg om ze zomaar op een website te publiceren. Ik hoop dat ik er geen spijt van krijg xxxx Bren
Het is een nachtmerrie voor elke mama het verlies grijpt diepgaand en langdurig in na een bepaalde periode zoals nu blijf je met het verlies alleen achter zonder luisterend oor,want onze omgeving gaat verder en dat wordt ook van mij verwacht moet ik dan verder gaan zonder stil te staan? Het heeft nieuwe gevoelens in mij losgemaakt Ik heb niet eens de mogelijkheid gekregen om mijn meisje te leren kennen,haar karakter haar gewoontes het afscheid was zo onverwachts,en het was niet voldoende mijn wereld is vergaan,er is niemand die mij helpen kan ik moet een gevecht winnen om de dood van mijn kindje te overleven.
