We verlaten de bus bij de halte aan de 15de-eeuwse dorpskerk van Waasmunster en keren een tweehonderdtal meter langs de Kerkstraat terug tot bij de drukke N 446 waar we de Dam inwandelen. Een graspad en een, met balkjes aangelegde trap, brengen ons op het fietspad bovenop de Durmedijk. Door de overvloedige aanwezigheid van rietkragen enerzijds en het laagtij anderzijds krijgen we de Durme niet te zien. Pas nadat we het natuurreservaat De Rietsnijderij voorbij zijn krijgen we zicht op het water.Regelmatig schieten een klad opgeschrikte eenden de lucht in. Een bord verwittigt ons dat het pad bij hoog water onder kan lopen. Links een opeenvolging van vochtige graslanden die als graas- en hooiweiden gebruikt worden met ertussen enkele restanten van een maïsveld. Vaak worden gras- en akkerland doortrokken door brede sloten. Her en der een pompsysteem dat het water van de lagergeleden gebieden naar de Durme overpompt.
We verlaten de dijk en trekken langs prachtige villa's naar de wijk Heide. In het centrum brengen chiro-jongeren hun krokusverlof door in Heidepark, een jeugdcentrum van chirojeugd Vlaanderen. We lopen even door tot bij de Heidekapel ( 1643 staat in de deur gebeeldhouwd ). We duwen de zware deur open en zetten een kaarsje bij in de brandende rij. Terug langs luxueuze villa's tot bij de E 17, die we langs een smal pad boven en langs de oprit volgen. Even de drukke N 446 dwarsen en terug langs een zandweg naast de snelweg.
We zijn gelukkig eindelijk het lawaai achter ons te laten wanneer we haaks het bos intrekken. Bij een kasseiweg ligt de Roosenbergabdij vlak voor ons.De hedendaagse abdij, die in 1975 naar de plannen van de benedictijn en architect Dom Hans van der Laan werd opgetrokken, vervangt een gebouw uit 1237. Kenmerkend : grote eenvoud en strenge rechtlijnigheid ( geen bogen ) en opgebouwd met baksteen, beton en ruw hout; ( De kerk op de Wijnberg in Wevelgem is van dezelfde architect en vertoont identieke kenmerken.). Op de achtermuur van de kapel een prachtige muurschildering van Théodore Stravinsky, zoon van de Russische componist Igor.
Via een brede zandweg, twee voetgangerssasjes en een viertal bochten bereiken we de Vierschaar in Waasmunster waar we de bus nemen naar het station van Lokeren.
Sarttplaats: de Cristal Arena , het stadion van Racing Club Genk ( de bierbrouwer uit het nabije Alken wist zijn merknaam aan het voetbalstadion te koppelen ). Op de ruime parkeerplaats voor het stadion staat een bus van Standaard Luik.
We kiezen het brede kiezelpad tussen stadion en spoorweg. Een vijftiental voetballers oefenen op het B-plein achter het gebouw waar men tegen de stadionmuur nog een tribune heeft aangebouwd. Eerst krijgen we een strookje bos en belanden dan, na een korte klim, in open terrein.We slaan links af en richten onze schreden op de terril van de Klaverberg.Bij de voet ervan gaat het rechtsaf en krijgen we we een steile klim die beloond wordt met een weids uitzicht over een indrukwekkend mijnlandschap ( mijnschachten, kerktorens, bossen).
De terrils zijn ontstaan bij het delven van steenkool waar enorm veel mijnsteen bovengronds kwam ( 100 kg ruwe kool die naar de oppervlakte werd gehaald bevatte 47,5% stenen.). De Klaverberg is mooi begroeid met bomen. Jammer van die storende sporen die motorrijders achterlaten bij het crossen op de terrils.Motorrijders zien we niet maar de gehele tocht horen we het gebrom van hun motoren. We lopen nu op een zompige, kale vlakte van mijnsteen naar de voet van een kleinere, kale terril om dan steil ( en glibberig ! ) af te dalen naar een bos. Het bospad wordt alsmaar smaller en baant zich golvend een weg tussen overheersend dennen en berken en loopt uiteindelijk uit op een fietspad. We krijgen een poos asfalt onder de schoenen en daarna gaat het terug langs een zanderig bospad waar we, wegens de vele omgevallen bomen, ons precies op een hordepiste wanen. Het bos wordt doorkruist met vele evenwijdige paden en dankzij ons wegenplannetje ( en beschrijving) blijven we het goede pad volgen. Een blik naar links bij een van de vele gangen toont ons huizen van de wijk Dennenweelde en rechts verdwijnt een vlugge ree tussen de bomen. Het pad wordt smaller en slingert door het bos tot wr , in een meer open ruimte bij een waterig veengebied komen dat we een tijdje volgen. Een klimpartij brengt ons bij een waterplas waar we praktisch omheen draaien om ter hoogte van een andere, grotere plas, resoluut richting westen te kiezen.Links, iets dieper loopt de spoorweg die we bij het begin van de tocht dwarsten en een kwartier later staan we terug bij de Cristal Arena. Er is een tweede bus van Standaard Luik bijgekomen en de parkeerplaats is nu druk bezet. Deze avond, om 20 uur, is de match Kortrijk-Genk gepland. Misschien kunnen we met de spelersbus meereizen? We zijn er vroeger wanneer we nu de trein nemen.
Van bij de start krijgen we een flink stijgende rue Emile Vandervelde voorgeschoteld en het op vele plaatsen ontbreken van een voetpad vormt een bijkomende hindernis.We zijn dan ook gelukkig een dalend, smal wandelpad te kunnen inslaan. Het pad leidt ons eerst door een eikenbos en daarna tussen de tuinen van enkele villa's. We dwarsen tweemaal een rijweg en belanden uiteindelijk bij een weide waar we enige moeite hebben om het slagboompje omhoog te krijgen. Bij het volgende poortje, aan de overzijde van de weide, zijn er geen problemen want we hebben daarstraks ons lesje geleerd.
Na een kort stukje asfalt slaan we een avontuurlijk paadje in dat kronkelt en golft langs de uitgedroogde ruisseau de Ben. We draaien rond de Mont de Goesnes en beklimmen daarbij langs een ruwe weg met ambetante stenen, het bos uit. Wanneer we het huis in de rue de l'Epine ( afgebeeld in het Pasarnummer 10 van 2011 ) bereiken willen we dit ook even op een foto vastleggen. Iets verder, bij een wegsplitsing is de rechterweg afgesloten én met een slagboom met doorgangsverbod én met een elektrische afspanning. Jammer want langs hier kwamen we bij de Trou-Manto. Dus dan maar voor de linkerweg, richting bos gekozen. We krijgen een eindeloze afdaling langs een pad dat met een dik bladertapijt bedekt is en komen tenslotte op de N90 terecht. Rechts, op een boogscheut verwijderd, liggen de ruïnes van het château de Beaufort ( ieder jaar in de maand augustus te bezichtigen ). We steken de drukke baan over en komen bij de Maas die we stroomopwaarts langs de prachtig aangelegde RAVEL-weg volgen Het pad dat voorzien is van stickers van de Camino de Santiago verlaten even later om door het piepkleine dorpje Ben te trekken. We zoeken er tevergeefs naar een bordje dat het niveau aangeeft dat de Maas hier bereikte bij de overstroming van januari 1995.
We draaien de Sint- Germanuskerk de rug toe en gaan langs een kerkwegel tussen tuinen op zoek naar de Maasoever. We krijgen rechts de Maas en links een smalle strook bos met onmiddellijk langs de weg een langgerekte paardenrenbaan van ongeveer 1,5 km. Bij het dicht begroeide Ile des Chanoines bochten we mee met een zijarm van de Maas. In de nabijheid van de N90 zeggen we het water vaarwel en trekken naar de kerk van Gives, het vertrekpunt van onze tocht.
Een ongesteldheid, een begrafenis, een communiefeest e.a. beletten ons een periode om onze 200 ste tocht te VIEREN.
Nu een wandeling hadden we hiervoor niet gepland, wel een gezellige uitstap met trein en bus en deze maal met de echtgenoten erbij.
Bestemming : SCHERPENHEUVEL
Gelegenheid ook om bij deze speciale tocht eens het verslagje op een andere manier weer te geven.
Enerzijds hadden we geluk, we voelden er ons niet alleen. Met de meimaand trekken tal van bedevaarders, te voet , per fiets, per bus, in groep of alleen naar dit bedevaartsoord. Maar anderzijds viel het weer dan weer tegen want we hadden met felle regenbuien af te rekenen. Gelukkig houden regenschermen u bij dergelijk weer toch droog.
Basiliekbezoek, met eucharistieviering en een offerkaars stond als eerste punt op het programma. En dan op zoek naar een degelijk restaurant ( want we hadden voor deze keer onze picknick niet mee); Het hotel-restaurant De Zwaan bood ons wat we ervan verwachtten. De middag deed de regen ophouden en dan maar een foto genomen zonder regenscherm en konden we, vooraleer de bus naar Aarschot te nemen nog even flaneren tussen de vele kraampjes van de druk bezochte ( avond ? namiddag?)markt.
Na anderhalve maand koude, wind en vooral regen eindelijk enkele zomerse dagen. Ideaal weer dus voor tocht 201. Op de trein richting Hasselt meerdere, zwaar geschoeide dames en heren die het thuiszitten beu zijn.
De start van onze tocht is meer dan ooit makkelijk te vinden : de straat rechtover de kerk.We zijn gelukkig wanneer we na een kilometer zon in de schaduw van de Herenbossen belanden, een domeinbos dat sinds 1985 eigendom van de Vlaamse Gemeenschap is. Vooral de eik is er overheersend en wanneer ons pad in een eenmanspad overgaat ligt het bestrooid met dennenappels afkomstig van de het bosje metershoge, kaarsrechte dennenbomen.
Bij een voetbalveld nemen we een haakse bocht naar rechts en staan plots op de dijk van de Grote Nete.Het is nu genieten van de rust, de zon, het groen en van het water. We bevinden ons in het natuurdomein Vallei van de Grote Nete dat door de Vlaamse regering als " ankerplaats " erkend is,dat betekent dat de overheid dat domein als een van de waardevolste landschappen in Vlaanderen beschouwd en dit zo optimaal wil bewaren. Na een tweetal kilometer steken we de brug over en bewandelen nu de linkeroever. We belopen een stukje Molenrivier-route en passeren het kasteeldomein Hof ter Laken. Ons pad slingert zich langs de kronkelende Nete, nu eens in de zon dan weer in de schaduw van de oeverbegroeiïng.
Bij het café Looidijk krijgen we een klein stukje " grote baan "- de Herentalse Steenweg - maar slaan dan een zeer slecht onderhouden bosweg in. Het pad is meer grasland dan pad en is daarbij diep doorgroefd door de brede wielsporen van een zware landbouwtraktor. Neem daarbij dat het een broekbos is ( = overstromingsgebied ) en dat we dus geregeld een plas moeten ontwijken of door een zompig, modderig deel trekken.
Eindelijk belanden we tussen velden en meersen met weids uitzicht en zien we rechts de kerktoren van Hulshout opduiken. Links net op de grens Hulshout - Heist op den Berg passeren we de mooi gerestaureerde Kaasstrooimolen ( 15de eeuw ) echter nog steeds zonder wieken. Ernaast een enig mooi, oud molennaarshuisje. Een smal paadje brengt ons tot bij de ingang van het kerkhof en een weinig later staan we bij de bushalte te wachten op de bus die ons naar het station van Mechelen zal brengen.
Het is meer dan een jaar geleden dat we nog richting Oostkantons trokken. Het KMI beloofde een droge dag tussen een reeks van koude, natte dagen en we nemen de gelegenheid te baat om naar het dak van België te trekken.( Rocherath-Krinkelt is het hoogst gelegen dorp van België, ongeveer 650 meter )
We laten ons afzetten aan het " Friedhof " en trekken tot bij de fraaie Sint-Jan de Doperkerk, een karakteristiek voorbeeld van de moderne, naoorlogse religieuze architectuur, want hier start onze tocht.
Eerst nog even door enkele van de kraaknette straten om weldra in open ruimte te belanden. Links en rechts weilanden die dooraderd zijn met hagen van meidoorn en beuk en rijk zijn aan bronnetjes. Iemand heeft ervan geprofiteerd om in zijn voortuin zelfs een voetbad te installeren waarbij hij, aan de hand van een tekst in de drie landstalen, de wandelaars uitnodigt hun vermoeide wandelaarsvoeten een verfrissend badje te geven. Wanneer we bij het bos belanden ( Gemeindewald Krinkelt ) moeten we het GR-pad, dat we reeds geruime tijd bewandelen, verlaten en het dichte bos langs een weg enkel te berijden door aangelanden en bosontginners betreden. Duitsland ligt op amper 3 km verwijderd. Links en rechts niets anders dan metershoge sparren. Bij een rustbank treffen we een boskapelletje kunstig uit een boomstam gemaakt.
Wanneer het GR-pad ons van links terug vervoegt besluiten we onze tocht met enkele kilometers uit te breiden en slaan die zijweg in en volgen de loop van de schilderachtige Holzwarche die we uiteindelijk dwarsen om dan in een wijde boog langs een sparrenbos te draaien om dan weer een poos door open veld ( weiden ) te trekken. We komen terug in het bos terecht en lopen ter hoogte van Enkelbergermühle achter enkele chalets die duidelijk als vakantiewoningen bedoeld zijn ( maar nu blijkbaar verlaten zijn )
We komen op een brede asfaltweg die aardig stijgend naar het centrum van Krinkelt krinkelt, eindpunt van een zware tocht.
30 juni ! Laatste dag om nog even gebruik te maken van het gunstige weekendtarief voor 65-plussers bij de NMBS. Dan wordt het weer wachten tot 1 september. We sporen tot Eupen en nemen er de bus 385 richting Monschau tot bij het natuurcentrum Haus Ternell, een voormalig boswachtershuis dat uitgebouwd is tot een vormingscentrum van de Duitstalige Gemeenschap met als thema's natuurbescherming en sensibiliseringsacties in verband met natuurbescherming.
Langs het hertenkamp, dat bij het centrum hoort bereiken we het parcours en trekken het uitgestrekte Hertogenwald in.Vierhonderd meter verder, bij een blokhut van de boswachters , steken we de Ternellbach over en beginnen aan een langzame klim die ons uiteindelijk 100 meter hoger moet brengen. Gelukkig belopen we een goed onderhouden, geasfalteerde weg die zich pijlrecht tussen hoofdzakelijk fijnsparrenbossen boort. Her en der, een stukje loofbos dat met een draad afgesloten is. Zelfs stukjes veen komen ter afwisseling voor o.a. het Ochsenveen terwijl grote kwartsietrotsen het geheel een kleurtje geven.
Bij de open plek Hattlich ontmoeten we een koppel dat ( door de aanwezigheid van de talrijke zijwegen ) waarschijnlijke even het noorden kwijt is en zich aan de hand van een stafkaart probeert te oriënteren. Voor ons geen probleem, de pijl Raalkopf geeft ons de juiste richting aan. We krijgen nog een lastig klimmetje vooraleer we aan de afdaling naar het Spohrbachvalleitje beginnen. Het riviertje kronkelt zich mee met ons pad ( of is het omgekeerd ? ) tot het zich in de Hill kan verliezen. We wandelen nu tussen een zee van adelaarsvarens en wanneer we de gelegenheid krijgen om de Sporbach te dwaresn verkiezen we her rechtdoorlopend pad naar Ternell te nemen. We gaan weer lichtjes klimmen met rechts de heuvel Raalkopf en links de steeds dieper wordende Spohrbachvallei.
We zijn intussen op bekend? gebied beland want met wandeling 45 ( 15/01/2005 ) toen we de loop van de Hill volgden keerden we langs deze weg naar Ternell terug. De fijnsparren van bij het begin van de wandeling hebben plaats geruimd voor eiken en beuken. We krijgen ( met een pijlaanduiding ) nog even de gelegenheid om de loop van de Hill te volgen maar onze voorkeur gaat naar de lichtjes dalende brede asfaltweg die ons tot bij het startpunt brengt : het boswachtershuis van Ternell.
Met de trein van 10.15 uur ( verlofregeling 65-plussers bij de NMBS ) in het station van Kortrijk sporen we naar Zottegem waar we de bus naar het grote marktplein van Sint-Lievens-Houtem ( met zijn bekende jaarmarkt ) nemen.We trekken naar de ingang van de kerk waar we tussen een mensengroep na een begrafenisdienst een weg moeten zoeken. Over het kerkhof en het Livinuspad en -brug bereiken we de CC De Fabriek.
Op de wijk Eiland moeten we ergens de resten van een oude watermolen vinden en na enig zoeken doet het geluid van stromend water ons de restanten van een waterrad ontdekken.
We verlaten de bebouwing langs een veldweg maar wanneer die, bij het einde van 's Hondshuffel de allure krijgt van een beter onderhouden wandelweg twijfelen we aan de juistheid van ons parcours.Met de aanwijzingen van een vriendelijke bewoner uit de omgeving vinden we dan toch de vier linden met de Kruis-Lieve-Heer. Een half uurtje later bereiken we opnieuw het marktplein maar moeten nu enige straten verder rechts de Diepestraat rechts inslaan. Nogmaals rechts en we richten onze schreden op een bos. De weg wordt steeds maar smaller en brengt ons uiteindelijk in het Cotthembos. We volgen het slingerend bospad en komen bij de Cotthemgrot uit het bos op een bredere asfaltweg in open veld. Rondom ons niets dan vruchtbare akkers met maïs- en graanvelden. Wanneer we bij een driesprong de Oude Heirweg ( Velzeke-Tongeren ) bereiken moet het Kruis-Lieve-Heer , een vroeger grenskruis dat bij sneeuw als oriëntatiepunt diende, ook nu ons de juiste richting aanwijzen, maar er valt helemaal geen kruis te bespeuren. Gelukkig weet een eenzame wandelaar ons te vertellen dat het kruis gestolen is en dat zelfs de burgemeester niet weet waar men het moet gaan zoeken.De man moet dezelfde kant op als wij en gaat zelfs een eind weegs met ons mee.Het kerkje dat rechts boven de velden uitsteekt is dit van Hillegem, deelgemeente van Herzele.
Bij de Oude Trambaan ( Gent-Oudenaarde ) maken we een ommetje en belopen zo, een in de bedding aangelegd prachtig fiets( wandel) pad om dan terug langs de Oude Heirbaan het hoogste punt van Sint-Lievens-Houtem - de Balei - te bereiken. toepasselijk bij de heirbaan treffen we hier het beeld van de oude Romeinse legioensoldaat.Een opeenvolging van ( soms zeer smalle) eenmanspaadjes en veldweggetjes brengen ons nu naar het Marktplein met marktkruis en schandpaal terug. We wachten er op de bus die ons terug naar Zottegem brengen zal.
Vandaag de enige dag van de week waarvoor men een gunstig ( zeer gunstig zelfs ) weerbericht voorziet. Dus trekken we naar Zevergem.Na tien minuten stappen stellen we vast dat we de verkeerde richting uitgaan. Dus op onze stappen terug tot bij de kerk en dan op zoek naar de Blijpoelstraat.
Na enkele bochten belanden we bij de eerste van de vele Scheldemeanders - de Van Looyput - die ontstaan zijn bij het kanaliseren = rechttrekken van de Schelde. Elke stap biedt de gelegenheid tot het maken van een prachtige foto. Waterputten die restten na het stopzetten van de vroegere kleiwinning vormen samen met de meanders overal grote wateroppervlakken. Een ideaal gebied voor de wandelaar ( en de fietser ).
We bereiken de Schelde en volgen het vroegere jaag- of trekpad dat nu mooi geasfalteerd is. Het prachtige weer en de verlofperiode heeft de wielertoeristen in massa buitengelokt dus moeten we dubbel voorzichtig zijn. Wanneer we na een 300 tal meter de Scheldedijk kunnen verlaten om in het natuurreservaat De Kromme Hoek verder te trekken voelen we ons gelukkig verlost te zijn van de drukte op de dijk en te kunnen genieten van de schaduw en de koelte van de bomen. Eén minpunt: het gras is er nog kletsnat en in geen tijd zijn onze schoenen doorweekt.We verkiezen daarom om terug een halve kilometer op de dijk te lopen om dan, eens voorbij de Boomput die weer te verlaten. Opnieuw langs een meander - het Doornhammeken - bereiken we het gelijknamige café na eerst langs enkele misbaksels van vakantiehuisjes ( die wel prachtig gelegen zijn ) te zijn gepasseerd. We krijgen met de Vredesweg grind onder de schoenen ( die ondertussen gedroogd zijn ) die wat verder, in de nabijheid van een ( verlaten ? ) hoeve in een aardeweg overgaat en met de bomenrij ons bescherming biedt tegen de steeds maar feller wordende zonnestralen.
Bij het infobord van het reservaat Vaernewyck zijn we weer dicht bij de Scheldedijk gekomen maar we keren die resoluut de rug toe en trekken langs enkele kleiputten verder.We komen voor de laatste maal bij de Schelde en gaan dan het open meersengebied in. Na het dwarsen van de Moerbeek volgen we die langs een aardeweg die steeds maar smaller wordt en uiteindelijk een eenmanspad wordt langs weerszijden omgeven door hoge maïs. Het is er broeierig heet. Een T-splising brengt ons op een kasseiweg, tussen links weiden en rechts rijpe graanvelden, naar het Eekse gehucht Landuit. We volgen er de asfaltweg langs oude ( gerestaureerde ) hoeven en prachtige villa's tot bij het kasteelpark van Welden.
De aardedreef die de rand van het park volgt brengt ons terug naar het centrum van Zevergem. Eindpunt van een rustige, prachtige natuurwandeling.
Er worden tropische temperaturen verwacht en men raadt grote inspanningen af. Dus de tocht liefst in de ( koelte ? ) van de voormiddag gepland.
We slaan na het verlaten van de bus onmiddellijk de Kooigemwegel in, dit is één van de vele historische kerkwegels waaraan Sint-Denijs rijk is. Daarna gaat het door de Dalestraat en in de Wittogstraat nemen we terug een kerkwegel maar nu mooi aangelegd met betonnen staptegels.Wanneer we op een brede baan uitkomen ligt er links een grote ( blijkbaar verlaten ) hoeve en rechts passeren we een huis dat in vroegere dagen dienst deed als café. Na het dwarsen van de grote baan ( Kooigemstraat ) slaan we links de Pevergnestraat in Eerst breed maar dan geleidelijk versmallend tot het, eens in het Grandvalbos, nog een eenmanspad wordt.Het bos, met overwegend eikebomen met beuk en haagbeuk was vroeger waarschijnlijk een afgesloten jachtgebied wat de hekpijlers en de ijzeren poort toch doen vermoeden.Bij het verlaten van het bos trekken de kerktorens van Kooigem en Dottenijs onze aandacht.We volgen eerst nog de rand van het bos om dan in open veld te komen.Dank zij het mooie weer van de voorbije dagen is alle koren geoogst en is het stro binnengehaald. Enkel het meterhoge maïs belemmert ons nog het uitzicht.
We lopen evenwijdig met de gemeentegrens en passeren hierbij op een honderdtal meter van de Tontekapel ( grondgebied Kooigem ) op de flank van de Geitenberg. In de loop der eeuwen evolueerde de kapel tot een waar bedevaartsoord ( tegen de koorts ). We dwarsen de (droge) Zandbeek en klimmen slalommend naar het Beerbos toe.We genieten van een weids uitzicht met de Kluisberg en de Mont St- Aubert. Voor ons prijkt de molen Ter Claere.
Een tegelpad leidt ons binnen in het Beerbos tussen indrukwekkende villa's. De Peryckelstraat brengt ons ( opnieuw ) klimmend naar het hoogste punt van de tocht, de Katteberg ( 70 m en tevens hoogste punt van Kortrijk ). Begin 2000 liet de Vlaamse Maatschappij voor Watervoorziening hier twee gigantische drinkwaterreservoirs optrekken met ieder een diameter van 50 meter en een inhoud van 10.000 kubieke meter.Deze heuvelrug vormt de scheiding tussen het Leie- en het Scheldebekken. En dan dalen we geleidelijk af naar de Doornikserijksweg tot bij de bushalte.Gelukkig breekt de zon nu pas ten volle door de wolken zodat we onze tocht toch tamelijk ' koel ' konden houden.
01.09.2012 Wandeling 207 : BARAQUE MICHEL 9 km; 2.15 uur
1 september. We kunnen weer terug voor 10 maanden op zaterdag en zondag - zonder tijdslinmiet - met de MNBS door het ganse land trekken. Dus waarom niet eens terug naar de Hoge Venen ?
Het is er reeds behoorlijk druk op de parking bij het café-restaurant Baraque Michel wanneer we op zoek gaan naar de Boulté, een oude, grijze zuil waar we onze wandeling moeten starten. We lopen een 500-tal meter op een grindpad vlak naast de drukke N68 en zijn blij wanneer we links een, met gras begroeide zijweg kunnen inslaan. Iets verder botsen we op het prachtige veengebied Les Wéz dat we in een wijde boog volgen, links het veen en rechts het bos. De tochtbeschrijving brengt ons toch een poos aan het twijfelen wanneer de volgorde van de opgegeven merkpunten verschilt en dat de aangehaalde ' paar schreden ' waarschijnlijk voor iemand met zevenmijlslaarzen bedoeld zijn.
De ondergrond is drassig en zompig zodat we moeten slalommen willen we de voeten droog houden. En dan ineens een schreeuwend kontrast in dit prachtig natuurgebied, een brede betonbaan, ( destijds alleen maar aangelegd om dit - nu vervallen gebouwtje - te bereiken ? ) We komen uit op de N676 die ons opnieuw op de N68 brengt die wij, bij het café-restaurant Le Mont Rigi voorzichtig oversteken en opnieuw het bos induiken op zoek naar de Fagne de Poleur. We betreden een lattenweggetje en passeren hierbij een mooi weerstation. De lattenweg wordt een grindweg die zich tussen het veen en het bos wringt. We krijgen een stukje veenweide maar weldra belopen we weer een mooi aangelegde plankenweg. We horen het water ons ons doorstromen en in de verte de motoren op het circuit van Francorchamps.
Bij een Y-splitsing volgen we rechts het GR-pad. Het weggetje is in minder goede staat dan het vorige, is her en der verzakt zodat het water erover heen stroomt. Geregeld ontbreken er dwarslatten waardoor gevaarlijke openingen ontstaan, en waar men al eens een lat vervangen heeft dan steekt die soms enkele centimeter boven de andere uit. Gevaarlijk, aandacht vereist! Op een 10-tal meter links van ons stroomt de Poleur. 'K hoor je wel maar 'ken zie je niet, want hij zit verscholen onder weelderig groeiende adelaarsvarens.Rechts vooral jonge berken.
Bij de Bailieu-brug kiezen we rechts voor de brede bosweg. Restanten wijzen erop dat hier enkele jaren terug een groot deel van het bos gerooid werd. Na enkele bochten , links opnieuw een stukje veengebied van de Grande Fange en rechts nieuw aangeplant bos.Van de fameuze beuken van Herbofaye zijn er enkele gesneuveld en ' dwarsbomen ' letterlijk onze weg. Eindelijk bereiken we de Fischbachkapel waar we op een bank onze picknick aanspreken. Van hier zien we dat de drukte op de parking bij de herberg Baraque Michel nog aanzienlijk is toegenomen.
We verlaten de trein in het station van Zichem en gaan langs de Ernest Claesstraat op zoek naar de aansluiting met de GR5-route. Die vinden we bij de brug over de oude Demer We volgen die tot bij de samenvloeiïng met de eigenlijke Demer. Deze laatste dwarsen we over een oude spoorwegbrug in de nabijheid van de Maagdentoren ( een laatmiddeleeuwse burchttoren die voor het ogenblijk aan restauratie toe is en in de steigers staat.) Aldus komen we op een goed onderhouden wandelpad dat op de vroegere spoorwegbedding is aangelegd. Daarna gaat het een kilometer langs een druk bereden baan om dan weer op de spoorwegbedding te belanden. Blijkbaar is dit voor de bewoners uit de buurt het ideale terrein om hun morgenwandelingetje( met hond ) te maken.
Wanneer we in de verte de toren van de basiliek van Scherpenheuvel ontwaren slaan we links een veldweg in en trekken pal zuidwaarts.We verlaten even het GR-pad en maken een ommetje langs de basiliek. Onze 200ste wandeling ( op 05 mei 2012 ) bracht ons hier ook maar dan in minder goede weersomstandigheden. Geen zon maar wel regen zodat de 298 vergulde sterren op de koepel niet schitterden zoals nu.
Het wordt even zoeken naar het daareven losgelaten GR5 -pad maar weldra belopen we een , langs weerszijden met een weideafsluiting begrensd, eenmanspad. Verder zig-zagt het pad tussen de velden met prachtige vergezichten en geregeld passeren we een veldkapelletje. Onze bochtige weg wordt nu ook nog licht golvend. Bij een dennenbosje wijst een GR-wandelboom ons de weg naar Diest. Het blijft klimmen en dalen maar we worden ruimschoots vergoed met prachtige panorama's. Wanneer we in een bos belanden valt de wegbedekking niet mee. Uitstekende, onregelmatige, oude kasseistenen,die in het parcours van Parijs-Roubaix perfect zouden passen , maken ons het dalen niet gemakkelijk. En dan komen we het bos uit en na twee bochten bevinden we ons in de drukte van het koopcenter van het Diestse gehucht Kaggevinne waar we de pick-nick bovenhalen terwijl we wachten op de bus die ons naar het station zal brengen.
29.09.2012 Wandeling: 209 GROBBENDONK 9,5 km ;2.15 uur
Problemen op de lijn Brussel-Namen sturen ons een andere richting uit. We gaan onze GR-tocht die we op 08.03.2008 ( wandeling 119 ) in Grobbendonk eindigden vandaag verder zetten. We starten in het centrum van het dorp en volgen voor een tweetal kilometer de hoofdweg naar de deelgemeente Bouwel. Hierbij dwarsen we achtereenvolgens de Kleine Nete, het Albertkanaal en de autosnelweg E313. Een voetpad is er niet dus dan maar noodgedwongen voor het drukbereden fietspad gekozen. We zijn gelukkig wanneer we bij de verkeerslichten op de weg Lier-Herentals bij De Lindekens, het drukke verkeer achter ons kunnen laten en aldus bij het kerkje van Bouwel belanden. Een paternoster van ballonnen siert de kerktoren, een overblijfsel van de parochiefeesten die verleden week plaats vonden.
Bij het klein stationneke van Bouwel of liever bij de treinhalte slaan we links een mooie dreef in die ons op het einde terug bij de spoorweg brengt. We volgen nu een poos de spoorlijn om dan onze schreden naar een bosje te richten. We belopen een graspad dat met prachtige paddenstoelen begroeid is. Wanneer we links een asfaltweg nemen ontbreekt hier zowel een voet- als fietspad en moeten we bijgevolg de rijbaan op.Een bospad brengt na 300 meter veiligheid. Het is intussen heel zachtjes beginnen regenen maar het bladerdak maakt dat we onze regenjasjes in de rugzak kunnen laten.
We komen op het gehucht Zelle bij een asfaltweg terecht en het isintussen opgehouden met regenen. We bevinden ons midden de akkers tussen metershoge maïsvelden. Een scherpe bocht voert ons opnieuw naar een bos. Gelukkig zijn de wit-rood markeringen zeer duidelijk aangebracht, want het licht golvende bospad kronkelt zich langs tal van buitenverblijfjes en vakantiehuisjes, zodat we anders makkelijk het juiste pad zouden verliezen.
Het bospad loopt uit op een asfaltwegje dat ons naar de zeer drukke Herentalse Steenweg brengt.Vanaf hier gaat het met de bus naar het station van Herentals.
Tot vandaag nog nooit van Naninne gehoord. Het dorpje is een deelgemeente van de stad Namen en is er amper 6 km van verwijderd. Het ligt op een heuvelkam en biedt samen met Dave prachtige wandelingen. We volgen er vanaf het station de hoofdstraat tot bij de kerk waar we richting kerkhof klimmen.
De kerkhofmuur brengt ons in het Bois du Duva of liever op de rand ervan.Wanneer we, juist voor een weide, links een lichtjes dalende weg inslaan bevinden we ons onmiddellijk in het bos.We passeren de kleine kapel die gebouwd werd op de plek waar de postbode Joseph Roland in 1886 gedood werd en van een belangrijke geldsom werd beroofd. Jammer dat er van het interieur van de kapel niets meer rest. Een grondige restauratie dringt zich hier op; We dalen nu feller langs het smalle bospad tot het geluid van auto's tussen de bomen doordringt.We belanden inderdaad bij de drukke weg Namen-Yvoir die we voorzichtig dwarsen om dan langs een tunneltje onder de spoorweg Namen-Aarlen naar de Maas te trekken. Bij het plein(tje) van Dave krijgen we niet alleen een zicht op de Maas maar ook op Wepion aan de overzijde en op het daartussen gelegen " eiland van Dave ". Dit is het grootste 'riviereneiland ' van België. Rond 1990 plande men er recreatiegebied met pretpark en horecazaak maar dit ging niet door en het eiland werd een natuurreservaat.
We lopen tot vlakbij de kasteelmuur die ons naar links leidt.Het kasteel ligt verborgen achter de hoge bomen van het bijhorende park.We moeten aopnieuw het hoofd buigen wanneer we andermaal onder de spoorweg duiken. En dan volgt er een resem van kleine paadjes die zich voor en achter de huizen kronkelen en uiteindelijk de loop van een beekje volgen. Enkele malen moeten we een bruggetje over om uiteindelijk langs een steile, lastige trap een asfaltbaan te bereiken. Les Haies des Pauvres langs de overzijde vinden en volgen we nog maar dan zijn we het spoor bijster. Tot overmaat van ramp begint het nog te regenen In de verte , op de hoogte , zien we de kerk van Naninne en dus besluiten we dan maar voor de bredere banen te kiezen. Het water valt ondertussen met emmers uit de lucht en stroomt als een beek, op de klimmende weg naar beneden.
Wanneer we uiteindelijk de kerk van Naninne bereiken is het minder gaan regenen en nemen we dezelfde weg als een paar uur geleden naar het station.
We halen net op tijd de bus in Namen die ons naar Gelbressee brengt ( weeral zo'n dorpje in de rij van onbekende dorpen in België )
Langs een smal bruggetje steken we het riviertje de Gelbressee over dat iets verder het water opneemt van een bron en van de Rau de Franc-Waret.We klimmen naar het mooie dorpskerkje met bijhorend kerkhof en verlaten langs een pijlrechte weg het kleine dorpscentrum. Rechts het Bois d'Hambraine en links, achter een draadafsluiting prachtige aanplantingen van geleide fruitbomen. Een dik tapijt van gevallen beukenbladeren verbergt een hobbelige kasseiweg die lastig te belopen is.In het bos houdt de Rau de Franc-Waret ons gezelschap en vormt af en toe mooie vijvers. De weg wordt beter en we bereiken het kasteel van Franc-Waret ( een dorpje met 200 inwoners ). Het goed onderhouden kasteel was oorspronkelijk een versterkte kasteelhoeve die in de 18de eeuw in klassieke stijl tot ( grote) herenwoning werd verbouwd. Rond het kasteel liggen vijvers en een Engels park. Binnenin een indrukwekkende verzameling van Franse en Hollandse meubelen uit de 18de en 19de eeuw.Men heeft er eveneens een 6-tal ingerichte zalen te huur voor recepties, semenaries en bedrijfs- en privaatfeesten aan prijzen van 300 tot 2000 per dag.
We vergeten ( wanneer we een andere weg dan deze die in onze tochtbeschrijving staat aangegeven willen nemen ) dat we ons hier op een kasteeldomein bevinden en dat de meeste wegen " privé " zijn.Dan maar een poos langs de drukke N80 ( Namen -Hannuit ). Ook wanneer we de grote baan verlaten zijn we nog niet van het autoverkeer verlost. In het centrum van Ville-en Waret is het even zoeken naar een klein stijgend pad, dat uiteindelijk meer op een uitgedroogde beek dan op een pad lijkt. Een veldweg brengt ons naar La Bruyère, een gehucht van Marche-les-Dames.We lopen geruime tijd klimmend en dalend in een open landschap en wanneer we aan ons linkerzijde het Bois de Hubeumont krijgen trekken we er heen.Het is middag en een telefoontje met het thuisland vertelt ons dat het daar flink aan het regenen is terwijl wij hier reeds de ganse voormiddag van een heerlijk zonnetje genieten.De akker rechts van ons ligt bezaaid met een massa kleine keitjes. Eerst nog een klim tot in het bos maar dan gaat het met een lange afdaling naar de N992.
We krijgen een heruitgave van bij het begin, een vrij onregelmatige grond met grote losliggende rolstenen, uitstekende boomwortels en dit alles verdoken onder een tapijt van gevallen bladeren; Makkelijk stappen is anders. We zijn blij eindelijk termac onder de voeten te krijgen wanneer we de N992 bereiken. Rechts van ons kronkelt de Rau de Gelbressee met ons mee, of is het omgekeerd ?We bereiken de N80 bij de plaats waar we de start namen maar, even wachten toch, want het busje komt zo.
We hebben de regenkledij maar bovenaan in de rugzak gestopt want vandaag staat als de slechtste dag van de week ( met regelmatig regenbuien ) aangekondigd.
In Hasselt krijgen we ruimschoots de tijd om even in de lijnwinkel binnen te wippen om ons te voorzien van enkele lijnfolders die ons in de toekomst dienstig kunnen zijn.En dan nemen we de bus naar het hart van " De stille Kempen " maar de stilte is er ver te zoeken want van bij de start tot bij het einde van onze tocht hangt het geronk en geraas van de motoren op het circuit van Zolder, in de lucht. En dat er dan mensen zijn die klagen over het lawaai van spelende kinderen.
Algauw bevinden we ons in een bos en zigzaggen nu eens langs een kleinere, dan weer langs een grotere vijver.We dwarsen de Laambeek die een groot deel van het gebied doorloopt.Langs een tunnel onder de E 313 bereiken we het gehucht Rekhoven ( Lummen ) Achthonderd meter verder ligt het gekende klaverblad van Lummen dat de E 313 met de E 314 verbindt en dagelijks meer dan 100.000 voertuigen verwerkt. Na anderhalve kilometer langs een drukke baan dwarsen we nu het Albertkanaal. We lopen even langs de oever om dan naar het kerkje van Viversel ( Heusden-Zolder ) te trekken.Daar is de Laambeek terug om ons een tijdje in het bos gezelschap te houden Het bospad draait en keert en het geluid van de motoren wordt steeds maar luider. We krijgen de indruk dat er ieder ogenblik, na een bocht in het slingerend bospad, plots een racewagen voor ons zal opduiken. We volgen nu een recht, breed bospad dat dan overgaat in een slingerend eenmanspad dat de oevers van een reeks vijvers volgt.De gegevens van onze wegbeschrijving stroken geenszins met de wit-rode merkstrepen op de bomen. Bij de hoofdingang van het circuit zien we de racewagens voorbij schieten ( vandaag is de toegang tot de omloop gratis, maar de tijd ontbreekt ons). Wel nemen we de tijd om het juiste pad terug te vinden.Een lange brede weg leidt ons tussen de vijver van Terlamen en het Groot Bos. Het is er heerlijk wandelen.We worden ingelopen door een koppel die niet alleen kennissen maar tevens dorpsgenoten zijn.Zij zijn hier op hotel gelogeerd maar wij moeten vandaag nog naar huis dus slaan we eerder rechts af. Blijkt dat we dit te vroeg deden en onszelf zo in de problemen hebben gewerkt.We bevinden ons midden in het bos met een overvloed aan wandeltekens maar geen GR-aanduidingen. Gelukkig vinden we die bij de rand van het bos terug. We bereiken probleemloos het centrum van Bolderberg ( gehucht van Heusden-Zolder ) .En de regenkledij... die steekt nog netjes opgevouwen bovenaan in de rugzak.
We nemen de draad op en zetten de wandeling verder die we de vorige keer hier stopzetten.De GR-tekens zijn rap gevonden en weldra lopen we op het gensgebied van Bolderberg met Stokrooie. We bereiken na enkele bochten de oever van het Albertkanaal. Na een 500 tal meter lopen we onder de kanaalbrug door en belanden bij een GR-wandelboom die ons de keuze laat: ofwel de GR 5 verder volgen of te liezen voor een variante die noordelijk om Hasselt heen voert en bij het domein van Bokrijk weer op de hoofdroute aansluit. We opteren voor die laatste.We blijven dus het kanaal volgen. Op de oever aan de overzijde van het hier wel brede kanaal ligt het kerkje van Stokrooie. Voor en achter ons wandelaars maar wij zijn de enigen die links de lijnrechte bosweg door het natuurgebied Kolberg inslaan.Het is een belangrijk deel van het Limburgs vijvergebied en van internationaal belang voor een aantal watergebonden dieren en planten. Daarom is het ook aangeduid als vogel- en habitatrichtlijngebied.
De eerste halve kilometer verloopt vlot maar dan begint een zoektocht naar watervrije doorgangen.Eerst uitwijken naar links, naar de ietwat hogere zijkant maar weldra staat die ook onder water en moeten we op onze stappen terugkeren.Dan maar voor de rechterkant gekozen, achter een draadafspanning en tussen de bomen.. Eens voorbij een beekje is er verbetering en kunnen we het bospad weer op. Bij een T-kruising nemen we de Borgerheidestraat met een tamelijk druk autoverkeer en wanneer die straat samen met het verkeer naar rechts afslaat lopen wij rechtdoor een brede zandweg in.Op het einde ervan moeten we langs enkele zware werktuigen heen die blijkbaar de laatste dagen ingrijpende werken in het landschap hebben verricht. zodat we nu elke wegmarkering missen. We lopen over de, in aanleg zijnde verhoogde dam dwars door de grote vijver van de Platweyers. Die is grotendeels uitgedroogd maar oogt toch indrukwekkend door de immense moddervlakte die we te zien krijgen. Aan de overzijde bereiken we een bosje met terug enkele van die kolossale werktuigen. Kapwerken moeten de dijken verstevigen en voorkomen dat de vijver verder verlandt. We moeten over en onder struiken en bomen, ons soms even wagen op de verharde modder van de vijver om dan op te klauteren langs een berm. Er is geen pad meer en we slingeren ons tussen een ketting van aaneengeregen vijvertjes.Tot de spoorlijn 15, Hasselt-Mol plots redding brengt.Die spoorlijn moeten we ( volgens onze beschrijving ) immers naar rechts volgen om een woonwijk van Kiewit te bereiken. Van hier vinden we nu probleemloos het station waar we de trein opwachten die ons huiswaarts brengt.
Het is net geen tien over negen wanneer we de trein verlaten in het station (?) van Kiewit. We trekken langs enkele straten die we bij de vorige tocht in andere zin doorliepen, naar het centrum van Kiewit, een Hasselts gehucht.
Waar we de vorige maal, in onze haast om de trein te halen de " Paalsteen " links lieten liggen nemen we nu wel de tijd om even tot daar te wandelen.
De paalsteen of grenspaal is een geklasseerd monument dat op de plaats staat waar Hasselt, Zonhoven en Kuringen aan elkaar grenzen. Op 18 oktober 1666 werden in het bijzijn van de magistraat van Hasselt en een afgevaardigde van de prins bisschop Maximiliaan van Beieren de grenzen tussen Hasselt en Zonhoven afgepaald met grensstenen ( om de ruzie over de grenzen op te lossen ) Eén steen staat er nog altijd op dezelfde plaats.
Bij de kerk steken we de drukke weg Hasselt- Eindhoven (N 74 ) over. Rechts ligt de festivalweide waar op 18 augustus 2011 met Pukkelpop een storm een spoor van vernieling door het gehucht trok. Er vielen 5 doden, 2 zwaargewonden en honderden gewonden.
Na 300 meter verlaten we de drukke rijweg en trekken langs een bospad naar een reeks mooie en rustige plekjes.Enkele malen moeten we een veerooster over en we belanden uiteindelijk bij het hoofdgebouw van het natuurdomein " Kiewit ". Dit was het gebied dat eeuwenlang het twistpunt was tussen Zonhoven en Hasselt. Nu is het een rustig gebied met kinderboerderij, natuurtuin, Engels park, speelbos en prachtige vijver. Alles ligt er op deze decembermorgen verlaten en vredig bij.Een GR-wandelboom wijst ons de weg door het kalende bos tot bij een hekken dat de toegang geeft tot het Provinciaal Domein van Bokrijk. Hier slaan we rechts af op een verhoogde berm die de loop van een beekje volgt. Links krijgen we een aaneenschakeling van grotere en kleinere vijvers. Echt een oase van rust. Enkel de vlucht van een witte reiger verbreekt de stilte.
Bij de Herkenrodeplaats gekomen krijgen we er het gezelschap van het GR5/E2 tracé dat we de vorige maal bij de kanaalbrug Stokrooie vaarwel zegden om voor een alternatieve route te kiezen. We lopen tussen een beek en een grote vijver en bereiken een groot parkeerterrein om even verder voorbij de hoofdingang van het openluchtmuseum " Bokrijk " te passeren.Vijfhonderd meter verder komen we bij het stationnetje van Bokrijk. Eindpunt van een heerlijke tocht.
Het station ( perron ) van Bokrijk ligt er even verlaten bij als veertien dagen terug. Druk is het wel wanneer we de weg Genk-Hasselt ( N75) oversteken om langs enkele bebouwde straten naar de minder bebouwde zone van Bokrijk te trekken. We slaan enkele malen rechts en evenveel keer linksaf, lopen onder een hoogspanningslijn door en dwarsen even later een beekje. Zo belanden we langs het vennengebied ' Lang Water '. Terug een paar bochten en we belanden op een rechte ( geasfalteerde ) baan langs het Albertkanaal. Op het jaagpad een drukte van wielertoersiten die deze regenvrije zaterdag als een ideale dag voor een oefenrit zien.
Bij de Sluis van Diepenbeek ( een imposante installatie ) verlaten we het kanaal en kiezen voor een afdalend pad tussen de bomen.Bij een draaihekken en een brugje betreden we een eerste deel van het natuurreservaat " De Maten " Rechts nog een betonnen bunker, een restant uit de WO II.
We draaien een wegje op dat een poosje de rand van de Augustijnervijver volgt om dan resoluut de vijver de rug toe te keren om langs een smal pad door de heide te trekken; Voor ons, in de verte, steken een kerktoren en een mijnschachttoren boven de bomen uit. We belanden op een asfaltwegje dat zich links en rechts tussen de bomen wringt en van de ene ( Dilikens)weier in de andere ( Peerdsdief)weier overgaat. De Rockxweier gaat over in een prachtige dreef die er helaas wel erg modderig bijligt. Asfalt krijgen we pas bij het gehucht Genkerheide. Bij alle huizen is een zwarte vlag geplant als protest tegen het Spartacusplan dat een sneltramlijn Hassel-Genk-Maasmechelen wil door een deel van De Maten.
Eens voorbij de Achterbeek lopen we terug langs het natuurgebied " De Maten " dat met zijn 35 vijvers het best bewaarde vijvergebied van Midden-Limburg is.Het is gelegen aan de rand van het Kempisch Plateau in het laag gedeelte van Genk.De Stiemerbeek, die de grens vormt tussen de bebouwing en het natuurgebied dwarsen we bij het waterrad van de Slagmolen en komen in het Genkse gehucht Termien. In de nabijheid van de parochiekerk ( een dominicanenkerk gebouwd in 1939 door de orde die er in 1934 opgericht werd ) vinden we de bushalte die ons toelaat op de bus te wachten die ons naar het station van Genk zal brengen.
In Leuven missen we op 15 seconden onze bus ( wegens een vertraging van de trein als gevolg van een omlegging langs Denderleeuw ). Dus dan maar een uur wachten in een onverwarmde stationsruimte.
We verlaten de bus in het centrum van Sint-Pieters-Rode dat tot de oudste dorpen van het Hageland behoort. Op het programma een knooppuntenwandeling uit het Vlaanderen vakantieland aanbod. We slaan de Langestraat in en zijn onder de indruk van de reusachtige installaties van Heroes & Co N.V. , een familiebedrijf gespecialiseerd in de verkoop van graan, bloem, potgrond, meststoffen, stabilisé e.a. We verlaten de grote baan bij een kapelletje en trekken samen met de GR-route de velden in. De voorbije vriesnacht heeft overal een laagje rijm achtergelaten en we krijgen er ook nog een nijpend oostenwindje in het gezicht. We klimmen geleidelijk in de open vlakte naar de Uilenberg. Eventjes krijgen we een stukje grote baan en asfalt onder de voeten maar wanneer we links moeten afslaan op wijk Dries, is het knooppuntenbordje ( 137 ) verdwenen.
We naderen dicht bij het gehucht Gempe en trekken bij de brug en het waterrad de overzijde van de Molenbeek het bos in. Gelukkig heeft het vriesweer de ondergrond ietwat verhard want anders was er hier, zonder natte voeten geen doorkomen aan.We belopen een diepe, holle weg tussen hoofdzakelijk eiken en beklimmen de Bensberg.Naarmate we het hoogste punt naderen nemen sparren de bovenhand.om dan bij de afdaling door majestueuze beuken vervangen te worden. De naam van het bos verwijst naar de adellijke familie ' de Troostemberg ' die er tot in 1981 eigenaar van was en het nabijgelegen kasteel ( dat zich, door de zon beschenen,tussen de bomen, even laat zien ) bewoont. Het bos is nu eigendom van het Vlaamse Gewest en is doorkruist door enkele indrukwekkende beukendreven.
We komen terug in open landschap en zien van ver de nog bestaande 14de eeuwse vierkante woontoren of donjon van het kasteel van Horst.Vanaf de Lozenhoek volgen we een kronkelend asfaltwegje en langs de Horsthoeve bereiken we het kasteel van Horst.( de verblijfplaats van de bekende stripheld van Willy Vandersteen - de Rode Ridder ). Het kasteel wordt sinds de tweede helft van de 17de eeuw zelden of nooit door de eigenaars betrokken zodat het veel van zijn oorspronkelijke vormen heeft bewaard.
Langs de dreef met het langgerekte wagenhuis uit 1657 keren we het kasteel de rug toe en reppen ons naar de bushalte in het centrum van Sint-Pietrs-Rode.
