Half vier in de morgen, ik schrik wakker door een vreemd geluid. 

Lilou kijkt me aan, geïrriteerd omdat ik haar heb gewekt met mijn bruuske bewegingen.

 Ik staar in de kamer rond. De plek naast me is leeg.

 Een gemis, een leegte een soort triestheid overmant me. Ik ga terug liggen, zie het licht van de vuurtoren door het raam, 3 keer over land. 

Ik sluit mijn ogen. Mijn lichaam waakt. Ik voel een lichte warmte over me heen buigen. Eenzelfde warmte toen de plek naast me gevuld was met humor, liefde en geluk. 

Ik voel hoe Lilou naar omhoog sluipt, zoals toen je naast me lag en ze met haar hoofdje kwam voelen of we haar niet waren vergeten. 

Ze ligt te ronken, vreedzaam en gelukkig. Ze voelt diezelfde warmte. 

We vallen allebei in een rustige diepe slaap, gelukkig en tevreden, alsof de tijd nooit is voorbijgegaan. Alsof de werkelijkheid nooit is gekomen.

 Alsof het gemis nooit heeft bestaan.

Bon, vrijdag de dertiende, daar geloof je toch niet in zeker. Nee hoor, … . Het is wel de dag dat ik een keelontsteking oploop - 5 dagen voor mijn vertrek naar het mooie Mexico. Het is de dag waarop mijn computer het begeeft - toch voor even. 

Het is ook de dag waarop we te horen krijgen dat mijn paard eigenlijk een paar nieuwe voorbenen moet hebben want aan beide benen zit een los stukje bot. De dierenarts overlegt nu met zijn dierenartsen collegae om onze opties te bespreken.  

Het is eveneens het moment waarop mijn vriend’s implantaten lastig beginnen te doen en pijn veroorzaken in zijn tandvlees. 

In de tijd van de Romeinen was vrijdag de dag waarop ze doodvonnissen ten uitvoer legden. Het is de dag waarop Jezus gekruisigd werd. Op vrijdag de dertiende - in de 14 de eeuw - werd de jacht op de tempeliers bevolen en zo kwam een einde aan de Orde van de Arme Ridders van Christus en de Tempel van Salomo. 

Wat een geluk dat ik me niet begeef in de tijd van de Romeinen, Jezus Christus of in de 14 de eeuw of niet? Dan had ik geen computer issues gehad, en nog geen röntgenfoto's gezien van mijn paard. En had mijn vriend nu helemaal geen tanden gehad… . Kwestie van mijn kop in het zand te steken. 

Ondertussen is vrijdag de dertiende overgewaaid en word ik behandeld voor mijn ontstoken keel en sinussen - lang leve dokters. Mijn computer werkt terug en is het pijnlijke implantaat er voorlopig terug uitgehaald. Met in het vooruitzicht een zalige reis naar Mexico. 

Misschien is mijn kat - die ondertussen op bezoek is bij de mama - gestorven van schrik. Zijn de honden los gebroken - mijn papa komt house- en dogsitten. Misschien worden we wel ontvoerd in Mexico City (niet dat we daar naartoe gaan hoor) of belanden we in het ziekenhuis vanwege de uitgehaalde implantaat? 

Ik zal niet te veel nadenken - daar worden mijn sinussen alleszins niet beter van… . Ik weet gewoon dat Lilou de tijd van haar leven zal hebben. Ze zal rot verwend worden. Mijn honden hebben het beste gezelschap - snurksmurf - van de wereld. En wat betreft de reis - dat wordt een voltreffer - ze zullen ons daar niet meer kwijt willen! Vrijdag de deritende you ain’t seen nothing yet!

Kennen jullie het nog? Ovide en zijn vriendjes? Een knotsgekke kinderanimatieserie uit de jaren ‘80? Sommigen onder jullie zullen het zeker nog wel herinneren. 

Ovide woont met zijn vrienden op een tropisch eiland. Als ik het me nog goed herinner heeft Ovide volgende vrienden: Polo de straatveger, Peli de winkelier, Dikbuik de kok, Luiaard, en de koala-drieling Ko, A en La. Dan had je nog de slechterik, de slang Pie en zijn hulpje Zozo met 2 verschillende gekleurde voeten, blauw en rood. 

Hetgeen wat ik altijd super plezant vond, was dat er op de meest onverwachte momenten, plotseling uit het niets een televisie - geen smart tv maar een gewone oude televisie - uit de lucht viel. Echt waar, de knappe vrouwtjes eend presenteerde dan het nieuws of de laatste nieuwsberichten. Ik was echt fan van de serie. 

Toen deze morgen twee kinderen tegen elkaar aan het praten waren, kon ik niet anders dan aan het eiland van Ovide denken… . ‘Van waar komt de melk?’ las het meisje met de blonde staart en de heldere blauwe ogen luidop voor. Waarop haar vriendinnetje met haar super leuke eenhoorn rugzak - ik dacht hem eventjes af te snoepen - ‘Van de supermarkt, mijn mama brengt elke week melk mee van de supermarkt.’

Ik wist niet wat ik hoorde, ik keek haar met magische onwerkelijke grote ogen aan en hoopte zo hard dat een smart televisie of tablet uit de lucht zou vallen om haar te informeren dat melk van koeien komt en niet van de supermarkt… . 

Ik vermoed dat Pie de slang en Zozo haar zo op het verkeerde been willen brengen. Ik wist niet wat ik hoorde. Uiteraard is haar antwoord niet zo verkeerd. Voor diegenen die melkproducten consumeren, kopen we inderdaad melk in de supermarkt of bij de lokale handelaar. 

Haar vriendin begon keihard te lachen, en antwoordde melk komt van dieren, schapen, koeien of geiten. Mijn papa is boer en melkt ze allemaal. Waarop het andere meisje antwoordde:’Brengt uw papa dan de dieren naar de supermarkt?’ Opnieuw zo’n moment dat er een televisie naar beneden zou moeten komen. 

Ik heb geen idee welke animatiereeks zij bekijken, ik dacht dat Dora toch wel de bedoeling had om kinderen dingen uit te leggen of misschien moeten de supermarkten of de lokale handelaars hierover een tutorial maken? 

Met het geduld van Ovide, legde haar vriendin  geduldig uitlegde hoe het allemaal in z’n werk ging. 

Wat mis ik die serie!

Hoi! Leuk dat je mijn blog leest. Het is geen gewone blog vandaag. Ik wil jullie meevoeren met mijn stukje proza. 

Ik dacht de eerste zondag in de maand dat de herfst wordt geboren, vond ik het ideale moment om dit met jullie te delen.

Het is een tekst dat  ik schreef op het meest beangstigende moment uit mijn leven. Mijn vriend werd uit coma gehaald. De neuroloog was duidelijk ' ik weet niet hoe hij er zal uitkomen.' 'Wat hij wel of niet zal kunnen.' 'Weet dat hij nooit meer de oude zal zijn.' 

Ik kon alleen maar denken: liefde overwint alles. De oude is een tijdloze herinnering,  blij dat ik je heb leren kennen, de nieuwe is nog te ontdekken, ik ben blij dat we terug kennis maken. We halen er gewoon alles uit. Aleph!

Hier gaan we dan:

Het is een zonnige morgen. Een zachte Zeebries streelt mijn melkwitte huid. Ik hoor een stem in het zacht geritsel van het opwaaiende zand.

 Ik kijk naar de zee, het geluid van de golven brengen me terug naar die herinnering. Jouw zachte armen om me heen, geruststellend, liefdevol en speels net als de wind. 

Je lacht naar me, genoeg om m'n huid aangenaam kippenvel te bezorgen. Je ogen stralen, ze zijn zo blauw als de zee en al even ondoorgrondelijk. je blik, die duizend geheimen bewaard, mysterieus als het zachte zand die ze bewaart.

 Ik voel hoe je hand over mijn gezicht strijkt net als het zoute water, klaar om me mee te voeren naar ongekende gebieden. Je kust me zachtjes, liefdevol, ingetoomd. Ik open mijn ogen, vol blijdschap vol verwachting wetend dat je me lief hebt.

 De wind is verdwenen, de herinnering wordt vager, het water is koud en het zand bewaart de geheimen, mijn herinnering.

Zali de ambivert

Ik hoor het vaak  - in de meest positieve vorm klinkt het zo - ‘ Je bent een extravert persoon ‘ of je hebt een extraverte persoonlijkheid’ of ‘ Je ben wel een sociale meid’. In de meer negatieve vormen klinkt het als ‘ je bent te druk’ of ‘ Zo vermoeiend. 

De extraverte - introverte persoonlijkheiddiscussie wordt niet alleen gevoerd op het niveau van mensen. Dieren worden het etiket ook opgeplakt. In de paardenpsychologie wordt gesproken over ‘Horsenalities’. 

Zo is Lilou - the killer cat - graag onder volk. Je komt bij ons thuis en ze staat onmiddellijk bij je om als eerste gestreeld te worden. Doe je het niet, krijg je een hele scheldtirade in het kats. Ze jaagt op alles wat rondvliegt en dissecteert ze schamteloos. Even goed ligt ze graag van achter te zonnen of te slapen in stilte. Onze Manchester-terrier jachthond wordt liever gerust gelaten. Hij toont zijn emoties enkel aan de mensen die hij het beste kent of wanneer hij Lilou ziet, komt plots het jachtinstinct boven. Ik zie hem dan letterlijk denken: ‘hapje’ ‘Whiskas’. De stratier, dat is een geval apart, ik denk dat hij high sensitive is. Het minste energie - geluidje of iets anders - reageert hij op. Grollen van geluk en zoentjes geven is zijn motto. Toch ligt hij ook graag te smoezen in zijn bench wanneer er geen energie is. Dan is er nog onze merrie… . Zij is graag onzichtbaar, lief, kalm en rustig - low energy. Wanneer ze het krijgt, dan krijgt ze het en wordt ze explosief. Die explosies gebeuren zelden, ze zijn wel memorabel te noemen - op zijn minst. 

Wat betreft de Leeuw in ons huis: De naam De Leeuw verwijst naar een sterk jagend dier die alle macht in de jungle heeft - niet echt introvert dus. Bedankt hoor, daddy! Deze gedachte terzijde.  Introvert en extravert gaat niet over wie is de meest sociale in de groep of de meest stille. Ik vond het niet zo tof hoor, tijdens verschillende opleidingen om er telkens uitgepikt te worden om vooraan te komen staan en een oefening te doen of om een vraagstuk op te lossen. Zelfs wanneer ik me achteraan wegsteek of mij strategisch op een plaats zet dat lijkt op een verdoken hoekje. Dat helpt dus helemaal niet. Misschien dat ik daarom ook jaren aan stuk het middelpunt van spot was? Zie je het wel dat het niet aan mijn gewicht lag, het lag aan mijn extraversie - ik wist het! 

Ja hoor, in de groep wordt vaak van mij verwacht dat ik ambiance en sfeer breng, net omdat ik toch zo sociaal ben. Wanneer ik dat niet doe - omdat ik daar geen zin in heb of mij helemaal niet aangesproken voel - dan vraagt iedereen me of ik me wel goed voel? - Go figure. 

Net zoals mijn huisdieren, ben ik ook graag alleen, hou ik van rust en wil ik niet altijd degene zijn die het gesprek start of gaande houdt. Ik wil niet altijd de clown van de groep zijn. Toch lijkt dat wel de verwachting te zijn van mijn persoonlijkheid. Zo lijkt het erop dat veel mensen denken dat ik een bommetje ben. Dat ik ontplof als ik boos wordt, wat helemaal niet het geval is en ik ben zelden boos hoor. Ik hou mij aan het principe van relativisme en de Bassie quote: Wat er ook gebeurt altijd blijven lachen. 

Het zijn ook mijn dieren die me geholpen hebben om mijn energiepeil dat ik afgeef aan te passen. Te veel energie kan zorgen bij een dier voor angst. Angst wekt adrenaline op en uit zich in verschillende reacties - fligt, fight - flee. Ik wil niet gebeten worden door mijn hond of gekrabd worden door Lilou’s klauwen of gestampt worden door 500 kg wegende knol hoor! Nee, ik wil dat mijn dieren zich goed voel bij mij. Net zoals ik wil dat mensen zich ook goed voelen. Zo ben ik ooit van bureau verhuist omdat de mensen in mijn bureau niet goed overweg konden met mijn extraversie. Ja - ik had kunnen blijven zitten en gooien met de zin ‘ je moet me maar nemen zoals ik ben’ of ‘ik blijf trouw aan mezelf.’ Alleen dat zou niemand gelukkig hebben gemaakt. Ik zou waarschijnlijk veranderd zijn in een boosaardige extraverte demon die op oorlogspad is. Zo’n persoon wil ik niet worden. Daar is het leven veel te mooi voor.  Trouwens, door dat te doen heb ik een veel betere en toffere relatie met mijn collega’s. Ying en Yang in evenwicht dus. Ik merk ook dat ik door mijn energie aan te passen, mijn huisdieren en mensen ook hun energie aanpassen. Op kamp bijvoorbeeld - in Noorwegen - één van de tofste kampen uit mijn jeugd - was er een stille jongen. Om één of andere reden was ik geïntrigeerd door zijn stilte. Ik ging me altijd bij hem zetten. In het begin stelde ik hem 100 vragen, hij gaf altijd interessante antwoorden. Uiteindelijk werd hij naarmate extraverter en bracht hij mij rust tijdens het kamp. Nu begrijp ik het verhaal over energie. 

Mensen vergissen zich vaak. Ik zie er zelfverzekerd uit en ja ik straal dat uit omdat ik uitga dat ik eigenlijk niks te bewijzen heb en de dingen gewoon graag doe. Vergis je niet, wanneer ik een presentatie moet geven, stress ik me kapot. Er loopt altijd wel iets mis. De beamer werkt niet, de zaal is nog bezet of ik struikel over iets. Dan denk ik aan Bassie, en gooi er een grapje uit. Waarschijnlijk komt het grapje zo zelfzeker over dat iedereen begint te lachen en ik bij mezelf denk ‘oef!’

Carl Jung, zwitserse psychiater stelde dat een zuiver extravert of zuiver introvert type niet bestaat: ‘ Zo’n mens zou in een gekkenhuis thuishoren. ‘ Ik ken er nog hoor die in een gekkenhuis horen, los van introvert of extravert…. . 

Het dominante kantje - ja ik heb wel zo’n klein kantje aan mij (kleintje maar) - is misschien bij mij extrovert - ik zie mezelf eerder als een ambivert. Zeg ik met heel veel zelfvertrouwen die eerder past bij een extrovert…. . 

Hoi

Leuk dt je mijn blog leest!

Het was weer zover gisteren, een Zali-momentje… . Je kent het wel, zo’n moment waar je ofwel niks zegt en braaf lacht of je giechelt als een klein meisje - maar het helemaal niet doet. Je doet net het compleet tegenovergestelde. Zo verging het mij dus ook. 

Ik heb nog nooit echt goed kunnen omgaan met complimenten, simpelweg omdat ik er niet veel kreeg en al zeker niet van het andere geslacht. Het wordt nog erger als mensen complimenten geven aan anderen  - die eigenlijk helemaal geen complimenten zijn in mijn hoofd - en waarbij de anderen zich dan gedragen als hierboven beschreven - zoals een giechelend kind!

Eerst was het voorval op de trouw van een vriend. Een knappe jonge man - die niet mijn partner was - kwam goedendag zeggen en zei: ‘Je bent de knapste dame hier deze avond’. Dat is toch een super compliment. Veel dames zouden blozen en het aannemen of giechelen of gewoonweg dank u wel zeggen. Niet Zali hoor, neen zei niet. Ik keek hem nog al raar aan - gefronste wenkbrauw - keek dan de zaal rond en antwoordde: ‘Dan heb je nog niet goed rond gekeken deze avond.’ Ik weet het ik hoor je denken: ‘Maar Zali toch!’ Toch vond ik zijn compliment niet terecht en misschien was ik wel de eerste die hij zag of zegt hij dat tegen elke dame die hij ziet. Enfin, het punt was dat hij zo overdonderd was dat hij me de rest van de avond genegeerd heeft. 

Een ander voorval dateert van december. We waren naar een pretpark geweest, het was de periode rond sinterklaas. Tijdens ons bezoek aan het pretpark kregen we een geschenkje voor sinterklaas. Degene die het uitdeelde leek helemaal niet op sinterklaas. Nee, ze leek op een topmodel die weggelopen was van één of andere fotoshoot die ze snel en perfect had gedaan. Ik zag haar zo van de rode loper wandelen met de fotografen in haar kielzog, die alles zouden doen om een glimp van haar schoonheid op te vangen. Ik stond dus met open mond naar de jonge dame te gapen, terwijl ik die gedachten in mijn hoofd aan het afspelen was. De jongeman voor mij begon natuurlijk te flirten: ‘Ah, een geschenkje? Aan wat hebben wij dat te danken?’ waarop zij beleefd antwoordde: ‘ U krijgt dit n.a.v. sinterklaas’. Hij ging verder: ‘Zo tof, maar zeg, jij ziet er wel leuker uit dan sinterklaas.’ zij bloosde en glimlachte. 

Oh my god, meen je dit nu, dacht ik? Het leek erop dat mijn mond sneller bewoog dan ik wilde want ik floepte eruit: ‘Zeg, iedereen ziet er toch beter uit dan sinterklaas!’ ‘Het is een man van minstens 400 jaar oud met een witte baard’.  Yes, I know. Laat het me uitleggen. De jonge dame verdiende een veel beter compliment dan wat hij haar gaf. Dit was echt onder haar schoonheidsniveau! Alleen leken geen van beide dit zo te begrijpen. Ik kreeg alleen maar boze blikken. Ik nam dus in stilte mijn geschenkje aan en vertrok stilletjes. 

Toen die keer dat we aan het praten waren en een vriendin van mij een zeer gesofisticeerde uitleg gaf en waarop een andere vriend zei ‘Wauw, bedankt voor de uitleg.’ ‘Je bent precies het orakel van Delphi.’  Bon, ongeacht dat hij het misschien goed bedoelde - daar ga ik van uit - vond ik die vergelijking helemaal niet opgaan. Wie de geschiedenis kent, weet dat het orakel van Delphi geleid werd door een hoge priesteres Phytia genaamd, die onverstaanbare klanken mompelde onder invloed van hallucinogeen - met andere woorden - gedrogeerd dus. Zij antwoordde alleen maar: ‘ Bedankt voor het compliment.’ Ik gaf hem de volle lading door te antwoorden wat ik net neerschreef. Mijn vriendin was helemaal niet gedrogeerd en zong geen onverstaanbare klanken.  Haar uitleg was klaarduidelijk. Toch bekeken ze me nogal beteuterd aan. Ik maakte dat ik snel uit de voeten was. 

Gisteren zei mijn eigen partner: ‘Ah hier is ze dan, mijn Spaanse schoonheid.’ Ik bekeek hem heel bizar aan - niet begrijpend - deze keer met twee gefronste wenkbrauwen. Ik heb een witte huid en zuiver blauwe ogen… . Ik antwoordde: ‘Ik ben helemaal niet Spaans.’ Gelukkig snapt hij wel mijn rationele geest en antwoordde: ‘Je bent wel een schoonheid.’ Ik kon niet anders doen dan giechelen als een klein meisje. 

Hoe omgaan met complimentjes staat op mijn lijstje als ik op vakantie ga naar Griekenland en het orakel bezoek!

De eerste schooldag  

Vandaag is het de eerste schooldag. Ik denk terug aan het geluid van de schoolbel. Nu is dit nostalgie, vroeger was het eerder het irritant geluid van het einde van de speeltijd. 

Ik wil niet melig doen - misschien toch een beetje - als ik de meeste kinderen/jong volwassenen bezig hoor over school, zien ze dit als een hel. Uitspraken als ‘Wat doe ik daar eigenlijk?’ ‘ Ik leer daar niks’. ‘Mijn vrienden zitten niet meer bij mij.’ Daar gaat mijn haar van rechtstaan. 

Het onderwijs bij ons is verankerd in de Belgische grondwet, een recht, een plicht. De toegang tot het onderwijs is gratis tot het einde van de leerplicht!  Ooit waren we hier trots op, pioneers. We zitten zelf zo ver dat we op maat van de leerling - met vallen en opstaan - bijna onderwijs kunnen organiseren. Wij zijn de gelukkigen van deze wereld. Jongens en meisjes - zonder onderscheid in kleur of religie - kunnen naar school, krijgen het privilege om naar school te gaan. Misschien moeten de leerkrachten op de eerste schooldag daar iets rond organiseren. Hoewel kinderen en jong volwassenen hier niet bij stilstaan zouden er heel wat andere jongeren in hun plaats willen zijn. Tot zo ver mijn pleidooi. 

Ik ging graag naar school. Hoewel het lager onderwijs een echte hel was voor mij - ik werd gepest. Dat is een verhaal voor een andere keer. Op een koude winteravond, wanneer iedereen bijna depressief is, en met een lekkere pot warme chocolademelk (zelfgemaakt) zal ik dat verhaal wel eens vertellen. Ongeacht de akelige periode, leerde ik super graag bij. Ik was geen superleerling hoor. Mijn punten zijn altijd middelmatig geweest - tegenover het klasgemiddelde. Toch zeggen punten helemaal niks. Ik ben het levende bewijs. Volg even mee. 

Ik kwam uit het lager onderwijs - met een gebroken hart, een gebroken ziel en met middelmatige punten. Ik stapte in het middelbaar onderwijs, of beter ik maakte een diepe duik en hoopte dat ik zou worden opgevangen want anders was het een ware clash geweest. 

Gelukkig werd het de beste tijd. Ik volgde Technisch Onderwijs. Ik studeerde af met middelmatige punten - dus niks nieuws onder de zon. Het bewees dat ik stabiel was in mijn punten. In het 5de middelbaar begon er iets te veranderen in mij. Ik wist dat ik beter kon - zonder willen te beweren dat een technische richting te min is, helemaal niet. Want tot voor het 5de middelbaar zag ik mezelf zelfstandig worden - net als mijn mama - en een reisbureau openen (ik studeerde af in de afdeling Toerisme). 

Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de criminal mind van de mens en ook waarom een mens ophoudt met criminele feiten te plegen. Na een lang onderzoek en analyse, wist ik wat ik wilde worden! Hip hip hoera!!!!

Ik wilde criminologe worden (en dat ben ik ook). Alleen waar ik me niet tegen gewapend had was de weerstand die ik zou krijgen, zowel op school als thuis. Mijn ouders waren relatief snel overtuigd - ahja - ik kan nu eenmaal goed overtuigen - geloof me maar of vraag het aan mijn partner!!!

Enfin, ik vertelde het aan mijn klastitularis, de leerkracht aardrijkskunde toen. Ik herinner mij zijn gefronste wenkbrauwen en zijn lach. ‘Chari, meen jij dat?’ ‘Wil jij criminologie studeren?’ ‘Dat zal toch nooit lukken?’. 

Mijn haar kwam recht, mijn hart begon te bonzen en ik balde mijn vuisten in mijn zakken. Ik keek hem recht aan en zei: ‘Ja ik meen dat.’ ‘Ik wil criminologe worden’ ‘Dat zal mij wel lukken’.  ‘ Weet je waarom?’ ‘Wanneer een kind van 6 tot haar 12 jaar pestgedrag ondergaat, er niet onderdoor gaat en haar punten altijd middelmatig zijn, nooit extreme hoogtes en nooit extreme laagtes, dan bewijst dat dat ze zich staande houdt.’ ‘Ik had toen niemand die in mij geloofde, erger nog, ik betekende niks.’ ‘ Dat is niet erg, want ik geloof in mijzelf en uiteindelijk ben ik degene die het moet doen en niemand anders.’ Ik verliet zijn lokaal met opgeheven hoofd en rechte schouders - en een veel dikkere boezem dan nu.’

Uiteindelijk werd ik ook nog bij mevrouw de directeur geroepen en onderging ik een test van het CLB om te zien of ik een universitaire studie aankon. Die test was middelmatig. Kun je dat geloven? Ik had slecht verwacht. Ik bleef volharden in mijn middelmatigheid. 

Ik waagde het, ik sprong nog dieper dan toen in het middelbaar, alleen ik was voorbereid. Ik, die uit de technische richting zou het diploma ‘Master in de criminologische wetenschappen’ halen. Niet via de hogeschool en dan naar de unief. Nee, nee zoveel geduld had ik niet. Direct naar de universiteit. Punt uit. En ja hoor, 5 jaar later, stond ik aan de schoolpoort van mijn school waar ik middelbaar onderwijs volgde met een fantastische grijns op mijn smikkel en mijn diploma op zak. 

Vaak vragen mensen mij, hoe heb je het gedaan? Hard gewerkt, hard gestudeerd, veel discipline aan de dag gelegd en de eerste 3 maanden een aantal cursussen geblokt uit de humane wetenschappen uit de 3de graad van het middelbaar. Ik ben enorm trots op deze prestatie. 

Een kleine anekdote: Ik ging niet zoveel uit, dat interesseerde mij niet zo. Ik kreeg ooit de kritiek dat ik door me op te sluiten geen vrienden zou maken. Waarop ik antwoordde: ‘Ik ben hier niet om vrienden te maken, maar om een diploma te halen.’

Laten we concluderen dat ik toch niet zo middelmatig ben als mijn punten doen uitschijnen! 

het Zali-zijn - live in the moment 

Je zult maar eens jezelf zijn de dag van vandaag… . Hoe moeilijk kan het zijn? Toch? 

Ik kom net uit verlof. De bedoeling van mijn verlof was een weekje rusten, leven in het moment. Volgens mijn Japanse massagiste - 1 x per maand ga ik naar de ‘Japanse massage’, niet te verwarren met Thaise massage en al helemaal niet met de speciale die eindigt met happy ending - moet ik meer leven in het moment, minder in de toekomst en het verleden. Dat was ook de bedoeling van het verlof.   Ben ik daarin geslaagd? Wel mijn schouder doet toch minder pijn - wat een gevolg is van een te lage maag- en darmenergie. We hebben genoten van elk moment en niet te veel gedaan, veel tijd thuis doorgebracht en op de stalling. 

Toen ik gisteren een potje koffie ging halen, hoorde ik 2 collega’s praten over hun verlof en wat ze allemaal hadden gedaan."We zijn naar een pretpark geweest." "we hebben een weekend geboekt in de Ardennen - een wandelweekend." "We zijn ook naar de zee geweest." … , enzo ging het maar door. De andere collega gaf een ietwat gelijkaardig antwoord: “Wij zijn de eerste dag gaan watersporten." "We hebben een ballonvaart gedaan." "We zijn naar de film geweest." In mijn bescheiden mening kwam het neer op een competitie rondje met als doel - wie heeft de meest spectaculaire activiteit gedaan in het verlof. De prijs: de alpha collega zijn? Het winnen aan populariteit? Het onderwerp zijn van het roddeluurtje op het werk? Geen idee. 

Ik diende tussen hen in te komen, wilde ik nog een tas koffie krijgen. Ze gingen naarstig verder hoor, alsof ik er niet was. “Och, deze week, drukke week, hoor’. ‘Ik moet vandaag met de kleinste naar haar eerste zangles en morgen ist woensdag, dan gaat ze dansen.” “Ik moet zelf nog naar de athletiekclub. “  De andere collega gaf blijk van medelijden: ‘ Ik ken dat hoor, wees gerust, je rent van her naar der, geen tijd voor niks.’ ‘Wacht maar tot school begint, dan begint al de rest ook weer.’ 

Ik was er altijd van overtuigd dat school, een opluchting was voor de ouders. Dan hoeven ze hun kroost niet een hele dag bezig zien te houden. Heb ik het dan mis. Ik moet waarschijnlijk met mijn hoofd geschud hebben bij die gedachte. Plots, terwijl mijn koffie - met melk - uit het machine kwam, vroegen ze mij: ‘En, wat heb jij zoal gedaan tijdens je verlof?’ 

Paniek overviel me, moest ik liegen? Moest ik het belangrijker maken dan het was? Wilde ik meedingen naar de hoofdprijs, het onderwerp van het roddeluurtje zijn? Ken je het deuntje dat wordt afgespeeld op een spannend moment op de tv, tijdens een cliff-hanger? td-td-td-td-td? Wel zo gebeurde het in mijn herinnering ook. 

Toen bedacht ik me. Ik ben al zo vaak het onderwerp van het roddeluurtje, vaak onterecht, hoor. Dus antwoordde ik naar waarheid: “Ik heb in mijn verlof vooral geleefd in het moment, zodat mijn maag- en darmenergie onder controle bleven.”

Vier paar ogen staarden me aan, helemaal ondersteboven van mijn antwoord. In mijn herinnering zie ik hun monden open vallen - ik weet niet of dit echt is gebeurd. Ze begrepen er helemaal niks van. Net alsof ik niets had gezegd, keken ze naar elkaar en gingen verder met het gesprek over hun overvolle agenda’s. 

Ik nam mijn heerlijke koffie met melk en stapte weg. Ik voelde hun blikken op mijn rug branden. Ik durf wedden dat ik de hoofdprijs gewonnen heb - het onderwerp van het roddeluurtje. Waar een Japanse massage allemaal niet goed voor is!

Ik moet iets bekennen!!! Ja echt waar. Het is tegelijk met beschaamde kaken en met opgeheven hoofd dat ik dit beken. Ik wil het bekennen, omdat ik deze ochtend onze brievenbus in het oog kreeg, die nog altijd een beetje scheef staat. 

Ik heb mijn rijbewijs gehaald in 2017 - op 31-jarige leeftijd…. . Jup, je leest het goed, op 31- jarige leeftijd. In mijn vorig leven deed ik bijna alles met het openbaar vervoer. Een goede zaak hoor ik je denken. Dat klopt, zolang alle types van openbaar vervoer goed op elkaar zijn afgestemd en waarbij de afstanden het toelaten om openbaar vervoer in te zetten. Trouwens in mijn vorig leven woonde ik in een toeristische kuststad, een bijkomende reden om het openbaar vervoer maximaal in te zetten en af te stemmen. Ik had keuze uit trams, bussen en treinen. Ik hoefde nooit langer dan 5’ op een vervoermiddel te wachten (luxe toch!). 

Bijkomend, lagen de winkels in mijn dorp heel dicht bij elkaar: de bakker op de ene hoek, de slager op de andere, de supermarkt ertussenin. Enfin, conclusie: geen noodzaak om echt met de auto te leren rijden! 

Pas op, ik ben er ooit aan begonnen hoor, ik betaalde rijlessen, hield mij aan het schema, alleen ben ik nooit het examen gaan afleggen binnen de voorziene tijd! Waarom? Omdat ik het in mijn broek deed. Weet je hoeveel ongelukken er gebeuren in het verkeer? De agressie in het verkeer - waar mijn partner zelf slachtoffer is van geworden en voor zijn leven fysieke beperkingen heeft - is zo groot. De vervuiling voor het milieu, de olieprijzen die voer zijn voor oorlogen die worden voorgesteld als ‘in naam van het geloof’. Wacht maar, nu er meer elektrische wagens op de markt komen en de oliereserves opraken, zal er plotseling een nieuwe oorlog opduiken met China of Japan. Denk maar eens na waarom Syrië is plat gegooid? Ik kan het antwoord geven, alleen zal het niet nuttig zijn, want het zijn toch allemaal dezelfde… . Toch? Anders gezegd, ik had genoeg redenen om het niet te doen en heb het dan ook niet gedaan. 

In mijn huidig leven, is het openbaar vervoer niet zo afgestemd en zijn er maar 2 types, de bus en de trein. Daarnaast liggen de winkels niet zo dicht bij elkaar. Ik werd ergens dus gedwongen om te leren rijden met de auto. Een bijkomende factor was het feit dat we in de familie een rijinstructeur hebben en, zeer belangrijk, en een verzekeringsagent… . 

Gelukkig voor mij, bleek de rijinstructeur ook een zeer geduldige, humoristische instructeur te zijn. Zolang ik leerde rijden en zelf reed, deed ik het zo goed. Mijn maneuvers voerde ik perfect uit, ik kon parkeren vooruit en achteruit. Mijn vertrouwen groeide, tot de dag van mijn examen, oh my god… .

Ik had niet geslapen, liep rond als een stresskip, mijn handen beefden, mijn hoofd kon niet nadenken. Uiteraard geraakte ik de parking al niet af. Bij het eerste maneuver, de helling liep het al fout - op de parking van het examencentrum, nota bene! De examinator zei dat ik mocht stoppen, dat we vandaag niet van de parking zouden geraken. 

Tranen met tuiten heb ik gehuild in de auto… . Zoals een klein kind die niet mag meespelen met de kinderen uit de klas. Mijn grote liefde kreeg me niet tot bedaren, zelfs niet met een ijsje! 

Dus poging 2, een week later, ik had elke dag geoefend en tegen mezelf gezegd ik kan dit, het komt goed! De dag van het examen had ik wel wat stress, eerder gezonde stress. Toch mocht het niet zijn. Het toppunt, ik leg een uur een perfect parcours af. Ik was aan het einde van het examen. Ik stopte aan een plaats met 4 lichten en deze stonden allemaal op groen. Ik moest naar links - alleen had ik last van tunnelvisie - ik dacht dat alle lichten op groen stonden. Nee hoor, die van mij stond natuurlijk op rood. Tussenkomst van de instructeur en ik mocht stoppen. Terug tranen met tuiten en opnieuw: een ijsje hielp niet!

Poging 3: ik was nog altijd gespannen, eerlijk, ik had zoiets van als het nu niet lukt, dan mag het niet zijn. Dan is het zo! Je zult het niet geloven,

ik slaagde met glans voor het examen. Alles ging goed, 1 klein foutje, voor de rest perfect gereden. Mijn blijdschap kon niet op. Ik omhelsde de examinator en mijn instructeur. Die begrepen er helemaal niks van, natuurlijk. Ik at een ijsje - 1 bolleke mokka met slagroom in het hoorntje. Dat was het lekkerste ijsje ooit!

Ik reed naar huis - alleen - helemaal alleen - en mijn partner was gaan lopen om in topvorm te zijn voor de zomer! Ik kwam thuis aangereden en dacht ik zal me achteruit in parkeren. Ik had dat nog gedaan en waande me een echte expert in het parkeren van de auto, nu ik mijn rijbewijs had. Zo dacht de brievenbus er helemaal niet over!

ik wilde dus achteruit rijden, … en ik zag de brievenbus dichter komen en in plaats van op de rem te duwen, liet ik het gewoon gebeuren. Boem, tegen de brievenbus. Ik schrok me rot, verkeerde in een panische angst en de brievenbus stond scheef! Wat nu?

Ik reed de auto terug naar voor en besloot een ritje rond de huizenblokken te doen, zodat ik me voorin kon parkeren… . Daarna belde ik naar mijn vriend, die zijn telefoon niet afnam. Gelukkig maar, want ik was opnieuw in tranen uitgebarsten… . 

Gelukkig was de schade niet al te groot, een beetje lak weg. Ik ging naar binnen en kroop onder de douche. Er is niks wat een goede douche niet kan fiksen, toch? Te midden in mijn water fantasie, ging het douchegordijn opzij en verscheen mijn vriend, nat van het zweet en uitgeput van het lopen. Mijn ogen schoten vol tranen en hij zei: “Wat is er gebeurd?” ik antwoordde: “Ik heb een ongeluk gehad.” Hij vroeg: “Ben je gewond?” “ Zijn er gewonden?”. Ik: nee ik ben niet gewond, ja er zijn gewonden, de brievenbus.” Hij dacht er even over na, en begon te lachen als gek, terwijl ik daar stond in mijn nat blootje helemaal in tranen - in schok. Gelukkig had ik mijn rijbewijs gehaald!

Versiertips 2.0

Ik zat op een terras, heerlijk te genieten van het bruisend feestje nog van gisteren. Het was een echt unicorn feestje. Een unicorntaart, unicorn vlaggetjes en op de andere taart stond een unicorn figuurtje. Het deed me dan ook pijn om die af te geven aan een zeer lief klein jong meisje die met verrukkelijke puppy-ogen mij smeekte om het figuurtje. I’m a real sucker!

Terug naar het terras. Ik zat daar te genieten, toen ik een kleine jongen zag spelen met een pop in de vorm van een draak. Ik proestte het uit, het bracht me terug naar een verhaal - een waargebeurd verhaal - eentje voor mijn blog.

Toen ik nog studeerde en nog niet blogde ;-), gingen mijn vriendinnen en ik regelmatig naar de cinema. Die avond hadden we kaartjes voor een ladies night en voor een film dat in première ging. Met de kaartjes hadden we toegang tot de VIP-lounge en hadden we recht op een gratis drankje (en ik dronk/drink geen alcohol). Het mopje - het verschil tussen gratis en voor niks komt later aan bod. Er waren ook allerlei koopstandjes, zo herinner ik het mij toch nog.

Mijn vriendinnen en ik waren dus gezellig aan het rond dwarrelen en aan het kletsen. Je kent het wel, je ziet elkaar elke dag, je hebt elkaar net nog in de les gezien, toch heb je nog vanalles te vertellen, gelik kiekens zonder kop! 

Plotseling werden we aangesproken door 2 charmante jonge heren, ongeveer onze leeftijd toen. Ik zag mijn vriendin naast mij veranderen van een zelfverzekerde jonge dame naar een bang jong meisje. Je kent het wel hoor, dat beeld van een jong klein meisje die met rode bollen kaken haar armpjes achter haar rug legt, beschaamd naar boven kijkt en van wie het jurkje wiebelt. 

De jongeman ging met haar het gesprek aan, ik was te verbaasd om iets te zeggen, zo kende ik haar niet. Ik had er dus ook niet opgelet dat jongeman nummer 2 naast mij was komen staan en tegen mij begon te praten… . 

Ik zei: “excuseer, wat zei u net.” Op gedecideerde, beleefde, afstandelijke toon. Ik was nog steeds stomverbaasd over de gedaanteverwisseling van mijn vriendin. Hij zei, met stralende glimlach:” Hoe heet jij en wat studeer jij?” 

Mijn voelsprieten vertelden mij dat zijn interesse niet zo zeer lag in mijn studies en in mijn naam. Ik keek onnozel rond, nadenkend over wat ik nu weer uit mijn botten zou slaan. Mijn oog viel op het boekenstandje net voor ons, op een boek met als titel “Draconologie”.  Mijn innerlijk duiveltje glimlachte. Ik antwoordde met dezelfde stralende glimlach: “Mijn naam is Chari en ik studeer “draconologie” aan de faculteit Dierengeneeskunde. 

Hij zei: “ Wauw, wat houdt dat dan in?” Even dacht ik dat hij oprecht geïnteresseerd was. Ik zei: “Dat is een nieuwe richting aan de faculteit waar we bijzondere dieren bestuderen waar nog niet veel over bekend is.” “ We proberen alles te weten te komen over die dieren, hun omgeving, leefwijze, voortplanting, enz… “

Heel ongeïnteresseerd - zei hij:”Ahum, ahum, achzo.” “En welke dieren bestuderen jullie dan?” Ik geloofde mijn oren niet, really boy? Dus antwoordde ik op smalende toon: “Momenteel doen we een hele studie over draken.” Met een flinke nadruk op het woord “draken”. 

Er ging precies toch een lichtje branden bij de jongeman. Hij bekeek me heel raar aan en zei tegen zijn vriend: “Het zal vanavond niks worden, hoor, hier.” - Serieus, zo dacht ik? 

Ik kon het niet laten en reageerde: “Weten jullie wat het verschil is tussen gratis en voor niks?” Niet begrijpend en schouderophalend keken ze me aan. Ik antwoordde: “Ik ga gratis naar school, jullie duidelijk voor niks”. 

Versiertips 2.0 zou dus voor die mannen een vak moeten zijn!

Feest - happy b-day Zali

Ja, het is zover! De belangrijkste dag van het jaar …. toch voor mij. Is dat egoïstisch? Jezelf een dag toe eigenen? (denkende emoji hierachter zetten)

Het is mijn verjaardag. Feestje! Party! Fiesta! Hafla (het Marokkaanse woord voor feest). Het is een speciale dag. Vroeger toch, toen ik nog jong, knap en intelligent was… . Nu ben ik alleen nog maar knap en intelligent (humol mensen humol). Even serieus, elke dag is speciaal. Ik leg even uit waarom: 1) Ik heb eten en drinken, 2) Ik heb een dak boven mijn hoofd, 3) ik ben in veiligheid, 4) Ik woon niet in een oorlogsgebied, 5) Ik hoef niet te vluchten, 6) Alles wat ik ken, weet of liefde voor heb achterlaten zonder te weten dat het beter wordt, 7) Ik heb een fantastische partner, plusdochter en familie .… . Dankbaarheid is misschien een beter woord. Enfin, deze gedachtegang even terzijde. 

Toen ik dus nog jong, knap en intelligent was en ik zal er meteen bij zeggen volslank, vond ik het zalig om mijn verjaardag te vieren. Waarom dat zo is, ik heb geen flauw idee. MIjn ouders hebben denk ik er een gewoonte van gemaakt om mij op die ene dag speciaal te laten voelen. 

Mijn vader werd dan plots een 5-sterrenchef. Michelin was er niks tegen. Er werden frietaardappelen gehaald. Die werden met de hand geschild en door de frietsnijder geduwd - vandaar de spierballen bij mijn dadddy op de armen - om de perfecte frieten te hebben. Er werd het ganse jaar door gazettepapier gespaard om de authentieke frietzakjes te maken. En als klap op de vuurpijl maakte mijn liefste papa verse mayonaise voor de frietjes. Uiteraard was er dan dessert in de vorm van taart, pannenkoeken of ijs. Mijn mama zorgde voor de special effects, sound, decoratie en spelletjes. 

Wel, vandaag wordt het ook zoiets, de sterrenchef (mijn daddy) komt speciaal naar ons thuis om frietjes te maken met verse mayo!! 

Het dessert is een verrassing, stiekem hoop ik op eenhoorntaart met slagroom. Ja ik weet het, het kind in mij komt weer boven. 

Misschien komt er ook een splash, een springkasteel of een clown langs?! 

Heb jij een favoriete dag of een favoriet verjaardagsmoment, laat het me weten via mail of laat een reactie na in het gastenboek!

Tot schrijfs. 

Half 7 in de morgen, ik ben gewassen, gestreken, ge-make-upt, ready-to-go-to-work-modus is aan geswitcht. 

Even mijn kledij bespreken - ik draag een jumpsuit- met luipaardmotief, zwarte korte botjes met spikes. (Je zult meteen snappen waarom dit belangrijke info is)

Ik rijd de straat uit, luisterend met een half oor naar mijn favoriete podcast. Wanneer ik mijn straat uitrijdt, merk ik dat er een beetje filevorming ontstaan is op de hoofdweg. Wat redelijk ongewoon is op dat uur. Goed, ik stel me niet echt vragen, en volg gewoon de file. Mijn gedachten dwalen af naar het verhaal van de podcast. 

Na een kwartier aanschuiven en 2 afleveringen later, zie ik wat de opstopping veroorzaakt. Politiecontrole. Ik denk yes, mijn eerste politiecontrole ooit. Een wist-je-datje over mij. Ik heb mijn rijbewijs nog maar recent gehaald, zo’n 2 jaar geleden, ik ben bijna halverwege op tram 3 (you know what I mean). 

Natuurlijk was ik wat zenuwachtig, ik herhaalde in mijn hoofd alle papieren die zou moeten afgeven aan de agenten:  Inschrijvingsbewijs; Gelijkvormigheidsattest; Groene kaart, Keuringsbewijs, ​Identiteitskaart , rijbewijs. 

Eindelijk was het mijn beurt. Ik wilde de agenten begroeten met “Goedemorgen”. Nog voor ik een woord kon zeggen, zei de agent op dwingende, monotone wijze “papieren, aub”. Met trillende hand van verbazing, zocht ik de papieren, waarbij alles natuurlijk uit het handschoenkastje viel. Goed voor geduld kregen ze toch wel wat krediet. De agent bekeek de papieren en zei: “Kunt u even uitstappen”. Mijn hart ging tekeer, mijn maag trok samen en ik kreeg een droge mond. Typisch de symptomen van een persoon die iets te verbergen heeft. Misschien was dat de reden dat ik volgende grap maakte, kwestie van de spanning te breken: “Meneer, de drugs uit de koffer is al lang verkocht”.  Ja, I know, worst joke ever bij een politiecontrole. Ik kreeg een boze blik van de agent. De ijsbreker miste zijn effect en schoot het doel helemaal voorbij. Het enige wat ik kon doen is het proberen recht te zetten. (Ik zie je fronsen).

Ik deed op commando de koffer open en riskeerde een gevangenisstraf door de agent aan te spreken en te zeggen: ‘Meneer, het was als grapje bedoeld, hoor.” Hij draaide zich om, keek me gekwetst aan en antwoordde: ‘Mevrouw, weet u hoe vaak wij dergelijke grapjes mogen horen?’ Mijn antwoord:”Meneer ik noem De Leeuw en draag een luipaardpakje, weet u hoeveel grapjes ik hierover al heb mogen horen?’ - Oef, een glimlach, een gedecideerde glimlach maar een glimlach. Zijn antwoord: ‘Dat kan ik geloven’. 

Een echt Zali-momentje!

Hebben jullie ook van die akward moments meegemaakt, waarbij humor je beste vriend bleek te zijn, mail me het dan of laat een reactie na in het gastenboek. 

Ik kijk uit naar je reactie!

Hoi allemaal 

Leuk dat je mijn blog leest. 

Gisteren heb ik niet geblogd. Vergeef het me alstublieft. Het was mother & daughter day. Een dag waar ik alleen maar oog heb voor mijn oogappel - mijn mama. Papa, je moet niet jaloers doen, je bent ook mijn oogappel hoor!

Mijn mama en ik, een eeuwig durende band. Ik krijg het niet uitgelegd, aan niemand. Mijn mama en ik hebben altijd al een heel speciale band gehad. Zo bleef ik ‘s maandags altijd thuis van school  - tijdens het kleuteronderwijs - zodat ik op haar enige vrije dag (coifurekes dag) kon meegaan. 

We spanden vaak samen tegen mijn papa, ocharme die mens, toegegeven hij had niet altijd ongelijk…. Toen ik in mijn uitgangsfase was - ik was toen al volwassen - gingen mijn mama en ik samen op stap. We gingen samen uit naar de homobars. Inderdaad, mijn moeder en ik samen uit in de homobars. Het toppunt van al was dat zij dronk en ik niet. Ik drink geen alcohol, ik heb wel al eens geproefd en ik vond er maar niks aan. In het begin bracht de ober mij altijd de wijn en mijn moeder kreeg de cola. 

Veel mensen denken dat we ofwel een lesbisch koppel zijn of zussen. Ik vraag me af voor wie dat laatste een compliment is????

Op een zaterdagavond, het was midden winter, ijskoud en glad, waren we opnieuw op stap gegaan naar de homobar. Mijn moeder had wat te veel wijn gedronken en ik had pijnlijke benen van het dansen. Het was vroeg in de ochtend. We wilden graag naar huis en belden een taxi. Toen die eindelijk aankwam, na een halfuur in de vrieskou. Toen we instapten vroeg de chauffeur ons waar naartoe. Waarop mijn moeder antwoordde: ‘Naar huis’ - lees het in het West-Vlaams. De man zei: ‘oké’. Ik keek verbaasd naar de man. Hij vroeg me niks en een kwartier later stonden we thuis. Hij was recht naar het huis gereden…. . Ik durfde niet vragen hoe hij het wist. Te verbaasd om te reageren, dat gebeurt niet veel, geloof me.

Ik heb 1000 van die anekdotes, die ik je zou kunnen vertellen, maar ik hou ze voor mezelf. Even genieten van die momenten. Niet iedereen heeft dit geluk. Zo was er gisteren een dame die tegen mijn mama zei: ‘ik wenste dat ik zo’n dag kon hebben, mother & daugher day.’ Waarop ik antwoordde: ‘Je kunt me altijd lenen.’ 

MIjn mama mijn rots! 

Hoi allemaal

Leuk dat je mijn blog leest! 

Wie houdt er van sprookjes? Waarschijnlijk elk kind, in mindere mate de adolescenten en de volwassen doen het stiekem (ik ben er zo één). 

Mijn favoriete sprookje is Allahdin uit Aleph leila wa leila الف ليلة وليلة of duizend en één nacht. Een verzameling van verhalen uit het Midden- Oosten. Een prachtig verhaal die we allemaal kennen dankzij Walt Disney. 

Dit veranderde dit in een nachtmerrie:

Ik zat ernstig te werken aan een belangrijk en moeilijk dossier, je kent het wel: zweetparels die van je hoofd afdruipen, geconcentreerde blik (vaak verward met boosheid), een halfopen mond en het geluid van het toetsenbord: rikke tikke tikke, rikke tikke tikke. Ik was helemaal in trance dus. Ik had niet gezien dat mijn collega als een leeuw (hahaha) achter me aan was geslopen. Ze tikte me op de schouder en ik schrok me een bult. 

‘Amaai zo geconcentreerd’. Ik kon alleen maar lachen.  ‘Zeg, een vraagje, ik heb binnenkort een etentje met als thema 1000 en 1 nacht.’ Ik knikte kort terwijl ik verder tikte - niet echt beleefd, ik weet het, het moest af! ‘Wel, ik zou je willen vragen om mij je recept te geven om tajine te maken’. Ik stopte abrupt met rikke tikke tik. Ik keek haar verdwaasd aan. Voor degenen die niet weten wat een tajine is dat is een kookpot gemaakt van aarde en typisch uit Marokko. Tajine is een traag gegaard gerecht met Marokkaanse kruiden. Enfin dit ter zijde. 

Ik zei: ‘Je gaat toch naar een etentje die gaat over 1000 en 1 nacht?’ Ze keek me geïrriteerd aan, ze dacht waarschijnlijk dat ik niet had geluisterd en ze dus alles moest herhalen. Ze antwoordde op zo’n irriterende toon die je kunt missen als kiespijn. Je kunt het vergelijken met dat je je tien-ezel stoort tijdens het uurtje smoelenboek. Zo van ‘JAaH’. Alleen zij voegde er aan toe ‘dat zei ik toch net!’. 

Ik antwoordde: ‘Tajine is een Marokkaanse specialiteit.’ Ze keek me nog steeds niet begrijpend aan. Ik zag haar boosheid de overhand nemen. Dus voegde ik er aan toe: ‘Marokko ligt in Noord-Afrika, 1000 en 1 nacht ligt in het Midden-Oosten, …. .’

Er leek stoom uit haar oren te komen, zoals uit de lamp van Allahdin als hij de geest oproept …., ik beeldde mij dat vast niet in…. . Ze liep van me weg en smeet de deur met een smak dicht en riep waarschijnlijk ondertussen een fatwa over me uit … . 

Ik hoop dat haar tajine gelukt is in het Midden-Oosten (just saying).

Wat is de zin van het leven - By Zali

Hoeveel pen en papier is daar al niet over gevloeid? Na mijn blog over een leven zonder vervaldag, buitenaards leven en de beste uitvinding aller tijden,  kwam de vraag in mijn op,wat is de zin van het leven. Het klinkt zo dramatisch en een beetje donker. Ik krijg er kippenvel van.

Ik denk dat hier geen sluitend antwoord op bestaat. Vele religies stellen dat het leven

een hoger doel dient en/of dat er leven is na de dood. Over dit onderwerp zijn oorlogen gevoerd...

Zoals ik al eerder stelde in mijn blog over ‘wat is de beste uitvinding aller tijden’, is het leven op zich een wonder, is dat dan niet zinvol genoeg? Het feit dat je bestaat in de fysieke wereld? De  zin van het leven is, volgens mij wat je er zelf aan geeft. Uiteraard is de zin van het leven gekleurd door cultu(u)r(en), ervaringen, de maatschappij waarin je leeft. Toch zit er maar één bestuurder achter het wiel en dat ben je toch zelf? 

Ongeacht de filosofische vraag dat het leven al dan niet een hoger doel dient, de fysieke verschijning van het leven, de mens of het dier, zullen het niet kunnen vertellen. Op die vraag is er tot op vandaag geen antwoord te vinden.

De zin die ik al lang aan het leven geef is een flinke portie humor, in elke situatie het goede te zien, wat ik er kan uit leren door mezelf in vraag te stellen, perspectief geven. Proberen te leven in het hier en nu zoals de Dalai lama zei:

“There are only two days in the year that nothing can be done. One is called yesterday and the other is called tomorrow, so today is the right day to love, believe, do and mostly live."

Namaste!

Wat is de beste uitvinding aller tijden

The saga continues. We hebben geblogd over onsterfelijk zijn, over buitenaards leven en dan nu, de beste uitvinding aller tijden, … . De egocentriste in mij zou beweren dat de beste uitvinding mezelf is … en smurffatje of ijdele smurf zou het eens zijn. 

Waarbij iedereen denkt aan een voorwerp of een formule. Denk ik aan compleet iets anders. Ik hoor de Nostradamus in mij al EUREKA roepen. Voor mij is de  beste uitvinding aller tijden het leven zelf, natuurlijk! 

Het leven is zo waardevol dat we het als een vanzelfsprekendheid vinden en het niet beschouwen als een uitvinding,, wat het wel is. Tot nu is de vraag wie het leven heeft uitgevonden nog steeds een raadsel, voer voor discussie, er bestaan wel 100 theorieën rond. Om nog maar te zwijgen over Darwin. Het mysterie  rond antimaterie houdt wetenschappers vandaag nog steeds bezig. 

Het leven geeft je hoop, ervaring, vriendschap, liefde. Het leert je omgaan met problemen, met geluk, met gevoelens. Het leuke is dat iedereen het op zijn eigen manier invult en het verlaat op dezelfde manier. Er is voor elke persoon wel een houdbaarheidsdatum voorzien, de mens is tot nu toe nog steeds niet uitgestorven. Dankzij het leven, heeft de mens de kans gehad om allerlei dingen uit te vinden. Wat een uitvinding het leven, toch?

#YOLO

Ben jij een uitvinder? Wat is jouw favoriete uitvinding? Mail me of laat een reactie na in het gastenboek!

Doeg!

Geloof jij in buitenaards leven

Hoi iedereen, leuk dat je mijn blog leest!

Na de Zali-intermezzo van gisteren over ‘Paarden & plusdochters’, en heel wat zenuwen later, … , vond ik het leuk om even verder te dromen over het thema leven. 

Het thema onsterfelijkheid zette me aan het denken over iets compleet anders, …. . Het liedje van de X-files deunde plotseling in mijn hoofd met Mully & Sculder (Humol) . Na het zien van een aflevering durfde ik mijn bed niet in, bang om ontvoerd te worden door buitenaardse, vreemde wezens. Soms denk ik hetzelfde als ik in de spiegel kijk, wanneer ik net uit bed rol (zie foto)... . Buitenaards leven, mythe of waarheid?

‘E.T. Go home’, de meest pakkende zin uit het meesterwerk van Steven Spielberg uit 1982. Een tweede herinnering is die van ‘Indendependence day’, geregisseerd door Roland Emmerich uit 1996. 

Waar de ene film het hart veroverd, heeft de tweede film een boodschap van wanhoop, angst, chaos en de toen nog ongenaakbaarheid van het oppermachtige Amerika. De verschillen in beide films zal onder andere te maken hebben met de veranderende economische sociaal-culturele context waarin de films werden geregisseerd. 

Eén gemeenschappelijk thema: het buitenaards bestaan, het ene in de vorm van een wezentje, het ander in de vorm van een aanvallend ruimteschip. Ongeacht, de diepe indrukken van de films, geloof ik wel dat het mogelijk is dat buitenaards leven mogelijk is. Niet noodzakelijk in de vorm van aliens, wel  in plantaardige vormen of energieën die kunnen aangewend worden. Of de veelbesproken antimaterie, de duurste stof die er bestaat, die heel het universum heeft geschapen, wie weet bevindt zich dit op een bepaalde planeet op het oneindige universum.

Als iemand zegt je bent mijn antimaterie, geloof me maar dat het een groots en prachtig compliment is (nostalgie en al…).

Misschien zijn wij wel de buitenaardse wezens?! check de foto als je me niet gelooft!

Heb jij een andere mening? Mail me of laat een reactie na in het gastenboek!

Groeten

Hop hop hop - mijn plusdochter naar de top.

Ik maak even een sprongetje, een Zali-intermezzo, want, want, … tromgeroffel!!!! 

Het is een belangrijke dag vandaag in het leven van mijn plusdochter. Ja, ik ben plusmama. Een hele fiere, trotse plusmama…. Ik ben zo excited! We hadden het over onsterfelijkheid. Dit is zo'n unforgettable moment! A once in a lifetime experience.

Zowel mijn plusdochter als ik koesteren een passie voor paarden en alles wat daarrond hangt. Wat is dat toch met meiden en paarden? Wel simpel uit te leggen hoor. Een sterk dier die voor jou zorgt en voor wie jij zorgt, die je nooit teleurstelt, die wanneer je je slecht voelt je kunt doen lachen en genieten, de ideale partner, toch? …. Voor alle duidelijkheid en misverstanden uit de wereld te halen, zo is mijn partner ook (#me happy geen #metoo).

Uiteraard is mijn plusdochter 1000 x een betere amazone dan ik.  Enfin, in ieder geval, is zij geselecteerd om mee te doen aan het Europees Kampioenschap (lees het Europees kampioenschap en herhaal nu 3 keer met verbaasde ogen) in Polen dressuur pony’s. Ze was 1 van de 4 Belgen die deel mag uitmaken van dit kampioenschap. Een ervaring of a lifetime voor haar en dit in haar laatste jaar pony.

Ik sta altijd versteld over de portie paardenkracht (glimlach, snap je de verwijzing??) en discipline dat deze jongedame heeft. Ze staat op, gaat naar school, naar de paarden, eten, huiswerk maken en/of studeren en dan Zzzzzz. Dit 5 dagen lang per week, het hele jaar door in alle weersomstandigheden. Het weekend is het langer slapen, ontbijten, paardrijden en studeren/huiswerk of in een andere volgorde. 

Daarnaast haalt ze ook nog eens goede resultaten op school. Duimpje omhoog nu!  

Even ook wat krediet geven aan de mensen die het mogelijk maken voor haar om dit allemaal te doen en te kunnen. Een applausje en schouderklopje voor de ouders en de plusmama! (toch?)

Als plusmama maak ik me wel zorgen over de druk of stress die ze ondervindt. Ik maak me zorgen over het feit dat haar wereld zo klein en uitzonderlijk is, dat ze realiteit verliest. Dit denk ik alleen maar stiekem… . Ze heeft een super mama en papa die hierover zullen waken en ik waak stiekem mee. Op tijd en stond zal ik haar papa wel inlichten over mijn bezorgdheden. Misschien leest hij wel mijn blog?? 

Ik wens mijn plusdochter het allerbeste toe op het EK en ook het Belgische team. Natuurlijk is mijn favoriet geen geheim . Ik hoop dat ze de tijd van haar leven beleeft en dat ze er plezier in heeft.  Wie weet wordt ze Olympisch kampioene en treedt ze in de voetsporen van Anky Van Grunsven? (no pressure hoor!)

Allemaal samen: Hop Hop Hop Zali’s plusdochter naar de top!

Ben jij ook zo gedreven en gepassioneerd? Ben je ook zo fier op je (plus) kinderen? Mail me of laat een berichtje na in het gastenboek!

Een leven zonder vervaldag - iets voor mij?

De onsterfelijkheid, het eeuwige leven. Ik droom weg en zie mezelf gelukkig in een pittoresk dorpje dicht bij de zee, kijkend naar de ondergaande zon.  Helaas, … . Mijn dagdroom wordt verstoord door het geluid van mijn smartphone die sms’en brult.

Hoewel het idee me zeker aanspreekt, zijn wij als mensen zeker van twee dingen in het leven: geboren worden en sterven. De twee meest natuurlijke zaken, die ook gelden voor de dieren, uiteraard. Elke generatie mensen wordt ouder en een beetje minder sterfelijk. 

Ruther Bregmann heeft het in zijn boek “Gratis geld voor iedereen, En nog vijf grote ideeën die de wereld kunnen veranderen”, uitg. de Correspondent, Amsterdam, 2014, trouwens zelf geschreven: nog nooit zijn we zo oud, zo mooi en zo intelligent geweest. Het is nu éénmaal de aard van het beestje om niet snel tevreden te zijn.

Het klinkt dan ook ronduit fantastisch, niet waar? ‘Het eeuwige leven’, eeuwig jong zijn, eeuwig gelukkig zijn. In series en films laten scenaristen hun fantasie erop los en schrijven 10 seizoenen of een trilogie over dit onderwerp. 

Maar wat begrijpen we onder het eeuwige leven? De Egyptenaren, toen ze nog polytheïstisch waren, geloofden in het eeuwige leven na de dood. In de Islam, het Christendom en het Jodendom, is het leven op aarde belangrijk om in het paradijs te komen, waar je het eeuwig leven te wachten staat. 

Wanneer we denken aan onsterfelijkheid denken we aan nu, aan een leven op aarde zoals we dit nu kennen. Misschien is dit niet zo juist? Bestaat er een leven na de dood of een parallelle wereld, zoals in de film de matrix uit 1999? Bedoelen we de herrijzenis van uitgestorven diersoorten, zoals ik las in de krant. Waarbij onderzoekers bewaarde DNA van de mammoet wil combineren met ander DNA om opnieuw de mammoet tot leven te wekken. 

De definitie van onsterfelijkheid is heel ruim, de voorwaarden onbekend en de gevaren en risico’s zijn niet in kaart gebracht. Wie het lot tart, genereert gevolgen. Onsterfelijkheid is een verstoring van het natuurlijk leven waardoor het evenwicht niet langer in stand wordt gehouden. 

Dan denk ik aan mens vretende zombies of vampieren die het bloed uit het lichaam van anderen halen. Een leven zonder gevoel, zonder emotie, op zoek naar dat ene plezier, een instinct, achtervolgd door Buffy The vampire slayer of de vrouwelijke ghostbusters om met een spies recht door het hart te steken of om je op te zuigen in een machine en alsnog te sterven, lang na de houdbaarheidsdatum. 

Ik mag niet denken aan de chemische reacties en de fysiologie. Denk maar aan vervallen eten, de chemische reactie is schimmel, de fysiologie is groenig plaksel… bah, vies, ik krijg er kippenvel van en een droge mond. 

Er zijn wel een aantal onsterfelijkheden, toch?  Niet in de vorm van het eeuwig leven. Eerder in vormen van overdracht. Gebouwen worden onsterfelijk gemaakt - denk maar aan de Notre Dâme (breek me de bek niet open over de donaties, …). Artiesten worden onsterfelijk gemaakt. Elvis, Michaël Jackson, Witney Houston, noem maar op… . We kennen dus wel een vorm van onsterfelijkheid door verhalen, documentaires, geschiedenis. 

Weet je wat? ik hoop vooral dat mijn leven hier op aarde er één is vol liefde, genegenheid, geborgenheid met een goede gezondheid en een evenwicht aan tegenslagen , 7 goede jaren, 7 slechte jaren, iets met koeien uit de bijbel.

 Een leven om fier op te zijn en die ik kan verlaten in schoonheid en in fierheid. Een leven dat mij een sterk, goedhartige, barmhartige, geëmancipeerde vrouw maakt in een sociaal-democratisch model waarin iedereen het goed kan hebben, want daar zijn we nog lang niet.

Wat denk jij over onsterfelijkheid? Hoe zie je zelf dan? Als een monster van vernietiging? Mail me of laat een reactie achter in het gastenboek! 

Doei!