Ik zat op een terras, heerlijk te genieten van het bruisend feestje nog van gisteren. Het was een echt unicorn feestje. Een unicorntaart, unicorn vlaggetjes en op de andere taart stond een unicorn figuurtje. Het deed me dan ook pijn om die af te geven aan een zeer lief klein jong meisje die met verrukkelijke puppy-ogen mij smeekte om het figuurtje. I’m a real sucker!
Terug naar het terras. Ik zat daar te genieten, toen ik een kleine jongen zag spelen met een pop in de vorm van een draak. Ik proestte het uit, het bracht me terug naar een verhaal - een waargebeurd verhaal - eentje voor mijn blog.
Toen ik nog studeerde en nog niet blogde ;-), gingen mijn vriendinnen en ik regelmatig naar de cinema. Die avond hadden we kaartjes voor een ladies night en voor een film dat in première ging. Met de kaartjes hadden we toegang tot de VIP-lounge en hadden we recht op een gratis drankje (en ik dronk/drink geen alcohol). Het mopje - het verschil tussen gratis en voor niks komt later aan bod. Er waren ook allerlei koopstandjes, zo herinner ik het mij toch nog.
Mijn vriendinnen en ik waren dus gezellig aan het rond dwarrelen en aan het kletsen. Je kent het wel, je ziet elkaar elke dag, je hebt elkaar net nog in de les gezien, toch heb je nog vanalles te vertellen, gelik kiekens zonder kop!
Plotseling werden we aangesproken door 2 charmante jonge heren, ongeveer onze leeftijd toen. Ik zag mijn vriendin naast mij veranderen van een zelfverzekerde jonge dame naar een bang jong meisje. Je kent het wel hoor, dat beeld van een jong klein meisje die met rode bollen kaken haar armpjes achter haar rug legt, beschaamd naar boven kijkt en van wie het jurkje wiebelt.
De jongeman ging met haar het gesprek aan, ik was te verbaasd om iets te zeggen, zo kende ik haar niet. Ik had er dus ook niet opgelet dat jongeman nummer 2 naast mij was komen staan en tegen mij begon te praten… .
Ik zei: “excuseer, wat zei u net.” Op gedecideerde, beleefde, afstandelijke toon. Ik was nog steeds stomverbaasd over de gedaanteverwisseling van mijn vriendin. Hij zei, met stralende glimlach:” Hoe heet jij en wat studeer jij?”
Mijn voelsprieten vertelden mij dat zijn interesse niet zo zeer lag in mijn studies en in mijn naam. Ik keek onnozel rond, nadenkend over wat ik nu weer uit mijn botten zou slaan. Mijn oog viel op het boekenstandje net voor ons, op een boek met als titel “Draconologie”. Mijn innerlijk duiveltje glimlachte. Ik antwoordde met dezelfde stralende glimlach: “Mijn naam is Chari en ik studeer “draconologie” aan de faculteit Dierengeneeskunde.
Hij zei: “ Wauw, wat houdt dat dan in?” Even dacht ik dat hij oprecht geïnteresseerd was. Ik zei: “Dat is een nieuwe richting aan de faculteit waar we bijzondere dieren bestuderen waar nog niet veel over bekend is.” “ We proberen alles te weten te komen over die dieren, hun omgeving, leefwijze, voortplanting, enz… “
Heel ongeïnteresseerd - zei hij:”Ahum, ahum, achzo.” “En welke dieren bestuderen jullie dan?” Ik geloofde mijn oren niet, really boy? Dus antwoordde ik op smalende toon: “Momenteel doen we een hele studie over draken.” Met een flinke nadruk op het woord “draken”.
Er ging precies toch een lichtje branden bij de jongeman. Hij bekeek me heel raar aan en zei tegen zijn vriend: “Het zal vanavond niks worden, hoor, hier.” - Serieus, zo dacht ik?
Ik kon het niet laten en reageerde: “Weten jullie wat het verschil is tussen gratis en voor niks?” Niet begrijpend en schouderophalend keken ze me aan. Ik antwoordde: “Ik ga gratis naar school, jullie duidelijk voor niks”.
Versiertips 2.0 zou dus voor die mannen een vak moeten zijn!
Ja, het is zover! De belangrijkste dag van het jaar …. toch voor mij. Is dat egoïstisch? Jezelf een dag toe eigenen? (denkende emoji hierachter zetten)
Het is mijn verjaardag. Feestje! Party! Fiesta! Hafla (het Marokkaanse woord voor feest). Het is een speciale dag. Vroeger toch, toen ik nog jong, knap en intelligent was… . Nu ben ik alleen nog maar knap en intelligent (humol mensen humol). Even serieus, elke dag is speciaal. Ik leg even uit waarom: 1) Ik heb eten en drinken, 2) Ik heb een dak boven mijn hoofd, 3) ik ben in veiligheid, 4) Ik woon niet in een oorlogsgebied, 5) Ik hoef niet te vluchten, 6) Alles wat ik ken, weet of liefde voor heb achterlaten zonder te weten dat het beter wordt, 7) Ik heb een fantastische partner, plusdochter en familie .… . Dankbaarheid is misschien een beter woord. Enfin, deze gedachtegang even terzijde.
Toen ik dus nog jong, knap en intelligent was en ik zal er meteen bij zeggen volslank, vond ik het zalig om mijn verjaardag te vieren. Waarom dat zo is, ik heb geen flauw idee. MIjn ouders hebben denk ik er een gewoonte van gemaakt om mij op die ene dag speciaal te laten voelen.
Mijn vader werd dan plots een 5-sterrenchef. Michelin was er niks tegen. Er werden frietaardappelen gehaald. Die werden met de hand geschild en door de frietsnijder geduwd - vandaar de spierballen bij mijn dadddy op de armen - om de perfecte frieten te hebben. Er werd het ganse jaar door gazettepapier gespaard om de authentieke frietzakjes te maken. En als klap op de vuurpijl maakte mijn liefste papa verse mayonaise voor de frietjes. Uiteraard was er dan dessert in de vorm van taart, pannenkoeken of ijs. Mijn mama zorgde voor de special effects, sound, decoratie en spelletjes.
Wel, vandaag wordt het ook zoiets, de sterrenchef (mijn daddy) komt speciaal naar ons thuis om frietjes te maken met verse mayo!!
Het dessert is een verrassing, stiekem hoop ik op eenhoorntaart met slagroom. Ja ik weet het, het kind in mij komt weer boven.
Misschien komt er ook een splash, een springkasteel of een clown langs?!
Heb jij een favoriete dag of een favoriet verjaardagsmoment, laat het me weten via mail of laat een reactie na in het gastenboek!
Half 7 in de morgen, ik ben gewassen, gestreken, ge-make-upt, ready-to-go-to-work-modus is aan geswitcht.
Even mijn kledij bespreken - ik draag een jumpsuit- met luipaardmotief, zwarte korte botjes met spikes. (Je zult meteen snappen waarom dit belangrijke info is)
Ik rijd de straat uit, luisterend met een half oor naar mijn favoriete podcast. Wanneer ik mijn straat uitrijdt, merk ik dat er een beetje filevorming ontstaan is op de hoofdweg. Wat redelijk ongewoon is op dat uur. Goed, ik stel me niet echt vragen, en volg gewoon de file. Mijn gedachten dwalen af naar het verhaal van de podcast.
Na een kwartier aanschuiven en 2 afleveringen later, zie ik wat de opstopping veroorzaakt. Politiecontrole. Ik denk yes, mijn eerste politiecontrole ooit. Een wist-je-datje over mij. Ik heb mijn rijbewijs nog maar recent gehaald, zo’n 2 jaar geleden, ik ben bijna halverwege op tram 3 (you know what I mean).
Natuurlijk was ik wat zenuwachtig, ik herhaalde in mijn hoofd alle papieren die zou moeten afgeven aan de agenten: Inschrijvingsbewijs; Gelijkvormigheidsattest; Groene kaart, Keuringsbewijs, Identiteitskaart , rijbewijs.
Eindelijk was het mijn beurt. Ik wilde de agenten begroeten met “Goedemorgen”. Nog voor ik een woord kon zeggen, zei de agent op dwingende, monotone wijze “papieren, aub”. Met trillende hand van verbazing, zocht ik de papieren, waarbij alles natuurlijk uit het handschoenkastje viel. Goed voor geduld kregen ze toch wel wat krediet. De agent bekeek de papieren en zei: “Kunt u even uitstappen”. Mijn hart ging tekeer, mijn maag trok samen en ik kreeg een droge mond. Typisch de symptomen van een persoon die iets te verbergen heeft. Misschien was dat de reden dat ik volgende grap maakte, kwestie van de spanning te breken: “Meneer, de drugs uit de koffer is al lang verkocht”. Ja, I know, worst joke ever bij een politiecontrole. Ik kreeg een boze blik van de agent. De ijsbreker miste zijn effect en schoot het doel helemaal voorbij. Het enige wat ik kon doen is het proberen recht te zetten. (Ik zie je fronsen).
Ik deed op commando de koffer open en riskeerde een gevangenisstraf door de agent aan te spreken en te zeggen: ‘Meneer, het was als grapje bedoeld, hoor.” Hij draaide zich om, keek me gekwetst aan en antwoordde: ‘Mevrouw, weet u hoe vaak wij dergelijke grapjes mogen horen?’ Mijn antwoord:”Meneer ik noem De Leeuw en draag een luipaardpakje, weet u hoeveel grapjes ik hierover al heb mogen horen?’ - Oef, een glimlach, een gedecideerde glimlach maar een glimlach. Zijn antwoord: ‘Dat kan ik geloven’.
Een echt Zali-momentje!
Hebben jullie ook van die akward moments meegemaakt, waarbij humor je beste vriend bleek te zijn, mail me het dan of laat een reactie na in het gastenboek.
Gisteren heb ik niet geblogd. Vergeef het me alstublieft. Het was mother & daughter day. Een dag waar ik alleen maar oog heb voor mijn oogappel - mijn mama. Papa, je moet niet jaloers doen, je bent ook mijn oogappel hoor!
Mijn mama en ik, een eeuwig durende band. Ik krijg het niet uitgelegd, aan niemand. Mijn mama en ik hebben altijd al een heel speciale band gehad. Zo bleef ik ‘s maandags altijd thuis van school - tijdens het kleuteronderwijs - zodat ik op haar enige vrije dag (coifurekes dag) kon meegaan.
We spanden vaak samen tegen mijn papa, ocharme die mens, toegegeven hij had niet altijd ongelijk…. Toen ik in mijn uitgangsfase was - ik was toen al volwassen - gingen mijn mama en ik samen op stap. We gingen samen uit naar de homobars. Inderdaad, mijn moeder en ik samen uit in de homobars. Het toppunt van al was dat zij dronk en ik niet. Ik drink geen alcohol, ik heb wel al eens geproefd en ik vond er maar niks aan. In het begin bracht de ober mij altijd de wijn en mijn moeder kreeg de cola.
Veel mensen denken dat we ofwel een lesbisch koppel zijn of zussen. Ik vraag me af voor wie dat laatste een compliment is????
Op een zaterdagavond, het was midden winter, ijskoud en glad, waren we opnieuw op stap gegaan naar de homobar. Mijn moeder had wat te veel wijn gedronken en ik had pijnlijke benen van het dansen. Het was vroeg in de ochtend. We wilden graag naar huis en belden een taxi. Toen die eindelijk aankwam, na een halfuur in de vrieskou. Toen we instapten vroeg de chauffeur ons waar naartoe. Waarop mijn moeder antwoordde: ‘Naar huis’ - lees het in het West-Vlaams. De man zei: ‘oké’. Ik keek verbaasd naar de man. Hij vroeg me niks en een kwartier later stonden we thuis. Hij was recht naar het huis gereden…. . Ik durfde niet vragen hoe hij het wist. Te verbaasd om te reageren, dat gebeurt niet veel, geloof me.
Ik heb 1000 van die anekdotes, die ik je zou kunnen vertellen, maar ik hou ze voor mezelf. Even genieten van die momenten. Niet iedereen heeft dit geluk. Zo was er gisteren een dame die tegen mijn mama zei: ‘ik wenste dat ik zo’n dag kon hebben, mother & daugher day.’ Waarop ik antwoordde: ‘Je kunt me altijd lenen.’
