Wat hebben paardrijden en Gilles de La Tourette
gemeenschappelijk???? Daar gaan we dieper op in met deze blog.
Zali, de amazone met chronische De La Tourette.
Zo verging het mij deze week met Randolf The Frisian. De ene dag is de andere
niet. De ene keer loopt hij heel goed en mooi en is hij in zijn element en de
andere dag kun je het vergelijken met een tienezel die over alles en iedereen
een idee heeft en gewoon zin heeft om ruzie te maken.
Ik moest me dus kwaad maken lees niet beginnen
roepen -maar het menen en denken aan vooruit nu ga je voor mij lopen. Het zo
menen dat hij het voor de rest van zijn paardenleven zou onthouden. Ik ben nu
niet meteen een boos karakter, ik maak me helemaal niet snel boos dat was
ooit anders laat staan op dieren. ´Wat maakt je boos?¡
Die vraag zag ik helemaal niet komen en ik
moest daar even over nadenken. Nu, nadenken terwijl je nog honderd andere
verschillende dingen moet doen als ruiter, is dat helemaal niet makkelijk. Mijn
innerlijke zelve had door wat ik wilde doen en stond afwijzende bewegingen met
haar handen te maken en zei ´Doe het niet!¡ ´ Ga niet naar daar!¡.
Ik negeerde haar, als ik dit moest doen voor
Randolf, dan doen we dat maar! Ik dwaalde af op mijn vliegend tapijt naar die
diep, rotte plek van jaren terug, diep verborgen onder de skeletten, beenderen
en ruïnes van gedachten die nooit zijn uitgevoerd, van on-vertelde nachtmerries.
Op die plek verloor ik me jaren terug, verscheurd tussen zelfhaat en zelfrealisatie,
waar ik een ander persoon werd.
De mensen toen nog kinderen kregen me zo
ver dat ik niet meer geloofde in mezelf, het beeld in de spiegel niet verdroeg,
ondanks het warme hart. Toch dwaalde ik naar die 9de cirkel in de hel
zoals in de goddelijke komedie van Dante. Ik voelde me terug angstig, klein,
bang voor de herinnering aan al die jaren pestgedrag, hoewel die periode ver
achter me ligt, mijn wereld ondertussen enorm is veranderd, voel ik nog steeds alle
onzichtbare littekens. Mijn innerlijke zelve die mee vloog op mijn tapijt
keek me gedecideerd aan en zei op dezelfde toon: ´Laat de littekens branden, Zali,
put er kracht uit zoals je altijd al hebt gedaan.¡
Ik putte kracht uit die woorden en ging
helemaal terug. Ik stond terug op de speelplaats, omringd door haat, ik was
niet alleen ik bezat een onzichtbare kracht, een zwaard dat niet kon worden
gestopt. Tegen mijn paard riep ik de namen van alle pesters. De kracht vertaalde
zich in een mentale onzichtbare draad tussen mij en Randolf, een verbond. De
communicatie was duidelijk: ´Do not fuck with me or my horse, you picked the wrong
amazone!¡
Ik vloog dieper, vulde mijn mentale weerstand
met woede en boosheid, vulde mijn hart met liefde voor alles wat me lief was
zodat ik het kon beschermen tegen wat ooit was gebeurd. Liefde voor de mensen
om me heen, liefde voor de dieren om me heen, liefde voor mezelf in al mijn
vormen, wie ik ooit was, wie ik nu ben. Hoe dieper ik ging, hoe meer ik namen
brulde op mijn paard vaak ook in het West-Vlaams, wat niemand begreep
ondertussen voelde ik dat er omstaanders stonden te kijken. Zij kregen een stukje
te zien van iemand die ik ooit was geweest. Een persoon die ik nooit wilde
zijn, het was een noodzaak.
Eigenlijk was ik helemaal niet boos op mijn paard,
ik was boos op het onrecht, waar ik niet sterk genoeg voor was.
Pas op, ik uitte wat ik voelde in een milde
vorm van mijn gevoelens en de onzichtbare littekens. Ik hield me in, hield
controle, er zijn stukjes die niemand zal te zien krijgen, die ik niet wil
tonen, die enkel van mij en voor mij zijn.
Randolf reageerde wanneer ik een naam van een
pester riep en ik werd zacht en beloonde hem wanneer hij reageerde. Het leek op
een chronische vorm van Gilles De La Tourette. De gedachte aan de namen van de
pesters, gaf me niet alleen kippenvel, het ontwaakte een vuur van haat in mijn
hart. Ik doofde het samen met mijn innerlijke zelve.
´Zelfs de buren hebben je gehoord!¡ Klonk het lachend
achteraf. Ik wilde reageren: ´Wat ben je ermee dat buren je horen en niks doen
of zeggen.¡ net zoals al die jaren geleden, toen niemand tussen kwam terwijl
ik in de straten werd geschoffeerd. Mijn innerlijke zelve, nam mijn arm vast en
beveelde me: ´Kom terug!¡ ´Vergeet wat had kunnen zijn, denk aan nu, aan alle
goede dingen en de liefde die je voelt, aan wat je gelukkig maakt.¡
Ik luisterde en vloog samen met haar terug naar
boven. Ik kwam terug, deze keer niet als een fragiel hertje, gebroken, bang en
die luider begon te roepen dan iedereen anders. Ik kwam terug als mezelf. Mijn ogen
vulde zich met tranen. Mijn innerlijke zelve zei: ´Tranen uit het verleden zijn
niet op hun plaats in het heden, tenzij het tranen van geluk zijn.¡
Randolf keek me verward aan en ik gaf hem mijn breedste,
gelukkigste glimlach en natuurlijk een paar wortelen. Ik knuffelde en streelde
zijn favoriete plekjes dankbaar. Ik fluisterde ´Dank je wel.¡ Nu weet ik dat ik
terug kan komen van die plek.
Leuk dat je mijn blog leest! Vandaag is het een zeer speciale dag! Het is de dag dat mijn papsie 61 jaren oud wordt, de dag dat hij er een aantal grijze haren bijkrijgt (niet alleen door mama of mij 😊), het is de dag dat hij al 36 jaar zichzelf ´trotse vader¡ mag noemen en al 37 getrouwd is met niet alleen de beste hairstyliste van de wereld (en daarbuiten), ook met de liefste vrouw en het is de dag dat hij bijna een volledig jaar met pensioen is. Wat gaat de tijd toch snel, dus gebruik het wel!
Ik herinner me nog de tijd dat we naar het bosjeÿ gingen in Oostende om te ravotten, mijn vader en ik, de twee De Leeuwÿen. Ik was verzot op de toeters, het softijs en Michel de toenmalige uitbater. Ik keek uit naar die dagen waarbij we eerst naar het dierenasiel gingen om met een hondje te wandelen, waarbij ik dan altijd in tranen uitbarstte en een smeekbede deed om de hond te adopteren. Mijn papa hapte niet toe in plaats daarvan gingen we naar Michel, naar de toeters, naar het bosje. Op een keer weet ik nog goed, toen we gingen wandelen en de hond zich lostrok en verdween. Ik liep erachter om hem niet kwijt te raken. Mijn vader liep en riep me achterna, toch was hij me kwijt. Het werd natuurlijk al donker. De hond liep verder het bos in tot hij bijna terug aan het asiel was. Mijn hart maakte een sprongetje toen hij de straat over wilde steken: ´Wat als hij overreden wordt?¡ Gelukkig voor mij kon een wandelaar een lieve man met krukken echt waar de hond tegenhouden. Ik was dolgelukkig als 10-jarige. Toen kwam het besef dat ik de weg niet meer wist en mijn vader kwijt was. Tranen met tuiten begon ik te wenen. De wandelaar een totaal onbekende stelde me gerust en wandelde mee terug naar het ´bosje¡. Als ik daar nu aan terug denk, had er van alles kunnen gebeuren. Op de terugweg, terwijl ik honderduit vertelde over mijn kinderdromen, -realiteit en -wensen, kwamen we mijn vader tegen met zijn vriend de brandweerman bompie. De hond werd teruggebracht naar het asiel -weliswaar een uur te laat en ik kreeg een softijs. Iedereen gelukkig.
Dat mijn vader me kwijtraakte is een beetje een thema geweest in mijn jeugd. Toen ik net geboren werd en mijn mama al terug in de winkel stond, stuurde ze mijn vader naar de slager net om de hoek. Hij had me buiten geparkeerd in de zon de winkel was te smal om met een kinderwagen binnen te rijden en zoals we mijn vader kennen, deed hij een babbeltje met de slager en met iedereen anders in de winkel, betaalde en vertrok met het lekkere vlees. Waarschijnlijk droomde hij al van het lekker stukje biefstuk met zelfgemaakte frietjes, mayonaise en champignonroomsaus. Hij kwam al dagdromend de winkel binnen met een gebakken-vlees-smaak in de mond toen mijn meter in paniek vroeg: ´Frans, waar is Chari?¡. De paniek in de ogen van mijn moeder had een Oscar moeten krijgen. Mijn vader mompelde waarschijnlijk,
´godverdomme¡ en verdween alsof hij nooit was binnengekomen om mij te halen. Ik lag gezellig te knorren in mijn kinderwagen, te dromen over de toekomst.
Wist je dat mijn vader kan toveren? Dat is echt waar. Mijn vader kan toveren. Hij kon geld toveren. Zo toverde hij tijdens onze softijs en koffiemomenten op onze uitjes naar het bosje geld. Hij maakt van 1 Belgische frank plotseling 5 Belgische frank of van 5 Belgische frank maakte hij 20 Belgische frank of zelfs 50 Belgische frank. Mijn kinderhersenen toen, konden dat niet bevatten. Mijn vader had een talent, een tovertalent, een magisch talent. Helemaal over mijn toeren en trots op daddy de tovenaar, riep ik voor de hele keet ´Mijn vader kan toveren!¡ ´Mijn papa is een tovenaar!¡
Vandaag zouden ze je daar waarschijnlijk voor colloqueren, nadat het natuurlijk eerst breed wordt uitgesmeerd op sociale media, waarbij de ene helft van de bevolking dit zou zien als een complottheorie van de regering en de ander helft me zou afschilderen als de ergste crimineel ofzo.
De zomermaanden ja echt maanden die we in Blankenberge doorbrachten op een groot terrein met een speelplein en en -en paarden. Ik wilde paardrijden in Blankenberge, in openlucht aan zee. Ik weet niet hoeveel keer we dit hebben gedaan, het is gewoon niet te tellen. Ik vond dat zo leuk!
Het zwembad, dat was mijn habitat! Zaten we niet in het bosje, dan zaten we in het zwembad. In de winter binnen, in de zomer in het buitenzwembad of aan zee. Het liefst ging ik naar het zwembad. Zali, de kleine zwembadzeemeermin! Dan moet je weten dat mijn papa helemaal niet kan zwemmen 😊. Toch ging hij altijd mee het water in, speelde hij met mij en gingen we van de glijbaan. ´Papa, blijven we nog even?¡ was de lieve zwembadzeemeermin. ´Nee papa, ik wil er niet uit!¡ was de boze zwembadzeemeermin! Hij was degene die me inschreef om zwemles te nemen, nadat ik in Italië los het zwembad was ingesprongen zonder zwemboeien. Soms is mollig zijn echt een troef, ik kwam gewoon weer bovendrijven met een grote moedige lach op mijn gezicht. Ik was me niet bewust van de verschillende hartattacks die mijn ouders toen ondergingen. Na het zwemmen gingen we bijna altijd samen frietjes eten in de cafetaria die uitzicht gaf over het hele zwembad!
De kinderlijke discussies op de speelplaats, Mijn papa heeft een bank en is directeur., Mijn papa is een voetballer!, Mijn papa die heeft een ferrari! waarop ik dan met trots reageerde ale een echt rebel: Mijn papa heeft mijn moeder en mij en een trein
Ik zal nooit die momenten vergeten papa nooit! Het waren magische momenten en we hebben er nog een aantal gehad. Ik hoop dat we er nog veel mogen meemaken!
