Hoi

Leuk dat je mijn blog leest! Vrolijk Pasen! 

Het programma Temptation Island is al enkele weken terug op tv. Dat is te merken aan het feit dat mijn vriendinnen dan terug even onzeker worden over hun relatie of net te zeker over hun relatie. ‘Mij kunnen ze niet verleiden, hoor’ ‘Maar allé (of in het West-Vlaams Mo how zeg), hoe is dat nu mogelijk om daar in te trappen, om verliefd te worden op zo’n korte tijd.’

Dan kijk ik altijd zo surprised op. Monogamie is uitgevonden door mensen en is een maatschappelijk fenomeen, cultureel ingevoerd. Heel je leven delen met dezelfde persoon vraagt heel wat inspanning en innovatie om die periode toch door te komen. Natuurlijk denk ik dat alleen maar en zeg ik dat niet. Het is niet voor niets dat de Fransen het gezegde hebben ‘un coup de foudre’, vrij vertaald als een plotse verliefdheid. Het kan dus wel, op korte tijd verliefd worden. Ik word dan zeer stil en introvert . Het gras is altijd groener aan de overkant, zo klinkt de uitspraak. 

Door over hun angsten te praten en te doen alsof iedereen in het programma Temptation Island uit een land komt waar geen orde of regels gelden en verlangens de vrije loop gaan komt de vraag van 1 miljoen heel snel naar boven: ‘Ben je al eens vreemdgegaan’ of ‘Ben je al eens bedrogen’. Deze keer werd de vraag aan mij gesteld. Inderdaad, …. .

Gezien corona tijd, zaten we voor de camera en keek ik van de één naar de ander. Het zweet brak me uit. Ik heb een aparte kijk op die dingen. Niet dat ik pro-vreemdgaan ben en ik ga zeker geen staking houden of een politieke partij opstarten in naam van ‘vreemdgaan’. Hoewel we er niet ver af zitten van die mogelijkheid. Zo bestaan er al websites speciaal voor mensen die willen vreemdgaan. Ik zie het al voor me minister van vreemdgaan, seksbuddy’s en sexting - Goedele Liekens. Humol. 

Ik vind het veel belangrijker om de oorzaak te begrijpen van vreemdgaan. Vreemdgaan is een gevolg van iets anders ofwel scheelt er iets in de relatie ofwel doet iemand het omdat hij/zij het kan. In het eerste geval valt er nog iets aan te doen: verder gaan of stoppen. Opgelet dat verdergaan, betekent ook opnieuw beginnen met een schone lei. Het verleden laten voor wat het is en het loslaten - ik ken zeer weinig mensen die dat kunnen. En verder is vreemdgaan voor iedereen iets anders. Het gaat niet altijd puur om het pure lichamelijke. Zo blijkt. Verliefd worden, berichtjes sturen, gesprekken voeren over het leven als koppel… . Enfin het zweet brak me nog meer uit.

‘Ja, ik ben vreemd gegaan.’ Oh my god. De ogen van mijn vrienden werden stalen kogels. De brave Zali, de preutse meid is vreemdgegaan, hoe kan dit.’ Het duiveltje in mij ging nog wat verder. Ja, ik heb ook last van het syndroom me, myself and I. 

‘Sterker nog’, zei ik heel zelfverzekerd,’Ik ga nog altijd vreemd’. ‘Wat?’ ‘Dat meen je niet’ ‘Dat kun je toch niet doen, tegenover je vriend.’ ‘Weet hij het?’

Ik antwoordde zo kalm mogelijk - ik werd gek van die vuile blikken en de veroordelende vingertjes die denkbeeldig de lucht in gingen. ‘Ik weet niet of mijn vriend het door heeft.’ ‘Het erge is, dat hij er ook bevriend mee is.’ 

Eén van mijn vriendinnen kon zich niet meer inhouden en gooide haar handen in de lucht. ‘Waar ben je mee bezig?’ ‘Waar haal je het in je hoofd.’ ‘Weet je wel hoe kwetsend dat is?’ ‘Ik kan het weten, ik ben bedrogen geweest door mijn vriend.’

Ik liet haar even uitrazen. Ik zei, er is nog iets. Mijn vriendin die net zoals alleen Jef Vermassen het kan - haar eindpleidooi had gehouden om de doodstraf uitzonderlijk op mij toe te passen, draaide heel erg met haar ogen. Ik ging verder. ‘Het is een zij.’ 

‘Nog beter.’ antwoordde Jef Vermassen bis - ‘Gelukkig heb je geen kinderen.’ ‘Ja, zei ik en ze is nog maar 16 jaar oud’. Om te vermijden dat ik zou gezien worden als de nieuwe Marc Dutroux, zei ik snel - ‘en ze heeft 4 benen en een staart’. 

Fronsende wenkbrauwen en verwarring alom. Dus ging ik verder. ‘Ze heet Dalida en ze is mijn paard.’ Mijn ene vriendin begon kei hard te lachen en kwam niet meer bij, zo erg dat ik dacht een ambulance te bellen. De ander smeet haar camera af en terwijl hoorde ik haar heel erg vloeken. Smaad aan het hof of zoiets. 

Het is waar, mijn vriend moet mij delen met Dalida. We delen geheimen, praten zonder woorden, liggen bij elkaar in de wei en zoenen af en toe. Vindt mijn vriend het erg dat hij mij moet delen? Ik denk dat in deze rare tijden hij af toe blij is van me af te zijn! 

Fijne zondag!

Hoi

leuk dat je mijn blog leest. Wat corona-tijden allemaal niet doen met een mens. Dat bedoel ik geheel positief hoor. 

Ik herbeleef mijn 2de jeugd. Je geloof dit echt niet. Volg je even mee?

Naast autorijden, iets wat ik tot 3 jaar geleden echt niet graag deed deels omdat ik het niet kon en deels omdat ik het gewoon heel akelig vind. Ik las net nog een artikel in mijn favoriete magazine, feeling: ‘Overstuur, achter het stuur’. Wij Belgen behoren wel de meest agressieve chauffeurs van Europa. Het verkeer is een ideale omgeving voor frustraties, de voornaamste oorzaak van agressie. De onvoorspelbaarheid van het verkeer speelt daar ook een grote rol in.  Toen ik 3 jaar geleden mijn rijbewijs haalde, was dat echt een mijlpaal voor mij. De meeste van mijn vrienden kunnen al rijden van toen ze nog in hun tienerjaren zaten. Leren autorijden was dus een beetje een tweede jeugd beleven. 

Vandaag heb ik iets nieuw ontdekt, echt waar. Iets wat ik haatte, waar ik spontaan van ging kotsen en mijn haar van recht kwam. Toegegegeven, het had ook te maken met het gewicht dat ik toen moest meeslepen, 100 kg is veel voor een meisje van 16. Ik heb het over lopen. Ja hoor, lopen als in rennen, joggen. Niet lopen voor je leven of in een spectaculaire achtervolging terwijl je een dief wilt tegenhouden. Gewoon joggen, rennen, hardlopen. Ik herinner me nog dat we in het middelbaar de fameuze coopertest moesten afleggen. Kenneth Cooper was de uitvinder van de coopertest. Ik heb hem lang gehaat! Geloof me vrij. 

In 2018 is de test 50 jaar geworden, ik hoopte toen nog dat de test op pensioen kon gaan of naar het rusthuis. Niet dus. De uitvinder, Kenneth is ondertussen bijna 90 jaar, ik zie hem die test niet meer afleggen. Maar goed. De bedoeling van de coopertest is om in twaalf minuten zo veel mogelijk afstand af te leggen. Op basis van die resultaten krijg je een idee van hoe het met je basisconditie gesteld is. Ik ben (bewust) vergeten hoe veel ik liep in die 12 minuten. Het kon niet veel geweest zijn want om de 5 botten was ik aan het wandelen. 

Begrijp me niet verkeerd, ik wilde het echt goed doen maar kon het fysiek niet. Daarom stelde mijn sportjuf voor om over de middag af en toe mee te gaan lopen. Dat deden we dan maar. Het enige wat ik mij nog herinner is dat ik net niet overgaf op de wc pot. 

Toen we de coopertest als examen moesten afleggen, ging ik er echt voor. Mijn doel gewoon 12 minuten blijven lopen - al is het maar 100 meter - gewoon lopen De Leeuw, dat zei de drill instructeur die in mijn hoofd zat. ‘Is that all you got’ ‘Come on, grow a pair!’ Dat leek toch wel effect te hebben. Hetgeen wat me echt motiveerde was niet het geroep van de drillemans maar twee klasgenoten - met dezelfde naam Veerle - stonden aan de kant - zij hadden al gedaan en deden aan atletiek nota bene - en juigden me toe: ‘Komaan, niet opgeven.’ ‘Je bent goed bezig’ ‘Nog maar 5 minuten’. Ik liep de coopertest uit voor hen en slaagde net in het examen. Waarschijnlijk kreeg ik voornamelijk punten op wilskracht dan op de effectieve basisconditie - ondanks dat ik toen zwom op een relatief niveau. Het feit dat die twee meisjes me zo aanmoedigden, daarvoor deed ik het. Even kwam Psycho-Zali boven, 

een overblijfsel uit mijn tijd dat ik werd gepest. Ik dacht, wat staat er me te wachten en zocht naar mogelijke vluchtwegen. Niet dat ik er snel zou geraken na 12 minuten lopen. Na het examen was ik uitgeput, uitgedroogd en zag ik eruit alsof ik was gestorven en als mummie was teruggekeerd. Beide Veerle’s kwamen naar me toe en gaven me een high-5, een schouderklopje en deelden hun flesje water. 

Als ik nu ga lopen, dan beeld ik me die 2 Veerle’s in van in die tijd. Echt realistisch is het niet é, want welke 2 16-jarigen zouden nu een vrouw van bijna 35 jaar aanmoedigen? Really? 

Mijn runkeeper-voice heet ‘my conscience’ en hij zegt de meest grappige dingen, ja het is een man. Lang leve het paternalisme in de sport! Zo zegt hij : ‘You run like hippopotamus (nijlpaard), …. Don’t worry they’re fast!’ Ik lach me dus te pletter tijdens het lopen en voorbij wandelende mensen kijken mij dan ook zeer vreemd aan. Waarom toch, vraag ik me af?

Verder, heb ik bijna mijn mama’s droom waar gemaakt. Zo ben ik nu ook instant-kapper geworden. Gezien alle haarsalons dicht zijn, moet een mens zijn plan trekken. Mijn mama is trots op mij. Ik kreeg wel professionele begeleiding via What’s app video. Mijn mama had haar bril niet op, maar oké. En zo kreeg het haar terug een boost. Toen ik klein was, intelligent en knap, nu ben ik enkel nog intelligent en knap - humol, vroeg iedereen altijd wat ik wilde worden. Standaard antwoordde ik dan, kapster, net als mijn mama. Eigenlijk was dat helemaal niet zo. Ik wilde heel graag een heldin worden als Xena the warrior prinses of als Shira. Maar mijn mama was ook een heldin, mijn heldin. Mensen gingen en gaan altijd blij buiten als ze bij mijn mama zijn geweest. Mensen gelukkig maken, dat zijn de helden. 

Om even verder te bomen op mijn haar, ik heb nog nooit in mijn hele leven lang haar gehad. Ik definieer lang. Voor de meesten onder jullie is mijn lang voor jullie een halflange carré, alleen is de carré eerder verwilderd. Nu maak ik af en toe een dotje of een staartje in mijn haar, want anders zit het alleen maar in de weg. Ook dat brengt me terug naar mijn jeugd waar de meesten lang haar hadden in een staart of een dotje. Mijn moeder wordt er gek van. Ze vindt dat als kapper ethisch niet verantwoord. Het lijkt er op dat ik in mijn tweede jeugd nu pas ook rebelleer…. . Ocharme mijn huisgenoten!