Hoi

Leuk dat je mijn blog leest! 

Mijn naam is Chari De leeuw en ik heb een verslaving…. Zo klinkt het in mijn hoofd, wanneer ik mijn verslaving probeer te relativeren. Sommige mensen zijn verslaafd aan alcohol, drugs, seks, series, medicatie, chocolade, frisdranken, … enz… . 

Wanneer je verslaafd bent aan een serie of een filmreeks, vb. The game of thrones, The vampire diaries, … en plots stopt de serie kan je lijden aan Post-serie-dip. Dat heb ik voornamelijk na het lezen van een boekenreeks. Deze verslaving is geheel van een ander level. 

Het is precies een Pavlov effect: het verschijnsel dat honden beginnen te kwijlen wanneer ze voedsel wordt aangeboden (na het horen van een metronoom). Net zoals bij Pavlov’s honden, verder in zijn experiment, begint het kwijlen reeds bij het horen van een signaal. Bij mij is het signaal: in de auto zitten. Echt waar, dat is het signaal dat ik begin te denken aan het lekkers in de kast, dat op me wacht. Inderdaad, ik zit al in dat stadia dat zij op mij wachten en ik niet op hen. Ik zie hun blije gezichtjes voor me als ik thuis kom. 

Ook het stiekem gedrag zit er in. Ik vraag vaker of ik voor iemand iets moet halen uit de keuken of erger nog ik zwier de honden vaker buiten met het excuus dat ze pipi moeten doen… . Terwijl het me eigenlijk gaat om langs de kast te passeren en er een aantal uit te halen, in mijn broekzak te stoppen of bij gebrek aan een broekzak in mijn gesloten hand te houden, naar het toilet te hollen en ze daar op te eten. Het signaal is dus pipi doen… . Wanneer ik denk dat niemand het ziet, grabbel ik er snel een paar uit de zak. Ik verschiet me dan natuurlijk een bult als ik zie dat Lilou me aan het bespieden is vanop de frigo. Gelukkig zijn ook dieren om te kopen voor hun stilzwijgen. Ik deel dan met haar. Eentje voor haar stilzwijgen. 

Weet je wat het ook is, ik kan niet stoppen na ééntje. Het is zo lekker en klein, ligt gemakkelijk in de hand en je kunt het in koffie deppen of in chocolademelk. Het water komt in mijn mond…

Nog straffer, wanneer iemand anders grabbelt in de zak, voel ik hoe het bloed naar mijn hoofd stijgt, dat mijn mondhoeken lichtjes omhoog komen en dat ik lichtjes panikeer en denk ‘ Gaat die nu echt mijn lekker opeten, sebiet zijn ze op.’ Goed wetende dat er genoeg voorraad is. Ken je het stukje uit ‘Finding Nemo’ met de meeuwen? ‘Mine, mine, mine!’ Wel zo klinkt het in mijn hoofd: ‘Van mij, van mij, van mij, …’ . Ik moet me inhouden om het lekkers niet uit de handen te grijpen en ze zelf op te eten. 

Enfin, gelukkig is mijn verslaving van korte duur en enkel in een specifieke periode, sinterklaas - kerstmis. Ik heb het over NIc Nac’s of ook wel letterkoekjes. Nadat de periode gedaan is heb ik even last van een post-Nic Nac-dipje en kick ik echt af. Dat gaat gepaard met de nodige emoties en afkickverschijnselen. Ocharme mijn huisgenoten. 

Dan denk ik, als het dat maar is!

Lang leve Nic Nac’s!