In oktober van dit jaar is het twee jaar geleden dat
ik een operatie ben ondergaan. Ik stel me nu jullie ernstige blikken voor… .
Het was de beste beslissing van mijn leven. Met dank aan Dr. Olivier, zijn team,
de kuismadammen de verpleegsters en mijn buurvrouw met wie ik legendarische
tijden heb beleefd. Ik heb een gastric bypass ondergaan en ik weeg nu 58 kg en
ik ben 1 m 70 groot, een ideaal BMI.
Ik moet nog regelmatig op controle. Ik kijk altijd
uit naar die controle bezoekjes. De specialist is één van de weinige mensen die
mijn humor begrijpt en het nog grappig vindt ook. Toen ik de eerste keer op
bezoek kwam, 4 weken na de operatie, vroeg hij: “Mevrouw De Leeuw, hoe gaat het
met u?” Waarop ik antwoordde: “Goed, dank u wel.” “En met u?”
Zijn gezicht sprak boekdelen, hij hoorde het
donderden in Köln. Ik denk niet dat veel patiënten aan de dokter vraagt hoe het
met hem gesteld is. Voor wie dit graag eens wilt uitproberen, doe dan het
volgende: Ga naar de supermarkt, doe inkopen, begeef je naar de kassa en wanneer
je aan de kassa komt vraag je aan de werknemer achter de kassa hoe het gaat. Waarschijnlijk
zul je een ongelovige, achterdochtige, rare blik krijgen en niet echt een
antwoord. Herhaal dit overal waar je winkelt. Ik hoor graag de resultaten.
Terug naar het ziekenhuis.
Telkens als ik in het ziekenhuis kom, observeer ik de
mensen. Ik probeer altijd ook een praatje te maken in de wachtzaal of met het
personeel. Ik sta versteld wat een praatje over koetjes en kalfjes kan doen
voor de mensen.
Toen ik de laatste keer in het ziekenhuis was op
controle, nog niet zo lang geleden, zat ik al even te wachten. De wachtzaal zat
redelijk vol. Naast mij zat een oudere man, hij leek precies te zijn weggelopen
uit een minder goede B-film waarin hij het manusje van alles was voor de maffia.
El Criminal; dat was de naam die perfect bij het personage paste. Over ons zaten er een aantal mensen van een andere origine. Voor
de rest zaten er zo van die mensen met grijs haar, valse tanden, rimpels en een
gebogen stapje in de wachtzaal.
Toen de dokter een naam riep en de mensen van een
andere origine rechtstonden. Zuchtte de man naast mij zeer diep. Ik dacht dat
hij een aanval kreeg. Zo diep zuchten. Uiteraard, uit welgemeende bezorgdheid draaide
ik me naar hem om. Hij zei: “Zie je dat, het is hier ook al van dat.” Aangezien
ik geen flauw idee had wat hij bedoelde, was ik zo beleefd om te vragen “Wat
bedoelt u?” Hij bekeek me echt alsof ik geland was van de planeet Venus en
antwoordde: “Het loopt hier ook al vol vreemden.” Met mijn ontwapende naïviteit
en verbaasde blik zei ik: “Klopt, u heeft helemaal gelijk… Wij kennen elkaar
ook niet.”
Hij keek me aan met een niet-begrijpende blik. Ik zag
dat zijn hersenen aan het bevatten waren wat ik net had geantwoord. Toen hij
het bevatte, dacht ik even dat hij me zou ontvoeren, naar een afgelegen hangaar
brengen om me daar in 1000 stukken te snijden om dan te voederen aan de dobbermans.
Ik voelde een lachbui opkomen. Geen gewone lachbui, je kent het wel zo’n
lachbui dat je niet kunt stoppen, waarbij iedereen je aankijkt en niet begrijpt
waarom je zo moet lachen. Tuiten met tranen. Gelukkig werd mijn naam afgeroepen
door de specialist. Ik haastte me naar zijn kantoor, nog steeds mijn lachbui
onderdrukkend (enig idee hoe moeilijk dat is?).
Ik ging zitten, toen begon de dokter te praten, zette
me op de weegschaal, schreef iets op en zei: ‘Mevrouw De Leeuw, u bent normaal.’
De lachbui werd nog groter. Ik zei: ‘Bedankt, kunt u dat ook tegen die meneer
zeggen in de wachtzaal.’ Te laat, ik proestte het uit en het bleef komen.
De dokter keek me al even niet begrijpend aan, deed
de deur voor me open en keek even naar de man en toen terug naar mij. Zijn
laatste woorden: ‘Soms is het beter geen vragen te stellen.’ Met rode kaken,
tranen in de ogen, pijn in de buik beende ik me snel een weg naar buiten.
Ik kijk al uit naar het volgende bezoek, spannend!
1000 en 1 nacht het verschil tussen Noord Afrika en het midden Oosten
Hoi allemaal
Leuk dat je mijn blog leest!
Wie houdt er van sprookjes? Waarschijnlijk elk kind, in mindere mate de adolescenten en de volwassen doen het stiekem (ik ben er zo één).
Mijn favoriete sprookje is Allahdin uit Aleph leila wa leila الف ليلة وليلة of duizend en één nacht. Een verzameling van verhalen uit het Midden- Oosten. Een prachtig verhaal die we allemaal kennen dankzij Walt Disney.
Dit veranderde dit in een nachtmerrie:
Ik zat ernstig te werken aan een belangrijk en moeilijk dossier, je kent het wel: zweetparels die van je hoofd afdruipen, geconcentreerde blik (vaak verward met boosheid), een halfopen mond en het geluid van het toetsenbord: rikke tikke tikke, rikke tikke tikke. Ik was helemaal in trance dus. Ik had niet gezien dat mijn collega als een leeuw (hahaha) achter me aan was geslopen. Ze tikte me op de schouder en ik schrok me een bult.
‘Amaai zo geconcentreerd’. Ik kon alleen maar lachen. ‘Zeg, een vraagje, ik heb binnenkort een etentje met als thema 1000 en 1 nacht.’ Ik knikte kort terwijl ik verder tikte - niet echt beleefd, ik weet het, het moest af! ‘Wel, ik zou je willen vragen om mij je recept te geven om tajine te maken’. Ik stopte abrupt met rikke tikke tik. Ik keek haar verdwaasd aan. Voor degenen die niet weten wat een tajine is dat is een kookpot gemaakt van aarde en typisch uit Marokko. Tajine is een traag gegaard gerecht met Marokkaanse kruiden. Enfin dit ter zijde.
Ik zei: ‘Je gaat toch naar een etentje die gaat over 1000 en 1 nacht?’ Ze keek me geïrriteerd aan, ze dacht waarschijnlijk dat ik niet had geluisterd en ze dus alles moest herhalen. Ze antwoordde op zo’n irriterende toon die je kunt missen als kiespijn. Je kunt het vergelijken met dat je je tien-ezel stoort tijdens het uurtje smoelenboek. Zo van ‘JAaH’. Alleen zij voegde er aan toe ‘dat zei ik toch net!’.
Ik antwoordde: ‘Tajine is een Marokkaanse specialiteit.’ Ze keek me nog steeds niet begrijpend aan. Ik zag haar boosheid de overhand nemen. Dus voegde ik er aan toe: ‘Marokko ligt in Noord-Afrika, 1000 en 1 nacht ligt in het Midden-Oosten, …. .’
Er leek stoom uit haar oren te komen, zoals uit de lamp van Allahdin als hij de geest oproept …., ik beeldde mij dat vast niet in…. . Ze liep van me weg en smeet de deur met een smak dicht en riep waarschijnlijk ondertussen een fatwa over me uit … .
Ik hoop dat haar tajine gelukt is in het Midden-Oosten (just saying).
Hoeveel pen en papier is daar al niet over gevloeid? Na mijn blog over een leven zonder vervaldag, buitenaards leven en de beste uitvinding aller tijden, kwam de vraag in mijn op,wat is de zin van het leven. Het klinkt zo dramatisch en een beetje donker. Ik krijg er kippenvel van.
Ik denk dat hier geen sluitend antwoord op bestaat. Vele religies stellen dat het leven
een hoger doel dient en/of dat er leven is na de dood. Over dit onderwerp zijn oorlogen gevoerd...
Zoals ik al eerder stelde in mijn blog over ‘wat is de beste uitvinding aller tijden’, is het leven op zich een wonder, is dat dan niet zinvol genoeg? Het feit dat je bestaat in de fysieke wereld? De zin van het leven is, volgens mij wat je er zelf aan geeft. Uiteraard is de zin van het leven gekleurd door cultu(u)r(en), ervaringen, de maatschappij waarin je leeft. Toch zit er maar één bestuurder achter het wiel en dat ben je toch zelf?
Ongeacht de filosofische vraag dat het leven al dan niet een hoger doel dient, de fysieke verschijning van het leven, de mens of het dier, zullen het niet kunnen vertellen. Op die vraag is er tot op vandaag geen antwoord te vinden.
De zin die ik al lang aan het leven geef is een flinke portie humor, in elke situatie het goede te zien, wat ik er kan uit leren door mezelf in vraag te stellen, perspectief geven. Proberen te leven in het hier en nu zoals de Dalai lama zei:
“There are only two days in the year that nothing can be done. One is called yesterday and the other is called tomorrow, so today is the right day to love, believe, do and mostly live."
The saga continues. We hebben geblogd over onsterfelijk zijn, over buitenaards leven en dan nu, de beste uitvinding aller tijden, … . De egocentriste in mij zou beweren dat de beste uitvinding mezelf is … en smurffatje of ijdele smurf zou het eens zijn.
Waarbij iedereen denkt aan een voorwerp of een formule. Denk ik aan compleet iets anders. Ik hoor de Nostradamus in mij al EUREKA roepen. Voor mij is de beste uitvinding aller tijden het leven zelf, natuurlijk!
Het leven is zo waardevol dat we het als een vanzelfsprekendheid vinden en het niet beschouwen als een uitvinding,, wat het wel is. Tot nu is de vraag wie het leven heeft uitgevonden nog steeds een raadsel, voer voor discussie, er bestaan wel 100 theorieën rond. Om nog maar te zwijgen over Darwin. Het mysterie rond antimaterie houdt wetenschappers vandaag nog steeds bezig.
Het leven geeft je hoop, ervaring, vriendschap, liefde. Het leert je omgaan met problemen, met geluk, met gevoelens. Het leuke is dat iedereen het op zijn eigen manier invult en het verlaat op dezelfde manier. Er is voor elke persoon wel een houdbaarheidsdatum voorzien, de mens is tot nu toe nog steeds niet uitgestorven. Dankzij het leven, heeft de mens de kans gehad om allerlei dingen uit te vinden. Wat een uitvinding het leven, toch?
#YOLO
Ben jij een uitvinder? Wat is jouw favoriete uitvinding? Mail me of laat een reactie na in het gastenboek!
Na de Zali-intermezzo van gisteren over ‘Paarden & plusdochters’, en heel wat zenuwen later, … , vond ik het leuk om even verder te dromen over het thema leven.
Het thema onsterfelijkheid zette me aan het denken over iets compleet anders, …. . Het liedje van de X-files deunde plotseling in mijn hoofd met Mully & Sculder (Humol) . Na het zien van een aflevering durfde ik mijn bed niet in, bang om ontvoerd te worden door buitenaardse, vreemde wezens. Soms denk ik hetzelfde als ik in de spiegel kijk, wanneer ik net uit bed rol (zie foto)... . Buitenaards leven, mythe of waarheid?
‘E.T. Go home’, de meest pakkende zin uit het meesterwerk van Steven Spielberg uit 1982. Een tweede herinnering is die van ‘Indendependence day’, geregisseerd door Roland Emmerich uit 1996.
Waar de ene film het hart veroverd, heeft de tweede film een boodschap van wanhoop, angst, chaos en de toen nog ongenaakbaarheid van het oppermachtige Amerika. De verschillen in beide films zal onder andere te maken hebben met de veranderende economische sociaal-culturele context waarin de films werden geregisseerd.
Eén gemeenschappelijk thema: het buitenaards bestaan, het ene in de vorm van een wezentje, het ander in de vorm van een aanvallend ruimteschip. Ongeacht, de diepe indrukken van de films, geloof ik wel dat het mogelijk is dat buitenaards leven mogelijk is. Niet noodzakelijk in de vorm van aliens, wel in plantaardige vormen of energieën die kunnen aangewend worden. Of de veelbesproken antimaterie, de duurste stof die er bestaat, die heel het universum heeft geschapen, wie weet bevindt zich dit op een bepaalde planeet op het oneindige universum.
Als iemand zegt je bent mijn antimaterie, geloof me maar dat het een groots en prachtig compliment is (nostalgie en al…).
Misschien zijn wij wel de buitenaardse wezens?! check de foto als je me niet gelooft!
Heb jij een andere mening? Mail me of laat een reactie na in het gastenboek!
Ik maak even een sprongetje, een Zali-intermezzo, want, want, tromgeroffel!!!!
Het is een belangrijke dag vandaag in het leven van mijn plusdochter. Ja, ik ben plusmama. Een hele fiere, trotse plusmama . Ik ben zo excited! We hadden het over onsterfelijkheid. Dit is zo'n unforgettable moment! A once in a lifetime experience.
Zowel mijn plusdochter als ik koesteren een passie voor paarden en alles wat daarrond hangt. Wat is dat toch met meiden en paarden? Wel simpel uit te leggen hoor. Een sterk dier die voor jou zorgt en voor wie jij zorgt, die je nooit teleurstelt, die wanneer je je slecht voelt je kunt doen lachen en genieten, de ideale partner, toch? . Voor alle duidelijkheid en misverstanden uit de wereld te halen, zo is mijn partner ook (#me happy geen #metoo).
Uiteraard is mijn plusdochter 1000 x een betere amazone dan ik. Enfin, in ieder geval, is zij geselecteerd om mee te doen aan het Europees Kampioenschap (lees het Europees kampioenschap en herhaal nu 3 keer met verbaasde ogen) in Polen dressuur ponys. Ze was 1 van de 4 Belgen die deel mag uitmaken van dit kampioenschap. Een ervaring of a lifetime voor haar en dit in haar laatste jaar pony.
Ik sta altijd versteld over de portie paardenkracht (glimlach, snap je de verwijzing??) en discipline dat deze jongedame heeft. Ze staat op, gaat naar school, naar de paarden, eten, huiswerk maken en/of studeren en dan Zzzzzz. Dit 5 dagen lang per week, het hele jaar door in alle weersomstandigheden. Het weekend is het langer slapen, ontbijten, paardrijden en studeren/huiswerk of in een andere volgorde.
Daarnaast haalt ze ook nog eens goede resultaten op school. Duimpje omhoog nu!
Even ook wat krediet geven aan de mensen die het mogelijk maken voor haar om dit allemaal te doen en te kunnen. Een applausje en schouderklopje voor de ouders en de plusmama! (toch?)
Als plusmama maak ik me wel zorgen over de druk of stress die ze ondervindt. Ik maak me zorgen over het feit dat haar wereld zo klein en uitzonderlijk is, dat ze realiteit verliest. Dit denk ik alleen maar stiekem . Ze heeft een super mama en papa die hierover zullen waken en ik waak stiekem mee. Op tijd en stond zal ik haar papa wel inlichten over mijn bezorgdheden. Misschien leest hij wel mijn blog??
Ik wens mijn plusdochter het allerbeste toe op het EK en ook het Belgische team. Natuurlijk is mijn favoriet geen geheim . Ik hoop dat ze de tijd van haar leven beleeft en dat ze er plezier in heeft. Wie weet wordt ze Olympisch kampioene en treedt ze in de voetsporen van Anky Van Grunsven? (no pressure hoor!)
Allemaal samen: Hop Hop Hop Zalis plusdochter naar de top!
Ben jij ook zo gedreven en gepassioneerd? Ben je ook zo fier op je (plus) kinderen? Mail me of laat een berichtje na in het gastenboek!
De onsterfelijkheid, het eeuwige leven. Ik droom weg en zie mezelf gelukkig in een pittoresk dorpje dicht bij de zee, kijkend naar de ondergaande zon. Helaas, . Mijn dagdroom wordt verstoord door het geluid van mijn smartphone die smsen brult.
Hoewel het idee me zeker aanspreekt, zijn wij als mensen zeker van twee dingen in het leven: geboren worden en sterven. De twee meest natuurlijke zaken, die ook gelden voor de dieren, uiteraard. Elke generatie mensen wordt ouder en een beetje minder sterfelijk.
Ruther Bregmann heeft het in zijn boek Gratis geld voor iedereen, En nog vijf grote ideeën die de wereld kunnen veranderen, uitg. de Correspondent, Amsterdam, 2014, trouwens zelf geschreven: nog nooit zijn we zo oud, zo mooi en zo intelligent geweest. Het is nu éénmaal de aard van het beestje om niet snel tevreden te zijn.
Het klinkt dan ook ronduit fantastisch, niet waar? Het eeuwige leven, eeuwig jong zijn, eeuwig gelukkig zijn. In series en films laten scenaristen hun fantasie erop los en schrijven 10 seizoenen of een trilogie over dit onderwerp.
Maar wat begrijpen we onder het eeuwige leven? De Egyptenaren, toen ze nog polytheïstisch waren, geloofden in het eeuwige leven na de dood. In de Islam, het Christendom en het Jodendom, is het leven op aarde belangrijk om in het paradijs te komen, waar je het eeuwig leven te wachten staat.
Wanneer we denken aan onsterfelijkheid denken we aan nu, aan een leven op aarde zoals we dit nu kennen. Misschien is dit niet zo juist? Bestaat er een leven na de dood of een parallelle wereld, zoals in de film de matrix uit 1999? Bedoelen we de herrijzenis van uitgestorven diersoorten, zoals ik las in de krant. Waarbij onderzoekers bewaarde DNA van de mammoet wil combineren met ander DNA om opnieuw de mammoet tot leven te wekken.
De definitie van onsterfelijkheid is heel ruim, de voorwaarden onbekend en de gevaren en risicos zijn niet in kaart gebracht. Wie het lot tart, genereert gevolgen. Onsterfelijkheid is een verstoring van het natuurlijk leven waardoor het evenwicht niet langer in stand wordt gehouden.
Dan denk ik aan mens vretende zombies of vampieren die het bloed uit het lichaam van anderen halen. Een leven zonder gevoel, zonder emotie, op zoek naar dat ene plezier, een instinct, achtervolgd door Buffy The vampire slayer of de vrouwelijke ghostbusters om met een spies recht door het hart te steken of om je op te zuigen in een machine en alsnog te sterven, lang na de houdbaarheidsdatum.
Ik mag niet denken aan de chemische reacties en de fysiologie. Denk maar aan vervallen eten, de chemische reactie is schimmel, de fysiologie is groenig plaksel bah, vies, ik krijg er kippenvel van en een droge mond.
Er zijn wel een aantal onsterfelijkheden, toch? Niet in de vorm van het eeuwig leven. Eerder in vormen van overdracht. Gebouwen worden onsterfelijk gemaakt - denk maar aan de Notre Dâme (breek me de bek niet open over de donaties, ). Artiesten worden onsterfelijk gemaakt. Elvis, Michaël Jackson, Witney Houston, noem maar op . We kennen dus wel een vorm van onsterfelijkheid door verhalen, documentaires, geschiedenis.
Weet je wat? ik hoop vooral dat mijn leven hier op aarde er één is vol liefde, genegenheid, geborgenheid met een goede gezondheid en een evenwicht aan tegenslagen , 7 goede jaren, 7 slechte jaren, iets met koeien uit de bijbel.
Een leven om fier op te zijn en die ik kan verlaten in schoonheid en in fierheid. Een leven dat mij een sterk, goedhartige, barmhartige, geëmancipeerde vrouw maakt in een sociaal-democratisch model waarin iedereen het goed kan hebben, want daar zijn we nog lang niet.
Wat denk jij over onsterfelijkheid? Hoe zie je zelf dan? Als een monster van vernietiging? Mail me of laat een reactie achter in het gastenboek!
. Ik heb een gastric bypass ondergaan en ik weeg nu 58 kg en
ik ben 1 m 70 groot, een ideaal BMI.
De specialist is één van de weinige mensen die
mijn humor begrijpt en het nog grappig vindt ook. 
Toen ik de eerste keer op
bezoek kwam, 4 weken na de operatie, vroeg hij: “Mevrouw De Leeuw, hoe gaat het
met u?” Waarop ik antwoordde: “Goed, dank u wel.” “En met u?”
Voor wie dit graag eens wilt uitproberen, doe dan het
volgende:
Ga naar de supermarkt, doe inkopen, begeef je naar de kassa en wanneer
je aan de kassa komt vraag je aan de werknemer achter de kassa hoe het gaat. Waarschijnlijk
zul je een ongelovige, achterdochtige, rare blik krijgen en niet echt een
antwoord. Herhaal dit overal waar je winkelt. Ik hoor graag de resultaten.
Over ons zaten er een aantal mensen van een andere origine. Voor
de rest zaten er zo van die mensen met grijs haar, valse tanden, rimpels en een
gebogen stapje in de wachtzaal.
Met mijn ontwapende naïviteit
en verbaasde blik zei ik: “Klopt, u heeft helemaal gelijk… Wij kennen elkaar
ook niet.”
