Hoi allemaal

Leuk dat je mijn blog leest.

In oktober van dit jaar is het twee jaar geleden dat ik een operatie ben ondergaan. Ik stel me nu jullie ernstige blikken voor… . Het was de beste beslissing van mijn leven. Met dank aan Dr. Olivier, zijn team, de kuismadammen de verpleegsters en mijn buurvrouw met wie ik legendarische tijden heb beleefd. Ik heb een gastric bypass ondergaan en ik weeg nu 58 kg en ik ben 1 m 70 groot, een ideaal BMI.

Ik moet nog regelmatig op controle. Ik kijk altijd uit naar die controle bezoekjes. De specialist is één van de weinige mensen die mijn humor begrijpt en het nog grappig vindt ook. Toen ik de eerste keer op bezoek kwam, 4 weken na de operatie, vroeg hij: “Mevrouw De Leeuw, hoe gaat het met u?” Waarop ik antwoordde: “Goed, dank u wel.” “En met u?”

Zijn gezicht sprak boekdelen, hij hoorde het donderden in Köln. Ik denk niet dat veel patiënten aan de dokter vraagt hoe het met hem gesteld is. Voor wie dit graag eens wilt uitproberen, doe dan het volgende: Ga naar de supermarkt, doe inkopen, begeef je naar de kassa en wanneer je aan de kassa komt vraag je aan de werknemer achter de kassa hoe het gaat. Waarschijnlijk zul je een ongelovige, achterdochtige, rare blik krijgen en niet echt een antwoord. Herhaal dit overal waar je winkelt. Ik hoor graag de resultaten.

Terug naar het ziekenhuis.

Telkens als ik in het ziekenhuis kom, observeer ik de mensen. Ik probeer altijd ook een praatje te maken in de wachtzaal of met het personeel. Ik sta versteld wat een praatje over koetjes en kalfjes kan doen voor de mensen.

Toen ik de laatste keer in het ziekenhuis was op controle, nog niet zo lang geleden, zat ik al even te wachten. De wachtzaal zat redelijk vol. Naast mij zat een oudere man, hij leek precies te zijn weggelopen uit een minder goede B-film waarin hij het manusje van alles was voor de maffia. El Criminal; dat was de naam die perfect bij het personage paste. Over ons zaten er een aantal mensen van een andere origine. Voor de rest zaten er zo van die mensen met grijs haar, valse tanden, rimpels en een gebogen stapje in de wachtzaal.

Toen de dokter een naam riep en de mensen van een andere origine rechtstonden. Zuchtte de man naast mij zeer diep. Ik dacht dat hij een aanval kreeg. Zo diep zuchten. Uiteraard, uit welgemeende bezorgdheid draaide ik me naar hem om. Hij zei: “Zie je dat, het is hier ook al van dat.” Aangezien ik geen flauw idee had wat hij bedoelde, was ik zo beleefd om te vragen “Wat bedoelt u?” Hij bekeek me echt alsof ik geland was van de planeet Venus en antwoordde: “Het loopt hier ook al vol vreemden.” Met mijn ontwapende naïviteit en verbaasde blik zei ik: “Klopt, u heeft helemaal gelijk… Wij kennen elkaar ook niet.”

Hij keek me aan met een niet-begrijpende blik. Ik zag dat zijn hersenen aan het bevatten waren wat ik net had geantwoord. Toen hij het bevatte, dacht ik even dat hij me zou ontvoeren, naar een afgelegen hangaar brengen om me daar in 1000 stukken te snijden om dan te voederen aan de dobbermans. Ik voelde een lachbui opkomen. Geen gewone lachbui, je kent het wel zo’n lachbui dat je niet kunt stoppen, waarbij iedereen je aankijkt en niet begrijpt waarom je zo moet lachen. Tuiten met tranen. Gelukkig werd mijn naam afgeroepen door de specialist. Ik haastte me naar zijn kantoor, nog steeds mijn lachbui onderdrukkend (enig idee hoe moeilijk dat is?).

Ik ging zitten, toen begon de dokter te praten, zette me op de weegschaal, schreef iets op en zei: ‘Mevrouw De Leeuw, u bent normaal.’ De lachbui werd nog groter. Ik zei: ‘Bedankt, kunt u dat ook tegen die meneer zeggen in de wachtzaal.’ Te laat, ik proestte het uit en het bleef komen.

De dokter keek me al even niet begrijpend aan, deed de deur voor me open en keek even naar de man en toen terug naar mij. Zijn laatste woorden: ‘Soms is het beter geen vragen te stellen.’ Met rode kaken, tranen in de ogen, pijn in de buik beende ik me snel een weg naar buiten.

Ik kijk al uit naar het volgende bezoek, spannend!