Hoi
Leuk dat je mijn blog leest. Het is even geleden, dat is waar. Creativiteit vraagt soms tijd en gezien ik vind dat de lezers alleen de beste Zali-humor en rariteit van Zali verdienen, vraagt dat soms tijd. Tijdens mijn retraite heb ik geleerd dat je goed voelen in je vel een belangrijke voorwaarde is om goed te kunnen schrijven. Je gedachten goed ordenen, zodat je niet hoeft na te denken over het volgende humoristisch moment. Ik verkies kwaliteit boven kwantiteit, als dat betekent even een schijf-out, dan is dat zo.
Wat ik ook heb geleerd, tijdens mijn retraite (lees mijn ik-voel-me-niet-goed-in-mijn-vel momentjes), dat ik graag zou kunnen wieken. Dit is het moment voor de fronsende wenkbrauwen. Inderdaad wieken. Wie de boeken kent van Sarah J. Maas en voornamelijk de serie hof van doorns en rozen, kent het begrip. Wieken is je heel snel kunnen verplaatsen van de ene plaats naar de andere zelfs over lange afstanden. Een talent dat enkel wezens met Fae bloed kunnen. Het is vooral bedoeld om niet gezien te worden als prooi of als jager. Verder zou ik mij ook graag kunnen transformeren in de oorspronkelijke vorm als een fae. Elke fae heeft een dierlijke vorm die hij/zij kan aannemen, bedoeld als bescherming tegen aanvallen of om aan te vallen. Het zou zo handig zijn soms om over die gaven te beschikken.
Stel je voor, je weet dat bepaalde mensen het echt niet goed menen met je, alleen loopt de schijnheiligheid eraf. Erger nog, je komt ze overal tegen, waar je komt, daar zijn ze ook. Ze doen me denken aan de monsters zoals de Ator en de bogae. Afwachtend tot je je rug gedraaid bent om dan je eigen Illyriaans zwaard keihard in de rug te steken. Verwoede pogingen om tot een compromis te komen zijn niet mogelijk, omdat ze gewoon niet eerlijk willen zijn. Wanneer je het minst verwacht zorgen ze voor een heel leger aan soldaten - die vroeger je buur, je vrienden waren - om dan pijlen van essenhout af te vuren, wetend dat voor een Fae dit dodelijk is. You know what Im saying
. .
Ik zie die situaties - in een andere vorm weliswaar - voor mijn neus gebeuren. Uiteraard komen pijl en boog en zwaarden er niet aan te pas. Toch zou ik dan zo graag kunnen wieken naar een safehaven als Vellaris. Een plaats van vrede en welzijn (welvaart volgt uit welzijn). Wieken als een soort verdedigingsmechanisme om te vermijden dat ik verander in een zwarte panter met klauwen en vleugels, met een gevaarlijk dierlijk instinct die plotseling uithaalt en de omstanders zo hard schrikken dat ze niet meer kunnen bewegen, te laat zijn met hun gedachten en ik verander in dat monster dat zij zijn, in hetgeen waar ikzelf niet mee om kan. Dat zou pas erg zijn. Dan winnen ze. Dan ben ik zoals zij, met weinig eerlijkheid in mijn hart.
Dus, in plaats van fysiek te wieken wanneer ik ze nog eens tegenkom, wiek ik mijn gedachten naar het denkbeeldige gevecht of naar mijn Vellaris. Dan zie ik ze raar kijken, omdat het hen niet is gelukt om die lach van mijn gezicht te halen, om de nederlaag te veroorzaken waar ze voor gekomen zijn.
Een goede Fae weet ook waar zij haar energie wel of niet moet insteken. Net zoals in het boek van Sarah J. Maas, steek ik mijn energie liever in mijn Vellaris. Als het betekent dat ik met gladgestreken gezicht die mensen moet trotseren om Vellaris te vrijwaren dan doe ik dat, net zoals Rhysand en Feyre. Dus, Kom me maar halen, als je durft.
