Hoi! Leuk dat je mijn blog leest. Het is geen gewone blog vandaag. Ik wil jullie meevoeren met mijn stukje proza. 

Ik dacht de eerste zondag in de maand dat de herfst wordt geboren, vond ik het ideale moment om dit met jullie te delen.

Het is een tekst dat  ik schreef op het meest beangstigende moment uit mijn leven. Mijn vriend werd uit coma gehaald. De neuroloog was duidelijk ' ik weet niet hoe hij er zal uitkomen.' 'Wat hij wel of niet zal kunnen.' 'Weet dat hij nooit meer de oude zal zijn.' 

Ik kon alleen maar denken: liefde overwint alles. De oude is een tijdloze herinnering,  blij dat ik je heb leren kennen, de nieuwe is nog te ontdekken, ik ben blij dat we terug kennis maken. We halen er gewoon alles uit. Aleph!

Hier gaan we dan:

Het is een zonnige morgen. Een zachte Zeebries streelt mijn melkwitte huid. Ik hoor een stem in het zacht geritsel van het opwaaiende zand.

 Ik kijk naar de zee, het geluid van de golven brengen me terug naar die herinnering. Jouw zachte armen om me heen, geruststellend, liefdevol en speels net als de wind. 

Je lacht naar me, genoeg om m'n huid aangenaam kippenvel te bezorgen. Je ogen stralen, ze zijn zo blauw als de zee en al even ondoorgrondelijk. je blik, die duizend geheimen bewaard, mysterieus als het zachte zand die ze bewaart.

 Ik voel hoe je hand over mijn gezicht strijkt net als het zoute water, klaar om me mee te voeren naar ongekende gebieden. Je kust me zachtjes, liefdevol, ingetoomd. Ik open mijn ogen, vol blijdschap vol verwachting wetend dat je me lief hebt.

 De wind is verdwenen, de herinnering wordt vager, het water is koud en het zand bewaart de geheimen, mijn herinnering.