Ik moet iets bekennen!!! Ja echt waar. Het is tegelijk met beschaamde kaken en met opgeheven hoofd dat ik dit beken. Ik wil het bekennen, omdat ik deze ochtend onze brievenbus in het oog kreeg, die nog altijd een beetje scheef staat. 

Ik heb mijn rijbewijs gehaald in 2017 - op 31-jarige leeftijd…. . Jup, je leest het goed, op 31- jarige leeftijd. In mijn vorig leven deed ik bijna alles met het openbaar vervoer. Een goede zaak hoor ik je denken. Dat klopt, zolang alle types van openbaar vervoer goed op elkaar zijn afgestemd en waarbij de afstanden het toelaten om openbaar vervoer in te zetten. Trouwens in mijn vorig leven woonde ik in een toeristische kuststad, een bijkomende reden om het openbaar vervoer maximaal in te zetten en af te stemmen. Ik had keuze uit trams, bussen en treinen. Ik hoefde nooit langer dan 5’ op een vervoermiddel te wachten (luxe toch!). 

Bijkomend, lagen de winkels in mijn dorp heel dicht bij elkaar: de bakker op de ene hoek, de slager op de andere, de supermarkt ertussenin. Enfin, conclusie: geen noodzaak om echt met de auto te leren rijden! 

Pas op, ik ben er ooit aan begonnen hoor, ik betaalde rijlessen, hield mij aan het schema, alleen ben ik nooit het examen gaan afleggen binnen de voorziene tijd! Waarom? Omdat ik het in mijn broek deed. Weet je hoeveel ongelukken er gebeuren in het verkeer? De agressie in het verkeer - waar mijn partner zelf slachtoffer is van geworden en voor zijn leven fysieke beperkingen heeft - is zo groot. De vervuiling voor het milieu, de olieprijzen die voer zijn voor oorlogen die worden voorgesteld als ‘in naam van het geloof’. Wacht maar, nu er meer elektrische wagens op de markt komen en de oliereserves opraken, zal er plotseling een nieuwe oorlog opduiken met China of Japan. Denk maar eens na waarom Syrië is plat gegooid? Ik kan het antwoord geven, alleen zal het niet nuttig zijn, want het zijn toch allemaal dezelfde… . Toch? Anders gezegd, ik had genoeg redenen om het niet te doen en heb het dan ook niet gedaan. 

In mijn huidig leven, is het openbaar vervoer niet zo afgestemd en zijn er maar 2 types, de bus en de trein. Daarnaast liggen de winkels niet zo dicht bij elkaar. Ik werd ergens dus gedwongen om te leren rijden met de auto. Een bijkomende factor was het feit dat we in de familie een rijinstructeur hebben en, zeer belangrijk, en een verzekeringsagent… . 

Gelukkig voor mij, bleek de rijinstructeur ook een zeer geduldige, humoristische instructeur te zijn. Zolang ik leerde rijden en zelf reed, deed ik het zo goed. Mijn maneuvers voerde ik perfect uit, ik kon parkeren vooruit en achteruit. Mijn vertrouwen groeide, tot de dag van mijn examen, oh my god… .

Ik had niet geslapen, liep rond als een stresskip, mijn handen beefden, mijn hoofd kon niet nadenken. Uiteraard geraakte ik de parking al niet af. Bij het eerste maneuver, de helling liep het al fout - op de parking van het examencentrum, nota bene! De examinator zei dat ik mocht stoppen, dat we vandaag niet van de parking zouden geraken. 

Tranen met tuiten heb ik gehuild in de auto… . Zoals een klein kind die niet mag meespelen met de kinderen uit de klas. Mijn grote liefde kreeg me niet tot bedaren, zelfs niet met een ijsje! 

Dus poging 2, een week later, ik had elke dag geoefend en tegen mezelf gezegd ik kan dit, het komt goed! De dag van het examen had ik wel wat stress, eerder gezonde stress. Toch mocht het niet zijn. Het toppunt, ik leg een uur een perfect parcours af. Ik was aan het einde van het examen. Ik stopte aan een plaats met 4 lichten en deze stonden allemaal op groen. Ik moest naar links - alleen had ik last van tunnelvisie - ik dacht dat alle lichten op groen stonden. Nee hoor, die van mij stond natuurlijk op rood. Tussenkomst van de instructeur en ik mocht stoppen. Terug tranen met tuiten en opnieuw: een ijsje hielp niet!

Poging 3: ik was nog altijd gespannen, eerlijk, ik had zoiets van als het nu niet lukt, dan mag het niet zijn. Dan is het zo! Je zult het niet geloven,

ik slaagde met glans voor het examen. Alles ging goed, 1 klein foutje, voor de rest perfect gereden. Mijn blijdschap kon niet op. Ik omhelsde de examinator en mijn instructeur. Die begrepen er helemaal niks van, natuurlijk. Ik at een ijsje - 1 bolleke mokka met slagroom in het hoorntje. Dat was het lekkerste ijsje ooit!

Ik reed naar huis - alleen - helemaal alleen - en mijn partner was gaan lopen om in topvorm te zijn voor de zomer! Ik kwam thuis aangereden en dacht ik zal me achteruit in parkeren. Ik had dat nog gedaan en waande me een echte expert in het parkeren van de auto, nu ik mijn rijbewijs had. Zo dacht de brievenbus er helemaal niet over!

ik wilde dus achteruit rijden, … en ik zag de brievenbus dichter komen en in plaats van op de rem te duwen, liet ik het gewoon gebeuren. Boem, tegen de brievenbus. Ik schrok me rot, verkeerde in een panische angst en de brievenbus stond scheef! Wat nu?

Ik reed de auto terug naar voor en besloot een ritje rond de huizenblokken te doen, zodat ik me voorin kon parkeren… . Daarna belde ik naar mijn vriend, die zijn telefoon niet afnam. Gelukkig maar, want ik was opnieuw in tranen uitgebarsten… . 

Gelukkig was de schade niet al te groot, een beetje lak weg. Ik ging naar binnen en kroop onder de douche. Er is niks wat een goede douche niet kan fiksen, toch? Te midden in mijn water fantasie, ging het douchegordijn opzij en verscheen mijn vriend, nat van het zweet en uitgeput van het lopen. Mijn ogen schoten vol tranen en hij zei: “Wat is er gebeurd?” ik antwoordde: “Ik heb een ongeluk gehad.” Hij vroeg: “Ben je gewond?” “ Zijn er gewonden?”. Ik: nee ik ben niet gewond, ja er zijn gewonden, de brievenbus.” Hij dacht er even over na, en begon te lachen als gek, terwijl ik daar stond in mijn nat blootje helemaal in tranen - in schok. Gelukkig had ik mijn rijbewijs gehaald!