Hoi
Leuk dat je mijn blog leest. 
Een hittegolf passeert het land, temperaturen tot 37 graden.
Niet alleen in Blankenberge en Oostende hebben de mensen last van de hitte en de gevolgen van corona, hoor:
In het boek ‘Wij zijn ons brein”
van Dick Swaab - een aanrader voor iedereen die meer wilt weten over 
de werking van de hersenen, wordt onder meer aandacht besteed aan sociaal isolement en de conclusie is dat sociale isolatie ons brein verandert. Langdurige sociale isolatie zorgt voor de productie van een molecuul (NKB) in de hersenen dat agressief en angstig gedrag aanmoedigt. Zo bleek dat mensen die langdurige sociale isolatie ondergaan agressiever zijn tegenover onbekenden. Verder hadden deze mensen ook meer last van depressies en posttraumatische stoornissen.
Doe er dan nog eens de hitte bij, misschien vertel ik nu iets nieuws of misschien wist je dit al, hogere en warme temperaturen doen agressief gedrag stijgen. Sterker nog niet alleen temperatuurverschillen tussen gebieden, ook de temperatuurverschillen in periodes spelen een rol. Mensen worden agressiever met hoge temperaturen omdat hun lichaamstemperatuur hoger wordt. Met een stijging in de lichaamstemperatuur gaan de hartslag en bloeddruk omhoog, de huid gaat zweten en de ademhaling wordt zwaar. Onderzoekers noemen dit een toename in prikkelbaarheid (arousal). Anders gezegd je wordt minder verdraagzaam. Dat geldt voor ons allemaal. Het hoofd koel houden, letterlijk door een koude douche of the ice bucket challenge! Of ervoor zorgen dat je hartslag en bloeddruk naar beneden gaat door te sporten of een inspanning te leveren, vb. LSD-run (Low, Slow Distance - run)… . Of gewoon door een zomerslaap te houden? 
En als ik er nog even een schepje bovenop mag doen, niemand (welk kleur, religie, afkomst, woonplaats, ouderdom of regenboog…) is hier vrij van, voor we weer beginnen gooien met veralgemeningen die niet gebaseerd zijn op feiten maar op pure emotie. Ik steek het dan maar op je verhoogde prikkelbaarheid en je angst en agressie tegenover onbekenden door je langdurig sociaal isolement. Zie je wel, niemand is er vrij van! 
Je zou dus een heel pleidooi kunnen houden voor een structureel en systematisch bezoek aan de psycholoog, dat uiteraard integraal wordt terugbetaald door de sociale zekerheid -
waar we terecht heel fier mogen op zijn en eigenlijk is het nog niet genoeg. Los van de misbruiken (niet fronsen of oordelen want iedereen kent wel iemand die dit systeem heeft misbruikt en waarschijnlijk jij zelf ook - no judging!) Denk maar aan de mantelzorgers die zich inzetten voor familie, geliefden of vrienden. Goed dat is stof voor een andere blog of voor de nieuwe wending in de carrière van John Crombez: De impact van hitte en corona op de sociale zekerheid.
Ik ben ook zeer prikkelbaar de laatste tijd. Wat wil je?
‘S morgens gaan de ramen dicht en de rollen naar beneden en leef ik binnen in een donker huis. ‘S avonds gaat de rol naar omhoog, de ramen open, hopend op een beetje frisse lucht, is het buiten donker aan het worden. Enfin mijn biologische klok al helemaal in de war… . 
Eén zekerheid is, dat rond half 9 ‘s avonds, de ijsjeskar hier voorbij passeert…. Daar word ik zo blij van. Ongelofelijk. Een ijsje daar kun je mij (bijna) alles voor laten doen. Ik ben fan van het ijsjesmonster.
Het idee is dan ook om mijn loopsnelheid te verbeteren, mijn partner achteraan op een pickup te zetten met een vishaak en daaraan een ijsje gebonden waar ik achteraan loop, wedden dat ik 10 km doe aan 16 km/u dan? Wedden? Eén voorwaarde, net als de vissers, zal mijn partner moeten waken dat hij voldoende koeling kan voorzien en tijdig het ijsje kan vervangen door een ander, … daar moeten we nog eens over nadenken?
Vandaag, was de ijskar te laat! J
a, echt, te laat. Go figure! Mijn prikkelbaarheid ging dus de lucht in. Hoe is dat nu toch mogelijk dat hij te laat is - ging het al in mijn hoofd. Nog erger, hij kwam dan nog eens afgetjoekt uit de andere richting. Ik had al alle hoop opgegeven op een lekker bolletje romig ijs op een krokant hoorntje. Tot hij plots alsnog voorbij tjoekte terwijl ik dacht:”Maar, hij komt uit de verkeerde richting”. Ik vertoonde even verstijving - te wijten aan mijn angstig gedrag door mijn langdurige isolatie.
Gelukkig, zag ik het ijsje voor mij. En hoorde ik het ijsjesmonster in mij mezelf aanmoedigen: ‘Komaan De Leeuw, komaan, je kunt dit!’ Ik sprong uit de zetel. Mijn beide bobbies werden gek, ze dachten: ‘wat doet zij nu?’. Ik rende naar de tafel, zocht wanhopig naar mijn portefeuille - dat leek eeuwen te duren. De klok tikte, mijn hartslag naar omhoog, mijn bloeddruk naar omhoog, mijn prikkelbaarheid omhoog - je begint het al te snappen. Toen ik eindelijk mijn portefeuille vasthad, liep ik als een TGV naar de deur, smeet die met een smak dicht (ontlading van agressie?), liep op de hete stenen achter de ijskar aan.
Ik dacht altijd dat de ijskar niet snel reed, maar een ijskar inhalen die 20 km/u rijdt is geen simpele opdracht. Ik rende als een gek achter de ijskar aan, zwaaide met mijn armen, riep erop. De hele rimram. Verschillende ramen en deuren gingen open in de buurt. Ik weet niet of het een reactie was op mijn geroep en/of gedrag of op de ijskar?
Gelukkig was ik niet de enige in de buurt die een ijsje wenste. Een lieve buur riep de ijskar toe en maande hem aan te stoppen voor mij - nu ja hoe lief het ook was, ik had hem net ingehaald. Uit beleefdheid liet ik de lieve man voor - age before beauty en al. Eerlijk, ik wilde even spieken op mijn smartwatch hoe snel ik had gelopen, proud me hoor, in een hitte van 29 graden had ik ongeveer 250 meter gelopen aan 16 km/u (powerwoman!!! - gun me dit even
).
Dat was nog niet alles. Het begon me plots te dagen dat de steentjes wel heel heet aan voelden. Zou ik nu mijn schoenen kapot hebben gelopen? Ik keek naar beneden en stelde vast dat ik helemaal geen schoenen aan had, wel verbrande voeten en een paar blaren.
Alsof dat nog niet genoeg was, herkende mijn lieve buurman mij helemaal niet, totdat ik zei waar ik woonde in de straat was de reactie geweldig: “ahja, de mannen van het spoor”. Ik voegde toe: “vrouw”, maar dat ging helemaal aan hem voorbij. Hij zei: “goed gelopen”. Waarop ik antwoordde: “Ik loop nooit achter de mannen’ - de chauffeur van de ijskar is een man - ‘alleen als ze mij een ijsje kunnen aanbieden.’ Voor effort kreeg ik mijn ijsje dan nog gratis!
Ach Ja, mijn bloeddruk ging naar beneden, mijn hartslag daalde, en ik kon mijn hoofd verkoelen met een lekker bolletje mokka ijs, hiermee is mijn prikkelbaarheid ook weer even zoet. Met dank aan het ijsjesmonster diep in mij!
