Hoi

Leuk dat je mijn blog leest. Ik weet het, ik weet het, … mea culpa... . ik heb even niet geblogd. Eerlijk, mijn inspiratie - wat ook een belangrijk ingrediënt is - was weg. Er gebeurde teveel tegelijk en allemaal. De echte definitie van een negatieve spiraal. Ik kon het niet opbrengen om hierover te schrijven. Negativisme staat niet in mijn woordenboek. Wat niet betekent dat ik het negeer of er niet mee omga. Ook mijn Zali-zijn was in de war, …, but… She’s back. 

Goed nog niet alles is opgelost en dat zal nog even duren, ik probeer nu de hoeveelheid energie dat ik er in steek te doseren, zodat ik nog ruimte heb voor andere dingen. Het doseren van mijn energie is toch altijd al een belangrijke factor geweest in mijn leven. Zo erg zelfs dat ik mij daar zodanig op focus, dat ik me soms verloren voel of soms het gevoel heb dat ik niet meer echt ben. Dat doe ik vooral om mensen niet te overrulen. Het ambetante is vaak, dat no matter how hard I try, het soms helemaal niks opbrengt.  Mensen blijven hangen in wat ze denken te weten en zijn niet meer objectief. Het is net als een vreemdeling. Ongeacht hoe hard hij/zij zich integreert, hij/zij blijft vreemd voor anderen en hoewel we allemaal vreemd zijn voor elkaar, zijn we gevoeliger voor mensen die er anders uitzien of handelen. Het is vermoeiend om je zo aan te passen, dat je je niet meer authentiek voelt, om iedereen anders tevreden te stellen. Dus, pas ik een omweg toe. Hoeveel energie steek ik waarin en wat levert mij het grootste plezier op (niet noodzakelijk voordeel). Dat houdt ook in dat ik heel goed moet bedenken welke battles ik nog wil aangaan en aan welke problemen ik nog oplossingen wil bieden. Uiteindelijk zal het er ook op neer komen om meer ‘nee’ te zeggen. Dat is niet de aard van Zali. Toch zal ik niet anders kunnen, wil ik mij hartkloppingen, slapeloze nachten en stress besparen. Mijn dynamisme en ontwapende naïviteit zal ik moeten omturnen tot pure assets i.p.v. struikelblokken. 

Het is duidelijk dat niet iedereen klaar is voor Zali. Het is duidelijk dat Zali ook niet klaar is om ‘foert’ te zeggen tegen al die zaken. Dat is niet erg, dat is oké. Want de mensen die mij voor mij zien en mij kennen weten dat ik een liefhebbend hart heb en altijd zal proberen te helpen en oplossingen te vinden. Mijn ergste vijand is mijn vriend. Ik ben gekwetst en ook dat is oké, dat maakt deel uit van een leerproces. Alleen zou ik voor één keer willen dat ik te horen krijg dat ik ben gegroeid, dat ik mijn energie inderdaad doseer en dat het nu genoeg is. Jammer genoeg, is dat ijdele hoop. Ik weet dat het wel zo is en de mensen die het dichtst bij mij staan, die weten dat ook. 

Echter, het positieve is dat mijn paarden dat wel voelen en aangeven. Als ik mijn paarden zeg, bedoel ik de paarden waarmee ik heb gereden. Ongeacht mijn valweekje deze week. Ik ben 2 keer gevallen. Het ene paard schrok van een reiger en het ander schrok van verschillende prikkels. Het rare was dat het telkens op dezelfde plaats was. En hou je vast, ik was te braaf, ik gaf te weinig leiding en dat wekte wantrouwen, waardoor mijn paarden angst voelden en wilden vluchten. 

Zo zie je maar, paarden hebben altijd gelijk. Zij zijn eerlijk, ze kunnen niet anders, het is hun natuur. Misschien ben ik in het leven te veel paard en te weinig mens. Ik ben niet bezig met hoe ik overkom, eerder met hoe ik kan helpen en dingen op te lossen. Ongelukkig voor mij, is perceptie te belangrijk geworden. 

Hoewel ik dit nu blog, heb ik dit nog aan niemand verteld. Ik ben niet goed in negatieve gevoelens. Ik hou daar niet van. Ik zie altijd de zon en liefst via de kortste weg - rechtdoor. Toch is af en toe een bochtje maken en vallen niet slecht om je gevoel te uiten, blijkbaar. Zoals ik al zei misschien ben ik te veel paard en heb ik ook even leiding nodig. 

Tot schrijfs!