Hoi

Leuk dat je mijn blog leest!

Een paar dagen terug had ik het lumineuze idee om ‘s morgens om 06:00 am te gaan lopen. Gezien de hitte, leek het me aangewezen om op een uur te lopen waarbij de temperaturen het laagst zijn - wetende dat het doen om 06:00 22 graden was en ik voeg eraan toe - bij ons in de straat.

Ik vertrok met veel goede moed aan mijn loopje van 5 km. Het ging helemaal vooruit. De podcast “De Volksjury” in mijn oren - het is heerlijk om die twee meiden te horen praten, giegelen - losse flodders te vertellen. Ik ben van fan van ‘True Crime’ - hoe zou dat nu komen???? Zeker luisteren, Laura & Silke zijn de max!

Toen ik aan de kleiputten arriveerde, zag ik de dampen uit de grond komen, als een sluier over het landschap - klinkt goed hé? Ik wist dat ik zou afzien. De eerste kilometer ging nog. 9.4 Kilometers per hour. Ik was helemaal in de wolken. Totdat mijn lichaam helemaal begon te zweten en niet langer kon afkoelen. De warmte & de vochtigheid deden me geen goed. Mijn snelheid ging bergaf, terwijl ik het gevoel had dat ik de Dodentocht aan het uitlopen was - de meeste mensen wandelen die tocht.

Ik had alle moeite mij te concentreren op true crime affaire, niet alleen omdat ik bijna doodviel van de hitte, nee, ik dacht even true crime mee te maken.

Gelukkig was ik niet de enige gekkin die het lumineuse idee had om te gaan lopen. Ik passeerde een jongedame die met flinke tred me inhaalde. Normaal baal ik daar echt van. Je kent dat wel dat gevoel wanneer iedereen je voorbij loopt, op hun dooie gemak in hun strakke loopoutfit die hun perfecte spieren tentoonstelt, zonder één zweetdruppel op het voorhoofd of getomateerde kaken. Terwijl ik geen adem kreeg, dacht dat ik zou stikken, mijn hart uit mijn borstkas zou springen, het leek alsof ik eerst een duik in het zwembad had genomen… are you feeling me? Nu had ik geen tijd om daarover raar te gaan doen. 

We lachten vriendelijk naar elkaar - ik zag dat ook zij zweetdruppels en rode kaken had! - en ze liep me voorbij berg af. Ik volgde haar naar beneden. Aan het eind van de bergaf is er nog een stukje weg. Ik kreeg de witte camionette in het oog. Uit mijn geheugen had ik die daar al gezien, toen ik mijn eerste toer liep. De camionette kwam traag aangereden, echt traag. Toen mijn collega-loopster aan het einde van de bergaf was, zag ik de camionette stoppen en iets achteruit rijden. Mijn hart ging sneller slaan. Mijn benen kregen een onbewust commando van mijn hersenen om te versnellen. Ik greep naar mijn telefoon. Paniek nam toe. Ik moest dichter bij die camionette geraken wilde ik de nummerplaat kunnen lezen. Terwijl mijn collega-loopster zich helemaal niet bewust was van de camionette, liep ze verder. Ik kwam eindelijk in haar spoor. Hijgend, puffend, aan het doodgaan van de hitte….

Er ging van alles door mijn hoofd. Stel je voor dat de bestuurder de bedoeling heeft om haar te ontvoeren? Ik denk dan aan de zaak Marc Dutroux, de zaak Maddie McCan, Kris Kremers en Lisanne Froom, Renée Hartevelt, Tanja Groen, … allemaal zaken uit de podcast “De Volksjury” waarbij mensen minstens ontvoerd worden - minstens. 

Ik liep nu echt achter haar aan toen de camionette terug vooruit reed….Ik stond klaar met mijn Gsm in de hand, om mijn stembanden luidkeels open te zetten, en tegelijk de nummerplaat in mijn geheugen te prenten en als ik kon een foto te nemen van de bestuurder.  Ik dacht dat nu de achterdeur van de camionette zou opengaan en een gemaskerd duo haar zou benevelen en in de camionette sleuren. Als klap op de vuurpijl dacht ik eraan dat ze misschien wel gewapend konden zijn en mij neerknallen, … . De paniek nam nu echt toe…. Blijf in de spanning even, even de climax behouden …………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Er gebeurde helemaal niks. De camionette wachtte tot we voorbij waren. Er zaten twee mannen in die vriendelijk een duimpje opstaken naar mij en mijn collega-loopster. Toen we voorbij waren, parkeerde ze hun camionette en haalden ze gerief uit om het onkruid te verdelgen. Waarschijnlijk werklieden van de groendienst… . 

Een pak van mijn hart. Ik wist zeker dat ik er één had, gezien de omstandigheden om 06:30 (zo laat was het ondertussen). 

Ik ging haar uiteindelijk voorbij. Ik keek haar nog even aan. Haar gezicht stond zo pijnlijk als dat van mij. Met een gerust hart liep ik naar huis. 

Misschien moet ik minder luisteren naar ‘True Crime’ tijdens het lopen… .