Een leven zonder vervaldag - iets voor mij?

De onsterfelijkheid, het eeuwige leven. Ik droom weg en zie mezelf gelukkig in een pittoresk dorpje dicht bij de zee, kijkend naar de ondergaande zon.  Helaas, … . Mijn dagdroom wordt verstoord door het geluid van mijn smartphone die sms’en brult.

Hoewel het idee me zeker aanspreekt, zijn wij als mensen zeker van twee dingen in het leven: geboren worden en sterven. De twee meest natuurlijke zaken, die ook gelden voor de dieren, uiteraard. Elke generatie mensen wordt ouder en een beetje minder sterfelijk. 

Ruther Bregmann heeft het in zijn boek “Gratis geld voor iedereen, En nog vijf grote ideeën die de wereld kunnen veranderen”, uitg. de Correspondent, Amsterdam, 2014, trouwens zelf geschreven: nog nooit zijn we zo oud, zo mooi en zo intelligent geweest. Het is nu éénmaal de aard van het beestje om niet snel tevreden te zijn.

Het klinkt dan ook ronduit fantastisch, niet waar? ‘Het eeuwige leven’, eeuwig jong zijn, eeuwig gelukkig zijn. In series en films laten scenaristen hun fantasie erop los en schrijven 10 seizoenen of een trilogie over dit onderwerp. 

Maar wat begrijpen we onder het eeuwige leven? De Egyptenaren, toen ze nog polytheïstisch waren, geloofden in het eeuwige leven na de dood. In de Islam, het Christendom en het Jodendom, is het leven op aarde belangrijk om in het paradijs te komen, waar je het eeuwig leven te wachten staat. 

Wanneer we denken aan onsterfelijkheid denken we aan nu, aan een leven op aarde zoals we dit nu kennen. Misschien is dit niet zo juist? Bestaat er een leven na de dood of een parallelle wereld, zoals in de film de matrix uit 1999? Bedoelen we de herrijzenis van uitgestorven diersoorten, zoals ik las in de krant. Waarbij onderzoekers bewaarde DNA van de mammoet wil combineren met ander DNA om opnieuw de mammoet tot leven te wekken. 

De definitie van onsterfelijkheid is heel ruim, de voorwaarden onbekend en de gevaren en risico’s zijn niet in kaart gebracht. Wie het lot tart, genereert gevolgen. Onsterfelijkheid is een verstoring van het natuurlijk leven waardoor het evenwicht niet langer in stand wordt gehouden. 

Dan denk ik aan mens vretende zombies of vampieren die het bloed uit het lichaam van anderen halen. Een leven zonder gevoel, zonder emotie, op zoek naar dat ene plezier, een instinct, achtervolgd door Buffy The vampire slayer of de vrouwelijke ghostbusters om met een spies recht door het hart te steken of om je op te zuigen in een machine en alsnog te sterven, lang na de houdbaarheidsdatum. 

Ik mag niet denken aan de chemische reacties en de fysiologie. Denk maar aan vervallen eten, de chemische reactie is schimmel, de fysiologie is groenig plaksel… bah, vies, ik krijg er kippenvel van en een droge mond. 

Er zijn wel een aantal onsterfelijkheden, toch?  Niet in de vorm van het eeuwig leven. Eerder in vormen van overdracht. Gebouwen worden onsterfelijk gemaakt - denk maar aan de Notre Dâme (breek me de bek niet open over de donaties, …). Artiesten worden onsterfelijk gemaakt. Elvis, Michaël Jackson, Witney Houston, noem maar op… . We kennen dus wel een vorm van onsterfelijkheid door verhalen, documentaires, geschiedenis. 

Weet je wat? ik hoop vooral dat mijn leven hier op aarde er één is vol liefde, genegenheid, geborgenheid met een goede gezondheid en een evenwicht aan tegenslagen , 7 goede jaren, 7 slechte jaren, iets met koeien uit de bijbel.

 Een leven om fier op te zijn en die ik kan verlaten in schoonheid en in fierheid. Een leven dat mij een sterk, goedhartige, barmhartige, geëmancipeerde vrouw maakt in een sociaal-democratisch model waarin iedereen het goed kan hebben, want daar zijn we nog lang niet.

Wat denk jij over onsterfelijkheid? Hoe zie je zelf dan? Als een monster van vernietiging? Mail me of laat een reactie achter in het gastenboek! 

Doei!