Donderdagmorgend om 10 u heb ik afspraak bij Victorio in Altea, een gitaarleraar die niet te ver woont en waar ik tijdens de zomermaanden mijn conditie wil onderhouden want van Dario zijn zomerbijlessen hebben we voorlopig nog niks gehoord.
Victorio is een argenttijn die sinds 2003 in Altea woont op een appartementje boven een italiaans resto met zicht op de dijk, strand en zee, geen slecht plekske enkel is het nogal vervallen en rommelig net zoals hijzelf.
Hij ziet eruit als een clochard maar blijkt toch een rijk gevulde geschiedenis te hebben. Hij werd geboren in 1956 in Buenos Aires, zijn moeder een spaanse schrijfster met roots in Valencia, zijn vader een italiaanse beeldhouwer.
Op zen dertiende begon hij gitaar te studeren en op zen 20ste begon hij te reizen, vanuit Argentinie naar Brazilie, Chili, Mexico en terug tot in Miami vanwaar hij met de auto tot in Los Angeles, Denver en New York geraakte.
Via Londen belandde hij 3 jaar later in Parijs waar hij bijna 15 jaar bleef rondhangen. Hier hernam hij zijn gitaarlessen en begon in verschillende groepjes te spelen. Met een paar van hen reisde hij dan doorheen Europa en Africa.
Terug in Parijs behaalde hij aan het conservatorium aldaar zijn diploma van Nivel superior de Guitarra. Vanaf 1986 ging hij zich meer toeleggen op Tango dansen en werkte erna mee aan musicals en theater.
Hij begon met het geven van Tango dans lessen maar in 1992 keerde hij terug naar Argentinie om zich verder bij te scholen in de Tango argentina. Hij maakte deel uit van de groep Tangata Rea, een quintet dat optrad met danseressen maar zonder zang. Zij kenden heel wat succes en mochten op tour naar Europe van Scandinavie tot in Italie. Maar in 1998 werd de groep ontbonden en verdiende Victorio de kost met gitaarlessen te geven in Buenos Aires en het organizeren van concerten en Tango evenementen en schrijven in weekbladen. In 2000 creerde hij een nieuwe groep, Quintina Gotanova, deze keer wel met zang erbij maar in 2001 moest Victorio de groep verlaten wegens een hartaanval. Hierdoor besloot hij zijn hectisch leven drastisch te wijzigen en ging zich toeleggen op Tai Chi en verhuisde in 2003 naar het toen nog kleine vissersdorpje Altea.
Sindsdien verdiende hij hier de kost met het gitaarspelen in parken, bars en het geven van tango en gitaarlessen en momenteel nu de jaren stillaan beginnen te wegen geeft hij nog uitsluitend gitaarles bij hem thuis.
Ik weet niet op zijn leermethode me veel gaat vooruithelpen maar ik vond het het proberen waard en bovendien is hij een grappige rustige en geduldige man met een Cv om U tegen te zeggen en spreekt met een leuk argentijns spaans accent dus tot in augustus ga ik 1 uur per week bij hem langs voor les en vooral luisteren naar zijn verhalen.
Maandag blijft het tot savonds onweren en rond 20 u gaat het efkes harde regenen en komt er een lading ssharazand mee naar beneden. X haar maag ligt overhoop en ze wil niet eten.
Maar Dinsadagochtend lijkt ze terug ok en ga ik nadat L werd afgezet in alle vroegte naar het bos waar ze nog is los kan rennen en wat is ze blij; ze crost van links naar rechts, kan leuke stokken vinden, graaft putten en ktijgt menige zotte bui.
Bij de afvalcontainer aan het bronneke heeft iemand zijn oude scooter neergezet in de hoop dat de vuilkar of iemand anders hem meepakt
Tegen we thuis komen is ze wel bekaf en ga ik alleen naar de pueblo met de scoot voor een ontbijtje bij Ripoll. Een dubbele tostada con tomate betaal je hier 1.50 en daarvoor kan ik zelf men broodrooster niet in het stopcontact steken. Daarna is het kuisen geblazen om het saharazand te proberen verwijderen van de terassen etc.
Ik verkoop men voorraad gasflessen aan Mick nu we deze niet meer gebruiken wegens de nieuwe elktrische boiler.
Woensdag maken we terug een vroege wandeling nadat we van C terug komen maar X is minder actief en eet heel wat gras wat meestal de voorbode is van een kotsmomentje later.
Er wordt gitaar geoefend, de nieuwe taranta heeft identiek dezelfde afmetingen als men oude spaanse gitaar maar voelt toch anders en het is aanpassen om de juiste snaren te betokkelen.
We gaan naar de supermercado in de pueblo voor een nieuwe doos magnums en kijken naar de tourrit terwijl we in slaap sukkelen.
De korte en zwoele nachten beginnen hun tol te eisen, Ook L heeft last van enig slaaptekort en kreeg vlammende ruzie in de lift met één van haar mannelijke collegas die als grap in de lift begon op en neer te springen waardoor zij dacht dat ze gingen neerstorten. Wat niet geheel onmogelijk is want begin van de week storrte 1 van de 2 dienstliften in het hotel van de zesde verdieping naar beneden maar gelukkig zat er niemand in.
Zaterdagavond komt er wat wind opzetten en lijkt het wat af te koelen maar het is slechts de voorbode van nog warmere lucht uit het zuiden. Als ik snachts rond 3 u opsta voor een plasje en X ook buiten wil lijtk het wel of de verwarming opstaat; de termometer toont 33 grados midden in de nacht dus doe ik een plonsje in de pool maar veel wordt er niet geslapen.
Na de drop off van L om 7u30 doe ik een klein toerke met X en daarna met de scoot naar de pueblo voor een doos Magnum friscos.
Als ik daarna de plekken check thuis waar ik rattevergif had gelegd zie ik dat deze er nog ongeroerd bijliggen, ik ga een kijkje nemen in de kelder onder het jacuzzihuis waar ik de nog intacte lijmplaatval had gelegd en ruik een duidelijke kadavergeur en jawel het is bingo, daar ligt ze de dikke rat die X gek maakte de laatste weken. Ze plakt goed vast deze keer en blijkt al morsdood dus schuif ik gans de handel in een plastiek zak en breng dit naar de afvalcontainer.
De temperaturen binnen lopen op tot 35 grados en ik laar de airco even draaien want buiten zitten is geen optie want als je 2x met je ogen knippert plak je van het zweet.
Dus oefenen we wat op de nieuwe gitaar, zwemmen, halen L af, kijken naar de tour en de finale van het WK vrouwenvoetbal waar de hollandse manwijven op hun donder krijgen van de US lesbienas.
We wachten tot na 21 u voor we nog een wandelingske met X doen ook al is het dan nog steeds 35 grados. Iets voorbij het bronneke van Santa Ana kom ik een jong koppel tegen met 2 kleuters en een mooie Podenco pup.
Ze vragen me in het engels met zwaar US accent of ik hun hondje al eerder zag want ze hebben hem gevonden thuis aan hun zwembad. Het blijken een familie russen te zijn, zij een opvallende mooie verschijning, korte blonde lokken met slanke lange benen en een stel koplampen die duidelijk een serieuze opgrade kregen, ze heeft een bikinietje aan die nog dateert van voor haar borstvergroting denk ik zo en verder enkel een kort doorschijnend hemdje dus hoe haar man en de kids eruit zien weet ik eigenlijk niet.
Ik had de Podenco nog niet eerder in de buurt gezien dus ze besluiten hem een nachtje bij te houden en maandag bij de dierenarts in de pueblo langs te gaan om te checken of hij een chip heeft. Maar dan komt er een oudere man aangesloft, het blijkt de baas te zijn van Monte want zo heet zijn hond weet hij te vertellen; Monte lijkt helemaal niet blij te zijn nu hij zijn baasje terugziet en wil liever mee terug met de russen naar het zwembad en ik kan hem geen ongelijk geven.
Maandagochtend begint onweerachtig en regelmatig druppelt het wat, toch een beetje afkoeling op komst al blijft het drukkend warm.
