De goede voornemens om ietsje aan de lijn te werken begonnen stilaan vorm aan te nemen. Ik had bovendien ook nog iemand gevonden die me voortaan wilde vergezellen om elke dag het 50m bad in te duiken. Verena (Duitse) wil ook een beetje aan de slanke lijn werken en vond net zoals ik dat zwemmen in de overheerlijke maar toch wel warme zon de enige optie is om het nuttige aan het aangename te koppelen. Zo werd er dus afgesproken om 10u45 aan de voordeur van Kassandrou te vertrekken. Ze woonde niet meer in het Kassandrou gebouw. Ze had sinds eind vorig semester beginnen uitkijken naar een appartement en uiteindelijk een op de kop kunnen tikken. Daar ze mijn voormalige buurvrouw was en ze de beste kamer had heb ik dan deze maar ingenomen voor dit semester. Dus zoals gezegd om 10u45 vertrokken we richting zwembad. Zij had echter nog niet de nodige certificaten maar we waagden het erop dat de Grieken nog maar eens te lui zouden zijn om te controleren. Onderweg kwamen we nog 2 voormalige Kassandroubewoners, Ulla en Sarah (beide Duitse). We hadden een korte conversatie daar we niet op de stoep konden staan en we dus op de dubbele 2 vaksbaan stonden van Agios Dimitrios. Je kan het best vergelijken met op de EXPO in gent te gaan staan maar niet op het pechvak maar op de eerste rijstrook. Sarah en Ulla hadden het idee om vanavond zoveel mogelijk mensen trachten op te trommelen om deze avond nog eens naar de winebar te trekken. Het was voor iedereen van de eerste semester al een hele eind geleden en voor de nieuwe moesten we hen toch inwijden in onze staminé. We stemden in en zetten uiteindelijk onze route verder. En onze gok was juist niemand vroeg ons iets en we doken het water in. Ik deed een 1500m. Kwestie van zachtjes aan te beginnen. Alleen spijtig van het weeraspect naar het einde toe. Bij onze aankomst was het een helderblauwe hemel maar naar gelang de tijd vorderde kwamen de stapelwolken binnengestroomd en begonnen ze samen te pakken tot een grijze massa. Een vertrouwd fenomeen voor een Belg. Daar het fris begon te worden toen we zaten uit te rusten aan de rand van het zwembad kozen we dan maar om tegen 13u30 het zwembad te verlaten. Ik hielp Verena nog om in Ahepa general hospital te weten te komen waar ze een cardioloog kan vinden om de nodige test te kunnen afleggen voor het sportcertificaat. Nadien begon het zelfs al lichtjes te druppelen. Ik ging over huis om een beetje te rusten en wat te eten en daarna nog maar eens naar OTE shop om te zien of ze al iets hadden ondernomen voor mijn connectie. Daar, na het wachten van 3 kwartier omdat het enige voorstaande koppel maar vragen bleef stellen en uiteindelijk niets meedeed, deden ze me gewoon melding dat men van OTE zelf contact ging opnemen met me. Vandaag nog of morgen. Nadien ging ik naar huis en om nog wat verder te proberen om het zelf geregeld te krijgen maar ik slaagde er niet in. Het was al snel 21u en dus het uur om naar de winebar te vertrekken voor de samenkomst. Het was er zoals gewoonlijk dicht bevolkt en er werd goed gestoomd ook. Er hing een natuurlijke walm van sigaretten. De Poolse bende kwam later maar had geen plaats en besliste dan maar een wandeling te maken. Zonder hen waren we al een bende van een 15 à20 tal mensen en daar de bar gewoon al vol zit en met onze bende extra er nog bij was het vermoedelijk al een probleem. Om middernacht ging er al een eerste helft weg en om 1u30 gaf ik er de brui aan.
Zoals reeds vermeld als de zon scheen gingen we de eerste beachdag lanceren. Om 10u15 Kassandrou verlaten en om 10u30 de bus op zitten aan Kamara. Dit was de vooropgestelde doelstelling. En het klinkt misschien ongelofelijk maar iedereen slaagde er in dit te doen. Iedereen was op tijd paraat en op post aan Kamara. Ook al had dit gepaard gegaan met opstaan om 9u. Ik was stomverbaasd. We namen eerst de bus naar Ikea en stapten daarna over op bus nummer 72 die ons dezelfde richting uitvoerde als die waar ik juist voor mijn vertrek naartoe was gevoerd. We beslisten samen wanneer we van de bus gingen stappen en kwamen uiteindelijk uit op een mooi stukje strand waar er tevens tegelijkertijd op de zeedijk ook nog beweging was. We zochten ons een plaatsje op het volledig lege strand en zetten ons in bijbehorende strandkledij waaronder kan verstaan worden zwembroek en handoek. De Grieken bekeken ons nog maar eens als hoe die niet bevriezen, ze waren namelijk nog steeds aan het wandelen met hun wintervesten en wij lagen daar te zonnebaden. We kregen zelfs een paar positieve reacties zoals, tof dat die jonge mensen nog boeken lezen op het strand en wanneer gaan jullie zwemmen. In het begin hadden wij mannen er niet zoveel zin in om in het water te gaan maar na verloop van tijd waagde ik me met Voiteck (Pool) toch in het water weliswaar niet volledig want daarvoor was het te koud maar toch tot boven de knieën dus niet slecht al. Genietend van de zon maar toch hongerig worden raapten we onze spullen bijeen en gingen we tegen 14u30 op zoek naar iets om te eten. Als we de prijzen consulteerden van de tavernas op de dijk gesitueerd was het om achterover te slaan van verstomming. Ongeloofelijk duur, dus we moesten naar een pittakraam uitkijken maar ook dit was niet zo makkelijk te vinden als in het stadscentrum. Uiteindelijk belandden we aan in een shop om alvast iets te drinken te kopen. De voeding kwam later aan de beurt. Ik vroeg de uitbater of hij dichtbij een pittakraam wist zijn en jawel juist om de hoek. We bestelden allen iets van fastfood en vulden bijgevolg onze maagjes. Na de maaltijd wilden alle Polen al terugkeren naar het stadscentrum. Aar daar het nog maar slechts 16u was vond ik dit nogal vroeg. Ook Verena (Duitse) deelde mijn mening. Dus wij 2 bleven nog iets langer en de andere namen de bus terug naar huis. Verena en ik bleven nog tot 18u aan het strand daarna begon het snel af te koelen en gingen we op zoek naar de bus na eerst nog een deel van de dijk terplaatse te hebben afgewandeld met een ijscreme in de hand. Om 20u waren we terug in het centrum, door het immens drukke verkeer en alle verkeerslichten die prefereerden op rood te springen alvorens we voorbij waren was het dus een lange rit terug. Ik maakte snel hamburger met frietjes en daarna gingen we nog een wandeling maken doorheen de stad om te zien of er op de dag van verlof, want vandaag was alles gesloten zoals op zondag omwille van carnaval, nog iets te beleven viel. We liepen naar Alexander de Grote eerst, daar viel alvast niets te bespeuren van enige avondactiviteit. Daarna begaven we ons naar Aristotle square, maar ook daar vangden we bot. Het enige wat we dus konden doen was iets kopen in een periptero kiosk en ergens op een bankje dit gaan opdrinken. De Katakomben van Agios waren open dus allen met een niet-alcoholisch drankje naar beneden om buiten in de katakomben het blikje te legen. Na een bepaald verloop van tijd kwam er een Griekse vrouw in pyama outfit ons uitschelden voor al wat niet mooi was en we dachten maar, die bedoelt waarschijnlijk ophoepelen dus trokken we er maar van onder. Bij gebrek aan activiteit in de stad dus naar huis. Ik schreef nog mijn blog en ging nog even op de chat. Uiteindelijk tegen dat ik klaar was met dit alles was het al voorbij 2u30. Tijd om te gaan slapen dus.
Deze morgen werd ik na een nog maar eens nacht met vele onderbrekingen, ik weet niet wat het is maar echt vast slaap ik dus niet, veel te vroeg naar de geldende normen wakker. Om 9u30 zat ik buiten op mijn terras aan mijn ontbijttafel al mijn 2 overheerlijk bereide spiegeleitjes te verorberen samen met croissants, yohurt, laat ons zeggen een buffet zoals het moet zijn op zondag. Om 10u30 was het ganse eettafereel voorbij en daar het plan vandaag was om om 16u30 te vertrekken richting Kitchenbar had ik dus nog een paar uur dat ik moest gevuld zien te krijgen. En wat doet een mens als het mooi weer is? Genieten van de zon natuurlijk. Dus opnieuw naar beneden. Daar er zonet een zwaar ontbijt had plaatsgevonden kon ik de honger wel volhouden tot 17u, het uur dat we normaal zouden plaatsnemen in Kitchenbar. Ik deed ook nog een mooie wandeling langsheen de zeedijk maar alleen was het spijtig van de immense stankgolf die er rondhing. Wat er op zee gebeurd moge geweest zijn een van de voorbije dagen ik weet niet of iemand het weet of gezien heeft, maar voor de kust drijfde er een gigantische wolk met olie, flessen, isomobakken en allerlei ander soort afval die niet in het water thuishoort. Het stond echt op sommige plaatsen zeer hard dat je liever de straat overstak. Ik plaatste me dan maar op een eerder meer teruggetrokken bankje in plaats van vlak aan zee. Om 15u30 keerde ik al terug naar huis, er stond nog een afwasje te doen en daar ik de andere toch moest komen ophalen moest ik toch eerst nog over huis passeren dus was dit alles dan in 1 moeite gedaan. De afwas was gedaan en de Polen arriveerden zodat we konden vertrekken. Opnieuw liepen we langs de onwelriekende zee dit keer richting haven waar de Kitchenbar gevestigd is. De uitbater vertelde ons dat het niet meer mogelijk was om buiten te eten daar ze maar serveren tot 17u op het terras omdat de voeding te snel afkoelt als je zou buiten eten. We namen dan maar een plaatsje met ons 6-tal binnen. Maar dit maakte het daarvoor niet minder gezellig. Ik had bovendien in de namiddag vastgesteld dat er opnieuw filmfestival was in Thessaloniki. Geen reclame of flyers ervan op voorhand waarneembaar. Ze willen precies geen volk hebben. Aan tafel namen we dan de beslissing om toch nog een filmpje mee te pikken deze avond. De keuze ging uit naar Cat Dancers. Een film over circusmensen en de relatie met hun gevaarlijke dieren zoals tijgers en panters. Een aangrijpend verhaal wel. De film was tegen 22u beïndigt en dus aangezien de stad al eerder voor dood leek achter gelaten beslisten we dan maar terug te keren huiswaarts. Daar hadden we nog een drink en omdat we toen de afspraak maakten om in geval van goed weer morgen naar het strand te trekken met ons 6-tal gingen we op een menselijk uur slapen. Menselijk hier betekend tussen middernacht en 1u.
Deze morgen stond er nog maar eens niet al teveel op het programma. Toch werd ik buitengewoon vroeg wakker, dit in elk geval vergelijkend met de uren die ik deed vorig semester. Om 9u30 rolde ik al als het ware uit mijn beddenbak. Ik constateerde schitterend weer buiten en dus liet ik mijn buren weten dat ik het zonde zou vinden om de eerste dag van het mooie weer, sinds mijn terugkeer naar Thessaloniki, aan mijn neus te laten voorbijgaan en dat ik dus prefereerde in de stad te blijven. Ik had namelijk gisterenavond met mijn buren gesproken over naar het cosmos shoppingcenter te gaan. Marta was blijkbaar in elke overtuiging van plan deze richting uit te gaan dus ik wist dat ze in goede handen waren en dus zeker ter plekke zouden geraken. Ik nam dan maar de benenwagen om de helling af te dalen richting zeedijk. Daar was er voor het vroege uur of 11 in de ochtend al een mooi pakje volk aanwezig. Ik had mijn boek onder de arm en platste me op een van de trappen in de zon om een beetje te lezen maar ook om te genieten van de passage. Om 14u was er een Duitse stand-up comedian die zijn act deed maar na 45 minuten hield deze het voor bekeken. Ik weet het niet wat er hem scheelde maar hij vond het publiek niet enthousiast genoeg, was dit nu te wijten aan het feit dat de Grieken zijn Engels niet begrepen of omdat ze de show niet goed vonden. Er kwam geen geld in het laadje en dat maakte hem ik vond het zelf onbeschoft. Zelf vond ik de act nu ook niet zo super dat het geld hem rond de oren moest vliegen maar soit. Na deze act te hebben gezien deed ik een kleine wandeling en plaatste ik me een beetje verder op de trap om verder te lezen. Toen het begon te verfrissen tegen 17u nam ik mijn spullen bij elkaar en op dezelfde plaats was nu een andere stand-up comedian bezig. Deze was een Griek en je zag al snel dat het publiek het veel meer apprecieerde, er werd gelachen, meegespeeld met zijn spelletjes en het geld werd in zijn bakje gegooid zonder dat hij er enige aankondiging moest voor doen. Nadien keerde ik terug huiswaarts waar ik mijn Poolse buren elk moment kon verwachten. Ze kwamen omstreeks om 21u het gebouw binnen. Ze hadden de shopping erg tof gevonden en vroegen of ik deze avond ook geen zin had om een glas te gaan drinken op hun kamer. Daar er niets op mijn programma stond ging ik eerst nog een pizza halen die ik bij de fantastische laatste Geert Hoste show verorberde en verplaatste me daarna naar de kamer naast de mijne. We dronken iets en babbelden over vergelijkingen tussen Polen, Griekenland, België en Italië. Toen de gesprekken omwille van de vermoeidheid stilvielen werd er beslist het voor bekeken te houden voor vandaag. Het was tenslotte toch al 2u30 geworden dus een mooi uur om je naar bed te wanen.
Deze morgen was het plan me nog eens in het plonsbad te werpen en er een kilometertje uit te persen. Daarvoor moet spijtig genoeg opgestaan worden want je kan enkel zwemmen als student aan het panepistimio (universiteit) van 11u tot 13u. Dus om maximaal te kunnen genieten is het nodig van er tijdig te zijn. Spijtig genoeg was het weer alweer niet echt goed. Nog maar eens zware bewolking en opnieuw de dreiging van de regen maar ik waagde het erop daar de slanke lijn terug vorm moet aannemen. Om 9u00 stond ik op en om 10u45 verlaatte ik de residentie zodat ik er zeker tijdig zou zijn, en dit is me gelukt ik stond er al 10 minuten later. Ik omkleede me en nam dan de verscheurende beslissing over binnen of buiten zwemmen. Ik koos voor binnen daar het echt wel koud was om zonder al teveel kleren buiten rond te lopen. Ik deed een kilometertje in het privézwembad, er zat naar gewoonte nog maar eens niemand in in het binnenzwembad. Het stak dus al snel tegen als je daar zo moederziel alleen in dat water zit te ploeteren. Als er nog andere erasmussers zijn kan je ondertussen nog eens een babbelstopje inlassen. Tegen 12u15 ging ik uit het water om me te douchen en te herkleden en vertrok ik terug naar huis. Ik nam een kleine hap als middagmaal daar ik nogal zwaar had ontbeten en ging toch maar op de wandel daar de tijd moet worden verdaan. Om 16u30 was ik al terug en dan deed ik maar een kleine middagdut daar ik nogal moe was. Om 20u had ik afgesproken met Marta (Poolse). Ze kwam mijn richting uit om een filmpje te bekijken en daarna nog een bezoekje te brengen aan mijn Poolse buren. De film was afgelopen tegen 22u en dan vielen we maar binnen bij de volgende deur. Daar was iedereen gezellig iets aan het drinken en werd er wat gebabbeld. Het duurde tot zo een 2u tegen dat de eerste aanstalten maakten om te gaan slapen. Ik behoorde bij de laatste en dit was slechts een half uurtje later. Ik kwam mijn kamer binnen en zag toen dat het internet van mezelf actief was geworden. De verleiding om eraf te blijven was niet te weerstaan dus begon ik aan de installatie ervan. Het draaide al snel tegen 4u, wat ik niet had voorzien maar spijtig genoeg geen resultaat, ik kreeg het maar niet aan de praat. Ik wist dus al wat ik binnen een paar uurtjes weer ging kunnen ondernemen. Een bezoekje aan OTEshop dus. Maar eerst kwam slapen op de menukaart te staan het was tenslotte laat genoeg.
En zo is het alweer volledige dag 2 geworden van mijn verblijf voor de tweede semester. Opnieuw liet het weer het wat afweten. Het was zwaar bewolkt en de dreiging om te beginnen regenen was sterk aanwezig. Na wat ge internet en wat te hebben bijgeplaatst en bijgeschreven aan mijn blog waande ik me in de vroege namiddag toch naar buiten. Het trok toen lichtjes open maar de wolken haalden nog altijd de bovenhand. Ik ging dan maar op de wandel over de faculteit waar ik me een tijdje op een bankje plaatste met het boek van Jef Geeraerts Double Face en vervolgde mijn tocht daarna naar het zwembad waar ik me op de tribune een plaatsje nam. Tegen 17u begon het alweer af te koelen maar daar het internet in onze residentie niet meer actief is besloot ik dan maar om met mijn gsm naar de bibliotheek te trekken. Deze kan ook een connectie leggen met het internet en zo me dus de mails verschaffen maar dit was zonder de uitgevoerde update van in januari gerekend. Met de oude software liep dit perfect maar nu lukte het dus aan geen kanten. Na een gans uur proberen gaf ik het op en keerde ik huiswaarts. Ik had het geluk dat de buurman zijn internet opstond en dat het tamelijk vochtig weer was dus dat de signalen goed genoeg doorstroomden om een beetje van zijn internet af te snoepen. Daar het geen weer meer was om nog buiten te komen omdat er een koude wind was opgestoken verkoos ik dan maar om binnen te blijven. Een filmpje moest eraan geloven en zo werd het al snel middernacht. Ook bij mijn Poolse buren viel er blijkbaar niet al teveel te beleven. Ik hoorde zelfs bijna geen muziek maar wist dat ze thuis waren. Ik hoorde later dat ze een film hadden gezien en tegen middernacht lagen ze ook al te ronken. Wat is dat hier zeg, zo een brave bende is dat nu in vergelijking met de beesten van de eerste semester. Het gebouw is nog steeds niet volledig bezet ik schat dat zelfs de helft van de kamers nog leeg staat zelfs. Allé het was dus een dagje met niet veel zaaks vandaag. Hopelijk zijn de komende dagen beter maar daar twijfel ik niet aan.
Deze morgen werd ik reeds wakker tegen 8u. Ik had niet zoveel zin om op te staan daar mijn kamer er zo vuil bijlag maar uiteindelijk besliste ik dit na een half uurtje gedraai in mijn bed en toch niet meer kon slapen toch te doen. Ik maakte me klaar om naar OTE shop te gaan. Mijn telefoonnummer zou nu al in het systeem moeten opgenomen zijn en zo kan ik dus mijn draadloze modem gaan afhalen. Aan Agias Sofias aangekomen, de plaats waar deze shop gevestigd is, ging ik binnen in de shop en mocht ik nog maar eens in het rijtje gaan staan. Na een kwartiertje was het mijn beurt. Ik had zelfs zoveel geluk dat de draadloze modem op stock was. Ik moest dus niet nog langer wachten om dit te bestellen. Nadien leverde ik mijn pakje af bij me thuis en zag ik dat het moment was om de poetsvrouw erop te wijzen dat ze mijn kamer vergeten was. Ze begon er dan ook maar direct aan. Ik had geen zin om haar op de vingers te kijken dus vertrok ik dan maar op wandeling. Deze bracht me over de universiteitscampus naar het zwembad. In de universiteit raadpleegde ik nog eerst wanneer ik de hoofdcoördinatrice mevr Kostopoulou kon vinden om mijn lessenpakket voor komende semester samen te steken. Om 12u zou die in haar kantoor te vinden zijn vertelde de secretaresse me. Aan het zwembad kwam ik Kate tegen, een nieuwe erasmusstudente die de Poolse nationaliteit heeft. Ze was op zoek naar de ingang van het zwembad en vroeg of ik die haar kon tonen. Ze had echter wel een certificaat van een dokter maar niet van een dermatoloog en ze had bovendien ook de kaart nog niet. Voor die kaart had ze een foto nodig en daar ze die niet bijhad maar in haar kamer in Matsi er wel nog had liggen passeerden we eerst eens over Matsi. Onderweg kwamen we Paul (Fransman) tegen en sloeg ik een babbeltje hoe hij het nog had gesteld. Ondertussen had Kate al haar foto opgehaald en vergezelde ik haar dan maar naar het Gymnasium en vertelde haar wat er haar te doen stond als ze wilde zwemmen. Je zag de moed in haar schoenen zakken maar toch zag ik dat ze ervoor wilde gaan om die certificaten te bemachtigen. Tegen 12u15 kwam ik aan in Kostopoulous kantoor waar blijkbaar een grote hoeveelheid erasmussers aanwezig was om het lessenpakket samen te steken. Ik was hierop niet voorbereid en zegde gewoon tegen mevr Kostopoulou dat ik de lijst liefst eens op mijn gemak thuis bekijken en ze stemde hiermee direct in zonder enig probleem daar ze me ook al wat beter kent. Ik keerde dan terug naar de residentie en jawel mijn kamertje was volledig gepoetst. Vanaf nu kon de vakantie opnieuw beginnen of moet ik schoolleven zeggen? Ik kon dus beginnen uitpakken en alles een plaats geven. Om 15u had ik afgesproken met Marta om te gaan wandelen daar het mooi weer was en we beide vele dingen te vertellen hadden over de voorbije maand. De tocht bracht ons naar het einde van de dijk nog maar eens en tegen 17u waren we terug daar zij naar de les moest. Ik ging dan maar inkopen doen in de champion supermarkt zodat ik een beetje provianten in huis heb voor de komende dagen. Nadien plaatste ik alles mooi in de frigo en prepareerde ik me wat croque monsieurs. Met avond werd ik uitgenodigd bij mijn nieuwe buren waar Anna (Duitse) en dan nog een volledig Pools comité aanwezig was. We beslisten tegen 22u om toch nog maar eens buiten te gaan om de andere te zoeken die ook ergens in één van de bars moesten zitten. Spijtig genoeg vonden we deze bende niet terug en gingen we dan maar een kijkje nemen op de zeedijk daar toen ik Marta gepasseerd was aan een podium waarop men muziek stond te spelen en meerdere barbecues en andere voedingsstandjes dachten we dat daar heus wel nog iets moest te beleven zijn deze avond. Toen we aan de zee aankwamen was het middernacht en neen hoor er was geen kat meer te zien. Onderweg had iedereen zich nog van provianten en de nodige alcoholische flessen (wijn dus nog braafjes) voorzien en plaatsten we ons gezellig aan het beeld van Alexander de Grote. We bleven daar tot ongeveer 1u30. Vanaf dan begon het sterk af te koelen en kreeg het meerendeel van ons koud, het was dus aangewezen om terug te keren. Tegen 2u zat iedereen dus onder de wol terug.
Na een lange periode van onafgebroken maand verblijf in het buitenland, zijnde buiten Griekenland, werd het dus tijd om terug te keren naar mijn stekje van het jaar. Het vliegtuig van Sky Europe zou me over Vienna terug vervoeren naar Thessaloniki. De vlucht was eerder aan de vroege kant namelijk om 9u15 ging deze al de lucht in. Vroeg opstaan dan maar. Om 5u uit de veren om de trein in Deinze te nemen richting Brussel nationaal luchthaven. Na een ritje waarvan ik een groot deel van het traject reeds ken omwille van het reeds 3 jaren durende over en weer gependel tussen Brussel - hoofdstad en Deinze viel de rit best wel te genieten. Tegen 7u15 was ik in de luchthaven en dit dus precies exact om tijd om al te kunnen gaan inckecken. Na dat men me vertelde dat een lagekostenmaatschappij geen transfer (overladen van de valiezen doet) zat ik wel een beetje met de handen in het haar daar ik maar een goed uurtje had om over te stappen. Ik wandelde dan nog maar eens naar de airportbar en ging daarna naar de gate. Het vliegtuig vertrok zelfs een kwartiertje op voorhand met zijn luttele 69 passagiers aan boord. Het leek zelfs een privé vlucht. Na een klein uurtje en een half vliegen kwamen we aan op Wenen. De luchthaven was niet zo groot had een van de 3 uiterst uitzonderlijk knappe stewardessen me verzekerd dus ik zou het zeer makkelijk moeten kunnen halen wat ik ook deed. Ik nam mijn bagage van de band en ging in de rij staan om ze terug in te checken. Daarna doorkruiste ik de luchthaven eens om te zien welk soort winkeltjes er zoal zijn gehuisvest en dan opnieuw naar de gate. Ik had nog ruim een half uur over voor de boardingtime. Ook in het tweede vliegtuig zat er niet veel volk, hier iets van een 73 mensen. Beide waren het airbussen van een tamelijk formaat, ik denk dat sky europe wel niet al teveel winst zal gemaakt hebben om ons te vervoeren. Tegen 15u30 zette het vliegtuig de wielen op de tarmac in het 15 graden warme maar weliswaar bewolkte Thessaloniki. Daar de vlucht niet volledig vol zat ging de bagageafhandeling natuurlijk ook vlot en moest niemand lang wachten op zijn koffer. Ik nam dan maar de bus om terug te keren naar het stadscentrum en daar aangekomen was ik te warm gekleed en had ik niet echt veel zin om ver te wandelen dus wachtte ik dan maar op een ander bus die me zeer dicht tegen de residentie zou afleveren. Toen ik de deur van mijn fonkelnieuwe kamer openstak was er wel een desilusie. Het was om omver te vallen van de stank. Ze hadden dus niet komen poetsen en blijkbaar toen ze zijn binnengekomen om de rookmelders te vervangen hebben ze de afgelegde koelkast dicht geduwd. Logisch gevolg schimmelvorming in de frigo. Ook uit de badkamer kwam er een niet al te aangename geur op me af. Direct bellen naar de conciërge was de boodschap dus. Die excuseerde zich en vertelde me dat ze het zo snel mogelijk in orde ging maken. Mijn douche ging vandaag nog gerepareerd worden. Ik kon dus spijtig genoeg nog niet beginnen uitpakken na mijn verhuis voor mijn vertrek. Ik haalde me een pitta die moest dienen als middagmaal en avondmaal, ging nog eventjes aan het chatten en blaasde tegen 22u al mijn kaars uit. Ondanks het geluid van mijn 2 nieuwe mannelijke Poolse vrienden, daar ze muziek aan het spelen waren en er nogal wat gejoel uit de kamer kwam, kon ik na een poging van ongeveer een uur toch in slaap geraken.
Dag lieve lezertjes, omwille van de té drukke voorbije maand trek ik er eventjes tussenuit. De druk van de examens weegt zo zwaar door dat het aangewezen is een break in te lassen.
Ik sta geheel opnieuw ter jullie beschikking met mijn verslagen vanaf 4 maart. Verder kan ik nog meegeven dat ik van 6 tot 16 februari in het mooie Zwitserland verblijf en van 16 februari tot 4 maart in het land van mijn nationaliteit.
Daar Italië maar bestemd was voor kortverblijf zou het zonde zijn van de tijd te verslapen dus stond ik dan maar op ook al was ik nog moe. Om 9u, bij de opening van het termecenter in het hotel, stond ik al klaar om binnen te gaan. Ik had met Marianna en Edoardo afgesproken om eerst te genieten van de termen en daarna te ontbijten tegen 11u stond dit op het programma. Het weer was super, en stralend zonnetje en een toch wel goede temperatuur voor de tijd van het jaar. Voor de namiddag op te vullen was er het plan om Monto Baldo te bezoeken. Dit is de hoogste berg rondom het gardameer en ook de meest toeristische omwille van het zicht die je erop hebt over het volledige Gardameer. Na ons ontbijt namen we dus de auto en na een uurtje bereikten we de voet van Monto Baldo in Malcesine. We parkeerden de auto en namen ticketjes voor de télépherique om naar boven te gaan. Na een half uurtje wachten vertrokken we richting top. Boven aangekomen stelden we vast dat geen van ons drieën er eigenlijk op voorzien was dat er zoveel sneeuw lag. Wandelen met onze gewone schoenen was praktisch onmogelijk want je had niets van grip. We huurden dan maar stapschoenen en deden een wandelingetje. Ik schoot dan ook nog enkele fotos die het ganse Gardameer portreteerden en uiteindelijk installeerden we ons alle drie op een terrasje in het zonnetje aan een typische après-skibar. Er waren zelfs een mooi aantal skiërs aanwezig. Het eten smaakte voortreffelijk en we bleven nagenieten tot ongeveer 16u want dan begon het reeds af te koelen. Dit liet ons toe om nog een korte wandeling te maken in Malcesine en daarna nog even te termen in het hotel daar dit tot 20u openblijft. Zo gezegd zo gedaan dus. Om de avond te besluiten trokken we onze zotte mutsen op daar het carnaval was vandaag en gingen we naar het restaurant die uitgebaat werd door de mensen die we in het hotel hadden ontmoet. Het was dus inderdaad een gewone hangaar met ogen in maar er viel niets op aan te merken alleen het kader was dus niets. Tegen middernacht dropte Edoardo me thuis terug af en kon ik mijn koffers nog maar eens pakken zodat ik morgen snel zou kunnen vertrekken.
Na een zeer rustige nacht in een heel mooi terme hotel ontwaakte ik tegen 9u reeds. Ik zou het zonde vinden van dan ook het meerendeel van mijn tijd te steken in mijn bed liggen als ik op reis ben. Ik trok de rolluiken van mijn kamertje op en zag weliswaar een beetje teleurstellend het weer. Het was namelijk zwaar bewolkt maar, never mind, waarom slecht gezind zijn als je aan het prachitge Italiaanse Gardameer mag ontwaken. Ik maakte me klaar en ging naar het ontbijtbuffet die niet zo erg uitgebreid was als ik had gedacht maar ook niet slecht. Nadien maakte ik me klaar met sjaal en handschoenen om nog eens op de trappers te gaan staan. Het hotel stelde gratis fietsen aan hun klanten ter beschikking dus maakte ik van deze service dan maar dankbaar gebruik. Ik reed eerst nog eens gans het dorpje Sirmione door daar het hotel er toch vlak tegen lag. Ik doorkruiste de meeste straten en ik genoot ervan om dit dorpje eens te zien zonder de overdaad aan Nederlandse, Belgische en Duitse toeristen. Niet alle winkels waren open maar niet alles was gesloten ook dus het was aangenaam rustig. Ik reed eens naar de ingang van de Catullo grotten maar die ingang was afgesloten. Nadien reed ik aan een stuk door en begon het een beetje te druppelen. De fiets bracht mij na een klein half uutje rijden met enkele foto tussenstops naar porto Lugana. Nadien keerde ik over Colombare dorp terug waar het markt was. Ik liep er snel eventjes door en sloeg daarna af richting porto Sirmione 2. Ook daar was het duidelijk minder druk dan in de zomermaanden maar toch was iedereen daar present. Na mijn bezoek aan de haven deed ik nog een stop bij mijn geliefkoost hotel waar we jaarlijks een kleine 3 tal weken verblijven in de zomer albergo bagner. Tijdens de wintermaanden zijn ze altijd gesloten daar het niet genoeg opbrengt om voor 2 of 3 kamers te verhuren het hotel open te houden. Ik belde aan en Fabricio kwam openmaken. Ik werd vriendelijk uitgenodigd in de kelder verdieping waar hun woonvertrekken waren gevestigd. Het was een verassend grote ruimte met living ruimte, keuken en eetkamer. We babbelden een beetje over hoe het met me ging in het verre Griekenland en dronken iets samen. Na een klein uurtje nam ik mijn spullen samen en maakte ik me klaar om iets te gaan eten. Ik ging naar lido galeazzi, een beach bar die we in de zomer ook regelmatig bezoeken die ik had gezien dat hij open was toen ik doorreed richting porto lugana. Ik nam er, jawel 3 keer raden is niet nodig denk ik, een pizza proscuito. Tegen 15u kwamen Marianna en Edoardo ook naar het hotel om een beetje te relaxen in het terme zwembad van het hotel. Ze hadden ook een kamer geboekt voor de komende nacht in het hotel. We relaxeerden samen in het termebad tot ongeveer 19u. Nadien maakten we ons klaar om iets te gaan eten in een restaurantje. Uiteindelijk belandden we in iets nieuws die we nog nooit eerder hadden geprobeerd en liet ik een penne all arabiata aanrukken, iets die in mijn Italiaanse menukeuzes ook hoog staat aangeschreven. Toen we tegen 22u terug in het hotel waren aangekomen kwamen Marianna en Edoardo nog restaurantuitbaters tegen die ze kenden die ook in het hotel waren geherbergd. Ze spraken geen Engels dus het gesprek werd in het Italiaans gevoerd. Ik was tamelijk moe om maar niet te zeggen dat ik elk moment kon crachen dat ik dan maar tegen 23u al naar boven ging.
Tegen 6u kwam de conducteur doorheen de gangen al schreewende eponen estatie Athina Athina!!! Dus tijd om op te staan. Ze komen dit gelukkig goed op voorhand melden zodat je tijd hebt om je spullen bijeen te zoeken en dan in de rij te gaan staan om uit te stappen. De trein had deze keer geen second vertraging, integendeel hij was zelfs een 20 tal minuten te vroeg. Nu ik juist graag eens had gehad dat hij 2 u vertraging had gehad omwille van het feit dat ik mijn vlucht maar om 16u15 had in de namiddag. Maar neen dus, ik installeerde mezelf dan maar met mijn grote koffer en handbagage in de stationsbar. Eerst binnen daar de zon nog niet aanwezig was en vervolgens buiten. Het was zalig weertje vandaag ik schat zoiets van een 15 graden zelfs. Ik nam er dan maar het boek Double-face van auteur Jef Geeraerts bij om de tijd te doden. Om 11u nam ik de metro richting aerodromio. Na een rit van ongeveer een uur kwam ik daar ter plekke aan. Ik was dus nog te vroeg voor het inchecken dus plaatste ik me dan maar op een van de bloembakken aan de oprit voor de luchthaven waar ik verschillende CD wagens, met dus hoogstwaarschijnlijk wel belangrijke personen in, zag voorbijkomen. Na een uurtje wachten buiten opnieuw in het zonnetje was het ondetussen iets rond 14u geworden ik probeerde nogmaals om in te checken en deze keer was de balie al open. Ik deposeerde mijn bagage en deed een tochtje doorheen de luchthaven van Athene. Uiteindelijk had ik nog meer dan een uur over alvorens het vliegtuig vertrok en had ik na mijn lunchpakket die bestond uit nog meer overschotten die ik niet meer had opgekregen in Thessaloniki wel zin gekregen in een goeie mc Donalds maaltijd. Het was er wel leuk zitten, het had iets weg van de airport bar in Brussel alleen was het eigenlijk veel mooier ingericht. Je had dus zicht op de gatepoorten en 1van de opstijg en landingsbanen. Toen deze maaltijd naar binnen was gewerkt begon het tijd te worden om naar de gate te gaan daar ik verleden keer in Frunkfurt zoveel tijd heb verloren omwille van de gigantisch strenge controle dat ik zelfs mijn schoenen moet uitdoen wilde ik geen risico lopen. Maar de detector stond blijkbar niet zo fijn afgesteld en gaf blijkbaar geen problemen. Achter mij kwam er een Budhistische familie waarvan er ook de oma present was. Het mens was zwak te been en weigerde eerst haar stok af te geven om door de scan te laten gaan uiteindelijk liet ze haar toch overhalen en toen zakte ze plots ineen. Ze was nog bij bewustzijn maar staan lukte niet meer. De security had alle werk met haar omdat ze bovendien ook nog de doorgang vesperde. Uiteindelijk haalden ze er nog de ambulanciers bij om haar geschikt of ongeschikt te verklaren om te vliegen. Deze stonden het toe maar raadden aan om haar in een rolstoel als speciale cliënt te behandelen bij de lcuhtvaartmaatschappij. En je raad het nooit, de ganse familie zat op mijn vlucht. De vlucht kwam hoewel iets te laat aan dan voorzien maar slaagde er toch in op tijd terug de gatepoort te verlaten met ons erin. Tijdens de vlucht waren er gelukkig geen problemen meer met het oude vrouwtje, want het zou niet de eerste keer zijn dat de piloot rechtsomkeer mag maken omwille van een zieke patiënt. Om 17u30 stond ik op de Italiaanse bodem van de luchthaven Milano Malpensa. Ik zocht er mijn bagage die zeer snel op de band vescheen daar ik nochtans een van de eerste was om in te checken en begaf me naar buiten. Daar stond zoals Marianna het me had verteld inderdaad een navetta bus geparkeerd die me van de luchthaven direct naar Milano Centrale (spoorwegstation) zou brengen. Ik had wel geluk, ik had juist de laatste plaats kunnen beachtigen op deze bus, anders moest ik een half uur wachten en vandaag had ik naar mijn mening al genoeg gewacht. Ze waren me hierboven dus eens gunstig gestemd. Het koste me iets van een 6-tal euro maar ik was zo tevreden toen ik in Italië was en er voor enkele dagen kon blijven dat het me allemaal niet veel kon schelen. Na een tocht van een goeie 45 minuten kwam ik aan met de bus. Ik kocht mijn biljetten voor op komende woensdag richting Lausanne te sporen en belde daarna Marianna en Edoardo op om te vragen waar ik ze kon vinden. Ze stonden geparkeerd aan het Bristol hotel, vlak tegen de laterale uitgang. Ik had geluk, ik kon ze teug vinden daar Edoardo, raar maar waar, nog steeds zich verplaatste in de Lancia Thesis. Een auto waar ik dol op ben op gebied van design. Toen ik de kilometerteller zag kon ik wel constateren dat de laatste keer dat hij gereden had moest dateren van juli toen we naar Verona naar de arena zijn gereden want veel meer kilometers stonden er niet op. We waren allen blij van elkaar terug te zien en babbelden een beetje over hoe het nog verder in Thessaloniki was geweest en of we nu daadwerkelijk naar het gardameer komen dit jaar enzovoorts. Uiteindelijk reden we richting Cremona uit daar noch Edoardo een vrije dag had noch Marianna op maandag, vandaar hadden we beslist om eerst iets in de buurt van Cremona te gaan eten dan Marianna thuis af te zetten en dan dat Edoardo me ging afzetten in het hotel die ze hadden gereserveerd voor mij. Zo gezegd zo gedaan. We gingen binnen in een gezellig typisch Italiaans restaurantje waar en maar 2 andere tafeltjes ook bezet waren, maar het eten was verukkelijk. Het deed zeer goed om nog eens het gevoel te hebben van een lekkere echte Italiaanse pizza die smelt op je tong. Tegen 22u30 vroegen we de rekening en kort daarna zetten we Marianna ook nog thuis af. Nadien volgde er nog een autorit van een kleine 50 minuten richtin Lago di Garda meerbepaald Sirmione del Garda, hotel Boiola. Toen ik er aankwam zag ik al dat het geen misse dinges was. Een superchique hotel met terme afdeling vrij toegankelijk voor alle hotelgasten. Ik ging naar mijn kamer en tegen middernacht was ik geïnstalleerd en kon ik eindelijk gaan slapen. Mijn ogen vielen echt dicht van de slaap.
Deze morgen had ik normaal bezoek van OTE, de telefoonmaatschappij hier in Griekenland om mijn telefoonlijn te komen aansluiten. Men ging komen tussen 8 en 12 en meerbepaald om 9u15. Toen ik mijn wekker hoorde gaan om 8u45 was er echt geen opstaan aan. Het was nu al de 2de dag op rij dat ik echt vroeg moest opstaan en het ging dus aan geen kanten. Ik zou de parlofoon toch horen dus duwde mijn wekker uit en ging terug slapen. Om 9u30 was de man van OTE er en ging de parlofoon dus inderdaad over. Ik jumpte uit mijn bed van mijn laddertje en opende de deur. Ondertussen had Verena ook al gehoord dat ik wakker was en opende ze ook haar deur. Ze zag dat ik inderdaad net uit mijn slaap kwam dankzij mijn piepkleine oogjes. Nadien, toen de man de telefoonlijn gelinkt, na eerst een foute poging te hebben ondernomen daar hij dacht een centrale unit te hebben gekoppeld die uiteindelijk niet gelinkt was met mijn kamer, hielp ik Verena met haar koffers naar buiten dragen en een taxi te nemen richting nieuwe flat voor haar. Het was een tamelijk lange rit zo na een klein kwartiertje doorheen het razende Griekse verkeer door te stromen, arriveerden we aan haar nieuwe adres die genaamd was Agios Nesteros. In het appartement was er al een Duitser genaamd Manuel woonachtig tijdens de eerste semester mijn de medebewoners hadden enkel maar 1 semester dus vandaar dat er mogelijk was om te verhuizen. Ook Marta (Poolse) verhuisde nu naar dit appartement omdat er 2 plaatsen vrij waren en omdat ze niet verder kon dan verhuizen omdat als je je erasmusverblijf verlengd met een semester er niet langer plaats is voor je in de residentie. Het appartement rook aan de inkomgal naar beerputachtig, ik dacht ai waar is zij naartoe verhuist want ze had me al toevertrouwd dat ze nu maar 150 per maand moest betalen. De gang mocht dan hier en daar wel gigantische vochtplekken en schimmelvorming vertonen die een gigantische stak afgaven in het appartement zelf was er niets van waar te nemen. Het appartement zelf was aan de zeer oude kant maar er was een mooi terras op de zonnezijde voor alle 3 de kamers. Verena had een kamer met dubbel bed zelfs. Nadat we alles hadden gedropt in haar kamer maakte ik kennis met Manuel en hadden we een kort gesprek die moest dienen ter inleiding en ter kennismaking. Nadien moest Verena zowel als ik nog naar de OTE shop om het internet te regelen. Daar was het al precies op zondagsdienst dat het draaide, er waren nog 2 vrouwen aanwezig die eerder de indruk gaven van nog een koffie aan het drinken te zijn alvorens de winkel te sluiten dan effectief te werken. Daar werden we nog maar eens allebei teleurgesteld met een antwoord die ons niet echt zinde. Daar ons nummer nog niet in het systeem zat konden ze nog niets doen voor de internet connectie. Na dat we beide een beetje teleurgesteld waren en het al ondertussen 13u was geworden beslisten we dan maar om samen terug te keren om mijn boeltje nog verder de pakken en dat zij haar kamer kan poetsen. De rus (de loopjongen van de huiseigenaares Mevr Trampouki) kwam normaal om 15u om de overdracht van de sleutels te doen en de inventaris te controleren. Hij was er reeds al om 14u30 maar hij zag dat we beide nog erg bezig waren dus trok hij zich nog voor eventjes terug vergezeld met een frappé en een sigaretje. Om 15u15 kwam hij nog eens kijken en waren we net klaar. Alles was in orde alleen was er bij mij zo gezegd een deken verdwenen waarvan ik niets afweet, dit zou van mijn borg afgetrokken worden maar daar ik verander van kamer nu en er gen document werd van opgemaakt zullen we dus zien op het einde van de 2de semester of ik nu effectief iets moet betalen of niet. Nadien werden eerst Marta en vervolgens Verena uitgecheckt. Ik moest dan alles zo snel mogelijk verhuizen naar de kamer naast mijn deur maar dit betekende 2 volledig gevulde en loodzware valiezen en daarenboven nog een 20 tal plastiek zakken met allerlei dingen in. Om 16u na een telefonische discussie met de huiseigenaar over het deken die ik niet heb die verdween was iedereen weg. Marta met haar valiezen Verena met het laatste wat ze nog niet had meegenomen en de rus na zijn werkzaamheden te hebben verricht. Nadien was de rust op de derde verdieping dus teruggekeerd. Ik had eerst niet het plan om al bepaalde dingen terug uit te pakken maar ik dacht dan van als ik terugkom in maart staat deze puinhoop mij te wachten en zo leuk is dat ook niet als je toekomst en je daar al direct kunt aan beginnen. De dingen die ik al in het kleine kastje kon plaatsen rangeerde ik al en alle poets en huishuid middelen in een bassin. Toen dit alles al geklaard was bleven er zelfs maar een 3 à 4 tal zakken meer over. Weliswaar aan de grote kant maar niet onoverkomelijk. Toen ik de klok raadpleegde had ik nog tijd om de laatste dingen die me nog resten in de frigo op te eten en me klaar te maken voor vertrek richting station. Om 22u30 verliet ik mijn nieuw kamertje wel al met spijt in het hart daar ik er zo hard heb moeten voor knokken om ze uiteindelijk te hebben maar toch wel opgelucht dat ik geen maand zou moeten gaan duimdraaien in Thessaloniki. Iets wat ik de voorbije maanden al genoeg heb moeten doen maar met het grote verschil nu dat alle beste vrienden weg zijn hetzij definitief, hetzij voor vakantie. Tegen 23u15 was ik in het station wat me dus nog tijd gaf om even op adem te komen alvorens aan de reis van vele uren en vele kilometers met tussenstops een beetje overal in Europa om uiteindelijk in België uit te komen. De trein richting Athene vertrok stipt op tijd om 23u39. Ik installeerde me in mijn bedje daar het een slaaptrein was en wachtte daarna nog een beetje aan de venster om Thessalonikaans grondgebied vaarwel te zeggen voor meer dan een maand. Ik had wel geluk. We waren maar slechts met 3 in de slaapcabine van 6 niet zoals die keer toen ik ben toegekomen in september. Eenmaal we Thessaloniki uit waren kroop ik onder de lakens en deed de licht uit voor iedereen. Middernacht was ik zelfs al aan het slapen.
Vandaag was het effectieve vertrek van Jim dus gepland. Daar ik eigenlijk het heel goed met hem heb kunnen vinden hier gedurende mijn verblijf vond ik het dan ook maar mijn plicht om hem naar de luchthaven te begeleiden. Om 7u had hij afgesproken met Kyriakous, de persoon of zeg maar knechtje van mevrouw Iro Trampouki die de eigenaar is van het gebouw, om de sleutels te overhandigen. Hij had de marge ruim genomen zodat een kans op gemis van de vlucht erg klein was. De vlucht was om 10u30 dus tijd genoeg over dus. Eerst was het plan om met de taxi te gaan maar moesten we dit doen zouden we nog veel meer te vroeg zijn dus ging onze keuze uit naar de bus. Deze kwam nadat we er zo ongeveer een klein halfuurtje hadden staan wachten. We realiseerden ons dat het de eerste keer was dat we de zonsopgang zagen vlak na het opstaan, tot noch toe was dit enkel vlak na het thuiskomen geweest als we de zon al zagen opkomen. Tegen 8u45 en dus een busrit van een klein uurtje waren we in de luchthaven. Het fabriekje moest daar blijkbaar nog op gang komen daar er nog niet veel volk aanwezig was achter de balies. Na een eindje checkte Jim zijn bagage toch in en dan babbelden we nog een beetje over hoe hij het hier had ervaren en over de laatste dagen en jawel hoor daar zaten ook wel wat roddels tussen. Kort na het inchecken kwam Michaël, (duitser) maar door het leven gaande met bijnaam Kasi modo onder de erasmusers omwille van zijn onweerstaanbaar uiterlijk(voor een horrorfilm hoeft er zelfs geen masker gemaakt te worden) ook aan in de vertrekhal. Hij moest hetzelfde vliegtuig hebben als Jim, maar Jim was er nu zo happig niet op om samen te zitten met hem dus gelukkig was hij reeds ingecheckt en was de kans dat ze naast elkaar zaten zeer klein. Nadien nam ik afscheid van mijn goede Hollandse vriend en nam ik de bus terug huiswaarts nadat ik er eerst nog 32 minuten heb mogen op wachten. Het draaide al tegen 11en aan als ik terug in de stad was. Ik moest nog naar Koutousi maar wilde eerst nog ontbijten dus eerst ontbijten en de computer ophalen uit mijn kamertje. Daarna naar het kantoor van erasmus waar het aanzienlijk al begon te verdrukken door de aankomst van nieuwe studenten en de uitcheck verrichting van de studenten die maar voor 1 semester bleven. Toen het mijn beurt was kreeg ik eindelijk te horen wat ik al zo lang had willen weten, ik mag verhuizen naar de single kamer naast mij. Het schijnt de beste kamer te zijn in het ganse gebouw met een mooi terras aan de schaduwzijde maar met zicht op een parkje. Dus morgen word pakkendag! Nadien wilde ik nog gauw even binnen in de bibliotheek binnenwippen om mijn mails op te halen en er wat te sturen om dan om 15u met Verena naar Cosmos mediterean shopping center te trekken. Dit was echter wel zonder het brandalarm gerekend. Net voordat we de deur wilden uitgaan om het gebouw te verlaten begon de miserie weer. Het brandalarm in de residentie was niet meer te stoppen. Ik belde naar de huiseigenaar om dit te melden en na een half uur kwam de knecht om het gebeuren te herstellen. Toen we terug thuis waren zagen we hoe hij het had opgelost. Hij had gewoon in elke kamer de branddetectoren weggehaald, een originele oplossing natuurlijk voor een probleem die we nu toch al een maand of 2 kennen. We vertokken dus naar Cosmos om een ski outfit voor mij uit te gaan kiezen. Ik had daar een grote winkel gezien tijdens 1 van mijn eerdere bezoeken dus zo wist ik waar ik naartoe moest. Uiteindelijk ging ik naar huis met een skivest, skibroek, sokken en schoenen. We zullen nu dus zien hoe ik me ermee heb maar ik ben er zeker van dat het gaat tof zijn. Bovendien heeft Romina, (Zwitserse rotaracter) een paar jaar geleden nog ski cursussen gegeven dus dat zal wel goed komen denk ik, hoop ik althans. Het was al 19u toen we alle inkopen hadden gedaan en dus 20u tegen dat we terug thuis waren. Ik had nog maar eens frieten met biefstuk op mijn menu gezet en begon dan maar met het schillen der aardappelen. Daarna begon ik al te pakken voor mijn verhuis van morgen en mijn reiskoffer. Om middernacht was ik al wat geschoven maar totaal nog niet zoals ik het wilde. Ik sloeg dan nog aan de babbel met Emilia die ook nog wakker was en die vertrok naar Athene en zo werd het alweer 2u30 tegen dat de moed in mijn schoenen zakte om na haar bezoek nog verder te pakken. Ik ging dan ook maar slapen.
Op deze mooie zonnige dag gingen ik en Verena nog maar eens proberen om het erasmuskantoor te raadplegen betreffende de verhuizen die op het programma stonden komende dagen. Wat wel moest vermeld worden toen we maandag in het kantoor aanwezig waren was er sprake dat het woensdag ging gesloten zijn maar dat ze donderdag geheel terug ter onzer beschikking gingen staan. Maar dit was zonder het hoofd van de Orthodoxe kerk gerekend, deze had zijn hoofd komen te leggen op maandag en dit betekende dus dat ze tijd nodig hadden om te bidden dus naast de gewone woensdag van religious holiday komt er nog een extra donderdag bovenop. Daar we niet zeker waren of het nu effectief ging open zijn of niet namen we toch het risico en spraken we met elkaar af om tegen 11u30 naar het kantoor te trekken. Ik had al in lang niet meer gezwommen dus nam ik nog mijn zwemzak mee nu ik daar toch in de buurt was kon ik het maar meepakken om nog eens een slagje in het 50 meterbad te slaan. Op de faculteit aan gekomen was het duidelijk, ze waren gaan bidden de kwistenbiebels, alles was gesloten en er waren zelfs examens gewoon doorgeschoven naar verder in de periode ook voor erasmus studenten. Ik zag wel dat de bibliotheek open was maar met zwemgerief kan je daar weinig gaan verrichten. Ik wandelde dan maar verder met Verena naar het zwembad daar ze niet wist waar het was en jawel hoor ook daar was het zonder het hoofd van de orthodoxe kerk gerekend, potdicht was het hekken. Niets aan te doen dus terug naar huis dan maar. Het was echt wel lekker weertje en net toen we terug binnentraden in het gebouw, kregen we het lumineuze idee daar ik een paardagen geleden in het toeristisch bureau was gaan vragen waar we het dichtste strand konden vinden om eens die richting uit te gaan. Het was toen iets van 12u dus eigenlijk perfect moest het ons nog 2u in beslag nemen om die richting uit te geraken. We klopten aan en zetten bijgevolg Emilia en Marta uit hun bed om hen ook mee te krijgen. Om 13u15 was het uiteindelijk gelukt en was iedereen vertrekkensklaar. We trokken richting bushalte aan de white tower daar we daar bus nummer 3 konden nemen en deze doet namelijk minder stops dan de andere dus zouden we sneller aan de eindhalte Ikea moeten arriveren. Daar stapten we over op bus 72 die ons richting stranden moest brengen. Om 15u waren uiteindelijk op plaats van bestemming. Het weer liet niet toe om te zonnebaden daar er een zeer klein fris briesje heerste maar we lieten het niet aan ons hart komen en deden een goede wandeling. Eerst waren we aanbeland in een haven van gemiddelde grote. Het lag er vol vissersschepen en visserscheepjes evenals een gezonkene. We wandelden gans de haven rond of toch tot zover we konden geraken. Nadien namen we de bus voor een stukje terug daar ik een strand had gezien met lantaarnpalen dus dit moest wellicht al iets toeristischer zijn dan hetgene die zich vlak tegen de haven bevond. En dat was het wel blijkbaar. Toen we daar uitstapten zagen we dat ze de zeedijk gans hadden mooi
Ook vandaag stond er een tocht nar de bibliotheek op het programma. Het was opnieuw opgenomen in het programma maar dit keer om 12u00. Opnieuw stapte ik uiteindelijk alleen op daar de andere hadden beslist om toch iets anders te doen. Ik arriveerde aan de bibliotheek tegen 12u10 en ik zag dat ze gesloten was. Hasan (Turk) stond ook te wachten tot ze openging en wist me te vertellen dat het tot 13u ging duren. Ik dacht dan bij mezelf, eigenlijk het weer is goed en de draadloze connectie voor internet werkt buiten ook. Waarom zou ik me niet gewoon plaatsen op de muur in de stralende zon onder de mooie blauwe hemel. Het was echt wel goed om daar te staan. Ik had toch 2u batterij dus waarom zou ik het niet doen. En zo gebruikte ik mijn ganse batterij dus op met buiten staan e-mailen en internetten. Mijn batterij was op tegen 14u en vond het echt een schande moest ik met dit weer binnen gaan kruipen dus wat was een andere mogelijkheid wandelen. Ik ging over Kassandrou zodat ik mijn computer kon afleveren en klopte aan bij mijn buren zodat ik mensen kon sprokkelen en dat ik niet alleen moest wandelen. Ik vond Verena bereid om me te vergezellen nadat ze eerst nog iets at. De wandeling voerde ons over de zeedijk naar het einde via Makedonia palace. Tijdens onze wandeling hadden we het onder andere ook over de solden en dus kwam Zara ter sprake. Het was lang geleden dat ik er geweest was dus we konden maar eens een blikje binnen werpen om te zien of er voor mij nog iets te vinden was. Ik vond uiteindelijk nog een tof hemd en een sweater voor een kleine 30. Tegen 18u waren we terug thuis beland en nog geen 5 minuten later kwam Jim me opzoeken. Om 21u was het vertrek naar de taverna voor zijn afscheidsdiner. Hij vertrekt wel maar op vrijdag maar zo heeft hij morgen nog een rustige dag om alles in te pakken en de dingen te doen waarin hij zin heeft. Hij bleef nog tot ongeveer 19u bij mij en dan begon ik in plaats van uit te rusten waar ik veel zin in had aan de lijst van adressen te werken van de mensen die hier in het gebouw hebben verbleven. Ik had een lijst opgehangen zodat het makkelijker zou zijn om mensen terug te kunnen ontmoeten in het verdere leven. Het werd al snel 21u en toen kwam Torbin me halen zodat we konden vertrekken. Het uitzwaai team bestond uit Sofia en haar zus, Alexander en zijn zus, Kamilla, Saartje, Jim, Torbin en mezelf. We trokken naar een taverna vlak naast diegene waar we Sachas afscheid hebben gevierd. Het was er best wel gezellig. Omstreeks middernacht was het dinner afgelopen. Om de een of andere mirakuleuze wijze viel Jim in een bloembak nochtans hij niet aangeschoten was en toen we plots allen hondepoep roken begonnen we ons vragen te stellen. Jaja hij was met zijn hand in een hondepoep gevallen en doordat hij kort na zijn val met zijn hand op de schouder van Alexander had geklopt was de poep volledig opengesmeerd op diens lederen jas en dit was hetgene we roken. Zo konden we ons niet laten zien in een bar dus dan was er maar 1 mogelijkheid en dat was over huis paseren om deze walgelijke stank te verwijderen. Alexander, zijn zus, Torbin en Jim wensten nog naar de Matsi residentie te gaan daar er ook daar en afscheidsfeestje plaatsgreep van Michael die daar in het gebouw woont. Ik wenste me terug te trekken omdat de Matsi bevolking niet echt mijn ding is en ik er eigenlijk wel eens goed aan zou doen om eens vroeg te gaan slapen. Toen dacht ik van ik kan eigenlijk nog mijn blog schrijven dus uiteindelijk werd het toch alweer 01u45 tegen dat ik onder mijn lakentjes kroop.
Vandaag was er afgesproken om samen met Jim en Torbin naar de bibliotheek te trekken. We hadden wel voorzichtig geweest met de tijdsplanning omdat we de laatste dagen het slapengaan nogal laat hadden ingezet dus hadden we gezegd tegen 12u30 klaar om naar de bibliotheek te vertrekken. Ik was tegen 11u wakker dus dit ging perfect lukken. Om 11u30 kwam Torbin naar mijn kamer om te vragen of het nu was dat we gingen vertrekken of over een uur. Hij was half in paniek want nadat hij fotos had overgezet van de stick van Marta gisterenavond. Er was een groot probleem opgetreden met zijn computer daar hij via zijn mijn computer er niet meer in slaagde zijn schijven te openen. Hij wilde dus zo snel mogelijk naar de bibliotheek om een update van zijn Norton Antivirus programma te hebben zodat hij een volledige systeemscan kon uitvoeren. Hij ging dus niet wachten. Om 12u30 kreeg ik dan nog een bericht van Jim dat hij eigenlijk zich nog te moe voelde en dat hij totaal niet klaar was om te vertrekken dus dat ik kon vertrekken. Ik was net vertrekkensklaar op dit moment dus vertrok ik dan maar richting bibliotheek. Ik trok opnieuw naar het nieuwe gedeelte. Dit had ik nog maar sinds gisteren ontdekt en ik vond het er veel gezelliger. Ik was zelfs verrast dat er zoveel plaats was binnen en dat het zelfs makkelijk was een stopcontact te vinden. Ik bleef daar tamelijk lang hangen niettegenstaande het mooi weer was buiten. Ik moest nog mijn blog plaatsen en bijschrijven van de voorbije dagen en daar ik zaterdag vertrek had ik niet veel andere keuze dan dit zeer up to date te houden. Nadien nog wat gechat en wat ge-sms en de tijd ging zeer snel voorbij. Om 5u pakte ik alles samen en begaf ik me terug huiswaarts. Eerst nog een babbeltje slaan met Verena, Marta en Emilia van mijn verdieping en dan bleven de deurtjes alweer openstaan iets wat ik eigenlijk wel tof vind. Zo kunnen we tegen elkaar babbelen zonder dat we veel moeite moeten doen en zo is er niemand alleen thuis. Om 17u45 kwam Jim naar mijn kamer en aperitiefden we alvorens aan het eten te beginnen. Vanavond stond er kippensteaks met frieten op het menu. Daar ik mijn frigo moet leegkrijgen voor ik vertrek moet ik mensen inviteren want anders krijg ik hem nooit leeg de komende dagen. En dan heb ik natuurlijk liefst dat het mensen zijn die iets te vertellen hebben aan tafel dan mensen die ik niet kan horen of zien. Dan was het moment van koken aangebroken en speelde Jim een nogal ondeugend spelletje met Marta. (The 500 game). Ik bespaar de uitleg want die is te lang om uit te leggen maar je moet weten dat zij hier een zekere reputatie heeft in het gebouw, om het op zijn zachtst uit te drukken. Toen wij aten aten Verena en Marta ook en nadien verzamelden we in Verenas kamer om de avond al spelend door te brengen. De keuze ging deze avond naar die dobbelsteine spielen. Een creatieve vertaling op niveau van Jean-Marie Pfaff die de duitse taal ook zeer machtig is bovendien. Om middernacht sloten we het spel af daar het begon te vervelen en ging iedereen zich terugtrekken uit haar kamer. Jim kwam nog even bij mij binnen en hadden nog over een babbel hoe goedkoop het eigenlijk wel was en hoe simpel ze eigenlijk wel niet was. Dit was nadat ik Jim had gered van het feit dat ze al bij hem op de schoot zat en dat hij eigenlijk van haar niets moest weten. Ik had hem als het ware van een ongewenste intimiteit gered. Nadien kwam hij nog even binnen in mijn kamer en wat te babbelen en om 2u gingen we dan uiteindelijk ook slapen.
Deze morgen moest ik er nog maar eens uit. Het lijkt dat ik het elke maandag heb zitten dat ik moet opstaan. Dit keer moest ik tegen 11u klaar zijn zodat ik samen met Verena naar het erasmuskantoor kon gaan waar de overdracht van de kamer zou plaatsvinden bij mevrouw Koutousi. Verena zat wel met een ding erg verveeld en dit was dat ze per ongeluk naar Christina een bericht had gestuurd over haar kamer die eigenlijk aan mij gericht was dus die was ook van de partij om mee te gaan daar ze ook interesse had in die kamer die gekend staat als de beste kamer in de residentie. Gelukkig had ik natuurlijk nog het wapen achter de hand dat ik naar Koutousi al een mail had gestuurd dat in het geval Verena zou vertrekken ik liever haar single kamer zou hebben dan diegene waar ik normaal zou moeten naar verhuizen. Nu is het dus afwachten wie het gaat zijn. AL kan ik zeggen dat ze zelf zegde van we kunnen daar nu toch geen ruzie voor maken maar tegelijkertijd keek ze met een blik naar mijn van ik kan je wel vermoorden. Never mind ik laat het gewoon over me heen gaan, het is gewoon de kwestie van snel zijn vind ik en iets anders doet daar niet toe. Dus om 11u vertrokken we met onze bende van 3 naar het erasmus kantoor. En je raad het nooit, mevrouw Koutousi was er niet vandaag. Maar we konden aan de andere mevrouw die de schoolzaken regelt een bericht nalaten en dan ging ze dit wel doorgeven aan mevrouw Koutousi, die ons dan een van de komende dagen zou contacteren. Nadien ging ik op zoek naar mr Floropoulos om mijn punten te pakken te krijgen van het van Financial Accounting maar die was nergens te bespeuren niettegenstaande hij had gezegd kom maandag naar mijn kantoor ik ben er toch de hele dag. Dan nog even langs in de bibliotheek en om 15u moest ik terug zijn omdat ik had afgesproken om met Emilia te gaan wandelen deze namiddag. Het was eigenlijk stevig aan het waaien buiten maar dat vond ik best wel iets hebben want we hadden zo een wind hier nog niet gehad sinds september. Kamilla en Svetlana vergezelden ons ook nog en we liepen richting Platia Makedonia. De doortocht was met de wind in de rug, maar dan moesten we nog terug ook natuurlijk en dit tegen de wind in. Emilia en Kamilla kozen een weg tussen de gebouwen zodat ze meer beschut waren tegen de wind en Svetlana en ik gingen terug over de zeedijk. Soms maakte je een beweging maar raakte je niet vooruit. Maar best wel tof. Tenslotte na ongeveer in het totaal een goed uurtje te hebben gewandeld besloten we om terug te keren. We ontmoeten Kamilla en Emilia terug in de champion op onze terugweg, ze moesten ook nog een paar inkopen doen. Tegen 17u30 waren we met zijn allen terug thuis aanbeland. Daar stelde ik de vraag aan Verena en Martaof zij soms niet wilden meegaan deze avond uit eten. Maar ze wilden niet daar ze een beetje aan de lijn wilden denken. Ze gingen een salade maken maar toen de vertrektijd nabijkwam veranderden ze hun opinie en besloten ze toch mee te gaan al was het maar om enkel iets te drinken. Toen we in het restaurant waren kon Verena de druk niet meer aan en bestelde ze haar gefrituurde Fètakaas. En iedereen mocht een proeven ook en het smaakte verrukkelijk. Verder waren er nog 2 spaghetti bologneses en 1 souvlaki bord. Alles was zeer goed en toen we achteraf de rekening zagen dan verschoten we in gigantich positieve zin. We hadden met onsgegeten voor 24 euro. Ongeloofelijk bij ons kan je daar als je braaf blijft misschien 2 mensen mee voeden en dit dan enkel in een domme snack-bar. Na de spijsvertering te hebben ingezet voerde een korte wandeling doorheen de nu toch wel snijdende wind ons opnieuw naar Zübr. Opnieuw ging onze keuze uit naar het monopoli spel. Nu we met 5 waren en dat Verena Grieks kon was het al heel wat makkelijker spelen. Gisteren wilde je liefst niet op een kans of fonds kaart komen omdat je niet eens wist of het krijgen of betalen was maar nu zou dit toch al minder problemen mogen opleveren. Om 12u30 was het spel afgelopen met Trobin als winnaar en om 1u30 begaven we ons allen naar huis. Jim wilde me nog een paar niet verder definieerbare fotos tonen die per ongeluk in zijn bezit waren gekomen over iemand in het gebouw en tegen 2u ging ik naar mijn kamer slapen.
En zo is het weekend die eigenlijk hier niet veel van de week verschild ook al weer bijna op zijn einde gelopen. Ik kan ook alweer vermelden dat het opnieuw mijn laatste zondag is hier op grondgebied Thessaloniki toch voor een 4 tal weken althans. Zondag hoort men niet vroeg op te staan dus dan doen we dit maar niet om binnen de lijntjes te lopen zodat je niet opvalt. Ik stond onder mijn douche tegen 11u30 en daar ik hoorde dat mijn zeer geliefde buren ook aan het ontwaken waren. Ik klopte dan maar eens aan om te zien wat er op hun programma stond vandaag. Ze wilden in elk geval vandaag nog eens buiten gaan maar de bestemming was nog niet gedefinieerd geraakt. Ik krijg tijdens mijn gesprek een berichtje van Jim en Torbin dat ze van plan waren om naar de Zoo te gaan. Ja hoor we hebben hier een zoo in Thessaloniki. Alleen moet je je er niet al teveel bij voorstellen. Het is eerder de dieren die wij als Belgen gewoon zijn te zien als je op het platteland verzeild geraakt. Schapen, geiten, kippen en ander gevogelte, konijnen, . We overlegde of we gingen aansluiten bij Jim en Torbin of onze eigen weg gingen opgaan en besloten inderdaad dan ook die richting uit te trekken. Zowel Marta, niettegenstaande ze niet veel zin had, als Verena gingen mee. We wandelden eerst langsheen de crepa zaak voor de hongerigen te spijzen en begonnen daarna aan de klim daar de zoo ook in het oud stadsgedeelte is gelegen. Het was best warm in de zon. We hadden ons precies allemaal een beetje overkleed maar met de jas op de arm lukte het ook wel en een paar rustpauzes erbovenop geraakten we er zonder potscherven. Onderweg kwamen we een grote kerk tegen die nog niemand van ons had bezocht. We hadden geluk ze waren die juist aan het poetsen en de poetser had gezien dat we eigenlijk wel eens wilden een kijkje binnennemen en die liet ons zonder enig probleem binnen. Na dit kerkbezoek zetten we onze toch verder richting Zoo. Dit was maar op een goeie 10 minuutjes meer van ons verwijderd. Daar aangekomen waren we allen verrast van toch nog het grote aantal wagens die daar geparkeerd stond. Allemaal families hoogstwaarschijnlijk die eens naar de diertjes komen kijken. Op de parking stond er ook nog een periptero (=hoek kraampje die dranken en chips verkoopt) Daar iedereen zijn tank eerder aan de lege kant kwam van de klim was dit natuurlijk de uitstekende gelegenheid om bij te tanken. Daarna waagden Torbin en Jim zich aan een basketbal spelletje die daar stond als attractie. Toen we net hadden beslist om binnen te gaan kwam er nog een grote bende aan en jawel hoor het was de minder beschaafde bende van de Matsi inwoners. Dit is geen term die ik uitgevonden heb maar is gewoon de term die we in onze Kassandrou gemeenschap gebruiken. Zowel Verena, Marta als Jim en ik hadden niet echt veel om met die mensen mee te lopen dus maakten we er ons tactisch vanaf door een beetje voorsprong te nemen. Nadien vervolgden we onze tocht naar beneden terug en namen we eerst een beetje repos alvorens aan de avondactiviteit te beginnen. Er stond nog een pizza en een drink te wachten op ons. Na ongeveer een 2 tal uur uitgerust te hebben begaven we ons naar de pizzahut. Alleen Jim en ik waren er van de partij. Nadien volgde er nog een wandelingetje over de dijk richting Aristotle Square om de spijsvertering te optimaliseren en belandden we in de Zübr bar. Daar begonnen we aan een spelletje monopoli en hat was al snel een uur of 2 later tegen dat het spel uitgespeeld was. Wel iets heel verassend was toen we de rekening vroegen kwam de eigenaar naar ons om te zeggen dat het eentje van hem was daar we de meest trouwe bezoekers van zijn zaak waren. We zijn er toch wel zeker 5 op de 7 avonden maar meer dan 2 consumpties op de 2 à 3 uur dat we daar soms spenderen hebben we daar eigenlijk ook nog niet aangekocht maar blijkbaar opnieuw een teken van Griekse gastvrijheid. Tegen 1u30 waren we terug binnen en tegen 2u zat ik onder de wol.
Nu was het echte moment voor goodbye Thessaloniki aangebroken voor Sacha. Ze had haar vliegtuig rond drieën en dus moest ze vertrekken tegen de middag uit het gebouw. Ik ontwaakte tegen 11en zodat ik er in elk geval kon bijzijn. Uiteindelijk toen ik hoorde dat Saartje had beslist om mee te gaan naar de luchthaven besliste ik dit dan ook maar te doen daar Sacha altijd een goede steun en toeverlaat en ook goeie vriendin is geweest hier voor mij. Dus tegen 11u30 was iedereen wakker om afscheid te nemen in het gebouw. Echt iedereen was op post deze keer iets wat nog niet was gebeurd eerder. Om 12u15 namen we dan een taxi richting luchthaven en dan volgde de routine matige activiteit van bagage inchecken, de exces de bagage betalen, de koffer bij de politie plaatsen en wachten. Bij het wachten had Saartje een massagezetel ontdekt en ze wilde die echt eens uitproberen dus zo gezegd zo gedaan. Ik hoorde ze soms lachen tot bij mij wat ongeveer zo een goeie 30 meter van me was verwijderd maar ze genoot er precies wel van. Dan kwam natuurlijk het pijnlijke moment van afscheid aangebroken. Een minuscuul traantje werd weggepinkt en de wegen scheiden zich.
Saartje en ik namen dan maar de bus richting centrum terug terwijl we beide het gevoel hadden dat we eigenlijk ook wilden vertrekken. Uiteindelijk in de stad aangekomen was het al 15u en was het dus hoog tijd dat ik ontbijt ging halen. Bij de bakker waren de rekken al geleegd dus had ik geen verdere keuze dan naar champion te trekken. Ik maakte me snel 2 sandwichen klaar met hesp en kaas en begaf me dan maar naar de zeedijk om mijn dagelijkse portie aan gezonde stadslucht op te snuiven. Er was een verassend koude wind eigenlijk maar het ging nog. Tegen 17u keerde ik mijn kar en ging ik terug de berg op. Op het programma had ik gezet om mijn kamertje te poetsen, voor de laatste keer voor mijn verhuis. Ik begon er dan ook maar aan met volle goesting. Mijn vloertje glansde weer dus het had resultaat van te poetsen. Tijdens dat ik aan het poetsen was kwamen Verena en Marta thuis en die vroegen we wat ik op het programma had gezet voor de avond. Er stond niets op en ik wilde ingaan op hun voorste om een kaartavond onder ons drie aan te gaan. We gingen na het eten van een pizza voor mij en hamburgers voor hen van start met een paar spelletjes UNO en daarna gingen we 21en. Nog later speelden we pijke zot verjagen. Dit laatste nam ongevver 2u in beslag om het spel te beëindigen. Tegen 2u30 gingen we alle drie slapen daar het gesprek zelfs stilviel door de vermoeidheid.
