Dag lieve lezertjes, omwille van de té drukke voorbije maand trek ik er eventjes tussenuit. De druk van de examens weegt zo zwaar door dat het aangewezen is een break in te lassen.

Ik sta geheel opnieuw ter jullie beschikking met mijn verslagen vanaf 4 maart. Verder kan ik nog meegeven dat ik van 6 tot 16 februari in het mooie Zwitserland verblijf en van 16 februari tot 4 maart in het land van mijn nationaliteit.

TOT GAUW!!!

Dag 120: dinsdag 05 februari 2008

Daar Italië maar bestemd was voor kortverblijf zou het zonde zijn van de tijd te verslapen dus stond ik dan maar op ook al was ik nog moe. Om 9u, bij de opening van het termecenter in het hotel, stond ik al klaar om binnen te gaan. Ik had met Marianna en Edoardo afgesproken om eerst te genieten van de termen en daarna te ontbijten tegen 11u stond dit op het programma. Het weer was super, en stralend zonnetje en een toch wel goede temperatuur voor de tijd van het jaar. Voor de namiddag op te vullen was er het plan om Monto Baldo te bezoeken. Dit is de hoogste berg rondom het gardameer en ook de meest toeristische omwille van het zicht die je erop hebt over het volledige Gardameer. Na ons ontbijt namen we dus de auto en na een uurtje bereikten we de voet van Monto Baldo in Malcesine. We parkeerden de auto en namen ticketjes voor de télépherique om naar boven te gaan. Na een half uurtje wachten vertrokken we richting top. Boven aangekomen stelden we vast dat geen van ons drieën er eigenlijk op voorzien was dat er zoveel sneeuw lag. Wandelen met onze gewone schoenen was praktisch onmogelijk want je had niets van grip. We huurden dan maar stapschoenen en deden een wandelingetje. Ik schoot dan ook nog enkele foto’s die het ganse Gardameer portreteerden en uiteindelijk installeerden we ons alle drie op een terrasje in het zonnetje aan een typische après-skibar. Er waren zelfs een mooi aantal skiërs aanwezig. Het eten smaakte voortreffelijk en we bleven nagenieten tot ongeveer 16u want dan begon het reeds af te koelen. Dit liet ons toe om nog een korte wandeling te maken in Malcesine en daarna nog even te termen in het hotel daar dit tot 20u openblijft. Zo gezegd zo gedaan dus. Om de avond te besluiten trokken we onze zotte mutsen op daar het carnaval was vandaag en gingen we naar het restaurant die uitgebaat werd door de mensen die we in het hotel hadden ontmoet. Het was dus inderdaad een gewone hangaar met ogen in maar er viel niets op aan te merken alleen het kader was dus niets. Tegen middernacht dropte Edoardo me thuis terug af en kon ik mijn koffers nog maar eens pakken zodat ik morgen snel zou kunnen vertrekken.

Dag 119: maandag 04 februari 2008

Na een zeer rustige nacht in een heel mooi terme hotel ontwaakte ik tegen 9u reeds. Ik zou het zonde vinden van dan ook het meerendeel van mijn tijd te steken in mijn bed liggen als ik op reis ben. Ik trok de rolluiken van mijn kamertje op en zag weliswaar een beetje teleurstellend het weer. Het was namelijk zwaar bewolkt maar, never mind, waarom slecht gezind zijn als je aan het prachitge Italiaanse Gardameer mag ontwaken. Ik maakte me klaar en ging naar het ontbijtbuffet die niet zo erg uitgebreid was als ik had gedacht maar ook niet slecht. Nadien maakte ik me klaar met sjaal en handschoenen om nog eens op de trappers te gaan staan. Het hotel stelde gratis fietsen aan hun klanten ter beschikking dus maakte ik van deze service dan maar dankbaar gebruik. Ik reed eerst nog eens gans het dorpje Sirmione door daar het hotel er toch vlak tegen lag. Ik doorkruiste de meeste straten en ik genoot ervan om dit dorpje eens te zien zonder de overdaad aan Nederlandse, Belgische en Duitse toeristen. Niet alle winkels waren open maar niet alles was gesloten ook dus het was aangenaam rustig. Ik reed eens naar de ingang van de Catullo grotten maar die ingang was afgesloten. Nadien reed ik aan een stuk door en begon het een beetje te druppelen. De fiets bracht mij na een klein half uutje rijden met enkele foto tussenstops naar porto Lugana. Nadien keerde ik over Colombare dorp terug waar het markt was. Ik liep er snel eventjes door en sloeg daarna af richting porto Sirmione 2. Ook daar was het duidelijk minder druk dan in de zomermaanden maar toch was iedereen daar present. Na mijn bezoek aan de haven deed ik nog een stop bij mijn geliefkoost hotel waar we jaarlijks een kleine 3 tal weken verblijven in de zomer albergo bagner. Tijdens de wintermaanden zijn ze altijd gesloten daar het niet genoeg opbrengt om voor 2 of 3 kamers te verhuren het hotel open te houden. Ik belde aan en Fabricio kwam openmaken. Ik werd vriendelijk uitgenodigd in de kelder verdieping waar hun woonvertrekken waren gevestigd. Het was een verassend grote ruimte met living ruimte, keuken en eetkamer. We babbelden een beetje over hoe het met me ging in het verre Griekenland en dronken iets samen. Na een klein uurtje nam ik mijn spullen samen en maakte ik me klaar om iets te gaan eten. Ik ging naar lido galeazzi, een beach bar die we in de zomer ook regelmatig bezoeken die ik had gezien dat hij open was toen ik doorreed richting porto lugana. Ik nam er, jawel 3 keer raden is niet nodig denk ik, een pizza proscuito. Tegen 15u kwamen Marianna en Edoardo ook naar het hotel om een beetje te relaxen in het terme zwembad van het hotel. Ze hadden ook een kamer geboekt voor de komende nacht in het hotel. We relaxeerden samen in het termebad tot ongeveer 19u. Nadien maakten we ons klaar om iets te gaan eten in een restaurantje. Uiteindelijk belandden we in iets nieuws die we nog nooit eerder hadden geprobeerd en liet ik een penne all arabiata aanrukken, iets die in mijn Italiaanse menukeuzes ook hoog staat aangeschreven. Toen we tegen 22u terug in het hotel waren aangekomen kwamen Marianna en Edoardo nog restaurantuitbaters tegen die ze kenden die ook in het hotel waren geherbergd. Ze spraken geen Engels dus het gesprek werd in het Italiaans gevoerd. Ik was tamelijk moe om maar niet te zeggen dat ik elk moment kon crachen dat ik dan maar tegen 23u al naar boven ging.

Dag 118: zondag 03 februari 2008

Tegen 6u kwam de conducteur doorheen de gangen al schreewende eponen estatie Athina Athina!!! Dus tijd om op te staan. Ze komen dit gelukkig goed op voorhand melden zodat je tijd hebt om je spullen bijeen te zoeken en dan in de rij te gaan staan om uit te stappen. De trein had deze keer geen second vertraging, integendeel hij was zelfs een 20 tal minuten te vroeg. Nu ik juist graag eens had gehad dat hij 2 u vertraging had gehad omwille van het feit dat ik mijn vlucht maar om 16u15 had in de namiddag. Maar neen dus, ik installeerde mezelf dan maar met mijn grote koffer en handbagage in de stationsbar. Eerst binnen daar de zon nog niet aanwezig was en vervolgens buiten. Het was zalig weertje vandaag ik schat zoiets van een 15 graden zelfs. Ik nam er dan maar het boek “Double-face” van auteur Jef Geeraerts bij om de tijd te doden. Om 11u nam ik de metro richting aerodromio. Na een rit van ongeveer een uur kwam ik daar ter plekke aan. Ik was dus nog te vroeg voor het inchecken dus plaatste ik me dan maar op een van de bloembakken aan de oprit voor de luchthaven waar ik verschillende CD wagens, met dus hoogstwaarschijnlijk wel belangrijke personen in, zag voorbijkomen. Na een uurtje wachten buiten opnieuw in het zonnetje was het ondetussen iets rond 14u geworden ik probeerde nogmaals om in te checken en deze keer was de balie al open. Ik deposeerde mijn bagage en deed een tochtje doorheen de luchthaven van Athene. Uiteindelijk had ik nog meer dan een uur over alvorens het vliegtuig vertrok en had ik na mijn lunchpakket die bestond uit nog meer overschotten die ik niet meer had opgekregen in Thessaloniki wel zin gekregen in een goeie mc Donalds maaltijd. Het was er wel leuk zitten, het had iets weg van de airport bar in Brussel alleen was het eigenlijk veel mooier ingericht. Je had dus zicht op de gatepoorten en 1van de opstijg en landingsbanen. Toen deze maaltijd naar binnen was gewerkt begon het tijd te worden om naar de gate te gaan daar ik verleden keer in Frunkfurt zoveel tijd heb verloren omwille van de gigantisch strenge controle dat ik zelfs mijn schoenen moet uitdoen wilde ik geen risico lopen. Maar de detector stond blijkbar niet zo fijn afgesteld en gaf blijkbaar geen problemen. Achter mij kwam er een Budhistische familie waarvan er ook de oma present was. Het mens was zwak te been en weigerde eerst haar stok af te geven om door de scan te laten gaan uiteindelijk liet ze haar toch overhalen en toen zakte ze plots ineen. Ze was nog bij bewustzijn maar staan lukte niet meer. De security had alle werk met haar omdat ze bovendien ook nog de doorgang vesperde. Uiteindelijk haalden ze er nog de ambulanciers bij om haar geschikt of ongeschikt te verklaren om te vliegen. Deze stonden het toe maar raadden aan om haar in een rolstoel als speciale cliënt te behandelen bij de lcuhtvaartmaatschappij. En je raad het nooit, de ganse familie zat op mijn vlucht. De vlucht kwam hoewel iets te laat aan dan voorzien maar slaagde er toch in op tijd terug de gatepoort te verlaten met ons erin. Tijdens de vlucht waren er gelukkig geen problemen meer met het oude vrouwtje, want het zou niet de eerste keer zijn dat de piloot rechtsomkeer mag maken omwille van een zieke patiënt. Om 17u30 stond ik op de Italiaanse bodem van de luchthaven Milano Malpensa. Ik zocht er mijn bagage die zeer snel op de band vescheen daar ik nochtans een van de eerste was om in te checken en begaf me naar buiten. Daar stond zoals Marianna het me had verteld inderdaad een “navetta bus” geparkeerd die me van de luchthaven direct naar Milano Centrale (spoorwegstation) zou brengen. Ik had wel geluk, ik had juist de laatste plaats kunnen beachtigen op deze bus, anders moest ik een half uur wachten en vandaag had ik naar mijn mening al genoeg gewacht. Ze waren me hierboven dus eens gunstig gestemd. Het koste me iets van een 6-tal euro maar ik was zo tevreden toen ik in Italië was en er voor enkele dagen kon blijven dat het me allemaal niet veel kon schelen. Na een tocht van een goeie 45 minuten kwam ik aan met de bus. Ik kocht mijn biljetten voor op komende woensdag richting Lausanne te sporen en belde daarna Marianna en Edoardo op om te vragen waar ik ze kon vinden. Ze stonden geparkeerd aan het Bristol hotel, vlak tegen de laterale uitgang. Ik had geluk, ik kon ze teug vinden daar Edoardo, raar maar waar, nog steeds zich verplaatste in de Lancia Thesis. Een auto waar ik dol op ben op gebied van design. Toen ik de kilometerteller zag kon ik wel constateren dat de laatste keer dat hij gereden had moest dateren van juli toen we naar Verona naar de arena zijn gereden want veel meer kilometers stonden er niet op. We waren allen blij van elkaar terug te zien en babbelden een beetje over hoe het nog verder in Thessaloniki was geweest en of we nu daadwerkelijk naar het gardameer komen dit jaar enzovoorts. Uiteindelijk reden we richting Cremona uit daar noch Edoardo een vrije dag had noch Marianna op maandag, vandaar hadden we beslist om eerst iets in de buurt van Cremona te gaan eten dan Marianna thuis af te zetten en dan dat Edoardo me ging afzetten in het hotel die ze hadden gereserveerd voor mij. Zo gezegd zo gedaan. We gingen binnen in een gezellig typisch Italiaans restaurantje waar en maar 2 andere tafeltjes ook bezet waren, maar het eten was verukkelijk. Het deed zeer goed om nog eens het gevoel te hebben van een lekkere echte Italiaanse pizza die smelt op je tong. Tegen 22u30 vroegen we de rekening en kort daarna zetten we Marianna ook nog thuis af. Nadien volgde er nog een autorit van een kleine 50 minuten richtin Lago di Garda meerbepaald Sirmione del Garda, hotel Boiola. Toen ik er aankwam zag ik al dat het geen misse dinges was. Een superchique hotel met terme afdeling vrij toegankelijk voor alle hotelgasten. Ik ging naar mijn kamer en tegen middernacht was ik geïnstalleerd en kon ik eindelijk gaan slapen. Mijn ogen vielen echt dicht van de slaap.

Dag 117: zaterdag 02 februari 2008

Deze morgen had ik normaal bezoek van OTE, de telefoonmaatschappij hier in Griekenland om mijn telefoonlijn te komen aansluiten. Men ging komen tussen 8 en 12 en meerbepaald om 9u15. Toen ik mijn wekker hoorde gaan om 8u45 was er echt geen opstaan aan. Het was nu al de 2^de dag op rij dat ik echt vroeg moest opstaan en het ging dus aan geen kanten. Ik zou de parlofoon toch horen dus duwde mijn wekker uit en ging terug slapen. Om 9u30 was de man van OTE er en ging de parlofoon dus inderdaad over. Ik jumpte uit mijn bed van mijn laddertje en opende de deur. Ondertussen had Verena ook al gehoord dat ik wakker was en opende ze ook haar deur. Ze zag dat ik inderdaad net uit mijn slaap kwam dankzij mijn piepkleine oogjes. Nadien, toen de man de telefoonlijn gelinkt, na eerst een foute poging te hebben ondernomen daar hij dacht een centrale unit te hebben gekoppeld die uiteindelijk niet gelinkt was met mijn kamer, hielp ik Verena met haar koffers naar buiten dragen en een taxi te nemen richting nieuwe flat voor haar. Het was een tamelijk lange rit zo na een klein kwartiertje doorheen het razende Griekse verkeer door te stromen, arriveerden we aan haar nieuwe adres die genaamd was Agios Nesteros. In het appartement was er al een Duitser genaamd Manuel woonachtig tijdens de eerste semester mijn de medebewoners hadden enkel maar 1 semester dus vandaar dat er mogelijk was om te verhuizen. Ook Marta (Poolse) verhuisde nu naar dit appartement omdat er 2 plaatsen vrij waren en omdat ze niet verder kon dan verhuizen omdat als je je erasmusverblijf verlengd met een semester er niet langer plaats is voor je in de residentie. Het appartement rook aan de inkomgal naar beerputachtig, ik dacht ai waar is zij naartoe verhuist want ze had me al toevertrouwd dat ze nu maar €150 per maand moest betalen. De gang mocht dan hier en daar wel gigantische vochtplekken en schimmelvorming vertonen die een gigantische stak afgaven in het appartement zelf was er niets van waar te nemen. Het appartement zelf was aan de zeer oude kant maar er was een mooi terras op de zonnezijde voor alle 3 de kamers. Verena had een kamer met dubbel bed zelfs. Nadat we alles hadden gedropt in haar kamer maakte ik kennis met Manuel en hadden we een kort gesprek  die moest dienen ter inleiding en ter kennismaking. Nadien moest Verena zowel als ik nog naar de OTE shop om het internet te regelen. Daar was het al precies op zondagsdienst dat het draaide, er waren nog 2 vrouwen aanwezig die eerder de indruk gaven van nog een koffie aan het drinken te zijn alvorens de winkel te sluiten dan effectief te werken. Daar werden we nog maar eens allebei teleurgesteld met een antwoord die ons niet echt zinde. Daar ons nummer nog niet in het systeem zat konden ze nog niets doen voor de internet connectie. Na dat we beide een beetje teleurgesteld waren en het al ondertussen 13u was geworden beslisten we dan maar om samen terug te keren om mijn boeltje nog verder de pakken en dat zij haar kamer kan poetsen. “De rus” (de loopjongen van de huiseigenaares Mevr Trampouki) kwam normaal om 15u om de overdracht van de sleutels te doen en de inventaris te controleren. Hij was er reeds al om 14u30 maar hij zag dat we beide nog erg bezig waren dus trok hij zich nog voor eventjes terug vergezeld met een frappé en een sigaretje. Om 15u15 kwam hij nog eens kijken en waren we net klaar. Alles was in orde alleen was er bij mij zo gezegd een deken verdwenen waarvan ik niets afweet, dit zou van mijn borg afgetrokken worden maar daar ik verander van kamer nu en er gen document werd van opgemaakt zullen we dus zien op het einde van de 2^de semester of ik nu effectief iets moet betalen of niet. Nadien werden eerst Marta en vervolgens Verena uitgecheckt. Ik moest dan alles zo snel mogelijk verhuizen naar de kamer naast mijn deur maar dit betekende 2 volledig gevulde en loodzware valiezen en daarenboven nog een 20 tal plastiek zakken met allerlei dingen in. Om 16u na een telefonische discussie met de huiseigenaar over het deken die ik niet heb die verdween was iedereen weg. Marta met haar valiezen Verena met het laatste wat ze nog niet had meegenomen en “de rus” na zijn werkzaamheden te hebben verricht. Nadien was de rust op de derde verdieping dus teruggekeerd. Ik had eerst niet het plan om al bepaalde dingen terug uit te pakken maar ik dacht dan van als ik terugkom in maart staat deze puinhoop mij te wachten en zo leuk is dat ook niet als je toekomst en je daar al direct kunt aan beginnen. De dingen die ik al in het kleine kastje kon plaatsen rangeerde ik al en alle poets en huishuid middelen in een bassin. Toen dit alles al geklaard was bleven er zelfs maar een 3 à 4 tal zakken meer over. Weliswaar aan de grote kant maar niet onoverkomelijk. Toen ik de klok raadpleegde had ik nog tijd om de laatste dingen die me nog resten in de frigo op te eten en me klaar te maken voor vertrek richting station. Om 22u30 verliet ik mijn nieuw kamertje wel al met spijt in het hart daar ik er zo hard heb moeten voor knokken om ze uiteindelijk te hebben maar toch wel opgelucht dat ik geen maand zou moeten gaan duimdraaien in Thessaloniki. Iets wat ik de voorbije maanden al genoeg heb moeten doen maar met het grote verschil nu dat alle beste vrienden weg zijn hetzij definitief, hetzij voor vakantie. Tegen 23u15 was ik in het station wat me dus nog tijd gaf om even op adem te komen alvorens aan de reis van vele uren en vele kilometers met tussenstops een beetje overal in Europa om uiteindelijk in België uit te komen. De trein richting Athene vertrok stipt op tijd om 23u39. Ik installeerde me in mijn bedje daar het een slaaptrein was en wachtte daarna nog een beetje aan de venster om Thessalonikaans grondgebied vaarwel te zeggen voor meer dan een maand. Ik had wel geluk. We waren maar slechts met 3 in de slaapcabine van 6 niet zoals die keer toen ik ben toegekomen in september. Eenmaal we Thessaloniki uit waren kroop ik onder de lakens en deed de licht uit voor iedereen. Middernacht was ik zelfs al aan het slapen.

Dag 116: vrijdag 01 februari 2008

Vandaag was het effectieve vertrek van Jim dus gepland. Daar ik eigenlijk het heel goed met hem heb kunnen vinden hier gedurende mijn verblijf vond ik het dan ook maar mijn plicht om hem naar de luchthaven te begeleiden. Om 7u had hij afgesproken met Kyriakous, de persoon of zeg maar knechtje van mevrouw Iro Trampouki die de eigenaar is van het gebouw, om de sleutels te overhandigen. Hij had de marge ruim genomen zodat een kans op gemis van de vlucht erg klein was. De vlucht was om 10u30 dus tijd genoeg over dus. Eerst was het plan om met de taxi te gaan maar moesten we dit doen zouden we nog veel meer te vroeg zijn dus ging onze keuze uit naar de bus. Deze kwam nadat we er zo ongeveer een klein halfuurtje hadden staan wachten. We realiseerden ons dat het de eerste keer was dat we de zonsopgang zagen vlak na het opstaan, tot noch toe was dit enkel vlak na het thuiskomen geweest als we de zon al zagen opkomen. Tegen 8u45 en dus een busrit van een klein uurtje waren we in de luchthaven. Het fabriekje moest daar blijkbaar nog op gang komen daar er nog niet veel volk aanwezig was achter de balies. Na een eindje checkte Jim zijn bagage toch in en dan babbelden we nog een beetje over hoe hij het hier had ervaren en over de laatste dagen en jawel hoor daar zaten ook wel wat roddels tussen. Kort na het inchecken kwam Michaël, (duitser) maar door het leven gaande met bijnaam Kasi modo onder de erasmusers omwille van zijn onweerstaanbaar uiterlijk(voor een horrorfilm hoeft er zelfs geen masker gemaakt te worden) ook aan in de vertrekhal. Hij moest hetzelfde vliegtuig hebben als Jim, maar Jim was er nu zo happig niet op om samen te zitten met hem dus gelukkig was hij reeds ingecheckt en was de kans dat ze naast elkaar zaten zeer klein. Nadien nam ik afscheid van mijn goede Hollandse vriend en nam ik de bus terug huiswaarts nadat ik er eerst nog 32 minuten heb mogen op wachten. Het draaide al tegen 11en aan als ik terug in de stad was. Ik moest nog naar Koutousi maar wilde eerst nog ontbijten dus eerst ontbijten en de computer ophalen uit mijn kamertje. Daarna naar het kantoor van erasmus waar het aanzienlijk al begon te verdrukken door de aankomst van nieuwe studenten en de uitcheck verrichting van de studenten die maar voor 1 semester bleven. Toen het mijn beurt was kreeg ik eindelijk te horen wat ik al zo lang had willen weten, ik mag verhuizen naar de single kamer naast mij. Het schijnt de beste kamer te zijn in het ganse gebouw met een mooi terras aan de schaduwzijde maar met zicht op een parkje. Dus morgen word pakkendag! Nadien wilde ik nog gauw even binnen in de bibliotheek binnenwippen om mijn mails op te halen en er wat te sturen om dan om 15u met Verena naar Cosmos mediterean shopping center te trekken. Dit was echter wel zonder het brandalarm gerekend. Net voordat we de deur wilden uitgaan om het gebouw te verlaten begon de miserie weer. Het brandalarm in de residentie was niet meer te stoppen. Ik belde naar de huiseigenaar om dit te melden en na een half uur kwam de knecht om het gebeuren te herstellen. Toen we terug thuis waren zagen we hoe hij het had opgelost. Hij had gewoon in elke kamer de branddetectoren weggehaald, een originele oplossing natuurlijk voor een probleem die we nu toch al een maand of 2 kennen. We vertokken dus naar Cosmos om een ski outfit voor mij uit te gaan kiezen. Ik had daar een grote winkel gezien tijdens 1 van mijn eerdere bezoeken dus zo wist ik waar ik naartoe moest. Uiteindelijk ging ik naar huis met een skivest, skibroek, sokken en schoenen. We zullen nu dus zien hoe ik me ermee heb maar ik ben er zeker van dat het gaat tof zijn. Bovendien heeft Romina, (Zwitserse rotaracter) een paar jaar geleden nog ski cursussen gegeven dus dat zal wel goed komen denk ik, hoop ik althans. Het was al 19u toen we alle inkopen hadden gedaan en dus 20u tegen dat we terug thuis waren. Ik had nog maar eens frieten met biefstuk op mijn menu gezet en begon dan maar met het schillen der aardappelen. Daarna begon ik al te pakken voor mijn verhuis van morgen en mijn reiskoffer. Om middernacht was ik al wat geschoven maar totaal nog niet zoals ik het wilde. Ik sloeg dan nog aan de babbel met Emilia die ook nog wakker was en die vertrok naar Athene en zo werd het alweer 2u30 tegen dat de moed in mijn schoenen zakte om na haar bezoek nog verder te pakken. Ik ging dan ook maar slapen.

Dag 115: donderdag 31 januari 2008

Op deze mooie zonnige dag gingen ik en Verena nog maar eens proberen om het erasmuskantoor te raadplegen betreffende de verhuizen die op het programma stonden komende dagen. Wat wel moest vermeld worden toen we maandag in het kantoor aanwezig waren was er sprake dat het woensdag ging gesloten zijn maar dat ze donderdag geheel terug ter onzer beschikking gingen staan. Maar dit was zonder het hoofd van de Orthodoxe kerk gerekend, deze had zijn hoofd komen te leggen op maandag en dit betekende dus dat ze tijd nodig hadden om te bidden dus naast de gewone woensdag van religious holiday komt er nog een extra donderdag bovenop. Daar we niet zeker waren of het nu effectief ging open zijn of niet namen we toch het risico en spraken we met elkaar af om tegen 11u30 naar het kantoor te trekken. Ik had al in lang niet meer gezwommen dus nam ik nog mijn zwemzak mee nu ik daar toch in de buurt was kon ik het maar meepakken om nog eens een slagje in het 50 meterbad te slaan. Op de faculteit aan gekomen was het duidelijk, ze waren gaan bidden de kwistenbiebels, alles was gesloten en er waren zelfs examens gewoon doorgeschoven naar verder in de periode ook voor erasmus studenten. Ik zag wel dat de bibliotheek open was maar met zwemgerief kan je daar weinig gaan verrichten. Ik wandelde dan maar verder met Verena naar het zwembad daar ze niet wist waar het was en jawel hoor ook daar was het zonder het hoofd van de orthodoxe kerk gerekend, potdicht was het hekken. Niets aan te doen dus terug naar huis dan maar. Het was echt wel lekker weertje en net toen we terug binnentraden in het gebouw, kregen we het lumineuze idee daar ik een paardagen geleden in het toeristisch bureau was gaan vragen waar we het dichtste strand konden vinden om eens die richting uit te gaan. Het was toen iets van 12u dus eigenlijk perfect moest het ons nog 2u in beslag nemen om die richting uit te geraken. We klopten aan en zetten bijgevolg Emilia en Marta uit hun bed om hen ook mee te krijgen. Om 13u15 was het uiteindelijk gelukt en was iedereen vertrekkensklaar. We trokken richting bushalte aan de white tower daar we daar bus nummer 3 konden nemen en deze doet namelijk minder stops dan de andere dus zouden we sneller aan de eindhalte Ikea moeten arriveren. Daar stapten we over op bus 72 die ons richting stranden moest brengen. Om 15u waren uiteindelijk op plaats van bestemming. Het weer liet niet toe om te zonnebaden daar er een zeer klein fris briesje heerste maar we lieten het niet aan ons hart komen en deden een goede wandeling. Eerst waren we aanbeland in een haven van gemiddelde grote. Het lag er vol vissersschepen en visserscheepjes evenals een gezonkene. We wandelden gans de haven rond of toch tot zover we konden geraken. Nadien namen we de bus voor een stukje terug daar ik een strand had gezien met lantaarnpalen dus dit moest wellicht al iets toeristischer zijn dan hetgene die zich vlak tegen de haven bevond. En dat was het wel blijkbaar. Toen we daar uitstapten zagen we dat ze de zeedijk gans hadden mooi

Dag 114: woensdag 30 januari 2008

Ook vandaag stond er een tocht nar de bibliotheek op het programma. Het was opnieuw opgenomen in het programma maar dit keer om 12u00. Opnieuw stapte ik uiteindelijk alleen op daar de andere hadden beslist om toch iets anders te doen. Ik arriveerde aan de bibliotheek tegen 12u10 en ik zag dat ze gesloten was. Hasan (Turk) stond ook te wachten tot ze openging en wist me te vertellen dat het tot 13u ging duren. Ik dacht dan bij mezelf, eigenlijk het weer is goed en de draadloze connectie voor internet werkt buiten ook. Waarom zou ik me niet gewoon plaatsen op de muur in de stralende zon onder de mooie blauwe hemel. Het was echt wel goed om daar te staan. Ik had toch 2u batterij dus waarom zou ik het niet doen. En zo gebruikte ik mijn ganse batterij dus op met buiten staan e-mailen en internetten. Mijn batterij was op tegen 14u en vond het echt een schande moest ik met dit weer binnen gaan kruipen dus wat was een andere mogelijkheid wandelen. Ik ging over Kassandrou zodat ik mijn computer kon afleveren en klopte aan bij mijn buren zodat ik mensen kon sprokkelen en dat ik niet alleen moest wandelen. Ik vond Verena bereid om me te vergezellen nadat ze eerst nog iets at. De wandeling voerde ons over de zeedijk naar het einde via Makedonia palace. Tijdens onze wandeling hadden we het onder andere ook over de solden en dus kwam Zara ter sprake. Het was lang geleden dat ik er geweest was dus we konden maar eens een blikje binnen werpen om te zien of er voor mij nog iets te vinden was. Ik vond uiteindelijk nog een tof hemd en een sweater voor een kleine €30. Tegen 18u waren we terug thuis beland en nog geen 5 minuten later kwam Jim me opzoeken. Om 21u was het vertrek naar de taverna voor zijn afscheidsdiner. Hij vertrekt wel maar op vrijdag maar zo heeft hij morgen nog een rustige dag om alles in te pakken en de dingen te doen waarin hij zin heeft. Hij bleef nog tot ongeveer 19u bij mij en dan begon ik in plaats van uit te rusten waar ik veel zin in had aan de lijst van adressen te werken van de mensen die hier in het gebouw hebben verbleven. Ik had een lijst opgehangen zodat het makkelijker zou zijn om mensen terug te kunnen ontmoeten in het verdere leven. Het werd al snel 21u en toen kwam Torbin me halen zodat we konden vertrekken. Het uitzwaai team bestond uit Sofia en haar zus, Alexander en zijn zus, Kamilla, Saartje, Jim, Torbin en mezelf. We trokken naar een taverna vlak naast diegene waar we Sacha’s afscheid hebben gevierd. Het was er best wel gezellig. Omstreeks middernacht was het dinner afgelopen. Om de een of andere mirakuleuze wijze viel Jim in een bloembak nochtans hij niet aangeschoten was en toen we plots allen hondepoep roken begonnen we ons vragen te stellen. Jaja hij was met zijn hand in een hondepoep gevallen en doordat hij kort na zijn val met zijn hand op de schouder van Alexander had geklopt was de poep volledig opengesmeerd op diens lederen jas en dit was hetgene we roken. Zo konden we ons niet laten zien in een bar dus dan was er maar 1 mogelijkheid en dat was over huis paseren om deze walgelijke stank te verwijderen. Alexander, zijn zus, Torbin en Jim wensten nog naar de Matsi residentie te gaan daar er ook daar en afscheidsfeestje plaatsgreep van Michael die daar in het gebouw woont. Ik wenste me terug te trekken omdat de Matsi bevolking niet echt mijn ding is en ik er eigenlijk wel eens goed aan zou doen om eens vroeg te gaan slapen. Toen dacht ik van ik kan eigenlijk nog mijn blog schrijven dus uiteindelijk werd het toch alweer 01u45 tegen dat ik onder mijn lakentjes kroop.

Dag 113: dinsdag 29 januari 2008

Vandaag was er afgesproken om samen met Jim en Torbin naar de bibliotheek te trekken. We hadden wel voorzichtig geweest met de tijdsplanning omdat we de laatste dagen het slapengaan nogal laat hadden ingezet dus hadden we gezegd tegen 12u30 klaar om naar de bibliotheek te vertrekken. Ik was tegen 11u wakker dus dit ging perfect lukken. Om 11u30 kwam Torbin naar mijn kamer om te vragen of het nu was dat we gingen vertrekken of over een uur. Hij was half in paniek want nadat hij foto’s had overgezet van de stick van Marta gisterenavond. Er was een groot probleem opgetreden met zijn computer daar hij via zijn “mijn computer” er niet meer in slaagde zijn schijven te openen. Hij wilde dus zo snel mogelijk naar de bibliotheek om een update van zijn Norton Antivirus programma te hebben zodat hij een volledige systeemscan kon uitvoeren. Hij ging dus niet wachten. Om 12u30 kreeg ik dan nog een bericht van Jim dat hij eigenlijk zich nog te moe voelde en dat hij totaal niet klaar was om te vertrekken dus dat ik kon vertrekken. Ik was net vertrekkensklaar op dit moment dus vertrok ik dan maar richting bibliotheek. Ik trok opnieuw naar het nieuwe gedeelte. Dit had ik nog maar sinds gisteren ontdekt en ik vond het er veel gezelliger. Ik was zelfs verrast dat er zoveel plaats was binnen en dat het zelfs makkelijk was een stopcontact te vinden. Ik bleef daar tamelijk lang hangen niettegenstaande het mooi weer was buiten. Ik moest nog mijn blog plaatsen en bijschrijven van de voorbije dagen en daar ik zaterdag vertrek had ik niet veel andere keuze dan dit zeer up to date te houden. Nadien nog wat gechat en wat ge-sms en de tijd ging zeer snel voorbij. Om 5u pakte ik alles samen en begaf ik me terug huiswaarts. Eerst nog een babbeltje slaan met Verena, Marta en Emilia van mijn verdieping en dan bleven de deurtjes alweer openstaan iets wat ik eigenlijk wel tof vind. Zo kunnen we tegen elkaar babbelen zonder dat we veel moeite moeten doen en zo is er niemand alleen thuis. Om 17u45 kwam Jim naar mijn kamer en aperitiefden we alvorens aan het eten te beginnen. Vanavond stond er kippensteaks met frieten op het menu. Daar ik mijn frigo moet leegkrijgen voor ik vertrek moet ik mensen inviteren want anders krijg ik hem nooit leeg de komende dagen. En dan heb ik natuurlijk liefst dat het mensen zijn die iets te vertellen hebben aan tafel dan mensen die ik niet kan horen of zien. Dan was het moment van koken aangebroken en speelde Jim een nogal ondeugend spelletje met Marta. (The €500 game). Ik bespaar de uitleg want die is te lang om uit te leggen maar je moet weten dat zij hier een zekere reputatie heeft in het gebouw, om het op zijn zachtst uit te drukken. Toen wij aten aten Verena en Marta ook en nadien verzamelden we in Verena’s kamer om de avond al spelend door te brengen. De keuze ging deze avond naar “die dobbelsteine spielen”. Een creatieve vertaling op niveau van Jean-Marie Pfaff die de duitse taal ook zeer machtig is bovendien. Om middernacht sloten we het spel af daar het begon te vervelen en ging iedereen zich terugtrekken uit haar kamer. Jim kwam nog even bij mij binnen en hadden nog over een babbel hoe goedkoop het eigenlijk wel was en hoe simpel ze eigenlijk wel niet was. Dit was nadat ik Jim had gered van het feit dat ze al bij hem op de schoot zat en dat hij eigenlijk van haar niets moest weten. Ik had hem als het ware van een ongewenste intimiteit gered. Nadien kwam hij nog even binnen in mijn kamer en wat te babbelen en om 2u gingen we dan uiteindelijk ook slapen.

Dag 112: maandag 28 januari 2008

Deze morgen moest ik er nog maar eens uit. Het lijkt dat ik het elke maandag heb zitten dat ik moet opstaan. Dit keer moest ik tegen 11u klaar zijn zodat ik samen met Verena naar het erasmuskantoor kon gaan waar de overdracht van de kamer zou plaatsvinden bij mevrouw Koutousi. Verena zat wel met een ding erg verveeld en dit was dat ze per ongeluk naar Christina een bericht had gestuurd over haar kamer die eigenlijk aan mij gericht was dus die was ook van de partij om mee te gaan daar ze ook interesse had in die kamer die gekend staat als de beste kamer in de residentie. Gelukkig had ik natuurlijk nog het wapen achter de hand dat ik naar Koutousi al een mail had gestuurd dat in het geval Verena zou vertrekken ik liever haar single kamer zou hebben dan diegene waar ik normaal zou moeten naar verhuizen. Nu is het dus afwachten wie het gaat zijn. AL kan ik zeggen dat ze zelf zegde van we kunnen daar nu toch geen ruzie voor maken maar tegelijkertijd keek ze met een blik naar mijn van “ik kan je wel vermoorden”. Never mind ik laat het gewoon over me heen gaan, het is gewoon de kwestie van snel zijn vind ik en iets anders doet daar niet toe. Dus om 11u vertrokken we met onze bende van 3 naar het erasmus kantoor. En je raad het nooit, mevrouw Koutousi was er niet vandaag. Maar we konden aan de andere mevrouw die de schoolzaken regelt een bericht nalaten en dan ging ze dit wel doorgeven aan mevrouw Koutousi, die ons dan een van de komende dagen zou contacteren. Nadien ging ik op zoek naar mr Floropoulos om mijn punten te pakken te krijgen van het van Financial Accounting maar die was nergens te bespeuren niettegenstaande hij had gezegd kom maandag naar mijn kantoor ik ben er toch de hele dag. Dan nog even langs in de bibliotheek en om 15u moest ik terug zijn omdat ik had afgesproken om met Emilia te gaan wandelen deze namiddag. Het was eigenlijk stevig aan het waaien buiten maar dat vond ik best wel iets hebben want we hadden zo een wind hier nog niet gehad sinds september. Kamilla en Svetlana vergezelden ons ook nog en we liepen richting Platia Makedonia. De doortocht was met de wind in de rug, maar dan moesten we nog terug ook natuurlijk en dit tegen de wind in. Emilia en Kamilla kozen een weg tussen de gebouwen zodat ze meer beschut waren tegen de wind en Svetlana en ik gingen terug over de zeedijk. Soms maakte je een beweging maar raakte je niet vooruit. Maar best wel tof. Tenslotte na ongeveer in het totaal een goed uurtje te hebben gewandeld besloten we om terug te keren. We ontmoeten Kamilla en Emilia terug in de champion op onze terugweg, ze moesten ook nog een paar inkopen doen. Tegen 17u30 waren we met zijn allen terug thuis aanbeland. Daar stelde ik de vraag aan Verena en Martaof zij soms niet wilden meegaan deze avond uit eten. Maar ze wilden niet daar ze een beetje aan de lijn wilden denken. Ze gingen een salade maken maar toen de vertrektijd nabijkwam veranderden ze hun opinie en besloten ze toch mee te gaan al was het maar om enkel iets te drinken. Toen we in het restaurant waren kon Verena de druk niet meer aan en bestelde ze haar gefrituurde Fètakaas. En iedereen mocht een proeven ook en het smaakte verrukkelijk. Verder waren er nog 2 spaghetti bologneses en 1 souvlaki bord. Alles was zeer goed en toen we achteraf de rekening zagen dan verschoten we in gigantich positieve zin. We hadden met ons  gegeten voor 24 euro. Ongeloofelijk bij ons kan je daar als je braaf blijft misschien 2 mensen mee voeden en dit dan enkel in een domme snack-bar. Na de spijsvertering te hebben ingezet voerde een korte wandeling doorheen de nu toch wel snijdende wind ons opnieuw naar Zübr. Opnieuw ging onze keuze uit naar het monopoli spel. Nu we met 5 waren en dat Verena Grieks kon was het al heel wat makkelijker spelen. Gisteren wilde je liefst niet op een kans of fonds kaart komen omdat je niet eens wist of het krijgen of betalen was maar nu zou dit toch al minder problemen mogen opleveren. Om 12u30 was het spel afgelopen met Trobin als winnaar en om 1u30 begaven we ons allen naar huis. Jim wilde me nog een paar niet verder definieerbare foto’s tonen die per ongeluk in zijn bezit waren gekomen over iemand in het gebouw en tegen 2u ging ik naar mijn kamer slapen.

Dag 111: zondag 27 januari 2008

En zo is het weekend die eigenlijk hier niet veel van de week verschild ook al weer bijna op zijn einde gelopen. Ik kan ook alweer vermelden dat het opnieuw mijn laatste zondag is hier op grondgebied Thessaloniki toch voor een 4 tal weken althans. Zondag hoort men niet vroeg op te staan dus dan doen we dit maar niet om binnen de lijntjes te lopen zodat je niet opvalt. Ik stond onder mijn douche tegen 11u30 en daar ik hoorde dat mijn zeer geliefde buren ook aan het ontwaken waren. Ik klopte dan maar eens aan om te zien wat er op hun programma stond vandaag. Ze wilden in elk geval vandaag nog eens buiten gaan maar de bestemming was nog niet gedefinieerd geraakt. Ik krijg tijdens mijn gesprek een berichtje van Jim en Torbin dat ze van plan waren om naar de Zoo te gaan. Ja hoor we hebben hier een zoo in Thessaloniki. Alleen moet je je er niet al teveel bij voorstellen. Het is eerder de dieren die wij als Belgen gewoon zijn te zien als je op het platteland verzeild geraakt. Schapen, geiten, kippen en ander gevogelte, konijnen,… . We overlegde of we gingen aansluiten bij Jim en Torbin of onze eigen weg gingen opgaan en besloten inderdaad dan ook die richting uit te trekken. Zowel Marta, niettegenstaande ze niet veel zin had, als Verena gingen mee. We wandelden eerst langsheen de crepa zaak voor de hongerigen te spijzen en begonnen daarna aan de klim daar de zoo ook in het oud stadsgedeelte is gelegen. Het was best warm in de zon. We hadden ons precies allemaal een beetje overkleed maar met de jas op de arm lukte het ook wel en een paar rustpauzes erbovenop geraakten we er zonder potscherven. Onderweg kwamen we een grote kerk tegen die nog niemand van ons had bezocht. We hadden geluk ze waren die juist aan het poetsen en de poetser had gezien dat we eigenlijk wel eens wilden een kijkje binnennemen en die liet ons zonder enig probleem binnen. Na dit kerkbezoek zetten we onze toch verder richting Zoo. Dit was maar op een goeie 10 minuutjes meer van ons verwijderd. Daar aangekomen waren we allen verrast van toch nog het grote aantal wagens die daar geparkeerd stond. Allemaal families hoogstwaarschijnlijk die eens naar de diertjes komen kijken. Op de parking stond er ook nog een periptero (=hoek kraampje die dranken en chips verkoopt) Daar iedereen zijn tank eerder aan de lege kant kwam van de klim was dit natuurlijk de uitstekende gelegenheid om bij te tanken. Daarna waagden Torbin en Jim zich aan een basketbal spelletje die daar stond als attractie. Toen we net hadden beslist om binnen te gaan kwam er nog een grote bende aan en jawel hoor het was de “minder beschaafde bende” van de Matsi inwoners. Dit is geen term die ik uitgevonden heb maar is gewoon de term die we in onze Kassandrou gemeenschap gebruiken. Zowel Verena, Marta als Jim en ik hadden niet echt veel om met die mensen mee te lopen dus maakten we er ons tactisch vanaf door een beetje voorsprong te nemen. Nadien vervolgden we onze tocht naar beneden terug en namen we eerst een beetje repos alvorens aan de avondactiviteit te beginnen. Er stond nog een pizza en een drink te wachten op ons. Na ongeveer een 2 tal uur uitgerust te hebben begaven we ons naar de pizzahut. Alleen Jim en ik waren er van de partij. Nadien volgde er nog een wandelingetje over de dijk richting Aristotle Square om de spijsvertering te optimaliseren en belandden we in de Zübr bar. Daar begonnen we aan een spelletje monopoli en hat was al snel een uur of 2 later tegen dat het spel uitgespeeld was. Wel iets heel verassend was toen we de rekening vroegen kwam de eigenaar naar ons om te zeggen dat het eentje van hem was daar we de meest trouwe bezoekers van zijn zaak waren. We zijn er toch wel zeker 5 op de 7 avonden maar meer dan 2 consumpties op de 2 à 3 uur dat we daar soms spenderen hebben we daar eigenlijk ook nog niet aangekocht maar blijkbaar opnieuw een teken van Griekse gastvrijheid. Tegen 1u30 waren we terug binnen en tegen 2u zat ik onder de “wol”.

Dag 110: zaterdag 26 januari 2008

Nu was het echte moment voor “goodbye Thessaloniki” aangebroken voor Sacha. Ze had haar vliegtuig rond drieën en dus moest ze vertrekken tegen de middag uit het gebouw. Ik ontwaakte tegen 11en zodat ik er in elk geval kon bijzijn. Uiteindelijk toen ik hoorde dat Saartje had beslist om mee te gaan naar de luchthaven besliste ik dit dan ook maar te doen daar Sacha altijd een goede steun en toeverlaat en ook goeie vriendin is geweest hier voor mij. Dus tegen 11u30 was iedereen wakker om afscheid te nemen in het gebouw. Echt iedereen was op post deze keer iets wat nog niet was gebeurd eerder. Om 12u15 namen we dan een taxi richting luchthaven en dan volgde de routine matige activiteit van bagage inchecken, de “exces de bagage” betalen, de koffer bij de politie plaatsen en wachten. Bij het wachten had Saartje een massagezetel ontdekt en ze wilde die echt eens uitproberen dus zo gezegd zo gedaan. Ik hoorde ze soms lachen tot bij mij wat ongeveer zo een goeie 30 meter van me was verwijderd maar ze genoot er precies wel van. Dan kwam natuurlijk het pijnlijke moment van afscheid aangebroken. Een minuscuul traantje werd weggepinkt en de wegen scheiden zich.

Saartje en ik namen dan maar de bus richting centrum terug terwijl we beide het gevoel hadden dat we eigenlijk ook wilden vertrekken. Uiteindelijk in de stad aangekomen was het al 15u en was het dus hoog tijd dat ik ontbijt ging halen. Bij de bakker waren de rekken al geleegd dus had ik geen verdere keuze dan naar champion te trekken. Ik maakte me snel 2 sandwichen klaar met hesp en kaas en begaf me dan maar naar de zeedijk om mijn dagelijkse portie aan gezonde stadslucht op te snuiven. Er was een verassend koude wind eigenlijk maar het ging nog. Tegen 17u keerde ik mijn kar en ging ik terug de berg op. Op het programma had ik gezet om mijn kamertje te poetsen, voor de laatste keer voor mijn verhuis. Ik begon er dan ook maar aan met volle goesting. Mijn vloertje glansde weer dus het had resultaat van te poetsen. Tijdens dat ik aan het poetsen was kwamen Verena en Marta thuis en die vroegen we wat ik op het programma had gezet voor de avond. Er stond niets op en ik wilde ingaan op hun voorste om een kaartavond onder ons drie aan te gaan. We gingen na het eten van een pizza voor mij en hamburgers voor hen van start met een paar spelletjes UNO en daarna gingen we 21en. Nog later speelden we pijke zot verjagen. Dit laatste nam ongevver 2u in beslag om het spel te beëindigen. Tegen 2u30 gingen we alle drie slapen daar het gesprek zelfs stilviel door de vermoeidheid.

Dag 109: vrijdag 25 januari 2008

Vandaag stond er opnieuw een afscheid op het programma. Maar dit was enkel deze avond gepland dus nog eventjes niet aan denken bij het ontwaken. Zoals gewoonlijk was het tegen 11 tegen dat klaar was om naar buiten te gaan. Ik had me voorgenomen om de betaling uit te voeren van de residentie en daar ik niet wist wanneer de bank sloot omdat het vrijdag was kon ik maar beter voor 12u gaan. Uiteindelijk zag ik wel dat de bank nog open was tot 14u30 maar toch beter geen risico’s nemen. Het is alweer een zorg minder voor volgende week. Na de bataling liet ik in het erasmuskantoor snel een kopie nemen van het bewijs van betaling zodat ik kan aantonen in geval van twisten dat ik wel degelijk betaald heb en nog later zette ik mijn tocht verder richting bibliotheek. Zo kon ik nog eens kennis nemen aan de zaken die gaande zijn buiten het Thessalonikaanse grondgebied daar het internet in het gebouw zijn bestaan is opgehouden. Ik bleef daar tot zo ongeveer 15u hangen en begaf me erna terug naar de residentie waar ik normaal met Torbin en Jim had afgesproken om nog een namiddagwandeling te maken. Sacha haar laatste dag was aangebroken en die was dus volop alles aan het inpakken en aan het schoonmaken. Toen ik zag dat ze toch bijna klaar was vroeg ik haar of ze toevallig ook geen zin had in een stevige wandeling met dit schitterende mooie zonnige weer dat het was. Uiteindelijk begaven we ons naar de zeedijk waar we omheen de white tower en voorbij Alexander de Grote liepen met een tussenstop op de trapjes vlak aan de zee. Aan Alexander de Grote namen we een bus die ons naar Kalamaria bracht. Daar stapten we eigenlijk iets te vroeg uit maar eigenlijk achteraf gezien was dit niet zo erg daar we nog een nieuw stuk hebben ontdekt van Thessaloniki waar nog niemand van ons eerder is geweest. We werden aangetrokken dor de zee waar we een eigenlijk op een kleine 2 meter van verwijderd waren en we zagen uiteindelijk een opening om door te steken naar het strand. Het was echt ongelofelijk wat we daar hebben gezien. Het zandstrand lag vol met blikjes, plastic flessen, dode vogels en allerlei andere types of afval. Het was zelfs vies om erdoor te wandelen maar toch deden we het. Uiteindelijk vervolgden we onze weg en kwamen we uit een aan zeer klein maar super mooi en typisch Grieks vissersjachthaventje. In het typische Griekse wit geschilderd en met het merendeel visserssloepen van allerlei leeftijden. Op het uiterste punt stond er een kerkje met ervoor een paar bankjes. We ploften er ons dan maar neer om te genieten van het stralend zonnetje aan de hemel die recht in ons gezicht scheen. Toen het naar 17u begon op te draaien begon het snel af te koelen en beslisten we dan maar om de bus terug te nemen. Om 18u waren we reeds terug in het stadscentrum en gingen we over Kamara terug naar de residentie om een beetje te bekomen en ons op te frissen om om 20u45 naar het restaurant te vertrekken waar het afscheiddiner van Sacha zou plaatsvinden. We waren met een 10 tal mensen aanwezig en hadden bijgevolg een lange tafel. Er werd een beetje van alles besteld zodat iedereen van alles een beetje kon proeven en lieten het ons begaan. Het smaakte allemaal voortreffelijk. Tegen 23u was het eettafereel achter de rug en trokken we met de bende richting “bierbar”. Opnieuw werd er gezellig gekeuveld en het werd al snel 2u tegen dat er beslist werd nog ergens naar een dansbar te trekken. Heel verwonderlijk maar toch viel het verdict om zich naar SKG te begeven de beter in de volksmond gekende Orgie bar voor erasmusstudenten waar ik me niet laat zien. Ik was gelukkig toch al moe en verkoos dan maar naar huis te gaan daar ik me toch maar op 5 minutjes lopen ervandaan bevond. Tegen 2u30 was ik ondergestopt terwijl de andere al ik weet niet wat aan het doen waren in de SKG club. Achteraf heb ik gehoord dat het er nog tamelijk beschaafd aan toe had gegaan daar er niet al teveel volk was.

Dag 108: donderdag 24 januari 2008

De dag van het tweede examen en tevens laatste examen in Thessaloniki van de eerste semester dan wel is aangebroken. Ik had al van maandag een mail gestuurd naar de professor maar hij had nog steeds niet geantwoord. Ik had hem een mail gestuurd dat we om 10u naar zijn kantoor gingen komen om het examen af te leggen en geen antwoord telt voor ons als instemming. Dus mooi opgestaan tegen kwart voor 9, ontbijten en presentabel maken om voor een prof te verschijnen. Om 10 u stond ik daar dus maar professor Floropoulos nog niet aanwezig in zijn kantoor. Hij had er al geweest vertelden zijn collega’s, hij wist af van onze komst maar we moesten om 11u terugkomen. Het was inmiddels al kwart na 10 dus terug naar huis keren voor enkel een kwartiertje thuis te zijn was ook de moeite niet waard om die afstand af te leggen. Dus wachtten we maar een beetje in de gang, en we hadden geluk tegen 10u30 kwam hij ons voorbij en we mochten hem volgen naar zijn kantoor. Daar haalde hij een blad tevoorschijn waar hij naar mijn schatting iets van een 20 tal opgaven had genoteerd uit een boek met pagina nummer. Hij overliep deze opgaven door doorheen het boek te bladeren en toen vertelde hij ons dat we er drie mochten uitkiezen, het maakte helemaal niet uit waaruit in het boek we kozen. 3 van het begin was even goed als een gespreide keuze als 3 op het einde. De logica gebied dat het boek normaal telkens word opgebouwd van makkelijk naar moeilijk dus de keuze was niet echt moeilijk te maken als we de eerste 3 konden kiezen wat ik dan ook maar meteen deed. We mochten plaatsnemen in een kantoortje naast het zijne waar er een grote glazen tafel stond. Hij begon dan maar de opgaven te kopiëren en de oplossing ervan te knippen want in het boek stond zowel de opgave als de oplossing en die mochten we nu eens niet hebben. Hoe onfair zeg, een opgave zonder oplossing op een examen. Neen, serieus. De opgaven waren echt hetgeen je eigenlijk als voorkennis hoort te hebben om aan onze richting van handelswetenschappen te hebben. Anders kan je nooit op boekhouden 1 slagen bij ons. Daar ik een primus was voor boekhouden in mijn 1^ste jaartje aan ehsal ging het dan ook als een mes door de boter om de oplossingen te elaboreren. We kregen tot 13u om het examen op te lossen. Tijdens het examen zaten we soms alleen, er werd in een kantoor achter ons gediscussieerd over allerlei thema’s maar het had veel weg van een koffieklets want er werd gelachen, geroepen enzovoort. Nadien moest de professor zelf nog wat kopies maken en bleef hij in het kantoortje aan de kopieermachine staan met de rug naar ons toegekeerd. Het had eigenlijk gigantisch makkelijk gegaan moesten we willen hebben colaboreren maar het was zo makkelijk dat dit dom zou zijn risico te lopen als je het eigenlijk toch allemaal weet to een goed einde te brengen. Ik werkte tot 12u30 aan het examen wat eigenlijk al lang was maar ik had dan ook mijn T rekeningen en andere zaken zoals balansen uiterst mooi getekend waardoor het meer tijd in beslag nam dan het eigenlijk nodig had. Om 13u stond ik terug thuis en dan maakte ik mezelf snel lunch klaar en pakte mijn computer om naar de bibliotheek te gaan. Het internet die Maria ons had bezorgt de voorbije maanden was zoals ze ons had gezegd afgeschakeld. Daar ik al die biljetten voor mijn trips in februari nog moest kopen moest ik dus noodgedwongen die richting uit. Ik bleef daar een mooi eindje zitten en ging dan huiswaarts tegen 17u30. Kort na mijn thuiskomst ging ik bij Jim aankloppen om te vragen hoe zijn examen geweest was en die was iets minder enthousiast als ik maar het zou normaal geen probleem mogen zijn. Hij moest ook nog naar de videotheek en daar ik hem, Sacha en Saartje had uitgenodigd om te komen eten bij mij moest ik ook nog buiten dus we konden samen eerst langs de videotheek lopen en dan om de kip gaan in champion die ik eerder deze dag had besteld. Ondertussen had Saartje wel laten weten dat ze niet ging komen omwille van het feit dat ze morgen een examen had en ze nogal gestresseerd is  als ze de dag erna een examen heeft wat te begrijpen valt. Want het blijft toch nog altijd een raar gevoel om naar een examen te gaan die meetelt voor 8 creditpunten waaraan je alles samen misschien 3u hebt moeten studeren. Dan nog snel frietjes maken en tegen 19u30 zaten we dus aan tafel met kip met frieten. Kan het nog meer naar onze normen van echte boerenkost gericht zijn? Het was gezellig en we hebben vooral goed gelachen. Het centrale thema waren de roddels die zich doorheen het verblijf hier tussen de verschillende bewoners van het gebouw hebben afgespeeld evenals het keuren van personen en vooral gedrag van mensen die op mijn verdieping wonen. Nadien deden Jim en ik de afwas terwijl Sacha het laatste stuk van haar paper afmaakte. Tegen 23u gingen we nog naar de “bierbar”, nog maar eens, om een slaapmutsje te drinken. Er waren nog 2 Engelse aanwezig die hadden laten weten aan Sacha dat ze daar zaten zodat ze konden afscheid nemen daar ze er morgen niet konden bijzijn omdat ze vertrokken naar Bulgarije. Het gesprek ging voor het merendeel in Engels natuurlijk maar echt duidelijk babbelden ze niet met als logisch gevolg in combinatie met de moeheid dat het gesprek nogal snel saai begon over te komen in mijn oren. We maakten het niet al te laat daar er voor Jim nog een examen was morgen en we allemaal eerder aan de moe kant waren. Ik viel soms echt wel uit en kon totaal niet volgen. Om middernacht waren we terug binnen. Ik ging de trap op en hoorde dat er in Marta’s kamer nog tamelijk wat lawaai was. Er was vergadering van de verdieping precies mijn 2 andere buurmeisjes zaten daar ook en ik werd ook binnengevraagd. Er werd iets gedronken en wat gebabbeld over koetjes en kalfjes en over de dingen die we de laatste dagen hadden meegemaakt. Ik moet wel bekennen dat de tijd sneller voorbij ging dan ik dacht want toen ik de eerst volgende keer op mijn uurwerk keek was het alweer 2u30. Toen ik dit zegde vond iedereen het welletjes geweest en werd er dan maar overgegaan tot het stoppen der gesprekken en gaan slapen.

Dag 107: woensdag 23 januari 2008

Vandaag was het weer niet al te fameus, dat wist mijn computer me toch te vertellen toen ik ontwaakte. Er was zelfs een lichte regendruppel waarneembaar. Ik had bijgevolg al niet veel zin om ver te lopen. Bovendien was het zelfs erg koud toen ik mijn hoofd even buiten stak om toch een frisse neus te halen. Mijn tocht bracht me richting Matsi maar ik was aan de snelle kant terug daar er niemand zich thuis melde als er aan de deur werd geklopt. Ik was dus kort na de middag al terug in mijn kamertje waar het heerlijk vertoeven was dankzij de meer dan welkome verwarming. Ik zocht nog een beetje verder naar de data en prijzen van mijn trip van februari en stelde een algemeen schema op zodat ik wist waar ik wanneer was en waar ik wanneer moest vertrekken. Nadien had ik nog te studeren maar ik had er echt geen zin in. Ik had morgen het examen Financial accounting, maar wist op geen honderd uur in het ronde wat ik ervoor moest gaan studeren om het te kunnen. We hadden geen enkele tussentijdse samenkomst met onze professor gehad en dus het enige wat er kon gedaan worden was het boek lezen waarvan hij ons kopies had laten maken. Juist op het moment dat ik er ging aan beginnen om toch nog eens te overlopen werd er op mijn deur geklopt. Het was Jim, hij had ook geen notie van wat hij moest studeren voor zijn examen morgen en verveelde zich steendood. We installeerden ons dan maar weliswaar met een glaasje cola, en de tijd ging vliegensvlug voorbij. Het was al tegen 18u dat we dan toch planden uit elkaar te gaan om aan het studeerwerk te beginnen, maar toen realiseerden we ons dat we eigenlijk nog niets hadden gegeten. Koken kost normaal een tijdje dus een alternatief werd gezocht en aangezien het bezoek aan “the best” pitta bar al een tijdje geleden was kon dit er voor deze avond wel eens voor door. Na een uurtje waren we terug binnen en begon ik dan effectief aan het nalezen van het boek van Financial accounting. Het was gigantisch saai daar het een materie is waar ik eigenlijk al alles van weet, toch hetgene die in het boek staat uitgelegd. Tegen middernacht hadden we wel afgesproken dat het moest afgelopen zijn met studeren en dat we samen nog iets gingen drinken dan. Opnieuw belandden we in de “bierbar” waar we gisteren ook hadden gezeten. Et was tenslotte examen morgen dus het té laat maken mocht niet, maar eigenlijk lagen we er beide niet echt van wakker achteraf gezien want toen ik terug in mijn kamertje was zag ik dat de klok in de 90° verhouding stond als je er recht op kijkt. Het was dus 3 uur geworden en dit vlak voor een examen. Iets die in België niet echt mogelijk zou zijn of het zou moeten zijn dat je niet rondgeraakt met de stof en dat je meer tijd nodig hebt om alles gestudeerd te krijgen.

Dag 106: dinsdag 22 januari 2008

En zo belanden we alweer op dinsdag. Ik sliep tamelijk lang uit en maakte me al direct klaar daarna om naar de faculteit te lopen want ik kon mijn punten al ophalen die ik op het examen gisteren behaald heb. De prof vond het goed maar wist niet meer exact hoeveel hij me had toegekend. Dus ik moet nu afwachten tot ik de definitieve uitslag krijg door het erasmuskantoor om te weten hoeveel het nu werkelijk is maar het cijfer die hij me vermelde klonk wel verassend goed, zeker als je weet dat het in België een zeer groot bibber en buisvak is. Na deze taak te hebben volbracht kon ik terug huiswaarts keren om lunch en ontbijt tot mij te nuttigen. Het was al tegen 2en eigenlijk maar toch beter eten dan niet eten dus dan deden we dit maar. Na gegeten te hebben kon ik aan mijn trip planning beginnen voor de komende februari maand. Hier valt er niets te ondernemen in de ganse februari maand, noch op erasmusieel gebied en noch op schoolgebied dus waarom zou ik hier blijven plakken in dat geval. Eerst stond er enkel een skitrip op het programma voor een 8tal dagen in het mooie Zwitserland maar toen ik dan opmerkte dat ik over Milaan moest voorbijkomen en overstappen dacht ik waarom blijf ik daar ook niet voor een paar dagen. Dus een heel pak consulteren van websites, treinsites en vliegtuig sites om de uren en de prijzen te weten te komen. Na ongeveer 4u constant gepuzzel kwam ik tot een bevredigende oplossing. Ik ga dus van 02 februari tot ongeveer 2 of 3 maart niet in Griekenland zijn. Het was een trip die eigenlijk aanvankelijk nooit zo uitgesproken en zo gepland was dat hij zo lang ging duren maar uiteindelijk denk ik wel dat het een zeer unieke gelegenheid is om dit te doen. Het werd dus al snel avond en ik kookte me dan maar een klassieke spaghetti pasta en basilico en dit terwijl ik naar mijn favoriete stand-up comedian aan het kijken was namelijk Geert Hoste. Toen dit achter de rug was kwam Jim aankloppen om te vragen of ik geen zin meer had om nog een glaasje te gaan drinken. Hij had de ganse dag binnengezeten om te studeren en ik had ook de hele dag binnengezeten weliswaar om te internetten voor mijn tickets dus dit leek me dan ook maar eens de ideale gelegenheid om vandaag toch nog een stapje te zetten in de wereld buiten het gebouw. We trokken naar de “bierbar” een gezellig kroegje ook niet zo ver van de residentie gelegen. Er was alweer aardig wat volk aanwezig om maar niet te zeggen dat het zo goed als vol zat want er was maar slechts 1 tafeltje meer vrij. Dit werd dan logischer wijze door ons maar ingepalmd. We maakten het, wat moet ik nu zeggen laat of niet te laat, laten we voor het tweede gaan. Allé kom we arriveerden tegen 2u30 terug thuis.

Dag 105: maandag 21 januari 2008

Vandaag was de dag van het examen dus aangebroken. Er moest dus eens extra vroeg opgestaan worden. Het was ongeveer 8u30 dat mijn dag van start ging geef toe toch heel wat uurtjes vroeger dan gewoonlijk. Er was toch wel enige vorm van stress voelbaar nochtans ik eigenlijk niets meer kon doen als voorbereiding voor het examen als hetgeen ik gedaan had. Dus op het gemakje me klaarmaken was de bodschap, snel ontbijtkoeken halen ontbijten en dan maar richting faculteit wandelen die op ongeveer een 10 minuutjes te voet van hier lag. Ik kwam daar aan om iets voor 10en en ik had geluk professor Katraklidis was al aanwezig. Ik zegde hem goeie morgen en vroeg of het mogelijk was het examen te geven. Hij aarzelde eerst even en vroeg of ik het niet op een ander moment wou doen maar prefereert er nu reeds vanaf te zijn. Zonder enig probleem stond hij het toe en drukt hij een document uit van zijn computer. Ik was eerder verrast toen ik de opgave zag want die was dus volledig in het Grieks. De vragen waren idem dito zoals de voorbeelden die we hadden gezien in de les alleen met andere getallen, je kon het herkennen aan het leuke alfabet hier. Hij vertaalde het gewoon dan maar van ja bereken dit dit en dat en dat en dat is het. Hij gaf zelfs nog informatie over iets die je hoort te weten als je het gestudeerd hebt er bovenop. De eerste oefening was de moeilijkste je kreeg de einduitkomst en moest dus in de omgekeerde richting rekenen. Er was naar mijn mening iets dat je mogelijk moest kunnen berekenen maar ik vond het niet echt en ging het hem vragen en hij vertelde me de oplossing. Of je het nu effectief kon berekenen of niet ik weet het nog steeds niet want hij herlas de opgave toen ik hem de vraag stelde en hij zegde me dat hij dit gegeven er inderdaad niet bijgezegd had maar dat ik een een welbepaald getal moest nemen die hij me zegde. Zo kon ik makkelijk de eerste oefening tot een goed einde brengen. Het examen was afgelopen na ongeveer 1u30min. Nadien begaf ik me terug huiswaarts waar ik dan nog met al mijn buren een praatje sloeg voordat ik mijn kamer kon bereiken. Ik nam snel iets te eten en ging vervolgens met Marta aan zee wandelen. We gingen onderweg ook nog een supermarket binnen waar ze een fles of 3 wijn kocht voor eigen gebruik op de kamer en na een dikke 3u30min wandelen bereikten we terug het Kassandrou huis. Het was dus al tegen 18u30 toen en ik had wel trek in frietjes dus, aardappeltjes van onder mijn bed halen en schellen maar. Deze avond was het eens niet met de klassieke fishsteaks maar een echtstuk biefstuk. Het ganse eetgebeuren was achter de rug tegen 21u. Tijdens het eten had ik het ook nog een beetje gezelliger gemaakt met naar de film “my big fat greek wedding” te kijken. Na het eetgebeuren afwassen en dan nog maar eens voor de verandering, daar iedereen nog goed aan het studeren is deze periode en er dus niemand mee te krijgen is om een glaasje te gaan drinken, lanceerde ik me voor de rest van de avond en het begin van de nacht op msn. Het was 2u toen ik afsloot en eindelijk kon gaan slapen.

Dag 104: zondag 20 januari 2008

Jaja, vandaag zal het eens een dagje worden van schoolwerk. Allé of toch een paar uurtjes. Morgen stond het examen op het programma van Econometrics I. Een vak die voeten heeft in de wiskunde en de statistiek. Best wel moeilijk te maken als de prof dit zou willen. Dus best er toch nog wel eens goed naar kijken. Om 11u begon ik er aan. We hadden een drie tal lessen gehad en dus 3 oefeningen opkregen in de tijd deze te maken om te zien of het werkt. Dus deze oefeningen hermaken was bijna het enige ding die je kon doen daar we niets anders in de 3 meetings die we gehad hebben gedaan hebben. Ik begon er dan al maar aan met volle goesting. Het liep als een geoliede machine. De eerste 2 oefeningen samen namen ongeveer een kleine 2 u in beslag. We waren geïnformeerd dat het examen in dezelfde trend ging zijn dus dit moest zeker volstaan als dit goed lukte. Na deze 2 oefeningen besliste ik om me te lanceren in de zon. Het was vandaag opnieuw stralend weer dus waarom niet een break inlassen. Ik ging zoals dagelijks richting dijk maar wilde eerst nog eens opserveren hoe het er in de bibliotheek aan toe gaat dezer dagen. Het was heel herkentelijk. Het deed terugdenken aan de periode wanneer ik hier ben gearriveerd in september. Gigantisch veel studenten allemaal aan een tafel met bijna geen plaats tussen beide. Hoe ze zich daar kunnen concentreren god moge het wijs zijn. Ik prefereer dan toch eerder mijn eigen kamertje. Ik wandelde eventjes rond doorheen de ganse bibliotheek en had een kort gesprek met Olga die daar tussen die vele studenten ook post had gevat. Ze was haar paper voor marketing aan het schrijven. Deze moest eigenlijk al binnen zijn van de 15 maar ja uitstel bekomen is hier nu hoegenaamd geen kunst. Daarna zette ik mijn afdaling richting zee in en moest ik dus kiezen links of rechts. Ik koos voor de rustige kant en nam dus links. Een wandeling van een kleine 2 u in totaal dus. Tegen 16u30 was ik terug thuis en kon ik dus mijn laatste oefening maken voor Econometrics I. Daarna schoot ik me nog eens op de chat en wetende dat ik morgen vroeg moest opstaan maakte ik het voor de eerste keer niet te laat, alhoewel het toch weer 23u was tegen dat ik plat lag.

Dag 103: zaterdag 19 januari 2008

Deze morgen was het toch weer het gewone uur van ontwaken. Verrassend dat een mens toch een patroon opbouwt ongeacht wanneer hij gaat slapen. Vandag stond er niet vel op het programma. Alleen was er een drink voorzien die als laatste afscheid moest dienen. Dit ging van start tegen 16u in de namiddag. Dus op het gemakje opstaan, op zijn zaterdags dus. Ik dacht eraan dat ik eigenlijk nog mijn was ko doen ook in plaats van te wachten tot maandag. Gedane werken zijn goede werken dus met mijn zak gekleurd en wit naar beneden. Ik moest wachten daar er nog een machine van iemand anders bezig was. Ik had tevens zin om pannekoeken te bakken daar het al een hele eind geleden was. Ik maakte dan almaar gauw de deeg. Ondertussen moest de vorige machine al afgelopen zijn dus kon ik naar beneden om mijn was te doen. Onder mijn terugweg naar mijn kamer kwam ik een paar bewoners tegen en die vroegen dus of ik meeging op de uitzwaaidrink van de Zweedse Sarah. De afspraak lag vast op 16u. Ik haastte me dus om nog alles gebakken te krijgen maar ik slaagde er niet in en toen kwam Sofia me halen om naar die bar te vertrekken. Camilla, Sarah natuurlijk, Maria, Sofia, Steffie, Saartje en Jim waren present om mezelf niet te vergeten. We hadden er een gezellige babbel over alledaagse thema’s en de vrees voor de grote terugkeer naar het normale leven. Iets waarmee de meeste van deze companie oog in oog gaan komen te staan komende dagen. Het werd al snel 18u en daar de meeste nog een beetje moesten studeren gingen we dan maar huiswaarts in plaats van tavernawaarts. Handig, ik kon mijn pannekoeken verder bakken en dan met aardbeienconfituur tot mij nemen. Ik had met Jim nog afgesproken om eventueel iets te gaan drinken tegen 23u maar we hadden zelfs de kracht niet meer om van de een kamer naar de ander te geraken dus stuurden we maar een berichtje om te zeggen dat ik me nogal moe voelde nadat hij me had gestuurd dat hij ook nogal moe was om nog naar een bar te gaan om de avond te besluiten. Dus lanceerde ik me maar op de chat waar ik tot middernacht aanwezig was. Nadien ondernam ik nog een poging om mijn boek uit te krijgen maar daar mijn oogjes toevielen hield ik het heel kort nadat ik eraan begonnen was al voor bekeken.

Dag 102: vrijdag 18 januari 2008

De middagstond geeft brons in de mond, en daar de Belgen over het algemeen al tevreden zijn als ze brons behalen was ik dan ook al tevreden als ik dan maar moest opstaan. Ik ontbeet op mijn gemakje en wierp een klein blikje door het raam om te zien wat de dag me zou brengen. Het weer was alweer eerder aan de bewolkte kant maar een lichaam geeft beweging nodig zodat het geen vetplantje wordt dus wandelschoenen aantrekken en naar buiten. Dit keer liep ik de andere kant van de dijk uit. Om te kunnen genieten van de “stilte” is dit de meest aangewezen weg. Onder mijn wandeling zag ik in de verte dat de politie bezig was met nummerplaten af te schroeven van verkeerd geparkeerde wagens. Daar ze hier niet worden weggesleept en geen foto’s trekken schroeven ze hier maar de nummerplaten af om te boete te innen. Toen ik op deze plek arriveerde waar de agenten aan het schrijven waren zag ik een bordeaux rode Skoda staan met zijn neus naar zee gericht en waarvan de ruiten gigantisch bedampt waren. Je kan al raden welke taferelen er zich in die wagen aan het afspelen waren. En dit om 4u in de namiddag op de zeedijk waar er per minuut ongeveer een 20 à 30 man deze auto voorbijloopt en met daarbovenop de politie nog die achter hun rug auto’s aan het bekeuren was die verkeerd stonden geparkeerd. Maar zoals men als bestuurder hoort te weten is een voertuig waar iemand inzit geen geparkeerd voertuig maar een stilstaand en stilstaande voertuigen kan men geen parkeerboete geven daar ze niet geparkeerd staan. Je zag de agenten ook genieten van het beeld van de wiebelende auto. Dit tot op een bepaald moment dat de man in de wagen de blauwe zwaailichten in het oog begon te krijgen. Je kon zien dat hij rechtveerde, zijn raampje open draaide om in zijn achteruitkijkspiegel te kijken wat de agenten gingen doen. De agenten twijfelden precies overlegden een beetje en stapten uiteindelijk in hun wagen en reden weg. Moest je dit in België op de zeedijk proberen ik denk dat je het nogal rap zou geweten hebben en zeker om 16u in de namiddag! Ik zie het de agent al zeggen, zo eerst op je ruitje tikken, wel meneer “Wat bent u daar aan het doen?” “Mag ik eens uw boorddocumenten …” Ja je ziet maar de regelgeving betreffende goede zeden is blijkbaar ook een fenomeen waar ze hier nog niet veel van gehoord hebben dus. Ik wandelde nog verder tot het einde van de dijk en draaide me aan de bar die op het einde gelegen is. Daarna wachtte ik nog tot de zonsondergang op een bankje en keerde ik huiswaarts. Bij mij stonden er vanavond bruschetta pomodoro y basilico op het menu. Om 21u ging er normaal een party van start die moest dienen als uitzwaai voor de Zweedse Sarah die begin komende week al huiswaarts trekt, een van de eerste dus. Om 20u ging ik wel nog aperitieven om op te warmen voor de party samen met Torbin en Jim. We belandden uiteindelijk in een bar waar je op de playstation kon spelen. Het was tegen 22u al toen we onze weg daar korten en dus naar de party in ons gebouw ons begaven. Er was tamelijk veel volk van buiten het gebouw ook alleen spijtig dat het allen mannen waren met een gigantische machostijl daar dan nog bovenop. Echt geen interessante mensen, en het was voor de meeste eigenlijk niet zo leul dat die erbij waren. Het was hoogstwaarschijnlijk een van onze laatste parties die we hier in het gebouw gingen hebben dus wilden we het eerder onder vrienden en kennissen houden maar dit was nu niet zo. De muziek was ook al niet veel soeps maar de Kassandroumensen zochten elkaar op en klitten als het ware een beetje samen. Ik ging tegen 4u s’morgens mijn kamer uit daar er toen beslist werd dat er nog 20%van de aanwezigen een stapje in de wereld wilde zetten.