Dag 175: zondag 27 april 2008

ΚΑΛΑ ΠΑΣΧΑ, ΧΡΙΣΤΩΣ ΑΝΕΣΤH!!! Of in het Vlaams, zalig paasfeest. Vandaag was het dus de hoogdag Pasen. Alweer had ik niet de zin om snel op te staan. Dit was misschien mede veroorzaakt dat het zondag was. Om 12u nam ik mijn ontbijt en dan kwam Verena ook online. We spraken af om om 15u een wandeling te gaan maken op de zeedijk. Het was aan het regenen maar toch, ik had al 3 dagen binnengezeten dus vond ik het maar eens van moeten dat ik buitenkwam. Dus gewapend met paraplu en muziekspeler naar de jachthaven waar we de wandeling gingen laten beginnen. We hadden ook nog vastgelegd dat we na de wandeling nog gingen barbecueën. Ik had genoeg in huis en zo moesten we beide Pasen niet alleen vieren. We vertrokken aan de haven om 15u30 en wandelden de ganse zeedijk af. Om 18u waren we terug in Kassandrou om ons een beetje op te warmen. Ulla had nog een berichtje gestuurd of we konden nagaan f de internetshop open was maar ik liet haar toe mijn internet te gebruiken en ook mee te eten zo is het gezelliger onder ons en zo was zij ook niet alleen om Pasen te vieren. Ik haalde alles uit de vrieskast, zo waren er braadworsten, frieten, hamburgers, fishsteaks,… . Daarna speelden ik en Verena nog een paar spelletjes waaronder de dubbelsteine en de uno. Ulla werkte ondertussen verder aan haar vertaling om een paper te schrijven. Om 22u kreeg iedereen de terugslag van de goede voeding en dan begon iedereen de vermoeidheid te laten merken. Toen ze weg waren was alles al afgewassen dus gewoon pyama aan en nog een beetje tv kijken op mijn computer. Ik was nog geen half uur aan het kijken en viel al in slaap. Ik moest opnieuw opstaan de computer terug over te zetten op de muziekspeler voor de nacht. Ik sliep na deze taak direct terug in. Alweer zeer vroeg dus.

Dag 174: zaterdag 26 april 2008

Het is paasweekend vandaag, althans voor de orthodoxen. Nochtans hadden we geen geluk met het weer want het was fris, zwaar bewolkt en regenachtig. Dus nog maar een dagje thuisblijven. Ik sliep opnieuw tot 11u om het meerendeel van de dag door te komen en keek daarna naar een volledige aflevering van Geert Hoste, de show van 1994. Ik was blijkbaar de enige die de nacht goed doorgekomen was om gewoon te functioneren vandaag. Als ik hoorde hoe de andere zich voelden op dit moment. De andere hadden precies iets te veel van het alcoholische product in zich opgenomen. Zowel Ulla als Verena waren vandaag niet in de mogelijkheid om ingenomen voedingsstoffen in het lichaam te houden. Dit hoorde ik althans van Enrico die zich achter de computer van Verena had gezet om wat te chatten. Deze avond vertrok Enrico terug naar Duitsland, hij had zijn vlucht om 22u en ze vertrokken om 19u zodat men zeker op tijd zou zijn in de luchthaven. Maar daar het paasweekend is was er totaal geen verkeer in de stad en waren ze dus zeker 2u30 op voorhand, voor Makedonia airport, veel te vroeg. Ik bleef gezellig thuis en probeerde nog een filmpje te kijken maar viel om 20u al in slaap.

Dag 173: vrijdag 25 april 2008

Nog een week weg van het verblijf in het Griekse vasteland. Het weer was niet al te fameus bij het opstaan dus, lang slapen was de activiteit om de uren te slijten. Er stond geen enkele activiteit op het programma voor de dag verder in te vullen dus het ging een dagje thuis zijn. Of toch er stond toch iets te doen vandaag, Eva en ik gingen een gesprek trachten aan te knopen met de Polen om de kwestie van Istanbul te regelen met hen want hun gedrag op de verjaardagsparty van Kostas was blijkbaar ondermaats geweest. Hoofdzakelijk te wijten aan het feit dat zij te lui waren maar toch wel het geld wilden innen. Dus om 12u waagden we het samen de eerste keer om bij hen aan te kloppen. Ze openden, maar antwoorden ons ah nee nu niet want we moeten naar de winkel, kom later nog eens terug. 2 uur later stonden we daar terug, ah nee nu niet want we vinden dat Kate en Petros er ook moeten bijzijn, kom om 17u nog eens terug want ze komen deze namiddag langs. Om 17u stonden we daar weer, ah nee ze zijn hier nog niet maar ze hebben een berichtje gestuurd om 20u zouden ze er zijn. Om 20u nog eens aankloppen, maar toen veegden we er ons laarzen aan we hadden lang genoeg gewacht. De discussie brak los, 2 personen tegen 4 zeer fijn. We vertelden dat we hun gedrag ferm ondermaats vonden daar ze niet de minste interesse toonden en wat we zoal hebben moeten doen om dit geld te bemachtigen. Iedereen had liever in zijn bed blijven liggen dan daarheen te gaan. Maar ze konden er niet bij dat we dus hadden beslist het geld te verdelen in meerderheidsstemming zodat de mensen die er iets voor gedaan hebben ervoor vergoed mogen worden. Na een kleine 3 kwartier onderhandelen lieten we ons deel van hun geld achter in hun kamer en namen de benen daar het gesprek over was. De enige die me echt furieus maakte was Hanne, echt een bitch van een vrouw, ze ging gewoon in de persoonlijke aanval en sleepte er alle elementen bij die niets te doen hadden met de conversatie of hoe we het probleem konden oplossen. Ik doe dit normaal niet vaak maar ik maakte een paar gebaren naar haar dat ze haar kwekkel moest houden en verhefte mijn stem in een strenge en zeer luide toon. Ze dreef me zelfs bijna tot het punt SHUT UP te roepen in haar richting maar als ik haar geen aandacht schonk stopte ze na een aantal minuten toch met babbelen daar ze doorhad dat ik toch niet luisterde. Om 20u45 vertrokken Eva en ik dus uit de kamer en overlegden we samen hoe het verlopen was. Om 21u15, meer dan een uur te laat, kwamen Kate en Petros ook aan. Ik ging mij bij hen ook verontschuldigen dat onze beslissing die we hadden genomen verkeerd was maar Kate vloog op me af, het maakt niet uit ik hoef geen verontschuldigingen ik wil Eva spreken hier en nu. Ik zij ok, ik zal haar gaan halen. Eva ging binnen en ze kreeg de volle lading. Kate had al “bepaalde instanties” ingelicht en ze heeft alle bewijzen dat al het geld in haar bezit is en dus zij iedereen moet uitbetalen. Zij is dus verantwoordelijk. Dus het geld die we hadden achtergelaten was niet het volledige bedrag dus het was het volledige bedrag of niets, ze kreeg tijd tot dinsdag anders ging de instantie die ze hadden ingelicht contact opnemen met haar thuisuniversiteit. En dan trok ik dus mijn conclusie, mijn beeld over de oost-europeanen is helemaal veranderd. Ik had namelijk een paar keer over mijn kop gekregen dat ik een kapitalistische westerling was net zoals Eva en dit pikte ik dus ook al niet. Mijn conclusie is, ze zijn zo lui en als er eens een vuil werkje is is er altijd een derde die het voor hen kan oplossen zodat zij zich vooral niet moeilijk hoeven te maken. Eva ging buiten en de traantjes vloeiden. Ze belde snel nog naar Sarah waarmee ze vannacht vertrok naar Sofia. Ze vonden het in elk geval ook een lelijke streek. Uiteindelijk ging Kostas met de rest van het geld, door Eva voorgeschoten gaan babbelen met de Polen. Hoe het verder is afgelopen weet ik niet daar ik hen niet meer heb gezien. Ik ging naar de Winebar omdat Enrico, het lief van Verena haar laatste avond hier vierde en de opwarming voor de uitgang vond plaats in de winebar. Ik vertelde het ganse verhaal daar ook en daar vonden ze het ook laag dat ze van hun zijde geen klein pardontje in onze richting hadden gericht. Daarna dropten we dit onderwerp en babbelden over totaal andere en toffere zaken. Om 3 u landde ik thuis in mijn bed terwijl zij al aan de plezante dronken kant zich in de MO waagden.

Dag 172: donderdag 24 april 2008

Op deze mooi door zon opgevulde dag was er voor deze maand de derde trip gepland. We gingen dit keer in de richting van Edessa trekken. Edessa is een dorpje op een kleine 150 km vanThessaloniki vandaan waar er zeer mooie watervallen gesitueerd zijn ergens midden in de natuur. Ik maakte dat ik om 11u30 bij Verena was dus moest ik om 10u45 vertrekken daar ik eerst nog langs de beenhouwer moest passeren om vlees te kopen voor de barbecue die gepland was voor deze avond. Ik kwam daar mooi op tijd aan zodat we allen samen naar het station konden vertrekken. Dit lag slechts op een 5 minuutjes wandelen van de flat dus was schitterend om de trein van 12u15 te kunnen halen en tevens ticketjes te kopen ervoor. In het station aangekomen wilde de dame aan het loket maar niet begrijpen dat we 2 studenten waren en 1 normaal tarief. Bovendien toen we dan zo ver waren dat we over de juiste tickets beschikten dan verstonden we er ons nog niet aan. Verena en ik hebben een ticket met 25% reductie en Enrico met het volle tarief had slecht 30 cent meer te betalen. Dus €4.20 en €4.50 niet te begrijpen maar daar we al weten dat je nooit in Griekenland moet pogen om de logica te achterhalen dachten we dan ook niet meer verder. Na 1u en 30 minuten in de trein te hebben gezeten en enkel groene bergachtige zones te hebben gezien kwamen we aan in Edessa. Het station was niet zo uitmuntend dat je direct zou zeggen ok dit is een zeer toeristisch plekje. Je moest de sporen oversteken en dan snuiven welke richting je uitmoest, geen bordje of indicatie welke richting je uitmoesten. We wandelden dan maar door onze logica te volgen de straat in die recht op het station uitkwam daar het er een tamelijk belangrijke straat uitzag voor het dorpje. Na een 500m stappen kwamen we dan toch een eerste indicatie tegen die ons duidelijk maakte dat we links moesten afslaan richting waterfalls. Dit deden we dan ook en inderdaad na een beetje wandelen naast de rivier die de watervallen wellicht moest veroorzaken kwamen we uit op een mooi aangelegd parkje en hoorden we het water vallen. We liepen daar een beetje rond en trokken gigantisch veel foto’s. Alles moest precies worden vastgelegd alsof het de laatste kans was om dit te zien. Dan daalden we de trappen af op een shot te nemen van beneden af van het ganse gebeuren. Beneden troffen we een bordje aan met hamp factory, niemand van ons wist wat dit was dus nieuwsgierig dat we zijn dan maar de aanwijzig volgen. We kwamen uit op een klein maar ook mooi aangelegd klein fabrieksterreintje waar op het einde een terrasje was waar niemand zat. We zagen van daar in de verte een restaurantje of een terrasje gelegen op de hoogste rock met hoogstwaarschijnlijk een gigantisch mooi zicht. Dit was dus de bestemming voor de volgende stop. Daar nutigden we een natje en nadat we de duppels hadden overleefd en we vaststelden dat het tijd was om ons te liften om terug richting station te gaan om de trein van 17u15 te nemen. Maar toen we begonnen te wandelen zagen we een bordje met aquarium. Iets wat we nog niet hadden gezien. De volgende trein was om 18u30. We hadden tijd en moesten voor niets terug zijn dus besloten we dan maar dit aquarium te bezoeken. Er waren vele slagen leguanen, krokodillen,… . We bleven daar verrassend langer dan verwacht want toen we buiten kwamen hadden we net tijd om op ons gemak ons naar het station te gaan. Dan maar terug de trein op naar Thessaloniki. Om 20u waren we terug, nog eens langs de hondenwinkel lopen om te zien welke hondjes ze nu hadden opgesloten in de glazen kooi die volgens mij veel te klein was. Om 20u30 begonnen we aan de barbecue, we discuteerden een beetje over het Istanbulverhaal en dan nadat het vlees ongeveer 45 minuutjes had liggen roosteren konden we aan tafel gaan. Om 23u30 nadat alles was naar binnen gewerkt, alhoewel alles, we hadden nog een portie voor ons allemaal voor 1 van de komende dagen. Manuel vertrok, iets wat we allen nogal boertig vonden daar hij niet de minste inspanning had geleverd bij de barbecue en dan gewoon had het eten in zijn kas geslaan en terug weg. Maar niemand vond het erg dat hij echt weg was omdat we er eigenlijk als gezelschap toch niet veel aanhebben in de gesprekken. Daarna bekeken we nog de foto’s van de dag en de vorige dagen en dan was het al tegen 1u. Toen nog een afsluitend drinkje op het terras buiten en toen we naar buiten keken en zagen hoe bewolkt het wel was dan dacht ik dat het maar beter was om ervandoor te gaan zodat ik nog droog zou arriveren thuis. Om 2u was dit het geval en nog geen 10 minuten nadat ik thuis was  begon het te drashen.

Dag 171: woensdag 23 april 2008

Nog maar eens een dag overgoten van een wolkenloze hemel en sterke zonnestralen maar ik legde mezelf op, niet buiten alvorens alles gedaan is wat je moet doen. Zo had ik het ganse Istanbul verhaal neer te schrijven waar ik wel nog wat zoet ging mee zijn, de voorbije geschreven verhalen publiceren op de website, de foto’s sorteren, overplaatsen op mijn computer en plaatsen op mijn facebook pagina en dan nog bekijken hoe ik de rest van mijn professionele activiteiten ging plannen. Ik heb nog 1 examen te gaan en dan is het reeds afgelopen met het officiële buitenlandse studiejaar. Echt een raar gevoel dat de 10 maanden verblijf in het buitenland zo snel voorbij gaan zijn. De 20^ste juni sta ik al terug op Belgische bodem dus dit is vanaf vandaag in minder dan 8 weken. Bovendien zit er nog een week verblijf Halkidiki inbegrepen in deze 8 weken. Verre trips staan normaal niet meer op het programma. Enkel misschien nog eens gaan kamperen met het West-Europese gedeelte van het gebouw hier op de universiteitscampus in Halkidiki om het jaar te besluiten en wat tochtjes rondom Thessaloniki en dit ging het wel wezen. Maar nu nog niet aan het einde denken in elk geval, we hebben nog veel tijd om allerlei leuke dingen te doen. De namiddag schoof ook al tamelijk snel op mede dankzij de middagdut en zo werd het 18u30. Ik was uitgenodigd deze avond in de flat van Verena om te komen eten. We gingen een gezellig avondje onder ons hebben. Verena had Pastische klaargemaakt maar het was een zo gigantische hoeveelheid aan voeding dat ze best nog een ganse familie uit het gebouw had uitgenodigd ook. Er waren 2 ovenschotels, 1 die de rest bevatte van een van de voorbije dagen waar ze al eens met volle teugen hadden aan zitten smullen en 1 compleet nieuwe. We weerden ons en de schotel met de rest was op. De nieuwe werd onaangeroerd gelaten daar iedereen meer als voldaan was. Manuel kwam binnen toen we aan het eten waren, zegde niet veel en nam ook plaats aan tafel met zijn take away gyros. Daaran verplaatsten we ons 3 nog naar Kitchenbar om een pouscafeetje te drinken. We hadden geluk want het terras was nog open op dit nachtelijke uur. We namen plaats vlak naast de zee en bestelden ons 2 caiperinias en 1 cola, je kan al raden voor wie de cola was. We waren wel heel erg verrast over de rekening toen we deze vroegen. Er was namelijk een extra 10% aan de prijs teogevoegd. We vroegen de bediende waarom dit was en die vertelde ons doodleuk dat dit een ongeschreven regel is dat men 10% moet bijbetalen omwille van de paasperiode, het is een soort als gift aan het personeel. We waren voor deze drinkjes dus over de €20.00 kwijt. Allen ons een beetej bestolen voelend keerden we huiswaarts maar de avond was toch ondanks deze onaangename afsluiter geslaagd. We wandelden samen naar Agia Dimitrios en daar splitsten onze wegen zich. Om 2u30 was ik terug thuis en dan maar snel slapen was de boodschap.

Dag 170: dinsdag 22 april 2008

Vandaag was er nog eens een trip gepland richting Perea. Dit alles om de zonnestralen nog maar eens volledig tot ons te kunnen laten komen. Ik had afgesproken met Eva om te vertrekken om 11u in die richting en later ging Verena samen met Enrico, haar lief, nog achterkomen. We vertrokken dus pal om 11u vanuit de residentie naar Kamara, namen de bus en dan een uurtje doorheen stad en natuur rijden om het strand te bereiken. Daar aangekomen installeerden we ons maar vielen mijn ogen op een bruinachtige smurrie die eruitzag als een jellycake. Het was een kwal, wel helemaal zo mooi niet als die blauwe vlaaien die we bij ons in België op het strand aantreffen. Ik porde eens met een stok maar geen reactie. Echt een griezelig beest die je 2 keer zal doen nadenken alvorens je het water betreed. Een beetje later kon je aan het wateroppervlak ook nog bewegingen vaststellen. Wat kon dit zijn? Het leek op palingen of zeeslangen. Ik keek van wat dichterbij en kon er echt niet uit opmaken of het nu 1 van de voorgaande vreemde diersoorten was of dat het gewoon normale vissen waren. Dan deed ik een wandelingetje over het strand kwam ik nog meer van die vieze kwallen hopen tegen zowel in het water als op het strand. Het ging dus al ferm veel te warm mogen worden alvorens ik een voet in het water ging zetten. Om 14u30 arriveerden Verena en haar lief ook aan het strand. Eva trok richting Pittabar en ik bleef rustig kuieren bij het koppeltje. Ik viel nog maar eens in slaap. Er kwamen dreigende wolken en een beetje wind zo we dachten dat het afgelopen was met het mooi weer maar nog geen half uur later trok het al helemaal terug open, we hadden geluk. Voor een keer werden we gespaard van een forse plensbui. Het werd zelfs terug schitterend, toen beslisten Enrico en ik toch nog voet in het water te zetten alhoewel we beiden zeer goed uitkeken waar we onze voeten plaatsten om een kwallen meeting te vermijden. Dan een beetje drogen en tegen dat we droog waren was het al 18u. We bleven op het strand tot ongeveer 18u30 en pakten dan onze spullen samen daar we het allen een beetje beu waren van op onze krent te liggen. Terug de bus op voor een uurtje. Het verkeer in die richting viel wel mee en zo zijn we terug geland in Thessaloniki very citycenter statie Kamara om 20u30. Koken, een aflevering van Geert Hoste en het was alweer voorbij middernacht alvorens ik het besefte.

Dag 169: maandag 21 april 2008

Door de vermoeide reis die achter de rug was was er een voorkeur om wat uit te rusten vandaag, niet al te actief zijn was de boodschap. Alleen was de aankondiging dat we, zoals gisteren in de bus afgesproken om met ons hele reisgezelschap naar de bar aan Rotonda te gaan om een vergadering te beleggen om dan met de hele meute naar het reisagentschap te trekken om geld terug te eisen. Dus op het gemakje opstaan, een korte ochtendwandeling in het mooie weer, een trip naar de Lidl om te hamsteren voor de komende week en dan maar afwachten wat deze namiddag ging brengen op gebied van onderhandelingen. Ik kwam tegen 14 terug uit Lidl en had dan nog wat tijd om alles te plaatsen op het juiste plekje. Dan maar wachten tot het 16u werd. Ik vertrok pas om 16u uit Kassandrou omdat ik zeker was dat nog lang niet iedereen er ging zijn. Bovendien had ik eerst nog aangeklopt bij mijn Poolse buren om te vragen of ze klaar waren om mee te gaan. Daar we iedereen op post hadden gevraagd moest iedereen erbij zijn. Maar, Voitek lag te slapen, Paula lag te computeren en Jack zat in zijn ondergoed ook te computeren maar aan de bureau. Ze vielen een beetje uit de lucht en waren het blijkbaar al vergeten. Ik vroeg hen of ze nu kwamen of niet dan zegden ze misschien later. We vonden het toch een evidentie dat iedereen er zou zijn. Sandy, Anne, Manuel, Hanne Eva waren er al. Ik installeerde me ook en aangezien de meederheid, 6 personen aanwezig was besloten we allen in consensus dat we konden beginnen vergaderen. We overlegden wie de woordvoerder ging zijn, wat er allemaal moest vermeld worden wie moest bijspringen in geval de woordvoerder tekortschiet in woorden, wat onze eisen waren,… . Om 17 was er niemand meer bijkomstig opgedoken. Allen waren we ontgoocheld want we hadden de meeting al uitgesteld gisteren van 14u naar 17u omdat Kate en Petros dit te vroeg vonden en nu hadden ze helemaal niets van zich laten horen en waren ze net als de rest van het Oost-Europese gezelschap nergens te bespeuren. Oost-Europa had dus slechts 1 vertegenwoordiger zijnde Hanne. We vertrokken dan maar met ons 6 naar het agentschap van Sunflight waar we de reis hadden geboekt. We kwamen daar aan en men was verrast van de omvang van de groep, zelfs met ons 6 was het kantoortje al wel gevuld. We begonnen daar van wal te steken met ons probleem uit te leggen en daar keek men zeer verrast onze richting uit. Zoals het hier werkt in Griekenland, een telefoontje naar een ander kantoor. Het was blijkbaar naar Diesel travel, de vervoersmaatschappij die ons naar Istanbul heeft begeleid, en de scheldpartij kon beginnen. De uiteindelijke oplossing van Sunflight luidde als volgt, ze wilde ons het geld die we extra hadden betaald voor de Engelse gids, zijnde €10,00 p.p. terugbetalen. Maar dit vonden we eigenlijk mar een magere troost daar we eigenlijk veel minder aan de trip hadden gehad dan de Grieken met hun begeleide reis. Nog maar eens een telefoon naar Diesel travel. Uiteindelijk vroeg ik of iedereen instemde om eens te gaan luisteren wat Diesel travel ons ging vertellen over het regelen van de Gids. Sunflight stak het op Diesel tavel omdat Sunflight normaal ging samenwerken met een agentschap in Istanbul ter plaatse om een Engelse gids voor ons te regelen en desnoods ons met de trein in plaats van de bus te nemen indien men ons niet kon voorzien van een Engelse gids. Dus iedereen stemde in naar Diesel travel. Dit kantoor was gevestigd op de plaats waar we vertrokken waren met de bus, Platia Eleftherias, een kleine 20 minuutjes wandelen over de zeedijk. Daar aangekomen belden we nogmaals naar Sunflight om te vragen met wie zij hadden gesproken aan de telefoon zodat we niet nogmaals het ganse verhaal opnieuw moesten doen. Aan de telefoon vertelde men ons dat 1 van de 2 medewerksters van Sunflight naar het reisbureau ging komen om te helpen de situatie te klaren. We wachtten daar 15, 30 45 minuten belden nogmaals om te vragen waar men bleef en dan kreeg men doodleuk het antwoord dat de medewerkster naar huis was vertrokken. Dus we gingen maar van start op eigen kracht. De eigenaar van het kantoor was een man tussen de 30 en de 40 jaar, typische Grieks macho-mafia type. Hij verstond hoegenaamd niet veel engels dus kwam er maar een tolk aanzetten, de tolk was een stevig gebouwde blonde vrouw die de taak naar behoren vervulde. Deze eigenaar werd met de minuut zotter van de situatie. Hij sprong rond, draaide in zijn stoel, riep in ieder personeelslid’s richting, zegde ons dan ook iets in het Grieks of in zeer gehandicapt Engels en dan kwam de tolk ons ter hulp om te verduidelijken. Hij telefoneerde nogmaals in de richting van Sunflight want nu was uitgekomen dat we €135,00 betaalden in plaats van €125.00. Hij was hiervan niet op de hoogte en bovendien was hij niet op de hoogte van een gids die met ons ging meerijden in het Engels. Enkel een tolk maar de persoon die ons tolkte in de bus was al even erg om zijn Engels te verstaan als ik die probeer Chinees te spreken. (Voor alle duidelijkheid ik spreek geen woord chinees). Na een uur van geroep en geschreeuw vroeg hij uiteindelijk wat we wilden en dit was heel simpel. We willen het geld terug dat we hadden betaald voor de Griekse gids daar we niets aan hem gehad hadden omwille van onze onwetendheid over de Griekse taal. Omwille van zijn imago als travelagent besliste hij ons dan maar een andere €10.00 p.p. te vergoeden. We hadden dus in het totaal €220.00 opgestreken. Het was ondertussen verassend voor iedereen al 20u15 geworden. Veel tijd dus voor onderhandelen maar toch, de buit mocht er wezen. Maar dan begonnen er mensen verder te denken. De Polen hadden niet de minste interesse getoond, gen berichtje van we komen niet, we wensen je veel succes, heb je al resultaat, hoe is het gegaan, niets. We gingen naar Mc Donalds om te luisteren wat de voorstellen waren wat er met het geld nu ging gebeuren. Iedereen voelde zich gigantisch opgejaagd na de onderhandeling die we hadden gehad en wetende dat de andere gewoon nog de moeite niet hadden gedaan om uit hun bed te komen. De stemmen gingen al snel in de richting van, laat ons het geld delen onder ons 6, wij waren toch blijkbaar de enige die ervoor gegaan zijn, hadden wij ook zoals hen gereageerd en in ons bed blijven liggen dan hadden we allen geen cent gehad. Dit kwam dus neer op iedereen €36.00. Alleen Hanne stemde tegen maar uiteindelijk gingen we er allen met akkoord dat iedereen de €36.00 aanvaarde. Nu gingen we nog een blitz bezoek brengen aan de nagel nieuw geopende H&M van Thessaloniki. Om 21u sloot deze dus we hadden nog een 30 minuutjes om daar een kijkje te nemen, om 21u30 thuis en om 22u stond ik achter mijn kookplaten. Zo kon ik dus plaatsnemen in mijn beddenbak tegen 23u30.