Dag 161: zondag 13 april 2008

Vandaag zou het volgens de wunderground weer website tamelijke weetje zijn. Omdat het weekend was, meerbepaald zondag, was het dus een vaststaand feit om nog maar eens richting strand te trekken. We zijn nog steeds op ontdekkingstocht om een toffer strand te vinden dan hetgene die we nu al zo vaak hadden bezocht in Perea. We gingen dit keer naar Epanomi Paralia gaan. Dit was te bereiken met bus nummer 69 die ook van aan de ikea vertrok. Om 12u kwamen we samen aan Kamara om dus in die richting te vertrekken. Een goede 3 kwartier naar de Ikea en dan nog eens een klein uurtje daarbovenop om Epanomi te bereiken. Daar aangekomen, stelden we al vast dat dit strand ook heus niet zo toeristisch was als Perea. Er was wel een haventje en er waren wat taverna’s met hun terrassen op het strand. We namen een kijkje en deden vervolgens een wandeling op het strand. Er stond een toch wel tamelijk frisse wind, dus moesten we ons willen installeren zouden we al goed moeten kijken om een plekje te kunnen vinden uit deze wind. Het strand zag er laat ons zeggen acceptabel uit maar nu ook niet om waaw te zeggen. Je zou er kunnen liggen maar door deze wind zag niemand van ons het zitten. De vriend van Verena zag het zichtbaar helemaal niet zitten. Dus werd er dan maar beslist om toch naar Perea te trekken. Eventjes de buskaart erop na gepleegd te hebben om te zien hoe we het makkelijkst daar konden geraken stelden we ons dan maar op aan de bushalte van lijn 77 die ons naar Nea Mihaniona te rijden. Dit was de haven die ik met Emilia, Marta en Verena had bezocht aan het einde van de eerste semester. Van daaruit was het mogelijk om de 72 te nemen die ons zou afdroppen aan Perea. We namen nog maar eens ons zelfde plaatsen in en daar was de wind plots weg ook. Het was er goed vertoeven. Ik viel voor een momentje in slaap zelfs. Tegen 17u30 begon het sterk te verfrissen daar de zon er niet meer in slaagde om door het brede wolkendek te breken. We namen bijgevolg dan maar de bus huiswaarts waar we tegen 19u arriveerden. Het plan van het Italiaans restaurant werd afgevoerd wegens vermoeidheid en zo kon ik me dan maar frietjes maken met hamburgers, een Belgische weekelijkse gewoonte als ik gewoon thuis ben. Mensen die me goed kennen weten dit reeds al. Ondertussen zat ik al aan All stars serie 2. Om middernacht hield ik het voor bekeken en positioneerde ik me horizontaal in mijn beddebakje.

Dag 160: zaterdag 12 april 2008

Deze morgen had ik niet echt zin om nog een dag in het middelmatige weer te zitten. Toen ik een blik had geworpen door het raam stelde ik nog maar eens een heel pak wolken vast. Ik kroop dan maar terug om te tijd voorbij te doen gaan. Verena haar lief was hier aangekomen en de andere hadden me ook geen speciale activiteiten vermeld dus zou het een dagje worden met lange uren en niet veel mensen die je tegenkomt. Tegen de middag was ik aangekleed en om de tijd maar wat te passeren lanceerde ik me op het internet ondermeer op de website van autozone om wat auto’s en hun respectievelijke prijzen op de occasie markt te weten te komen. De uren schoven traag voorbij, ik deed ondertussen ook nog een flinke middagdut en speelde de bondfilm “A view to a kill” af. Daarna nam ik alle moed bijeen om nog een wandeling te maken. Ik ging naar een parkje aan de zee gesitueerd, daar het een klein groen parkje was. Het was een gezellig parkje waar je ook de vogels kon horen iets wat je in het stadscentrum bijna nergens tegenkomt. Ik deed een paar tussenstops aan zoals onder andere de zittrap aan de zee ter hoogte van de white tower. De zon kwam af en toe eens piepen maar echt schitterend warm was het niet. Tegen 18u was ik het beu om alleen rond te dwalen en dan ging ik maar naar huis om me iets te koken. Mijn ogen waren gevallen op de kippenbilletjes. Lekker knaagwerk, niet goed voor de tandjes maar de smaak was superieur. Vanavond moesten er nog een paar afleveringen van All stars aan geloven daar ik niet veel anders te doen had vandaag. Om 23u sloot ik de dag af zodat ik morgen fris man zou zijn om naar het strand te gaan.

Dag 159: vrijdag 11 april 2008

We zijn alweer aan het einde van de “werkweek” aanbeland. Ik had me voorgenomen, wat er ook gebeurd, om een einde te maken aan het werk van Financial Analysis. Maar het opstaan werd een beetje uitgerekt met in het achterhoofd dat ik vandaag nog een keer iets ging moeten doen voor school. Het is geen gewoonte meer. Tegen 11u zat ik dan toch, na de vaste ochtendrituelen achter mijn computer om verder te doen waar ik gisteren geëindigd was. Het verliep vlot, alleen wist ik niet voor 100% zeker wat de professor van me verwachte. Waren het de berekeningen, was het enkel bespreking of een combinatie van beide. Ik ging dan maar voor het laatste. Dit zou me eerst en vooral het meest aantal pagina’s opleveren en het zou het volledigst overkomen. Ik werkte eraan door tot 14u dan een kleine break en dan nog het laatste afsluitend woord en de lay-out verzorgen. Om 17u was ik daarmee ook rond. Volgens mij zou het goed moeten zijn, ik was uiteindelijk geëindigd op pagina nummer 10. Zijn richtlijn was heel duidelijk, “gebruik het aantal pagina’s dat je denkt nodig te hebben”. Een zeer duidelijke verklaring dus, zie dat het ergens op trekt, dit is alvast hoe ik het interpreteer. Nadat het werk afgelopen was had ik nood aan wat frisse lucht. Een wandeling was dus aangewezen. Ik liep richting de zeedijk deed daar en wandeling tot aan Makedonia palace en ging daarna terug naar huis. Om 19u was ik al terug want het weer was niet zo super en daar ik alleen was interesseerde het me niet al te veel om lang rond te dwalen. Tegen de avond had ik geen zin meer om nog verder te lopen en koos ik dan maar om gezellig thuis te blijven om een aflevering van All stars te zien, een programma van Vara. Ik had deze serie ontdekt ook op de website van programma’s die je kon herbekijken op het internet. De serie beviel me zo dat ik direct een tweede aflevering bekeek en ook nog een derde. Het is een beetje als “teamspirit de serie” van België. Het gaat namelijk ook over een voetbalploeg maar dit keer in Nederland. Om 20u30 had ik afgesproken met Marta om samen met haar en haar bezoeker die momenteel erasmusstudent is in Gent, naar de kitchenbar te gaan. Het was al een eindje geleden dat ik daar nog geweest was en alleen daar naartoe trekken zie ik mij niet direct te doen. We namen allemaal een mooie portie aan voedingsnutriënten en tegen 22u was alles tot ons ingenomen. Dan verplaatsten we ons naar de Peoples bar om de avond verder af te sluiten. Daar begonnen we aan een spelletje monopoli. Dit begon ons te vervelen na een kleine 2 uur spelen, en daar we toch niet meer zwaar geconcentreerd waren op onze uitgaven. Daarna, zo tegen 01u al beslisten Marta, Manuel (die ons later nog had vervoegd) en Marta’s vriend nog om uit te gaan. Daar ik me zo dicht bij huis bevond vond ik het een betere beslissing om huiswaarts te keren en te gaan slapen.

Dag 158: donderdag 10 april 2008

Normaal zou ik mijn goede voornemen van elke dag te gaan zwemmen niet doorbreken maar nu blijkt dat dit voornemen echt wel een zeer moeilijk voornemen om te verwezenlijken blijkbaar. Vandaag had ik dan nog maar eens de wind tegen de zeilen daar het weer alweer niet overtuigend was. Het was bovendien erg koud. Dit merkte ik toen ik om 9u me richting bakker verplaatste in een iets te optimistische zomeroutfit. Toen ik terugkwam veranderde ik snel naar een pullover en een warmere broek. Verena voelde haar ook niet in de stemming om te zwemmen dus lieten we dit maar voor wat het was. Ik moest om 12u naar de universiteit om mijn learning agreement op te halen zodat de administratie voor Brussel in orde was. Ik kwam aan om 12u maar mevrouw Kostopoulou, onze hoofdcoördinator was nog niet op kantoor verschenen dus het document was nog niet ondertekend. Om 14u zou haar les normaal gedaan zijn en zou ik haar kunnen vinden. Ik ging dan maar met een ommetoertje rondheen het zwembad terug naar mijn kamer. Om 14u kwam eigenlijk nog zo slecht niet uit daar het ook het spreekuur was van de professor van Financial Analysis. Ik zat hier en daar in de knoei en hoopte dat hij me uit de penarie kon helpen. Na een halfuurtje te staan wachten samen met nog andere studenten kwam de professor uiteindelijk opdagen. Ik was de vierde die de mogelijkheid had hem aan te spreken en hij was duidelijk vriendelijker ten opzichte van mij dan ten opzichte van de Griekse studenten. Hij toonde mij welke methode de makkelijkste was en zo kon ik dus de laatste hand leggen aan het werk zodat het rekenwerk definitief achter de rug was. Morgen beginnen met schrijven en dan klaar is kees tenzij ik vanavond toch nog mooi op tijd zou gedaan hebben met het rekenblad. Ik werkte nog wat verder maar ik stootte opnieuw op een probleem. Ik kon het er nog maar eens op wagen misschien was hij nog in zijn kantoor, in het slechtste geval moest ik nog 2 weken wachten tot ik hem kon terugzien daar ik volgende week in Istanbul vertoef. En ik had geluk, de studenten die in de gang stonden te wachten vertelden me dat hij ging terugkeren. Maar de 5 minuten die hij gezegd had waren al een 20 tal minuten voorbij. Maar zoals ik reeds had geleerd wacht maximum 1 uur, als de prof dan niet komt kan je gaan. En na een dik halfuur kwam de prof inderdaad aangewandeld, iedere student die hem iets moest vragen vloog er als de vliegen op af. Daar de meeste zaken door zijn secretaresse konden opgelost worden zond hij iedereen naar die wacht rij, uitgezonderd ik. Ik had de toelating zelfs om 4 mensen voorbij te gaan om mijn probleem opgelost te zien. Het was een stom detail die ik over het hoofd had gezien waardoor de berekening niet juist uitkwam. Tegen 18u30 was ik terug thuis en ik kreeg ineens een vleitige bui. Ik nam plaats achter de computer en begon meteen te schrijven. Ik deed al een mooi stukje zodat het werk voor morgen al een deel verlicht werd. Daarna een beetje kokerellen iets wat uitmondde in een pasta met pomodoro basilico saus. Om 23u deed ik het licht uit zodat ik morgen fris genoeg ging zijn om de paper met glans af te werken.

Dag 157: woensdag 09 april 2008

Als een mens vroeg gaat slapen wordt hij meestal vroeg wakker ook. Om 8u was ik dus wakker en er was geen verlenging van slaap meer aan te brijen alhoewel ik nog heb geprobeerd. Het beloofde dus een lange dag te worden. Op het gemakje een langgerekte douche nemen, daarna een mooi “intercontinentaal ontbijt” met eitjes en andere toebehoren en dan beginnen schrijven aan de blog van de voorbije dagen. Ik voelde er ook iets voor om verder te schrijven aan de paper van Financial analysis. Dit omdat ik morgen op consultatie kon gaan met eventuele vragen bij de professor. Bovendien denk ik dat het een positief beeld schept over je bij de professor als je toont dat je er snel wil mee voortmaken en er direct aan begint als je de opdracht hebt gekregen. Ik had deze opdracht nog maar een week. Om 15u30 kreeg ik nog bezoek van Verena die ook eens een bik wierp op het werk die ik aan het doen was daar zij in een eerdere opleiding ook de economische studie al had ondernomen. Ze keek en ze zag dat het goed was. Maar ik was nog ver van aan het einde, het bereken was 1 ding het interpreteren van de resultaten een ander en normaal neemt dit tweede meer tijd in beslag dan het eerste. Maar ik was al tevreden met de prestaties van de dag dus ik ging het hierbij laten. Om 16u vertrokken we richting Lidl om nog wat aankopen te doen voor de koelkast te vullen, bovendien had Manuel ons gezelschap nu ook vervoegd. De tijd ging tamelijk snel voorbij. Laat ons zeggen dat het zonder mijn medeweten al 17u was geworden. Dan nam ik de beslissing om nog wat schropwerken in mijn kamer te ondernemen. Na dat alles terug in propere conditie was kon ik me aan het koken slaan. Suggestion du chef sur le menu ce soir: braadworst met frietjes. Vanavond was er nog de klassieke Matsi party in de Peoplesbar maar daar zowel Verena als Ulla en haar 2 vriendinnen die haar kwamen bezoeken zin hadden om naar de Peoples te trekken gingen we dan nog maar eens naar de wijnbar. Iets die ook al een eindje geleden was. Ik was nogal moe opnieuw maar toen ik een colatje in mijn kas had geslaan ging het al weer wat beter. Nochtans had ik mezelf opgelegd van niet langer dan middernacht uit te zitten. Om middernacht ging iedereen eigenlijk naar huis dus mooi meegenomen. Maar daar ik me nu zo actief voelde zetten ik Verena en Manuel op weg naar huis en daalde ik terug een beetje af richting winebar want de Peoples lag op dezelfde weg. Ik nam een kijkje binnen en ik bleef daar ook nog hangen tot 2u. Mijn opzet van om middernacht in mijn bed te zitten was dus niet geslaagd.

Dag 156: dinsdag 08 april 2008

De laatste dag van mijn verblijf op Athos was aangebroken. Enigszins met spijt in het hart moest ik het mooie schiereiland verlaten want het weer was super, de omgeving was sprookjesachtig dankzij de helder hemelsblauwe zee, de rust, de geur van de natuur, het leven bij de paters,… . Ik had nog tot 11u dat ik kon blijven in het klooster en dan moest ik maken dat ik de ferry had. Ik was deze morgen al vroeg ontwaakt dankzij het luide klokkengeluid als aankondiging voor de komende dienst. Om 8u stond ik net zoals de weinige andere bezoekers van dit klooster nog maar eens van het gezang te genieten. Nogmaals stond ik versteld van het mooie samenspel van deze paters. Wel was me opgevallen dat in dit klooster een vooral jonge bevolking had van paters. De jongste bevolking in elk geval als ik het vergelijk met de andere kloosters die ik bezocht. Het meerendeel zag er in elk geval jonger uit dan 40. De misviering was gedaan om 9u30 ik pakte snel mijn spullen samen zodat mijn kamer kon gepoetst worden en dan ging ik post vatten vlak aan zee om op de ferry te wachten. Het weer was net als gisteren supergoed, stralend zonnetje en echt aan de heerlijk warme kant. Om 11u30 kwam de ferry uit de richting van Ouranopoli. Eerst voer deze nog nar Dafni en dan keerde deze terug maar ik nam hem reeds. Zo was ik zeker dat ik een plaatsje op de eerste rij kon nemen om mooi plaatjes te schieten van de kloosters die we gingen voorbijvaren. Om 12u15 werd de tocht naar Ouranopoli aangevat. Met een paar tussenstops dus ongeveer een 3 tal uur op het water. Daarna op tijd naar voorgaan om te voorkomen dat iedereen plots de bus richting Thessaloniki zou bestijgen en je dus nog maar eens dankzij het gedrum van de Grieken op de volgende bus zou mogen wachten. Maar ik had geluk, ik vond de bus direct en was een van de eerste die post vatte. Een plaatsje achter de chauffeur op de eerste rij, kwestie van een mooi overzicht te hebben over het landschap waardoor we ons verplaatsten. De busrit nam ook iets van een 3uur in beslag om terug in de bushalte voor Halkidiki aan te komen. Dan nam ik de stadsbus naar Bulgari om vervolgens over te stappen op de bus die mij naar Kamara bracht wat op 10 minuutjes stappen van de residentie is. Ik landde in de residentie rond 17u30. Ik pleegde een telefoontje die uiteindelijk een klein uurtje in beslag nam huiswaarts en dan, daar ik barstte van de honger een pizza halen. Deze pizza ging vlot binnen bij een aflevering van Geert Hoste en dan kreeg ik de terugslag van het reizen en ging ik maar slapen ook al was het nog maar 22u.

Dag 155: maandag 07 april 2008

Ik had gisterenavond me nog geïnformeerd om te weten wanneer ik eventueel het Iviron klooster kon verlaten om me te verplaatsen naar het laatste klooster die op mijn programma stond genaamd Panteleimonos. Normaal begonnen de busjes voorbij te komen vanaf 8u s’morgens dus stond ik op om 7u. Dit gaf geen probleem daar ik er al vroeg inzat gisterenavond. Ik ging even een blikje werpen beneden toen het 8u was en inderdaad er passeerde juist een busje. Ik vroeg hoeveel het koste en die vertelde me doodleuk € 25. En dit enkel tot Karyes, dan moet ik nog naar Dafni geraken. Het was dus een taxi systeem die je moest gebruiken om van de ene kant van het schiereiland te geraken. Er zat dus niets anders op dan een beetje wachten en in de gaten houden of er toevallig niet meer mensen vertrokken vandaag zodat we de taxi konden delen. Er waren net 4 Grieken die ook wilden vertrekken. Ze konden maar enkele woorden Engels maar hadden het begrepen dat ik met hen wilde meerijden in de taxi. Ze telefoneerden naar het taxibedrijf om te informeren wanneer ze een taxi gingen sturen richting Iviron. Hun antwoord was 10u. Het was toen nog maar 9u dus nog een uurtje wachten. Zo tegen 9u45 kwamen er plots grotere groepen de helling afgedaald om te vertrekken. En toen kwam het busje, nog maar eens het bewijs dat de Grieken het begrip wachten niet kennen. Ze vlogen allemaal naar dat busje, er werd getrokken en geduwd om toch maar een plaatsje te bemachtigen. Normaal hadden deze Grieken waaraan ik gevraagd had om mee te rijden een taxi op naam besteld en toen en dezer mannen zag dat hun bestelde taxi zonder pardon ingenomen werd door de andere die bovendien bijna niet hadden staan wachten barste er een scheldpartij los tussen de chauffeur en 1 van deze Grieken. De Grieken in het busje gebaarden van kromme haas en lieten hun neus bloeden. Plots verstonden ze precies niet dat ze schuldig waren, ze gebaarden dat ze geen Grieks spraken. Bij ons zo men zelfs niet staan drummen als je ziet dat er mensen al voor je stonden te wachten dan weet je dat zij het eerste busje mogen nemen. Allé dus na een 3 tal busjes te hebben zien voorbijkomen konden we ook vertrekken. Het eerste stukje rit tot aan Karyes nam een klein halfuurtje in beslag. Dan moesten we overstappen op een grote bus die ons naar Dafni zou voeren. De bus kwam tevoorschijn en opnieuw als vliegen op een stront erop af. Maar deze keer gebruikte ik ook mijn ellebogen en ik bemachtigde zelfs een zitplaats. De bus zat stampvol, zowel zitplaatsen als staanplaatsen, het was nochtans een gewone lange afstandsbus dus niet echt gemaakt om ons als beesten in sardienen in een blik te transporteren. Bovendien was het weer mooi vandaag dus begonnen de ongewassenen Grieken te zweten, je kan al raden welke geuren er verspeid werden in deze bus. Om 11u00 waren we in Dafni aanbeland. Om 12u ging de ferry vertrekken. Ticketje kopen en inschepen dus. Panteleimonos was de eerste stop na Dafni dus ik had niet lang meer te reizen om mijn eindbestemming te bereiken voor vandaag. Ik kwam om 13.00u aan en we waren maar enkel met 2 personen die ontscheepten in dit klooster. We wisten totaal niet welke richting uit en kwamen uiteindelijk aan in het verblijfshuis voor de gasten. We werden vriendelijk onthaalt maar voor de mede ontscheepte was er een probleem. Hij had niet op voorhand gebeld dus was er voor hem geen plaats. Eerst dronken we een thee en daarna werd ik naar mijn kamer vergezeld door de pater die verantwoordelijk was voor de gasten. Ik dropte mijn bagage af en ik ging terug naar de refter om mijn thee verder uit te drinken. Daarna kwamen er nog Cyprioten aan en 1 iemand van Oostenrijk. Deze kwamen dit klooster bezoeken en gingen daar nog wandelen naar Xenofondos. Eerst namen ze een drankje en daarna doorkruisten we Panteleimonos en daarna werd ook aan mij gevraagd of ik geen zin had om hen te vergezellen. Ze konden ook tamelijk goed Engels en ik had niets anders te doen dus dacht ik waarom ook niet, bovendien had ik toch niets anders te doen. Het was een kleine 4 km wandelen. Het was een mooi padje met mooie uitzichten hier en daar doorheen de bergen met een gigantisch zicht over de zee. In Xenofondos liepen we ook eens rond en het bleek veel groter te zijn dan Panteleimonos. Het guesthouse was ook moderner. Daarna wilden zij nog een klooster aansnijden en aangezien ze daar dan een taxi gingen nemen om terug naar hun klooster te keren. Ik wilde niet meer nog wandelen en zeker niet nog een taxi nemen dus besliste ik dan maar om terug te wandelen. Ik was alleen om terug te keren maar zo kon je optimaal genieten van de rust die de natuur uitstraalde. Toen ik terugkwam restte er me nog 1 uur alvorens de kerkdienst van start ging gaan. Even uitrusten in mijn kamer en dan naar de kerk dus. Het was de mooiste viering van alle vieringen die ik had bijgewooond op Athos. Er werd gezongen, en het koor was enkel bestaande uit mannen maar echt het was prachtig in koor gezongen. Het duurde een uurtje en dan gingen we naar de refter waar er ons tonijn werd voorgeschoteld en er werd naar traditie ook voorgelezen. Daarna was de dag voorbij en om 20u werd de elektriciteit afgesloten en de lichten overal uitgedaan evenals de deur van de ingang gesloten. Het enige die je dus kon doen was slapen.